[Αρχή] Something Wicked Your Way Comes,Part Three:My Vengeance Ends!

Πίσω σε εμάς
Ο πρωινός ήλιος μας χτυπούσε ακριβώς απο πάνω πλέον, σημάδι οτι κόντευε να μεσημερίασει. Είχαν περάσει περίπου τρεις ώρες από όταν ξεκινήσαμε. Είχαμε διαλύσει όλο τον καταυλισμό, αφού πρώρα πήραμε οτιδήποτε πιστεύαμε πως θα μας φανεί χρήσιμο. Το πιο χρήσιμο απο όλα ήταν τα άλογα φυσικά. Βρισκόμουν καβάλα σε ένα μαύρο γεροδεμένο αρσενικό που έδειχνε να έχει μεγάλες αντοχές μα και ταχύτητα. Δίπλα μου ήταν η Femi πάνω σε ένα λευκό με μερικές μαύρες κηλίδες ενώ ακριβώς από πίσω ήταν ο Jason και ο Rogal καβάλα σε δυο καθαρόαιμα καφετί και μιλούσαν εύθυμα. Ο Rignor και ο Ferus δεν είχαν πάρει κάποιο άλογο γιατί ήταν πολύ μεγαλόσωμοι για κάτι τέτοιο και δεν ήθελαν να ταλαιπωρήσουν τα ζώα. Έτσι ακολουθούσαν πεζοί, μαζί με μερικούς από την φυλή του Ferus καθώς και κάποιους από τα πληρώματα των Heavy και Southern Pirates, οι οποίοι απλά πρόσεχαν κάποια άλογα και που κουβαλούσαν πράγματα. Οι γυναίκες της Femi, βρίσκονταν όλες σε άλογα όπως και οι μισθοφόροι. Το γεγονός οτι το σύνολο των δυνάμεων μας ίππευε και δεν περπατούσε στην έρημο, έκανε την κατάσταση πιο υποφερτή.

Μισή ώρα αργότερα,η πρώτη μεγάλη όαση φάνηκε μπροστά μας, γεγονός που με χαροποίησε. Ήταν το πρώτο σημάδι οτι φτάναμε στην Dolav. Δεν κάναμε στάση σε αυτή γιατί, όπως σωστά θυμόμουν, στο επόμενο μισάωρο βρισκόταν ακόμα μεγαλύτερη. Και από κει ήταν μόνο μια ώρα δρόμος μέχρι την πόλη. Σταματήσαμε στην μεγαλύτερη για λίγη ξεκούραση και νερό τόσο για εμάς, όσο για και για τα άλογα.
-Ποίο είναι το σχέδιο λοιπόν? με ρώτησε ο Rogal, καθώς πλησίασε απο πίσω μου, ενώ έσβηνα την δίψα μου σε μια μικρή λιμνούλα. Έριξα και λίγο νερό στο πρόσωπο μου, και χωρίς να γυρίσω, του απάντησα.-Κανένα σχέδιο. Ξέρουν ήδη οτι ερχόμαστε. Άρα καμιά στρατηγική, κανένα κόλπο δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Είμαστε εμείς, ενάντια σε αυτούς. Τόσο απλά.
Δεν πήρα κάποια απάντηση. Σηκώθηκα όρθιος και τον κοίταξα.-Αλλά ίσως, ίσως, με λίγη τύχη καταφέρουμε να τους κάνουμε μια μικρή εκπληξούλα συνέχισα χαμογελώντας, και αφού τον χτύπησα χαλαρά στο ώμο, τον προσπέρασα και πήγα στους υπόλοιπους. Έμεινε για λίγο εκεί να κοιτάζει την λίμνη και μετά ήρθε κι αυτός μαζί μας. Το διάλειμμα μας τελείωσε, μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για τελευταία φορά, με τον ήλιο να καίει πίσω μας.

Συζητήσεις χαμηλόφωνες που ξαφνικά έγιναν σούσουρο, ξεκίνησαν ξαφνικά, μετά από τρία τέταρτα ταξιδιού. Και λόγος ήταν ένας. Στον ορίζοντα μπροστά μας, σαν αντανάκλαση, σαν οπτασία, έκαναν την εμφάνιση τους τα τείχη μιας πόλης. Τα αντίκρισα με άγρια χαρά, μίσος και κακές αναμνήσεις. Έσφιξα την γροθιά μου και ορκίστηκα στον εαυτό μου, οτι στο τέλος της ημέρας θα ήταν μόνο συντρίμμια. Όσο πλησιάζαμε τόσο πιο καθαρά φαινόταν και αρχίσαμε να βλέπουμε σπίτια και μιναρέδες ναών. Κάποτε, όπως μου είχε πει ο πατέρας μου, ήταν μια κανονική πόλη με καλούς ανθρώπους. Όμως σταδιακά οι περισσότεροι έφυγαν και μόνο σκληροί εγκληματίες και κατακάθια έμειναν ενώ σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και εξόριστοι από άλλα νησιά από όλες τις θάλασσες, κάνοντας την έναν άντρο εγκληματικότητας. Και την κορυφή όλων αυτών, βρισκόταν η Οργάνωση, που ουσιαστικά κυβερνούσε την πόλη. Όχι οτι έδιναν πολλή σημασία στους "υπηκόους" τους βέβαια, απλά όποιος τους φαινόταν χρήσιμος, τον άφηναν να ζήσει λίγο παραπάνω και ίσως να τον άφηναν να ανέβει κάποιο επίπεδο.

Το να ανέβεις επίπεδο σε εκείνη την πόλη σήμαινε ελαφρώς καλύτερη ποιότητα ζωής, εκτός και αν έμενες στα ανώτερα αλλά εκείνα ήταν μόνο για τα ανώτερα στελέχη της Οργάνωσης. Και στην ακρόπολη, ζούσε φυσικά ο Μεγάλος Αρχηγός. Ο τελικός μου στόχος. Μόνο όταν άφηνε την τελευταία του πνοή στα χέρια μου θα μπορούσα να προχωρήσω παρακάτω και να ελευθερωθώ. Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και πλέον ο διαχωρισμός των επιπέδων έγινε φανερός. Αλλά δεν ήταν το μοναδικό πράγμα που διακρίναμε. Μπροστά απο τα τείχη άρχισαν να αχνοφαίνονται φιγούρες. Όσο πλησιάζαμε γινόντουσαν πιο καθαρές μέχρι που μπορούσαμε με ευκολία να δούμε τον εχθρό μας. Οι άνθρωποι της Οργάνωσης ήταν παραταγμένοι με απόλυτη πειθαρχεία και μας περίμεναν. Ήταν μερικές εκατοντάδες, όλοι ντυμένοι στα μαύρα. Είχαμε πλησιάσει πλέον σε απόσταση ογδόντα περίπου μέτρων. Ήμασταν όλοι βουβοί, σαν να προετοιμαζόταν ο καθένας μέσα του για αυτό που θα ακολουθούσε. Ξαφνικά από τα ανατολικά μας ακούστηκε αχνά ένας ήχος. Πολύ σιγά αρχικά μα όσο πήγαινε δυνάμωνε και έγινε πιο ευδιάκριτος ώσπου έγινε ξεκάθαρο πως επρόκειτο για μουσική. Δυνατοί ήχοι από τρομπέτες, φλάουτα και άλλα πνευστά μα και έγχορδα. Όμως ένα από αυτά ξεχώριζε περισσότερο. Ήταν ο γλυκός και κρυστάλλινος ήχος ενός βιολιού που είχα ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν. Στιγμές αργότερα, μια μεγάλη ομάδα ιππέων ντυμένοι όλοι με παρόμοιες στολές και παίζοντας όργανα έκαναν την εμφάνιση τους. Τους οδηγούσε ένας άντρας με μακρύ μαύρο μαλλί, πιασμένο πίσω που φορούσε μια παρόμοια στολή με τους υπόλοιπους. Η διαφορά ήταν στο χρώμα. Ενώ των υπόλοιπων ήταν βυσσινή, η δική του ήταν σκούρη μπλε και είχε χρυσά σιρίτια αξιωματικού στους ώμους. Έπαιζε βιολί και έδειχνε γαλήνιος. Ευτυχώς για εμάς, ο Haytham και οι ενισχύσεις του είχαν φτάσει στην ώρα τους!

Πίσω απο τους καβαλάρηδες ακολουθούσε ένας μικρός στρατός. Αποτελούταν απο ανθρώπους μα και κάποιους pandaren. Ανάμεσα στο μπουλούκι μπόρεσα να αναγνωρίσω από μακριά την Aysa, την νεαρή pandaren που με είχε τραυματίσει στο Kashamin και τον Baruch, τον άνθρωπο που με είχε συντροφεύσει για λίγο όσο ήμουν στην Βόρεια θάλασσα καθώς και τον αδερφό του, τον Jake, που τον είχα βοηθήσει με μια "μικρή" υπόθεση στο Lyneel. Η ομάδα του Haytham μας πλησίασε και κάλπασα τα τελευταία μέτρα για να συναντήσω τον μέντορα μου. Σταμάτησα μπροστά του και κοιταχτήκαμε για λίγες στιγμές.
-Πήρες τον χρόνο σου του είπα σχεδόν ψυχρά.
-Το καλό και σωστό πράγμα αργεί να γίνει απάντησε στον ίδιο τόνο. Κοιταχτήκαμε έντονα και οι γύρω μας άρχισαν να κοιτάζονται περίεργα σαν να μην καταλάβαιναν τι συμβαίνει. Και τότε ξαφνικά, ξεσπάσαμε σε γέλια.
-ΧΑΧΑΧΑ!Παλιόγερε!Τα κατάφερες τελικά! φώναξα ενθουσιασμένος.
-Μου πήρε λίγο περισσότερο από όσο πίστευα αλλά αφού μιλάμε για μένα, ήταν βέβαιο πως θα τα κατάφερνα είπε με ψεύτικη σιγουριά και ύστερα γέλασε ξανά και με αγκάλιασε.
-Έφτασες ακριβώς την ώρα που έπρεπε φίλε μου!