[Τελευταίο Μέρος] Γράμματα και αίματα: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. [Τέλος-Αποστολή-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Η είσοδος στα μπουντρούμια ήταν κρυμμένη, αν δεν ήξερες πού να ψάξεις. Εκείνος όμως ήξερε: κάτω από τη μεγάλη γέφυρα που ενώνει την εμπορική με την οικιακή συνοικία της πόλης, στο βόρειο άκρο της, πίσω από τις φυλλωσιές, ήταν μια βαριά, μαύρη, σιδερένια καγκελωτή πόρτα. Μέχρι και πριν λίγο καιρό ήταν κλειστή με κλειδαριές και αλυσίδες, αλλά τώρα όλα είχαν εξαφανιστεί. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη κι εύκολη ν'ανοιχτεί. Έπιασε ένα κάγκελο και την τράβηξε προς τα έξω΄ ο ήχος ήταν ανατριχιαστικός, αλλά δεν τον εμπόδισε τίποτα. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μπει μέσα...και να μην χαθεί για πάντα.

Εντάξει, αυτό ήταν γελοίο΄ο εκφοβισμός του ανθρωπάκου δε θα τον έπιανε...αλλά και με αυτή τη γνώση, πάλι ένιωσε τις τρίχες του να σηκώνονται όταν ήρθε αντιμέτωπος με το σκοτάδι που απλωνόταν μπροστά του.

Κούνησε το κεφάλι του, σαν να έδιωχνε όλες τις χαζομάρες. Έκανε χώρο για τον εαυτό του κι έκανε ένα βήμα μέσα στο σκοτάδι. Αμέσως πήγε για τα σπίρτα του αφού ακόμα και τόσο έξω, το σκοτάδι ήταν πυκνό--έφταιγε η γεωγραφία του μέρους. Άναψε τον δαυλό: πέτρινοι διάδρομοι εμφανίστηκαν μπροστά του. Ένας κενός διάδρομος 2x2, με την πέτρα να δείχνει τον δρόμο και προς τα μπρος, όπου μια διακλάδωση αχνοφαινόταν. Ακολούθησε τον μικρό διάδρομο, και βρέθηκε εμπρός της: δεξιά, αριστερά και κάτω. Εκεί οδηγούσε. Είχε την τρομερή αίσθηση πως κάω θα πήγαινε. Ήλεγξε όμως και τα άλλα δύο΄ σήκωσε τον δαυλό αριστερά πρώτα και βρήκε μια εσοχή. Είχε μια χρησή πλάκα με το όνομα του βασιλιά που έχτισε τα μπουντρούμια. Δεξιά, ήταν ένα κλουβί, εντοιχισμένο, όπου τα κόκαλα ενός μεγάλου είχαν απομείνει. Δίπλα του ήταν ένα άδειο μα βρώμικο πιατάκι, όπου μάλλον έβαζαν κάποτε το φαγητό του.

Ανατρίχιασε. Δεν κάθησε να μαντέψει τι ζώο ήταν ή πως μπορεί να πέθανε.

Και φυσικά έπρεπε να πάει κάτω εν τέλη. Με πολύ βαρδιά καρδιά, κίνησε γι αυτά τα περιβόητα μπουντρούμια. Πότε η διακοσμητική πέτρα στους τοίχους αντικαταστάθηκε από πραγματική και μετά από γλιστερή πέτρα σπηλαίου, δεν κατάλαβε. Στην αρχή οι "σκάλες" ήταν κανονικές, μα σιγά σιγά μετατράπηκαν σε σκαλισμένα βράχια σε μορφή σκάλας. Η υγρασία τρυπούσε ως το κόκκαλο και τον έκανε να τρέμει από το κρύο, μα το χειρότερο ήταν η απαίσια μυρωδιά που αναδυόταν, η οποία γινόταν ντονότερη με κάθε βήμα. Τα βράχια γύρω του δεν τολμούσε να τα πιάσει, παρόλο που το πλάτος μειώθηκε το πολύ σ'ένα μέτρο από φόβο τι μπορεί να είχαν πάνω τους΄μια φορά ακούμπησε το μπράτσο του καταλάθος και το ρούχο του λερώθηκε με κάτι κολλώδες, υγρό και...προτίμησε να μην το σκέφτεται ούτε να κοιτάει και τα μάτια του έμειναν καρφωμένα κάτω.

Μερικά λεπτά μετά, έφτασε στο τέλος χωρίς να πέσει! Εκεί που τελείωνε η σκαλισμένη σκάλα, η κλίση του εδάφους έγινε ελάχιστη...τον υποδέχτηκε όμως ακόμα ένας διάδρομος, που τον πήγαινε ευθεία. Τον περπάτησε. Οδήγησε σ'ένα μέρος πολύ πιο ανοιχτό, σαν ένα κανονικό δωμάτιο. Υπήχαν ξύλινα στηρίγματα πού και πού ενώ κάποια σπασμένα έπιπλα - μπαούλα, καρέκλες - γέμιζαν τον χώρο. Ήταν κάπου στα 6x3.

Με τη σειρά του, αυτό οδηγούσε σε τρεις "πόρτες". Δηλαδή, φαίνονταν σαν πόρτες, αλλά μόνο το ξύλινο κούφωμα υπήρχε. Κοίταξε πρώτα τριγύρω, με αρκετή ανησυχία. Παντού υπήρχει πυκό σκοτάδι πυ τη μοντονία του έσπαγε μόνο ο δαυλός. Κατάλαβε πως για να βρει αυτό που ζητούσε έπρεπε να πάει σε μία από τις τρεις εισόδους-εξόδους, μόνο που δεν ήξερε ποια, αλλά ο χρόνος του τελείωνε. Ήθελε να τελειώνει πριν αρχίσει η επανάσταση, κι από τη στιγμή που έφυγε από το Παλάτι για δεύτερη φορά, είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Και πάντα υπήρχε το άγχος αν θα έβρισκε ή όχι τον φίλο του...

Στο καλό, σκέφτηκε, έπρεπε να είχα στείλει άλλο γεράκι στους επαναστάτες και να κρατήσω το δικό μου. Θα μπορούσα να το στείλω για να εξερευνήσει για μένα.

Έπρεπε να μπει σε όλα αλλά ας αρχίσει να ψάχνει από ένα...αλλά ποιο; Συνέχισε να κοιτάει βλοσυρός. Πριν πήγε αριστερά πρώτα - κοίταξε τουλάχιστον - άρα τώρα θα πήγαινε δεξιά. Σήκωσε τον δαυλό ψηλά, για να φωτιστεί ο χώρος πάνω από το κούφωμα. Κάποια προειδοποίηση ή κάτι παρόμοιο δε βρήκε σκαλισμένη--το θεώρησε θετικό σημάδι. Αφουγκράστηκε ΄ κανένας ήχος πέρα από της φωτιάς που έκαιγε. Το πήρε κι αυτό σαν θετικό και με προσοχή, μπήκε μέσα...στο τουνελ.

Παντού ξύλινα κουφώματα στήριζαν το πέτρινο ταβάνι, παρατεταγένα το ένα μετά το άλλο, κάθε λίγα μέτρα. Κάτω, η υγρασία έκανε τα πάντα πιο γλιστερά. Με το νου του στο βήμα, συνέχισε λίγο γρηγορότερα.

Περπατούσε για πολύ ώρα ώσπου έφτασε σ'ένα γκρεμό. Κοίταξε κάτω και είδε πως τελείωνε σχετικά νωρίς, μα άδοξα: ένας τεράστιος λάκκος με μυτερά καρφιά υποδέχονταν αυτούς που μπορεί να έπεφταν, είτε από απροσεξία ή απελπισία. Σκελετοί πολλοί υπήρχαν γύρω τους λη διαλυμένοι απ'αυτά. Όσα ρούχα ήταν ευδιάκριτα, φαίνονταν κουρέλια χρώματος μπλε, ξεθωριασμένο. Μάλλον η στολή της φυλακής. Και μάλλον αυτός ο διάδρομος ήταν παγίδα για όσους ήθελαν να το σκάσουν, στην οποία πολλοί έπεσαν, αν οι σκελετοί ήταν αρκετή απόδειξη.

Κούνησε το κεφάλι του, για να φύγει η εικόνα του εαυτού του σουβλάκι πάνω σ'αυτά τα καρφιά και με όση ηρεμια διέτεθε, επέστρεψε πίσω.

Μετά, αφού ακολούθησε την ίδια διαδικασία, πήγε στη μεσαία σύραγγα. Από πάνω έγραφε "κρατητήριο" και στην αρχή της, βρήκε ένα φυλάκιο...διάλεξε τον σωστό δρόμο. Μπήκε εκεί μέσα και κοίταξε τριγύρω: ένα ετοιμόρροπο γραφείο, μια σπασμένη καρέκλα που δεν άντεξε το πέρασμα του χρόνου, κι ένας τοίχος γεμάτος κλειδιά. Λαχείο! Έφερε πιο κοντά τον δαυλό για να δει ποια πρέπει να πάρει, σύμφωνα με το ποια είχαν τη λιγότερη σκόνη, και είδε πως τα οχτώ πρώτα δεν καύπτονταν από το μικρό στρώμα ιστών που είχαν τα άλλα. Βρήκε αυτό που έψαχνε.

Αλλά χέρια ελέυθερα δεν είχε για τα οχτώ μεγάλα κελιδιά που βρήκε, τι να έκανε...; Σκέφτηκε. Αν είχε ένα μπρελόκ θα βοηθούσε. Αλλά μια στιγμή, φορούσε ένα φυλαχτό. Γρήγορα, στέριωσε τον δαυλό κάπου ασφαλή κι έβγαλε το κόσμημα απ'τον λαιμό του. Έκοψε την άκρη του και πέρασε από μέσα του τα κλειδιά. Το δεσε χαλαρά στο χέρι του και συνέχισε τον δρόμο του.

Το περίεργο ήταν όμως πως και πάλι, φασαρία δεν ακουγόταν. Εντάξει, αυτό το κομμάτι πήγαινε πολύ βαθιά - ήδη είχε διανύσει μεγαλύτερη απόσταση, αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν τα στηρίγματα και θέσεις για δαυλούς, τους οποίους άνοιγε καθώς πήγαινε - αλλά ούτε μια φωνή; Ένα ψύθιρο; Από 30 άτομα; Κακός οιωνός, αν είχε δει ποτέ έναν, όσο κι αν προσπαθούσε να μην το σκέφτεται.

Με σταθερό, αργό βήμα, έκανε είκοσι λεπτά να φτάσει στο πρώτο κελί. Ήταν από τ'αριστερά και μπάρες το οριοθετούσαν: 4x2, ήτανε μεγάλο...και κατοικημένο! Τέσσερις άνθρωποι, δύο άντρες και δύο γυναίκες. Όλοι κοιμούνταν και με το ζόρι σάλεψαν από το φως του δαυλού. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία--τους βρήκε! Τους βρήκε! Περίχαρος, συνέχισε για να δει πως και τα οχτώ κελιά, με εξαίρεση το τελευταίο, είχαν μέσα ισόποσα άτομα κι όλα κοιμούνταν.

Ο Μagada βρισκόταν στο τελευταίο κελί...! Αγκαλιά με μια τύπισσα--ωραία τύπισσα. Πφφ ακόμα και στη φυλακή επιτυχία είχε. Μα τι σκεφτόταν τέτοια ώρα; Τον βρήκε, ήτανε μπροστά του! Και ήταν όχι μόνο ζωντανός, μα κι αρτιμελής. Αντιστάθηκε στο ένστικτό του, που του έλεγε να τρέξει να τον βγάλει πρώτο και τότε συνειδητοποίησε πως όλοι ήτα φίλοι ή συγγενείς κάποιου. Έπρεπε να τους ξυπνήσει όμως πρώτα, μην τους τρομάξει. Έκανε θόρυβο με τα κλειδιά, χτυπώντας τα μεταξύ τους. Οι πιο κοντινοί άρχισαν να κουνιούνται, ενοχλημένοι. Όταν πετάρισαν τα πρώτα βλέφαρα και δεν είδαν τους δέσμιούς τους, τα μάτια μείναν ορθάνοιχτα.

Δεν ήξερε αν έβλεπε φόβο, ελπίδα ή φόβο πως η ελπίδα τους θα διαψευσθεί. "Έι, ξυπνήστε! Ξυπνήστε όλοι!" Αποφάσισε να τους βγάλει από το πρόβλημά τους. "Ελάτε, εμπρός, εμπρός, με ζωντάνια! Ήρθε ο μπαμπάς με τα δώρα, ωραίοι και ωραίες κοιμωμένες!"

Έτρεχε και χτυπούσε κλειδιά σε μπάρες. "Τι έγινε", "ποιος", "τι γίνεται" ακουγόταν απ'όλους, όμως το μόνο που έπιασε ο επαναστάτης ήταν ένα πνιχτό "B-Βola...εσύ είσαι...;"
H έκφραση του "ξυπνητηριού" είδαν όλοι να αλλάζει: από παιχνιδιάρικη, φωτίστηκε και το χαμόγελο έφτασε μέχρι τ'αυτιά, παρόλο που ήδη ήτανε μεγάλο! "Ναι, εγώ είμαι. Και ήρθα να σας σώσω όλους," δήλωσε με περισσή ικανοποίηση. "Όρθιοι λοιπόν, σας βγάζω από δω μέσα," έλεγε μ'ενθουσιασμό ενώ ξεκλείδωνε το κελί που βρισκόταν μπροστά του. Χρειάστηκε να δοκιμάσει τέσσερα κλειδιά πριν το βρει βέβαια, αλλά το κατάφερε.

Και με το που έκανε στο πλάι για να τους αφήσει να περάσουν, ιαχές πλημμύρισαν όλο το μέρος, κουφαίνοντας τον απελευθερωτή τους! Όχι ότι τον πείραξε΄το χαμόγελό του έμεινε μα άρχισε να γελάει. Συνέχιζε ν'ανοίγει κελιά - στο επόμενο κατάλαβε πως τα είχε βάλει αντιστρόφως ανάλογα - μέχρι που όλοι σταμάτησαν. Ακόμα κι αυτοί που είχαν βγει, τρομαγμένοι έδειξαν πίσω του και μπήκαν από μόνοι τους μέσα.

Κάποιος ήρθε, ήταν η πρώτη του σκέψη και γύρισε, για να δει πέντε φουσκωτούς άντρες, όλοι καραφλοί ή ξυρισμένοι, με μπαστούνια στο χέρι. Σκατόφατσες, αποφάνθηκε ο επαναστάτης ενώ ο ένας ζύγιαζε τον όλλο. Αλλά έκαναν κάτι που δεν περίμενε, την πρώτη κίνηση.

"Συγγνώμη," είπε αυτός που φαινόταν ο αρχηγός του, και βρισκόταν πιο μπροστά από τους άλλους "μα πληρωνόμαστε για να τους κρατάμε μέσα. Δε θα σ'αφήσουμε να τους πάρεις," τελείωσε και γύρισε προς τους άλλους. "Κι όπως πάντα, όχι νεκρούς," διέταξε χωρίς να έβρισκε ίχνος διασκέδασης στη δουλειά του "μόνο κάντε τον να μετανιώ-ωωω..."

Μια σφαίρα διαπέρασε την κοιλιά του. Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός, όμως, κάπως, αυτός δεν τον είχε ακούσει. Το μόνο που ένιωσε ήταν η στιγμιαία έκπληξη, ο πόνος και μετά η αίσθηση του κρύου που το συνόδευε. Αίμα έτρεξε κι έβηξε. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν και σιγά σιγά άρχισε να πέφτει. "Αφεντικό!" Έτρεξε να τον πιάσει...μα δεύτερη φορά ακούστηκε ο ίδιος ήχος και να σου κι ο άλλος έχανε αίμα και μαζί του τις δυνάμεις του. Δεν τόλμησε άλλος να πάει να πιάσει κανέναν.

"Συγγνώμη, μα δε με νοιάζει. Δε θα σας αφήσω να τους βασανίσετε. Όποιος θέλει να φύγει ζωντανός, θα φύγει τώρα." Ο Bola ήταν πιο σοβαρός απ'ότι τον θυμόταν ποτέ ο Magada. Mε το όπλο στο ένα χέρι και τον δαυλό στο άλλο να φωτίζει το πρόσωπό του - και το πόσο δε θύμιζε τον εαυτό του - μέχρι κι εκείνος τρόμαξε λίγο με τη συμπεριφρά του.

Οι εναπομείναντες φάνηκαν να το σκέφτονται. "Φεύγουμε," είπε αυτός που φάνηκε να είναι ο πιο συγκροτημένος "αλλά μόνο αν μας αφήσεις να πάρουμε τους νεκρούς μας."
"Μην είστε χαζοί, ζωντανοί είναι," είπε ξαφνικά πιο πολύ σαν τον εαυτό του "δε θα τους σκότωνα. Μα εφόσον αφήσετε τα ροπαλάκια σας στην άκρη, δεν έχω πρόβλημα με το ποιους θα πάρετε μαζί σας. Α, και περιμένετε να βγουν και οι άλλοι. Θα ανεβείτε όλοι μαζί."

Παρακολούθησε με τα μάτια του καθώς όλοι έκαναν αυτό που έπρεπε: οι αιχμάλωτοι έβγαιναν έξω απ'τα κελιά τους, ευχαριστώντας τον ή απλώς κοιτώντας τον άντρα που τους ελευθέρωσε με κατανόηση. Οι φουκωτοί είχαν αφήσει τα όπλα τους στην άκρη, ενώ βοηθούσαν τους δικούς τους: δύο για το αφεντικό, ένας για τον άλλον. Χωρίς να το καταλάβει όμως, ο Magada είχε βρεθεί δίπλα του.

"Να "ανεβείτε"--τι ενοείς "ανεβείτε", γιατί όχι πρώτο πληθυντικό; Είσαι τρελός, πού θες να πας;" Πολύ μεγάλη βελτίωση απ'την φωνή του πριν, μα ήταν ακόμα βραχνιασμένος και σε μερικά σημεία του λόγου του έβγαινε διακεκομμένη. Όμως η κατάπληξη και η ανησυχία του είχε χρωματίσει τον τόνο του,παρόλη τη γενική μαγκωμάρα.

"Eγώ," έδωσε έμφαση στη λέξη "πρέπει να ψάξω εναλλακτική έξοδο. Πρέπει να σιγουρέψω ότι δε θα με δει κανείς, δε θέλω να τραβήξω τα βλέμματα βγαίνοντας από τα εγκαταλελειμένα μπουντρούμια, άσε που ο διοικητής με ξέρει φατσικά."

Τον κοίταξε καλά-καλά: ενώ μιλούσε, τα μάτια του ήταν κολλημένα στους κακοποιούς που είχε προσλάβει αυτός που τους απήγαγε, οι οποίοι υπάκουαν στις εντολές του. Τα ρόπαλά τους ήταν όλα στιβαγμένα κι εφόσον το όπλο του επαναστάτη δεν είχε χαμηλωθεί, εκείνοι έμειναν σε μεγάλη απόσταση. Γνωρίζοντας πως ο Magada ήταν ακόμα δίπλα του, είπε "πάρε," ενώ του έδινε την αρμαθιά με τα κλειδιά στα τυφλά, "αλλά τα θέλω πίσω."

Κατάλαβε ΄ άνοιξε όσα κελιά είχαν απομείνει, αν κι ακόμα μουδιασμένος απ'όλο το σκηνικό, κι όλοι βγήκαν έξω ενώ ο Bola έμεινε φρουρός. "Βγήκανε όλοι;" O Magada έγνεψε θετικά. "Τότε πάνω, όλοι γρήγορα. Με το που βγείτε από δω μέσα τρέξτε γραμμή στα σπίτια σας και μην τολμήσετε να ξεμυτίσεται, ό,τι κι αν γίνει," άρχισε να δίνει οδηγίες. "Τουλάχιστον για δύο μέρες, μην το σκεφτείτε καν. Μετά, όταν όλα ηρεμήσουν, πείτε όλοι την αλήθεια, για ό,τι κι αν σας ζητηθεί. Μη φοβάστε κανένα."

Διάσπαρτα "να σαι καλά" και παρόμοιες ευχές κι ευχαριστήρια ακούστηκαν ενώ όλοι μαζί κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Οι πιο γενναίοι, τρεις γυναίκες και δύο άντρες, άρπαξαν τα ρόπαλα των άλλων για προστασία, αλλά υποσχέθηκαν πως δε θα έκαναν κακό - πολύ τουλάχιστον - στους δέσμιούς τους. Με την υπόσχεση αυτή, ο Bola τους άφησε στο φυλάκιο που βρήκε, κι όντως έμεινε πίσω. Επέστεψε τα κλειδιά, έβαλε ξανά το φυλαχτό στον λαιμό του κι αναστέναξε. Όταν γύρισε, είδε τον Magada - "A! Αχ, μη με τρομάζεις ρε Σημαδεμένε! Τι στο καλό; Γιατί δεν πήγες πάνω με τους άλλους;"
"Εσύ δεν πήγες..."
"Eγώ έχω τους λόγους μου και σε λίγο θα γίνει χαμός εκεί πάνω! Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου έτσι κι αλλιώς οπότε μπορεί να γίνει κόλαση από λεπτό σε λεπτό αν όχι ήδη! Φύγε και πάνε στο πλοίο," είπε απόλυτα ενώ πήγαινε έξω, στο "δωμάτιο" που τον οδήγησε σ'αυτό το τούνελ.

Κοίταξε τριγύρω κι αποφάσισε να πάρει τον δρόμο προς τ'αριστερά. Μα εκνευριστικός όπως πάντα, ο Magada έβαλε τα χέρια πίσω απ'το κεφάλι και τον κοίταξε ατάραχος. "Και να χει μείνει κανείς απ'τους περίεργους και να με ξυλοφορτώσουν; Δε νομίζω..." Τον ακολουθούσε με τον δαυλό στο χέρι.

"Γι αυτό σε είπα πριν πως θα μείνω κάτω μόνος. Δε ξέρεις καν γιατί θέλω να μείνω απαρατήρητος. Εγώ ήρθα δω για να σε σώσω υποτίθεται, όχι για να σε βάλω στο μάτι του κυκλώνα-!"
"Το πιασα, ειλικρινά. Και μ'έσωσες...το κατάφερες. Αλλά τι; Θα μείνεις εδώ κάτω ολομόναχος ενώ εμείς θα σε περιμένουμε στο πλοίο σαν κοριτσόπολα; Δε νομίζω. Θα μείνω μαζί σου."
"Νόμιζα πως εσύ έχεις το  πρόβλημα μην πάθεις τίποτα..."
"Ε, μ'έσωσες από κάτι πολύ χειρότερο, δικαιούσαι το αντάλλαγμα."

Ένα δαιμόνιο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλη του Bola. "Bρε, βρε, βρε, δες που απ'αλλού το περίμενα, κι απ'αλλού μου ήρθε. Αρχίζεις να νιώθεις θετικά συναισθήματα βρε; Μήπως η μικρή σου καρδιά έγινε δυο φορές μεγαλύτερη; Αν θες-"
"Αν θες εσύ, μπορώ πάντα να σε σκοτώσω και να φύγω μόνος μου..."

Για κάποιο λόγο γέλασαν, και γέλασαν πολύ. Κουνώντας τα κεφάλια τους ο ένας στον άλλον, παρατήρησαν πως κατέληξαν σε μια διακλάδωση μέσα στη σύραγγα. Κοντοστάθηκε ο ένας, σταμάτησε κι ο άλλος. Ο επαναστάτης φάνηκε σκεπτικός. "Είναι το μόνο που χωρίζεται," πληροφόρησε "τα άλλα ήταν πιο...άμεσα. Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο."
"Ναι καλά όλα αυτά, αλλά από πού θα πάμε; Εγώ λέω δεξιά."
"Όχι, αριστερά," διαφώνησε κι έβαλε το χέρι του στο στέρνο του για να τον σταματήσει. "Έχω την εντύπωση πως η μπόχα είναι πιο υποφερτή."
"Η μύτη σου κάνει πουλάκια, απ'τα δεξιά θα πάμε."
"Το μόνο πουλάκι που ξέρω είναι το Κοτόπουλο κι αυτό ακόμα δεν έχει αναπαραχθεί. Αριστερά."
"Δεξιά," επέμενε "ή ξέχασες γιατί έφυγα;"

Ξαφνικά αεστέναξε, λες κι όλο το βάρος του κόσμου έπεσε στους ώμους του. "Ξέρεις, ο Joss έκανε παραπάνω απ'τη μισή δουλειά για να σε βρει," είπε φαινομενικά απ'το πουθενά "έψαχνε να σε βρει πάνω από δύο βδομάδες. Μετά έμαθα πως σε απήγαγαν γι αυτό είμαι γω εδώ. Τον τόπο έφαγε, να ξες..."
"Πσσς, τον φαντάζομαι τον πρόσκοπο, ο χαζός..."
"Εφόσον το ξέρεις ότι είναι χαζός. Εντάξει λοιπόν, δεξιά."

Το ηθικό δίδαγμα στο απότομο τέλος της σύντομης πορείας τους ήταν ένα: δεν έπρεπε να είχε ακούσει τον Magada. Δεν είχαν πέντε λεπτά που περπατούσαν εκεί κι ένιωσαν κάτι περίργο΄ σαν να δονούνται κι ένα βουητό να κουδουνίζει στ'αυτιά τους. Κοιτάχτηκαν ανήσυχοι, ειδικά όταν ο Bola μπορούσε να ορκιστεί ότι είδε μια δυο πέτρες να πέφτουν, οσώτου ήταν σίγουροι: κάτι άρχισε να πέφ-"ΑΑΑΑΑΑΑ!"

Δεν κατάφεραν να τρέξουν μακριά, όταν κατάλαβαν πως το έδαφος γκρεμιζόταν, γιατί και το πάτωμα που βρίσκονταν κατέρρευσε! Έπεσαν στον κρατήρα που δημιουργήθηκε...όταν ξανάνοιξε τα μάτια του, το πρώτο πράγμα που παρατήρησε ήταν πως δεν υπήρχε έλειψη φωτός - άρα κάπως ακόμα έκαιγαν οι δαυλοί - και πως μύριζε καμμένο. Και μάλλον αυτά ήταν αλληλένδετα. Η αλήθεια ήταν, πως η μυρωδιά ήταν αυτό που τον είχε ξυπνήσει. Με τόσο ευαίσθητη μύτη, ξύνησε κι άρχισε να βήχει σαν τρελός!

Αφού κατάφερε να σταματήσει, είδε πού βρισκόταν και τι στο καλό γινόταν γύρω του: η πηγή της φωτιάς ήταν ένα τεράστιο πράγμα όλο φλόγες, που δε μπορούσε να διακρίνει λόγω του δυνατού φωτός που έβγαζε. Όμως αυτό πρέπει να ήταν που τους έσωσε από την πτώση, εφόσον πριν ένας δυνατός ήχος σαν έκρηξη ακούστηκε ακριβώς πριν χάσει για λίγο τις αισθήσεις του. Άρα, αυτό το πράγμα που τώρα καίγεται μάλλον έκανε έκρηξη κι ελεθέρωσε αυτό το...καυτό, μαλακό σαν ζελέ πράγμα που είχαν πέσει πάνω.