[Τέλος-Παρελθόν] Broken glass [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Τι εννοείς δεν υπάρχουν πλέον λεφτά? Τι έγινε όσο καιρό έλειπα? Πριν φύγω από εδώ το σπίτι αυτό ήταν το καμάρι του Bliss και μην ξεχνάς την συγγένειά μας με την βασιλική οικογένεια. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος πλούτος που μπορούμε να αξιοποιήσουμε!

Τα λόγια μου ηχούσαν στο σχεδόν άδειο σαλόνι, κάποτε το πιο χλυδάτο δωμάτιο της έπαυλης. Πριν φύγω στο East blue για να σπουδάσω ιατρική το δωμάτιο ήταν διακοσμημένο με διάμσημους πίνακες και πανάκριβα μαρμάρινα αγάλματα. Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι φτιαγμένο από ξυλό βελανιδιάς και γύρο του καρέκλες από το ίδιο υλικό με βελούδινα μαξιλαράκια πάνω τους. Στα αριστερά του τραπεζιού υπήρχε ένα τεράστιο παράθυρο από το οποίο κρεμόταν μια λευκή μεταξένια κουρτίνα η οποία ήταν αρκετά μακριά για να χύνεται στο πάτωμα. Ελάχιστα μέτρα μακριά από την τραπεζαρία υπήρχαν τρεις κόκκινοι βελούδινοι καναπέδες οι οποίοι σχεμάτιζαν ένα υμικυκλιο, στο κέντρο υπήρχε ένα μικρό ξύλινο τραπεζάκι στο οποίο πίναμε τσάι. Στα δεξιά του τραπεζιού υπήρχε ένα λευκό πιάνο το οποίο άνηκε στον αδελφό μου. Το πάτωμα διακοσμούσε ένα πανάκριβο κόκκινο χαλί ενώ από το ταβάνι κρεμόταν ένα μεγάλος χρυσός πολυαίλεος. Πλέον όμως δεν υπήρχε τίποτα πέρα από ένα μικρό ξεθωριασμένο καναπέ και φυσικά το πιάνο του αδελφού μου. Η μητέρα μου φορούσε ένα απλό μαύρο μακρύ φόρεμα χωρίς κανένα κόσμημα. Φαινόταν κουρασμένη και αδύναμη, τα μάτια της ήταν κόκκινα ενώ υπήρχαν μαύροι κύκλοι που υποδήλωναν την έλειψη ύπνου . Δεν είχε περάσει λίγα και αυτό φαινόταν αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα.

Η μητέρα μου έστρεψε το κεφάλι της ωστέ να μην με κοιτάζει κατάματα, αντίθετα κοίταζε το λευκό πιάνο με μια απροσδιόριστη έκφταση, την ήξερ καλά αυτή την έκφταση την είχα ξαναδεί. Τρία χρόνια πριν φύγω ο αδελφός μου είχε εξαφανιστεί, κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε ήταν λες και έπαψε να υπάρχει. Παρά τις έρευνες που οργάνωσε η οικογένεια μου ήταν αδύνατον να τον εντοπίσουμε. Αυτό ήταν και το περιστατικό που διέλυσε την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου, λόρδος Diomidis Arse de Captulet, δεν συνήλθε ποτέ από αυτό, εγκτατέληψε τελείως κάθε επειχηριματική δραστηριότητα και περνούσε τις ώρες του πίνοντας και καπνίζοντας ενώ παράλληλα θρηνούσε για το χαμένο γιο του. Η μητέρα μου από την άλλη προκειμένου να κρατήσει τον εαυτό της απασχολημένο αποφάσισε να αφοσιωθεί στην ανατροφή μου, έτσι παρόλο που τα οικονομικά μας πήγεναν από το κακό στο χειρώτερο κατάφερα να πάρω την καλύτερη εκπαίδευση ενώ έγινα δεχτή σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του East blue. Όταν έφυγα δεν είχα ιδέα σε τι κατάσταση βρισκόντουσαν τα οικονομικά του σπιτιού. Στα χρόνια που ακολούθησαν η κατάσταση δεν βελτιώθηκε, ο πατέρας μου εν τέλει πέθανε με ένα βαρύ πόνο στην κάρδια ενώ η μητέρα μου το μόνο που κληρωνόμησε από τον σύζηγό της ήταν ένα καλό όνομα και άπειρα χρέη. Αναγκάστηκε να πουλήσει κτήματα, επειχηρησείς ακόμα και οικογενιακά κημείλια και κοσμίματα και όταν αυτά τελείωσαν άρχισε να πουλάει τα έπιπλα του σπιτιού και να απολύει το προσωπικό του σπιτιού.

Όπως φαίνεται παρά τις προσπάθιές της δεν κατάφερε να σώσει τίποτα και τώρα βρισκόταν χρεωμένη στον Zerda, έναν άνδρα ιδιοκτήτη μια μεγάλης...για την ακρίβεια της μεγαλύτερης ταβέρνας του νησιού, ήταν γνωστό ότι ο άνδρας αυτός είχε μερικές σκοτεινές διασυνδέσεις. Έπρεπε λοιπόν να βρω ένα τρόπο για να βγάλω την μητέρα μου από αυτόν το λάκο.

Ίσως ναμην έπρεπε να στα πω όλα αυτά,έχεις σχεδόν τρία χρόνια να έρθεις σπίτι σου και το μόνο που έχεις ακούσει είναι κακά νέα...βγες έξω και μάθε τι έχουν κάνει οι φίλοι σου, σίγουρα θα θέλουν να σε δουν. Όσο για εμένα μην ανυσηχείς θα σκεφτώ κάτι πάντα το κάνω

Είπε η μητέρα μου και με αργές κινήσεις σήκωσε την πορτοκαλί ομπρέλλα μου, η οποία στεκόταν στο χερούλι του καναπέ, και την έβαλε στα χέρια μου. Προφανώς ήθελε να μείνει και πάλι μόνη της για να κλάψει και δεν ήθελε η κόρη της να τη δει σε μια τόσο αξιολύπητη κατάσταση, από την άλλη ούτε εγώ μπορούσα να σκεφτώ καθαρά μέσα σε αυτό το σπίτι, τα πάντα με έκαναν να θέλω να κλάψω ενώμε δυσκολία συγκρατούσα την οργή μου για την ανευθυνότητα του πατέρα μου. Έτσι ακολούθησα τη συμβουλή της μητέρας μου, πήρα την ομπρέλλα και έφυγα από την άδεια έπαυλη. Το σπίτι, όπως όλα τα σπίτια των πλουσίων βρισκόταν στο δεύτερο επίπεδο του νησιού και μαλίστα στη πιο ακριβή περιοχή εκείνου του επιπέδου, πέρα από το δεύτερο επίπεδο ζούσαν οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, άνθρωποι που δεν είχαν να φάνε και που πέθεναν κάθε μέρα από την έλειψη φαγητού και ιατρικής περίθαλψης. Ήθελα να χτίσω μια μεγάλη κλινική η οποία θα εξηπηρετούσε δωρεάν αυτούς τους ανθρώπους αλλά όπως είχαν εξεληχθεί τα πράγματα αυτό το όνειρο δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ. Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης, ίσως εκεί συναντούσα τους παιδικούς μου φίλους όμως παράλληλα έτρεμα στην ιδέα ότι μπορούσα να συνατίσω τον Zerda ή κάποιο από τα τσιράκια του, όμως ήταν μια ανόητη φοβία καθώς η τελευταία φορά που με είχε δει ήταν πριν 15 χρόνια και σίγουρα δεν θα ήξερε για την επιστροφή μου.

H πόλη δεν είχε αλλάξει και πολύ από τότε που έφυγα, για την ακρίβεια ήταν σαν να μην είχα λείψει ούτε μέρα, άκουγα τους ίδιους ήχους από την αγορά και τα παιδιά που παίζανε στους δρόμους, οι περισσότεροι φαίνονταν χαρούμενοι, εκτός από κάποιους γέρους που φιλονικούσαν για την πολιτική σε ένα τραπέζι ενώς καφενίου και μιας κυριάς που γκρίνιαζε σε έναν άλλο κύριο, προφανώς τον άνδρα ή τον αραβωνιαστικό της. Το μέρος αυτόμου έφερνε πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, αναρωτίθηκα τι έκαναν τώρα οι παιδικοί μου φίλοι, άραγε ο Eric ασχολούταν ακόμη με εκείνες τις περίεργες εφευρέσεις ή μήπως είχε βρει μια καινούργια ασχολία? Ο Chad ήταν ακόμα μαζί του και είχε ξεπεράσει τον έρωτά του για την Nadia? Με αυτές τις σκέψεις προχώρησα μέχρι που πέρασα από την ταβέρνα του Zerda, δεν την αναγνώρισα φυσικά καθώς ήταν από τα λίγα μαγαζιά του νησιού που είχαν αλλάξει ριζικά. Το μέγεθός της είχε σχεδόν διαπλασιαστεί αφού ο ιδιωκτήτης της είχε αγοράσει τις δύο διπλανές ταβέρνες σε πολύ χαμηλή τιμή αφού καμία από αυτές δεν είχε ποτέ μεγάλα κέρδη από τότε που ο Zerda άνοιξε την ταβέρνα του,επίσης είχε φροντίσει να αναβαθμίσει το επίπεδο της. Οι ξύλινες καρέκλες είχαν αλλάξει και τη θέση τους είχαν πάρει παρόμοιες με εκείνες του σπιτιού μου, το ίδιο είχε συμβεί με όλα τα έπιπλα της ταβέρνας. Την ώραλοιπόν που περνούσα από την ταβέρνα άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομά μου.

Liz? Ει Liz πότε γύρισες από το East blue?!

Ήταν μια πολύ γνώριμη φωνή, γύρισα προς το μέρος της και είδα τον Eric, ελάχιστα αλαγμένο να με χαιρετά από την ταβέρνα δίπλα του καθόταν ένας μυώδης άνδρας,υπέθεσα ότι ήταν ο Chad αλλά δεν ήμουν σίγουρη καθώς είχε ψηλόσει υπερβολίκα μέσα σε δύο χρόνια, για να μη μιλήσω για τη σωματική του μάζα η οποία είχε μεταμορφωθεί από λίπος σε μύες.

O Eric και ο Chad ήταν οι δύο πιο σημαντικοί μου φίλοι στο νησί, φυσικά μια κοπέλα σαν και εμένα έπρεπε να έχει μόνο κορίτσια για φίλες όμως ποτέ μου δεν συμπάθησα εκείνες τις κλώσες που το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να σερβίρουν τσάι και να κουτσομπολεύουν, όχι πως δεν μου άρεσε και εμένα αλλά από ένα σημείο και μετά καταντούσε βαρετό και ανούσιο. Από την άλλη ο Eric και ο Chad πάντα είχαν κάτι ενδιαφέρον να κάνουν, δεν ξέρω με τι ασχολούντουσαν την περίωδο που έλειπα όμως πριν φύγω ο Eric δημιουγούσε μια μηχανή η οποία θα εκτόξευε ραπανάκια με τέτοια ταχύτητα που θα αποκτούσαν τη δύναμη μιας οβίδας, δεν νομίζω να πέτυχε αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς ιπτάμενα ραπανάκια να σπέρνουν τον τρόμο.Ο Chad από την άλλη σίγουρα είχε ξεκινήσει να γυμνάζεται, μέσα σε δύο χρόνια είχε γίνει ένα τελείως διαφορετικό άτομο. μπορούσα όμως να δω στα μάτια του ότι ήταν ακόμα ένας άνθωπος με ευγενική καρδιά και μια δόση ρομαντισμού. Άραγε είχα αλλάξει πολύ από τότε που έφυγα ή είχα μείνει ίδια όπως ο Chad, το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχα μακρίνει τα μαλλιά μου αλλά πέρα από αυτό δεν μπορούσα να διακρίνω καμία διαφορά και η μητέρα μου ήταν πολύ ταραγμένη για να σχολιάσει κάτι τέτοιο. Κάθισα λοιπόν στο τραπέζι των φίλων μου και περίμενα την αντιδρασή τους.

Απίστευτο, πάει τόσος καιρός από τότε που σε είδαμε και όμως δεν έχεις αλλάξει καθόλου...θέλω α πω δεν είσαι πλέον κορίτσακι αλλά δεν μας ήταν δύσκολο να σε αναγνωρίσουμε,ο Chad από 'δω σε κατάλαβε με το που σε είδε όσο για 'μένα...χε χε δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι ήσουν εσύ, ποία άλλη θα κρατούσε ανοιχτή ομπρέλα με τέτοιο καιρό.

Η αλήθεια είναι ότι παρόλο ποθ δεν είχε ζέστη ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, όμως μου είχε μείνει η συνήθεια να κουβάλαω παντού μια ομπρέλλα μαζί μου, ήταν κάτι που έκαναν όλες οι κόρες των αριστοκρατικών οικογενειών, αρχικά ήταν ένας τρόπος για να απφύγουν να μαυρίσουν αλλά πλέον ήταν περισσότερο μια παράδωση ή ένας τρόπος για να φαίνεσαι σικάτη,ο Eric ποτέ δεν το καταλάβε αυτό.

Ώστε ήταν η ομπρέλλα που με πρόδωσε,θα το θυμάμαι αυτό. Έχουν περάσει σχεδόν δύο ή τρία χρόνια από τότε που σας είδα τελευταία φορά...να υποθέσω το σχέδια "ιπτάμενα ραπανάκια" δεν ήταν τόσο πετυχημένο.

Είπα προτού κλείσω την ομπρέλα μου και την ακουμπίσω δίπλα στην καρέκλα, που είχα επιλέξει να κάτσω. Στο άκουσμα "ιπτάμενα ραπανάκια" ο Eric κοκκίνισε και χαμήλωσε το κεφάλι του ενώ ένα χαμόγελο σχηματίστικε στο μέχρι τότε σοβαρό πρόσωπο του Chad. Μετά από μερικά λεπτά σιωπής ο Chad αποφάσισε να μιλήσει.

Ήταν ένα όχι και τόσο πετυχημένο πείραμα, θυμάσε τον Sado, εκείνον το ψηλό μυώδη τύπο. Το ραπανάκι που τον πέτυχεσχεδόν του έσπασε το πόδι, έπρεπε να ήσουν εκεί. Ο Sado πετάχτηκε στον τοίχο με τόση δύναμη που τον έκανε κομμάτια, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει αλλά όταν πήγαμε κοντά σήκωσε τα δύο χέρια ψηλά και είπε. "Αυτό ήταν τέλειο". Πρέπει να τον ακούσεις να λέει αυτή την ιστορία η παραστατικότητά του είναι άψογη.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον Sado να βγαίνει νοκ άουτ από ένα ραπανάκι, όμως και πάλι θα πρέπει να ήταν πολύ δυνατό, άρα το κανόνι δούλεψε.

Ο Sado δεν ήταν ο στόχος αλλά ο χρήστης...
είπε ο Eric χωρίς να με κοιτάει.
Όσοι ήταν μπροστά θεώρησαν ότι με ένα όπλο σαν και αυτό θα μπορούσαμε να νικήσουμε τους πειρατές και τους ληστές...

...Εάν τους το χαρίζαμε
Συμπλήρωσε ο Chad.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο Eric ασχολούταν με τις εφευρέσεις εφόσον δεν είχε κανένα ταλέντο σε αυτές, σίγουρα δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι στο οποίο δεν θα ήμουν καλή, από μικρή έκανα μόνο πράγματα στα οποία μπορούσα να αριστέψω σχεδόν αμέσως, από τα μαθήματα καλής συμπεριφοράς και την ιατρική έως και την κηποθρική και το μυστικισμό τα πάντα με τα οποία είχα ασχοληθεί στη ζωή μου τα έκανα καλά, είχα φυσικά προσπαθήσει να μάθω και άλλα πράγματα όπως μουσική, ιππασία και ένας θεός ξέρει τι άλλο αλλά κάθε φορά που αποτύγχανα τα παρατούσα . Ίσως τα ετερόνυμα πράγματι έλκονται και για αυτό παρά τις έντονες διαφορές μαςεγώ και ο Eric είχαμε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς φιλίας..

Μου λείψατε, η Loguetown ήταν καλή πολή και σίγουρα είχα πολλά να κάνω αλλά δεν είχε έναν τρέλο επιστήμωνα να σπέρνει τον τρόμο...επίσης δεν μπορούσα να προχωρήσω πάνω από δέκα μέτρα χωρίς να πέσω πάνω σε έναν πειρατή, το μέρος ήταν γεμάτο. Όπως καταλαβαίνεται δεν είναι όλοι οι πειρατές σαν τη Nadia. Έμαθα όμωςνα υπερσασπίζομαι τον εαυτό μου.

Πως ακριβώς? Έμαθες να ουρλιάζεις πιο δυνατά ή μήπως κατάφερες να βρεις έναν τρόπο να γκρινιάζειςστους ληστές μέχρι θανάτου.

Είπε ειρωνικά οEric, ενώ συνέχισε ο Chad.

Μην ξεχνάς το πνίξιμο με τα δάκρυα, είναι κάτι που η Liz θα μπορούσε να κάνει εύκολα...."όχι μη με σκοτόσεις μπουχουχου"

To αστείο του μου φάνηκε σαχλό και κρύο όμως ο Eric είχε διαφορετική γνώμη, αυτό φάνηκε από το νευρικό γέλιο που τον κατέλαβε όταν άκουσε την μάλλον αποτυχημένη μίμιση της φωνής μου από τον Chad.

Κάπως έτσι πέρασε η ώρα, γαι καλή μου τύχη ο Zerda δεν εμφανίστικε, ίσως να είχε ρεπό ή να μην δούλευε πλέον στη ταβέρνα του , όπως και να είχε κατάφερα να αποφύγω μια πολύ αμύχανη κατάσταση και επίσης καταφέραμε να μιλήσουμε για το παρελθόν. Ο Eric προσπαθούσε με τη βοήθεια του Sado να κατασκευάσει μια αυτόματη μηχανή θέρμανσης ενώ ο Chad ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Nadia και προπονούταν για να μπει στο πλήρωμά της. Κανένας από εμάς δεν ήταν παιδί και ίσως όλοι νιώθαμε πως σιγά σιγά θα σταματούσαμε να βλεπώμαστε, είχαμε γίνει τρεις τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο αποχωρισμός μας θα ήταν πολύ πιο γρήγορος από όσο είχα υπολογίσει. Μετά από ώρες στην ταβέρνα του Zerda ο καθένας πείρε τον δρόμο προς το σπίτι του, τότε ήταν που άρχισαν όλα, ίσως εάν δεν με είχε δει ο Eric ή εάν δεν είχα φύγει ποτέ από το νησί τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, όμως δεν μπορώ να κατηγορησώ κανέναν γιατί η ζωή μας καθορίζεται από μικρά ασήμαντα περιστατικά τα οποία αργότερα προκαλούν τεράστιες αλλαγές στη ζωή μας. Το περιστατικό που τα προκάλεσε όλα αυτά ήταν η μέρα που εξαφανίστικε ο αδελφός μου.

Δεν θυμάμαι τι είχε γίνει τη μέρα που είχε εξαφανιστεί πάντωςσίγουρα δεν ήταν κάτι απλό, θυμάμαι μόνο ότι είχε γίνει κάτι τρόμερο αλλά μου ήταν αδύνατον να θυμηθώ τι ακριβώς, ήμουν δεκατριών χρονών όταν εξαφανήστικε κανονικά έπρεπε να το θυμάμαι αλλά ίσως το σοκ να ήταν πολύ μεγάλο, όπως και να έχει εκείνη η μέρα είχε σημαδέψει τη ζώη μου πολύ περισσότερο από όσο υπολόγιζα. Όταν έφτασα στο σπίτι κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγενε καλά, περιέργως αυτό το συναίσθημα μου φάνηκε απίστευτα γνώριμο, ήταν λες και το είχα ξαναζείσει πιο παλιά και τώρα απλά η ιστορία επαναλαμβανόταν. Τα φώτα στην έπαυλη ήταν κλειστά και η κύρια είσοδος ήταν μεισάνοικτη, είχα ένα πολύ κακό συναίσθημα για αυτό που θα έβρισκα μέσα αλλά ήταν λες και ήμουν ανίκανη να σταθώ ακίνητη ή να φωνάξω σαν να ήμουν μαριωνέτα και κάποιος κινούσε το σώμα μου από ψηλά.

Όταν έφτασα στο σαλόνι είδα έναν άνδρα να στέκεται όρθιος μπροστά στη μητέρα μου η οποία καθόταν στον καναπέ και μισόκλαιγε, φαίνεται ότι δεν ήθελε να ξεσπάσει μπροστά στον "καλεσμένο" ενώ ο τρόπος με τον οποίο στεκόταν υποδήλωνε ότι τον φοβόταν. Υπό φυσιολογικές περιστάσεις θα πίστευα ότι ο άνδρας αυτός ήταν ο θείος μου, ο βασιλειάς του Bliss, ή ο ξάδελφός μου. Σίγουρα τα ρούχα που φόραγε υποδήλωναν ότι δεν ήταν κανένας τραμπούκος ή κάποιος ληστής που είχε στείλει ο Zerda για να φοβερήσει τη μητέρα μου. Εκείνος ο άνδρας φορούσε ένα απλό αλλά κομψό άσπρο κουστούμι με ένα λευκό πουκάμισο από μέσα και ένα κατάμαυρό παντέλονι, στο κεφάλι του φορούσε ένα μακρύ μαύρο καπέλο ενώ στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μαύρο μπατσούνι με μια νεκροκεφαλί για κορυφή. Είχε μακριά μαύρα ίσια μαλλιά τα οποία χύνονταν στους όμους του, όταν γύρισε, προφανώς εξαιτίας του ήχου που έκαναν τα τακούνια μου πάνω στο μάρμαρο, είχα την ευκαιρία να εξετάσω καλύτερα το πρόσωπό του, ήταν λευκόςπερίπου όσο και εγώ και τα μάτια του ήταν γαλάζια, είχε μικρό γενάκι στο πηγούνι του και ένα χρυσό σκουλαρίκι στο δεξί του αυτί, επίσης ήταν αρκετά ψηλός και αδύνατος όμως φαινόταν αρκετά δυνατός,ήμουν σίγουρη πως το σώμα του αποτελούταν κυρίως από γυμνασμένους μύες. Το πιο παράξενο πράγμα επάνω του όμως ήταν ο τρόπος που στεκόταν και ο τρόπος που σε κοίταζε, είχε το βλέμμα ενός ανθρώπου που δεν ξεχωρίζει το καλό από το κακό και που ανα πάσα στιγμή μπορούσε να τραβήξει ένα μαχαίρι και να σε σκοτώσει...με άλλα λόγια είχε το βλεμμά ενός τρελού.