Καινούργιο νησί, παλιός μπελάς. [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

Ήταν μια όμορφη μέρα. Το ηλιόλουστο πρωινό έδινε χώρο σ'ένα ζεστό μεσημέρι και το αίσθημα κορεσμού από το φαγητό έκανε όλους τους επιβάτες να ηρεμούν. Τα μάτια τους έκλειναν και ήταν παραπάνω από διατεθειμένοι να τα αφήσουν να το κάνουν. Ήταν όλοι κουρασμένοι από τις προηγούμενες μέρες για διαφορετικούς λόγους: ο Joss ξημεροβραδιαζόταν επί τέσσερις μέρες με το να βγάζει την πορεία τους, να φροντίζει τον ασθενή και να ελέγχει την εύρυθμη λειτουργία του σκάφους. Ο Magada το πλοηγούσε, ακολουθώντας τις συμβουλές του "γυαλάκια" - όπως τον φώναζε - και να κάνει τις απαραίτητες εργασίες για να εξασφαλιστεί αυτή η εύρυθμη λειτουργία. Κι ο Bola απασχολούσε τον εαυτό του με την ανάρρωσή του, μα και βοηθούσε όσο του επέτρεπε ο γιατρός του.

Έτσι λοιπόν, στις 18 του μηνός πλέον, όλοι ένιωθαν λίγο αποδυναμωμένοι. Όμως κανείς δεν παραπονιόταν, τουλάχιστον όχι πραγματικά, γιατί ήξεραν πως μόνο έτσι θα έφταναν στον προορισμό τους με ασφάλεια. Και παρόλο που ο Magada είχε την ταμπέλα του "ύπουλου" και από τους δύο άντρες στο πλοίο επειδή δεν ήξεραν τι μπορεί να σκέφτεται ανά πάσα στιγμή - το έκρυβε αρκετά καλά - ήξεραν πως δεν ήταν χαζός. Δε θα έκανε κάτι που θα χαλούσε την ομαλή, αν και αμήχανη καθημερινότητά τους.

Αν και ήταν αρκετά αμήχανη, τόσο που ο Bola ενοχλούνταν. Ο ίδιος δεν είχε και τόσο μεγάλο πρόβλημα με τον "Σημαδεμένο" - όπως εν τέλη κατέληξε να τον φωνάζει -, ο Joss είχε. Λες και είχε καταλάβει αμέσως το τι είδους άνθρωπος ήταν και πως δεν τον είχε βοηθήσει στην αρχή, δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά. Ακόμα και τη δικαιολογημένη οργή που μπορεί να έτρεφε για τον Bola, που εκείνος τον πήγε στο κάτω-κάτω σ'εκείνο το απαίσιο νησί, το Καρότο τα έβγαζε όλα στον καινούργιο. Και τα πράγματα ήταν αρκετά περίεργα ως είχαν, με τον Joss να κάνει και τον γιατρό και την νοσοκόμα.

Πιο περίεργο για τον Joss όμως ήταν το γεγονός πως ο μυώδης φίλος του δεν έλεγε να πάει να ξαπλώσει μέσα στην καμπίνα σαν άνθρωπος. Αντ'αυτού, επέλεξε να ξαπλώνει πάνω σε σεντόνια στο κατάστρωμα. Κάτι χαζές δικαιολογίες για τα άστρα είχε πει και δεν ήξερε αν έλεγε την αλήθεια ή αν ανησυχούσε για το τι μπορεί να κάνει το βράδυ ο Magada.

Έτσι γλαρωμένοι όπως ήταν όλοι, οι άμυνες ήταν κατεβασμένες, φυσικές ή νοητικές. Γι αυτό ο Bοla το θεώρησε καλό να ρωτήσει κάτι που στριφογυρνούσε στο μυαλό του καιρό. Από τη θέση του πάνω στα σεντόνια, ανακαθόταν και χάιδευε το γεράκι του, τον ηρεμούσε αυτό. "Ρε Καρότο, ποτέ δε σε ρώτησα: αφού δεν έχεις ιατρική εκπαίδευση, γιατί είσαι πάντα τόσο σοβαρός όταν μου λες να κάνω κάτι;"

Σχεδόν κοιμισμένος δίπλα στο μηχανικό πηδάλιο δεν κατάλαβε αμέσως την ερώτηση. "Επειδή καταλαβαίνω τον χαρακτήρα σου," απάντησε νωχελικά πολλά δευτερόλεπτα αργότερα.
"Και δε θέλει να πληγωθείς, ο Γυαλάκιας...!" Ξάπλωνε πάνω στην κουπαστή με κλειστά τα μάτια, τα χέρια σαν μαξιλάρι και τα πόδια σταυρωμένα ψηλά. Απολάμβανε τη ζέστη του ήλιου. Την πρώτη φορά που τον είχαν δει να το κάνει αυτό, όσο επιφυλακτικοί κι αν ήταν μαζί του, ανήσυχοι του είπαν πως είναι επικίνδυνο. Όταν όμως τον είδαν να στέκεται και να τρέχει εκεί πάνω με περισσή χάρη, κατάλαβαν πως τελικά δεν ήταν και τόσο επικίνδυνο για τον συγκεκριμένο. Δεν ήταν περίεργο που θύμιζε στον Bola λιοντάρι... "Όμως δε θα τον πείραζε αν έπεφτα εγώ στο νερό, ε; Ένα σκούντημα είμαι."

"Ναι ΄ και στα τρία." Ο τόνος του ήτανε κοφτός ξαφνικά, μα όχι νευριασμένος, απλώς απότομος.
"Οχοχο, νομίζεις ότι μπορείς να με ρίξεις;" Το μακάβριο χιούμορ του επανήλθε και το χαμόγελό του μεγάλωσε. Δεν φάνηκε να θορυβείται παρόλαυτα. "Έλα, δοκίμασε. Σε προκαλώ."
Ήρθε η σειρά του Joss να χαμογελάσει, μόνο για μια στιγμή. Μετά μίλησε ήρεμα. "Δε θα ήθελα να έχω βάρος στη συνείδησή μου κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν είσαι εσύ."
"Διακρίνω μια κακία εκεί μέσα;"
"Φυσικά."
Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και για να δει και τους δύο: ο Bola κυλούσε τα μάτια του αγανακτισμένος ενώ ο Joss ήταν κάτι παραπάνω από ήρεμος. "Ωω, με πληγώνεις! Γορίλα πες κι εσύ κάτι!"
"...θα πω κάτι: σταματήστε να μαλώνετε επιτέλους ή φιληθείτε να τελειώνουμε. Άιντε με πρήξατε και νυστάζω."

Αυτήν την αντίδραση κανείς από τους δύο δεν την περίμενε: ο Joss έμεινε να τον κοιτά αποσβολωμένος ενώ ο Magada, απλώς σήκωσε το φρύδι του. "Να με συγχωρείς αλλά μπορώ και καλύτερα."
"Τσ, εγώ μια φορά δε σου κάθομαι."
"Καλύτερα είπα...!"
"Το ίδιο λέμε. Και τώρα σκάστε μπας και κοιμηθώ. Είμαι και ασθενής υποτίθεται. Κανένας σεβασμός πλέον, ούτε καν στους μεγαλυτέρους, πού πάει αυτός ο κόσμος," παραπονιόταν στο τέλος, ενώ ξάπλωσε τελείως κάτω για να κοιμηθεί.

Μόνο τότε ο Joss σταμάτησε να χάσκει και προτίμησε να πάει για ύπνο κι εκείνος μέσα στην καμπίνα.

Oι νύχτες και οι μέρες περνούσαν με τον ίδιο αργό ρυθμό, πάντα με την περίεργη αίσθηση της τεταμένης εκεχειρίας στον αέρα. Μετά το περίεργο "ξέσπασμα" του Bola, και οι δύο είχαν κάπως σταματήσει να τρώγονται τουλάχιστον όσο ο άτυπος αρχηγός της παρέας ήταν ξύπνιος. Βέβαια, αυτό έκανε τη ζωή πιο βαρετή, κατά την ταπεινή του γνώμη, αλλά τουλάχιστον δεν πονούσε το κεφάλι του από τις κακίες που πετούσαν ο ένας στον άλλον.

Και πάλι, όλες οι δράσεις του Bola περιορίστηκαν σε πολύ βασικά πράγματα: μπορεί σιγά σιγά να έγιαναν οι πληγές του, μα ο πόνος παρέμενε έτσι δεν έκανε τίποτα πιο "δύσκολο" από το να σηκωθεί από το μέρος που είχε σαν φωλιά και να σφουγγαρίσει λίγο το κατάστρωμα. Ο Magada είχε γελάσει αρκετά όταν τον είχε δει, μα ο Joss τον είχε μαλώσει. Βέβαια, εκείνος δυσανασχέτησε. "Ω ρε Καρότο, δεν είσαι η μάνα μου. Άσε με να κάνω ένα πράγμα στην ησυχία μου."
"Μπααα, χαρά στη γυναίκα που θα τον πάρει. Φαντάσου τον με παιδί αυτόν τον άνθρωπο να καθαρίζει το σπίτι:
Αγάπη μου, μην πατάς μέσα στο σπίτι με τα παπούτσια, μόλις καθάρισα.
Αγάπη μου, θα μαγειρέψω αστακό με χτένια, κρύες φακές και σος κοκτέιλ ΄ μήπως θα προτιμούσες κάποιο ορντέρβ;"

Γέλασαν και οι δύο, μόνο ο Joss έμεινε να τους κοιτάει με απάθεια. Ίσως και με κάποια αγανάκτηση. Δηλαδή, τώρα έπαιρνε και το μέρος αυτού του ξένου που εξαιτίας του παραλίγο να χάσει τη ζωή του;

Θύμωσε, μα δεν το έδειξε. Είχε απώτερο σχέδιο: ίσως αν πήγαινε με τα νερά του Bola ως ένα σημείο, να του έλεγε πιο εύκολα κάποια πράγματα--όπως αν αλήθεια επισκεπτόταν κάποιον συγγενή του ή αν έκανε καμιά βόλτα κι από εκείνο το νησί. Μέσα στο μυαλό του όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Joss είχε ήδη αποφασίσει πως ο σχετικά νέος φίλος του ήταν μέλος της κυβέρνησης, άρα σίγουρα είχε κάποια συμμετοχή σ'εκείνη τη μάχη. Έτσι το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάξει ανέκφραστος από την άλλη κι απλώς να ξεφυσήξει...

Πότε επιτέλους θα έφταναν σ'αυτό το νησί; Αν συνέχιζαν με τέτοιο ρυθμό τα νεύρα του θα έσπαζαν πριν προλάβαιναν να πατήσουν στη στεριά του.

Δύο μέρες μετά, είχαν επιτέλους φτάσει στο νησί που ήθελαν: Shells Town. Ήταν ομόφωνη απόφαση: ο Bola τα μάσαγε, μα κάτι είπε για νοσταλγία και περιέργεια ΄ ο Magada είπε μόνο πως θα του άρεζε να επισκεφθεί το μέρος επειδή είχε ακούσει κάποιες ενδιαφέρουσες φήμες για το μέρος, ενώ από την άλλη ο Joss είχε μια επιθυμία να επισκεφθεί αυτό το νησί μόνο και μόνο για να δει αν η δικτατορία του άντρα του Ναυτικού, Captain Morgan, ήταν χειρότερη από εκείνη που υφίσταντο στο δικό του νησί. Ναι, ο λόγος του ήταν απόλυτα θλιβερός μα όλοι συμφωνούσαν, έτσι κανέναν δεν τον ένοιαζε.

Κανα δυο ώρες πριν φτάσουν στο νησί, ο Bola - που τώρα περπατούσε κανονικά - πήγε μέσα στην καμπίνα όπου φυλούσε τον σάκο του ΄ όταν επέστρεψε μισό λεπτό αργότερα, κρατούσε ένα περίεργο ξύλινο κουτί, 20x30. Οι άλλοι δύο τον κοίταξαν περίεργοι, μα κανείς δε μίλησε εφόσον τον είδαν να κάθεται και να το ανοίγει ΄ τον πλησίασαν και πήγαν από πίσω του για να δει τι έχει μέσα.

"Ενδιαφέρον..."
"Κι εγώ περίμενα να δω ένα μεγάλο μαχαίρι, τίποτα ειδικά σκάγια για το οπλάκι σου--ξες, κάτι που να σε αντιπροσωπεύει...όχι καλλυντικά."

Ο υποτιμητικός τόνος και των δύο τον έκανε μόνο να χαμογελάσει αυτάρεσκα. Όταν τον παρατήρησαν, αποφάσισαν και οι δύο πως αυτός ο άνθρωπος ήταν μόνο εκπλήξεις - και μάλλον νοητικά ασταθής -. "Δεν είναι απλά καλλυντικά...βλέπετε δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σ'αυτό το νησί, ούτε καν η δεύτερη. Και το κακό είναι πως και τις δύο φορές έκανα μεγάλο σαματά. Γι αυτό..."

Δε συνέχισε, μόνο έδειξε το απλό, μονόχρωμο κουτί του. Έσπασε τα δάχτυλά του και πήγε να πάρει τα πρώτα υλικά από μέσα. "Γι αυτό;"
"Θα μεταμφιεστώ! Αυτό που βλέπετε μπροστά σας είναι ένα πλήρως εξοπλισμένο σετ μεταμφίεσης. Μόνο οι περούκες μου λείπουν...επειδή ήταν ακριβές!"
"Σετ μεταμφίεσης...; Χε, πολλά πράγματα είναι που δε μας λέτε κύριε Bola."
"Ααα ναι, τώρα που το θυμήθηκα. Από δω και πέρα, ξεχάστε το όνομά μου. Ξεχάστε και τα δικά σας. Δε θέλετε να τα ξέρει κανείς--ειδικά αν σας δουν ή, ακόμα χειρότερα, σας πιάσουν μαζί μου."

Όσο πήγαινε η συζήτηση, τόσο πιο ενδιαφέροντα πράγματα ανακάλυπταν. Αυτός ο απλοϊκός άνθρωπος στα μάτια του Magada είχε παραδόξως ωραίες ιστορίες να διηγηθεί. Κι εκείνος που νόμιζε πως θα ήταν μόνο ένας βαρετός "καλός φίλος". Βέβαια και το κομμάτι του καλού φίλου καταρρίφθηκε νωρίς εφόσον ανακάλυψε πως οι δύο αυτοί άνθρωποι γνωρίζονταν πολύ λιγότερο απ'ότι θα θεωρούσε κανείς αρκετό για να θεωρούνται φίλοι--πόσο μάλλον καλοί.

Ένα δαιμόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του κοντύτερου άντρα. "Εγώ δέχομαι να πάρω μέρος σ'αυτό το θέατρο. Πες μας τα ονόματά μας και τη σχέση που έχουμε κι εγώ δέχομαι να προσποιηθώ ό,τι μου πεις. Πλάκα θα χει!"

Κούνησε το κεφάλι του με ενθουσιασμό και ικανοποίηση ο Bola ενώ σκεφτόταν και τις καινούργιες τους ταυτότητες. Όταν σταμάτησε, ήξερε ήδη τι θα έκανε: πήρε τα χρώματα στα χέρια του, το πινέλο, κι άρχισε να βάφεται. "Εγώ είμαι ο Dale, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Cornwell ΄ εσύ," ανακοίνωσε δείχνοντας τον Magada με το πινέλο του "είσαι ο Collin, ο μεσαίος. Και ο μικρός μας, ο νεότερος, είναι ο Βενιαμίν...! Έκλεισε το μάτι στον Joss που φαινόταν λίγο χαμένος. "Μια χαρά θα τα πάμε, μην ανησυχείς! Αρκεί να συνεχίσετε να μαλώνετε όπως κάνετε πάντα και θα ναι απολύτως πειστικό!"

Δεν είχε την αντίδραση που περίμενε κανένας από τους δύο, έτσι ο Bola συνέχισε να βάφεται και να εξηγεί το σχέδιό του. "Ελάτε τώρα, το παν είναι να έχεις ένα καλό παρελθόν στην περσόνα σου. Παράδειγμα: είμαστε από το νησί Lyneel, North Blue. Ήρθαμε εδώ σε μια προσπάθεια να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Εγώ είμαι στρατιώτης του βασιλιά σε άδειά λόγω των τραυμάτων μου, ο μεσαίος έπρεπε να ξεφύγει γιατί το κυνηγούσαν κάτι αρραβωνιαστικοί" σταμάτησε να βάφεται μόνο και μόνο για να σκουντήξει τον Magada με νόημα "κι εσύ είσαι ο μικρός, ο "λόγιος" που θα έλεγε και μία ψυχή. Είσαι δω για αν δεις νέα μέρη με την ευκαιρία που θα φεύγαμε εμείς..."

Για τα επόμενα πολλά δευτερόλεπτα το μόνο που ακουγόταν ήταν τα πινέλα του Bola ΄ κανείς δε μιλούσε, μόνο σάρωναν με τα μάτια τους τον άνθρωπο που είχαν μπροστά τους, που μεταμφιεζόταν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό κι ομολογούσε εύκολα πως έχει δημιουργήσει προβλήματα αρκετά μεγάλα για να τον πιάσουν με το που θα τον δουν. Τελικά, το ερώτημα το εξέφρασε ο Magada με ύποπτο αλλά διασκεδασμένο τρόπο.

"Σαν πολύ εύκολα δε δημιουργείς ψεύτικες ταυτότητες; Θα ήθελα ν'ακούσω την ιστορία πίσω απ'αυτό..."
"Χε χε χε, όλα σε καλή ώρα Σημαδεμένε, όλα σε καλή ώρα..."

Αφού κατέφθασαν, προσέδεσαν στον κάβο και ήταν όλοι έτοιμοι, τρεις άντρες κατέβηκαν από τη μηχανική σκούνα...τρεις άντρες που δε θύμιζαν πάρα πολύ ποιους πραγματικά ήτανε: ο ψηλός και μυώδης άντρας, που φαινόταν ο μεγαλύτερος ηλικιακά, ψηλά το κεφάλι με αυστηρό βλέμμα. Τα μάτια του ήταν πράσινα. Τα ρούχα του θύμιζαν άντρα στρατιωτικό, με πειθαρχία αλλά κι άνεση. Τα πλέον κόκκινα μαλλιά του ήταν καλοχτενισμένα κι όλα προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας όσες ουλές είχε το πρόσωπό του--ουλές που έκαναν μόνο πιο πιστευτή την ταυτότητά του.

Ο μεσαίος αλλά κοντύτερος άντρας κράτησε το μαυροκόκκινο των μαλλιών του και το πράσινο των ματιών του, μα η ουλή του είχε εξαφανιστεί. Τα ρούχα του φαίνονταν να είναι λίγο μεγάλα γι αυτόν, μα έφταιγε το ότι ήταν λεπτό το σκαρί του - ειδικά αφού έχασε όσα κιλά του είχαν βάλει οι ανθρωποφάγοι -. Το βήμα του πρόδιδε άνθρωπο κακομαθημένο και ύπουλο.

Ο μικρότερος και ψηλότερος από τους τρεις, είχε καροτί μαλλιά και τα μάτια του ήταν ένα καθαρό όμορφο μπλε. Το χρώμα του δέρματός του είχε γίνει πιο σκούρο, για να ταιριάζει των άλλων δύο δίπλα του. Τα ρούχα του παρέμεναν τα κακόγουστα, κραυγαλέα κομμάτια που ήταν πάντα, ενώ τα γυαλιά του έμοιαζαν να συμπληρώνουν το σύνολο τέλεια. Τα μακρυά μαλλιά του ήταν πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά με αφέλειες να πλαισιώνουν το πρόσωπό του...καλά, μπορεί εν τέλει να μην άλλαξε και πάρα πολύ ο τελευταίος. Το σημαντικό όμως ήταν πως φαινόταν να έμοιαζε ο ένας στον άλλο και περνούσαν εύκολα γι αδέρφια.

Κάποιος θα έπρεπε να ήταν πολύ παρανοϊκός ή πικραμένος για να καταλάβει πως όλα αυτά είναι ψεύτικα...αν και πάντα κάποιος ήταν, αυτό το ήξεραν και ο Bola και ο Magada. Γι αυτό έπρεπε να κάνουν γρήγορα: να μαζέψουν προμήθειες, να κάνουν ό,τι ήθελαν προσωπικώς μέσα σε άλλες δύο ώρες το πολύ και να έχουν φύγει αυθημερόν. Εκτός κι αν ήθελαν να πάνε φυλακή.

Δέκα λεπτά αργότερα, ακόμα η ίδια κατάσταση: ο ένας δίπλα από τον άλλον να περπατάνε με σκοπό ενώ προσπαθούσαν πολύ σκληρά να μην κοιτάνε ο ένας τον άλλον με απορία του πως κατάφερε ο Bola να σκεφτεί, πόσο μάλλον να κάνει κάτι τέτοιο. Παρά την περιέργεια όμως, σε κάποιον όμως δεν άρεζε. "Και τώρα έτσι θα μαστε, θα περπατάμε όλοι μαζί σαν Σιαμαία;"

"Τι είναι τα σημαία;"
"Όχι, όχι σημαία, Σιαμαία...είναι αδέρφια, δίδυμα συνήθως τα οποία είναι για κάποιον λόγο κολλημένα το ένα με τ'άλλο."
"Ααα, τώρα το 'πιασα. Χε χε, καλό." Ξαφνικά όμως σοβάρεψε από μόνος του, θυμώμενος τον ρόλο που είχε να παίξει. Το γελάκι ηρέμησε σε ένα αχνό χαμόγελο και ανεπαίσθητα χάθηκε τελείως για ν'αντικατασταθεί από ένα σοβαρό ύφος. Αν και δεν το ζόριζε, και πάλι ένιωθε ξένο στο πρόσωπό του κάτι που όχι μόνο πρόσεξε ο ίδιος αλλά και ο Joss. "Όχι, έχεις δίκιο. Θα πάμε μέχρι την πλατεία και μετά θα χωριστούμε. Εσύ θα πας να κάνεις ό,τι θες, εσύ θα προσποιηθείς πως θες να δεις τη βιβλιοθήκη τους και μετά θ'ανακαλύψεις πως δεν έχουν εδώ μία κι εγώ έχω να κάνω ψώνια για τις προμήθειες.
Κι εφόσον αναφέρθηκα σ'αυτό...ρε Σημαδεμένε, θα έρθεις τελικά μαζί μας στο επόμενο ταξίδι;"
"...ναι. Μέχρι και το επόμενο νησί. Δεν παίζει να μείνω σ'ένα μέρος που κουμάντο κάνει ένας ταπεινωμένος Καπετάνιος του Ναυτικού με τσεκούρι για χέρι!"

Ο τόνος του, και η κατάφορη αντίθεση ή μάλλον περιφρόνηση για τον Morgan έδωσαν στον Bola ελπίδες γι αυτόν τον άνθρωπο. Έγνεψε πως καταλάβαινε ή ότι δεν τον πείραζε - ο Magada είχε την εντύπωση πως αυτόν τον άνθρωπο τίποτα δεν τον πείραζε - και συνέχισαν όπως είπε μέχρι την πλατεία μαζί.

Βέβαια, μέχρι να φτάσουν εκεί, τράβηξαν πάρα πολλά βλέμματα πάνω τους. Όσο να ναι, σε μια τέτοια περιοχή δεν είναι κάτι καθημερινό να βλέπουν τρία καλοντυμένα ενήλικα αδέρφια να περπατάνε μαζί...εντάξει, δύο καλυντυμένα κι ένα απλώς ακριβοντυμένο. Ο Joss και πάλι κατάφερε να ντυθεί αταίριαστα--τουλάχιστον όμως ταίριαζε με το προφίλ του έτσι δεν παραπονέθηκε ο "αρχηγός" τους.

Έτσι, όταν έφτασαν στο καθορισμένο σημείο, ο Bola πρώτος τους χαιρέτισε. Έδωσε πληροφορίες για το σημείο συνάντησης όταν θα έφευγαν - μπροστά από το πλοίο σε τέσσερις ώρες. "Όποιος δεν εμφανιστεί και δεν είναι από θέλησή του, μπορεί να ειδοποιήσει μέσω του Κοτόπουλου, αν το καλέσετε θα έρθει." Παρέταξε το χέρι του ΄ με έκπληξη και των δύο αντρών που τον παρακολουθούσαν, είδαν από το πουθενά το γεράκι να προσγειώνεται πάνω του. "Έτσι δεν είναι αγόρι μου; Θα κάνεις κύκλους ψηλά περιμένοντας να δεις ποιος έχει πρόβλημα και να μας ειδοποιήσεις. Σωστά;"

Ενώ συνέχισε να κανακεύει και να χαϊδεύει το γεράκι και οι δύο εξαφανίστηκαν.

Mόνος πλέον στο νησί, κι αρκετά γνώριμος με τα κατατόπια - περισσότερο απ'ότι ο ίδιος θα ήθελε - κίνησε για το μαγαζί που ήξερε πως θα έβρισκε τις προμήθειές του. Δεν ήταν μεγάλο, σε σχέση με άλλα νησιά, όμως ήξερε πως θα είχε αρκετά για να τους πάνε μία βδομάδα, ίσως και λίγο παραπάνω. Εξάλλου, αν όχι στο επόμενο στο μεθεπόμενο ταξίδι, ο Magada θα τους αποχαιρετούσε ΄ φαινόταν πως ήταν άνθρωπος με ημερομηνία λήξης. Μέχρι τότε όμως θα περιόριζε τα έξοδά τους και θα έκανε κουμάντο για τρία άτομα με πολύ λίγα χρήματα παραπάνω - είχε και καιρό να πάρει πολλά χρήματα στα χέρια του -.

Δεν έχασε χρόνο και πήγε αμέσως στον προορισμό του--πάνω από είκοσι λεπτά δεν έκανε να πάει, να τα αγοράσει και να κινήσει και πάλι προς το πλοίο για να τ'αφήσει. Αν και είχε αποφασίσει να επιστρέψει στο χωριό...έτσι για να πιει ένα ποτό και να πει μια ιστορία. Όσο σεργιάνιζε στους δρόμους, έβλεπε τίποτα δεν είχε αλλάξει: το μπάλωμα που είχε παρατηρήσει σ'ένα σπίτι την πρώτη φορά, το έβλεπε και πάλι. Οι δρόμοι ναι μεν καθαροί, αλλά κακοδιατηρημένοι. Πολλοί άνθρωποι δεν υπήρχαν στους δρόμους, έστω κι αν ήταν ώρα αιχμής υπό κανονικές συνθήκες. Τα σπίτια όλα είχαν τον αέρα της εγκατάλειψης.

Και ποτέ δεν έμαθε πού έμενε ο μικρός Kei σ'αυτό το νησί, συνειδητοποίησε με λύπη του. Κοντοστάθηκε. Ξαφνικά ήθελε πολύ να μάθει αν και το μόνο που ήξερε ήταν πως το σπίτι του είχε βεράντα. Κοίταξε γύρω του κρυφά, λες και αν τον έβλεπε κανείς να σκέφτεται ότι ξέρει τον Kei θα καταλάβαιναν ποιος ήταν. Και τότε κατάλαβε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να βρει εκείνον τον τρελόγερο...που ισχυριζόταν πως έχει έναν χάρτη. Εκείνος λογικά θα ξερε! Το παιδί του έκανε παρέα, το θυμόταν...

Αποφασισμένος, πήρε μια βαθιά ανάσα και επαναπροσανατολίστικε. Θυμόταν που τον είχε βρει την πρώτη φορά. Ήλπιζε μόνο να μην είχε αλλάξει τα λημέρια του. Στο πίσω μέρος του μυαλού του έκανε μια σημείωση: να στείλω ένα γράμμα στον Kei που μένει μαζί μ'εκείνη την τρελή μάγισσα που τα έριχνε στον Brandon.

Δεν του πήρε πολύ ώρα να βρεθεί στο μέρος που είχε συναντήσει τον γέρο την πρώτη φορά. Με δρασκελιές μεγάλες, κατέφθασε μπροστά από το χαμόσπιτο και τους κάδους που τον είχε πρωτοδεί. Ένα κύμα νοσταλγίας πέρασε από μέσα του, ζεστό και κρύο μαζί, μα το κατάπιε. Έθεσε το κεφάλι του σ'ευθεία γραμμή και πήγε στον μεγάλο μπόγο στο έδαφος. Γονάτισε δίπλα του.

Βλέποντάς το από κοντά, η τύχη του χαμογέλασε: ο μπόγος στο πάτωμε ήταν ο γέρος τυλιγμένος με κουρέλια! Τα μάτια του έλαμψαν με χαρά και ικανοποίηση, ενώ τον σκούντηξε ελαφρά, ίσα ίσα για ν'ανοίξει τα μάτια του. Λυπόνταν που τον ενοχλούσε καθώς ξεκουραζόταν - άκουγε το ροχαλητό του - αλλά έπρεπε να τον ρωτήσει. "Γέρο," είπε λίγο σιγανά αλλά με σταθερή φωνή "όι γέρο ξύπνα. Ξύπνα, θέλω να σου μιλήσω."

Το ροχαλητό σταμάτησε, αλλά ο γέρος δεν κουνήθηκε. Από μέσα του, ευχόταν ο γέρος να μη θυμόταν τη φωνή του γιατί την τελευταία φορά που του μίλησε του έκλεψε τον χάρτη του...όχι μόνο ντρεπόταν γι αυτό που είχε κάνει τότε, μα έπρεπε να έχει την εμπιστοσύνη του. "Δε με νοιάζει ο χάρτης σου, θέλω να σε ρωτήσω για ένα παιδί που ήξερες..."

Τα μάτια του ηλικιωμένου άντρα άνοιξαν διάπλατα. Η φάτσα του Bola ήταν ακριβώς από πάνω του. Μια μικρή κραυγή του ξέφυγε, αλλά το δυνατό χέρι του νεαρού του έκλεισε το στόμα. Πάνω που πήγε να πανικοβληθεί ο "κρατούμενος", ο Bola τον κοίταξε ήρεμα ενώ του είπε καθησυχαστικά "δε θα σε πειράξω ούτε θέλω τον χάρτη σου. Θέλω να μου δείξεις μόνο που έμενε ο Kei...τον θυμάσαι τον Kei; Ήταν ένα αγοράκι δώδεκα χρονών που σε βοηθούσε. Αν μου δείξεις που έμενε θα σε κεράσω ένα ποτό ή κάτι να φας..."

Αυτή πρόταση φάνηκε δελεαστική στον άντρα ΄ φάνηκε να το σκέφτεται. Εν τέλη έγνεψε "ναι" με το κεφάλι του και ο Bola ρίσκαρε να του επιστρέψει την ελευθερία του...αν και τα μάτια του γέρου έλεγαν "μπελάδες", δεν έκανε τίποτα για να προδόσει την εμπιστοσύνη του κι απλώς σηκώθηκε.

"Αν θες να μου κάνεις μια εξυπηρέτηση, θέλω να μου βρεις τον χάρτη μου...ήρθε ένας επιτείδιος και μου τον έκλεψε πριν από σένα."

Προφανώς θυμόταν τελικά τη φωνή του γιατί αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που του είπε ενώ περπατούσαν σε ησυχία για πάνω από δέκα λεπτά. Θα ήθελε να τον διορθώσει, να του πει πως δεν επρόκειτο να κάνει κάτι τόσο χαζό τώρα, αλλά δε μπήκε στον κόπο. "Δε θυμάμαι πολλά απ'τη φάτσα του, αλλά θυμάμαι πως είχε σκούρο δέρμα, να σαν και το δικό σου, και μακριά μαύρα μαλλιά. Είχε ένα κλαράκι στο στόμα του. Και τα μάτια του, σαν να βλέπεις θηρίο! Με τρόμαξε πολύ...Γι αυτό και δεν αντιστάθηκα."

Η περιγραφή του άνδρα έμοιαζε υπερβολικά με την ιδέα που είχε στο μυαλό του για τον Magada. Και του το είχε να κάνει κάτι τέτοιο, αν έβλεπε έναν άνθρωπο να οδηγείται στον θάνατο κι όχι μόνο να μην κάνει απολύτως τίποτα από αυτοσυντήρηση, αλλά να το θεωρεί και φυσικό.

"Έτσι κι αλλιώς όμως, τα κόκαλά μου είναι γέρικα και πονάω. Και να ήθελα, δε θα μπορούσα να του αντισταθώ...εσύ όμως μπορείς. Μπορείς ακόμα και να τον πάρεις πίσω! Φαίνεσαι νταβραντισμένος...περισσότερο τόσο απ'όταν ήρθες εδώ την πρώτη φορά!"

Ναι, τον θυμόταν! Μα τι μνήμη είχε αυτός ο γέρος πια; "Ξέρεις, εσύ κι ο φίλος σου, ο άλλος κοκκινομάλλης, έχετε μεγάλη φήμη εδώ. Σας ψάχνει ο καπετάνιος Morgan και στην πόλη σας έχει σαν εχθρούς, με αφορμή πως κλέψατε το παιδί και την υπόληψή του...γι αυτό αν δε θες να μάθει για την άφιξή σου, θα με πας στον χάρτη μου."

Μιλούσε με μεγάλες παύσεις ΄ και μόνο το περπάτημα τον εξαντλούσε, ενώ η γέρικη φωνή του πολλές φορές τρεμόπαιζε. Είχε περάσει πολλά αυτός ο άνθρωπος. Δεν έκανε τον κόπο να του πει πως ο φίλος του πέθανε, ούτε όμως πως το παιδί ειναι καλά. Αναστέναξε. "Πάνε με εσύ στο σπίτι που θέλω κι εγώ θα κάνω ό,τι μου ζήτησες."
"Ελπίζω να το εννοείς αυτό νεαρέ...φτάσαμε."

Με την τελευταία του λέξη, o Bola σταμάτησε να κοιτάει με τύψεις το πάτωμα και το κεφάλι του εκτοξεύθηκε πάνω, να κοιτάξει εμπρός του.