Κι αυτοί τρώνε...τι;! [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Τίποτα δεν ήταν "υπερβολικά δειλό" για τον Magada, που τώρα αισίως κόντευε τα εικοσιεπτά χρόνια, αν αφορούσε την επιβίωσή του. Εξάλλου, αυτός ήταν ο λόγος που είχε καταφέρει να δει τα εικοσιέξι και να ελπίζει για τα επόμενα. Είχε περάσει πολλές άσχημες καταστάσεις στη ζωή του γενικώς, μα να το να τον κυνηγάνε για να τον φάνε ήταν πρωτοφανές. Να τον "φάνε" με την έννοια του να τον "καθαρίσουν" σίγουρα, αλλά ειλικρινά να τον φάνε, λες και ήταν κανένα κοτόπουλο; Μπα.

Και τώρα αυτός ο ψηλός μυώδης άντρας τον κατηγορούσε που προσπάθησε να φύγει χωρίς να βοηθήσει τον φίλο του. Και γιατί να τον βοηθήσει; Εδώ τους δικούς του φίλους θα πρόδιδε αν αυτό σήμαινε πως θα ζούσε έστω και μια μέρα παραπάνω...έτσι το πώς βρέθηκε να είναι αναγκασμένος να κάνει ένα σχέδιο για έναν άγνωστο και μάλιστα να τον βοηθήσει να το εκτελέσει κιόλας, ποτέ δεν κατάλαβε.

Έφταιγε σίγουρα ο ίδιος ο άγνωστος, ονόματι Bola - απ'ότι έμαθε δέκα λεπτά αφού πρωτογνωρίστηκαν -, με τον επιβλητικό του τρόπο και τις μεγάλες του γροθιές. Αν και φαινόταν χτυπημένος, η δύναμη που είχε βάλει μέσα σε μια απλή χειρονομία ήταν αρκετή για να πείσει τον Magada πως ο τύπος αν μη τι άλλο, δεν αστειεύεται. Αν και ήταν πληγωμένος, είχε τη θέληση να κάνει την υπέρβαση για να βοηθήσει αυτόν τον Joss, και ν'αναγκάσει κι έναν πλήρη άγνωστο να κάνει το ίδιο. Αυτού του είδους οι άνθρωποι τον εκνεύριζαν. Γιατί δηλαδή κάποιος περνούσε το εαυτό του καλύτερο μόνο και μόνο επειδή ήταν χαζός και δεν εκτιμούσε την ίδια του τη ζωή; Χαζές ηθικολογικές βλακείες! Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του κουνήσει το δάχτυλο και να του δείξει τι έκανε λάθος ή όχι.

Αν και, για να πει την πλήρη αλήθεια, ο συγκεκριμένος "τέτοιος άνθρωπος" είχε μια εξοργιστική ικανότητα να κάνει τα πάντα να φαίνονται κάπως πιο...αόριστα. Δεν του έδειχνε με αγανάκτηση το τι έπρεπε να κάνει, απλώς τον απειλούσε για να κάνει αυτό που ήθελε ο ίδιος, έτσι το άντεχε περισσότερο, έστω κι αν αυτό και πάλι ήταν "το σωστό" με την ευρεία έννοια.

Όσο συλλογιζόταν το τι είχε και τι μπορούσε να γίνει, αναστέναξε. Όλοι τον έλεγαν καπάτσο, ύπουλο, μοχθηρό αλλά προφανώς τα τερτίπια του δεν έπιαναν σ'αυτόν τον απλοϊκό άνθρωπο. Τι να τον μεταπείσει με λόγια προσπάθησε, τι να επικαλεστεί στην ανθρωπιά του ή το αίσθημα της λύπησης προσπάθησε...τίποτα δε δούλεψε. Απολύτως. Απλώς δεν του άλλαζε τη γνώμη. Μάλιστα, στα είκοσι λεπτά επάνω, ο αγροίκος τον απείλησε με την καραμπίνα του να σταματήσει τις βλακείες και να αρχίσει το σχέδιο. Και θα "τον βοηθούσε κιόλας"-ΧΑ! Λες και χρειαζόταν τη βοήθεια του...

Ξαφνικά ο Magada ένιωσε τη σκιά του Bola από πάνω του ΄ δεν αντέδρασε όμως, αν κι ενοχλήθηκε. "Υο, Ουλή, τι λέει το σχέδιο; Έχει περάσει μισή ώρα από τη στιγμή που έκατσες να το σκεφτείς--δεν έχουμε κι όλη την ημέρα ξέρεις."
Προσπάθησε να ηρεμήσει. Από πότε τον αποκαλούσε "Ουλή"; Κι από πού κι ως πού; "...τελείωσα σχεδόν. Λεπτομέρειες απομένουν μόνο."
"Αν είναι λεπτομέρειες τις βγάζεις στον δρόμο. Άι σήκω τώρα, δε θέλω να βρω τη Λαγουδοτροφή παϊδάκια."
"Αν δεν του έλεγες να συναντηθείτε εδώ, δε θα είχε πάθει τίποτα ξες..."
"Χε, και θα σουν εσύ το επόμενο πιάτο αντί γι αυτόν! Παρακαλώ πολύ."

Κύλησε τα μάτια του εκνευρισμένος στον πειραχτικό τόνο του και ξεφύσηξε. Δεν ήθελε να μπλεχτεί σ'αυτήν την παρωδία καθόλου, κι όμως να τος. Αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό του πως με την πρώτη ευκαιρία θα την έκανε από κει. Με τη σκούνα του άλλου ή χωρίς, θα έφευγε από κείνο το νησί ακόμα κι αν οι ιθαγενείς έτρωγαν και τον Bola. Αποφασισμένος να μην πεθάνει σήμερα, ξεκίνησε πρώτος, με τον δεσμοφύλακα να ακολουθεί πίσω του.

Λίγη ώρα μετά, ο Magada έσπασε την άβολη σιωπή που απλώθηκε, με τους μόνους ήχους να είναι αυτούς του πυκνού δάσους που μπήκανε. "Δε θα με ρωτήσεις ποιο είναι το σχέδιό μου;"
"Πλησιάζουμε;"
"...όχι ακόμα."
"Τότε όχι."
"Ναι αλλά αν είναι πολύ αργά και μετά δεν καταφέρεις να το κατανοήσεις;"
"Εγώ θα κάνω ό,τι με πεις. Δεν είμαι καλός στο να τα σκέφτομαι, αλλά να τα εκτελώ. Δε θα το "κατανοήσω" όπως λες--θα καταλάβω τι γίνεται όταν το κάνω."

Ο μελαψός άντρας με τα μακρυά μαύρα μαλλιά ανασήκωσε το φρύδι του μ'ενδιαφέρον. Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη από μέρος του. Αλλά λίγο επικίνδυνη δεν ήταν να την κάνει κάποιος σ'έναν ξένο; Γιατί δεν αισθανόταν φόβο στο να το πει; Μπορούσε εύκολα να το εκμεταλλευτεί. "Αν όμως κρίνω πως είναι καλό να το ξέρεις εκ των προτέρων;"

Ο Bola σταμάτησε να περπατά απότομα ΄ "ε τότε πες το μου," αναφώνησε αγανακτισμένος! Γύρισε και τον κοίταξε με ανυπομονησία, ενώ έβαλε τα χέρια του στους γοφούς του σε γροθιές. "Θες να μιλήσεις σωστά; Τότε μίλα! Πω πω, ούτε η πρώην γυναίκα μου δεν ήθελε τόση προσοχή όλη την ώρα που με άφησε κιόλας, σαν γυναικούλα κάνεις. Από δω και πέρα δε θα σε λέω "ουλή", θα σε λέω "περίοδο". Ειλικρινά."

Αν και τον πείραξε αρκετά αυτό το σχόλιο, δεν έχασε το ειρωνικό του χαμόγελο. Η ψυχραιμία ήταν το ατού του και ανάθεμα αν ένας χωριάτης από το πουθενά τον έκανε να την χάσει. Το χαμόγελό του μεγάλωσε όμως καθώς του απαντούσε το ίδιο προσβλητικά. "Δε με εκπλήσσει που σε άφησε αν οι τρόποι σου ήταν πάντα τέτοιοι. Οι μύες και τα μεγάλα μάτια δεν είναι τα μόνα που ενδιαφέρουν τις γυναίκες ΄ αν δεν ξέρεις να τους μιλάς και να τους φέρεσαι, πάντα θα φεύγουν."

Κάγχασε. "Χε, προφανώς δεν ξέρεις τη γυναίκα μου," πέταξε με δηλητήριο αν κι ο "κρατούμενος" έβλεπε πως δεν κατευθυνόταν σ'αυτόν ενώ ξανάρχισε να περπατάει. "Με άφησε γιατί ένας πειρατής της υποσχέθηκε περιπέτεια. Αυτός κατέληξε να πεθάνει, αυτή έμεινε χωρίς γκόμενο κι εν τέλη τη μεγαλύτερη περιπέτεια της την προσέφερα εγώ, αλλά με άλλο τρόπο."
Ξαφνικά μια συνειδητοποίηση έγινε από τη μεριά του Magada και φάνηκε στο πρόσωπό του, όταν το χαμόγελό του από υπεροπτικό έγινε κατανόησης. "...σκότωσες τον γκόμενο της γυναίκας σου," μονολόγησε σχεδόν και το χιούμορ δεν ξέφυγε απ'τα αυτιά του Bola.
"Όχι καλέ, σιγά," διαμαρτυρήθηκε. "Εγώ την κυνήγησα για να τη φέρω πίσω σαν σωστός σύζυγος, ο κολλητός μου τον σκότωσε." Και πάλι ένιωσε ο Μagada πως δεν είχε τίποτα κοινό με τον άνθρωπο μπροστά του. "Αλλά όχι γιατί μου την πήρε, μα επειδή ήταν πειρατής. Όχι ότι ήταν της κυβέρνησης δηλαδή, αλλά-..." σταμάτησε απότομα λες και σκέφτηκε πως θα έκανε γκάφα αν συνέχιζε. "Μεγάλη ιστορία," είπε στο τέλος ανέμελα.

Ωωω, ζουμί, σκέφτηκε και τον κοίταξε με απορία ανάμεικτη με κάτι που ο Bola πάντα τοποθετούσε στον τομέα "θεωρώ πως όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από μένα". "...ήταν," ρώτησε; Όταν ο άλλος δεν απάντησε, μα έκανε και πως τάχα δεν άκουσε, επανέλαβε. "Ήταν, είπες; Ο κολλητός; Και ο πειρατής και ο κολλητός πεθάναν μαζί;"
"Σιγά να μην έτρωγε εκείνος ο άχρηστος τον κολλητό μου καλέ. Όχι, όχι, εκείνος πέθανε πολύ καιρό μετά, με πιο εντυπωσιακό τρόπο..."

Έκανε τον μεγάλο κι αδιάφορο, αλλά ακόμα είχε πρόβλημα να μιλήσει γι αυτό. Αν και το ύφος του παρέμεινε το ίδιο, υπήρχαν εκείνες οι μικρές διαφορές που και ο άνθρωπος μπροστά του - μάλλον πίσω του - διέκρινε. Βέβαια εκείνος πίσω του δεν είχε την καλύτερη αντίδραση όταν μίλησε για τον "εντυπωσιακό τρόπο" που πέθανε ο φίλος του αλλά πάλι καλά που δεν τον είδε γιατί μάλλον θα του ξαναεπιτεθόταν κι αυτήν τη φορά δε θα τον πείραζε να τον πυροβολήσει μάλλον. "Ο ένας έτσι, ο άλλος θα φαγωθεί από ιθαγενείς...τελικά όλοι σου οι φίλου πεθαίνουν με εντυπωσιακό τρόπο."

Κοκάλωσε στη θέση του και γύρισε να τον κοιτάξει για δεύτερη φορά. Κοιτάχτηκαν γι αρκετές στιγμές πριν αρχίσει ο Bola να γελάει--μόνο και μόνο από πείσμα άρχισε να γελάει κι ο άλλος. Πριν καν το καταλάβουν, διαγωνίζονταν ποιος θα γελάσει δυνατότερα... Μέχρι που το γέλιο του Bola κόπηκε απότομα. "Είσαι ξεκαρδιστικός," είπε με απάθεια και την επόμενη στιγμή το γέλιο του Magada κόπηκε το ίδιο απότομα από τη γροθιά του. "Άσε που τελικά δε με είπες και το σχέδιο."

Μια ματωμένη μύτη κι έναν πληγωμένο εγωισμό αργότερα, οι δύο άντρες συνέχισαν να περπατάν σε πλήρη ησυχία μόνο που αυτήν τη φορά ο Magada έμαθε να την εκτιμά. Ομολογουμένως, δεν ήταν και πολύ ευγενικός με τον Bola αλλά κι εκείνος δεν πήγαινε πίσω: από τη στιγμή που τον γνώρισε δεν έκανε τίποτα άλλο από να τον προσβάλλει, να τον αναγκάζει να κάνει κάτι που δε θέλει, να τον κρίνει και να του λέει πόσο δεν ήταν άξιος. Αν κι αυτή η μπουνιά ήταν αρκετά πειστική σαν επιχείρημα υπέρ του για το πόσο κι εκείνος προσβλήθηκε από τον Magada, δεν ήταν πως κι εκείνος δεν υπονόησε πράγματα που ήταν προσωπικής φύσεως, έστω κι αν δεν το είπε άμεσα.

Κάποια στιγμή, εκεί που το δάσος άρχισε να ανοίγει, ο Magada σταμάτησε ΄ αν δεν είχε το νου του, ο Bola δε θα τον καταλάβαινε. Όταν γύρισε να τον δει, ήταν ήδη κρυμμένος στις φυλλωσιές στα γόνατα. "Τι κάνεις;" Σαν ζώο είχε μαζευτεί και παραμόνευε, κοιτώντας μακρυά.
"Είμαστε κοντά στο χωριό κι ακόμα με ψάχνουν. Αν δε θες να πιάσουν κι εσένα..."

Αγνόησε το γεγονός πως αν ο ίδιος δεν ήταν αρκετά παρανοϊκός, ο άνθρωπος πίσω του δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να τον αφήσει να προδοθεί και να φαγωθεί από αγνώστους και πήγε δίπλα του. "Ποιο είναι το σχέδιο λοιπόν;"
"Απ'ό,τι βλέπω, κανείς δεν είναι στην πλατεία--ναι αυτή εκεί είναι η πλατεία τους" έδειξε κάτι στον ορίζοντα, κάπου στα διακόσια μέτρα μακρυά τους, με ένα στύλο στη μέση αν και παραδόξως δεν περικύκλωναν τον χώρο σπίτια όπως συνηθίζεται "άρα δεν έχουν αρχίσει καν την τελετή για τον καθαρισμό της νέας τους τροφής τους." Όταν ο Bola έδειξε να είναι ανήξερος για τι πράγμα μιλούσε με την κωμική του σχεδόν γκριμάτσα, εξήγησε καλύτερα. "Ο φίλος σου ζει. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα. "
"Αυτό δεν είναι το σχέδιο."
"Ναι αλλά είναι μια θετική διαπίστωση. Αλλά αν δε θέλεις, να μη σου δίνω τέτοιες άχρηστες πληροφορίες-"
"Ναι ναι, το πιασα, συγγνώμη ΄ συνέχισε."

Πρώτη φορά του έλεγε ο οποιοσδήποτε συγγνώμη για κάτι, εξεπλάγην. "Αυτό σημαίνει ότι κρατείται στην αποθήκη φαγητού. Η εναλλακτική είναι να τον κρατάνε στο σπίτι του αρχηγού μα αυτό γίνεται μόνο όταν κάποιος τους κάνει κακό και μάλλον αυτό δεν ισχύει. Τώρα, πού είναι η αποθήκη θα αναρωτιέσαι-."
"Όχι, αυτό που αναρωτιέμαι είναι πως ξέρεις τόσα πολλά αλλά ισχυρίζεσαι πως δεν ήξερες ότι είναι ανθρωποφάγοι..."

"Και ήλπιζα να μην το παρατηρήσεις αυτό...!"
"Όλοι έχουμε κρυφές ελπίδες που ξέρουμε πως δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ ΄ μίλα."

Φάνηκε να διαπληκτίζεται νοερά με τον εαυτό του, μέχρι που κύλησε τα μάτια του με παραίτηση και αποφάσισε να πει την αλήθεια. "Πριν δύο μήνες, εγώ κι ένας ακόμα βρεθήκαμε εδώ τυχαία. Οι ιθαγενείς μας βρήκαν και μας έσωσαν. Μα τάισαν, μας πότισαν και μας άφησαν να συνέλθουμε...μόνο για να μας πιάσουν αιχμαλώτους αφού αποφάσισαν πως παχύναμε ικανοποιητικά. Ο άλλος ήταν πιο πλαδαρός από μένα έτσι τον φάγανε πρώτο--και είχαν κι άλλους που περίμεναν.
Όμως εγώ ήμουν έξυπνος, έτσι κατάφερα να ενσωματωθώ στην κοινωνία τους και να κάνω πως ήμουν ένας απ'αυτούς. Προσποιήθηκα πως έφαγα απ'το φαΐ τους και τέτοια, μέχρι που δέχθηκαν να με παντρέψουν με μια δικιά τους...ε, δεν την παντρεύτηκα, αλλά της είπα ψέματα και κοιμήθηκα μαζί της."

Τον κοίταξε με μισό μάτι. "Μη με κοιτάς έτσι, κι αυτή ήταν σαν και μένα! Απλώς αυτή πραγματικά είχε γίνει ένα με κείνους...ήταν ωραία, εντάξει;" Χασκογέλασε όσο πιο ήσυχα μπορούσε και κουνήθηκε ολόκληρος. "Τέλος πάντων, όταν της πρότεινα να το σκάσει μαζί μου, επειδή πλέον είχα την εμπιστοσύνη τους, αυτή φρίκαρε και άρχισε να φωνάζει πως δεν την αποδέχομαι και τους προδίδω και-ε, με πιάσανε."

Το γέλιο του τώρα ήταν ανεξέλεγκτο και είχε πέσει κάτω. Κύλησε τα μάτια του εκνευρισμένος "Γέλα όσο θες, εγώ πάντως κατάφερα να ξεφύγω και μετά βρέθηκα στο καράβι του φίλου σου, ο οποίος δεν το κατάφερε. Και γι αυτό είμαστε κι εδώ."
"Μη σκιάζεσαι, γι αυτό έχει φίλους."

Υπονοούσε πως δεν είχε ο ίδιος; "Τέλος πάντων, η σκηνή που θες είναι μετρώντας τες, η δέκατη στη σειρά από τα δεξιά της πλατείας. Αν κατάφερε να κάνει τίποτα για να τους εκνευρίσει τότε είναι στη σκηνή του αρχηγού η οποία είναι η μεγαλύτερα σε όλο το μέρος και θα τη δεις από μακριά."
"...γιατί μου τα λες όλα αυτά;"
"Για να ξέρεις από πού θα πας να τον πάρεις. Εγώ θα κάνω τον αντιπερισπασμό-"
"Όοοχι, όχι φίλε μου, δεν κατάλαβες καλά. Εσύ δεν είσαι που ξέρεις απ'έξω το μέρος; Εξάλλου πού ξέρω γω πως δε θα σηκωθείς να φύγεις με το που μπω μέσα στο χωριό; Εσύ θα πας να τον πάρεις, κι εγώ θα κάνω τον αντιπερισπασμό. Εγώ που έχω την καραμπίνα. Κατάλαβες...;"

Και δυστυχώς καταλάβαινε πολύ καλά.

"Εσύ λοιπόν θα κάνεις αντιπερισπασμό για να καταφέρω να πάω στον φίλο σου. Μπορείς είτε να αρχίσεις να πυροβολείς με την πολύτιμή σου καραμπίνα" είπε με μίσος λες και το όπλο ήταν άνθρωπος και μάλιστα αυτός που φταίει για το πρόβλημά του "ή να βγεις εκεί έξω και να κουνιέσαι, ξέρω γω, σαν τεράστιο μπούτι κοτόπουλο."
"Είπες κοτόπουλο...πού είναι το δικό μου Κοτόπουλο;"

Κι έτσι όπως σκεφτόταν ξαφνικά θυμήθηκε! Το είχε στείλει στον Joss--άρα τώρα ήταν στο νησί και κάπου κοντά του. Μπορεί να ήξερε τη θέση του και να βοηθούσε!

"Έχεις κοτόπουλο," δήλωσε αλλά ο τόνος του ήταν ερωτηματικός. "Μαζί σου," κορόιδεψε;
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Αλλά που στο καλό μπορεί να είναι; Κάτσε, έχω τη σφυρίχτρα μου-..."

Αλλά δεν την είχε. Την είχε δώσει στον Lewis και μέσα στον χαμό δεν κατάφερε να την πάρει ποτέ πίσω. Όχι ότι τον πείραξε που την έδωσε, όμως το ξέχασε κι έτσι δεν κατάφερε να την αντικαταστήσει. Και τώρα δεν ήξερε πως να το καλέσει κοντά του με τις πληγές του σε τέτοια κατάσταση. Καλύτερα να πίστευε ο Magada πως δεν ήξερε να σφυρίζει στο γεράκι του, παρά να έδειχνε αδυναμία γι αυτό συνέχισε μ'αυτήν τη λογική. "Αμάν, την έχασα. Πω πω, και τώρα τι θα κάνω; Δεν ξέρω πώς να το ειδοποιήσω και μπορεί να μας φανεί χρήσιμο!"
"Το κοτόπουλο," συνέχισε να αναρωτιέται όλο αμφιβολία ο άντρας δίπλα του, ενώ τον κοιτούσε με φόβο για τη νοητική του ικανότητα.
"Ναι ρε, το Κοτόπουλο. Ε...δεν τυχαίνει να ξέρεις πώς να καλείς πουλιά σε σένα ε;"
"...ξέρω, γεράκια κι αετούς. Αλλά οι γνώσεις μου σταματάνε εκεί--κοτόπουλα δεν ξέρω να γητεύω."
"Αρκεί--κάντο."

Δίστασε. Άρχιζε πραγματικά να πιστεύει πως επρόκειτο για χαζό άνθρωπο και στεναχωριόταν που δεν του είχε ξεφύγει ήδη ή μάλλον, δε μπορούσε να καταλάβει πώς δεν κατάφερε να του ξεφύγει με λόγια. Τον κοίταξε μια τελευταία φορά κι ανασήκωσε τους ώμους του. Έβαλε τα δύο του δάχτυλα στο στόμα του και ένας τσιριχτός ήχος δημιουργήθηκε. Τα αυτιά του Bola πόνεσαν, αλλά αναγνώρισε πως ο ήχος αυτός έμοιαζε υπερβολικά με τον ήχο της σφυρίχτρας που άφησε πίσω.

"Χα χα, είσαι άνθρωπος με κρυφές χάρες!"

Η έκφραση του Magada ήταν δολοφονική. "Και τώρα τι προτείνεις να κάνουμε;"
"Τώρα περιμένουμε..."

Πέντε λεπτά μετά το κράξιμο ενός γερακιού πλημμύρισε τον αέρα ΄ και οι δύο άντρες κοίταξαν ψηλά, αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις: ο Magada πήγε να καλυφθεί αμέσως κάτω από τον θάμνο πίσω από τον οποίον κρυβόταν , αλλά ο Bola χαμογέλασε. Σήκωσε το χέρι του και περίμενε το ζώο να έρθει και να προσγειωθεί στον βραχίωνά του. Κι έτσι κι έγινε.

Με το χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, ο Bola του χάιδεψε το κεφάλι ΄ εκείνο απόλαυσε το ντάντεμα κλείνοντας τα μάτια του. "Magada, να σου συστήσω το Κοτόπουλο. Κοτόπουλο, πες γεια."

Εκείνο έκρωξε και ο Magada βγήκε δειλά-δειλά από τη θέση του, λες και δεν ήταν σίγουρος αν ήταν φίλος ή εχθρός ή αν θα του επιτεθόταν για να του φάει το κεφάλι ανά πάσα στιγμή! "Αυτό δεν είναι κοτόπουλο...είναι γεράκι."
"Και το λένε Κοτόπουλο. Πες κι εσύ γεια! Τι, μόνο αυτό;"

Το θέατρο του παραλόγου! Και δεν τα μπορούσε τα πουλιά... "Γεια." Το κοίταξε κανονικά όταν το χαιρετούσε κι έκανε τον Bola να γελάσει. "Γιατί το καλέσαμε; Και πώς και σ'ακούει;"
"Είναι δικό μου. Και τι εννοείς γιατί είναι δω; Το χα στείλει με τον Joss και το είχα ξεχάσει...αλλά το Κοτόπουλο ξέρει που τον κρατάνε και μπορεί να σε οδηγήσει με ασφάλεια. Μπορεί και να προσέχει την περίμετρό σου."

Δεν ήθελε να το παραδεχθεί, αλλά μάλλον ο γορίλας είχε δίκιο--το γεράκι θα βοηθήσει αν ξέρει και τη θέση εκείνου του κοκκινομάλλη. Βέβαια ήθελε να τον ξεφορτωθεί κι αν είχε την ευκαιρία να το σκάσει θα το έκανε αλλά με το γεράκι θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί θα έδινε τη θέση του. Χε, πολλά σκέφτηκε με μία μόνο πρόταση...για γορίλας. "Καλώς, το γεράκι μαζί μου. Αλλά να κάνεις καλό αντιπερισπασμό."
"Μην ανησυχείς κι έχω μια καταπληκτική ιδέα. Θα βρεθούμε σε μία ώρα στο πλοίο. Αν έχεις πρόβλημα, το Κοτόπουλο θα με ειδοποιήσει."

Και ο Bola ήξερε ακριβώς τι θα έκανε: του είχαν μείνει μερικά εκρηκτικά που θα έκαναν έναν εκπληκτικό "μπουμ!" όταν έσκαγαν και με όλη την εκπαίδευση που είχε πλέον, χάριν του Edgar - αν κι όταν τον ξανάβλεπε, έπρεπε να τον ευχαριστήσει - , δε θα του έπαιρνε πάνω από τρία τέσσερα λεπτά να τα στήσει. "Εσύ πας από κει σωστά;" Έγνεψε ο Magada θετικά όταν έδειξε προς τα αριστερά του "άρα εγώ πάω από εκεί. Όπως είπαμε, σε μία ώρα. Κανόνισε να ναι μαζί σου και η Λαγουδοτροφή."

Ο Bola έτρεξε στα δεξιά για να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στον στόχο του. Αν και το δάσος γινόταν όλο και πιο αραιό, ανακάλυψε πως δεν χρειαζόταν να κρύβεται, γιατί κανείς δεν υπήρχε γύρω. Αν και περίμενε πρώτα να δει τον νέο του συνεργό να χάνεται στις συστάδες των δέντρων, δεν έκατσε να τον δει να φτάνει στο χωριό ΄ θα έπρεπε να τον εμπιστευθεί. Αν το έσκαγε σήμαινε πως απειλήθηκε άρα στην ουσία έφταιγε αυτός εν τέλη. Γιατί σίγουρα, ακόμα κι ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα έλεγε όχι να βοηθήσει κάποιον να γλυτώσει τον θάνατο αν δεν του κόστιζε κάτι.

Τουλάχιστον αυτό επέλεξε να πιστεύει, ενώ έτρεχε με όλη του τη δύναμη στην άλλη μεριά της πλατείας.

Έφτασε αμέσως σχεδόν: άρχισε να στήνει την παγίδα του μέσα από τους λιγοστούς θάμνους που είχαν μείνει για κάλυψη. Έβγαζε τα φιτίλια και φύτευε τα εκρηκτικά στο χώμα σε φρενήρη ρυθμό, ενώ κοιτούσε λαθραία και παρανοϊκά γύρω του συνέχεια. Τα χέρια του έτρεμαν από την αγωνία κι αισθανόταν πως δεν ήξερε τι στο καλό έκανε. Τόσο άγχος είχε μόνο όταν έβαζε τα εκρηκτικά στο Kashamin...όμως τώρα μόνο ενός η ζωή κρεμόταν απ'τα χέρια του, αλλά είχε το ίδιο αντίκτυπο πάνω του.

Αλλά ο Bola δεν ήταν χαζός, ήξερε τι συμβόλιζε αυτή η επιχείρηση μέσα του: προσπαθούσε να σώσει αυτόν τον κοκκινομάλλη σύντροφό του, που δεν ήταν μαζί του σχεδόν καθόλου γιατί δε μπόρεσε να σώσει τον άλλον κοκκινομάλλη του σύντροφο. Εκείνος ήταν ο φίλος του, ο κολλητός του όπως είπε, αλλά δεν κατάφερε να τον σώσει. Αυτός ήταν σχεδόν άγνωστος σχετικά, όμως γι αυτό ίσως να κατάφερνε να τον βοηθήσει. Η ζωή που χάθηκε και η ζωή που δε θα αφήσει να χαθεί. Ακόμα ένιωθε υπεύθυνος για τότε, από τα δικά του χέρια έπεσε, κι αυτός απέτυχε να προστατέψει τον μικρό κι αναγκάστηκε να το κάνει ο Brandon...και τώρα, δε θα άφηνε κι άλλον να πεθάνει από την ανικανότητά του. Θα τον έσωζε ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και με "ελαττωματικό" βοηθό. Ίσως έτσι αποδείκνυε πως δεν είχε αυτός το πρόβλημα, μα ήταν η συγκυρία. Μπορεί έτσι να κατάφερνε να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του επιτέλους.

Μα τι έλεγε; Αυτό θα γινόταν μόνο όταν έβρισκε τον Caesar.

Χαμένος στις σκέψεις του όπως ήταν, τα έκανε όλα μηχανικά ΄ συνειδητοποίησε πως όχι μόνο είχε τελειώσει τη δουλειά του, μα καθόταν και κοιτούσε άσκοπα τα χέρια του. Μα αν τελείωσε, καλύτερα να βάλει σε λειτουργία το δικό του σχέδιο...Άπλωσε στο τέλος το φιτίλι, πήγε πολλά μέτρα μακριά κι έσκυψε. Άναψε το φιτίλι και περίμενε την έκρηξη. Τρία δευτερόλεπτα μετά - που ήταν σαν τρεις ώρες- άκουσε το πολυπόθητο: ΜΠΟΥΜ!

Όλο το μέρος τραντάχτηκε ΄ φρούτα έπεσαν από τα δέντρα και τα αυτιά του Bola άρχισαν να βουίζουν. Όμως είχε μεριμνήσει και γι αυτιά και για μάτια κλείνοντάς τα και τώρα το σοκ της έκρηξης δεν ήταν τόσο έντονο όσο στους άλλους που φάνηκαν να βγαίνουν από το δάσος έτοιμοι να πέσουν ή μέσα από τις σκηνές τους τρεκλίζοντας. Φάση ένα, ολοκληρωμένη. Φάση δύο, έτοιμη για εκτέλεση.

Ενώ όλοι γύρω του πάλευαν να σταθούν στα πόδια τους - μια έκρηξη μπορεί να σε κάνει πολύ εύκολα να χάσεις την ισορροπία σου - εκείνος έτρεχε στην πλευρά του δάσους που υποτίθεται πως είχε πάει o Magada. Δεν περίμενε να πάει και να ελευθερώσει τον Joss, τουλάχιστον όχι με το που εξαφανίστηκε, έστω κι αν το γεράκι ήταν μαζί του. Τον έβλεπε περισσότερο σαν τον άνθρωπο που κοιτούσε μόνο τον εαυτό του και βοηθούσε τους άλλους μόνο αν του ήταν βολικό. Και είχε πιστέψει πως στην αρχή, όταν το γεράκι δε θα ήξερε ακόμα αν έφυγε ή όχι, ο Magada θα επιχειρούσε να το σκάσει. Μετά την έκρηξη όμως, κι αφού είδε πως ο αντιπερισπασμός του ήταν παραπάνω από ικανός, θα πήγαινε να τον βοηθήσει γιατί θα είχε κάτι να κερδίσει: θα μπορούσε να φύγει από το νησί μαζί τους.

Με αυτήν τη σιωπηλή ευχή, να το έχει σκεφτεί έτσι και ο Magada, o Bola πήγαινε προς το μέρος που ήξερε ότι κρατούνταν το Καρότο, αλλά από γύρω. Η δουλειά του ήταν να στοχεύει με την καραμπίνα του όποιον πήγαινε να εμποδίσει τον Magada κι αργότερα, αφού τον έβρισκε, τους δύο να διαφύγουν. Μακάρι αυτό να λειτουργούσε σαν μια έξτρα ασφάλεια για τον άλλον να βοηθήσει--αν τον έβλεπε.

Σε ικανοποιητική ώρα βρέθηκε μπροστά από την σκηνή που είχε πει ο άλλος πως κρατούσαν τον φίλο του. Περίμενε να δει κάτι που θα του έλεγε πως όλα έβαιναν καλώς για τον ίδιο, όμως δε μπορούσε να δει κανένα σημάδι. Ούτε το Κοτόπουλο ήταν πουθενά εκεί κοντά για να το διακρίνει και να ξέρει-ένας ήχος ακούστηκε από τα αριστερά του, και ήξερε πως ήταν η φωνή του γερακιού του! Λες και ήταν αυτόματο, το κεφάλι του γύρισε προς τα κει...και είδε το γεράκι να πετάει ψηλά προσπαθώντας να δώσει τη θέση του. Δύο δόρατα πετάχτηκαν προς εκείνο αλλά τα απέφυγε.

"Κοτόπουλο," φώναξε ανήσυχος, κι έτρεξε προς το μέρος του, μπας κι αποκτήσει οπτική επαφή με τους δυνητικούς στόχους του. Το αίμα έβραζε στις φλέβες του και ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό του. Άγχος και φόβος--δεν ήθελε να χάσει κανέναν, πόσο μάλλον το Κοτόπουλο που ήταν ο πιο παλιός του φίλος πλέον, όσο περίεργο κι αν ακουγόταν σε κάποιον που δεν τον ήξερε.

Με το που είδε τους τέσσερις άντρες που είχαν περικυκλώσει τον Magada, το γεράκι και τον Joss--o Joss! Tον βρήκαν, τον έσωσαν! Μα αυτά αργότερα. Τώρα έπρεπε να στοχεύσει τους τέσσερις ανθρωποφάγους ιθαγενείς που απειλούσαν τους φίλους και γνωστούς του. Έκλεισε το ένα μάτι και περίμενε...ααχ, γιατί να κουνιούνται όλοι πάνω κάτω έτσι; Μπορεί να πετύχαινε κανέναν άλλο. Κράτησε την αναπνοή του και πυροβόλησε. Ένας κάτω ΄ πέτυχε το πόδι του στον αστράγαλο.

Μετά ανέβηκε: μηρός, μηριαία αρτηρία, τέλειος τρόπος για να βγάλεις κάποιος εκτός παιχνιδιού σύμφωνα με τον Brandon. Στόχευσε και κράτησε την αναπνοή του ΄ πυροβόλησε. Δεν τον πέτυχε εκεί, αλλά ο γοφός του δίπλα δεν θα τα περνούσε καλά. Χαμογέλασε κι έβαλε την καραμπίνα στην πλάτη του. Έπρεπε να τη γεμίσει έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν ήτανε δίλημμα η επόμενη κίνησή του: τον είδαν, άρα το μόνο που του έμεινε ήταν η κατά μέτωπο επίθεση!

Σαν τράγος, έσκυψε προς τα μπρος για να πάρει φόρα και πετάχτηκε! Άρχισε να τρέχει με πολύ ταχύτητα, όσο κι αν πονούσε δε μιλούσε, κι έπεσε πάνω στον έναν από τους δύο που είχαν μείνει όρθιοι. Όμως και οι δύο έπεσαν αφού ο πρώτος πιάστηκε στον δεύτερο για να στηριχθεί και πέσαν κάτω μαζί!

"Ουάου! To σκληρό σου το κεφάλι σε χρησίμευσε, έτσι;"
"Bola, ήρθες! Είσαι καλά; Πρόσεχε τα τραύματά σου-!
"Αργότερα αυτά Καρότο, τώρα τρέχουμε. Εμπρός και οι δύο, γρήγορα!"

Το γεράκι συμφώνησε με την πρόταση του Bola κι έκρωξε δυνατά ΄ οι δύο άντρες αποφάσισαν ν'ακολουθήσουν αυτήν την πορεία δράσης τελικά κι άρχισαν να τρέχουν προς τα δεξιά. Όμως ο Joss παρατήρησε πως ο Bola είχε μείνει πίσω για να γεμίσει την καραμπίνα του και του φώναξε. Εκείνος αποκρίθηκε πως θα είναι αμέσως πίσω τους--ο Magada άρπαξε τον ώμο του άλλου και τον τράβηξε για να μη σταματήσει το τρέξιμο. Με το που όπλισε, κοίταξε πάνω από τον ώμο του: έρχονταν κατά πάνω τους άλλοι πέντε ιθαγενείς ενώ οι υπόλοιποι τριγύρω, ναι μεν τους είδαν, αλλά δε μπορούσαν να διαθέσουν τον χρόνο τους: η φωτιά από τα εκρηκτικά τους έπαιρνε περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό εφόσον έπρεπε να σβήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερο.

"Όχι να σε αγχώσω, αλλά μας κυνηγάνε κάτι ανθρωποφάγοι ε," είπε ήρεμα ο Magada αλλά το δικό του άγχος φαινόταν μόνο στα μάτια του...ο Bola δεν τους είχε φτάσει ακόμα, αλλά κόντευε. Αυτός ήταν ο τρόπος του όμως, να ειδοποιήσει πως ήταν σε κίνδυνο. "φαντάζομαι θα τους δουν κι άλλοι και θα μας ακολουθήσουν κι αυτοί.
"Τρέξτε," φώναξε μόνο για ν'ακουστεί εφόσον δεν ανησυχούσε "η φωτιά θα τους απασχολήσει όλους. Μόνο αυτοί θα μας κυνηγήσουν, κι αν μπούμε στο δάσος, θα μας χάσουν. Συνεχίστε."

Η ηρεμία του πέρασε και στους άλλους δύο, έστω κι αν ο Joss συνέχισε να κοιτάει τον φίλο του σε περίπτωση που πάθαινε κάτι. Το ίδιο έκανε κι ο ίδιος ο Bola, για να είναι σίγουρος πως αυτοί που είναι πίσω τους έμεναν σε καλή απόσταση. Αν προλάβαιναν να φτάσουν στο πλοίο, όσο οι άλλοι έβγαζαν το πλοίο στ'ανοιχτά εκείνος θα κατάφερνε να ξεφορτωθεί τους κυνηγούς τους. Όσο κι αν μισούσε τα αίματα στην πραγματικότητα.

Καθώς όμως κοιτούσε, όλο και περισσότερη απόσταση έμπαινε μεταξύ των τριών - και του πουλιού - και των ιθαγενών. Σε μια στιγμή, φάνηκαν να απογοητεύονται μάλιστα και να τα παρατάνε σιγά σιγά, ώσπου πλέον δεν φαίνονταν καθόλου, από καμία κατεύθυνση. Γιατί υπήρχε η ιδέα στο μυαλό του επαναστάτη πως το κάνανε για να τον κάνουν να νιώσει ασφαλής και μετά να πεταχτούν μπροστά του από το πουθενά...! Αλλά είχε το νου του και τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Εν τέλη φτάσανε στο μικρό φυσικό λιμανάκι που είχε αράξει η σκούνα τους με κανέναν να τους ακολουθεί.

Και πάλι όμως, έκανε ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του: δεν ανέβηκε πάνω, παρέμεινε προσεχτικός με την καραμπίνα στο χέρι. Το γεράκι πετούσε από πάνω του για ασφάλεια - ήξερε αν έβλεπε κάτι θα του έδινε τη θέση του - κι εκείνος άκουγε μόνο τον χτύπο της καρδιάς του, αγνοώντας όλους τους άλλους ήχους...μέχρι που άκουσε τη μηχανή να βρυχάται σπασμωδικά. Όταν έγινε ρυθμικό, ήξερε πως το πλοίο ήταν έτοιμο και η φυγή τους πλέον εφικτή. Χαμογέλασε.

"Bola, ανέβα γρήγορα, πριν έρθει κανείς!" Ενώ ούρλιαζε για ν'ακουστεί, έριχνε την κρεμαστή σκάλα. Το μάτι του επαναστάτη έπιασε την κίνηση κι έτρεξε στα ρηχά νερά ΄ έβαλε την καραμπίνα στον ώμο του, σιγούρεψε τα υπόλοιπα για να ελευθερώσει τα χέρια του και πιάστηκε εν κινήσει. Με το που έφτασε στο κατάστρωμα, μόνο τότε επέτρεψε την κούρασή του να φανεί: εκεί που οι άλλοι βαριανέσαναν, εκείνου η αναπνοή ήταν κομμένη και με το ζόρι έβγαινε. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε αν είχε λόγο να αναπνέει ή αν ήταν κάτι περιττό. Κάτω από τα ρούχα του, οι γάζες είχαν γίνει κατακόκκινες και πλέον όλες του οι δυνάμεις φαίνονταν να τον εγκαταλείπουν.

Τώρα που όλα ήταν εντάξει ένιωθε την κούραση και τον πόνο όλης της ημέρας να τον καταβάλει. Λύγισε τα γόνατά του ενώ έριχνε τα πράγματα από πάνω του και στηρίχθηκε στα πόδια του για να βρει την αναπνοή του. "Τα κατάφερες τελικά...βγήκαμε όλοι ζωντανοί. Δε σου το χα."
"Κρατάει τον λόγο του. Αν σου τον έδωσε, θα τηρήσει αυτό που είπε," σχολίασε κάπως πικρόχολα ο Joss όμως η γνωστή του απάθεια επέστρεφε σιγά σιγά. Παράλληλα έσπευδε να παράσχει πρώτες βοήθειες στον φίλο του. "...τι πήγες κι έκανες; Όλοι σου οι επίδεσμοι είναι μούσκεμα. Απρόσεκτε χαζέ..."
"Αν μου είχε πει πως έχει εκρηκτικά δε θα τον αμφισβητούσα! Χε, άτιμο, πού τα βρήκες; Η πρώτη και τελευταία φορά που άκουσα για εκρηκτικά να χρησιμοποιούνται έτσι ήταν στη μάχη στο μακρινό νησί Kashamin, στην South Blue, δυο βδομάδες πριν σίγουρα. Ξες είναι εκεί με τα ομιλούντα panda--τους Pandaren. Αν και δε θα τους ήξερα αν δεν ήταν το όλο θέμα της μάχης."
"Τι μάχη...;"
"Επαναστάτες εναντίων Κυβέρνησης! Και καλά και οι δύο με το μέρος των Pandaren. Γνώμη μου, και οι δύο είναι το ίδιο άπληστοι και εκμεταλλευτές..."

O Bola δάγκωσε τη γλώσσα του για να μην αφήσει την περιέργειά του να νικήσει ΄ δε ρώτησε όσο κι αν ήθελε το πώς τέλειωσε η μάχη εκείνη. Εκτός του ότι είχε γνωστούς σ'εκείνη τη μάχη, ήθελε να ξέρει αν οι θυσίες τους απέδωσαν. Όμως κρατήθηκε αδιάφορος, χαμογέλασε στη σκέψη πως όλοι είναι σώοι και προσπάθησε να μείνει ξύπνιος όσο ο Joss τον φρόντιζε...όμως δε μπορούσε να μην καταλάβει την ξαφνική του αλλαγή. Οι κινήσεις του για μια στιγμή έγιναν πιο αργές, όταν άκουσε τα λόγια του Magada περί κυβερνήσεως κι επαναστατών, ενώ μετά συνέχισε ακόμα πιο γρήγορα. Κάτι σκεφτόταν...

Και φυσικά κάτι σκεφτόταν. Όλα αυτά τα λόγια του νέου μυστηριώδη τύπου τον έκαναν να έχει υποψίες για τον Bola: όταν τον γνώρισε ανατίναξε ένα κάστρο πειρατών. Μετά τον βοήθησε να παραδώσει εκρηκτικά σε μια ύποπτη γυναίκα και τώρα ξαφνικά χάνεται για ένα μήνα...όμως οι ημερομηνίες του πότε έφυγε με το πότε γύρισε και το πόσο θα του έπαιρνε να πάει σ'εκείνο το νησί, να κάτσει να πολεμήσει και να γυρίσει ταίριαζαν. Κι ακόμα δε μπορούσε να καταλάβει, αν αυτό ήταν αλήθεια, με ποια μεριά μπορεί να ήταν ο Bola--κυβέρνησης ή επανάστασης.

Ξαφνικά αποφάσισε όμως πως αυτό τώρα δεν τον ένοιαζε. Προείχε η υγεία του. Ό,τι μάθαινε μετά θα ήταν καλό, αλλά δεν τον απασχολούσε ιδιαίτερα. Η συνειδητοποίηση έκανε τον ίδιο τον Joss να ξαφνιαστεί, αλλά δεν του φάνηκε απίθανο. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας του εξάλλου...

Έτσι λοιπόν, με τον Bola αιμόφυρτο στο κατάστρωμα, τον Magada να κοιτά τον ορίζοντα και τον Joss να τρέχει πάνω κάτω το πλοίο κίνησε για τον επόμενο προορισμό. Το γεράκι κούρνιασε στο στήθος του ιδιοκτήτη του κι ένα καινούργιο ταξίδι σηματοδοτήθηκε με την δύση του ηλίου.