[Τέλος-Αποστολή] Πυροτεχνήματα [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Το καράβι είχε μείνει με δεμένο το πιδάλιο. Ωστόσο, είχε αφεθεί αρκετή ώρα ώστε να πέσει σε ταραγμένα νερά και να γέρνει ελαφρά και άσκοπα αριστερά-δεξιά. Πάνω στο κατάστρωμα, μέσα στην καμπίνα, οπουδήποτε γενικά ,ένας συνεχόμενος καβγάς έπαιρνε χώρο. Η κοπέλα με ενοχλημένο ύφος προσπαθούσε να ξεφύγει ενός νεαρού που δεν το έβαζε κάτω, όσο κι αν εκείνη προσποιόταν ότι ασχολιόταν με τις δουλειές του καραβιού.
-Θα μου πεις τι στο καλό είσαι; Γιατί τόση μυστικοπάθεια; Αφού στο τέλος θα μου πεις!
-Δεν έχω ιδέα τι εννοείς! συνέχισε τον χαβά της. Κι από πότε οι επισκέπτες απαιτούν να μάθουν προσωπικά στοιχεία;
-Άρα, κάτι υπάρχει! Και δεν θυμάμαι να μου άφησες περιθώριο να μην έρθω μαζί σου!
-Εγώ φταίω! Έπρεπε να σε αφήσω εκεί! Και τώρα πως μου το ξεπληρώνεις; Φέρνοντας μου πονοκέφαλο με την μουρμούρα σου!
-Πώς θες να αντιδράσω, όταν μου λες ότι εσύ θα πας να κάνεις κάτι που "δεν μπορείς να μου πεις" και να περιμένω στο καράβι "για να καλέσω βοήθεια σε περίπτωση ανάγκης" Και τι βοήθεια! Η φωνή του ανέβηκε δύο τόνους από την έμφαση. Αυτά είναι σημαντικά πρόσωπα. Αν ζητήσεις, μπορείς να φέρεις ένα warship με marines!

Και κάπως έτσι ο κύκλος ξανάρχιζε... Είχαν περάσει αρκετές μέρες που ο Kaze είχε προστεθεί στην μέχρι τότε μονομελή ομάδα. Η μόνη πρόοδος που είχαν κάνει στο να συνεννοούνται ήταν να μαλώνουν. Κανείς δεν τα πήγαινε καλά με τα κλειστά μέρη, όπου είσαι αναγκασμένος να υπομένεις την συντροφιά του άλλου όλη μέρα. Όσο πλησίαζαν τον προορισμό της κοπέλας, ο Kaze γινόταν πιο πιεστικός στο να μάθει. Καμία ανταπόκριση δεν πήρε μέχρι που πράγματι είδαν ένα όμορφο μέρος στην πορεία τους. Έκαναν μια παύση για να χορτάσουν με τις ομορφιές του λιμανιού και της πόλης που το περικύκλωνε. Στο εσωτερικό του, το υψόμετρο ανέβαινε σε πλαγιές και βουνά καταπράσινα.
-Λοιπόν, αυτό είναι το Fireworks Island. Πέρασε από δίπλα του, χτυπώντας τον ελαφρά στην πλάτη δυο φορές. Όπως είπαμε, θα μείνεις στο καράβι και θα με περιμένεις.
-Τι είπαμε;
-Φρόντισε να πάρεις προμήθειες, δεν θα καθυστερήσω να επιστρέψω. Σε περίπτωση ανάγκης, κάλεσε ενισχύσεις. Μην ανησυχείς, θα ξέρουν τι να κάνουν!
-Εσύ μάλλον δεν ξέρεις όμως! Αν υπάρχει κίνδυνος, μπορώ να σε βοηθήσω! Η κοπέλα ρουθούνισε υποτιμητικά. Ο Kaze το αγνόησε υπεροπτικά, παραλείποντας να της θυμίσει την τελευταία φορά που συγκρούστηκαν. Εξάλλου, δεν είσαι σε κατάσταση να στρεσάρεσαι! Πάλι χτες το βράδυ σε άκουγα να στριφογυρνάς στον ύπνο σου. Μπορεί να χρειάζεσαι φάρμακα!

Και όντως σαν υστερική τον κατακεραύνωσε με το βλέμμα της, εκείνος δεν σήκωσε καν το φρύδι του.
-Δεν δέχομαι υποδείξεις από ανήλικα! τίναξε την αλογοουρά της και συνέχισε να ετοιμάζεται.
Είχαν προσεγγίσει το λιμάνι όπου έμπαιναν με μηχανικές κινήσεις, σχεδόν δεν τους ενδιέφερε το πόσο ξυστά περνούσαν από τα διπλανά καράβια.
-Μιλάει αυτή που διαβάζει παιδικά παραμυθάκια πριν τον ύπνο!
Στο σχόλιο αυτό, η Shura έκανε μεταβολή. Με γουρλωμένα μάτια, είδε στο σηκωμένο χέρι του το βιβλίο που επί μήνες αποτύγχανε να ερμηνεύσει. Το είχε διαβάσει; Με δυο δρασκελιές τον έφτασε και του το άρπαξε από το χέρι.
-Πώς θα σου φαινόταν αν διάβαζα τα ημερολόγια που κουβαλάς χωρίς να σε ρωτήσω;
Ανασήκωσε τους ώμους, δήθεν αδιάφορα.
-Κανένα πρόβλημα! Περιέχουν αρκετές πληροφορίες για πλοήγηση. Ίσως ξεστραβωθείς και μάθεις μερικά κόλπα, για όταν απαλλαχτώ από την τυραννία σου!
Της ξέφυγε ένας απειλητικός, άναρθρος ήχος από το στόμα. Κάτι ανάμεσα σε γρύλισμα και κατάρα. Αλλά δεν έδωσε συνέχεια. Πήδηξε στο λιμάνι πριν ακουμπήσουν καν οι προστατευτικοί φουσκωτοί σάκοι τους και εξαφανίστηκε ανάμεσα στο πλήθος ψαράδων που αρμένιζαν με καλάθια γεμάτα ψάρια και δίχτυα.

Προσπέρασε το πολύβουο λιμάνι για να εισέλθει στην πόλη, μέσα από γραφικά, πλακόστρωτα δρομάκια. Οι άνθρωποι ασυνήθιστοι σε φασαρίες, τις έριχναν παραξενεμένες ματιές καθώς περνούσε. Ελάχιστη σημασία τους έδινε. Διατηρώντας βιαστικό ρυθμό για να ξεσπάσει τα νεύρα της, τραβούσε σταθερά ανοδική πορεία μέχρι να έφτανε στην άλλη άκρη της πόλης. Εκεί σκόπευε να νοικιάσει ένα δωμάτιο για το βράδυ και μετά να ερευνήσει και να προσεγγίσει τον στόχο της. Σε όλη την διάρκεια της πορείας, δεν μπορούσε να βγάλει από το κεφάλι της τον καβγά. Και δυστυχώς, το μυαλό της επικεντρωνόταν στα σημεία που είχε δίκιο ο νεαρός. Δεν ήταν καλά. Οι εφιάλτες της είχαν χειροτερέψει, κάνοντας την να πετιέται κάθε βράδυ από τον ύπνο, λουσμένη στον ιδρώτα και στον τρόμο των εικόνων που έβλεπε. Το βιβλίο που κουβαλούσε και έχωσε βιαστικά στον σάκο της, το "Chronos", παρέμενε ανεξιχνίαστο μυστήριο. Οι δυνάμεις του Φρούτου της ακόμα αρνούνταν να της υποδείξουν τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει για να τις τιθασεύσει. Και τώρα είχε ακόμα μια αποστολή να εκτελέσει, στην οποία δεν ήθελε να εμπλέξει τον ανυπόμονο νεαρό που κουβαλούσε. Ήλπιζε μόνο να αποδεικνυόταν εύκολη υπόθεση. Υπολόγιζε με αισιοδοξία να μην της έπαιρνε παραπάνω από δύο μέρες. Φτάνοντας στην άκρη της πόλης, συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε κανένα πανδοχείο εκεί. Όλα ήταν συγκεντρωμένα στο κέντρο της πόλης. Αναστέναξε απογοητευμένη και έκανε μεταβολή.

Έχοντας συνέλθει αρκετά για να παρουσιαστεί ως φυσιολογική τουρίστρια, μπήκε σε ένα όμορφο, διώροφο κτήριο με αυλή και υπόστεγο πλεγμένο με ανθισμένα, αναρριχώμενα φυτά για να κλείσει δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης δεν φάνηκε να ξενίζεται από την έλευση της, είχε αρκετή πελατεία εκείνο τον καιρό. Ήταν η σωστή χρονική περίοδος για να περάσει απαρατήρητη.
-Ήρθατε για την εκδήλωση με τα πυροτεχνήματα; ρώτησε ευγενικά με χαμόγελο, χωρίς να χρειάζεται την θετική της απάντηση.
Πράγματι γι αυτό είχε έρθει. Αν και αμφέβαλε αν θα έμενε μέχρι το επόμενο βράδυ για να δει την ετήσια επίδειξη.. Ζήτησε μερικές πληροφορίες για την πόλη, όπως για παράδειγμα πληροφορίες ταβέρνες και εμπορικά μαγαζιά και στο τέλος ρώτησε γι αυτό που ενδιαφερόταν πράγματι.
-Α! Είναι στους πρόποδες του βουνού, της είπε και την συνόδεψε πίσω στην αυλή για να της δείξει το δρόμο. Βλέπεις τον πύργο, εκεί! Αλλά δεν κάνει να πλησιάσεις τέτοιες μέρες. Ο γερο-Odama το απαγορεύει για να προστατέψει τα μυστικά της δουλειάς του. Μόνο όσοι είναι στην ομάδα των τεχνικών του έχουν άδεια να πλησιάσουν και μάλιστα μόνο καθορισμένες ώρες της ημέρας. Κυρίως για υποστήριξη σε αυτόν και την εγγονή του.

Τον ευχαρίστησε και αφού εγκαταστάθηκε προσωρινά βγήκε για μαι βόλτα στην πόλη. Στην πρώτη διασταύρωση, άφησε πίσω της το κέντρο για να ακολουθήσει τον δρόμο που θα την οδηγούσε στον πύργο του πυροτεχνουργού Odama. Μόλις πέρασε τα σύνορα της πόλης, ακολουθούσε μοναχική διαδρομή μέσα από χωράφια και πυκνά, φυτεμένα δέντρα. Πράγματι, κανείς δεν πλησίαζε τον πύργο σεβόμενος την παράδοση. Βλέποντας την κορυφή του να υψώνεται πάνω από τις κορφές των τελευταίων δέντρων, ελάττωσε το ρυθμό της και φάνηκε πιο προσεχτική στην προσέγγιση. Δεν έπρεπε να την πάρουν χαμπάρι. Κρυμμένη καλά, παρακολουθούσε τις ετοιμασίες. Πρώτος από όλους τους οργάνωσε ένας μουρτζούφλης γέρος με κόκκινα σημάδια βαμμένα στο πρόσωπο, προστάζοντας τους τσιριχτά πότε να πηγαίνουν από την μία πότε από την άλλη. Το παράδειγμα μιμούνταν και ένα κορίτσι που μάλλον ήταν η εγγονή του. Η Shura παρατηρούσε όμως τους εργάτες, ψάχνοντας να καταλάβει ποιος ήταν ο δικός της στόχος. Από όσο την είχαν πληροφορήσει, το όνομα του ήταν Malley και ήταν πρώην κατάδικος. Έχοντας αφεθεί ελεύθερος πρόσφατα, είχε εισχωρήσει στην ομάδα του Odama, γνωρίζοντας πράγματα που δεν θα έπρεπε. Θα έπρεπε να φύλαγε καλύτερα τα νότα του!

Ανάμεσα στους υποψήφιους ξεχώρισε έναν που ταίριαζε στα χαρακτηριστικά που της είχαν δώσει. Γύρω στα 26 με μαύρα, μακριά μαλλιά που τα έδενε στην βάση του αυχένα και πονηρά, καστανά μάτια. Ήταν το νεότερο μέλος της ομάδας των τεχνικών και αυτός που κατσάδιαζε συχνότερα ο Odama. Μετά από κάποια ώρα στην οποία οι τύποι έλιωσαν στον ιδρώτα, ο γέρος έδωσε το σήμα ότι δεν τους χρειαζόταν άλλο και τους επισήμανε να μην επιστρέψουν την επόμενη μέρα, τουλάχιστον όχι πριν την λήξη της εκδήλωσης. Θα την αναλάμβανε εξολοκλήρου ο ίδιος με την εγγονή του. Οι άντρες μάζεψαν το κάρο που μετέφεραν πια άδειο για πίσω στην πόλη με γκίνιες για τις παραξενιές του γέρου. Σύντομα, η διάθεση τους άλλαξε ενώ απομακρύνονταν σε άσχετα σχόλια και προτάσεις για να γιορτάσουν το τέλος μιας δύσκολης περιόδου. Η Shura τους ακολουθούσε με τα μάτια καρφωμένα στον Malley, που έδειχνε να έχει προσαρμοστεί στην παρέα. Τον κάλεσαν και αυτός στην ταβέρνα που αποφάσισαν να τα πιουν. Βλέποντας τους να περνάν με τα χέρια γύρω από τους ώμους των διπλανών τους, η κοπέλα στάθηκε προβληματισμένη. Μέχρι τώρα δεν είχε αποκαλυφτεί. Αν έμπαινε όμως σε ένα κλειστό μέρος όπως εκείνη η ταβέρνα, το μάτι του σίγουρα θα την έπιανε. Μπορεί αργότερα να καταλάβαινε ότι τον παρακολουθούσε. Να το ρισκάρει αποφάσισε, μπαίνοντας επίσης μέσα.

Κρατώντας χαμηλά το κεφάλι, κάθισε σε ένα άδειο τραπέζι σε μια γωνία. Η παρέα που παρακολουθούσε αποτελείτο από πολλά άτομα, είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου ώστε να έχουν γρήγορη πρόσβαση στην μπάρα και τα ποτά. Έφαγαν, ήπιαν και συνέχιζαν να πίνουν. Η σερβιτόρα δεν τους προλάβαινε. Καθώς τους σέρβιρε, μερικοί έπαιρναν την πρωτοβουλία να φέρουν μόνοι τους κι άλλα κατευθείαν από τα βαρέλια. Οι φωνές και η ευδιάθετη φασαρία τους χαιρετιζόταν με χαμόγελα, μαζί με ευχαριστίες για τα γενναιόδωρα κεράσματα. Όλη αυτήν την ώρα, η κοπέλα διατηρούσε επιφυλακτική στάση. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να μάθει πού έμενε ο Malley, ώστε να μπορεί να του κάνει μια διακριτική επίσκεψη. Ξεφύσηξε με ανακούφιση, βλέποντας τους, αργά το απόγευμα να σηκώνονται τρεκλίζοντας. Συμπέρανε ότι ο Malley θα την οδηγούσε σπίτι του, και γι αυτό βιάστηκε να πετάξει μερικά ψιλά για το γεύμα που ίσα που τσίμπησε. Βγαίνοντας, αναγκάστηκε να υποχωρήσει μερικά βήματα για να μην πέσει πάνω στους αποχαιρετισμούς της παρέας. Προσποιήθηκε ότι ακολουθούσε ένα στενό, και παρέμεινε με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο μέχρι να χαθεί κάθε θόρυβος. Η φωνή του Malley ήταν η τελευταία της παρέας. η κοπέλα κρυφοκοίταξε περιμένοντας να τον δει να ακολουθεί κάποιο μονοπάτι. Και τινάχτηκε αιφνιδιασμένη βλέποντας το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο του σε απόσταση αναπνοής.

Ο Malley την κοίταζε στα μάτια, όσο περισσότερο δηλαδή μπορούσε να επικεντρωθεί σε ένα μόνο σημείο. Οι εικόνες στο κεφάλι του γύριζαν σβούρες και τα μάγουλα του είχαν ροδίσει από την ζεστασιά του αλκοόλ. Όμως ήταν ακριβώς μπροστά της. Σίγουρα την είχε προσέξει. Ο δρόμος ήταν κατάμεστος από ανθρώπους. Δεν μπορούσε να τον χτυπήσει και να τον παρασύρει κάπου μακριά. Άραγε να τον άφηνε να φύγει, πλησιάζοντας τον άλλη στιγμή; Μήπως υπήρχε περίπτωση να μην την θυμόταν την επόμενη; Είχε χάσει κάπως το χρώμα της, πισωπάτησε και έλεγξε το τοπίο για διέξοδο. Εκείνος την ακολούθησε με το βλέμμα του περίεργος.
-Τι κάνεις ακριβώς; της απευθύνθηκε λες και ήταν φίλοι από παλιά.
-Ε; Τι... Τι εννοείς; Επέστρεψε στην ψύχραιμη στάση της, και ανασυντάχτηκε. Με συγχωρείτε! του χαμογέλασε ευγενικά με ύφος που έλεγε "Παραλίγο να πέσω πάνω σας! Γεια σας!"
Έκανε να τον προσπεράσει, αλλά ένιωσε να της τραβάει τον αγκώνα. Μία έκπληξη ανάμεικτη με διασκέδαση ήταν ζωγραφισμένη πάνω του.
-Εσύ δεν είσαι; Εσένα δεν έστειλαν για μένα; Αλλιώς για ποιο λόγο με ακολουθείς όλη μέρα σήμερα;

Άκουσε τα λόγια του με σύγχυση. Τι είπε; Αν καταλάβαινε ότι είχε έρθει για εκείνον, για ποιο λόγο δεν συνειδητοποιούσε τον κίνδυνο που διέτρεχε;
-Σε περίμενα νωρίτερα! Άργησες! την μάλωσε, προκαλώντας της μεγαλύτερη ταραχή. Δεν γίνεται όμως εδώ πέρα! συνέχισε για να της εξηγήσει. Έλεγξε τον γύρω χώρο για να δει αν τους πρόσεχαν. Καλύτερα κάπου ιδιαίτερα. Της πέρασε ένα κλειδί που το πήρε στα χέρια της διστακτικά. Σε περιμένω το βράδυ!
Της έκλεισε το μάτι και την άφησε, κάνοντας μεταβολή. Εκείνη έμεινε εμβρόντητη στην θέση της. Έπειτα κινήθηκε για το δικό της δωμάτιο. Τι συνέβη; Κοίταξε το κλειδί και αναγνώρισε το όνομα μιας οδού κοντά στο λιμάνι, στην πιο φτωχή μεριά της πόλης. Δίχως αμφιβολία ήταν το σπίτι του, και σίγουρα την είχε περάσει για κάποια άλλη. Έκανε με ενδιαφέρον την σύνδεση. Περίμενε κάποια άλλη να έρθει σε αυτόν, πιθανώς για να μοιραστεί τις πληροφορίες που έκαναν την Cipher Pol να τον θέλει νεκρό. Η αποστολή της ανέθετε απλά τον θάνατο του. Αν στην πορεία ανακάλυπτε και ποιος προθυμοποιήθηκε να μάθει τις πληροφορίες του, θα είχε κάτι παραπάνω να γράψει στην αναφορά της. Όπως και να χε, η παρεξήγηση του Malley την βόλευε για να ξεμπερδεύει γρήγορα με την δουλειά της.