There IS such a thing as too much information. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

Δεν ξύπνησε ο κουρασμένος επαναστάτης, παρά μόνο όταν ο ήλιος έπεσε καυτός στο πρόσωπό του και διατάρασε τον ύπνο του. Μόρφασε εκνευρισμένος από την ενόχληση και γύρισε από την άλλη πλευρά...όμως και πάλι ο ήλιος τον χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, ζεσταίνοντάς τον. Αισθανόταν άβολα, σαν μυρμίγκι κάτω από μεγενθυτικό φακό, έτσι αποφάσισε να σηκωθεί.

Βέβαια πιο εύκολα το λέει κανείς παρά το κάνει: γύρισε ανάσκελα, και προσπάθησε ν'ανοίξει τα μάτια του...μάταια. Ήταν τόσο εξουθενωμένος, που προτιμούσε να σαπίσει πάνω σ'αυτό το κρεββάτι. Τα χέρια του άνοιξαν κι απλώθηκαν, μόνο για να χτυπήσει το δεξί του χέρι στο ξύλο που σηματοδοτούσε τον "τοίχο". "Α, αχ, ααα..." Δεν ήξερε αν πόνεσε ή αν απλώς παραπονιόταν επειδή έπρεπε να ξυπνήσει, αλλά το έκανε. Απ΄τη μία δεν ήθελε να ξανανοίξει τα μάτια του, απ'την άλλη ήξερε πως κάτι σημαντικό έπρεπε να κάνει, αλλά δε θυμόταν τι.

Τα γεγονότα της χθεσινής μέρας επέστρεψαν κατακλυστικά στη μνήμη του, κι ένιωσε να πνίγεται--πετάχτηκε αμέσως! Η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα ενώ με το ζόρι ανέπνεε. Ο ναύτης, η μάχη, η παγίδα, ο αιχμάλωτος ΄ κοίταξε τριφύρω του από ένστικτο...και τότε επιτέλους άρχισε να ηρεμεί: ο άντρας που είχε πάρει μαζί του για να του εξηγήσει, ήταν ακόμα εκεί, δίπλα του, στο πάτωμα. Δεμένος όπως τον είχε αφήσει ακριβώς μα χωρίς το φίμωτρο και ξύπνιος...να τον κοιτάει με μίσος...

Αναστέναξε. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον είχε την πηγή πληροφοριών του ακόμα εκεί. Αλλά πρέπει να ήρθαν και οι άλλοι δύο, εφόσον το φίμωτρο είχε βγει κι αυτός δεν φώναζε και ούτε ο ίδιο ήταν αλυσοδεμένος σε κάποια φυλακή των Ναυτικών. Βέβαια, κάτι που δεν είχε παρατηρήσει, το ότι οι άλλοι δύο ήταν εκεί ήδη μπορούσε να το καταλάβει κι απ'το γεγονός πως το πλοίο κουνούσε! Ήταν κάτι που το είχε συνηθίσει τόσο πολύ που του φαινόταν φυσιολογικό να ξυπνάει σε καράβι που κουνάει. Όμως αν σκεφτεί κανείς ότι χθες το βράδυ είχε φτάσει μόνος του και κανείς άλλος δεν ήταν εκεί σήμαινε πως κάποιος άλλος είχε ανάψει τη μηχανή και τα συναφί.

Χαμογέλασε. Έπρεπε να τους ευχαριστήσει για πολλά πράγματα. Σηκώθηκε, τεντώθηκε και πήγε στον αιχμάλωτό του. Θα τον ελευθέρωνε--δε μπορούσε να κάνει κακό στ'ανοιχτά, τόσο χτυπημένος που ήταν.

Ο αιχμάλωτος τον κοίταξε με περισσότερο ακόμα μίσος όταν πήγε να τον ξελύσει. "Μπα, τι λέει; Αποφάσισες να επιτρέψεις την κυκλοφορία του αίματος να επιστρέψει στα άκρα μου;"

Τι του είπε; Δεν πολυκατάλαβε. "...ναι, υποθέτω. Επίσης σε λύνω;"
Ο ναυτικός κύλησε τα μάτια του. "Ναι, κι εγώ αυτό είπα, απλώς με διαφορετικό τρόπο..." Ησυχία απλώθηκε μεταξύ τους ενώ ο Bola έκοβε τα δεσμά του. "Θα μου πεις το πραγματικό σου όνομα μήπως," ρώτησε κάπως ανυπόμονα ο ναύτης, με μια απαίτηση που του φάνηκε να ήρθε απ'το πουθενά; "Εννοώ, άκουσα να σ'αποκαλούν Bola αλλά ξέρω πως αυτός έχει πεθάνει κι έχει και μαύρα μαλλιά. Εσύ είσαι ξανθός και...ζωντανός. Όποιος κι αν είσαι, ακόμα και για επαναστάτη το θεωρώ ποταπό να χρησιμοποιείς το όνομα ενός νεκρού."

O Bola τον κοίταξε με απόλυτη έκπληξη ΄ δεν περίμενε πως θα το έπαιρνε έτσι--αν ήταν ο Smoker εδώ ή αν του τα έλεγαν, αμέσως θα καταλάβαινε πως τον κορόιδεψαν και πως ο άνθρωπος που ο ίδιος ανακύρηξε νεκρός ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά αυτός εδώ ο ναύτης...το είδε εντελώς διαφορετικά! Αυτό τον βόλευε. Τον βόλευε πολύ.

"Θα σου πω τι ΄ αν μου πεις το δικό σου, θα σου πω και το δικό μου."
"Με λένε Ernie Dornas΄ δεύτερης γενιάς Ναυτικός, στην υπηρεσία της Κυβέρνησης," ανακοίνωσε με περισσό καμάρι, κάνοντας τον επαναστάτη μπροστά του να εκφράσει την αποδοκιμασία του "εσένα;"

Ξαφνικά τον έπιασε ένα απίθανο, χαζό γέλιο και δε μπορούσε να κρατηθεί: η κοιλιά του πονούσε κι ένιωθε πως έκανε γυμναστική, εφόσον μισό λεπτό αργότερα ακόμα γελούσε. "Αα..." σκούπισε τα δάκρυα που είχαν δημιουργηθεί "άντε τυχερούλη. Είμαστε συνονόματοι."

Τον χτύπησε στην πλάτη ενώ έπεσε και το τελευταίο κομμάτι σχοινί κάτω, και του έδωσε το χέρι του για να σηκωθεί. Η έκφραση απόλυτης φρίκης και προσβολής στο πρόσωπο του ναύτη ήταν ανεκτίμητη και τον έκανε να ξαναγελάσει.

Το ψέμα του ήταν αναιδέστατο μα πολύ καλά κατασκευασμένο ΄ το γέλιο του ήρθε τόσο φυσικό και μόνο από τη σκέψη να του πει κάτι τέτοιο, που στο τέλος φάνηκε να γελάει από την αλήθεια στης σύμπτωσης κι όχι απ'το ψέμα. Μάλλον γι αυτό και ήταν τόσο εύκολος να τον πιστέψει - αν και μπορούσε απλώς να ήταν χαζός, μα εφόσον κατάφερε να τους ξεγελάσει χθες, αυτό τι έκανε τους ίδιους; - αλλά δε θα τον απασχολούσε και αυτό. Πρώτα έπρεπε να ειδοποιήσει τους άλλους για την αλήθεια.

Τι να κάνει...; Α, μα φυσικά! Όπως έφτασε στην πόρτα, έσμπρωξε τον Ernie πίσω, ρίχνοντάς τον. "Συγγνώμη αστέρι, αλλά επειδή σ'έλυσα δε σημαίνει πως μπορείς καν να βγεις αμέσως. Αλλά σε πολύ λίγο θα επιστρέψω, οπότε να προσέχεις." Πήγε να πάρει την καραμπίνα του, αλλά θυμήθηκε πως την είχε χάσει και πως όλα τα καινούργια του όπλα ήταν ακόμα πάνω του. Του χαμογέλασε προκλητικά κι εξαφανίστηκε πίσω από την πόρτα, την οποία και κλείδωσε.

Η βρισιές του ακούγονταν ακόμα και πάνω στο κατάστρωμα.

"Ξύπνησες βλέπω΄ πώς αισθάνεσαι;"
"Κουρασμένος, αλλά μια χαρά. Εσείς χαρτόμουτρα," δεν άργησε να τους πειράξει, ειδικά όταν είδε την ξινή έκφραση που απλώθηκε στο πρόσωπο του Σημαδεμένου με το που τον είδε χαρούμενο "τι κάνετε;"
"Χάριν σ'εσένα όχι και τόσο καλά! Έχασα 2.000 belli που ήταν και δικά μου! Η κοκότα που είχατε μαζί σας μου τα άρπαξε..."
"Σε παρακαλώ, μη μιλάς έτσι για τη γλυκιά μας Judith΄ μόνο καλό έκανε με την επέμβασή της, αλλιώς θα σε είχε λιανίσει ο ψηλέας."

Κάγχασε με στόφμο κι γύρισε απ'την άλλη επειδικτικά, ενώ ο Joss και ο Bola φάνηκαν να διασκεδάζουν με το πρόβλημα του συντρόφου τους. "Εγώ είμα μια χαρά πάντως."
"Τέλεια. Α, και με λένε Ernie, όπως ακριβώς και τον κρατούμενό μας ο οποιός σε λίγα δευτερόλεπτα θα έρθει εδώ πάνω οπότε μην ξεχαστείτε και με πείτε τίποτα άλλο. Νόμιζε πως το Bola είναι ψεύτικο και πως τα μαλλιά μου είναι πραγματικά ξανθά. Τρέχα γύρευε," είπε στο τέλος και κούνησε το χέρι του για να δώσει έμφαση στα λόγια του. "Βέβαια δεν ήταν ο μόνος που ξεγελάστηκε..."
"Δεν καταλαβαίνεσαι με ξανθό μαλλί εντάξει! Είσαι άλλος άνθρωπος!"
"Ό,τι πεις," "συμφώνησε" ενώ κατέβηκε να πάρει τον αιχμάλωτό του. Πήρε το μαχαίρι του στο χέρι για καλό και για κακό και ξεκλείδωσε την πόρτα.

Αφού την ξεκλείδωσε, δεν τη άνοιξε με το χέρι, αλλά έκανε ένα βήμα πίσω. Με το πόδι του την κλώτσησε, και περίμενε να πεταχτεί ο Ernie-"A! H μύτη μου," άκουσε μια φωνή γεμάτη απελπισία και περίεργος, αν και με το μαχαίρι σε ετοιμότητα, μπήκε μέσα να δει τι έγινε. Όταν το έκανε, παραλίγο να ξαναβάλει τα γέλια: ο Ernie κρατούσε τη μύτη του απ'την οποία αίματα έτρεχαν ενώ πισωπατούσε με μάτια γεμάτα δάκρυα.

Γέλια ακούστηκαν από πίσω του όμως, και είδε τους δύο συνταξιδιώτες του να διασκεδάζουν με τη συμφορά του άλλου. "Σπίρτο είναι," σχολίασε μέσα από τα γέλια του.

Κουνώντας το κεφάλι του παραπάνω από διασκεδασμένος κι ο ίδιος, πήγε κι έπιασε τον κρατούμενο από το πίσω μέρος του κολλάρου της στολής του. "Από δω αστέρι μου απο δώ. Πρόσεξε γιατί έχει και σκαλοπατάκια ε...; Μπράβο." Τον οδηγούσε στο κατάστρωμα λες και ήταν μωρό--με άλλα λόγια με τον πιο εκνευριστικό τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί. Εκείνος αντιστεκότανε στη λαβή του, αλλά αδύναμος, αφυδατωμένος και χτυπημένος καθώς ήταν - με την πρόσθεση μιας ματωμένης μύτης -, δε μπορούσε να κάνει και πολλά.
"Άσε με σου λέω, δεν είμαι ανάπηρος!"
"Ναι αλλά αν εσένα στη δώσει κι αρχίσεις τα τρελά;"
"Έι, σας θυμάμαι εσάς! Είστε εκείνοι οι δύο που ήρθαν στη βάση με την κατηγορία του κλέφτη στα χαρτιά και-...σας αφήσανε να φύγετε επειδή εσύ" είπε με μίσος δείχνοντας τον Joss "τους έπεισες πως ήσαστε πράκτορες της κυβένρησης!"

Ο Joss έγνεψε ατάραχος από τις κατηγορίες, ενώ ο Magada του χαμογέλασε σαν να τον κορόιδευε. Ο Bola όμως που δεν ήξερε πώς στο καλό κατάφεραν να βρουν το σημείωμα για να πάρουν τις στολές τότε, φάνηκε ευχάριστα έκπληκτος. "Τι λε ρε θηρίο; Πανέξυπνος είσαι, μπράβο. Να φανταστώ γι αυτό αφήσατε τον άλλον να σας δει να κλέβετε;"
"Τσ, φυσικά και-"
"Ήθελε να κλέψει, αλλά εγώ ήξερα πως κάποια στιγμή θα μας πιάνανε γι αυτό και το δέχτηκα. Απ'την αρχή σκέφτηκα πως όταν μας πιάνανε θα μπορούσα να περάσω για κατάσκοπος εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας μου, γι αυτό και δέχτηκα τις γελοίες προτάσεις του," είπε απολύτως ήρεμα κι έδειξε στο τέλος τον Magada...ο οποίος είχε κοκκινίσει απ'το κακό του.

Αγνόησε τον απροδόκητο ανταγωνισμό μεταξύ τους αλλά δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και τους δύο αλλά ιδιαιτέρως τον Joss. "Και για να σας ρωτήσω" τράβηξε τη δεύτερη λέξη πιο πολύ, προσπαθώντας να κρύψει την αγωνία που ξαφνικά φώλιασε στο στηθος του "όταν έφτασε το γεράκι σε σας μήπως είχε και κανένα άλλο γράμμα κι εσείς τ κρατήσατε γιατί δεν χωρούσε;"

Τον κοίταξαν και οι δύο με βλέμμα κενό και ξαφνικά ένιωσε την καρδιά του να κάνει υπερωρίες΄ ήθελε τόσο πολύ ένα γράμμα από κείνους τους δύο που μπορεί να πέθαινε από την ιδέα πως δεν του απάντησαν. Κι όσο έμεναν σιωπηλοί, η καρδιά του τραυματιζόταν όλο και περισσότερο. Μέχρι να πει ο Joss "Ναι σωστά, εδώ το έχω΄ ορίστε," το στήθος του φάνταζε με κλουβί κάποιου άγριου ζώου.

Εξέπνευσε με ανακούφιση και πήρε το γράμμα από το παρατεταμένο χέρι του απότοτμα σχεδόν "με κοψοχώλιασες ρε Καρότο μέχρι να με το δώσεις, φέρτο δω." Αν ηταν γυναίκα, σκέφτηκε ο Magada, θα το μύριζε και θα το έβαζε στον κόρφο της για να το φυλάξει. Μα ήταν ο Bola και αφού το μύρισε, το έβαλε στην τσέπη του για να το φυλάξει.
"Ω...; Γκόμενα στο στειλε ρε; Τι λέει, βρήκες γυναίκα;"
Εκεί κόλησε. Πώς να το εξηγήσει; "Εεεεε...όχι ακριβώς." Σκέφτηκε λίγο. "Είναι από γυναίκα, αλλά όχι δική μου. Κάπως. Αστα αυτά τώρα, και πείτε μου: πού είμαστε και πόσο θέλουμε για το κοντυνότερο νησί;"
"Είμαστε μισή μέρα μακριά από το προηγούμενο νησί, με βορειοδυτική πορεία, αν και δεν ξέρω πόσο σοφό είναι να τα λέμε αυτά εμπρός του κρατουμένου."
"Α, αυτός" κούνησε τον άντρα που είχε στο άλλο του χέρι "δε θα έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την πληροφορία...θα τον κρατήσω απασχολημένο. Και τώρα που το λέμε κι αυτό...δε με βάζετε να φάω λίγο και να πιω; Πεθαίνω μιλάμε!"
"Ε-εμένα;"
"Κι εσένα αστέρι μου, κι εσένα...δεν είμαι κακός οικοδεσπότης εγώ. Αλλά αν μετά σε βγουν απ'τη μύτη, εμένα μη με κατηγοράς, ναι;"

Με τα λόγια του, σκιάχτηκε ο Ernie, αλλά δεν τόλμησε να πει τίποτα. Είχε πεθάνει της πείνας όπως και να 'χε...έφαγαν όλοι μαζί, παραδόξως. Ο δέσμιός του φάνηκε να μην έχει το παραμικρό πρόβλημα να φάει μαζί με τον άνθρωπο που όχι μόνο θεωρεί φυσικό εχθρό, αλλά κι έναν άνθρωπο που σκοπεύει να βασανίσει. εντύπωση του έκανε και η αποδοχή που δέχτηκε κι από τους άλλους δύο: σαν να ήταν ένα απλό, καινούργιο μέλος της παρέας κι όχι ένας κρατούμενος, του φέρονταν όπως σ'έναν καλεσμένο: είτε με σχετική ευγένεια είτα με απάθεια.

Το γεράκι που σεργιάνιζε γύρω τους, το παρατήρησε τελευταίο, μα σίγουρα ήταν εκεί και προσπαθούσε να κάνει την παρουσία του αισθητή σε όλους, ακόμα και στον ξένο.

Αφού τελείωσαν το σεμνό τους γεύμα, ήρθε η ώρα να πάρει επιτέλους τις πληροφορίες που χρειαζόταν και για τον εαυτό του μα και για το πώς τους κατάλαβαν εχθές. Μπας κι έστελνε επιτέλους την αναφορά του στα "κεντρικά"...και μετά να διάβαζε το γράμμα του χωρίς καμία ενόχληση που τόσο ήθελε εδώ και τόσες μέρες! Σαν ελατήριο πετάχτηκε απ'τη θέση του με την τελευταία σκέψη να τον συντροφεύει, και πήγε στον Ernie. Τον έπιασε απ'τους ώμους κι έκανε την κίνηση για να τον σηκώσει. "Θ-θα μου κάνεις κι άλλο κακό...;"

Ο τόνος του ήταν τόσο αξιοθρήνητος, που τον έκανε να στεναχωρηθεί πραγματικά. "Αυτά θα τα πούμε εγώ κι εσύ ιδιαιτέρως, κάτω. Όπου και θα πάμε τώρα, ναι;"

Ήταν πεπεισμένος πως ήθελε να του κάνει κακό, αλλά απ'την άλλη ο τρόπος που του μιλούσε ταυτόχρονα τον ηρεμούσε. Δεν ήξερε γιατί, αλλά δεν ήταν καλό. Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να του κάνει όλων των ειδών ερωτήσεων που αν δεν απαντούσε μπορεί και να τον βασάνιζε, όπως πήγε να το κάνει εκείνη η τρελή! Με τρέμουλο στα χέρια, άφησε τον αρκετά πιο μεγάλο σε διάπλαση άντρα να τον κατευθύνει στο μέρος της κακοποίησής του...

Η πόρτα έκλεισε πίσω τους΄ ο Ernie έκλεισε τα μάτια του περιμένοντας τον πόνο να έρθει, ενώ ο Bola...αναστέναξε. Τον παρατήρησε για λίγη ώρα, το πώς οι ώμοι του κοιτούσαν προς τα πάνω, σφιγμένοι, και μπορούσε να τον φανταστεί να σφίγγει τα μάτια του κλειστά με φόβο.

"Κάτσε κάτω ρε," είπε απότομα, αλλά με κάποια οικειότητα, λες και μιλούσε σε φίλο "δε θα πάθεις τίποτα. Εδώ σε φερα για να έχουμε ησυχία και να μην πετάγονται οι άλλοι. Δε θέλω να ρωτάνε όλη την ώρα γιατί ποτέ δε θα πάμε πουθενά."

Έχοντας γυρίσει σ'εκείνον, τόλμησε να κάνει αυτό που του υπέδειξε. Επιφυλακτικός, λες και οι κούτες θα έβγαζαν δόντια και θα τον δάγκωναν αν καθόταν, κατάφερε να ακουμπήσει κάπου τον εαυτό του. Μπορεί να έφταιγε πως ο Bola είχε παραμείνει όρθιος, μα δεν το πολυσκεφτόταν. Κούτσαινε όμως, κι αυτό τράβηξε την προσοχή του επαναστάτη. "Σε πονάει πολύ το πόδι ε; Κάτσε να σε φέρω κανα επίδεσμο κι αλκοόλ να το καθαρίσεις για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο από καμιά μόλυνση." Αμέσως άρχισε να ψάχνει το κουτί των πρώτων βοηθειών.
"Ε-...υχαριστώ. Κοίτα, δεν ξέρω γιατί είσαι τόσο...πολιτισμένος μαζί μου, αλλά να ξέρεις-!"
"Κοίτα δω, αστέρι," σταμάτησε να σκύβει και τον κοίταξε "θέλω να μου πεις λίγα πράγματα ΄ πρώτον: πώς καταλάβατε ότι είματε επαναστάτες και δεύτερον...αν ξέρεις ένα συγκεκριμένο άντρα. Δε θέλω να σου "κάνω κακό", ούτε να σε πονέσω, ούτε να σου κάνω καμιά μόνιμη ζημιά," κρατούσε τη ματιά του μέχρι να καταλάβει ο άλλος πως ήταν ειλικρινής "κι όσο μου απαντάς, τόσο καλύτερα θα σου φερθώ. Δεν είμαι σαδιστής, ούτε εκδικητικός...συνήθως. Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως-ΑΧΑ! Τα βρήκα- πως θέλω να μην πάθεις τίποτα όσο γίνεται. Κατάλαβες; Δεν έχεις κάτι να φοβάσαι όσο είσαι καλός μαζί μου.
Και τώρα απάντα στην πρώτη ερώτηση."

Σαν ένα παραπάνω κίνητρο, του πέταξε το μπουκάλι με το ιατρικό αλκοόλ. Το έπιασε τελευταία στιγμή, αφού έσκασε στο στέρνο του και μετά, και σιγά σιγά άρχισε να κοιτάει το τραύμα του. Το σκεφτόταν καθώς άνοιγε την τρύπα που είχε δημιουργηθεί στο παντελόνι του - από το μαχαίρι της ημίτρελης - για να το κάνει σορτς, ενώ τα έκανε όλα με μηχανικές κινήσεις. Πόσο κακό μπορεί να ήταν αν τους έλεγε τι κάνανε λάθος; Ήδη έγινε, σωστά; Δεν τους βοηθάει τώρα...

Καθάρισε τον λαιμό του, ενώ άνοιξε το μπουκάλι του αλκοόλ. "Το χαρτί σας ήταν αν γνήσιο, αυτό που μας στείλατε--και οι στολές σας. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος ότι έκανα καλά που σας οδηγούσα στην παγίδα...! Αλλά εφόσον κάνατε τη βλακεία να γράψετε κι από ποιο νησί είναι η εντολή, ε, πήραμε να ελέγξουμε. Δε μπορούσατε να το ξέρατε, αλλά λίγες ώρες πριν είχαν πάρει από γειτονικό νησί από αυτό που στείλατε το οποίο έλεγε πως θα ήταν αυτοί υπεύθυνοι για τον αιχμάλωτο.
Κι αποκλείεται τα κεντρικά να έβγαζαν δύο ίδιες εντολές για δύο διαφορετικά νησιά.
Σκέφτηκα στην αρχή πως μπορεί να μπερεδύτηκαν--κι αυτά γίνονται, έτσι πήρα τηλέφωνο στο νησί που έγραφε το δικό σας. Αλλά είπαν πως δεν είχαν στείλει τίποτα, έτσι...σας τσακώσαμε."

Ενώ καθάριζε το τραύμα του, μιλούσε. Ο Bola τον παρακολουθούσε και ταυτόχρονα κρατούσε σημειώσεις για την αναφορά του. "Ναι, λογικό, πού να το ξέρουμε. Δηλαδή μου λες αν δεν είχατε πάρει το πρώτο έγγραφο δε θα ρωτούσατε καν, ε;"
Τον κοίταξε για μια στιγμή, αναλογιζόμενος. "Ε ναι, είναι μερικά πράγματα στάνταρ," αποκρίθηκε στο τέλος.

Δεν φάνηκε να λέει κάποιο ψέμα, έτσι τα συμπεριέλαβε όλα στην αναφορά του, αν και σημείωσε μια μικρή επφύλαξη. Για τα επόμενα πέντε λεπτά, συνέχιζε να κάνει το ίδιο, να σημειώνει και να σημειώνει, μέχρι που ο Ernie αναγκάστηκε να ρωτήσει. "Αυτό ήταν όλο...;"
"χε, χε, όχι, περίμενε λίγο. Α, πιάσε και τον επίδεσμο!" Τον ξαναπέταξε΄ τον έπιασε με ετοιμότητα αυτήν τη φορά.

Πέρασαν ακόμα λίγα λεπτά ΄ παρατήρησε τον Bola να τρίβει τα χέρια του για να τα καθαρίσει μόλις άφησε δίπλα του χαρτί του, και σφύριξε! Ξαφνιάστηκε από τον ήχο, αλλά όταν είδε το γεράκι να μπαίνει με φόρα μέσα από το μοναδικό ανοιχτό φινιστρίνι, κατάλαβε πως ήταν μάλλον συνηθισμένη κίνηση για τον άντρα. Άπλωσε το χέρι του, όπου και κάθισε το περήφανο πτηνό,

"Έτοιμος, Κοτόπουλο. Ξες πού να πας εσύ." Έκρωξε. "Μπράβο! Πήγαινε τώρα." Του έδωσε ώθηση κι εκείνο αμέσως απογειώθηκε. Το κοίταξε λίγο καθώς πήγαινε, μέχρι να το χάσει απ'τα μάτια του. Πολλές φορές είχε ευχηθεί να μπορούσε να πετάξει κι ο ίδιος...! Γύρισε στον ναυτικό εμπρός του, μαλώνωντας τον εαυτό του νοερά. "Πες μου τώρα, εσύ ναυτικέ της ρεσεψιόν που σίγουρα βλέπεις τους πάντες να πηγαίνουν και να ρχονται...ένα χρόνο πριν ήσουν σ'αυτό το νησί;"
"..." Ήρεμα άρχισε. Περίμενε πιο σημαντική ερώτηση: είχε πάρει βαθειά αναπνοή ακριβώς πριν μιλήσει, νόμιζε πως τον είδε να ιδρώνει κι αν μπορούσε ν'ακούσει τον χτύπο της καρδιά του σίγουρα θα άκουγε πως πήγαινε σαν τρελή. Αποφάσισε να απαντήσει. "Ναι, εδώ ήμουν ΄ εδώ γεννήθηκα! Φυσικά και ήμουν εδώ, και στο ίδιο πόστο."
"Τέλεια! Άρα θα ξέρεις έναν όμοιό σου, ναυτικό, που είχε έρθει πέρσι στο νησί." Ο Ernie φάνηκε πως περίμενε τις επόμενες διασαφηνίσεις, γι αυτό δεν έχασε πολύ ώρα. "Ήταν ψηλός, λεπτός, ξανθός...και πολύχρωμος! Το όνομά του ήταν Caesar Denier."

Kαι να η πρώτη σοβαρή επιπλοκή΄ ο Ernie κόλησε, ενώ ο Bola είδε πως όχι μόνο κατάλαβε για ποιον μιλούσε μα και πως είχε και μια γενική ιδέα για τον λόγο που ήθελε να μάθει γι αυτόν. Αλλά δεν ήθελε να μιλήσει ενώ ο άλλος δε θα έφευγε χωρίς απάντηση. Η σιωπή που απλώθηκε ήταν σχεδόν αποπνικτική΄ στράφηκε στον επίδεσμό του κι άρχισε να δένει το πόδι του. "...καταλαβαίνω για ποιον μιλάς," είπε αρκετή ώρα μετά΄ η ένταση δεν φάνηκε να εκτονώθηκε όμως καθόλου. "Και τι μ'αυτόν;"

Έμειναν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον με την ίδια αν όχι παραπάνω ένταση απ'ότι πριν. Τα μάτια του ενός δεν έφευγαν απ'του άλλου. Η καρδιά του επαναστάτη έπαιζε έναν πολύ περίεργο ρυθμό κι έκανε ό,τι ήθελε, μια πολύ γρήγορα, μια πολύ αργά...Κατάπιε το άγχος του και συνέχισε: "θέλω να μάθω κάτι γι αυτόν."
"Εντάξει, τι;"
"Μήπως ξέρεις τότε σε ποιον αναφερόταν;"
"Εννοείς, τον ανώτερό του;"
"Ε, ναι, εκτός κι αν αναφερόταν-...!"

Ο Ernie άρχισε να διααρτύρεται άμεσα, ισχυριζόμενος πως ποτέ δε θα μπορούσε να προδώσει μία τέτοια πληροφορία, αυτό είναι κανονική προδοσία για την Κυβέρνηση κι άλλες παρόμοιες δηλώσεις...όμως εκείνος σκέφτηκε κάτι άλλο, κάτι που πήγε ο ίδιος να πει ειρωνικά: "στη μάνα του" έτσι θα τελείωνε η φράση του. Σιγά να μην αναφερόταν στη μάνα του, αλλά τότε σκέφτηκε κάτι καλύτερο, "εντάξει τότε, πες μου μόνο από πού είναι, από πού κατάγεται;"

Ξαφνική ησυχία απλώθηκε μέσα στη μικρή καμπίνα ενώ ο Ernie με το στόμα ανοιχτό και τον δείκτη υψωμένο, σταμάτησε να μιλάει ή να σκέφτεται. "Παρακαλώ...;"
"Πες μου από πού είναι."
Τον κοίταξε σαν να ήταν χαζός. "Μα καλά, είναι μεγάλη οικογένεια οι Deniers, πώς δεν τους έχεις ακούσει; Το νησί Lyneel, στη North Blue...είναι πολύ γνωστοί και πλούσιοι οινοποιοί...!"

Μόνο τότε κατάλαβε όμως το πόσα πραγματικά είχε αποκαλύψει. Το ειλικρινές κι ανακουφισμένο χαμόγελο του Bola καθώς έκανε πίσω για να ξεκουράσει την πλάτη του, έλεγε ό,τι έμενε να ειπωθεί ακόμα: η υπόννοια πως "συνήθως" δεν είναι εκδικητικός, η μυστικότητα, το μεμονωμένο ενδιαφέρον...