[Αρχή] Something Wicked Your Way Comes,Part Three:My Vengeance Ends!

Με δυο δρεπάνια πλέον ξανά ρίχτηκα στον μαυροντυμένο άντρα. Αυτή την φορά χρειάστηκε να αποκρούσει την μια επίθεση μου και να αποφύγει την επόμενη πηδώντας προς τα πίσω. Συνέχισα την επίθεση μου άμεσα σηκώνοντας το δρεπάνι που είχα στο δεξί χέρι ενώ κρατούσα το άλλο σε οριζόντια θέση μπροστά μου. Μόλις τον πλησίασα έκανα μια μικρή προσποίηση με το αριστερό φέρνοντας το σε θέση να τον χτυπήσει από τα πλάγια ενώ κατέβαζα το άλλο με δύναμη. Κύλησε προς τα πίσω κάνοντας μια εντυπωσιακή τούμπα και απέφυγε το κάθετο χτύπημα. Ωστόσο το πλάγιο τον πρόλαβε και τον έσκισε επιφανειακά στην κοιλία και τον έκανε να ματώσει. Είδα στα μαύρα μάτια του την έκπληξη, τον πόνο και την οργή να κάνουν την εμφάνιση τους ταυτόχρονα. Πόσος καιρός να είχε περάσει άραγε από την τελευταία φορά που μάτωσε? Δεν έκατσα να το πολυσκεφτώ και επιτέθηκα ξανά. Πετάχτηκε όρθιος και πριν προλάβω να κάνω την κίνηση μου είχε ήδη βρεθεί απειλητικά κοντά μου. Έσκυψε απότομα και μου έκανε ένα βαθύ κόψιμο στο πόδι. Ύστερα κύλησε πίσω μου και δοκίμασε να με καρφώσει στην πλάτη. Πρόλαβα και γύρισα και με μια δυνατή κλοτσιά στο σαγόνι τον σταμάτησα. Αυτή την φορά δεν πετάχτηκε μόνο αίμα αλλά και μερικά δόντια. Πριν προλάβει να συνέλθει βρέθηκα από πάνω του. Με το γνώριμο συναίσθημα της "παγωνιάς" να με κατακλυεί, του έχωσα και τα δυο δρεπάνια μου κατάστηθα.

Κοίταξα τους συντρόφους μου. Αργά μα σταθερά όλοι έπαιρναν το πάνω χέρι. Πρώτος ο Rignor όπου εν τέλει κατάφερε να στριμώξει τον αντίπαλο του ανάμεσα σε αυτόν και σε ένα βράχο. Με μια κίνηση τρομερής δύναμης κατέβασε το μεγάλο σπαθί του και έσπασε εκείνο του αντιπάλου του, ανοίγοντας έτσι το κεφάλι του στα δυο. Λίγο πιο δίπλα ο Jason πήδηξε στον αέρα και πέταξε δυο μαχαίρια. Ο εχθρός του απέκρουσε το ένα όμως το δεύτερο τον χτύπησε στον ώμο. Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει τις κινήσεις του πιο αργές πράγμα που ο νέος καπετάνιος των Heavy Pirates μπόρεσε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Όρμηξε με γρήγορες κινήσεις, κουνώντας τα μαχαίρια του πέρα δώθε, κάνοντας προσποιήσεις με εκπληκτική ταχύτητα, στην οποία ο τραυματισμένος πλέον άντρας της Οργάνωσης δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει. Ένα μαχαίρι καρφώθηκε στα πλευρά του και το άλλο στον λαιμό του, αποτελειώνοντας τον. Στην μάχη των γυναικών τα πράγματα ήταν ακόμα κάπως πιο αμφίρροπα αλλά η Femi πολεμούσε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το δόρυ της, ήταν στην πραγματικότητα μια επέκταση του εαυτού της. Τόσο καλά το χειριζόταν. Φέρνοντας το πίσω από την πλάτη της έκανε δύο γρήγορα και μικρά χτυπήματα στα οποία η αντίπαλος της αποκρίθηκε κατάλληλα. Απέφυγε το πρώτο, απέκρουσε το δεύτερο και ύστερα με ένα δυνατό και γρήγορο βήμα μπροστά αντεπιτέθηκε. Η Femi σταμάτησε το χτύπημα και δοκίμασε να την χτυπήσει με το πίσω μέρος του όπλου της. Η γυναίκα έσκυψε και το απέφυγε ενώ παράλληλα δοκίμασε να χτυπήσει ξανά. Η Femi έκανε ένα μικρό βήμα προς τα πίσω και το απέφυγε. Πήρε φόρα, πήδηξε και δοκίμασε να χτυπήσει από ψηλά. Η άλλη το απέκρουσε και αυτό αλλά η δύναμη ήταν τέτοια που το σπαθί, της έφυγε από το χέρι. Η σύντροφός μας, με ένα κοφτό και αποφασιστικό χτύπημα της τρύπησε τον λαιμό πέρα ως πέρα.

Μείναμε όλοι ακίνητοι για μερικές στιγμές και πήραμε βαθείες ανάσες. Τότε καταλάβαμε οτι η μάχη γύρω μας είχε σταματήσει και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω μας. Δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα. Ούτε κλαγγές και ιαχές μάχης, ούτε η φασαρία απο την μεγάλη σκηνή μπροστά μας. Μόνο ο ελαφρύς αέρας που περνούσε απο το φαράγγι για να μας δροσίζει. Ξαφνικά ένας άντρας από τους αμυνόμενους έριξε το σπαθί του. Μέτα ένας δεύτερος και ύστερα ένας τρίτος. Στο τέλος όλοι έκαναν το ίδιο και μόνο τότε ακούστηκε μια δυνατή κραυγή νίκη απο τους δικούς μας. Κοιταχτήκαμε με τους υπόλοιπου γελώντας και ύστερα προχωρήσαμε στην σκηνή. Πέρασα πρώτος και οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Ήταν ακόμα μεγαλύτερη απο οτι έδειχνε απο έξω. Κάτω υπήρχαν στρωμένα, πορφυρά χαλιά που έδειχναν πανάκριβα. Τραπέζια ήταν στημένα΄με μπόλικο φαΐ και ποτό και γύρω καρέκλες . Ήταν γεμάτη με κόσμο οι οποίοι κοιτούσαν βουβά.

Κάποιες γυναίκες πολύ ελαφριά ντυμένες τραβήχτηκαν πρός τα πίσω ενώ μερικοί άντρες που έδειχναν πιωμένοι μαζεύτηκαν για να περάσουμε. Κοίταξα τριγύρω με προσοχή αλλά δεν αναγνώρισα πουθένα την φάτσα του Kita. Με μια γρήγορη κίνηση σήκωσα ένα τραπέζι και το πέταξα με δύναμη. Έγινε κομμάτια και τα φαγήτα που είχε πάνω του σκορπίστηκαν παντού. Φωνές φόβου ακούστηκάν και ολοι οι παρευρισκόμενοι μαζευτηκάν περαιτέρω. Άρπαξα έναν μεσήλικα καλοστεκούμενο άντρα απο τον λαίμο και τον σήκωσα στον αέρα. Με κοιτούσε τρομοκρατημένος και έσκουζε σαν μωρό. Του έριξα ένα άγριο βλέμμα.
-Που είναι?τον ρώτησα παγερά. Ο φόβος του μετατράπηκε σε απορία. Πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα του, τον πέταξα στο πλαι. Έσκασε πάνω σε μια ομάδα ατόμων που αποτελούταν απο τρείς γυναικες και δύο άντρες. Τους πλησίασα απειλητικά. Οι γυναίκες τσίριξαν και άρχισαν να τρέμουν. Στο μεταξύ η Femi και οι δύο καπετάνιοι στέκοταν βουβοί και έτοιμοι για όλα.

Έφτασα μπροστά στις γυναίκες και έσκυψα μπροστά τους. Ήταν πασιφανές πως τις είχαν κουβαλήσει για να διασκεδάσουν τους άντρες και δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε.
-Εσείς μπορείτε να φύγετε. Οπώς και όλες οι γυναίκες που ήρθαν εδώ για να κάνουν παρέα σε αυτούς τους "κυρίους". Πάρτε άλογα απ'εξω και εξαφανιστείτε όσο πιο μακριά μπορείτε απο δώ. Αλλά μην πάτε προς την πόλη. Αν έχετε τρόπο θα σας συμβούλευα να φύγετε τελείως απο το νησί. Με κοίταξαν σαστισμένες μα δεν έκαναν βήμα.-Εξαφανιστείτε γρήγορα!γρύλισα και μόνο τότε βγήκαν απο τον λήθαργο τους. Πετάχτηκαν στον αέρα με μεγάλη ταχύτητα και αφού μάζεψαν στα γρήγορα τα πράγματα τους, έφυγαν απο την σκηνή.
-Και τώρα κύριοι, θέλω να μου απαντήσετε κάτι απλό. Γιατί πιστεύετε οτι είμαστε εδώ? Σιωπή απλώθηκε ξανά στον χώρο.-Κανέις? Ή μήπως είστε όλοι τόσο πιωμένοι που δεν μπορείτε ούτε να μιλήσετε?

-Θέλετε να μας κλέψετε και να μας απαγάγεται! φώναξε ένας και οι υπόλοιποι συμφώνησαν με μουρμουρητά.
-Χαχαχα.Το πρώτο θα γίνει σίγουρα στην πορεία ενώ το δεύτερο μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι δεν είναι στα πλάνα μας. Αλλά τα λεφτά σας δεν είναι ο κυρίως λόγος της αποψινής μας "επίσκεψης". Όχι, όχι. Θέλουμε κάτι πολύ πιο απλό. Μία απάντηση.
-Και ποία είναι η ερώτηση?με δίεκοψε ο ίδιος που είχε απαντήσει και πρίν.
-Έχουμε έναν πολυλογά εδώ απ' ότι φαίνεται είπα και τον πλησίασα. Έφερα το μαχαίρι μου στον λαιμό του και το άφησα εκεί.-Αφού θες τόσο πολύ να την μάθεις θα στην πώ αλλά εσύ δεν θα μπορέσεις να μου απαντήσεις. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο KITA? φώναξα και του έκοψα την καρωτίδα. Το αίμα του πετάχτηκε πάνω μου καλύπτοντας το πρόσωπο μου και ολοί ούρλιαξαν πανικόβλητοι.

Κάποιοι πήγαν να το σκάσουν αλλά οι υπόλοιποι τους σταμάτησαν πρίν καταφέρουν να βγούν απο την σκηνή. Η ησυχία επανήλθε.- Απαντήστε μου σε αυτή την απλή ερώτηση και κανείς άλλος δεν θα πάθει κάτι.Τότε ένας λεπτός νεαρός με πανιασμένο απο τον τρόμο πρόσωπο σήκκωσε το χέρι του αργά. Έτρεμε αλλά κατάφερε να δείξει σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στο πίσω μέρος της σκηνής υπήρχε ένας μεγάλος σωρός με βαρία χαλία. Τον κοίταξα και έγνεψα σε όλους να κάνουν ησυχία.
- Ώστε κανείς λοιπόν? φώναξα ξανά κάνοντας αργά και σταθερά βήματα προς τον σωρό. Τον έφτασα και μια απότομη κίνηση τον γκρέμισα. Απο πίσω φάνηκε η φιγούρα ενός καλοντυμένου άντρα κουλουριασμένη. Τον άρπαξα με το μεγάλο χέρι μου και τον πέταξα μπροστα σε όλους. Έσκυψα απο πάνω του και σήκωσα το κεφάλι του για να μπορώ να δώ το πρόσωπο του. Ήταν αδύνατο και ξυρισμένο με λεπτό μουστάκι και σχεδόν ποντικίσια χαρακτηριστικά. Ήταν ο άνθρωπος που έψαχνα. Ήταν ο Kita.-Οι υπόλοιποι είστε ελεύθεροι να φύγετε τους είπα και τους άκουσα να σηκώνονται με αργές κινήσεις.-Αφού πρώτα αφήσετε οτι πολύτιμο έχετε στους συναδέλφους μου που βρίσκονται στην είσοδο συμπλήρωσα. Τους άκουσα να γκρινιάζουν αλλά οι περισσότεροι έδειχναν ανακουφισμένοι που δεν τους περίμεν κάτι χειρότερο. Ύστερα απο μερικά λεπτά μας έιχαν αδειάσει την γωνιά και στην σκηνή βρισκόμασταν μόνο εγώ, η Femi,o Rignor, o Jason και ο Kita.

Τον σήκωσα στα γόνατα και τον άφησα. Με κοίταξε τρομαγμένος μα και παραξενεμένος.
-Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει ε? τον ρώτησα ενώ τον κοιτούσα χλευαστικά απο πάνω. Κούνησε το κεφάλι του αργά και καταφατικά. Η Femi τον πλησίασε και αυτή έχοντας καλυμμένο το πρόσωπο της. Έσκυψε μπροστά του και του έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα. Ύστερα του έδωσε άλλη μια, ανάποδη αυτή την φορά και μετά αποκάλυψε αργά αργά το πρόσωπο της και του χαμογέλασε άγρια.
-Fe,Fe...Femi!τραύλισε ο Kita και άσπρισε ολόκληρος.
-Ακριβώς! του φώναξε και τον έφτυσε. Μέτα τον χτύπησε ακόμη μια φορά και αίμα άρχισε να τρέχει απο τα αυτιά του. -Χρόνια περίμενα αυτή την στιγμή! συνέχισε γελώντας άγρια.
-Άκουσε με Femi!Έγω δεν...ξέρεις πόσο σε συμπαθώ ε... Πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του τον χτύπησα εγώ αυτη την φορά. Έπεσε προς τα πίσω αλλά τον άρπαξα απο το πουκάμισο του και τον έφερα πίσω στην θέση του.

-Και εμένα Kita?Με συμπαθείς και μένα?Με κοίταξε φανερά μπερδεμένος.
-Ποίος στο διάολο είσαι εσύ? με ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.
Έφερα γρήγορα το μαχαίρι μου στον λαιμό του.-Είμαι αυτός που κρατάει το μαχαίρι του απάντησα ψυχρά και είδα στο βλέμμα του οτι κατάλαβε καλύτερα την θέση του.
-Αν και μπορώ να πω οτι καταλαβαίνω την απορία σου συνέχισα γελώντας. Αλλώστε έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε και πολλά έχουν αλλάξει. Για αυτο θα σου δώσω ένα όνομα μήπως σε βοηθήσει.Steven. Είχα πολλά χρόνια να αναφέρω το όνομα του πατέρα μου και μόλις το πρόφερα δυνατά ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευσε. Ένα μείγμα ζεστασιάς, αναμνήσεων αλλά και μίσους. Όχι για αυτόν φυσικά αλλά για αυτούς που τον πήραν απο μένα όταν ήμουν τόσο μικρός.
-Steven? ρώτησε ο Kita με τρόπο που έδειχνε οτι το όνομα δεν του έλεγε κάτι.
-STEVEN DESCAINE, ΓΑΜ*Μ&ΝΕ! ούρλιαξα και κάρφωσα το μαχαίρι στην παλάμη του.

Φώναξε απο πόνο καθώς το μαχαίρι του άνοιξε μαι μεγάλη τρύπα στο χέρι. Το έβγαλα αργά και το μάζεψε γρήγορα προς το στήθος του κλαίγοντας πλέον. Έσκυψα μπροστά του και έβγαλα την μάσκα μου.
-Τώρα μήπως θυμήθηκες?Με κοίταξε γεμάτος δάκρυα καθώς το αίμα απο το χέρι του κυλούσε παντού λερώνοντας το καλοφτιαγμένο πουκάμισο του.
-Descain?ψιθύρισε.-Μα έχουν περάσει τόσα χρόνια απο τότε.Και τα παιδιά τα πήραν, μου το είχαν πεί,μου χαν δώσει και συγχαρητήρια για την πληροφορία μου!συνέχισε μπαίνοντας σε ένα παραλήρημα.-Τα πήραν όλα και...
-Και εγώ τους ξέφυγα τον δίεκοψα.-Τους ξέφυγα, και τώρα είμαι εδώ για να σας σκοτώσω όλους!
-Όχι, όχι!Femi, ξέρω πόσο λογική είσαι!Μισό λεπτό,Θα σας δώσω ότι θέλετε, θα σας δώσω χρήματα, πληροφορίες, άλογα!Οτι έχω και δεν έχω!Τα πάντα!Θα σας τα δώσω ολ..Το μαχαίρι μου και το δόρυ της Femi καρφώθηκαν ταυτόχρονα στον λαιμό του και τον έκαναν να σωπάσει για πάντα. Έφερε τα χέρια στον λαιμό του και προσπάθησε να πεί κάτι τελευταίο αλλά το μόνο που βγήκε απο το στόμα του ήταν αίμα. Ύστερα έβγαλε μια ακόμα ανάσα και μετά έπεσε μπροστά, νεκρός.
-Αυτά θα τα πάρουμε έτσι κι αλλιώς είπα στο πτώμα του και σηκώθηκα. Σκούπισα το μαχαίρι μου και βγήκα απο την σκηνή, με τους υπόλοιπους να με ακολουθούν.