[Τέλος - Παρελθόν] Wicked Reality [Part 1]

Διάφορες φωνές ακούστηκαν από μακριά αλλά εκείνος δεν αντέδρασε. Δεν έδειχνε να τον αφορά τίποτα στην κατάσταση που βρισκόταν. Απλά αφέθηκε στο απόλυτο σκοτάδι και το μυαλό του άδειασε από οτιδήποτε.
.........
Οι φωνές όλο και δυνάμωναν και έφτασαν στο σημείο να γίνονται εκνευριστικές. Ο Kouga έπιασε το μαξιλάρι και κάλυψε τα αυτιά του με αυτό. Αυτή τη φορά ένιωσε το κρεβάτι να ταλαντεύεται βίαια και τότε αυτομάτως κουλουριάστηκε καθώς δεν ήθελε να ανοίξει τα μάτια του ή να δώσει ευκαιρία στο οποιοδήποτε άλλο παιδί να τον πειράξει. Αρκετά χέρια πετάχτηκαν πάνω του και άρχισαν να ψηλαφούν διάφορα σημεία του σώματός του ώστε να τον γαργαλίσουν. Και τα κατάφεραν. Ο Kouga δεν άντεξε και άρχισε να γελά όσο πιο δυνατά μπορούσε ενώ προσπαθούσε ταυτόχρονα να απελευθερωθεί από το αθώο βασανιστήριο.
-Ξύπνα ξύπνα ξύπνααααα...
Τα δύο παιδιά που είχαν πέσει πάνω του δεν τον άφηναν να πάρει ανάσα. Ένα άλλο, απλά κοιτούσε από την πόρτα του δωματίου με ένα χαμόγελο διαγραμμένο στο πρόσωπό του και τότε πλησίασε τα ξύλινα παντζούρια και τα άνοιξε. Οι έντονες ακτίνες του ηλίου διαπέρασαν το τζάμι και έπεσαν πάνω στα κλειστά μάτια του μικρού Kouga.
-Στα-χαχαχα-σταμα-χαχαχαχαχαχα-στοπ σας παρακαλώ-χαχαχαχαχα--
-Σήκω επιτέλους!! Τόση ώρα μας λες "τώρα" και "τώρα"! Άντε έχεις να μαζέψεις και το τραπέζι κιόλας. Και δεν έχεις φάει καν πρωινό.
Τα δύο παιδιά τον έβγαλαν από το μαρτύριο προσωρινά ώστε να δουν τις πράξεις του. Αν συνέχιζε να κοιμάται τότε θα ξεκινούσαν άλλη μια φορά. Άνοιξε τα μάτια του σιγά σιγά θέλοντας να προσαρμοστεί στο ξαφνικό φωτισμό του δωματίου.

Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν τα μεσαίου μεγέθους, καστανά μαλλιά του Shinya και ύστερα τα κοντά και ασημένια του Kensei. Απέφυγε την απευθείας επαφή με τα μάτια τους για κάποιον λόγο και τότε πετάχτηκε όρθιος. Έτριψε με δύναμη τα μάτια του και τραβήχτηκε όσο πιο δυνατά μπορούσε.
-Πωωω όλο φασαρία είστε πρωί πρωί. Αφήστε με λίγο να ξεκουραστώ!
-Μα πάντα κοιμάσαι περισσότερο από όλους μας και όλο ζητάς περισσότερο ύπνο. Συνέχεια χασμουριέσαι και χουζουρεύεις.
-Μα είμαι κουρασμένος... τι θέλετε να κάνω?
-Αφού δεν κάνεις τίποτα κάθε μέρα. Απλά μας φορτώνεις με όλη τη δουλειά σου και πας και ξαπλώνεις..
-Δεν είναι αλήθεια αυτό... βοηθώ και εγώ πολύ με τις δουλειές.
-Ναι ναι ναι! Άντε σήκω, περιμένουν όλοι έξω. Η Μητέρα μας είπε πως μας έχει και μια μεγάλη έκπληξη.
-Δεν θέλω εκπλήξεις.. θέλω απλά παραπάνω ύπνο.
Κοίταξε γύρω του και τότε παρατήρησε την Asuka. Εκείνη πείραξε τα χρυσαφένια μαλλιά της και του χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Το πρόσωπο του Kouga κοκκίνησε από ντροπή και το κεφάλι του χαμήλωσε μαζί με το βλέμμα του. Σούφρωσε τα χείλια του.
-Καλά αφού κάνετε έτσι πάω μέσα. Φτιάξτε μου το κρεβάτι αν μπορείτε όσο εγώ θα τρώω το πρωινό μου.
Ο νεαρός προσπέρασε τα ξύλινα κρεβάτια που στέκονταν δεξιά και αριστερά του. Στο σύνολο ήταν 10 αυτά μόνο στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Υπήρχε άλλο ένα δωμάτιο με άλλα τόσα κρεβάτια. Το ορφανοτροφείο εκείνο στέγαζε στο σύνολο 18 παιδιά από οποιαδήποτε ηλικία. Όλα εκείνα τα παιδιά τα πρόσεχε μονάχα μία γυναίκα. Ήταν για εκείνα η Μητέρα που δεν είχαν ποτέ ή που έτυχε να χάσουν κατά την μικρή ως τώρα διάρκεια της ζωής τους. Η Μητέρα, σχετικά νεαρή σε ηλικία, έκανε τα πάντα ώστε να βοηθήσει τα νεαρά παιδιά. Έξυπνη, γλυκιά, αθώα, ευγενική και όμορφη. Το όνειρο όλων των μικρών αγοριών ήταν να την παντρευτούν όταν μεγαλώσουν.

Ο Kouga πέρασε δίπλα από την Asuka ακόμα με το κεφάλι κατεβασμένο μέχρι το πάτωμα. Η Asuka τύχαινε να είναι το κορίτσι που του άρεσε περισσότερο και δεν μπορούσε να κάνει κάτι παρά μόνο να την αποφεύγει από ντροπή. Της μιλούσε κοφτά και πολλές φορές όταν πήγαιναν κάπου μαζί εκείνος προχωρούσε πιο γρήγορα ώστε να μην την έχει δίπλα του. Είχε επίσης το συνήθειο να σουφρώνει και τα χείλια του όταν εκείνη του μιλούσε. Η φασαρία που ερχόταν πέρα από την πόρτα, δίπλα στην οποία στεκόταν η Asuka, τον έβγαλε από το αμήχανο συναίσθημα και τον "ανάγκασε" να κοιτάξει μπροστά του. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά βρίσκονταν στη μεγάλη τραπεζαρία. Έπαιζαν, έτρεχαν από εδώ και από εκεί όσο προλάβαιναν πριν επιστρέψει η Μητέρα και τα βάλει σε τάξη. Καθημερινό πράγμα για το ορφανοτροφείο αυτό. Ο Kouga δεν έδωσε σημασία στους υπόλοιπους και πήγε στην θέση του για να φάει. Η φασαρία ήταν αρκετή για να ανοίξει διάπλατα τα μισόκλειστα από τον ύπνο μάτια του. Κάθισε και έφερε κοντά του το πιάτο. Κοίταξε ό,τι διαθέσιμο φαΐ υπήρχε ακόμα πάνω στο τραπέζι και τελικά επέλεξε απλά να πιει λίγο γάλα. Μόλις άδειασε το ποτήρι του, έσπρωξε το άδειο πιάτο του και ακούμπησε πίσω το ποτήρι του. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε πίσω προς το δωμάτιό του.
-Εεε Kouga, πρέπει να μαζέψεις το τραπέζι! Είναι η σειρά σου!
-Ας το μαζέψει κάποιος άλλος σήμερα και εγώ θα το κάνω άλλη φορά..
-Θα το μαρτυρήσουμε στη Μητέρα αν δεν το μαζέψεις ξανά. Ούτε την άλλη φορά το μάζεψες και μας έβαλες εμάς να το κάνουμε.
Ο ήχος κλειδιών ακούστηκε από την μπροστινή πόρτα και τότε όλοι τρόμαξαν και σταμάτησαν να κάνουν ό,τι έκαναν. Πολλοί έτρεξαν προς τα δωμάτιά τους ενώ άλλοι απλά μαζεύτηκαν και μιλούσαν μεταξύ τους σαν να μην έγινε τίποτα. Το πρόσωπο του Kouga παραμορφώθηκε ελάχιστα καθώς κατάλαβε τι τον περίμενε. Γύρισε απότομα προς το τραπέζι και άρχισε να μαζεύει.

Η πόρτα άνοιξε και η Μητέρα μπήκε μέσα χαμογελαστή.
-Τι κάνουν τα πανέμορφα παιδιά μου? Ωωω Kouga βλέπω επιτέλους ξύπνησες και τώρα μαζεύεις ε? Αν μπορούσες απλά να φτιάξεις αυτό το συνήθειο του ύπνου σου.
-Είδες τι καλό παιδί που είμαι?
-Εεε δεν είναι έτσιιιι! Μητέρα, ο Kouga πήγαινε να ξανακοιμηθεί μέχρι που σε άκουσε να μπαίνεις και τότε έτρεξε πίσω και άρχισε να μαζεύει!
Ο Kouga γύρισε προς το μέρος του παιδιού που τον κάρφωσε και έσφιξε τα δόντια του από τα νεύρα. Το παιδί εκείνο, ο Jin, μετά βίας κράτησε τα γέλια του. Και δεν ήταν το μόνο. Όλα τα παιδιά ήταν έτοιμα να ξεσπάσουν σε γέλια με την κατάσταση του Kouga, πράγμα που τον έφερε σε δύσκολη θέση. Η Μητέρα σοβάρεψε.
-Είναι αλήθεια αυτό Kouga?
-Ναι αλλά και όλοι τους έπαιζαν στην τραπεζαρία ενώ τους το έχεις απαγορέψει. Έτρεχαν γύρω γύρω και κυνηγιόνταν μεταξύ τους.
Όλα τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται και να φωνάζουν στον Kouga. Εκείνος απλά γύρισε το κεφάλι του ξανά προς τον Jin, ο οποίος πλέον είχε πανικοβληθεί, και του έβγαλε την γλώσσα.
-Ώστε έτσι ε? Κανονικά θα σας τιμωρούσα αλλά επειδή σήμερα είναι ειδική μέρα και έχει τόσο καλό καιρό θα τα προσπεράσω. Αλλά όχι όλα. Jin και Kouga, εσείς θα τιμωρηθείτε επειδή μαρτυρήσατε ο ένας τον άλλον. Ξέρετε ότι είναι κακό αυτό ειδικά όταν μιλάμε για τους φίλους μας. Δεν πρόκειται ποτέ να προδώσουμε τους φίλους μας και πρέπει να το μάθετε καλά αυτό.
Τα δύο παιδιά κατέβασαν τα κεφάλια στεναχωρημένα και έπειτα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με άγρια βλέμματα. Η Μητέρα έκανε στον έναν νόημα και εκείνος συνέχισε να μαζεύει το τραπέζι και να μεταφέρει τα άδεια ή μισογεμάτα πιάτα στην κουζίνα αφού τα άδειαζε πρώτα. Η Asuka και ο Kensei πήγαν κοντά του και άρχισαν και εκείνοι να μεταφέρουν πράγματα βοηθώντας έτσι τον φίλο τους. Η Μητέρα, χαρούμενη με αυτή την κίνηση των μικρών, τους επαίνεσε και υπέδειξε σε όλους πως πρέπει να είναι οι φίλοι μεταξύ τους.

-Γιατί είναι ειδική μέρα σήμερα Μητέρα?
-Γιατί σαν σήμερα, πριν κάποια χρόνια, άνοιξε αυτό το ορφανοτροφείο. Το ξέρατε ότι εδώ μεγάλωσα και εγώ?
Τα παιδιά αναφώνησαν όλα μαζί ένα "ωωωω" καθώς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Δεν είχαν ακούσει για κάτι τέτοιο πιο πριν και τους ήρθε σαν νέο.
-Ναι ναι! Και για να το γιορτάσουμε αυτό, θα φτιάξουμε μια μεγάααλη τούρτα όλοι μαζί. Αλλά χρειαζόμαστε υλικά και ειδικά... φράουλες!
Με το που ακούστηκε η λέξη αυτή τα παιδιά άρχισαν να χοροπηδάνε και να φωνάζουν από χαρά. Το μάζεμα φραουλών ήταν η καλύτερη ασχολία για εκείνα πέρα από το ατελείωτο παιχνίδι. Και αυτό συμβαίνει διότι το μέρος από όπου έπαιρναν φράουλες ήταν ειδυλλιακό. Ένας μεγάλος λόφος υψωνόταν στη μέση του νησιού, περιτριγυρισμένος από δάσος. Οι φράουλες του λόφου εκείνου, πέρα από το ότι είχαν μεγαλύτερο μέγεθος από τις συνηθισμένες φράουλες, ήταν πεντανόστιμες. Αυτός είναι και ο λόγος που το προϊόν αυτό έχει εκμεταλλευτεί από τους κατοίκους του νησιού και εξάγεται σε μεγάλες ποσότητες.
-Ετοιμαστείτε όλοι γιατί σε λίγο ξεκινάμε προς το λόφο!
-Ναιιιιιι! ακούστηκε δυνατά από την πλειοψηφία των παιδιών. Όλα τους έτρεξαν προς τα δωμάτιά τους να ετοιμαστούν για την εκδρομή.
Οι επισκέψεις των μικρών στο λόφο ήταν συχνή αλλά ποτέ δεν τον χόρταιναν αρκετά ώστε να βαρεθούν το μέρος. Ο λόφος ήταν επίσης και η καλύτερη περιοχή για κρυφτό, καθώς οι θάμνοι παραήταν αρκετοί για να μπορέσει κανείς να κρυφτεί. Ο Kouga τελείωσε με τη δουλειά του και πήγε προς το δωμάτιό του ώστε να ετοιμαστεί και εκείνος. Δεν είχε ακούσει τίποτα για τιμωρία ακόμα και ήλπιζε να το είχε ξεχάσει η Μητέρα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ύστερα από λίγη ώρα, αφού όλοι ετοιμάστηκαν, η Μητέρα τους έκανε νόημα να βγουν προς τα έξω. Η μυρωδιά της φρεσκάδας και του πράσινου γέμισε τα πνευμόνια του καθενός. Το ορφανοτροφείο ήταν σε ιδανικό μέρος. Ούτε πολύ μακριά από την πόλη ούτε και από το λόφο. Γύρω από το κτήριο απλώνονταν απέραντες εκτάσεις πεδιάδων με καταπράσινο χορτάρι να υψώνεται από το έδαφος. Το ελαφρό αεράκι προκαλούσε διακυμάνσεις στην επιφάνεια του χορταριού, πράγμα που σχολιάστηκε από τα παιδιά. Κοντά στο ορφανοτροφείο, ανάμεσα σε αυτό και τον λόφο ήταν το δάσος.
-Είστε όλοι εδώ?
Οι μικροί απάντησαν καταφατικά. Μόλις η Μητέρα τους μέτρησε έναν προς έναν και σιγουρεύτηκε πως όλα ήταν καλά, σήκωσε το σακίδιό της και ξεκίνησαν την πορεία τους προς το λόφο. Μονάχα ο Kouga έδειχνε να μην χαίρεται τόσο όσο οι υπόλοιποι, όμως αυτό δεν ίσχυε. Του άρεσε πολύ η διαδρομή εξίσου πολύ όσο και των άλλων παιδιών. Η ώρα πέρασε και η ομάδα των μικρών, καθοδηγούμενη από την Μητέρα, εισήλθαν στο δάσος. Πολλά παιδιά τρόμαζαν από τις σκιές που διαγραφόντουσαν τριγύρω λόγω των δέντρων και από τους διάφορους ήχους των ακίνδυνων πτηνών.

Το έδαφος άρχισε να γίνεται ανηφορικό, πράγμα που σήμαινε πως πλησίαζαν. Τα δέντρα αραίωναν συνεχώς ενώ στο τέλος δεν έμεινε ούτε ένα να προσπεράσουν και φάνηκε επιτέλους η κορυφή του λόφου. Πράσινοι θάμνοι με μικρές κόκκινες "τελίτσες" να τους διακοσμούν. Τα παιδιά δεν κρατήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν προς τα κει δίχως να δίνουν πολλή σημασία στις φωνές της στοργικής Μητέρας. Ξεκίνησαν να παίζουν διάφορα παιχνίδια δημιουργώντας μικρές ομάδες εδώ και εκεί. Άλλα κυνηγιόνταν, άλλα κρυβόντουσαν, άλλα ξεκίνησαν να μαζεύουν φράουλες και λουλούδια. Η εικόνα αυτή γέμιζε τη Μητέρα με ευτυχία και χαρά. Τι πιο σημαντικό για εκείνη από το να βλέπει τα παιδιά που μεγάλωνε μόνη της υγιή και ευτυχισμένα. Εκείνη την ώρα έτυχε να βρίσκονταν και άλλα άτομα στο λόφο, τα οποία με τη σειρά τους μάζευαν το ευλογημένο αυτό για το νησί φρούτο. Το μέρος πήρε "χρώμα" με την παρουσία των παιδιών και αυτό φάνηκε και στα πρόσωπα των υπόλοιπων ανθρώπων. Το μονότονο περιβάλλον που επικρατούσε πριν, άλλαξε μονομιάς με την εμφάνισή τους. Οι κάτοικοι χαιρέτισαν τα παιδιά αλλά και την Μητέρα. Σχεδόν όλο το νησί γνώριζε για το απομακρυσμένο ορφανοτροφείο και όλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν την νεαρή Μητέρα με κάθε δυνατό τρόπο. Εκείνη, έβγαλε από το σακίδιό της τα απαραίτητα εργαλεία για την συλλογή της φράουλας και ξεκίνησε τη δουλειά. Δεν δρούσε μόνη της παρ'όλα αυτά. Μόλις τα παιδιά την είδαν να ξεκινά την εργασία της, έτρεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη για να την βοηθήσουν.
-Kouga, Jin... Μην νομίζετε πως ξέχασα για την τιμωρία σας. Θα σας την πω μόλις τελειώσουμε από εδώ και γυρίσουμε σπίτι. Ίσως σας βάλω να με βοηθήσετε αύριο πρωί πρωί που θα πάω για ψώνια στην πόλη. Και ετοιμαστείτε γιατί θα ξυπνήσουμε πολύ πρωί.
Ήταν ίσως το χειρότερο πράγμα για τον Kouga. Ευχόταν από μέσα του να μην συνέβαινε κάτι τέτοιο καθώς ο ύπνος του ήταν πολύ σημαντικός. Δεν ήξερε καν πως θα σηκωνόταν χωρίς να έχει κοιμηθεί αρκετά.
-Οτιδήποτε αντί γι'αυτό... ψιθύρησε... εύχομαι να συμβεί κάτι και να ακυρωθεί το αυριανό ξύπνημα...

Η ώρα περνούσε ευχάριστα και έφτασε η στιγμή που η Μητέρα άφησε τα παιδιά να κάνουν διάλειμμα και να παίξουν όσο θέλουν πριν γυρίσουν ξανά προς το σπίτι. Ο Kouga πήγε να παίξει κρυφτό με την Asuka, τον Kensei και τον Shinya. Ήταν η σειρά του Shinya να μετρήσει και των υπόλοιπων να κρυφτούν στους αμέτρητους θάμνους. Ο Kouga έτρεξε, γρήγορος που ήταν, και κρύφτηκε αρκετά καλά ανάμεσα σε κάτι θάμνους από τους οποίους μάζευαν φράουλες δυο κάτοικοι του νησιού. Τους έκανε νόημα με το στόμα του να κάνουν ησυχία και να μην προδώσουν τη θέση του. Εκείνοι κοίταξαν καλά καλά τον μικρό και του χαμογέλασαν. Στον γύρο αυτό ο Kouga κατάφερε να νικήσει. Ύστερα από λίγους γύρους ακόμα το αγόρι πήγε στην ίδια κρυψώνα όπου το αντρόγυνο από πριν ετοιμαζόταν να φύγει. Τον χάιδεψαν στο κεφάλι και αφού μάζεψαν τα εργαλεία τους, πήραν τον δρόμο προς την πόλη. Ο συγκεκριμένος γύρος κράτησε αρκετά διότι στο παιχνίδι μπήκαν άλλα δύο παιδιά. Ο Kouga κοιτούσε μέσα από τα ανοίγματα που δημιουργούσαν τα φύλλα του θάμνου για να βρει την κατάλληλη στιγμή και να τρέξει. Ένιωσε ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο του και πετάχτηκε από τον τρόμο του φωνάζοντας ταυτόχρονα. Γύρισε απότομα το κεφάλι μόνο και μόνο για να δει την χαμογελαστή φάτσα της Asuka.
-Σε βρήκααα~
-Με τρόμαξες χαζή! Θα μπορούσες να εμφανιστείς με άλλο τρόπο. Και αφού δεν μας ψάχνεις εσύ, γιατί είσαι εδώ?
-Την άλλη φορά θα το σκεφτώ χαχα, λέω να κρυφτώ εδώ με εσένα και να νικήσουμε μαζί-
-Αααααααααααααααααα....
Μια κραυγή ακούστηκε από μακριά. Τα παιδιά σταμάτησαν τον διάλογό τους και κοίταξαν προς την κατεύθυνση από την οποία ακούστηκε η φωνή. Οι θάμνοι που βρίσκονταν ανάμεσα σε εκείνους και στους πρόποδες του λόφου ήταν αρκετοί ώστε να τους διακόψουν το οπτικό πεδίο. Άλλη μια κραυγή ακούστηκε και τότε απόλυτη ησυχία. Η Μητέρα που έτυχε να περπατάει δίπλα τους, τους είπε να μείνουν εκεί που ήταν και να μην ανησυχούν. Θα πήγαινε η ίδια να ελέγξει την κατάσταση μαζί με άλλους τρεις κατοίκους. Σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ, τα δύο παιδιά συνέχισαν την συνομιλία τους.
-Δεν είναι καλή ιδέα να κρυφτείς μαζί μου. Πήγαινε κάπου αλλού. Εξάλλου δεν χωράς εδώ...
-Μμμ καλά..
-Πήγαινε γρήγορα, όπου να'ναι θα αρχίσει να μας ψάχνει.. ο Kouga, σουφρώνοντας τα χείλια του.

Το κορίτσι έφυγε από εκεί και βρήκε άλλο σημείο στο οποίο και κρύφτηκε. Ο νεαρός κράτησε υπομονετικά τη θέση του χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση ώστε να μην κουνηθεί ο θάμνος ούτε στο ελάχιστο. Δεν πέρασε πολύ μέχρι που άκουσε κόσμο να φωνάζει και να τρέχει δεξιά και αριστερά. Παραξενεύτηκε αρχικά αλλά σιγά σιγά το κύριο συναίσθημα που επικρατούσε μέσα του ήταν εκείνο του τρόμου. Ήδη είχε προηγηθεί, λίγο πριν, ένα παρόμοιο συμβάν και το ότι αυτή τη στιγμή όλοι τους στον λόφο πανικοβλήθηκαν ήταν αρκετό για να καταστρέψει την ψυχολογία του αθώου παιδιού. Κι όμως δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Δεν φαινόταν τίποτα από το σημείο που στεκόταν. Ο φόβος του είχε ακινητοποιήσει ολόκληρο το σώμα. Τα χέρια του έτρεμαν και τα πόδια του δεν αντιδρούσαν σε καμία του επιθυμία. Δεν είχε ξανανιώσει έτσι και αυτό ήταν λογικό βέβαια. Σε τόσο μικρή ηλικία είναι αρκετά δύσκολο να περάσει κανείς από μια τέτοια εμπειρία ώστε να ανακαλύψει παρόμοια συναισθήματα. Το μάτι του Kouga εντόπισε επιτέλους κάτι διαφορετικό και έτσι έστρεψε την προσοχή του προς εκείνο το σημείο. Ένας πανύψηλος και μυώδης άντρας προχώρησε εμπρός και στάθηκε για λίγο να επεξεργαστεί τον λόφο. Γύρισε το κεφάλι του προς την διαδρομή που οδηγεί εκτός του λόφου και έκανε ένα νεύμα. Τότε ένας μεγάλος αριθμός αντρών ανέβηκαν με ορμή στον λόφο φωνάζοντας. Όλοι τους κρατούσαν όπλα, κάποιοι σπαθιά, άλλοι κοφτερά μαχαίρια και άλλοι πιστόλια. Ο Kouga κατάλαβε αμέσως, όπως και όλοι οι άλλοι, ότι αυτοί οι άντρες δεν είχαν καλό σκοπό. Τους κοιτούσε έναν έναν να τρέχουν πίσω από τον κόσμο και είτε να τον σπρώχνουν είτε να τον ακινητοποιούν με λαβές.

Κοίταξε προς το μέρος του γεροδεμένου άντρα που έκανε το νόημα στους υπόλοιπους. Δίπλα του, ένας άλλος αρκετά λεπτός, κρατούσε μια γυναίκα από τα μαλλιά και την έσερνε. Η ανάσα του μικρού κόπηκε στη θέα της γυναίκας αυτής. Η Μητέρα , γδαρμένη και χτυπημένη, φαινόταν έτοιμη να λιποθυμήσει από στιγμή σε στιγμή. Τα ματωμένα γόνατά της είχαν λερώσει την ενδυμασία της πράγμα που μετέτρεπε την εικόνα της σε μια πιο τραγική μορφή. Δάκρυα συσσωρεύτηκαν στα μάτια του μικρού, ο οποίος ήταν έτοιμος να κλάψει και ήταν θαύμα που δεν το έκανε ήδη. Είχε αρχίσει παρ'όλα αυτά να βαριανασαίνει και να πνίγεται στο ίδιο του το σάλιο. Κάποιοι κάτοικοι άρχισαν να αντιστέκονται στην ατελείωτη μανία των αντρών που εισέβαλαν στον λόφο αλλά η ζωή τους τελείωσε τη στιγμή που σκέφτηκαν να πράξουν κάτι τέτοιο. Όλοι όσοι επιχείρησαν να βγουν νικητές από τη μάχη εκείνη, κατέληξαν με το παγωμένο ατσάλι των λεπίδων να σκίζει το δέρμα τους και να τους οδηγεί στον αιώνιο ύπνο. Το θέαμα ήταν φρικιαστικό για τον οποιοδήποτε. Από την στιγμή που ξεκίνησε η επιθετική συμπεριφορά των κατοίκων, οι εχθροί δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Τα χαμόγελά τους πλάτυναν και έγιναν πιο κινητικοί. Ήταν σαν να περίμεναν από τους κατοίκους να κάνουν την πρώτη κίνηση ώστε να μπορούν να αρχίσουν τη σφαγή δίχως δεύτερη σκέψη. Πλέον όλο και περισσότεροι κάτοικοι δέχονταν το αποτελειωτικό χτύπημα. Το αίμα κυλούσε άφθονο σε ολόκληρο το λόφο και έφτασε μέχρι τα πόδια του Kouga, ο οποίος το παρατήρησε μόνο όταν ένιωσε τις πατούσες του ζεστές και υγρές. Ευτυχώς για εκείνον, ο ήλιος δεν έφτανε μέχρι τη βάση του θάμνου ώστε να του αποκαλύψει τι ήταν εκείνο το περίεργο για εκείνον υγρό. Αν τυχόν είχε ιδέα τότε δεν θα χρειαζόταν πολύ μέχρι να τον ανακαλύψουν.

Ο θάμνος εκείνος αποδείχτηκε καλός για κρύψιμο όχι μόνο για το παιχνίδι που διεκόπη απότομα, αλλά και για περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη. Κανείς δεν θα σκεφτόταν να κοιτάξει μέσα στον θάμνο για να βρει κάποιον, ενώ μια απλή ματιά πάνω του δεν προδίδει σε καμία περίπτωση το μικρό αγόρι. Η τύχη ήταν με το μέρος του προς το παρόν. Ένα ένα, τα άψυχα σώματα των αθώων κατοίκων έπεφταν στο αιματοβαμμένο γρασίδι. Ανάμεσα στον κόσμο που έτρεχε για τη ζωή του, βρίσκονταν και πολλά παιδιά από το ορφανοτροφείο. Μέχρι στιγμής, ο Kouga δεν είχε εντοπίσει κάποια βιαιοπραγία ενάντια σε ανήλικο αλλά ήξερε ότι αργά η γρήγορα κάποιο παιδί θα πέσει θύμα τους.
-Όλος ο λόφος δικός σας! Κάντε ό,τι θέλετε... Εξάλλου μόλις τον κατακτήσαμε. Θα σας πρότεινα να μην τους σκοτώσετε όλους. Θα χρειαστούμε μερικούς για σκλάβους και άλλους για "διαπραγματεύσεις". Αν καταλάβατε τι εννοώ χαχαχαχα.
Τα λόγια αυτά βγήκαν με τόσο φυσικό τρόπο από το στόμα του λεπτού αλλά ψηλού άντρα που κρατούσε τη Μητέρα από τα μαλλιά. Εκείνη έκανε να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε και έπεσε στο έδαφος ασκώντας βάρος στο χέρι που την κρατούσε. Ο άντρας φάνηκε να νευριάζει και να της λέει κάτι. Τότε την τράβηξε και προσπάθησε να την φέρει να σταθεί. Πλησίασε το πρόσωπό του στον λαιμό τους και της ψιθύρισε στο αυτί. Ύστερα από αυτό της έγλειψε τον λαιμό. Τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα στο πανέμορφο πρόσωπό της που είχε γεμίσει πληγές και λάσπες.
-Ωπ υπάρχουν και παιδιά εδώ. Μην τα σκοτώσετε. Ας τα πάρουμε όλα μαζί μας. Θα βγουν χρήσιμα στο μέλλον, είμαι σίγουρος γι'αυτό. Βέβαια στην περίπτωση που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους, ξέρετε τι πορεία θα ακολουθήσετε.
-Μα καπετάνιε.. είναι παιδιά, δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να τα σκοτώσουμε...
-Πφφ αδύναμοι... Zap, δείξε τους πως γίνεται για να μάθουν. Αν ακόμα και μετά την επίδειξή σου δεν μπορέσουν να το καταφέρουν τότε θα πεθάνουν και εκείνοι.
Τα λόγια του έσπειραν τον πανικό όχι μόνο στους άντρες του αλλά και στον Kouga ο οποίος περίμενε στην θέση του ακίνητος. Όχι ότι μπορούσε να κάνει κάποια κίνηση κιόλας.