[Αρχή - Αποστολή] Δέκα μέτρα κι ένα κόψε

Άλλη μια φορά το ταξίδι της Eliza δεν πήγαινε όπως θα περίμενε. Βροχή και πάλι βροχή. Η ίδια αγαπούσε τη βροχή, η μυρωδιά του χώματος και του πρασίνου πριν τις πρώτες σταγόνες ήταν μία από τις αγαπημένες της, έδενε υπέροχα με τη μουντή αίσθηση της πατρίδας της. Αλλά δεν περίμενε ότι θα είχε τέτοιες αντιδράσεις στον οργανισμό της. Από την άλλη πόσες φορές είχε κάνει ταξίδια με πλοία; Μόνη της απαντούσε στις ερωτήσεις που έκανε στον εαυτό της.

"Η νεαρή κοπέλα έχει βγάλει καλόγηρους", είχε πει χαρακτηριστικά ένας από τους ναύτες του πλοίου στον γιατρό που είχαν μαζί τους. Οι αμυχές της από τη συνεχή προπόνηση και τη διαμάχη της με την Amanda είχαν παραμείνει στο δέρμα, με αποτέλεσμα να μολυνθεί από ιό και το δέρμα της να βρεθεί στην κατάσταση που ήταν. Κοκκινίλες, πόνος και πάνω από όλα δοθιήνες που την ταλαιπωρούσαν.

Η όψη της έδειχνε κουρασμένη. Η κόπωση που της προκαλούσε ο πόνος και ο πυρετός που είχε ανεβάσει ήταν ανυπόφορη.

Και όλα αυτά πριν την πρώτη αποστολή που της είχε ανατεθεί να φέρει εις πέρας.

Είχαν περάσει αρκετές μέρες από τότε που είχε αφήσει πίσω της το νησί της Fabul. Ήθελε να φύγει ανανεωμένη, να δώσει τα δυνατά της και ο οργανισμός της την πρόδιδε. Είχε έρθει ακριβώς στα χέρια της μιας αποστολή που θα μπορούσε επιτέλους να αποδείξει τις ικανότητές της, προσφέροντας και εκείνη κάτι στις δυνάμεις των επαναστατών. Ένα μικρό λιθαράκι. Και όμως οι δικές της δυνάμεις της την άφηναν...

Καθισμένη στο κρεβάτι που τη φιλοξενούσε, η μόνη της παρέα ήταν το φως του κεριού που κρατούσε δίπλα της, μία στίβα βρεγμένες πετσέτσες που κάθε τόσο άλλαζε και ένας σωρός λευκές κόλλες που χρησιμοποιούσε για να σχεδιάσει το πλάνο που θα ακολουθούσε όταν θα έφτανε στο νησί.

Της είχαν δοθεί κάποιες πληροφορίες για το νησί και από ό,τι της έγινε γνωστό, στο ίδιο νησί είχε πατήσει και ο αδελφός για την αποστολή. Δεν ήξερε αν θα η επίσκεψη της εκεί θα της έδινε περισσότερες λεπτομέρειες για το πως ο Edgar βρέθηκε νεκρός, αλλά υπήρχε μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να έβρισκε κάτι το οποίο θα τη βοηθούσε. Προσπαθούσε να τα κρατάει στο πίσω μέρος του μυαλού της, όλο αυτό θα την αποτρέλαινε.

Είχε μελετήσει την αποστολή, όλο το σχέδιο ήταν καθαρά βασισμένο σε φήμες. Δεν υπήρχε τίποτα σίγουρα, αλλά το γεγονός ότι υπήρχαν δυνάμεις δικές τους στο νησί της εξασφάλιζε μια βοήθεια. Θεωρητικά πάντα. Να σώσει τους φυλακισμένους και να αρπάξει την λεία. Αμφιλεγόμενη αποστολή.

Σαν να συγκρούονταν δύο διαφορετικές ιδεολογίες. Αλλά δεν μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι προμήθειες για μια οργάνωση που θεωρούταν παράνομη από την κοινή γνώμη ήταν αναγκαίες - ακόμη και με τρόπους που κάποτε θα της φάνταζαν ανήθικοι. Και εκεί έμπαινε η σκέψη της ότι η πραγματικότητά της πλέον διέφερε από εκείνη πίσω στην πατρίδα της.

Και οι ώρες της περνούσαν με τον κονδυλοφόρο της στο χέρι. Βουτούσε και ξαναβουτούσε στο μελάνι με ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού της χεριού.

Οι σκέψεις της δεν είχαν μπει σε μια σειρά. Προσπαθούσε να αναλύσει τις πληροφορίες που τις είχαν δοθεί για τις φιγούρες που διοικούσαν το νησί - αν υπήρχε κάποια σύνδεση μεταξύ τους και αν τη συνέφερε να έρθει σε επαφή με εκείνους στην προσπάθεια της να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό το χάος. Ακούμπησε το τσιγάρο της στο σταχτοδοχείο. Σηκώθηκε και πήγε ξυπόλυτη μέχρι το παραθυράκι που συνόδευε το μικρό δωματιάκι όταν διέκρινε με την άκρη του ματιού της λίγο φως - είχαν συνηθίσει τα μάτια της στο αμυδρό φως που της πρόσφεραν τα κεριά που της είχαν παραχωρήσει.

Είχαν αρχίσει να πλησιάζουν σε μια μεγάλη στοά, ένα μεγάλο τούνελ από ξύλα, στολισμένο άχαρα από φανάρια. Άνοιξε το παράθυρο να γευτεί λίγο την ατμόσφαιρα - μύριζε έντονα θαλασσινό νερό. Παράλληλα μια περίεργη μυρωδιά γαργαλούσε τη μύτης της, το αλάτι της θάλασσας αλλά και η μυρωδιά σκουπιδιών την έκανε να αναρωτιέται τι θα έβλεπε μπροστά της όταν πατούσε το πόδι της σ' αυτό το νησί. Το βρεγμένο ξύλο μύριζε και εκείνη σκεφτόταν όλο και περισσότερο ότι δεν είχε καλό προαίσθημα.

Η πόρτα της καμπίνας της χτύπησε και εκείνη αποκρίθηκε θετικά. Ο γιατρός του πλοίου εισχώρησε δειλά δειλά. Η Eliza τον κοίταξε ανέκφραστη περιμένοντας τον λόγο της επίσκεψής του.

"Σας έφερε μια δεύτερη κρέμα που πιστεύω θα βοηθήσει στα συμπτώματά σας. Πλησιάζουμε στο νησί και δεν θα μπορέσω να σας επιβλέπω, αν τυχόν τα συμπτώματα σας δεν υποχωρήσουν" είπε αφήνοντας ένα μικρό βαζάκι στην άκρη του κρεβατιού της και με εκείνο το βαριεστημένο ύφος που είχε συνεχώς το μακρύ πρόσωπό του. "Να τη βάζετε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα πάνω στους καλογήρους που έχετε εμφανίσει" πρόσθεσε αφήνοντας παράλληλα ακόμη ένα κουτάκια από εκείνα τα φάρμακα που της χορηγούσε για να μειώσει τον πόνο της. "Με την άδειά σας" έκανε κίνηση να κλείσει την πόρτα.

"Σας ευχαριστώ" είπε γρήγορα η Eliza, γνέφοντας καταφατικά προτού εκείνος βγει, παίρνοντας και πάλι στα χέρια της το τσιγάρο της. Θα έβρισκε στο νησί καπνό αναρωτήθηκε αφήνοντας να βγει αργά μια ρουφηξιά καπνού λιώνοντας το αποτσίγαρο της στο τασάκι.

Πλησίαζαν σιγά σιγά στο λιμάνι του νησιού και έπρεπε να ετοιμαστεί να αποβιβαστεί. Οι υπόλοιποι επιβάτες ήταν στην πλειονότητά τους - αν όχι όλοι - άνδρες και μάλιστα οπλισμένοι. Οι μέρες τους στο πλοίο περνούσαν συνοδευόμενες από αλκοόλ, παιχνίδια με ζάρια και χαρτιά και πολύ κάπνισμα. Ποιος ήταν ο λόγος αποβίβασης τους στο νησί της ήταν άγνωστος αλλά τα πρόσωπά τους "βρωμούσαν" από μακριά ότι δεν ήταν δα και οι καλύτεροι άνθρωποι. Γέλασε ειρωνικά και αλλάζοντας ρούχα, πήρε στα χέρια της το στραπατσαρισμένο πλέον βαλιτσάκι που τη συνόδευε παντού.

Η προκυμαία του νησιού δε θύμιζε καθόλου τη σκηνή που αντίκρισε στη Fabul που έσφυζε από ζωή, κίνηση και τουρίστες που ανυπομονούσαν να δοκιμάσουν τα φημισμένα αρώματα. Το πλήρωμα να δουλεύει πυρετωδώς για να ετοιμάσουν το πλοίο για το άραγμα του στην αποβάθρα, με την απόσταση ολοένα και να μικραίνει με την ορατότητα ωστόσο ακόμη και σε τόσο μικρή απόσταση να είναι μικρή. Η ομίχλη έκανε τα πάντα δύσκολα.

Πάτησε στην σχεδόν ετοιμόρροπη αναβάθρα με τα μποτοφορωμένα της πόδια. Το βήμα της αργό. Το στομάχι της ακόμη ανακατευόταν από το κούνημα του πλοίου ενώ οι πόνοι της διαπερνούσαν τη ραχοκοκκαλιά της. Περιεργάστηκε γύρω της , μπορούσε να διακρίνει κάθε λογής πλεούμενα να στολίζουν το λιμάνι από ξεχαρβαλωμένες βάρκες, ψαροκάικα, μαούνες.