[Τελευταίο Μέρος] Γράμματα και αίματα: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. [Τέλος-Αποστολή-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Πρώτη φορά είδε τον Caesar να εκνευρίζεται ή ν'ανησυχεί για κάποιον πραγματικά: το κατατάλλα όμορφο πρόσωπό του γέμισε γραμμές. Άλλαξε ολόκληρη η κάτοψή του. "Και πού είναι τώρα;" Η επιφυλακτικότητά του άγγιζε όρια παράνοιας.
"Είναι μακριά από δω, σ'ένα πλοίο καθοδόν για ένα απ'τα εξοχικά σας. Ασφαλείς και αρτιμελής, τους έστειλα μακριά απ'αυτό το νησί. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ήξερα πως αν έμεναν εδώ θα πάθαιναν κακό, κι εγώ δεν είμαι αναίσθητος σαν κι εσένα, να μαχαιρώσω πισώπλατα ανθρώπους που μοιραστήκαμε ψωμί και νερό!"

H ανακούφιση που πέρασε από τα μάτια του συνοδεύτικε από ενοχή και ντροπή. "Έχεις δίκιο΄είσαι καλύτερος άνθρωπος από μένα. Τι ζητάς λοιπόν από αυτόν τον ταπεινό άντρα...;"
"Σ'αντάλλαγμα που άφησα την οικογένειά σου να ζήσει, θα μου πεις ό,τι θέλω. Μου χρωστάς."
"Δε θα με σκοτώσεις λοιπόν...;"
"Μη ζορίζεις την τύχη σου Ομορφόπαιδο γιατί δεν το χω σε τίποτα να πατήσω τη σκανδάλη." Δεν έλεγε και ψέματα. Και οι δύο μπορούσαν να δουν όχι μόνο το χέρι του, αλλά και το δάχτυλο να τρέμει, έτοιμο να πυροβολήσει από μόνο του. "Οπότε...πώς και ήρθες από δω; Μόνο επειδή σε είπε η Minerva ή έχει κι άλλα από πίσω;" To στόμα του συσπάστηκε. "Το δεύτερο βλέπω. Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις; Ν'απαλλάξεις κανέναν Tarlok Dale απ'τα καθήκοντά του μήπως γιατί το παράκανε με την εξουσία;"
"Πώς ξέρεις εσύ κάτι τέτοιο-;"
"Το μάντεψα. Ή μάλλον, έπεσα πάνω σ'αυτόν τον ανώμαλος κι άλλους τέσσερις ενώ έπαιζαν τις κουμπάρες μ'ένα μάτσο καημένα ναρκωμένα κοριτσάκια." Αααα, να η ντροπή από πριν, μόνο δεκαπλάσια, ανάμιχτη με θυμό και αηδία. "Και κάτι μου λέει πως δεν το ακούς πρώτη φορά αυτό."
"Όχι," ομολόγησε, και φάνηκε να χαίρεται που έχει κάποιον να συμμεριστεί τον αποτροπιασμό του "μου το είπαν οι ανώτεροι. Αυτό έπρεπε να έρθω να καθαρίσω--δηλαδή αυτούς. Και τους τέσσερις. Και μετά να το κάνω να φαίνεται σαν ατύχημα..."
"Ή ότι το έκαναν οι επαναστάτες. Χε, κουτί σε ήρθε αυτή η επανάσταση ε;"

Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του κυβερνητικού εκτελεστικού οργάνου. "Μπορεί να με βοηθήσατε περισσότερο παρά να με δυσκολέψατε, το ομολογώ..."
"Χαίρομαι, χαίρομαι," είπε αργόσυρτα, φανερό πως εννοούσε το αντίθετο "αλλά ούτε να διανοηθείς να συγκαλείψεις το θέμα με τα καθάρματα. Έστειλα γράμμα σε κάτι φίλους μου δημοσιογράφους. Δε θα το αποσιωπήσουν. Φαντάσου τους τίτλους: αδερφός του βασιλιά σε συνεργασία με τον τοπικό εκπρόσωπο της Κυβέρνησης και άλλους τρεις πλούσιους αποκαλύπτονται!"
"Καλά όλα αυτά, αλλά μήπως να κατεβάσουμε τα όπλα; Έχω αρχίσει να πιάνομαι..."
"Αν θες, κάντο," προκάλεσε ο επαναστάτης. Και προς πλήρη έκπληξη του, το έκανε! "Σοβαρά τώρα ρε;"
"Εσύ είπες αν ήθελα...!"
"Μου έδωσες το πλεονέκτημα χωρίς λόγο."
"Δε θα με σκοτώσεις." Πάνω που πήγε να τον αντικρούσει, όλο μίσος και αγανάκτηση, είδε την υπερβολικά ήρεμη έκφραση του Caesar και σταμάτησε. Μπορεί αυτός να του έδινε ένα σοβαρό λόγο για να μην το κάνει και να μπορούσε να δικαιολογήσει αυτήν την έλλειψη κινήτρου... "Αν το επιθυμούσες πραγματικά, δε θα προλάβαινα καν να σε δω όταν άνοιξα την πόρτα. Αν ήθελες να με σκοτώσεις, μπορούσες από μακριά ακόμα, αλλά ήρθες εδώ ώστε να λογοδοτήσω. Θες απαντήσεις, να σε κοιτάξω στα μάτια και να εξηγήσω τις πράξεις μου.
Γιατί και ο φίλος σου, αυτός που θέλεις να εκδικηθείς, δε θα ήθελε να το κάνεις. Και το γνωρίζεις αυτό. Γιατί ο Brandon που είχα την τιμή να γνωρίζω εγώ, ήταν ευγενικός και συγχωρούσε. Δε θα ήθελε να λερώσεις τα χέρια σου με αίμα, πόσο μάλλον εξαιτίας του.
Γι αυτό δε φοβάμαι. Αλλά, είμαι έτοιμος να κάνω μια ανταλλαγή: σου υπόσχομαι προφύλαξη για τον Kei και την Kita από τις αρχές, για όσο ζω και αναπνέω και είμαι ικανός να κρατήσω μια τέτοια υπόσχεση."

Όσο μιλούσε, ο Bola ένιωθε τα μάτια του να δακρύζουν. Δεν ήταν τόσο ευσυγκίνητος ποτέ, ούτε ήθελε να φανεί αδύναμος, μα...μα και μόνο αυτά που του έλεγε ήταν τόσο μεγάλη ανακούφιση! Ήθελε όσο τίποτα άλλο να τον βρει και να τον αρπάξει απ΄τον λαιμο, αλλά ήθελε πραγματικά να τον σκοτώσει; Ό,τι κι αν είχε κάνει, πραγματικά ήθελε να σκοτώσει κάποιον άλλο για τόσο προσωπικό λόγο; Τον προειδοποίησε κιόλας, του είχε πει "σταμάτα" και "δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς εσύ γι αυτόν" και άλλα παρόμοια, μα στο τέλος...ποτέ δεν το έκανε. Ποτέ δεν τράβηξε τη σκανδάλη.

Τότε κατάλαβε γιατί πραγματικά έτρεμε το χέρι του: δεν ήταν οργή, μα φόβος. Φοβόταν μην το κάνει πραγματικά. Έκλεισε τα μάτια του για να τα καθαρίσει από τα μικρά δάκρυα που έκαναν σπίτι τους τα μάτια του και τον κοίταξε σοβαρός. "Το δέχομαι΄δίκαιο αντάλλαγμα. Και για το ότι δε σε σκοτώνω, ενώ έπρεπε να σε κάνω τρυπητό, τι θα μου δώσεις;"
"...δε θα σε συλλάβω. Όχι σ'αυτό το νησί τουλάχιστον. Θα σ'αφήσω να φύγεις."
"Χμ, ενδιαφέρον αντάλλαγμα. Το δέχομαι," είπε γρήγορα "αλλά θέλω να σκοτώσω αυτά τα καθάρματα. Το υποσχέθηκα στην ανηψιά σου να της στείλω την φίλη της εκεί που κάνει διακοπές και τ'ορκίζομαι πως αυτοί οι άνθρωποι θα πληρώσουν για ό,τι έκαναν. Ήξερες πως είχαν απαγάγει 30 άτομα για να παίζουν ολόκληρες οικογένειες;" Η έκπληξη στο βλέμμα του έλεγε όχι. "Και ξέρεις πως αυτός ο άθλιος ο Tarlok ήταν από τους πρώτους-!"
"Ναι ξέρω," είπε κοφτά "ξέρω τη διαφθορά από μέσα καλύτερα από σένα. Κι αυτό πρσπαθώ να εξαλείψω. Εσύ το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, εγώ το κάνω νόμιμα."
"Μη μου πεις ότι σε νοιάζει..."
"Κι όμως καλέ μου Bola, με νοιάζει. Όλα με νοιάζουν. Μπορεί να πρόδωσα την εμπιστοσύνη του Brandon και τη δικιά σου, αλλά ήταν μία από τις δυσκολότερες επιλογές που είχα να κάνω ποτέ. Τον κατανοούσα τον φίλο σου και τα ιδανικά του. Και συμπαθούσα εσένα.
Αλλά δεν ήταν προσωπικό στο τέλος, ήταν η δουλειά μου. Δεν ήθελα να το κάνω, αλλά αν θέλω να γίνω αυτός που πρέπει για να μπορώ να ελέγχω εγώ μερικά πράγματα, τότε πρέπει να κάνω και άσχημα πράγματα. Εξάλλου, καλοί άνθρωποι υπάρχουν και από τις δύο μεριές. Αυτό το έμαθα όταν σας γνώρισα καλύτερα..."

Εντάξει λοιπόν, μπορεί και ο Caesar να είχε ιδανικά. Δεν το αμφισβήτησε ποτέ αυτό. "Ξέρεις," είπε ξαφνικά και τα μάτια του είχαν πέσει λίγο΄φαινόταν σαν να θυμόταν κάτι "δεν ήθελα να πεθάνει ούτε εγώ. Αν ανακαλείς σωστά, δε σας σκοτώσαν όταν σας συνέλαβαν, απλώς σας οδήγησαν στον πατέρα του. Κι εμένα αυτό μου είχαν εκμυστηρευτεί. Υποθέτω πως ό,τι άλλο έγινε ήταν η κακή στιγμή."
Εκτίμησε που δεν τον κοίταξε στα μάτια ούτε μία φορά, αλλά μέχρι εκεί. "Ο Brandon πέθανε γιατί ήταν καλός πατέρας, που είχε έναν άθλιο πατέρα. Γι αυτό πέθανε. Ο ίδιος του ο πατέρας έριξε τη σφαίρα που τον σκότωσε. Μα ο θάνατός του δε μπορεί ν'αποδοθεί μόνο σ'εκείνον. Ήταν πολλά που τον οδήγησαν εκεί. Και κυρίως η προδοσία σου, που φανέρωσες τη θέση μας. Γι αυτό και είμαι περισσότερο θυμωμένος μαζί σου...και τώρα με τη Minerva. Χε, άτιμα θηλυκά της ζωής μου..."
"Σ'άρεσε ε...;" Το χαμόγελό του έγινε πειραχτικό, όπως κάποτε, πριν γίνουν όλα τα άσχημα μεταξύ τους. Τον σκούντηξε στον ώμο, παρόλο που είχε ακόμα το όπλο στο χέρι. Εκεί όμως ήταν που κι εκείνος την κατέβασε γιατί όχι μόνο πονούσε, κατάλαβε πως ήταν κι ανώφελη η απειλή.  "Αν δεν ήσουν ξανθός, θα είχε πέσει στην αγκαλιά σου σαν ώριμο φρούτο..."
"Μη μου πεις ότι εσύ της δημιούργησες κανένα τραύμα!"
"Χα χα," αυτό το ηλίθιο γέλιο, κελαριστό και διακριτικό καιρό είχε να το ακούσει "όχι, υπόσχομαι΄το είχε ήδη όταν τη γνώρισα. Ξέρεις πόσες αναφορές ανάρμοστηςμ συμπεριφορά έλαβα γι αυτό αγαπητέ...;"
"Πφφφ, πάω στοίχημα σου άξιζαν όλες."
"Yπερβολές," είπε με την ίδια ευκολία και μπρίο με πριν.

Και τότε ήταν που το παρατήρησε, όταν απάντησαν με τον ίδιο τρόπο - έστω κι αν ο ένας το έκανε νοητικά - και μπόρεσε να συγκρίνει. Τόσο καιρό δεν τον έψαχνε να τον σκοτώσει...όχι. Τόσο καιρό τον έψαχνε για να βρει κάποιον που ήξερε τον κολλητό του όσο κι εκείνος, που ήξερε τον άνθρωπο πίσω από τον τίτλο του επαναστάτη. Κάποιον που είχαν ήδη μοιραστεί ιστορίες μαζί και δεν προσβαλόταν και δεν έπρεπε να προσέχει τι λέει και τι κάνει. Ανατρίχιασε. Τόσο καιρό έψαχνε έναν παλιό γνωστό.

Παρόλαυτα, κρατήθηκε να μη γελάσει, παρά το συνομωτικό ύφος του άντρα μπροστά του. "Λοιπόν, έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Κοίτα πως έχει και πως θα πάει το πράγμα: μέχρι και την πλατεία είναι μόνο επαναστάτες. Αν πας με τη στολίτσα σου, θα σε πάρουν με τις πέτρες. Μέσα και στην περίμετρο του Παλατιού είναι μόνο δικοί σου. Αν πάω να μπω μόνος μου θα με κάνουν του αλατιοί. Αν όμως συνεργαστούμε, κανείς απ'τους δύο δε θα πάθει τίποτα. Σε ξέρει ο ανώμαλος, έτσι;"
"Ω, ναι, στο νησί είναι από τότε που ήμουν δεκατρία χρονών."
"Ωραία. Αλλά θα πάρουμε κι έναν φίλο μου μαζί, του υποσχέθηκα να είναι παρών όταν γίνει ό,τι γίνει με εκείνους."
"...πώς-;"
"Είναι του Ναυτικού, μην ανησυχείς. Απλώς τον είχα απαγάγει και τώρα συνεργαζόμαστε." Φάνηκε έκπληκτος. "Μην κάνεις έτσι, έχεις κάνει χειρότερα. Έλα, πάμε τώρα..."
Δεν είχε πρόβλημα να τον κάνει να τον ακολουθήσει, ακόμα και με την καραμπίνα χαμηλωμένη. Μάλλον ήθελε να εξιλεωθεί κι αυτός με τον τρόπο του. Αλλά η δουλειά, δουλειά: "Το συνειδητοποιεί πως θα πάρει επικύρηξη γι αυτό, έτσι;"
"...νομίζω πως ναι," είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του "αλλά μπορείς πάντα να του το θυμίσεις για καλό και για κακό. Δε θέλω να κλαίγεται μετά."
Βρέθηκαν μπροστά στο πλοίο του Bola - ουσιαστικά του Joss -. "Γιατί να μείνει μαζί σου, όταν μπορεί να έρθει πίσω μαζί μου και χωρίς επικύρηξη;"
"Έχω την αίσθηση πως έχει σιχαθεί το Ναυτικό λίγο-πολύ τώρα...αλλά μπορούμε πάντα να τον ρωτήσουμε. Έλα," τελείωσε, άνοιξε την πόρτα και μπήκε στην καμπίνα. "Ξυπνητούρια ωραίες κοιμωμένες. Αστέρι, εσύ έρχεσαι μαζί μου." Δεν περίμενε να ξυπνήσει: τον άρπαξε από τη μπλούζα και τον τράβηξε πάνω. Η πληγή του ξανάνοιξε, αλλά δεν πειράζει, είχε κάνει και πιο ηλίθια πράγματα...

"Ποιος είναι αυτός," ρώτησε με περιέργει αφού τον ξύπνησαν; Ο Joss και ο Magada δεν κατάλαβαν τίποτα: ο πρώτος απ'τον πόνο ενώ ο δεύτερος από το ροχαλητό. Σηκώθηκε, έβαλε τα παπούτσια του κι άρχισε να τους ακολουθεί εκεί που πήγαιναν. "Δεν τον έχουμε ξαναδεί..."
"Ναι, έχεις δίκιο. Μόλις έφτασε στο νησί. Είναι η δουλειά που έπρεπε να κανονίσω, να τον βρω."
"Αααχα. Όχι η Minerva;"
"Ωωω; Χο χο, ακόμα και οι φίλοι σου διακρίνουν πως κάτι τρέχει ανάμεσά-αα!" Έφαγε μια αγκωνιά στην κοιλιά ΄ αν και δε διπλώθηκε, έτοιμος ήταν. "Όπως και να 'χει, εγώ σου είπα πως θα της άρεζες...με λένε Caesaaar," είπε στο τέλος με αέρα ευγενή και τίναξε τα μαλλιά του "Caesar Denier, στις υπηρεσίες σας."
"Ώπα κάτσε, μια στιγμή," είπε αναστατωμένος σηκώνοντας τις παλάμες του "ο ίδιος Caesar που ήθελε ν-ν-ν-ν-να,"
"Χαλάρωσε, ζωντανός δεν είναι; Πω πω, πώς κάνουν έτσι πια οι νέοι σήμερα;"
"Άσε, δραματοποιούν τα πάντα, στη βάση εκπαίδευσης να δεις..."

Κοίταξε και τους δύο πολύ καλά, μια τον ένα μια τον άλλο, από πίσω τους όπως ήταν. "Είστε σίγουροι ότι είστε εχθροί...;"
Κοίταξαν πίσω τους απορημένοι. Ανασήκωσαν τους ώμους ταυτόχρονα, έστω κι αν ο καθένας το έκανε με πολύ διαφορετικό τρόπο. "Είμαστε σίγουρα σε αντίπαλα στρατόπεδα..."
Ένα φρύδι σηκώθηκε με μεγάλη αμφιβολία. "Αχα...και τώρα πού πάμε;"
"Εχεχε, θυμάσαι εκείνους τους πέντε...; Ήρθε η ώρα τους."

"Εγώ δεν άκουσα τίποτα, συγγνώμη, είπατε κάτι καλοί μου κύριοι;"
"Εε, όχι όχι, συνεχίστε."

Εντάξει, αυτό ήταν περίεργο. Ήταν υπερβολικά φιλικοί μεταξύ τους, ειδικά σ'αυτόν που ήξερε τι έκανε ο ένας στον άλλον. "Αααχα, και πώς θα περάσει αυτός απαρατήρητος ανάμεσα από τους επαναστάτες;"
"Σ'αυτό θα βοηθήσω εγώ κι εσύ΄μας ξέρουν σαν τον παραμυθά και τον βοηθό του, άσε που βοήθησα και στη μάχη. Μην ανησυχείς, θα περάσουμε." Εκεί χαμήλωσε λίγο το βήμα του και πήγε δίπλα στον Ernie. "Το σημαντικότερο είναι να μας βάλει αυτός μέσα στο Παλάτι..."
"Ω...;" Τον διπλοκοίταξε. "Και μετά πώς θα..."
"...φύγουμε; Μην ανησυχείς, θα τα κανονίσει αυτός. Μόνο που," δείλιασε να συνεχίσει και έριχνε κλεφτές ματιές στον Caesar΄εκείνος τις κατάλαβε, αλλά γύρισε επειδικτικά το κεφάλι του προς τα εμπρός. "Μόνο που αν έρθεις μαζί μου για να κάνουμε ό,τι κάνουμε, θα πάρεις επικύρηξη. Οπωσδήποτε. Και θα είσαι φυγάς, κυνηγημένος. Θα θεωρηθείς επαναστάτης σαν και μένα ή απλώς-"
"Το πιασα!" Πετάχτηκαν από το ξαφνικό ξέσπασμα. "Το πιασα...την έβαψα. Ουφ," αναστέναξε ενώ έτριβε το μέτωπό του. "Θα δω τι θα κάνω μόλις έρθει εκείνη η στιγμή. Για τώρα, ας προσπαθήσουμε να περάσουμε απαρατήρητοι..."

Και πάνω στην ώρα έδωσε τη συμβουλή του, γιατί φτάσανε στο πρόχειρο στρατόπεδο στην πλατεία. Χε, δεν αστειεύονταν, όντως ήταν στρατόπεδο: μέρος για τους τραυματίες, μέρος για προπόνηση, μέρος για φαΐ--πότε τα πρόλαβαν όλα αυτά τόσο γρήγορα; Βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος των χωρικών, δηλαδή των κατοίκων του νησιού που συμμετείχε στην επανάσταση, είχαν αποσυρθεί για ύπνο στα σπίτια των πλουσίων που έτρεψαν σε φυγή. Για να νιώσουν πως είναι να κοιμάσαι μέσα στις πολυτέλειες έστω για ένα βράδυ...ή έτσι του είχαν πει όταν το παρατήρησε τις απουσίες τουλάχιστον.

Κάπως έτσι, εύκολα, πέρασαν μέσα από τους επαναστάτες. Δεν έπεσαν πάνω στην Minerva, αλλά όχι από τύχη μα επειδή ο Bola κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να μην την πετύχουν: όπου έβλεπε γυναίκα, πήγαινε απ'την άλλη μεριά. Κατάφερε να αποφύγει όχι μόνο τη συγκεκριμένη, μα κάθε θηλυκό που υπήρχε σ'εκείνο το ερασιτεχνικό στρατόπεδο. Έκανε πολλά παράπονα ο Caesar, μα δεν τον ένοιαξε.

Έφτασαν σχεδόν αμέσως στο Παλάτι όπου η φύλαξη ήταν πολύ βαριά: υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερις στρατιώτες σε κάθε μεριά του κάστρου ανά πάσα στιγμή, δύο περιπολώντας και δύο σταθεροί. Κρατούσαν όπλα και είχαν σπαθιά στα χέρια τους. Όλοι φαίνονταν κουρασμένοι. Οι περισσότεροι ήταν από πριν και περίμεναν μάλλον τον επόμενο να τους απαλλάξει. Απ'τη μεριά που πήγαν εκείνοι, βρήκαν δύο πολύ εχθρικούς φρουρούς, οι οποίοι δε δίστασαν να πυροβολήσουν προειδοποιητικά όταν έφτασαν στα τέσσερα μέτρα! "Με λένε Caesaaar Denier και είμαι εδώ με το Ναυτικό."

Η μία καραμπίνα κατέβηκε ενώ ο ένας φρουρός κοίταξε τον άλλον. "Κύριε Denier, εσείς είστε; Γυρίσατε; Πότε;"
Πήγε μπροστά και φούσκωσε το στήθος του. "Έφτασα απόψε, μία ώρα και κάτι μετά τα μεσάνυχτα. Με έστειλαν εδώ πριν μάθουμε για την επανάσταση, αλλά τώρα που το έμαθα θα στείλουν κι άλλους μετά από μένα. Τώρα αφήστε εμένα και τους φίλους μου να περάσουμε."

Κοιτάχτηκαν ξανά. "Φέρτε τους φίλους σας μπροστά να τους δούμε." Έκαναν ένα βήμα μπροστά και μπήκαν στο φως...κι όχι μόνο είδαν οι φρουροί τους άλλους αλλά και οι άλλοι τους φρουρούς΄ο Bola πάγωσε. Ο ένας απ'τους δύο ήταν αυτός που τον είχε ξυλοφορτώσει. Αμάν, αμάν, αμάν, αμάν! "Αυτός είναι ο τύπος που έδερνα πριν στις συμπλοκές," αναφώνησε κι έδειξε τον επαναστάτη. "Δεν ξέρω γιατί είναι μαζί σας κύριε, αλλά-!"
"Αυτός ο άνθρωπος μου έδωσε ασφαλή πέρασμα από το λιμάνι μέχρι εδώ, μέσα απ'όλους τους επαναστάτες." Ήταν αγέρωχος και απόλυτος. "Θα περάσει." Και δε σήκωνε αντιρρήσεις.
Αν και φάνηκε να διστάζει, έκανε νόημα στον διπλανό του. "Καλώς..." Ενώ περνούσαν από δίπλα του, κοίταξε τον Bola. "Ακόμα τρέχει αίμα βλέπω αυτό ε...;"
"Αν θες να τρέξει κι από σένα, συνέχισε..." Πήγε ν'αρπαχτεί, όμως το βλέμμα του "τα θες και τα παθαίνεις" κοσμούσε τα πρόσωπα όλων.

Ο Bola όμως ένιωσε κάτι εκείνη τη στιγμή, σαν κάποιος να τον παρακολουθεί΄κοίταξε παντού γύρω του μα δεν είδε κάτι...περίεργο. Θα ορκιζόταν πως είχε ξανανιώσει έτσι πρόσφατα για κάποιον λόγο. Προσπάθησε να το αγνοήσει και συνέχισε.

To συναίσθημα αυτό της παράνοιας τον συνόδεψε και μέσα στο Παλάτι, όταν απομακρύνθηκαν από τους φρουρούς και πριν φτάσουν στη μεγάλη σάλα. Φυσικά, ακόμα και στους διαδρόμους υπήρχαν μικρές περιπολίες, αλλά ήταν ένας άντρας μόνος και φάνηκε πως τους βάλανε όχι γιατί φοβούνταν οι ίδιοι, αλλά οι πλούσιοι έμποροι που είχαν εγκλωβιστεί εκεί μαζί τους. Σ'έναν από τους διαδρόμους, ο Bola βρήκε τον διοικητή, ο οποίος τον χαιρέτισε εγκάρδια. "Χαίρομαι που είσαι ζωντανός" του είχε πει. Μετά τον πήρε παράμερα - κάτι που και οι δύο άνθρωποι μαζί του επέτρεψαν - και με το που μείνανε μόνοι τους, φάνηκε πιο αναστατωμένος από ποτέ.

"Δε μπορείς να φανταστείς τι βρήκαμε εκεί, στο βεστιάριο του θεάτρου...δε μπορείς να φανταστείς τι είδαμε."
"Εννοείς πως βρήκες τους-;"
"Όχι δυστυχώς," είπε αμέσως, αν και παρερμήνευσε αυτό που ήθελε να του ρωτήσει "αλλά πρέπει να βρήκα τους υπαίτιους. Και το χειρότερο απ'όλα...;" Κοίταξε γύρω του, να σιγουρέψει πως κανείς, μα κανείς δεν τους άκουγε. "Εμπλέκεται ο Captain Dale σε όλο αυτό. Αλλά ξέρουμε πως οι απαγωγές αυτές δεν είναι του ναυτικού. Όμως μπορεί να έμαθα πού μπορεί να κρατάνε τους αιχμαλώτους..."
"Συγγνώμη, τι λες; Δεν ξέρεις;"
"Τι να ξέρω;"
"Οι κρατούμενοι είναι ασφαλείς΄τους βρήκα εγώ. Κι ευτυχώς ήταν όλοι ζωντανοί--λίγο ψυχικά ημαδεμένοι για πάντα ίσως, αλλά ζωντανοί. Καλά, δεν τους προσέξατε όταν βγήκαν από τα μπουντρούμια;"

Τον κοίταξε εμβρόντητος. "Δ...δεν είχα ιδέα. Ο Hyakkimaru ανέφερε ένα μάτσο ανθρώπους που δημιουργούσαν πανικό ακριβώς πριν αρχίσουν οι αναταραχές, μα φαντάστικα πως ήταν επαναστάτες...μου λες δηλαδή πως είναι όλοι καλά; Και τους βρήκες μόνος σου; Πώς;!"
"Αυτά δεν έχουν σημασία-."
"Ναι αλλά αν τους βρήκες, σήμαινε πως ήξερες για τον πρώην αντιβασιλέα και τα βίτσια του, πρ-!"
"Πρέπει να φύγω, ελπίζω να τα πούμε μετά. Να προσέχεις τον εαυτό σου αν δε σε ξαναδώ για λίγο καιρό...!" Πριν προλάβει ν'αποκριθεί, είχε χαθεί από το οπτικό του πεδίο, πίσω από τον φρουρό που περνούσε και μετά ανάμεσα στους συντρόφους του.