Once Again... [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Fri Jul 26, 2013 12:08 am; edited 1 time in total

Βρισκόμασταν στην θάλασσα και αρκετά μακριά πλέον από τους κινδύνους του Nanimonai Island.
Είχαμε πλέον ηρεμήσει και η ώρα περνούσε σχετικά ευχάριστα, βέβαια υπήρχαν κάποια μικρό προβλήματα, αν και για αυτά είχε κύριο λόγο και ο καιρός. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη και άγρια, λες και ήθελε να μας ξεράσει σε κάποια στεριά και να μην μας έχει πλέον στην αγκαλιά της.
Βρισκόμουν πάνω στο κατάρτι και πάλευα να μαζέψω τα πανιά, ο Scar ήταν στα πλαϊνά του πλοίου και κρατούσε τα αντίβαρα για να μην αναποδογυρίσουμε.
Η Rangiku από την άλλη ήταν στο πηδάλιο και προσπαθούσε να μας κρατήσει όσο το δυνατόν πιο πολύ σε ορθή πορεία, αν και με τον αέρα και την βροχή δεν ήταν και κάτι το τόσο εύκολο να συμβεί...
Περάσαμε την καταιγίδα αργά εκείνο το απόγευμα και επιτέλους το βράδυ βρισκόμασταν σε ήρεμη θάλασσα για την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Οι τρείς μας ήμασταν στο κατάστρωμα του πλοίου μας και απολαμβάναμε ένα ήρεμο δείπνο με όσα τρόφιμα μας είχαν απομείνει. Το τραπέζι μας αν και λειτό δεν είχε κάτι να ζηλέψει από το τραπέζι ενός πλουσίου, είχαμε κρασί, φαγητό, φρούτα για μετά και πάνω από όλα μεγάλη χαρά που ήμασταν ακόμα όλοι ζωντανοί.
Χαίρομαι που καταφέραμε να βγούμε όλοι ζωντανοί από εκείνο το μπέρδεμα στο Nanimonai. Ξέρω πως ήθελες να ξεπληρώσεις τον Rage για ότι μας έκανε αλλά...
Rangiku... Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο! Απλά χαίρομαι που είστε και οι δυο σας καλά, ξέρω πως είμαι ξεροκέφαλος και αγαπάω τις μάχες πιο πολύ από τον εαυτό μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι με ονομάζουν "ζώο", ένα θηρίο που δεν μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του. Όμως η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που είσαστε και οι δυο σας ζωντανοί, υπόσχομαι να σας προσέχω περισσότερο από εδώ και στο εξής...

Οι δυο τους με κοίταξαν και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο τους, για λίγο μόνο δεν μίλησαν και αργότερα είπαν με μια φωνή πως με ακολουθούν για αυτό ακριβώς που είμαι, ένα "ζώο" που κατά βάθος γνωρίζει την έννοια της πραγματικής οικογένειας.
Δεν είναι ανάγκη να είμαστε ενωμένοι με δεσμούς αίματος, αρκεί που ο ένας προσέχουμε την πλάτη του άλλου και φροντίζουμε να είμαστε μαζί. Αυτό σημαίνει οικογένεια Kenshin, η ιδέα πως μπορείς να βασιστείς στους ανθρώπους γύρω σου για να κάνεις την οποιαδήποτε χαζομάρα έρθει στο ξερό κεφάλι σου. Αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς, είμαστε η οικογένεια σου Kenshin και είσαι η δικιά μας. Τόνισε ο Scar.
Ο κόσμος σε θεωρεί μια μόλυνση, το ίδιο και τον Scar και πολύ σύντομα μάλλον θα θεωρεί και εμένα, αλλά δεν με πειράζει αυτό. Μου αρκεί που είμαστε όλοι στην ίδια κατηγορία. Συνέχισε η Rangiku.
Τους κοίταξα με ένα βλέμμα απορείας, φαινόταν να λένε το ίδιο πράγμα που λέγανε και στην αρχή αλλά ποτέ μου δεν το είχα καταλάβει. Το άκουγα, αλλά δεν το είχα "ακούσει" ποτέ μου. Αρκέστηκα στο να χαμογελάσω και να υψώσω το ποτήρι μου στον αέρα.

Στην οικογένεια μας λοιπόν! Φώναξα δυνατά, οι δυο τους χαμογέλασαν και τα ποτήρια μας συγκρούστηκαν στον αέρα μαζί με γέλια και φωνές. Το βράδυ μας βρήκε να κοιμόμαστε στο κατάστρωμα, η Rangiku είχε τρυπώσει μέσα στην αγκαλιά μου και δεν φαινόταν να έχει καμία διάθεση να βγει.
Κοιμήθηκα ήρεμα εκείνο το βραδύ, όλα έδειχναν λες και τα γεγονότα του Nanimonai δεν είχαν συμβεί ποτέ. Το πρωί με ξύπνησε ένας γλάρος που έκοβε βόλτες πάνω από το κατάρτι του πλοίου μας, αυτό ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει μόνο. Είχαμε φτάσει κοντά σε στεριά, για μια ακόμη φορά θα πατούσα το πόδι μου στο Crown Island, το γεγονός αυτό δεν μου άρεσε καθόλου καθώς το Crown ήταν ένα νησί με μηδενικό για εμένα ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς έπρεπε να περιμένουμε μια μέρα για να μπορέσουμε να πιάσουμε το μαγνητικό πεδίο του επόμενου νησιού.

Σηκωθήκαμε και κοιτάξαμε γύρω μας, ο δυνατός ήλιος με τύφλωνε και έκανε τα μάτια μου να καίνε. Όμως δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία, σχεδόν ένα χιλιόμετρο μπροστά μας βρισκόταν το νησί με το γνωστό πλέον σχήμα.
Τς, πάλι εδώ... Ας ελπίσουμε να περάσει γρήγορα αυτή η μέρα και να εξαφανιστούμε από το βρωμονήσι...!
Έλα σιγά! Φαίνεται συμπαθητικό νησάκι, το πολύ πολύ να περάσουμε την μέρα μας στην παραλία..! Δεν θα είναι και άσχημη λίγη χαλάρωση!
Έχεις παρατηρήσει πως ήμαστε δυο χρήστες φρούτου έτσι? Πως ακριβώς θα είμαστε όλη μέρα στην παραλία μου λες? Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βγούμε για τρόφιμα και μετά να κάτσουμε στο πλοίο την υπόλοιπη ώρα και να πίνουμε μέχρι αύριο που θα είναι να φύγουμε..!
Συμφωνώ με τον Scar σε αυτό! Πάμε να τελειώνουμε και να φύγουμε το συντομότερο... Μόλις δέσουμε θα βγείτε να μαζέψετε φρούτα, εγώ θα δω μήπως καταφέρω να πιάσω κάποιο ζώο για να έχουμε κρέας.

Φτάσαμε στο νησί και δέσαμε το πλοίο μας, ο Scar και η Rangiku έκαναν όπως τους είχα πει. Εγώ ακολούθησα την αντίθετη κατεύθυνση για να βρω κάποιο ζώο ώστε να εξασφαλίσουμε το φαγητό της βραδιάς που θα ακολουθούσε. Είχα καιρό να περιπλανηθώ στο δάσος για κυνήγι, στο μυαλό μου ήρθαν τα νεότερα μου χρόνια, τότε που βρισκόμουν συχνά στα δάση κυνηγώντας τροφή. Από δέντρο σε δέντρο και από θάμνο σε θάμνο έστεινα τις παγίδες μου για να πιάσω άλλωτε ζωντανή και άλλοτε πεθαμένη, από τον πόνο, την τροφή μου.
Ζεχαχαχαχα, πέρασαν τα χρόνια νομίζω. Πλέον δεν μπορώ να το κάνω αυτό, είμαι από τους αγαπημένους καταζητούμενους του Ναυτικού και έχω ένα μικρό πλήρωμα που θα έκανε τα πάντα για εμένα όπως και εγώ για αυτούς. Μονολόγησα καθώς κρυβόμουν πίσω από έναν θάμνο.

Λίγα μέτρα μπροστά μου είχα στείσει μια παγίδα με τροφή για να αιχμαλωτίσω κάποιον λαγό ή κάποιο άλλο μικρό ζώο. Θυμήθηκα τις φωνές που μιμώνουν στο παρελθόν για να προσελκύσω τα ζώα, έφερα τα χέρια μου στο στόμα μου και έβγαλα έναν περίεργο και σφυριχτό ήχο. Περίμενα μερικά λεπτά και μετά προς μεγάλη μου ευχαρίστηση πήρα την πρώτη απάντηση. Αν όλα πήγαιναν καλά θα έπιανα το πρώτο μου θήραμα από λεπτό σε λεπτό. Έβγαλα άλλον ένα ήχο από το στόμα μου και λίγο αργότερα ένας μικρός λαγός έκανε την εμφάνιση του. Έμεινα ακίνητος και άφησα την τροφή και την παγίδα να κάνουν την δουλειά, ο λαγός άρχισε να μυρίζει το έδαφος και σύντομα εντόπισε την τροφή που του είχα αφήσει.

Πλησίασε δειλά δειλά και άρχισε να τρώει λίγο λίγο το φαγητό, σιγά σιγά πήρε λίγο θάρρος και τράβηξε πιο δυνατά την τροφή. Η παγίδα έκλεισε με δύναμη και του έσπασε τον σβέρκο αφήνοντας τον στον τόπο. Βγήκα από την κρυψώνα μου και πήρα το νεκρό του σώμα και το έβαλα σε μια τσάντα που είχα στον ώμο μου. Ύστερα έστησα και πάλι την παγίδα και κίνησα για να βρω και κάποιο άλλο θήραμα, θα επέστρεφα αργότερα για να ελέγξω την παγίδα που είχα αφήσει. Περπάτησα αρκετά ανάμεσα στο πυκνό δάσος του Crown Island μέχρι που επιτέλους βρήκα αυτό που αναζητούσα, ένα θηλυκό ελάφι έβοσκε μερικά μέτρα μακριά μου. Ο αντίθετος άνεμος εμπόδιζε την μυρωδιά μου να φτάσει στα ρουθούνια του και έτσι το άμοιρο ζώο δεν είχε υποπτευθεί την ανθρώπινη παρουσία κοντά του.
"Καιρός ήταν. Τώρα το μόνο που μένει είναι να μην αστοχήσω." Σκέφτηκα καθώς σημάδευα με ένα από τα πετραδάκια μου. Το εκτόξευσα και το πέτυχα στον λαιμό, μια μικρή έκρηξη τάραξε την ησυχία του δάσους και το ελάφι έπεσε στο έδαφος.

Το βράδυ μας βρήκε να έχουμε στήσει ένα μεγάλο γλέντι με όσα ποτά μας είχαν απομείνει, μια αρκετά μεγάλη φωτιά βρισκόταν ανάμεσα μας και έψηνε το ελάφι και τον λαγό που είχα πιάσει το προηγούμενο μεσημέρι. Μείναμε ξύπνιοι μέχρι αργά και πίναμε, τρώγαμε και γλεντούσαμε. Το πρωί μας βρήκε στην παραλία να κοιμόμαστε βαριά, πρώτος σηκώθηκε ο Scar και κοίταξε γύρω του σαν χαμένος.
Τς, δεν έπρεπε να πιω τόσο... Τι πονοκέφαλος είναι αυτός?
Ήταν το λόγια που έβγαιναν από το στόμα του καθώς σηκωνόμουν και έτριβα το κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι πως και εγώ δεν ήμουν και πολύ καλύτερα, ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ και το σώμα μου πονούσε αφόρητα. Αλλά δεν ήταν ώρα για τέτοια, μια ολόκληρη μέρα είχε περάσει από τότε που ήρθαμε πράγμα που σήμαινε πως πλέον δεν ήμασταν αναγκασμένοι να μείνουμε σε αυτό το βρωμονήσι. Η Log Pose θα έπρεπε να έχει πλέον πιάσει το μαγνητικό πεδίο του επόμενου νησιού, το παγωμένο βασίλειο του Drum Island μας περίμενε να το επισκεφτούμε.

Μόλις το σκεφτήκαμε πεταχτήκαμε όρθιοι και ξυπνήσαμε την Rangiku, τόσο εγώ όσο και ο Scar δεν βλέπαμε την ώρα να φύγουμε. Εκείνη κοίταξε την Log Pose που είχε στο χέρι της και μας ενημέρωσε πως είχε πιάσει πράγματι το πεδίο του επόμενου νησιού. Σηκώθηκε και ανέβηκε στο πλοίο για να δει που μας κατεύθυνε η πυξίδα. Το επόμενο νησί που είχε πιάσει ήταν για καλή μας τύχη το Drum Island, το Crown βρισκόταν ανάμεσα σε τρία νησιά και έτσι κανένας δεν ήξερε ποιον ακριβώς προορισμό θα έπιανε η πυξίδα κάθε φορά. Μαζέψαμε βιαστικά τα πράγματα μας και ανεβήκαμε στο πλοίο, ο Scar ανέβηκε στο κατάρτι και έκοψε τα σχοινιά των πανιών για να τα ελευθερώσει και να αφήσουμε τον αέρα να μας βοηθήσει να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Έβαλα δύναμη και άρχισα να σπρώχνω το καράβι σιγά σιγά, μόλις μπήκε μέσα στο νερό πιάστηκα από ένα σχοινί που κρεμόταν και ανέβηκα στο κατάστρωμα. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το Crown Island καθώς ακολουθούσαμε όλο και πιο παγωμένη πορεία που οδηγούσε στο παγωμένο βασίλειο.

» [Τέλος] Betrayed .. [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] The legend [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» Beware [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Back for more! [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» The Katana [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]