[Τελευταίο Μέρος] Γράμματα και αίματα: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. [Τέλος-Αποστολή-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ευτυχώς, ό,τι κι αν ήταν αυτό, αρκετά καυτό για να δημιουργήσει εγκαύματα, μα ήδη ένιωθε σαν να είχε πυρετό. Κοιτώντας άλλη μια φορά το τι υπήρχε γύρω του, είδε πως το πράγμα το οποίο έπεσε, είχε μέγιστο ύψος δέκα μέτρα, παρόλο που αυτοί βρίσκονταν το πολύ στα πεντέμισι. Αρα, αυτό το πράγμα είχε την ικανότητα να συμπιέζεται ανάλογα το τι έπεφτε πάνω του. Ο Magada ήταν, ας πούμε, μισό μέτρο πιο πάνω απ'τον ίδιο: ελαφρύτερος, αρα ψηλότερα. Πάλι καλά, κι αυτός ανέπνεε.

Με πολύ δυσκολία, κατάφερε να κουνηθεί. Πονούσε, αν κι όχι ανυπόφορα - δεν είχε σπάσει κάτι, καλό αυτό - και προσπάθησε με μεγάλες κι αργές κινήσεις να φτάσει τον φίλο του. "Magada" φώναξε! "Magada, ξύπνα! Ξύπνα ρε, θα πάθεις τίποτα απ'τις αναθυμιάσεις!" Με τα πολλά, αγνοώντας όσο μπορούσε τον πόνο της πτώσης - πρέπει να κάνανε άλλα δέκα μέτρα μέχρι να πέσουν στο στρώμα ζελέ - τον έφτασε κι άρχισε να τον ταρακουνάει.

Τον είδε να σαλεύει και συνέχισε να φωνάζει. Στο τέλος, όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε τη φάτσα του Bola από πάνω του. Δε μπορούσε να τ'ανοίξει τελείως ούτε να συγκεντρώσει το βλέμμα του. "Ει...είμαστε ζωντανοί...;"
"Όχι ρε, είμαι ο άγγελος του θανάτου. Πεθαίνεις, ου~υυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ, πεθαίνει~ς!"

Πήγε να τον χτυπήσει για να σταματήσει τις βλακείες, μα ακόμα κι αυτή η μικρή κίνηση τον πόνεσε πάρα πολύ για να την ολοκληρώσει. "Σκάσε," του είπε στο τέλος ξεψυχισμένα "γελοίε."

Γέλασε λίγο, αλλά σταμάτησε αμέσως. "Έχεις δίκιο, έχουμε πιο σοβαρά θέματα ν'ασχοληθούμε. Όπως πχ, να κατεβούμε από δω. Εσύ έσπασες τίποτα;"
Το σκέφτηκε και αποφάσισε να πάει να κουνηθεί ολόκληρος για να το διαπιστώσει. Όταν όμως το μόνο που πόνεσε ήταν το κεφάλι του περισσότερο και μετά τα χέρια του κατάλαβε πως ήταν εντάξει. "Όχι."
"Φιουυυ," έκανε επίτηδες δυνατά και προσπάθησε ν'ανακαθίσει. Τόσο εύπλαστο που ήταν αυτό το υλικό όμως, δεν τον άφησε να το κάνει πριν την τέταρτη προσπάθεια. "Τώρα, πες, πώς να κατεβούμε από δω; Σκέφτεσαι τίποτα;"
"Ε, πηδάμε μωρέ..."
Τα μάτια του γούρλωσαν κι έμεινε να τον κοιτάει έτσι. "Να πηδήξουμε; Αν δε σπάσαμε τίποτα πριν θα το σπάσουμε τώρα--είμαστε έξι μέτρα ψηλά!"
"Τι λες καλέ, maximum τρία είμαστε."
"Όοοοχι-!"
"Κοίτα κάτω και θα δεις," τον παρότρυνε κι έδειξε με το δάχτυλο. Γεμάτος αμφιβολία, το έκανε ο επαναστάτης, αλλά δεν είδε αυτό που περίμενε: όντως ήταν σε χαμηλότερο ύψος. Αλλά πώς;!
"Μ-μ...μα πριν ήτανε ψηλότερα, το είδα...Ωωωω, κάτσε αυτό είναι καλό! Αν χαμηλώνει από μόνο του τότε να περιμένουμε να φτάσει χαμηλά αρκετά για να είμαστε σίγουροι πως δε θα πάθουμε τίποτα."
"Α, να! Εκεί, δες: το ίδιο πράσινο πράγμα μ'αυτό που καθόμαστε, αλλά είναι υγρό. Λες να...λιώνει;"
"Πολύ πιθανόν, με τόση ζέστη δίπλα. Μα δεν καταλαβαίνω. Αν αυτό είναι παγίδα, πολύ λογικό γιατί είχε και στο πρώτο τούνελ, γιατί να υπάρχει δικλείδα ασφαλείας;" Και οι δύο σκέφτονταν ενώ περίμεναν να λιώσει αρκετά το ζελέ, αλλά όχι ακίνητοι, μπας και λιώσει νωρίτερα. "Μήπως φταίνε οι δαυλοί; Δηλαδή, μήπως μας έσωσε πως έχουμε δαυλούς; Αααχ, αυτό εννοείται-εξαιτίας τους άναψε εκείνο το πράγμα΄ αυτό που εννοώ είναι πως μήπως φταίει το ότι κανονικά αυτοί που το σκάνε δεν έχουν δαυλούς κι έχουν συνήθως αυτοί που τους κυνηγάνε;"

"Βγάζει νόημα αυτό, αλλά ειλικρινά τώρα, τι μας νοιάζει; Ζούμε; Πάλι καλά. Κι εδώ λίγο δύσκολα να χει κι άλλες παγίδες. Αρκεί να πάρουμε κάπως φωτιά μαζί μας σε κάτι για να χουμε φως όπου θα πάμε κι άσε γι άλλη στιγμή το τι και πώς."

Σούφρωσε τα χείλη του ενοχλημένος. "Απαπα. Καθόλου περιέργεια δεν έχεις," τον κατηγόρησε και σταύρωσε τα χέρια του. Για να μην τον κοιτάει άλλο, κοίταξε κάτω και είδε πως πλέον είχαν μόνο μισό μέτρο ύψος. "Πηδάμε," είπε ξερά και χωρίς άλλη προειδοποίηση χάθηκε από τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του o Magada και τον ακολούθησε.
"Μια χαρά κατεβήκαμε και τα λοιπά...και τώρα τι κάνουμε;"

Κοίταξαν και οι δύο παντού, για κάποια έξοδο: πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, αλλά τίποτα. Αυτό που είδαν όμως ήταν πιο...εντυπωσιακό παρά βοηθητικό΄ βρίσκονταν μέσα σ'ένα πραγματικό σπήλαιο. Στο ύψος ήταν σίγουρα δεκαπέντε μέτρα, αλλά και όλο το μέρος ήταν σαν μια τεράστια πέτρινη αίθουσα με πλάτος και βάθος τεράστιο! Πέτρες ενώνονταν σαν κολώνες, σχηματίζοντας κάτι σαν δωμάτια. Αν και δε φωτιζόταν όλο το μέρος, μάλλον μόνο μέχρι εκεί που μπορούσε να εννοηθεί πως συνεχίζει το σπήλαιο απ'όλες τις μεριές. Το φως αντανακλούσε πάω στην υγρή πέτρα, χόρευε σ'όλες τις επιφάνειες. Κάπου στο βάθος, υπήρχε μια λιμνούλα, και σίγουρα η παρουσία του ήταν έντονη γενικώς, απ'τη μυρωδιά που έβγαζε.

Το κρύο ήταν πιο έντονο εκεί κάτω, κι όλο το μέρος φάνταζε αφιλόξενο, όπως όλα τα όμορφα μα φυσικά μέρη του κόσμου: να τα θωρούν τα μάτια του ανθρώπου, αλλά να μη τα καταστρέφουν τα χέρια του. Υπήρχε κι ένα αεράκι εκεί, τα μαλλιά του Magada κουνιόνταν ευχάριστα. Το χρώμα ήταν παντού το καφέ, όμως το πολύ σκούρο και δεν έβλεπαν τίποτα άλλο για όσο μπορούσαν να δουν.

"Πάμε από κει," δήλωσε κι έδειξε το μέρος απ'όπου προερχόταν αυτός ο αέρας.
"Είσαι σίγουρος; Εγώ λέω-!"
"Εσύ λες πολλά και να σου θυμίσω πως σ'ακούσαμε και πέσαμε. Τώρα ακολούθα με." Δεν περίμενε να δει αν θα το κάνει ή όχι, απλώς τον έπιασε από τη μπλούζα άγαρμπα και τον τράβηξε.
"Α, εντάξει, το πιασα, χαλάρωσε. Ακολουθάω, ακολουθάω," αναφώνησε ενώ του χτυπούσε το χέρι για να τον αφήσει.

Το έκανε, αφού του πέταξε μια θανατηφόρα ματιά, και πήγε στη μεγάλη φωτιά. Έκοψε το μανίκι του και το τύλιξε γύρω απ'ότι πιο μακρόστενο μπορούσε να βρει: παραδόξως ήταν ένα κλαδί. Τι στο καλό, από πού είχε πέσει; Καλά, μικρή σημασία είχε αυτό΄ το τύλιξε με το μανίκι του και μόνο για μια στιγμή το έδωσε στις φλόγες. Έπιασε φωτιά και ήταν καλή. Χαμογέλασε. "Ωραία, έχουμε και φως τώρα. Εμπρος, μαρς!"

Ξεκίνησαν πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση απ'την οποία πήγαιναν πριν, αν η αίσθηση του προσανατολισμού του ήταν τόσο καλή όσο παλιά, αλλά ήταν η σωστή, γι αυτό ήταν σίγουρος: η μύτη του δεν έκανε ποτέ λάθος, συν του ότι προερχόταν αέρας από κει. Αέρας=έξω κόσμος, γιατί σιγά μην είχαν βάλει κανένα ανεμιστήρα εδώ κάτω.

Όσο πήγαιναν όμως, τόσο μεγάλωνε το μέρος: το σπήλαιο μεγενθυνώταν και μεγενθυνώταν και το φως όλο και πιο μικρό φαινόταν σε σύγκριση με τις υπέροχες, τεράστιες σκιές που δημιουργούσε. Σχεδόν σαν να υπήρχε και κάποιος άλλος εκεί κάτω μαζί τους, αλλά ήξεραν πως ήταν μόνοι: ησυχία, μα όχι αυτή η απόκοσμη που σε βάζει σε σκέψεις. Υπήρχαν οι ήχοι του νερού που πατούσαν, καθώς και οι σταγόνες από ψηλά που έπεφταν έκαναν τον χαρακτηριστικό πλαφασμό. Από μακριά, άκουγε νυχτερίδες και όλα ήταν κανονικά. Δεν φοβόταν.

Μα έτσι κι αλλιώς δεν είχε λόγο: η καραμπίνα ήταν ακόμα στη θέση της, όπως κι όλα τα υπόλοιπα όπλα του. Το παραμικρό να γινόταν, θα είχε τρόπο ν'αμυνθεί...

Αρκετή ώρα αργότερα, επτέλους φτάσανε σε σημείο που το μέρος μίκρυνε σημαντικά σε πλάτος και φάρδος, μα όχι σε ύψος. Η φωτιά φάνταζε τεράστια πλέον, φώτιζε και τις μικρές λεπτομέρεις, κάνοντας τα πάντα πιο τρομακτικά και μεγάλα. Το αεράκι είχε γίνει πιο δυνατό, παίρνοντας μαζί του τη μυρωδιά της μούχλας, για καλή τύχη του επαναστάτη. Άρχισε να βήχει, λες κι ο καθαρός αέρας έπαιρνε τον βρώμικο απ'τα πνευμόνια του, και μ'αυτό ένιωθε τα πλευρά του να πονάνε. Το ενδιαφέρον του Magada, που εκφράστηκε μέσω της ερώτησης "είσαι καλά," πήγε αναπάντητο, αλλά στο τέλος τον χτύπησε την πλάτη για να δείξει ότι τον άκουσε.

"Κ,καλά είμαι, καλά."
"Μήπως θες να-;"
"Όχι, συνεχίζουμε. Δεν έχω πρόβλημα, το πα-"
"ΑΑΑΑΑΑ!" Πήδηξε πίσω από την ξαφνική κραυγή του Σημαδεμένου ενώ εκείνος έδειχνε με το δάχτυλο κάτι πίσω του κάτασπρος σαν το πανί. Γύρισε να δει τι στο καλό τον τρόμαξε τόσο πολύ. Κι αυτό που είδε ήταν ένας...σκελετός. Ένας σκελετός που φαινόταν σαν να είχε κάποια μέλη του συναρμολογημένα λάθος, βγαλμένα ή ανάποδα: το ένα πόδι ήταν γυρισμένο, το ένα χέρι ήταν μισό μέτρο πιο μακριά απ'ότι έπρεπε και μερικά πλευρά είχαν σπάσει σε πολλά σημεία. Μέχρι και το κεφάλι είχε σταματήσει σε μια απίθανη στάση που σίγουρα σήμαινε πως κάποιος είχε πεθάνει, μα από τι; Από - κοίταξε πάνω και είδε μια τρύπα - πτώση. Αααχα, ώστε αυτό πάθαινες αν δεν είχε εκείνο το στρώμα-ζελέ να τους ανακόψει την πτώση. Κατάπιε δυνατά.

"Αχα...λοιπόν, μην κάνεις έτσι. Νεκρός είναι." Πήγε πιο κοντά για να μελετήσει τον σκελετό. "Γεμάτος ιστούς και σκόνη, αρα είναι αρκετό καιρό εδώ...Δες, έχει μείνει και λίγο απ'τα ρούχα του. Ω, έχει και μια δερμάτινη τσάντα εδώ παραδίπλα. Έλα να την ανοίξουμε να δούμε τι έχει!"

Αμέσως, ο Magada συμφώνησε και πήγε δίπλα του, παρά τον αρχικό του φόβο. Κοιτάχτηκαν με το ίδιο χαμόγελο και ο Bola πήρε την τσάντα στα χέρια του. Την άνοιξε...κι έβγαλε κάτι περίεργο από μέσα. Ήταν στρογγυλό και ένα ανοιχτό κόκκινο, σχεδόν καροτί στο χρώμα, αλλά έμοιαζε με λαχανικό. Το κοίταξε με απορία. Άρχισε να το μελετάει. "Έι, τι λες ν'αφήσουμε αυτήν τη βλακεία και να ψάξουμε κι άλλα;"

Δεν τον άκουσε όμως, συνέχισε να κοιτά το περίεργο λαχανικό που είχε στα χέρια του. Εκνευρισμένος, ο Magada πήρε την τσάντα απ'τα χέρια του κι άρχισε να ψάχνει μόνος του, αλλά ούτε καν αυτό φάνηκε να συγκινεί τον επαναστάτη. Ε, αφού δεν ένοιαζε τον ίδιο...καθώς έψανε, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. "Ο-Ουάου...! Βρήκα ένα αυγό εδώ μέσα, όλο από διαμάντια και χρυσό! Δε σε κάνω πλάκα, να το! Στο καλό--εδώ μέσα έχει κι ένα περιδέραιο όλο πλατίνα και διαμάντια. Δ, δεν το πιστεύω Bola εδώ μέσα έχει ολόκληρο θησαυρό! Δες, κι άλλα κοσμήματα και πολλά πολύτιμα ακατέργαστα διαμάντια! Αν τα πουλήσουμε θα βγάλουμε μια περιουσία!"

Δεν πίστευε στα μάτια του! Μέσα εκεί υπήρχε ένας μικρός θησαυρός...και ο Bola παρέμενε ασυγκίνητος. Άρχισε να τα παίρνει. "Ξες, έχει διαφορά του να μην είσαι φιλοχρήματος και να είσαι ηλίθιος. Ακόμα κι εσύ πρέπει να βρίσκεις σημαντικό-!"
"Σκάσε Σημαδεμένε, δεν καταλαβαίνεις...αυτό το πράγμα που βρήκαμε μαζί με τ'άλλα, αυτό το πράγμα που μοιάζει με λαχανικό...ξέρεις τι είναι;"

Τα μάτια του κοιτούσαν το λαχανικό λες και κοιτούσαν το μέλλον, έβλεπαν πέρα απ'αυτό. Η φωνή του ακουγόταν περίεργα, λες και μιλούσε για κάτι σεβάσμιο, κάτι πιο πάνω απ'αυτόν. Η αλήθεια είναι πως τον φοβέριζε λίγο ο τρόπος που συμπεριφερόταν ξαφνικά. "Όχι...τι είναι," ρώτησε με επιφυλακτικότητα;

"Είναι κάτι που όλη τη ζωή μου ήθελα να βρω και να πιάσω, μόνο και μόνο για την εμπειρία και είναι η δεύτερη φορά που είμαι τόσο κοντά του. Αυτό εδώ στα χέρια μου, είναι ένα φρούτο του διαβόλου...!"
"ΤΙΙΙΙΙΙΙΙ;!"

Έγνεψε σιγά σιγά, λες κι αν το έκανε πιο γρήγορα μπορεί να γινόταν σκόνη στα χέρια του. "Και κοστίζει περισσότερο απ'όλα τα μπιχλιπμίδια εκεί μέσα--αν το πουλούσαμε. Που φυσικά δε θα το πουλήσουμε. Το καταλαβαίνεις αυτό φαντάζομαι έτσι; Αυτό θα το κρατήσουμε, μυστικό κατά προτίμηση, ναι;" Τον κοίταξε και τον είδε που και πάλι έγνεψε καταφατικά, αλλά αρκετά πειστικά, έτσι αποφάσισε να μην τον υποπτευθεί πως θα κανε καμιά κομπίνα. "Ωραία. Βρήκαμε ένα φρούτο του Διαβόλου." Κούνησε το κεφάλι του, προσπαθώντας να το πιστέψει. "Βρήκαμε ένα φρούτο του Διαβόλου μαζί μ'ένα μάτσο πράγματα!" Κούνησαν και οι δύο το κεφάλι τους, ακόμα στην προσπάθεια. "Βρήκαμε ένα φρούτο του Διαβόλου! Βρήκαμε ένα φρούτο του Διαβόλου!" Άρπαξε τον Σημαδεμένο από τον γιακά κι άρχισε να τον ταρακουνάει! "Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω! Έχω ένα φρούτο του Διαβόλου!"
"Γουόου, οκέι, χαλάρωσε, βρήκες το φρούτο κι είναι δικό σου, μπράβο..."
"Ω, συγγνώμη, συγγνώμη έχεις δίκιο," απολογήθηκε παρατώντας τον. "Απλώς είναι το πρώτο που βρίσκω μόνος μου και δεν είχα ποτέ άλλοτε την ευκαιρία να κρατήσω ένα και-!"
Τον χτύπησε στην πλάτη παρηγορητικα. "Ναι, ναι, είναι αξιομνημόνευτο το γεγονός. Πάμε τώρα σιγά σιγά; Πρέπει να φτάνουμε στην έξοδο. Νομίζω είδα φως της μέρας από κει."

Εκείνη ήταν μία από τις σπάνιες φορές που τα πράγματα τα πάνε όπως τα θέλει: όντως, το φως που είχε δει ο Magada ήταν το φως της ημέρας, ή τουλάχιστον του φυσικού φωτός, γιατί δεν ήταν τελείως μέρα, είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Δεν έπαθαν τίποτα στον δρόμο της επιστροφής, γιατί παρά τη γλυστερότητα του εδάφους, δεν είχαν κάτι άλλο να φοβούνται και τίποτα δεν εμφνίστηκε να τους την πέσει.

Εν τω μεταξύ, ο Bola είχε κάνει μια σύνδεση: "ξέρεις τι, Σημαδεμένε," είχε πει λες και ήξερε τα πάντα "ο σκελετός που βρήκαμε εκεί πίσω, είναι ένας διάσημος κλέφτης Hohem. Θυμάμαι τον χτυπημένο αντιβασιλέα να με λέει πως ο περιβόητος αυτός κλέφτης αφού είχε χαθεί εδώ κάτω με τους θησαυρούς του Παλατιού, ποτέ ξανά δεν ακούστηκε."
"Υπέροχα, χαίρομαι για τον σκελετό που αναγνωρίστηκε."

Όταν βγήκαν από το σπήλαιο, ακόμα και το αμυδρό φως του βασιλέμένου ήλιου πόνεσε τα μάτια τους. Αλλά το πιο περίεργο απ'όλα ήταν πως βγήκαν πίσω από το Παλάτι και την άλλη μεριά της πόλης. Και γι αυτό η υγρασία ήταν τόσο δυνατή, γιατί ήταν πιο κοντά στη θάλασσα! Έβγαζε νόημα...βέβαια, αυτό ήταν ακριβώς απ'την άλλη μεριά απ'όπου έπρεπε να είναι αν ήθελε να δει τι θα γίνει με την επανάσταση που οργάνωσε. Άρα κι άλλο περπάτημα κι όλη μέρα δεν είχε φάει τίποτα.

Αποφάσισαν να πάμε μαζί μέχρι το Vera κι από κει, θα χωρίζονταν. Τους πήρε μισή ώρα τουλάχιστον να το κάνουν αυτό. Από τον δρόμο που διάλεξαν, ήταν μακριά από τυχαίες συρράξεις, έτσι υπήρχε ησυχία. Όμως ήταν αδιαμφισβήτητο γεγονός πως αυτή η ησυχία που επικρατούσε στο χωριό ήταν απόκοσμη. "Πας στο πλοίο κατευθείαν, ακούς," είπε αυστηρά αλλά όχι και τόσο, όταν φτάσανε στον προορισμό τους. "Εγώ πάω να τσιμπήσω κάτι και μετά θα πάω στην πόλη να δω τι έγινε. Είναι ήδη 10 η ώρα, δηλαδή ήδη δύο ώρες μετά την αποφασισμένη ώρα. Το λιμάνι είναι απείραχτο, δε θα σ'ενοχλήσουν."

"Θα φας, πού; Εδώ; Έχεις λεφτά πάνω σου;"
"Σημαδεμένε, κοίτα γύρω σου:" άνοιξε τα χέρια του κι έδειξε παντού "κανείς δεν είναι έξω, όλοι έχουν αμπαρωθεί μέσα ή λείπουν. Λες να τους πειράζει το ένα πιάτο φαΐ που θα πάει απλήρωτο;"

Λες και μόλις το συνειδητοποιούσε, στάθηκε με τους ώμους πεσμένους΄κοίταξε γύρω του. Ο Bola είχε δίκιο: δεν υπήρχε κανένας στους δρόμους, μα ούτε φως έβγαινε μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών--και το σκοτάδι ήταν ήδη πυκνό. Λίγο...περίεργο, αν ήθελε κανείς τη γνώμη του. "Πού πήγαν όλοι...; Κι εσύ πώς ήξερες πως θα λείπουν;"
"Χε," ρουθούνησε και τον κοίταξε λες και γνώριζε ένα μυστικό που ο άλλος δεν ήξερε "εγώ το οργάνωσα όλο. Εγώ φταίω για την ακρίβεια, αλλά ας μην το πούμε έτσι, ναι; Μια επανάσταση είναι στα σκαριά κι εγώ είμαι ο υποκινητής της..."

Τα μάτια του μεγάλωσαν ένα χιλιοστό. "Εσύ; Όλο όλο;"
"Εεεε," είχε ένα χαζό χαμόγελο "χεχε, όχι και όλο, με βοήθησε κι ο Joss και μια τύπισσα Minerva με τους 1000 ένοπλους άντρες της."
"Εντάξει, δεν είχες και πολύ βοήθεια..."
"Άι σκάσε ρε, και κάνε αυτό που σου λέω. Πάνε στο πλοίο κι εγώ θα έρθω εκεί το βράδυ αργά...ή καθόλου, μέχρι αύριο, δεν είμαι σίγουρος. Κατάλαβες; Εκτός κι αν θες κι εσύ βέβαια να μπεις στη παράταξή μας και να πολεμήσ-."

Κοιτάχτηκαν στα μάτια για μια παρατεταμένη στιγμή και μετά τα μάτια του Magada φάνηκαν να χάνουν κάθε συναίσθημα. "Θα με βρεις στο κατάστρωμα αν γίνει κάτι, ή στείλε το Κοτόπουλο για ό,τι χρειάζεσαι," είπε λες και το διάβαζε από ένα σενάριο. Πήρε το φρούτο απ'τον επαναστάτη, το έβαλε στην τσάντα, έκανε μεταβολή κι έφυγε. Κι άφησε τον Bola μόνο του μέσα σ'ένα χωριό φάντασμα, να φάει, να πιει και να επιστρέψει στην πόλη. Δεν αισθανόταν και πολύ ένοχος όμως, αυτός το ήθελε. Ανασήκωσε τους ώμους του στη σκέψη αυτή, παρόλο που κοίταξε πίσω του, και συνέχισε να περπατάει.

Κι έτσι έγινε. Έκατσε να φάει στο πρώτο ταβερνάκι που βρήκε, και κανένας δεν ήταν εκεί για να του πάρει παραγγελία ή να του φτιάξει το φαΐ. Πόσο περίεργο του φάνηκε αυτό. Πήγε στην κουζινούλα, πω πω βρωμιά, και άναψε το μάτι. Έψαξε για κρέας και το βρήκε στο πρώτο μέρος που είδε: ήταν μια μπριζόλα. Την έριξε μέσα στο τηγάνι μαζί με λίγο λάδι και περίμενε για λίγο μέχρι να τη γυρίσει. Αποφάσισε όμως πως ήθελε να φάει και ρύζι για συνοδευτικό κι άρχισε να βράζει νερό.

Δέκα λεπτά αργότερα είχε ένα πιάτο από υπέροχα μισο-βρασμένο ρύζι και ψιλοκαμμένη μπριζόλα. Όχι κι άσχημα για πρώτη φορά! Επιβράβευσε τον εαυτό του με μια κανάτα μπύρα - το πρώτο πράγμα που βρήκε κοντά σε ποτήρι - κι έκατσε σ'ένα τραπέζι. Όχι, όχι, δεν έκανε αυτό. Αφού είναι η πρώτη του φορά που μαγειρεύει και πόσο μάλλον σαν σεφ, έπρεπε να φάει και κάπου αλλού: στο μπαρ! Πήρε μαχαίρι και πηρούνι κι έκοψε την πρώτη μπουκιά. Πήγε να την φάει-...όχι. Ήθελε κέτσαπ και μουστάρδα, πώς να το φάει σκέτο; Τις έψαξε για λίγο, αλλά τις βρήκε σχετικά εύκολα. Μετά πήγε, πήρε ένα πιατάκι, και το γέμισε με τις σος. Τώρα ήταν πανέτοιμος. Βούτηξε τη μπουκιά του στο πιατάκι κι έφαγε...

"Πωωωω, ζωγράφισα ο άτιμος!"

Και μπουκιά μπουκιά, έφαγε το δεύτερο πιο μοναχικό γεύμα της ζωής του. Ναι, ψυχολογικά αλλά και φυσικά, πλέον ήταν έτοιμος για να αντιμετωπίσει την επανάσταση. Έβαλε τα χέρια του στην άκρη του τραπεζιού, κι έσμπρωξε προς τα πίσω. Σηκώθηκε και με σίγουρο αλλά αργό βήμα, κατευθύνθηκε στο μόνο μέρος που δεν ήθελε να πάει. Ευχήθηκε να ακολούθησαν τις εντολές του και να μη χρησιμοποίησε κανείς όπλα ή μάλλον, να μην κατάφερε ο προδότης να επέμβει σ'αυτό αλλιώς θα είχε μεγάλα προβλήματα ν'αντιμετωπίσει. Πήρε μια βαθειά ανάσα΄την άφησε. Άρχισε να βαδίζει προς την πόλη...