[Τελευταίο Μέρος] Γράμματα και αίματα: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. [Τέλος-Αποστολή-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Στοιχειά περπατούσαν τους δρόμους εκείνο το βράδυ, κι όχι άνθρωποι μέσα στα χωριά που τα ένωναν με την πόλη. Δεν ήταν μόνο η ανατριχιαστική ηρεμία που επικρατούσε, μα και η απειλητική κόκκινη λάμψη στον ορίζοντα έκανε το αίμα του επαναστάτη να κόβεται. Τόση φωτιά, και τόσο λαμπερή σήμαινε μόνο ένα πράγμα: πόλεμος. Δηλαδή δεν τον ακούσανε, πήρανε όπλα. Μάλλον. Πίεσε τον εαυτό του να συνεχίσει, όσο και να μην ήθελε να αναμιχθεί με αίματα και σκοτωμούς. Αν μη τι άλλο, αυτός το ξεκίνησε, αυτός το έθεσε σε κίνηση, από τα δικά του τα χέρια άρχισαν όλα, εξαιτίας της αποστολής του. Δεν έπρεπε να δειλιάζει μπροστά στις συνέπειες των πράξεών του στην ουσία, κι αυτό ήταν κάτι που του έμαθε ο Brandon.

Όσο περπατούσε κι έφτανε στην πόλη όμως, τόσο δεν ήθελε να φτάσει ποτέ, τι κι αν το βήμα του γρηγόρευε από την αναστάτωση. Ερημιά παντού και σιωπή, μα οι μακρινές φωνές και οι τσιρίδες αντιχούσαν στ'αυτιά του λες και ήταν δίπλα του. Ήταν μακρινά, αλλά ήξερε πως δεν τα φανταζόταν και υπήρχαν. Αυτό που τον πονούσε περισσότερο ήταν η δυνατή μυρωδιά του αίματος που πλημμύριζε τα ρουθούνια του--κι όχι μόνο, όλες τις αισθήσεις του: μπορούσε να γευτεί την απαίσια μεταλλική του γεύση και τον ανακάτευε η σκέψη πως το κάψιμο στο μάτια του προερχόταν απ'αυτό. Κατάπιε με δυσκολία και τώρα πραγματικά έπρεπε να πιέσει τον εαυτό του να συνεχίσει. Γιατί το πιο τραγικό απ'όλα εν τέλη δεν ήταν ότι τον αηδίαζε η μυρωδιά του αίματος κι ότι έπρεπε να πείθει τον εαυτό του να πάει προς τη μάχη, μα η συνειδητοποίηση πως έπρεπε να πείσει τον εαυτό του ότι είχε πρόβλημα μ'αυτό.

Γιατί το αίμα δεν του άρεζε, ούτε η θέα των νεκρών, μα  αδρεναίνη που έτρεχε στις φλέβες του ήταν αδιαμφισβήτητα κάτι που είχε αρχίσει να του αρέσει. Αν είχε επιλογή, τρία χρόνια πριν, θα γυρνούσε απ'την άλλη και δε θα κοιτούσε πίσω ποτέ, μα τώρα νάσου τον, τρέχει προς το πρόβλημα με κομμένη την ανάσα. Οι καιροί αλλάζουν, και το ίδιο και οι άνθρωποι, όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

Όταν επιτέλους έφτασε στην κόκκινη θάλασσα, αυτό που αντίκρυσε ήταν καλύτερο απ'ό,τι περίμενε μα χειρότερο απ'ότι ήλπιζε. Αγρότες πάλευαν με στρατιώτες και βοσκοί με Ναυτικούς΄ οι επαναστάτες ήταν μια καλά κουρδισμένη ομάδα, εφάμιλλη, αλλά όχι καλύτερη, από τους εκαπιδευμένους Marines. Παντού αίματα, νεκροί, καπνοί και τσιρίδες! Το πρώτο όριο της πόλης είχε περασθεί και οι επαναστάτες είχανε κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για την κατάκτηση της πόλης. Δε μπορούσε να βρει τη Minerva, αλλά θεώρησε πως όπως κι άλλα σώματα και απ'τις δύο μεριές, θα ήταν κάπου που δε μπορούσε να δει.

Ανάμεσα σ'εκείνους τους Marines όμως, ήτανε και ο άθλιος εκείνος άντρας Tarlok Dale, ο αρχηγός τους, ντυμένος με κάθε επισημότητα. Ξεχώριζε απ'τα ρούχα του, με τους βαθμούς και τα παράσημα. Το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι. Ποτέ δεν είχε δει τόσο θρασύ άνθρωπο στη ζωή του! Σκότωνε ανθρώπους επικαλούμενος την τάξη των πραγμάτων, ενώ ο ίδιος έκανε κάτι τόσο φριχτό κι άτακτο! Οι γροθιές του έσφιξαν--η μία γύρω απ'τη λαβή της καραμπίνας του, και η άλλη κόντεψε να βγάλει αίμα από την παλάμη του. Δεν είχε νιώσει μεγαλύτερη επιθυμία να σβήσει το καντηλάκι κάποιου περισσότερο από τώρα΄ χωρίς να το καλοσκεφτεί, έφερε την καραμπίνα μπροστά του. Έπεσε στο ένα γόνατο για να μπορεί να έχει πιο σταθερό χέρι και στόχευσε. Τον είχε στο στόχαστρο...!

"Bola, σκύψε!" Ενστικτωδώς, το έκανε κι ένα βέλος πέρασε ξυστά από πάνω του! Μετά όμως κατάλαβε πως αυτή ήταν η φωνή της Minerva! Koίταξε γύρω του ανήσυχος, μα δεν την είδε πουθενά...πού στο καλό ήταν; "Εδώ πάνω," αναφώνησε! "Είμαι ψηλά! Και κάνε άκρη γρήγορα!"

Κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο βράχο και απέφυγε κι άλλα βέλη. Στο τσακ κιόλας! Μετά κοίταξε όπου του είπε και είδε...μια τεράστια αράχνη! "ΑΑ," φώναξε τρομαγμένος, αλλά μετά συνειδητοποίησε πως αυτό ήταν η Minerva. Είχε το φρούτο της Ταραντούλας, του το είχανε πει. Ηρέμησε λίγο και μετά πρσπάθησε να βγει απ'την κρυψώνα του για να την ευχαριστήσει. "Να 'σαι καλά," είπε πιο δυνατά για ν'ακουστεί "με σωσες."
"Κοίτα να σώζεσαι μόνος σου, γιατί πρέπει ν'αλλάξω θέση. Τα λέμε κούκλε~" είπε όλο νόημα και ήταν σίγουρος πως αν είχε μάτια που δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικά, θα του έκλεινε το ένα.
"Τα λέμε, τα λέμε," συγκατένευσε και προσπάθησε να ξαναβρεί τον στόχο του.

Και τον βρήκε! Μόνο που αυτήν τη φορά δεν είχε κανένα να του φυλάει τα νώτα...το σκέφτηκε καλά κι αποφάσισε να κάνει την έξυπνη κίνηση: να πάει κάπου με λιγότερο κόσμο. Προσπάθησε να τρέξει προς ψηλότερο έδαφος, μα οι εχθροί ήτανε πάρα πολλοί! Ακόμα και με την καραμπίνα πίσω και φαινομενικά κανένα άλλο όπλο, και πάλι πέντε-έξι του επιτέθηκαν, κι όχι όλοι εχθροί.

Επικρατούσε ένας πανικός παντού! Σπαθιές έφευγαν από δω κι από κει, μαχαιριές και αδέσποτες σφαίρες είχανε γεμίσει τον τόπο. Είχε νιώσει τουλάχιστον τρία σκουντήματα από λεπίδες, όμως υπήρξε τυχερός και καμία δεν τον τραυμάτισε σοβαρά. Εκεί που πάλευε σώμα με σώμα με έναν Marine που πήγε να σκοτώσει έναν άλλον, είχε δεχθεί πολλά χτυπήματα! Σαγόνι, στομάχι, πλευρά...! Ήταν πολύ καλός αυτός ο Ναυτικός, σαν παλαιστής, καμιά κίνηση δεν πήγαινε χαμένη. Ενώ ο εχθρός του τον έκανε τόπι στο ξύλο όμως, έβλεπε τον πολυπόθητο στόχο του να ξεμακρύνεται, να πηγαίνει σε άλλα στρατόπεδα. Δε μπορεί να του γινόταν αυτό τώρα...!

"Υποχώρηση!" Ένας άντρας μακριά το φώναξε, ενώ ο διπλανός του φυσούσε το κέρας. "Υποχώρηση! Όλοι στο κάστρο αμέσως!"

Κραυγές νίκης ακούστηκαν από τους επιτιθέμενους ενώ όλοι οι εχθροί σιγά σιγά άφηναν αυτούς που πάλευαν και πήγαιναν εκεί που τους υπέδειξε ο ανώτερός τους. Μόνο ο Marine που πάλευε με τον Bola ήταν ατρόμητος προφανώς και πριν φύγει, έβγαλε μαχαίρι: με μια αστραπιαία κίνηση το κάρφωσε στον επαναστάτη...! Δεν το πήρε πίσω: πισωπατώντας, κι αφού βρέθηκε σε απόσταση ασφαλείας, γύρισε κι έφυγε. Κι ενώ ο άλλος πήγαινε προς τα πίσω, το ίδιο έκανε και ο ξανθός πλέον άντρας, με το μαχαίρι να προεξέχει από αριστερά και χαμηλά του στομαχιού του. "Α-α...αααα..."

Καθώς παρακολουθούσε τους άντρες να απομακρύνονται για ν'ανασυγκροτηθούν μέσα στο παλάτι, είδε τον Hyakkimaru να τρέχει με το χέρι να πιέχει τη λαβή του σπαθιού του προς τα κάτω...και τα μάτια του καρφωμένα πάνω του. Τον είδε. Τον είχε δει. Πλέον...πλέον ήξερε. Πλέον ήταν εχθροί. Στο καλό. Και ήθελε να κρατήσει αυτήν τη γνωριμία στο ουδέτερο λίγο ακόμα. Έβηξε, κι ένιωσε πόνο. Κοίταξε τα χέρια του και είδε το αίμα να τρέχει γύρω από το μαχαίρι. Και κάπου εκεί, με το μαχαίρι να μεταμορφώνεται στο σπαθί του Hyakkimaru και ο εχθρός του στον διοικητή Grey στο μυαλό του, έχασε τις αισθήσεις του.

"Bola...; Bola~! Ξύπνα. Έλα, ξύπνα επιτέλους."

Αυτή η φωνή...ήταν γνώριμη. Ήταν πολύ γνώριμη. Την είχε ακούσει πολύ πρόσφατα. Ας το σκεφτεί λίγο: ήταν αντρική και όχι πολύ βαριά, μα βραχνιασμένη, λες και ο καπνός και η καταχρήσεις χάλασαν την αρχική της χροιά. Α ναι! Ο Σημαδεμένος ήταν. Με το που το κατάλαβε, πετάχτηκε ολόρθος! "Α," έκανε και το χέρι του έτρεξε κατευθείαν στην πληγή του.
"Ξύπνα, σήκω ΄ δύο διαφορετικά πράγματα," είπε υποτιμητικά, κρατώντας τα χέρια του ανοιχτά λες και το ένα είχε τη μία λέξη και το άλλο την άλλη. "Εγώ τι είπα απ'τα δύο...;"
"Ξάπλωσε σε παρακαλώ ΄ δεν είσαι σε θέση να κάνεις τόσο απότομες κινήσεις ακόμα." Τα λόγια αυτά ακολούθησαν δύο χέρια, αδύναμα αλλά πεισματάρικα, που κατάφεραν να τον αναγκάσουν να κάνει αυτό που ήθελε.

Με το που ένιωσε τη λαβή, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και κοίταξε γύρω του, χαλαρός. "Είμαι...στο πλοίο;" Πιο πολύ το δήλωσε, παρά το ρώτησε ΄ αμέσως αναγνώρισε τον χώρο γύρω του σαν την καμπίνα τους. Μπορεί να έφταιγε και η μυρωδιά που είχε συσχετίσει με το μέρος και δεν ανησύχησε πολύ ακόμα και πριν τον ξυπνήσουν. Καθώς το κεφάλι του γυρνούσε δεξιά κι αριστερά, έβλεπε τους τρεις συνταξιδιώτες του να τον κυκλώνουν πάνω απ'το κρεββάτι.
"Εντάξει, αφού κάνει τις προφανείς ερωτήσεις καλά είναι, τζάμπα ανησύχησες," είπε στον Joss αστειευόμενος κι ανασήκωσε τους ώμους του.
Τον κοίταξε με κακία. "Εσύ κάνεις χειρότερες," είπε σαν ξεροκέφαλο παιδί κι έκλεισε τα μάτια του. "Τι έγινε, πόση ώρα έχω αναίσθητος;"
"Α, όχι πολύ. Δύο ώρες το περισσότερο. Έφταιγε η απώλεια αίματος που λιποθύμησες. Η Minerva σ'έφερε εδώ αφού σε φτιάξανε στο πρόχειρο στρατόπεδο που φτάξανε στην πλατεία...η οποία μαθαίνω είναι η γκόμενα, ε; Ατιμούτσικο...!"
"Τ-τι λες τώρα, χαζέ; Η διοικητής του λόχου είναι, νοιάζεται για όλους μας."
"Αααχα΄όμως τόσο ενδιαφέρον που σ'έφερε εδώ από μόνη της και είχε και αίμα πάνω στα χέρια της...;"
"Δ-δεν..."
"Χα χα χα, μην τον πειράζεις άλλο γιατί με τόσο αίμα που πηγαίνει στα μάγουλά του θα έχει ελλείψεις από αλλού κι άντε ν'αναρρώσει μετά."

Όλοι εκτός του "θύματος" γέλασαν και μετά τον άφησαν μόνο του, αφού του έδωσαν τις στοιχειώδεις πληροφορίες.

Είχε μάθει λοιπόν πως όση ώρα ήταν αναίσθητος, τόση ώρα είχε ανακυρηχθεί η παύση πυρός μέχρι το επόμενο πρωί. Oι κάτοικοι της πόλης ήταν όλοι αμπαρωμένοι μέσα στο Παλάτι και οι απώλειές τους ήταν ελάχιστες, αν και δυστυχώς όχι μόνο ετοιμοπόλεμοι άντρες. Επίσης, το Κοτόπουλο τον περίμενε μ'ένα σημείωμα και δεν άφηνε κανέναν άλλον να το δει και πως μόλις αισθανόταν αρκετά καλά ν'ανέβαινε πάνω στο κατάστρωμα για να το δει. Η ώρα ήταν δωδεκάμισι και όλα ήταν ήρεμα. Επίσης, αν ενδιαφερόταν φυσικά, η Minerva ήταν στο εστιατόριο που ο Ernie και ο Bola είχαν γνωρίσει τον Brutus.

Μα και φυσικά θα πήγαινε εκεί που ήταν η Minerva. Αλλά όχι γι αυτό που νόμιζαν οι ίδιοι - να της την πέσει ή να τη ρίξει - μα γιατί κάτι πήγε πάρα μα πάρα πολύ λάθος. Δεν ήταν μόνο οι επαναστάτες της και οι ένστολοι που είχαν τα όπλα, μα και οι απλοί χωρικοί, αυτοί που δεν είχαν ιδέα για την πραγματική λειτουργεία ενός όπλου και που είχαν πολύ θυμό μέσα τους. Ήταν λες και κάποιος ήλπιζε μια τραγωδία να γίνει. Κάποιος που ήθελε η Κυβέρνηση να βγει από πάνω, ο χαφιές. Κάποιος που ευχόταν μέσα απ'την καρδιά του να μην ήταν η γυναίκα που ήθελε να συναντήσει γιατί αμάν πια! Του άρεζε! Και γιατί όποια του αρέσει να βγαίνει σκάρτη πια;

Ξεφύσηξε. Έκανε μια προσπάθεια να σηκωθεί, αλλά πόνεσε πολύ. Σταμάτησε. Είδε πως αίμα είχε ήδη ο επίδεσμός του, μα είχε σχεδόν στεγνώσει, αρα ήταν από πριν. Τη δεύτερη φορά κατάφερε να σηκωθεί περισσότερο, αλλά και πάλι δεν το τόλμησε. Η τρίτη και η φαρμακερή όντως τον φαρμάκωσε, αλλά δεν χωρούσαν άλλες καθυστερήσεις: σηκώθηκε απ'το κρεββάτι με φόρα και στάθηκε στα πόδια του. "Α," έκανε καθώς του κοβόταν η αναπνοή "γ@μώτο!" Το χέρι του ήδη έπιανε το μέρος της πληγής του. Αλλά δεν άφησε τον πόνο να τον κερδίσει: σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, με τους ώμους πίσω και σιγά σιγά προχώρησε εμπρός και στα σκαλοπάτια.

Α, τα σκαλοπάτια: ο εχθρός του τραυματισμένου. Προετοίμασε τον εαυτό του για τα επακόλουθα και βγήκε στο κατάστρωμα με χείλη ματωμένα απ'το δάγκωμα. Δεν έλεγε να φωνάζει τώρα σαν καμιά γυναικούλα...αλλά με το που πάτησε πόδι, το Κοτόπουλο πέταξε σ'εκείνον. Αντί να κρώξει όμως, έδειξε το ράμφος του και το σημείωμα που είχε κει. Ω; Ενδιαφέρον. Το σημείωμα απ'το πόδι του έλειπε, όμως είχε κάποιο άλλο στο ράμφος του. Άνοιξε την παλάμη του, κι αμέσως το άφησε εκεί. Το άνοιξε και διάβασε:


Το χέρι του συνέθλιψε το σημείωμα πριν καταφέρουν οι άλλοι ν'αντιδράσουν που τον είδα στο κατάστρωμα. "Καλό αγόρι," είπε στο θηλυκό του γεράκι και το χάιδεψε εκεί που του άρεζε, κάτω από το ράμφος, στα πούπουλα. "Πάντα μπορώ να βασίζομαι σε σένα."
"Τι κάνεις εδώ τόσο γρήγορα--πάνε κάτω τώρα!"
"Όχι μαμά, θέλω να παίξω. Και οι φίλοι μου έρχονται σε λίγο, να μην τους υποδεχτώ...; Ωωω, τώρα που το θυμήθηκα!" Εκεί που όλοι τον κοιτούσαν λες και τα είχε χάσει λίγο - μάλλον απ'τις πολλές που έφαγε, σκέφτηκαν όλοι - τον κοίταξαν σαν να τον έβλεπαν πρώτη φορά. "Το φρούτο σου το δωσε ο Magada;"

H ερώτηση ήταν για τον Joss, όλοι το κατάλαβαν. Έκπληκτοι, κοίταζαν όλοι μεταξύ των τριών, ο Ernie o μόνος που κοιτούσε και δεν τον κοιτούσε κανένας. "Μας είπε ότι βρήκατε ένα φρούτο αλλά αυτό..."
"Ήθελες να το φάει ο Ψηλέας;"
"Ναι ναι, του Καρότου είναι!" Περισσότερο απ'όλους, ο ίδιος ο Joss έμεινε άναυδος, αν και δεν του πολυφάνηκε-απλώς τον κοίταξε λίγο ξαφνιασμένος. "Μη με κοιτάς έτσι καλέ, για σένα είναι. Κοίτα, δεν είσαι και πολύ δυνατός ή δαστήριος οπότε δε νομίζω να σου λείψει το κολύμπι. Κι επειδή αποδείχτηκες τόσο πολύτιμος σύμμαχος, είπα να σ'ανταμείψω για όλη σου τη βοήθεια! Οπότε, δικό σου! Φάτο. Αλλά να ξέρεις: από γεύση, δηλητήριο...!"

"Ευχαριστώ..." ήταν το μόνο που μπορούσε να πει.

Όταν είδε όλους να τον κοίτανε ανυπόμονα κατάλαβε πως ήταν ώρα να το φάει. Ωχ. Πήγε τρία μέτρα παραδίπλα, εκεί που είχε αφήσει την τσάντα ο Magada. Με αργές κινήσεις, την πήρε στα χέρια του, ψάρεψε το φρούτο, που ήταν και το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά του - ένα θεϊκό σημάδι από τον Bola ότι του αξίζει/ανήκει - και το έπλυνε με καθαρό νερό. "Ε..." για πρώτη φορά φαινόταν έντονα η ανησυχία του. "Καλή μου χώνεψη;"
"Όχι, με ένα πόνο..." σάρκασε αν και δεν ήξερε πόσο σαρκαστικό θα ήταν αυτό στο τέλος. "Μην φοβάσαι ρε, φάτο! Εδώ είμαστε εμείς."

Παρηγορήθηκε κάπως από τούτη τη διαβεβαίωση και το τόλμησε: κούνησε το κεφάλι του και πήρε την πρώτη μπουκιά. "Μην αφήσεις τη γεύση να σου ρθει, φάει μια δαγκωνιά ακόμα!" Τον πίστεψε, και πήρε άλλο ένα κομμάτι. Όταν όμως κατάπιε και τα δύο, και κατέβηκαν κάτω στον οισοφάγο, η απαίσια γεύση τον χτύπησε εις διπλούν: ένιωσε τα εσωτερικά του ν'ανακατέβονται και τα εντόσθιά του να δένονται κορδόνι! Τόσο άθλια ήταν, που ήθελε να τα βγάλει αυτήν τη στιγμή! "Όχι, μην το κάνεις! Αν τα κρατήσεις μέσα τώρα κι αντέξεις, μετά θα έχεις τις υπερφυσικές δυνάμεις!" Με μεγάλη πειθαρχία κι αυτοσυγκράτηση κατάφερε να τα κρατήσει όλα μέσα. Όμως το στομάχι του...!

Έπεσε στα γόνατα, μετά ολόκληρος κάτω και στο πλάι, σε βρεφική στάση, κρατώντας το στομάχι του. "Αααα," έκανε σαν ζώο που ξεψυχούσε "πεθαίνω..."
"Bola, μήπως να τον αφήσουμε να-"
"Όχι, καλά θα είναι΄θα τον πάτε στο κρεββάτι του, θα του δίνεται πολλά υγρά και στερεά τροφή που μπορεί ν'αντέξει και θα γίνει περδίκι." Χτύπησε τον πιο κοντινό στην πλάτη και χαμογέλασε θριαμβευτικά. "Και σε λίγο καιρό, θα τον βλέπουμε να μας κάνει εδώ μαγείες."

Ένα συλλογικό "ωχ" ακούστηκε, ακόμα κι απ'τον πεσμένο. Υπερβολές.

Κάπως έτσι πέρασε αυτή η μία βασανιστική ώρα: έκανε πλακίτσα με τους φίλους του, γελούσε με τα χάλια του και των άλλων, κανάκευε το γεράκι του και περίμενε να έρθει η κατάλληλη ώρα με το ένα μάτι πάντα στον ορίζοντα μήπως κι έρθει κάποιο πλοίο. Κανείς από τους δύο που είχαν παραμείνει στο κατάστρωμα μαζί του δεν το είχε καταλάβει, μα ο Bola είχε το ένα μάτι πάντα στον νυχτερινό ουρανό, εκεί που γινόταν ένα με τη θάλασσα.

Κι όταν το ρολόι έδειξε μία και σαράντα τρία, είδε ένα πλοιάριο να εισέρχεται στο λιμάνι΄ δεν ήταν πολύ μεγάλο, μα ήταν φωτισμένο και φαινόταν: κατάρτι, πανιά μαζεμένα, μεγάλο κοίτος για πλεούμενο που το χειριζόταν μόνο ένας και φυσικά ένα σχετικά μεγάλο κατάστρωμα, ίσα-ίσα για δυο καρέκλες ηλιοθεραπείας. Και να τα σκαλισμένα αρχικά στην άκρη, δίπλα από το όνομα. Τη λέγανε "Αδελαΐς" και άνηκε στον C.D. O στόχος του κατέφθασε στο λιμάνι. Δε μπορούσε να είναι κανείς άλλος. Όσο πλησίαζε, τόσο χανόταν το χαμόγελό του, που το αντικαθιστούσε μια έκφραση πόνου και μίσους. Οι δύο που τον παρακολουθούσαν παραξενεύτηκαν. "Πρόσκοπε...είσαι καλά;"
"Ε;" Γύρισε ξαφνιασμένος σ'αυτούς. "Εεεεχεχεχε καλά είμαι," έξυσε το πίσω μέρος του κεφαλιού του "απλώς μόλις θυμήθηκα πως έχω μια δουλειά να κάνω." Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους οι άλλοι. "Οπότε να με συγχωρείτε, φεύγω."

Δεν πρόλαβε να το πει, και είχε εξαφανιστεί στην προβλήτα παρά το τραύμα του. Και πάλι κοιτάχτηκαν. "Minerva;"
"Minerva," απάντησε, σάμπως αυτό εξηγούσε τα πάντα. Και με τη λανθασμένη αυτή εντύπωση, εκείνοι πήγανε για ύπνο, πεπεισμένοι πως ο επαναστάτης θα περνούσε πολύ καλύτερα απ'τους ίδιους εκείνο το βράδυ, χωρίς να ξέρουν πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό το βράδυ για τον Bola.

Παραμόνευε τον Caesar να περάσει από τη στιγμή που προσάραξε. Παρακολουθούσε την κάθε του κίνηση κι εφόσον δεν είχε κάποιο λόγο να υποπτεύεται πως ο σύμμαχός του δεν είχε λάβει τα μηνύματά του, εκτός κι αν έπρεπε να απαντήσει κι ο άλλος και προφανώς ποτέ δεν έλαβε κάποια απ'τον ίδιο. Αλλά αυτά ήταν ασήμαντα πλέον: η ώρα της κρίσης πλησίαζε.

Όταν όμως πέρασε αρκετή ώρα και δεν έλεγε να βγει απ'το "κλουβί" του, αποφάσισε να πάει αυτός στον Caesar. Αν και τον πονούσε πολύ η πληγή του με τα πάνω-κάτω, προσπάθησε να δείχνει εκφοβιστικός ακόμα και με το αίμα σε κοινή θέα ή τις μελανιές στο πρόσωπο. Περπάτησε με σκοπό μέχρι τη σανίδα που ένωνε στεριά με πλοίο ΄ εκεί κοντοστάθηκε. Έβγαλε την καραμπίνα του μπροστά, κι ανέβηκε. Χτύπησε την πόρτα της καμπίνας του ρυθμικά και περίμενε ν'ανοίξει. Από μέσα ακούστηκε η μελιστάλαχτη φωνή: "έρχομαι αγριολούλουδό μου~" και βήματα φτάσανε στην πόρτα απ'την άλλη μεριά. Αν δεν τους χώριζε το ξύλο θα κοιτιούνταν κατάματα. Το χέρι του πήγε στο πόμολο, το γύρισε και αποκάλυψε τον ιδιοκτήτη: ο ξανθός ναυτικός ονόματι Caesar Denier στεκόταν από πίσω.

Τα μάτια του μεγάλωσαν μια φορά όταν τον αντίκρυσαν, μα ακόμα περισσότερο όταν είδε τι κρατούσε: ξέπνοα, του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα! Την πυροβόλησε για ν'ανοίξει πιο εύκολα - κυρίως να δείξει ότι δεν αστειεύεται - και την κλώτσησε. Πόνεσε, αλλά δεν το άφησε να φανεί. Η πόρτα έπεσε κάτω και την πάτησε καθώς έμπαινε μέσα. Είδε όμως πως και ο Ναυτικός είχε αρπάξει το δικό του όπλο και πλέον ήταν ίσοι. "Δεν...δεν το πιστεύω. Γιατί είσαι συ εδώ;"
"Σου θυμίζει κάτι αυτό," ρώτησε κι έδειξε το σημείωμα που ο ίδιος είχε στείλει; "Το υπέκλεψε το καλό μου το Κοτόπουλο. Το θυμάσαι το Κοτόπουλο; Σε είχε συμπαθήσει κιόλας, για κάποιο λόγο."
"Κατάλαβα...και τώρα γιατί είσαι δω;"
"Για να σε σκοτώσω."

Όσο απειλητικός κι αν ήθελε ν'ακουγόταν όμως, ακόμα κι ο ίδιος δεν πίστευε τον εαυτό του όταν το έλεγε. Λες και ήταν απλώς μια ακόμα λέξη, χωρίς νόημα. Γιατί; Μήπως...μήπως είχε χάσει το ενδιαφέρον του σ'αυτήν την εκδίκηση μετά απ'ό,τι έγινε; Άρχισε να ιδρώνει. Τι τον είχε πιάσει ξαφνικά;!

"Πραγματικά αυτό θες να κάνεις...; Δε φαίνεσαι και πολύ πειστικός."
"Σκάσε," είπε πιο ήρεμα απ'ότι περίμενε "εγώ κάνω τις ερωτήσεις εδώ. Το ξέρεις πως έχω τα καλύτερα αντανακλαστικά, από μας τους δυο. Γι αυτό αρχικά απάντησέ μου σ'αυτό: το σημείωμα προοριζόταν για τον χαφιέ σου...πού είναι η Minerva. Σωστά;"

Του πήρε αρκετή ώρα ν'απαντήσει΄ με τις καραμπίνες να δημαδεύει ο ένας τον άλλον, το ένα μάτι πάντα κλειστό και τα χέρια στη σκανδάλη, είχε κι ένα άγχος παραπάνω. "Ναι," ομολόγησε στο τέλος "εξού και το αγριολούλουδο..."
Στα διάλα πια, σκέφτηκε απελπισμένος, καμιά γυναίκα που της αρέσω και μου αρέσει δεν είναι κανονική! "Ωραία. Και είσαι στο νησί για ποιο λόγο...;"
"Ω έλα τώρα αγαπητέ μου," είπε με μπρίο "πραγματικά περιμένεις να σου μεταφέρω τις εντολές μου;"
"Αν δε θες να πεθάνεις...!"
"Οχο. Και πώς βρίσκεσαι εσύ εδώ επαναστάτη με αιτία;"
"...ήρθα για να σε βρω βλέπεις. Έμαθα από πού είσαι και που είναι η οικογένειά σου. Και για τις τελευταίες τρεις βδομάδες, τους γνώρισα αρκετά καλά."