[Τέλος-Παρελθόν]Πίσω στην αρχή...Part 1

Link προηγούμενης ιστορίας:

Σημαντικά πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων:

-Από τότε που με θυμάμαι ήμουν μόνος μου...Μεγάλωσα χωρίς κανέναν δίπλα μου...Ούτε γονείς,ούτε κανέναν άλλον συγγενή...Μόνο θυμάμαι μια μέρα να ξυπνάω και να είμαι μόνος μου...Τίποτε άλλο...Μόνος στον ψυχρό τόπο του Aldean...
-Α! ώστε εκεί μεγάλωσες...
-Ακριβώς...
{Κάτω από το χιόνι...Μέσα στο  δάσος...Εκεί ξύπνησα κάποια μέρα χωρίς να γνωρίζω τίποτα παρά μόνο το ποιος είμαι και το που ήμουν...Φορούσα λίγα ρούχα και το κρύο έκανε τα δόντια μου να τουρτουρίζουν...Και να ήταν μόνο αυτό...Κρύωνα και ένιωθα να καίω την ίδια στιγμή,η μύτη έτρεχε και δεν ένιωθα τα άκρα μου...Σύρθηκα τότε έως την πόλη και όταν έφτασα εκεί είδα ένα πλήθος αγνώστων οι οποίοι και που έβλεπαν το πως ήμουνα με προσπερνούσαν χωρίς καν να γυρίζουν το βλέμμα τους προς τα εμένα.Κάποια στιγμή οι αισθήσεις μου άρχισαν να χάνονται...Το κρύο και η κούραση άρχισαν να με καταβάλλουν...Γονάτισα κάτω και ύστερα ξάπλωσα...Ακόμα και έτσι οι άνθρωποι με προσπερνούσαν...Δεν άντεξα...Έβαλα τα κλάματα.Η καρδιά μου σφίκτηκε και ένιωσα πολύ άσχημα τότε...Κανείς δεν έδειχνε να νοιάζεται...Τότε ήταν που άκουσα μια φωνή από πάνω μου...Την φωνή ενός κοριτσιού...
-Δεν φαίνεται καλά...Έλα Kaizen βοήθησε με να τον πάω στο σπίτι μας...
Μετά από αυτό σκοτάδι...
Όταν ξύπνησα βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα ζεστό κρεβάτι με ένα τζάκι να καίει δίπλα...Η κοπέλα που είχα ακούσει με είχε μεταφέρει,μαζί με τον αδερφό της,στο σπίτι τους και εκεί οι γονείς τους είχαν την καλοσύνη να με φροντίσουν για μία περίπου εβδομάδα μέχρι που έγινα εντελώς καλά.Έτσι γνώρισα τον Kaizen και την Kanae...τους καλύτερους φίλους που απέκτησα ποτέ στα λιγοστά χρόνια της ζωής μου.}

διευκρίνηση:

{Από εκείνη την μέρα και έπειτα είχα ως μόνιμο σπίτι μου το δάσος και κατέβαινα στην πόλη για να κάνω καμιά περιστασιακή δουλειά και για να συναντηθώ με τον Kaizen και την Kanae.Μου είχαν προτείνει πολλές φορές να πάω να μείνω μαζί τους,γιατί στο δάσος είχε άγρια ζώα και καμία προστασία από το κρύο,όμως είχα αρνηθεί κατηγορηματικά.Δεν είχα δεχθεί καν ρούχα που μου είχαν προσφέρει...Δεν μου άρεσε από τότε να στηρίζομαι στους άλλους...Κάτι δεν μου άρεσε σε αυτό...Ήθελα να παίρνω μόνο ότι αξίζω,ότι κέρδιζα από μόνος μου...Εξάλλου δεν είχα τίποτα,απολύτως τίποτα να χάσω οπότε δεν φοβόμουνα τον θάνατο...Ήθελα να τα βγάλω πέρα μόνος μου απέναντι στον άγριο καιρό και τα θηρία...Το μόνο που δεχόμουν ήταν,κάποιες φορές,φαγητό σε περίπτωση που δεν κατάφερνα να βρω κάτι ή δεν είχα χρήματα για να αγοράσω κάτι να φάω...Πάντως είχα συνηθίσει να μην τρώω πολύ,μιας και στην αρχή δύσκολα έβρισκα κάτι φαγώσιμο,κάτι το οποίο το έχω μέχρι και σήμερα.Έτσι με το καιρό είχα αναπτύξει μεγάλη αντοχή,κυρίως επειδή έτρεχα μέσα στα χιόνια για να γλιτώσω από λύκους που ήταν κυρίως αυτοί όπου ζούσαν στο δάσος,αντοχή στο κρύο,μεγαλύτερη δύναμη-μιας και έτρεχα,σκαρφάλωνα σε δέντρα,μετακινούσα πέτρες για ανοίγω τον δρόμο και κυρίως επειδή η πιο συνήθης δουλειά που έβρισκα ήταν αυτή του εργάτη οπότε έπρεπε να μεταφέρω υλικά εργαλεία κ.α συνεχώς-καθώς επίσης είχα ενδυναμώσει τον οργανισμό μου,καθώς στην αρχή αρρώσταινα συνέχεια όπως ήταν λογικό μέχρι που τελικά απέκτησα τις απαραίτητες άμυνες για τις αρρώστιες και έπειτα δεν είχα κανένα πρόβλημα.Μέσα στο δάσος είχα βρει μια έρημη σπηλιά την οποία είχα μετατρέψει σε "σπίτι" μου μιας και το να μένω έξω-όσο και να το προτιμούσα-ήταν πολύ πιο επικίνδυνο.Έτσι λοιπόν κάθε μέρα σηκωνόμουν και έτρεχα μέσα στο δάσος-πρώτα από όλα για να ζεσταθώ και έπειτα και σαν κάποιου είδους εξάσκηση-και παράλληλα έψαχνα να βρω κάνα φρούτο και γενικά οτιδήποτε φαγώσιμο και έπειτα πήγαινα στην πόλη,όπου δούλευα συνήθως μέχρι το μεσημέρι.Ύστερα περνούσα όλη μου την υπόλοιπη μου μέρα με την Kanae και τον Kaizen μέχρι να βραδιάσει.}
-Καλά το παιδί του δάσους ήταν εσύ χαχαχα...
-Αν είναι να διακόπτεις να σταματήσω...
-Όχι εντάξει συνέχισε...Συγνώμη για την διακοπή.

{Όταν τελικά είχα βρει τον ρυθμό μου και είχα μάθει να κυκλοφορώ άνετα στην πόλη και είχα αποκτήσει μια σταθερή δουλειά δουλεύοντας ως εργάτης-σε μια ομάδα άλλων εργατών οι οποίοι επισκεύαζαν τα σπίτια μετά τις καταστροφές που πάθαιναν από τις επιθέσεις των ψαρανθρώπων στο νησί μας- το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γίνω μέλος του dojo του νησιού μας ώστε να μάθω να πολεμώ...Ποτέ δεν ήμουν πολεμοχαρής,όμως είχα δύο βασικούς λόγους για να μάθω...Ο πρώτος ήταν για να μπορώ να προστατεύω καλύτερα τον εαυτό μου μέσα στο δάσος και ο δεύτερος-που ήταν και ο πιο σημαντικός-ήταν για να μπορώ να πολεμήσω με τους ψαρανθρώπους πειρατές.Για πολύ καιρό ο Willy και το πλήρωμα των ψαρανθρώπων του είχαν εγκατασταθεί στο νησί και βασάνιζε τους κατοίκους του με τις συνεχείς και ξαφνικές επιθέσεις του.Κατέστρεφε τα πάντα και έκλεβε από φαΐ μέχρι χρήματα...οτιδήποτε διάθεταν οι απλοί πολίτες...Δεν είχα ξανανιώσει τόση οργή με κανέναν άλλο...Ήθελα να μάθω να πολεμώ για να τον νικήσω...για να τον διώξω από πάνω μας,για αυτό και μπήκα στο dojo...Το αστείο-τουλάχιστον έτσι μου φαινότανε τότε-ήταν πως είχα ταλέντο στο ξίφος...Μέσα σε μία βδομάδα είχα μάθει να χειρίζομαι πλήρως το ξίφος μου,μέσα σε ένα μήνα είχα νικήσει τον πρώτο αντίπαλο της ηλικίας μου,μέσα σε τρεις ακόμα μήνες είχα καταφέρει να νικήσω ακόμα και ενήλικες του νησιού μας.Ξαφνικά το ξίφος για εμένα έγινε κάτι παραπάνω από μέσο προστασίας και πολέμου...Έγινε χόμπι,έγινε αγάπη,έγινε έμμονη ιδέα κάποιες στιγμές...Δεν μπορούσα να πιστέψω το πόσο μου άρεσε να πολεμώ...το πόσο μου άρεσε να κόβω και να χτυπώ...ένιωθα τόσο ωραία στην προπόνηση...και πλέον δεν προπονούμουν μόνο στο dojo και μόνος μου όποτε δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω έκανα το ίδιο πράγμα...Πραγματικά ένιωθα υπέροχα...Το γεγονός αυτό μου έδινε μεγάλη αυτοπεποίθηση για την μάχη μεταξύ εμού και του Willy που στόχευα να πραγματοποιήσω κάποια στιγμή...

Παρ΄όλη όμως την χαρά που μου έδινε το ξίφος,δεν συγκρινόταν με την χαρά που ένιωθα όποτε ήμουνα με την Kanae και τον Kaizen...Η Kanae-ένα κορίτσι στην ίδια ηλικία με εμένα-είχε μακριά στο κόκκινο της φωτιάς μαλλιά,ένα πολύ γλυκό πρόσωπο με δύο υπέροχα μωβ σμαραγδένια μάτια να το στολίζουν και εξέπεμπε πάντα μια έντονη θηλυκότητα που παρόλα αυτά ποτέ δεν την εμπόδισε να δείξει τον δυναμισμό της...Πολλά από τα αγόρια του χωριού έδειχναν να με ζηλεύουν που έκανα παρέα μαζί της,μιας και παρότι ήταν περιζήτητη,δεν είχε δεχθεί ποτέ κανέναν για να γίνει το αγόρι της,αλλά σύχναζε με εμένα...Όμως δεν με ένοιαζαν τέτοια θέματα οπότε τσάμπα με ζήλευαν...Ο Kaizen ήταν δύο χρόνια μικρότερος από εμάς,όμως αυτό δεν μας εμπόδιζε να κάνουμε παρέα.Είχε κοντά καστανά μαλλιά,με μάτια που έφερναν επίσης στην απόχρωση του μωβ και έδειχναν την αστείρευτη ενέργεια που έκρυβε μέσα του.Πραγματικά ήταν συνεχώς δραστήριος και δεν έδειχνε να κουράζεται ποτέ πράγμα για το οποίο τον θαύμαζα...Όμως το καλύτερο με αυτούς τους δύο είναι πως ήταν πλακατζήδες-και ελπίζω ακόμα να είναι-και έτσι ταιριάξαμε πολύ γρήγορα...Στην αρχή πειράζαμε τα κακόμοιρα τα γατάκια και τα άλλα ζωντανά που βρίσκαμε στον δρόμο...ενώ πιο μετά κάναμε φάρσες και σε περαστικούς και σε πωλητές και σε όποιον άλλον τύχαινε...Ευτυχώς οι κάτοικοι του νησιού ήταν πολύ καλοί και δεν παρεξηγούσαν τις φάρσες μας...Αντίθετα γέλαγαν κιόλας,αν και κάποιες φορές το είχαμε παρακάνει και είχαμε τρεξίματα...Ήταν καλές εποχές αυτές...πραγματικά γελάγαμε...}
-Πραγματικά δεν μπορώ να σε φανταστώ να γελάς...
-Ναι...να πω την αλήθεια και εμένα περίεργο μου φαίνεται...Αν είναι έτσι όπως τα λες,τι άλλαξε και έγινες έτσι;
-Το κάθε πράγμα στην ώρα του...θα φτάσω και εκεί...τώρα που άρχισα θα τα ακούσετε όλα...
-Ωραία τότε συνέχισε...
{Έτσι ήταν η καθημερινότητα μου μαζί τους να κάνουμε φάρσες και έπειτα να τριγυρνάμε στην πόλη χαζεύοντας τα μαγαζιά που είχαμε δει τόσες φορές,λέγοντας διάφορες ιστορίες που είχαμε ακούσει,ανέκδοτα,τα νέα της ημέρας και ότι άλλο μας κατέβαινε εκείνη την ώρα στον νου...Όλα έδειχναν να είναι υπέροχα και πραγματικά μου άρεσε η ζωή που είχα αποκτήσει στο νησί...το μόνο κακό όπως καταλάβατε ήταν εκείνοι οι καταραμένοι ψαράνθρωποι...

Και αυτοί ήταν ο λόγος που η ζωή μου άλλαξε εντελώς μια μέρα...Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι την χρονιά που έγινα δεκαέξι.Ήταν μια περίεργη μέρα για το νησί μιας και αντί του συνηθισμένου κρύου που επικρατούσε,ο ήλιος ήταν ιδιαίτερα ζεστός με πολύ λίγα σύννεφα να τον καλύπτουν.Είχα τελειώσει περίπου μία ώρα πριν την δουλεία μου και πλέον βρισκόμουν με τον Kaizen στο dojo του νησιού-στο οποίο είχε αποφασίσει να μπει και εκείνος έναν χρόνο πριν-και αφού είχαμε τελειώσει την όποια άσκηση είχαμε να κάνουμε,είχαμε κάτσει κάτω εμείς και οι υπόλοιποι μαθητές και παρακολουθούσαμε κάθε φορά την μάχη όποιου ζευγαριού μαθητών σηκωνόταν,κάτι το οποίο κάναμε κάθε φορά λίγο πριν τελειώσουμε το μάθημα.Είχα ήδη τελειώσει τον δικό μου αγώνα και είχα κερδίσει πολύ εύκολα,μιας και μετά από τόση προπόνηση δεν υπήρχε πλέον κάποιο μέλος του dojo το οποίο μπορούσε να με νικήσει.Ο αγώνας που βλέπαμε εκείνη την στιγμή είχε επίσης τελειώσει και ήταν η σειρά του Kaizen να πολεμήσει...Το πρόβλημα ήταν πως παρότι ήταν δυνατός για την ηληκία του δεν ήταν τόσο καλός με το ξίφος-όσο ήταν με τις γροθιές του-και καθώς είχε λίγη εμπειρία έδειχνε δύσπιστος πάντα πριν αρχίσει τον αγώνα του καθώς επίσης πολύ αγχωμένος.Έτσι ήταν και τότε...
-Δεν νομίζω να τα καταφέρω... ψέλισε και είδα πως τα χέρια του έτρεμαν.
-Πόσες φορές θα πρέπει να στο πω;Αν πηγαίνεις έτσι σε μια μάχη προφανώς και θα χάσεις...Κανείς δεν γίνετε καλός με την πρώτη.Χρειάζεσαι εξάσκηση για να βελτιωθείς.Εδώ ήρθες για να μάθεις να πολεμάς με το ξίφος και όχι να τσακίσεις τους αντιπάλους σου.Οπότε τι σε νοιάζει και να χάσεις;Η ήττα είναι ένας τρόπος να μάθεις ξέρεις...
-Μα πως μπορεί να είναι αλήθεια αυτό;
-Και όμως είναι...Σε μια μάχη όταν νικάς πέρνεις ένα μάθημα...Όταν χάνεις πέρνεις εκατό...
-Ποιος το έχει πει αυτό;
-Εγώ το λέω.
-Ακόμα δεν καταλαβαίνω...
-Μα είναι λογικό...Για να καταλάβεις πρέπει να πολεμήσεις και όταν η μάχη σου τελειώσει πρέπει μόνος σου να βρεις το μάθημα που διδάχθηκες...Τώρα πάρε κουράγιο και άντε να πολεμήσεις...
-Καλά πάω... είπε και πήγε και στάθηκε απέναντι στον αντίπαλο του.
Όπως τον έβλεπα μου φαινόταν πιο ήρεμος,όμως δεν μπορούσε να κερδίσει.Το ήξερα τον αντίπαλο του και σίγουρα δεν θα τα κατάφερνε.Αλλά δεν πείραζε...Έτσι θα μάθαινε εκατό μαθήματα...

Και πράγματι έχασε...Και ήταν και σύντομη μάχη.Εκείνος έπεσε απευθείας πάνω στον αντίπαλο του και ο αντίπαλος του απλά τον μπλόκαρε.Προσπάθησε τότε να τον σπρώξει πίσω,όμως παρατήρησα ότι το δεξί του πόδι-το οποίο ήταν πιο πίσω για να στηρίζει το σώμα του-ήταν στραβά κάτι που σήμαινε πως η στάση του δεν ήταν τόσο σταθερή.Έτσι όχι μόνο δεν έσπρωξε τον αντίπαλο του προς τα πίσω,αλλά έγινε το αντίθετο.Όταν τελικά βρέθηκε εκείνος στην άμυνα βρήκε χρόνο και έλαβε μια καλύτερη στάση.Ο αντίπαλος του τον χτύπησε με μεγάλη δύναμη,όμως σε τέτοια θέματα-δύναμης,όχι άμυνας-ο Kaizen ήταν ασυναγώνιστος και έτσι δεν έπαθε τίποτα.Όμως δεν ίσχυε το ίδιο και με την ταχύτητα.Ο αντίπαλος του έκανε μια γρήγορη στροφή και όταν βρέθηκε από πίσω του τον χτύπησε στο κεφάλι και τον έριξε κάτω τελειώνοντας έτσι τον αγώνα...Ο Kaizen ήρθε και κάθισε δίπλα μου με σκυμμένο το κεφάλι καθώς το τελευταίο ζευγάρι σηκωνόταν.
-Λοιπόν για πες μου...
-Τι να σου πω;
-Τι έμαθες από την ήττα σου;
-Ότι ο αντίπαλος μου είναι καλύτερος από εμένα.
-Καλώς.Ένα μάθημα...Τι άλλο;
-Η στάση επίθεσης μου χρειάζεται βελτίωση...
-Σίγουρα.Τι άλλο;
-Δεν βρήκα κάτι άλλο.
-Περίεργο γιατί εγώ βρήκα και άλλα.Θες να σου πω;
-Ναι παρακαλώ.
-Έμαθα ότι η δύναμη σου είναι υπέρ αρκετή για την δεδομένη στιγμή,ότι πρέπει να αυξήσεις την ταχύτητα σου,άρα και την αντοχή σου,τα αντανακλαστικά σου δεν είναι και τόσο καλά,έχεις καλή αμυντική στάση και χρειάζεσαι περισσότερη εξάσκηση με το ξίφος.Βλέπεις;Οκτώ μαθήματα,ενώ αν νικούσες το μόνο που θα μάθαινες θα ήταν ότι είσαι καλύτερος από τον αντίπαλο σου.
-Ξέχασες όμως ένα...
-Ναι ε;Και ποιο είναι αυτό;
-Ότι το πάτωμα χρειάζεται καθάρισμα...
-Βλέπεις μαθαίνεις σιγά σιγά...Εννιά μαθήματα μόνο από μία μάχη. είπα και τότε βάλλαμε και οι δύο μας τα γέλια.
Μετά σοβαρέψαμε πάλι...
-Και τα άλλα ενενήντα ένα μαθήματα;
-Δεν θα τα βρεις όλα με την πρώτη αυτό στο εγκιώμαι.Όμως κάθε φορά που θα χάνεις όλο και περισσότερα θα βρίσκεις,μέχρι που κάποια στιγμή θα καταλάβεις και τα εκατό. του απάντησα και ύστερα κάτσαμε ήσυχα να παρακολουθήσουμε την μάχη που εξελισσόταν μπροστά μας.

Η τελευταία μάχη κράτησε παραπάνω από όσο περιμένα με και μας έκανε να βαρεθούμε.Παρόλα αυτά ο Kaizen την είδε μέχρι το τέλος ενώ εγώ είχα ξαπλώσει πίσω στον τοίχο και είχα κλείσει τα μάτια μου,όμως λόγο των φωνών μέσα στο dojo-τόσο εκείνων που παλεύανε,όσο και των άλλων που παρακολουθούσανε την μάχη και φωνάζαν κινήσεις στους άλλους δύο-δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου.Όταν τελικά τελείωσε η μάχη και σηκωθήκαμε να φύγουμε είχα πιαστεί και δεν μπορούσα να κουνήσω το κεφάλι μου σχεδόν καθόλου.Μαζί με όλους τους άλλους μαθητές του dojo κινήσαμε και εμείς προς την έξοδο,όμως τότε ήταν που ένας ψαράνθρωπος εμφανίστηκε μπροστά μας και μας έκοψε τον δρόμο.Είχα ξαναδεί την άσχημη καλαμαρόφατσα του πολλές φορές...Μακριά πορτοκαλί πλοκάμια που πέφταν από εκεί που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μια μύτη εώς το στήθος του,ένα μακρυνάρι σαν κεραία στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και ένα φουσκωτό στόμα που αγνοφαινόταν πίσω από την γενιάδα πλοκαμιών του.Δεν υπήρχε αμφιβολλία...Ήταν ο Supai...Ένας από τα προτοπαλίκαρα-ή πρωτοστρακόδερμα-του Willy,που ερχόταν συχνά στη πόλη μας για να επιβλέπει την κατάσταση για το αφεντικό του."Τι να θέλει αυτή η σουπιά εδώ;" σκέφτηκα και φυσικά κράτησα αυτή μου την σκέψη μόνο για τον εαυτό μου.Έγειρα λίγο το κεφάλι μου και τότε είδα άλλους δύο ψαρανθρώπους να στέκονται από πίσω του,οι οποίοι τελικά τον ακολούθησαν και μπήκαν και εκείνοι μέσα.Ο δάσκαλος μας ήρθε τότε,μας προσπέρασε και στάθηκε μπροστά από το φρικιό πειρατή...Πόσο τους μισούσα...Αφού έκανε μια μικρή υπόκλιση για να δείξει σεβασμό-λες και άξιζαν σεβασμό αυτά τα σκουπίδια...πιο πολύ θα άξιζε να υποκλιθείς σε ένα δέντρο,τουλάχιστον αυτό σου προσφέρει κάτι-και ύστερα τον ρώτησε...
-Προς τι η ευχάριστη παρουσία σας στο dojo μου;
Βέβαια ξέραμε ότι ούτε στο ελάχιστο δεν ήταν ευχάριστει.Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα,γιατί για να βρίσκονταν αυτοί εδώ ένα πράγμα ήταν σίγουρο...Έρχονταν μπελάδες.Το θέμα ήταν για ποιον;

-Ήρθαμε εδώ για να βρούμε κάποιον... απάντησε εκείνος εντελώς ξερά και χωρίς φυσικά να αποδώσει καμία υπόκλιση στον δάσκαλο μας.
-Α! μάλιστα... συνέχισε εκείνος με τον ίδιο προσπιούμενο χαρούμενο τόνο στην φωνή του ...Και ποιον ακριβώς ψάχνετε;
-Ένα αγόρι με το όνομα Argon Naito. είπε και εκείνη την στιγμή ένιωσα το κεφάλι μου να σείεται ξαφνικά,λες και μόλις το μυαλό μου είχε αναπηδήσει μέσα σε αυτό.
Ήθελαν εμένα;Και άντε πες το δέχομαι ότι ήθελαν εμένα...Πως στο καλό με βρίκανε;Βασικά πως στο καλό ξέραν για την ύπαρξη μου και το όνομα μου.Κάθε φορά που ερχόντουσαν στην πόλη ο Willy και οι άντρες του εγώ έμενα στο δάσος,πολύ απλά για να αποφύγω τους μπελάδες μαζί τους,μέχρι τουλάχιστον να γινόμουν δυνατώτερος,και έπειτα για να αποφύγω και την πιθανότητα να μου πάρουν τα λεφτά τα οποία τα είχα μεγάλη ανάγκη.Οπότε πως μπορούσαν να γνωρίζουν την ύπαρξη μου;Και τι με ήθελαν τέλος πάντων;Ούτε τους είχα ξανασυναντήσει από τόσο κοντά ούτε τους είχα δημιουργήσει προβλήματα...Οπότε τι;
-Λυπάμε αλλά δεν έχουμε κάποιον με αυτό το όνομα εδώ... τους απάντησε ο δάσκαλος χωρίς καν να γυρίσει να μας κοιτάξει ...Ούτε έχω ξανακούσει αυτό το όνομα στην ζωή μου.Προτίνω να ψάξετε σε άλλα μέρη.Ίσως τότε φανήτε πιο τυχεροί. συμπλήρωσε.
Τότε το μεγάλο χέρι του Supai εκτινάχθηκε και άρπαξε τον δάσκαλο μας από το λαιμό.Άρχισε σιγά σιγά να τον σηκώνει στον αέρα και από ότι καταλάβαινα από την έκφραση πόνου στο πρόσωπου του δασκάλου φαίνεται πως έσφιγγε κιόλας την λαβή του.

-Δάσκαλε! αναφώνησε ο Kaizen και ετοιμάστηκε να επιτεθεί στον Supai.
Ήταν γενναίο παιδί όμως η κίνηση του αυτή ήταν απερίσκεπτη.Προτού καν προλάβει να τραβήξει το ξίφος του από την θήκη του οι άλλοι δύο ψαράνθρωποι πέσαν πάνω του.Του πείραν το ξίφος και το πέταξαν πιο πέρα και ύστερα ο ένας από αυτούς τον άρπαξε από το σβέρκο και τον σήκωσε στον αέρα όπως και τον δάσκαλο μας.
-Τώρα ελπίζω να λογικευτήτε και να μου φανερώσετε το ποιος είναι το άτομο το οποίο ψάχνω γιατί αλλιώς όχι μόνο θα σκοτώσω τον άθλιο δάσκαλο σας,αλλά και αυτό το νιάνιαρο που τόλμησε να μας επιτεθεί... Supai και έδειξε τον Kaizen ...Και κανείς δεν εγκιάτε ότι δεν θα κάνω το ίδιο και σε σας. συμπλήρωσε και γέλασε.
Ήταν προφανές ότι δεν μπορούσα να μείνω άλλο άπραγος.Δεν γινόταν να τους αφήσω όλους να σφαγιαστούν για χάρη μου.Ειδικά τον Kaizen.Έτσι έκανα ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους και λησίασα τον Supai.
-Να υποθέσω ότι εσύ θα μου πεις αυτό που θέλω να μάθω; με ρώτησε.
-Αν σου πω θα αφήσεις όλους τους άλλους ήσυχους;
-Εφόσον δεν μου πεις ψέματα κανένας δεν θα πάθει τίποτα.Δώσε μου αυτόν που θέλω και είστε ελεύθεροι.
Δεν του είχα αμπιστοσύνη όμως τι άλλη επιλογή είχα;
-Εγώ είμαι αυτός που ψάχνεις... του απάντησα θαραλλέα και τον κοίταξα στα μάτια.
Εκείνος δεν είπε τίποτα.Το μόνο που έκανε ήταν να πετάξει με δύναμη των δάσκαλο μας πάνω σε ένα τοίχο και με πολύ ηρεμία να με πλησιάσει,ενώ με κοιτούσε επίσης στα μάτια και μάλιστα πιο επίμονα από εμένα.

Για λίγο απλά στάθηκε μπροστά μου με το κεφάλι του σκυμμένο προς τα κάτω-μιας και ήταν πολύ ψηλότερος μου και έτσι έπρεπε να είναι σκυμμένος για να με κοιτάζει-και άρχισε να με επεξεργάζεται.
-Έχεις κόκκινα μαλλιά και πράγματι τους φέρνεις στο πρόσωπο... έλεγε και δεν μπορούσα να καταλάβω λέξη...πως ήξερε ποιο ήταν το χρώμα των μαλλιών μου από πριν;...και σε ποιον έμοιαζα; ...Όμως ένας τρόπος υπάρχει για να επιβεβαιώσω ότι λες την αλήθεια.Δώσε μου το χέρι σου. μου είπε.
Σήκωσα τότε το αριστερό μου χέρι.
-Όχι αυτό το άλλο. μου είπε και εγώ άλλαξα χέρι.
Το έπιασε με το γλυώδες χέρι του-κάτι που με έκανε να αηδιάσω-και τότε σήκωσε το μανίκι μου.
-Να το! αναφώνισε και γέλασε ...Όπως ακριβώς μας είπαν.Πράγματι είσαι αυτός που ψάχναμε. συμπλήρωσε και γέλασε για άλλη μια φορά.
Κοίταξα το σημείο όπου μου έδειχνε με το δάχτυλο του.Σε εκείνο το σημείο υπήρχε ένα τατουάζ το οποίο ήταν εκεί από όσο πίσω μπορούσα να θυμηθώ.Το τατουάζ αυτό ήταν ένας δράκος ο οποίος είχε το σώμα του τυλιγμένο γύρω από ένα καφαλαίο Ν.Μπορεί να το θυμώμουνα από παλιά αλλά όπως και πολλά άλλα πράγματα στην ζωή μου δεν γνώριζα τίποτα για αυτό.Ούτε ποιος μου το είχε κάνει,ούτε πότε είχε γίνει.Μόνο το ότι υπήρχε και ότι κανείς άλλος από όσους ήξερα δεν το είχε ή είχαν ξαναδεί κάτι παρόμοιο.Και μια ακόμα φορά αυτό ήταν μυστήριο...Πως γνώριζε την ύπαρξη και την θέση αυτού του τατουάζ και πως κατάλαβαινε από αυτό ότι του έλεγα την αλήθεια;Ήταν ξεκάθαρο ότι το παρελθόν μου πρέπει να είχε κάποια σχέση μέσα σε όλα αυτά,όμως δεν είχα την παραμικρή ιδέα γύρω από αυτό και έτσι ήμουν αναγκασμένος να μείνω στο "σκοτάδι".Τουλάχιστον εκείνη την στιγμή.