[Τέλος-Παρελθόν] Mercenerie Origins Part 1 [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

-Δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου.
-Άτομα σαν κι εσένα πρέπει να καταλήξουν στην κρεμάλα.
-Αναρωτιέμαι πως σε αφήνουν και ζεις με τα μυαλά που κουβαλάς κοριτσάκι.
-Τι νομίζεις πως μπορείς να καταφέρεις, μια απροστάτευτη γυναίκα είσαι.

Γυναίκα... κοριτσάκι...
Κάθε φορά που άκουγα τέτοιες φράσεις ήθελα να διαγράψω το ειρωνικό χαμόγελο και να σιωπήσω μια και καλή το άγαρμπο και ενοχλητικό γέλιο των ανθρώπων που με θράσος ξεστόμιζαν τέτοιες ασυναρτησίες.

Όλα ξεκίνησαν στο Lyneel , το νησί που μεγάλωσα. Από μικρή ηλικία ζούσα μαζί με της μητέρας μου. Δούλευα στην ταβέρνα της γιατί χρειαζόταν βοήθεια αλλά περισσότερο για να λέω ότι κάνω κι εγώ κάτι αποδοτικό στη ζωή μου. Η μητέρα μου ήταν ο μοναδικός συγγενής είχα από κοντά. Ήταν γενικώς ήσυχος άνθρωπος και ποτέ δεν ξανοιγόταν σε άλλα άτομα. Αν και μητέρα μου δεν ήξερα πολλά πράγματα για την ζωή της, για το τι έκανε πριν γεννηθώ εγώ. Παρόλα αυτά είναι το μόνο άτομο που μπορώ να θεωρώ οικογένεια μετά τον θάνατο του πατέρα μου.

Οι μέρες περνούσαν πολύ γρήγορα στο νησί μιας και η καθημερινότητα μου ήταν μια ρουτίνα .Σπίτι δουλεία, δουλεία σπίτι. Ένα πράγμα που έσπαγε αυτήν την ρουτίνα ήταν ο Mato, ένας παλιός φίλος του πατέρα  μου. Ο Mato ταξίδευε συνέχεια αλλά  μια φορά στους 2 μήνες περίπου ερχόταν από το νησί και μου έφερνε  διάφορα δώρα από τα μέρη που πήγαινε και μου έλεγε διάφορες ιστορίες από τις περιπέτειες του. Είχαν πολύ ενδιαφέρον αλλά σε μερικά σημεία φαινόταν ότι έβαζε σάλτσες στην ιστορία για να με εντυπωσιάσει.

Από μικρή θυμάμαι να  μου λέει για ένα συγκεκριμένο μέρος που ήθελε να ταξιδέψει. Πάντα μου έλεγε ότι το όνειρο του ήταν να βρει το One Piece. Μέχρι και σήμερα δεν ξέρω για πιο λόγο εφόσον ήταν το όνειρο του δεν πήγαινε να το βρει κι απλώς ταξίδευε μόνο στα τριγύρω νησιά. Όταν τον ρωτούσα το λόγο συνήθως απέφευγε την ερώτηση και συνέχιζε σε άλλο θέμα. Πιστεύω ότι υπήρχε κάτι η κάποιος που τον κρατούσε μακριά από το όνειρο του και για αυτό δεν τολμούσε να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Ίσως να σκεπτόταν την οικογένεια του, ίσως απλά να φοβόταν για το τι θα έβρισκε μπροστά του. Μερικές φορές σκεπτόμουν ότι ίσως καθόταν για μένα. Μπορεί να φοβόταν να με αφήσει για να μην το πάρω στραβά, για να μην νομίζω ότι με παράτησε. Δεν συμφωνούσα καθόλου όμως με αυτή τη λογική. Για αυτό κι εγώ με κάθε ευκαιρία τον παρότρυνα να φύγει, να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Δεν νομίζω όμως τα πως λόγια μου του άλλαξαν την γνώμη. Όχι στην αρχή τουλάχιστον. Ένα χρόνο μετά την τελευταία αναφορά αυτού του θέματος οι επισκέψεις του κόπηκαν μαχαίρι. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Δεν ξέρω τι απέγινε στο τέλος άλλα πιστεύω τελικά ότι ξεκίνησε την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του. Ήμουν πολύ χαρούμενη για αυτόν αλλά δεν κρύβω ότι στην αρχή στενοχωρήθηκα που δεν θα τον έβλεπα για πολύ καιρό, ίσως και ποτέ ξανά στη ζωή μου. Το μόνο που κρατώ όμως από την φιλία μας είναι το πνεύμα του, το πάθος του και την αγάπη του για την περιπέτεια. Με ενέπνευσε κι έμενα να βρω ένα σκοπό στη ζωή μου. Να έχω κάτι πέρα από αυτό το ξερονήσι, κάτι που θα με κάνει να λέω εγώ διάφορες ιστορίες σε άλλα άτομα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως δεν ήξερα τι ήταν αυτό που έψαχνα.

Περνούσε ο καιρός κι εγώ προσπαθούσα να είμαι όσο πιο πολλές ώρες στην ταβέρνα για να περνά η ώρα. Εκεί  συνήθως μαζεύονταν διάφοροι ταξιδιώτες, είτε έμποροι είτε τουρίστες είτε πειρατές. Είχε βέβαια και τους θαμώνες αλλά αυτοί ήταν  κάτοικoι του νησιού και μεγάλης ηλικίας. Κάθε φορά που είχαμε καινούριους πελάτες φρόντιζα να στέκομαι κοντά τους για να ακούω διάφορα πράγματα που γίνονταν στον ‘έξω κόσμο’. Συνήθως ότι άκουγα δεν τα έδινα πολύ σημασία είτε επειδή δεν καταλάβαινα εντελώς το νόημα είτε επειδή δεν με ενδιέφερε.

Αφού πέρασαν όμως μερικά χρόνια κι εγώ έφτασα στην ηλικία των 14, όλα άλλαξαν μέσα σε μια βραδιά. Μετά από εκείνο το βράδυ έθεσα κάποιους στόχους στη ζωή μου. Ήταν μια φυσιολογική μέρα, μια όπως τις άλλες, κόσμος στο μαγαζί, γέλια, τραγούδια φαγητά και ποτά. Κάποια στιγμή όμως, έτυχε και παράκουσα μια συζήτηση που γινόταν ανάμεσα σε μια παρέα πειρατών, οι όποιοι ήταν καινούριοι πελάτες. Οι πειρατές έλεγαν την άποψη τους σχετικά με άλλους πειρατές και πιο συγκεκριμένα για γυναίκες πειρατές. Θυμάμαι καθαρά τα λόγια του ενός, ακριβώς όπως τα εξέφρασε.

-Η δουλειά μιας γυναίκας δεν είναι να ονειροπολεί και να βγαίνει στα πλοία και να ταξιδεύει σαν εμάς.
-Ναι πες τα. Συμφωνούσαν οι υπόλοιποι.
-Η δουλειά τους είναι να κάθονται σπίτι να μαγειρεύουν να φροντίζουν τα παιδιά και να υπακούει τον άντρα του σπιτιού, τόσο δύσκολο είναι αυτό δηλαδή;

Μετά από αυτό οι άλλοι γελούσαν τόσο δυνατά που ξεχώριζαν σε όλη την ταβέρνα. Είχα θυμώσει πάρα πολύ με τις φαλλοκρατικές τους απόψεις αλλά ως κι εκείνο το σημείο δεν είχα σκοπό να τους πω τίποτα για τις ανοησίες που έλεγαν. Όμως ο διάλογος δεν σταμάτησε εκεί.

-Να, φαντάζεστε αυτήν εκεί να είναι πειρατής και να εμπλέκεται σε μάχες; Συνέχισε.

Δεν κατάλαβα για πια έλεγε εκείνη την στιγμή αλλά μόλις είδα προς τα πού έδειχνε συνειδητοποίησα ότι μιλούσε για την μητέρα μου. Μπορεί η μητέρα μου να μην ήταν άνθρωπος που θα τα παρατούσε όλα και θα γινόταν πειρατής, παρόλα αυτά δεν είχα σκοπό να τον αφήσω να μιλάει έτσι για αυτήν.

Χωρίς να το σκεφτώ, πέταξα πάνω του ένα ποτήρι μπύρα που πήγαινα στο διπλανό τραπέζι. Την στιγμή που το έκανα αυτό το είχα μετανιώσει κιόλας. Τα γέλια της παρέας κόπηκαν μαχαίρι και ο πειρατής αγριεμένος σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να κατευθύνεται κατά πάνω μου. Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω αλλά αυτός με γράπωσε και με μια απειλητική μάτια με πάγωσε από το φόβο.

-Πιο είναι το πρόβλημα σου μικρή; Είπε.

Κανείς δεν είχε καταλάβει τριγύρω τι είχε γίνει. Είχε τόσο κόσμο που η φασαρία μας δεν συγκίνησε κανένα. Αρπάζω με τα δυο μου χέρια το δικό του και το απομακρύνω από πάνω μου. Αυτός δεν αντιστάθηκε καθόλου, αλλά περίμενε μια απάντηση στην ερώτηση που έθεσε. Αν και η κίνηση μου ήταν επιθετική ο τύπος φαινόταν περισσότερο ενοχλημένος παρά τσατισμένος. Ίσως να μην με έπαιρνε στα σοβαρά, ίσως να μην  ήθελε να κάνει φασαρία.

-Προσέβαλες την μητέρα μου. Δεν έχω σκοπό να ανεχτώ αυτήν την πράξη. Του είπα με κομμένη φωνή.
-Αλήθεια; Και τι έχεις σκοπό να κάνεις δηλαδή; Μπορείς να κάνεις κάτι για να αποδείξεις ότι τα λόγια μου είναι λανθασμένα; Ρώτησε απειλητικά.

Ο τύπος εκμεταλλευόταν την κατάσταση, εννοείται πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε να τον εκφοβίσω με σωματική βία μπορούσα ούτε να σκεφτώ καθαρά για να του ανοίξω συζήτηση. Περίμενε την απάντηση μου για περίπου 10 δευτερόλεπτα αλλά μάταια, δεν μπορούσα να βγάλω λέξη απ’το στόμα μου.

-Αυτό ακριβώς περίμενα. Πήγαινε στη μάνα σου και πες της πως χρεωστάει μπύρες σε όλους μας. Και γρήγορα πριν χάσω την υπομονή μου. Είπε καθώς καθόταν πίσω στο τραπέζι.
-Άτομα σαν κι εσάς χρειάζεται να διδαχτούν ένα μάθημα. Του είπα.
-Μάθημα; Από σένα; Τότε σε ξαναρωτάω, τι μπορείς εσύ να κάνεις για να αποδείξεις ότι οι γυναίκες είναι ικανές για κάτι παραπάνω πέρα από καθάρισμα και ξεσκάτισμα;
-Θα βρω το One Piece. Φώναξα.

Τι ήταν αυτό που μόλις είπα; Είπα ότι θα βρω το One Piece; Από την στιγμή που έμαθα για αυτό από τον φίλο του πάτερα μου δεν είχα ξανασκεφτεί. Δεν ξέρω γιατί το είπα, μου βγήκε αυθόρμητα.

-Να βρεις το One Piece; Αναρωτιέμαι πως σε αφήνουν και ζεις με τα μυαλά που κουβαλάς κοριτσάκι. Ένα άτομο σαν εσένα δεν έχει ελπίδες εκεί έξω.

Και συνέχισαν όλοι να γελούν άγαρμπα. Αυτή τη φορά ήξερα ότι ένα ποτήρι μπύρα θα ήταν αρκετό. Πήρα το σκουπόξυλο πίσω από τον πάγκο και το έσπασα στο κεφάλι του. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να ανεχτεί. Σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου ζυγίζοντας στην πορεία καλά την γροθιά του. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν ότι τουλάχιστον δεν υποχώρησα από τον καυγά και δεν μετάνιωνα καθόλου για την τροπή των γεγονότων. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα τα χειρότερα. Ξαφνικά, ένιωσα ένα αεράκι από δίπλα μου κι αμέσως μετά άκουσα ένα γδούπο. Άνοιξα τα μάτια μου και παρατήρησα πως επικρατούσε μια νεκρική σιγή. Μπροστά μου είχαν χωριστεί τα τραπέζια και σχημάτιζαν ένα διάδρομο. Στο τέλος του διαδρόμου ήταν ο πειρατής κολλημένος στον τοίχο, αναίσθητος και μες στα αίματα. Όλοι οι πελάτες του μαγαζιού είχαν παγώσει και κοιτούσαν προς την κατεύθυνση μου, αλλά δεν κοιτούσαν έμενα.

Δίπλα μου στεκόταν η μητέρα μου. Δεν κατάλαβα πως βρέθηκε δίπλα μου αλλά ήταν προφανές πως ότι συνέβη όταν δεν έβλεπα έγινε από αυτήν. Παρατήρησα καλύτερα το πρόσωπο της και φαινόταν πολύ θυμωμένη. Πρώτη φορά την έβλεπα σε τέτοια κατάσταση.

-Μαζέψτε τον και έξω. Μην σας ξαναδώ ποτέ εδώ πέρα. Είπε απειλητικά στην παρέα του πειρατή.
Αυτοί χωρίς πολλά λόγια σηκώθηκαν, τον πήραν στην πλάτη τους και τον κουβάλησαν έξω. Αφού έφυγαν η μητέρα μου άλλαξε κατευθείαν ύφος και με ένα χαμόγελο είπε στους υπόλοιπους πελάτες:

-Μας συγχωρείτε για αυτό το περιστατικό, παρακαλώ συνεχίστε την βραδιά σας!

Λες και μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, το μαγαζί είχε χωριστεί στην μέση μετά από την παρέμβαση της και κάνεις δεν είχε συνέρθει ακόμα. Όλοι συνέχισαν να κοιτούν αποχαυνωμένοι. Όλοι εκτός από τους δυο γέρους, θαμώνες του μαγαζιού οι οποίοι κάθονταν στην άκρη και συνέχιζαν να πίνουν λες και δεν έγινε τίποτα.

-Βοήθησέ με σε παρακαλώ. Είπε η μητέρα μου κάνοντας νόημα να την βοηθήσω να διορθώσουμε τα τραπέζια.

Αφού τελειώσαμε μου είπε να πάω κατευθείαν σπίτι και να την περιμένω, χωρίς δεύτερη κουβέντα υπάκουσα και έφυγα. Δεν ήξερα τι να περιμένω για το τι θα γινόταν στο σπίτι. Πίστευα ότι τσατίστηκε από την συμπεριφορά μου και φοβόμουν πολύ να την αντικρίσω. Όσο περίμενα στο σπίτι αναρωτιόμουν πως η μητέρα μου είχε τέτοιες δυνατότητες, πετάχτηκε τόσο γρήγορα για να με προστατέψει. Και πως ο άλλος βρέθηκε τόσο μακριά; Τον πέταξε πίσω χρησιμοποιώντας καθαρά της σωματική της δύναμη; Ήταν λίγο δύσκολο να το πιστέψω.

Μετά από λίγες ώρες έφτασε η μητέρα μου στο σπίτι. Χωρίς να πει κουβέντα, έβγαλε τα παπούτσια της, πήγε πλύθηκε, άλλαξε ρουχισμό και έπειτα με φώναξε να πάω στην κουζίνα για να μιλήσουμε.