[Τελευταίο Μέρος] Γράμματα και αίματα: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. [Τέλος-Αποστολή-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Previously on the Shotgun B show Bola's troubles so far:
1. Aφού εισχώρησε επιτυχώς στο σπίτι του εχθρού του, κατάλαβε ότι μερικές φορές τα πράγματα είναι ακόμα πιο γκρι απ'ότι θέλει.
2. Σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει μια αθώα ευχή της κόρης του εργοδότη του, ανακάλυψε ένα τρομερό μυστικό κι ορκίστηκε να απονέμει δικαιοσύνη.
3-4. Παράλληλα, φορτώθηκε με την αποστολή να προκαλέσει μια επανάσταση στο νησί ενώ μπορεί να την πάτησε με την διοικητή του.
5. Κι ένας από τους συντρόφους του έπεσε θύμα απαγωγής/εξαφανίστηκε όπως πολλοί άλλοι κάτοικοι ή μη στο νησί τον τελευταίο καιρό.
Τι άλλο του έμελλε να πάθει...; Να χάσει και τον Joss;! Ελπίζει πως όχι...

Και τώρα η συνέχεια...

To πρώτο περίεργο πράγμα που εντόπισε όταν προσπαθούσε να ταιριάξει απαγωγές-εξαφανίσεις με τα μέρη απ'όπου έγιναν, ήταν το πως ενώ όλα τα θύματα ήταν από τα χωριά του νησιού - ή τουρίστες - όλοι χάνονταν απ'την πόλη. Είτε είχαν έρθει για μια δουλειά, είτε είχαν έρθει για να κάνουν παράπονα στον βασιλιά, όλοι είχαν εξαφανιστεί από την πόλη παρόλο που κανείς δε διέμενε σε αυτήν. Όπως και ο Magada, εξαφανίστηκε σε αυτήν την πόλη, ενώ τον κυνηγούσαν μάλιστα.

Κάτι ακόμα που του φάνηκε πολύ περίεργο ήταν πως μέχρι τώρα, όλοι όσοι χάθηκαν από προσώπου γης, δεν ήταν του ίδιου φύλου. Να κάτι περίεργο΄ δεν υπήρχε ένας "τύπος" οπότε μάλλον δεν ήταν κάτι ανώμαλο, μάλλον ευκαιριακές έμοιαζαν τώρα οι απαγωγές.

Το τρίτο που παρατήρησε ήταν πως οι ηλικίες ήταν κοντινές: από τα εικοσιπέντε μέχρι τα σαράντα. Τι έλεγε αυτό; Ήταν άνθρωποι νέοι και παραγωγικοί για την κοινωνία, όχι απλώς νέοι. Ήταν άνθρωποι που είχαν ξεκινήσει μια ζωή ή οικογένεια ή άνθρωποι που ήδη είχαν μία. Απ'όσες πληροφορίες είχε μέχρι τώρα τουλάχιστον στα χέρια του, όσοι απείχθησαν ήταν είτε αρραβωνιασμένοι, παντρεμένοι και γενικώς είχαν κάποιον να τους ψάξει. Άρα δεν ήταν αυτό το κριτίριο, αλλά κάτι άλλο, που ακόμα δε μπορούσε να εντοπίσει ο Bola.

Το τελευταίο ίσως που παρατήρησε ήταν πως όλοι αυτοί που εξαφανίστηκαν ήταν...παραδόξως αρκετά εμφανίσιμοι. Δε θα το έλεγε ποτέ στον ίδιο ότι το σκέφτηκε έτσι, αλλά έπρεπε να ομολογήσει πως ήταν αρκετά εμφανίσιμος σαν άντρας. Ε, λίγο η ουλή, λίγο το μακρύ μαλλί, ήταν και λεπτός, ήξερε να μιλάει, σίγουρα ήταν θελτικός στις κυρίες...έτσι και οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες. Είχαν περιγραφές που τις ή τους έκαναν να ακούγονται όμορφους. Θεώρησε πως κι αυτό έπαιζε ένα ρόλο στο ποιους έπαιρναν και γιατί.

Και ναι, ήταν πεπεισμένος πλέον πως κάποιος, ο ένας ίδιος κάποιος, ήταν πίσω απ'όλες, έστω κι αν δεν τις έκανε μόνος του τις απαγωγές.

Όμως δε μπορούσε να πει πως είχε μια πλήρη εικόνα των απαγωγών αν δεν έβρισκε και τα επίσημα αρχεία που είχε στα χέρια του ο τύπος εκεί μέσα στο Παλάτι. Ίσως αν του πήγαινε αυτές τις πληροφορίες - αν δεν τις είχε βρει ο ίδιος μέχρι τώρα δηλαδή - να του έδινε κι ο άλλος πρόσβαση στους φακέλους όλων των θυμάτων. Χα, ποτέ δε ρώτησε το όνομά του. Θα έπρεπε να το κάνει κι αυτό...

Έτριψε τα μάτια του κι έσμπρωξε τους χάρτες κι όλα τα χαρτάκια μακριά του για μια στιγμή. Ήθελε να καθαρίσει το κεφάλι του και να ξεκουραστεί, έστω για πέντε λεπτά. Έγειρε το κεφάλι του τόσο που το ξάπλωσε στην πλάτη της ξύλινης καρέκλας πίσω του, με κλειστά τα μάτια. Το φως ήταν ανοιχτό γιατί ο ήλιος είχε ήδη βασιλέψει, αλλά όχι και πολύ πριν. Ξεφύσηξε.

"Κύριε Damien, κύριε Damien! Κοιμάσαι;"
Έκατσε κανονικά στην καρέκλα κι άνοιξε τα μάτια αμεσως "όχι, δεν κοιμάμαι. Τι είναι, τι με θες;"
"Να, δεν είναι τίποτα σοβαρό, απλώς αναρωτιόμουν...μήπως θα μπορούσαμε να ξαναπάμε στη Celia-;"

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την ερώτησή της, και τη σήκωσε στα χέρια του. Την έκατσε στο πόδι του ενώ το χέρι του ξεκουράστηκε στο κεφαλάκι της.

"Δε θα ξαναμιλήσουμε για την Celia μέχρι να σου πω. Εξάλλου, εσείς σε λίγο καιρό μπορεί να πάτε κανένα ταξιδάκι σωστά; Δε θα ταν καλύτερο να την έβλεπες ξαφνικά στις διακοπές μαζί σου;"

Η μικρή Angelina φάνηκε να γεμίζει από χαρά στι πιθανότητες και το τι μπορεί να σήμαινε αυτό, όπως: "είπες διακοπές; Θα μας πάει ο μπαμπάς διακοπές; Τέλεια! Και θα πάρει και την Celia για να γίνει καλά; Ααααα, τι ωραία που θα ναι αν-!"
"Όι, όι, σκατό, τσιμουδιά. Όχι, δεν το σκέφτεται ακόμα, εγώ θα του το προτείνω. Έχω την αίσθηση πως χρειάζεστε ένα διάλειμμα τέλος πάντων, οικογενειακώς. Αλλά μην τυχόν και πεις σε κανέναν τίποτα, σε κανέναν απολύτως! Μόνο εσύ κι εγώ θα το ξέρουμε. Έτσι;"

Ένωσε τα δάχτυλά της πάνω απ'τα χείλη της και τα τράβηκε ενωμένα από τα αριστερά προς τα δεξιά, σαν να έκλεισε φερμουάρ. "Τσιμουδιά," ψιθύρισε με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, περίμενε να την ξαναχαϊδέψει το κεφάλι και μετά πήδηξε κάτω. "Α, και τι είναι όλα αυτά που έχεις εδώ; Για τα ταξίδια μας;"
"Όχι, αυτά είναι για τον φίλο μου που ψάχνω. Και τώρα για ύπνο μικρή, ε! Δέκα πάει."
"Αα...κατάλαβα. Μακάρι να τον βρεις," του ευχήθηκε ενώ έφευγε τρέχοντας.
Αυτό σήμαινε πως δε θα πήγαινε για ύπνο. "Στο κρεββάτι σου είπα! Θα έρθω σε δέκα λεπτά να σου πω και παραμύθι," φώναξε κι ήλπιζε αυτό να την πάει εκεί που της είπε.

Όπως την απείλησε, πήγε στο σωμάτιο των παιδιών μετά και τα βρήκε και τα δύο εκεί. Τα είπε μια ωραία ιστορία για έναν γενναίο ήρωα, και μετά αποφάσισε να κάνει ένα βραδινό ταξιδάκι στο Παλάτι για να βρει τον άντρα που του βεβαίωσε πως ο Magada όχι μόνο εθεάθη αλλά και απήχθει. Πήρε τον χάρτη που πάνω του είχε όλα τα κολλημένα χαρτάκια με τα ονόματα και τις περιγραφές των θυμάτων. Θυμήθηκε να βάλει τους μπλε φακούς επαφής του!

Όταν έφτασε, οι φρουροί τον θυμόνταν: τον άφησαν να περάσει, και τον πληροφόρησαν για το πού ήταν ο ανώτερός τους--το ίδιο μέρος με την προηγούμενη φορά. Περπάτησε γοργά μέχρι εκεί και χτύπησε την πόρτα. Περίμενε. "Περάστε," είπε το ίδιο κουρασμένη η φωνή του άντρα που του επέτρεψε την είσοδο.

Τον λυπήθηκε. "Γεια, εγώ είμαι πάλι," πληροφόρησε με το που πετάχτηκε το κεφάλι του απ'την ανοιχτή πόρτα. "Έφερα αλκοόλ και πληροφορίες, θες να τα μοιραστούμε;"
Το φρύδι σηκώθηκε με γνώση. "Και τα δύο ε...; Αν οι δικές σου πληροφορίες είναι καλές, τότε μπορεί."
Δεν καμώθηκε τον ένοχο, ότι τον πιάσανε, γιατί ήξερε απ'την αρχή πως ο άνθρωπος μπροστά του ήταν απελπισμένος αρκετά για να το δεχθεί μα έξυπνος αρκετά για να το καταλάβει. Έκατσε χωρίς πρόσκληση και αμέσως έβγαλε το κρυμμένο του μπουκάλι. "Ουίσκι...;"
"Δυνατοί γρίφοι θέλουν δυνατά ποτά. Έλα, βγάλε τα ποτήρια που κάπου εκεί θα έχεις θαμμένα."
"Χα χα," γέλασε ενώ παρουσίαζε ακριβώς τα ποτήρια που περίμενε να δει ο επαναστάτης: φαρδιά αλλά πιο κοντά από νεροπότηρα "έχεις ξαναμπει σε γραφείο ταλαιπωρημένου αξιωματικού;"
"Ουυυυ...! Μόνο μια και δυο;" Άνοιξε το μπουκάλι και γέμισε τα ποτήρια τους. "Έλα, άσπρο πάτο!"

Τα κατέβασαν ταυτόχρονα σαν σφηνάκια, έστω κι αν ήταν παραπάνω η ποσότητα. Τα ξαναγέμισε αμέσως, αλλά αυτήν τη φορά δεν τον τσίγκλησε. "Αν και κανονικά θα έπρεπε να σε ρωτήσω πώς και γιατί έχεις βρεθεί σε τόσα γραφεία, θα το παραλείψω για τώρα. Πες μου, τι έχεις για μένα;" Έριξε μια ματιά στο μεγάλο τυλιγμένο χαρτί που είχε κάτω από τη μασχάλη του.

Σαν προγραμματισμένος, αμέσως έκανε στην άκρη πολλά απ'τα πράγματα που υπήρχαν πάνω στο γραφείο του διοικητή και άπλωσε τον χάρτη του. Έκπληξη διαγράφηκε στο πρόσωπό του όταν είδε όλα τα χαρτάκια πάνω του και τι σήμαινε ή μάλλον έγραφε το καθένα. Το παρακολούθησε πολύ ώρα, διάβαζε σιωπηλός, μέχρι που κοίταξε τον άλλον άντρα στα μάτια. "Πώς βρήκες τόσες πολλές πληροφορίες;"
"Δεν έχω μόνο τον φίλο που εξαφανίστηκε..."
"Και πώς σκέφτηκες να της οργανώσεις έτσι;"
"Χε, έχω αναγκαστεί να ψάξω πολλούς χαμένους φίλους κύριε διοικητά."

Η καχυποψία για το αν λέει αλήθεια ή είναι κι αυτός ένας από τους εξαφανισμένους, έφυγε όταν άκουσε να λέει το τελευταίο. Τότε ήταν που μια άλλη είδους υποψία μπήκε στο μυαλό του. Γιατί ένας άνθρωπος να ψάνει τόσο πολύ κι εύκολα τους φίλους του; Μήπως είχε άλλους λόγους να μπλέκεται με τον νόμο ή τους παρανόμους; Μα τι έλεγε σ'αυτήν την κρίσιμη ώρα; Βοηθούσε, ενώ ο ίδιος και οι δικοί του άνθρωποι δεν είχαν τίποτα! Γι αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή, ακόμα και η συμφωνία με τον "διάβολο" ακουγόταν καλή.

Παίρνοντας την απόφασή του πιο εύκολα απ'ότι περίμενε, σηκώθηκε και πήγε στη ντουλάπα του. Την άνοιξε αμέσως και τράβηξε ένα χοντρό ντοσιέ. Το πέταξε πάνω στο γραφείο του. "Οι γνώσεις σου για τα θύματα είναι παραδόξως λεπτομερείς, αλλά δεν τα έχεις όλα. Σου λείπουν άλλα εννιά: πέντε γυναίκες και τέσσερις άντρες," πήγε από πάνω του αμέσως και ξεφύλλισε μέσα από τις διαφάνιες γρήγορα. "Ορίστε, να και οι τοποθεσίες κι ό,τι ξερουμε γι αυτούς."

"Κάτσε λίγο..." Κάτι είχε πιάσει το μάτι του, κάτι που από την αρχή το είχε εντοπίσει, αλλά ακόμα τότε δε μπορούσε να το ονομάσει. "Αυτό είναι ύποπτο. Από τη στιγμή που πήραν τον Magada δεν έχει σημειωθεί άλλη αρπαγή. Αλλά με τον Magada, οι αριθμοί γίνονται ίσοι: δεκαπέντε άντρες και δεκαπέντε γυναίκες. Τριάντα στο σύνολο. Μισοί άντρες, μισοί γυναίκες."

Ο διοικητής έσκυψε πιο κοντά για να δει, ενώ ο Bola σαν τρελός έγραφε σε μικρά τετράγωνα χαρτάκια τα νέα άτομα που βρήκε. "Έχεις δίκιο...τι μπορεί να κάνει κάποιον να απαγάγει άντρες και γυναίκες συγκεκριμένης ηλικίας σε ίσους αριθμούς; Τι μπορεί να τους θέλουν;"

Ρουθούνησε, ενώ ακόμα έγραφε πυρετωδώς μόνο και μόνο επειδή ακόμα δεν πίστευε πως του δόθηκε η ευκαιρία να δει όλα τα στοιχεία. "Άσε με, δεν ξέρω και δε θέλω να σκεφτώ ακόμα κάτι τέτοιο. Έχουν δει πολλά πράγματα τα μάτια μου που δεν έπρεπε οπότε δεν αποκλείω τίποτα."
"Δε σε αδικώ, το καταλαβαίνω. Kάτι τέτοιο μου κάνει κι ο αδερφός του βασιλιά, ο Kenneth ΄ δε μου φαίνεται να στέκει στα καλά του."

Πάλεψε πολύ με τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή ο Bola για να μην ανοίξει το στοματάκι του΄ θα τον εκδικούταν με τον δικό του, προσωπικό τρόπο, δεν χρειαζόταν να το μάθει κανείς ακόμα. Κι εφόσον αυτός ο άνθρωπος δεν το ήξερε, σήμαινε πως δε θα είχε λόγο να τον μισήσει στο τέλος. Αυτό ήταν καλό γιατί τον συμπάθησε. Αναστέναξε, με το που σταμάστησε να γράφει σαν τρελός, κι έτριψε τον καρπό του. "...θα συμφωνήσω μαζί σου," ομολόγησε στο τέλος ενώ τεντωνώταν, γιατί σ'αυτό δε μπόρεσε να κρατηθεί. "Ο τύπος είναι καλύτερα να φοράει το σακάκι που το φοράς, κι αγκαλιάζεις τον εαυτό σου."

Γέλασαν και οι δύο. Σαν να έκανε κάτι λάθος, ο διοικητής έβηξε άγαρμπα και προσπάθησε να κρύψει την ευθυμεία του. Όταν είδε τον καλεσμένο του να σηκώνεται όμως, ένιωσε για κάποιο λόγο να πανικοβάλλεται. "Θα φύγεις;"
"Αμέ, πάω σπίτι, είναι αργά. Κράτα το ουίσκι, δικό σου. Φαίνεται να το χρειάζεσαι περισσότερο από μένα. Αντίο," είπε τραγουδιστά στο τέλος ενώ χαιρέτισε.

Κι αυτόν τον άνθρωπο, δε θα τον έβλεπε γι άλλες δύο μέρες. Αλλά οι συνθήκες της επόμενης συνάντησής τους, θα ήταν λιγότερο από ιδανικές. Και σ'αυτό θα έφταιγαν λίγο πολύ όλοι οι εμπλεκόμενοι. Γιατί καθώς έφευγε από το δωμάτιο, παρατήρησε έναν τύπο, ήρεμος φαινόταν, με μακριά μαύρα μαλλιά να τον ακολουθεί με τα μάτια του. Εκείνος κατευθυνόταν στο μέρος από το οποίο έφυγε ο επαναστάτης. Κοιτάχτηκαν με τον ίδιο τρόπο: περιέργεια, μια μικρή υποψία και αυτόματη εκτίμηση των δυνατοτήτων ο ενός του άλλου.

Αν και δε θα είχαν άλλη ευκαιρία να κάνουν την προσπάθεια να γνωριστούν, και οι δύο φάνηκαν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Εχθρός, αλλά όχι από προσωπική άποψη. Κάποιος, για να προσέχεις πού και τι θα κάνεις. Όταν ο άνγωστος άντρας μπήκε στο γραφείο του διοικητή, ήταν προβληματσμένος. "Πες μου Grey, ποιος ήταν αυτός που έφυγε από το γραφείο σου;"
"Damien μου είπε τον λένε. Γιατί;"
"Σου είπε; Άρα δεν είσαι σίγουρος, δεν τον πιστεύεις."
"Κάπως έτσι...τι σκέφτεσαι Hyakkimaru;"
"Πώς κάπου τον έχω ξαναδεί..."

Ανήξερος για το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος που μόλις δημιουργήθηκε, έφτασε στο σπίτι που έμενε. Αν και τον "μάλωσε" ο Brutus για την ώρα που επέτρεφε, όταν του είπε πως ήταν στο Παλάτι για να μάθει για τον εξαφανισμένο του φίλο, δεν είπε τίποτα άλλο, απλώς έγνεψε και τον άφησε να φύγει. Όταν πήγε στο δωμάτιό του, το πρώτο πράγμα που έκανε-...ή μάλλον θα έκανε, ήταν να ανάψει κεριά για να μελετήσει τον χάρτη του καλύτερα, αλλά ο Ernie το είχε κάνει ήδη.

Για να διαβάσει το γράμμα που του έστειλαν! "Τι κάνεις εκεί;! Άσε το γράμμα μου κάτω," πρόσταξε υστερικά σχεδόν, αλλά αντί ν'αναστατωθεί ο Ναυτικός που τον έπιασε στα πράσα, φάνηκε πολύ χαλαρός.
"Ω, γύρισες, γεια! Μπα, φοβάσαι να διαβάσω το γράμμα σου γιατί μπορεί να απάντησε εκείνη η κοπέλα...;"
"Ό-όχι φυσικά, τι είναι αυτά που λες; Απλώς δεν επιτρέπεται να διαβάζεις την αλληλογραφία μου, γιατί μπορεί να έχει-"
"Τι; Μυστικά της παράταξής σου; Σε βοηθάω πλέον ξέρεις. Κι εφόσον δεν είναι για τη γυναίκα και την πιθανή σου απόρριψη...!"
"Μην το λες αυτό εντάξει; Δε μ'αρέσει, ή τουλάχιστον, δεν πρέπει να μ'αρέσει, μην το σκαλίζεις." Παραδόθηκε. "Απλώς δώσε μου το γράμμα," είπε στο τέλος, απλώνοντας το χέρι του.
"Καλώς," είπε αδιάφορα - είχε πάρει την απάντησή πλέον για τη μυστηριώδη γυναίκα - "πάντως δεν πρόλαβα να διαβάσω και πολλά, οπότε αν σε απέρριψε δεν το είδα."

Τον κοίταξε προσπαθώντας να τον κάνει να σταματήσει να χαμογελάει σαν ηλίθιος. Κούνησε το κεφάλι του όταν είδε πως δεν είχε αποτέλεσμα. "Ώπα κάτσε, εδώ είναι η αναφορά για το Terra! Οχο, καλά τα πήγε. Χε, σπαθί το Καρότο έτσι, βασίζεσαι," είπε ξαφνικά ευδιάθετος, σκουντώντας τον με τον αγκώνα του. "Και δες, όλα καλά, μόνο ένας δύο περίεργοι σε όλο το πλήθος. Κι αύριο λέει θα πάνε στο άλλο χωριό...αλλά λέει είχε θέμα με την Minerva." Γέλασε δυνατά. "Όλο τον διέταζε, χα χα, έτσι ήταν κι όταν τη συνάντησα. Αλλά ξέρεις," είπε ξαφνικά πιο σοβαρός "όχι απο κείνες τις αχώνευτες που θέλουν μόνο να περνάει το δικό τους, καταλαβαίνεις."
"Ναι, ναι, καταλαβαίνω," τον διαβεβαίωσε "σ'αρέσει να σε διατάζουν."
"Άι σκάσε ρε...αστέρι."

Έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά μετά απ'αυτό, αφού έκαψε το γράμμα. Αν και δεν είδε κάποια απάντηση από την Minerva, δεν του έδωσε τόση σημασία. Άρχισε λοιπόν ν'ασχολείται με τις εξαφανίσεις και το πού μπορεί να είναι ο Magada, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Κοίταξε το ρολόι του πρώτα: ήτανε δώδεκα το βράδυ.

Όταν το ξανακοίταξε, ήταν έξι το πρωί. Τα κεριά που είχε πάρει απ'τον Ernie είχαν σβήσει ΄ το μισοσκόταδο έμπαινε από παντού, αλλά δεν τον ένοιαζε. Τόσες πολλές φορές που είχε κοιτάξει τους χάρτες του, μπορούσε να δείξει οποιοδήποτε σημείο πάνω τους στα τυφλά. Τα μάτια του είχαν μαύρους κύκλους, μισάνοιχτα, έκαναν μεγάλο αγώνα να τον κρατήσουν ξύπνιο. Είχε πέσει λίγο κερί πάνω στις σημειώσεις του εδώ κι εκεί, όπως και στα χέρια του, αλλά δεν τα είχε νιώσει τότε, ούτε και τώρα. Τα μάτια του έτσουζαν και τα δάχτυλά του ήταν έτοιμα να πάθουν αγκύλωση γύρω από το μολύβι του. Το χέρι του είχε προ πολλού χάσει την ικανότητα να το κινεί με άνεση.

Το χειρότερο όλων όμως δεν ήταν πως φυσικώς, ήταν ένα ράκος. Το χειρότερο απ'όλα ήταν πως ακόμα δεν είχε βρει πιθανό μέρος ή άτομο που μπορεί να τα έκανε όλα αυτά! Δεν είχε καμιά όρεξη να μπει στο μυαλό ενός ψυχάκια βραδυάτικα, όμως εώς ένα σημείο το έκανε γιατί με τα καλά νέα που είχε πάρει, η διάθεσή του είχε βελτιωθεί. Μα και πάλι τίποτα! Τζίφος, δεν έκανε καμία πρόοδο. Το μόνο που κατάφερε ήταν να ζωγραφίσει ένα τεράστιο αν και ακανόνιστο αστέρι ενώνοντας τα μέρη απ'όπου απήχθησαν τα θύματα. Ήλπιζε να βρει κάτι έτσι, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να λερώσει τον χάρτη του.

Αν κι απ'την άλλη αυτό ήταν θετικό, γιατί τουλάχιστον ο ψυχάκιας που τους πήρε δε θα τους έκανε καμιά θυσία...μόνο κάποιο βασανιστήριο. Αν δεν είχαν πεθάνει ακόμα. Ώπα, όχι, δεν πρέπει να σκέφτεται έτσι. Σίγουρα, με το που πήραν τον τριακοστό σταμάτησαν οι εξαφανίσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει πως τους σκότωσε αναγκαστικά. Θα χανε βρει κανά πτώμα αν ήταν έτσι, σωστά; και δεν πρέπει να ήταν και απαγωγές για δουλεμπόριο, εφόσον δε θα κλέβανε τόσο συγκεκριμένο αριθμό. Σίγουρα κάποιος ανώμαλος θα ταν ή κανας τρελός εγκληματίας.

Ανακάτεψε τα μαλλιά του. Οι σκέψεις του ήταν χαοτικές, μπερδεμένες και μαύρες. Αυτό το τελευταίο ήταν αυτό που τον τρόμαξε περισσότερο απ'όλα. Γι αυτό αποφάνθηκε πως ήτανε η στιγμή να σταματήσει να σκέφτεται γι αυτό, θα συνέχιζε αύριο-...σήμερα το πρωί. Ή μάλλον το μεσημέρι. Μπα, όχι, πρωί ΄ θα έβαζε τον Ernie να τον ξυπνήσει κατα τις δέκα και μισί το αργότερο. Κούνησε το κεφάλι του. Το σχέδιό του ήταν καλό. Έγραψε βιαστηκά το σημείωμά του και μετά ξεράθηκε.

Η επόμενη μέρα τον βρήκε πολύ, πολύ κουρασμένο. Αλλά δεν είπε τίποτα, ξύπνησε όταν του είπε. Μηχανικά σχεδόν, πέρασε όλη του τη μέρα: ιστορίες για τα παιδιά, μεσημεριανό με την οικογένεια, γράμμα στον Joss, γράμμα στην Kita - αν κι αυτό το έστειλε με άλλο γεράκι απ'το δικό του -, συνέχεια της αναζήτησης κοινού παρονομαστή στα θύματα ή τα μέρη απ'όπου τα πήραν, κι άλλες ιστορίες στα παιδιά, κι άλλη έρευνα, πήρε γράμμα από τον Joss που του έλεγε όλα καλά - η Mnerva ακόμα να απαντήσει -, και μετά επιτέλους ύπνο...!