Οι οινοποιοί του Lyneel. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

"Γιατί πρέπει να τραγουδάει όλη την ώρα; Από τη στιγμή που ανέτειλε ο ήλιος μέχρι τώρα δεν έχει σταματήσει...και είναι μεσημέρι!"

Έτοιμος να βγάλει τα μαλλιά του από την αγανάκτηση, ο Magada παραπονιόταν ασύστολα σε όποιον καθόταν να τον ακούσει--μέχρι και το γεράκι. Δεν άντεχε να τον βλέπει σε τόσο καλή διάθεση και χωρίς λόγο. Από μόνος του, ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων κι όχι πολύ χαρούμενος, αλλά εντάξει, θα άντεχε ένα καρναβάλι ή κάτι παρόμοιο. Μα αυτό παραπήγαινε: ο άνθρωπος τραγουδούσε, σφύριζε και ήταν γενικώς εύθυμος πάνω από τρεις ώρες! Μήπως εκείνος ο ναυτικός του έδωσε τίποτα, κανα ναρκωτικό, έτσι λυτό που τον είχαν μέσα στο πλοίο;
"Αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα πως είναι πολύ χαρούμενος επειδή πηγαίνουμε στην North Blue. Το τι βρίσκεται εκεί όμως που τον κάνει τόσο χαρούμενο, δεν γνωρίζω..."

Ο Joss ήταν πάντα ήρεμος κι απαθής, συνειδητοποίησε ο Ernie, εφόσον ακόμα κι όταν τον ξεγέλασε και τον χτύπησε δεν φάνηκε τόσο έκπληκτος. Μα τώρα, έτσι ήσυχα που εξηγούσε τις απόψεις του, του φάνηκε αλλόκοτο. Μα ακόμα πιο αλλόκοτο του φάνηκε το γεγονός πως ο Bola, απ'ότι έμαθε σήμερα το πρωί κι όχι Ernie, δεν είχε πει ούτε το νησί, ούτε τον λόγο που το επισκέπτονταν στους συντρόφους του.

Ύποπτη συμπεριφορά. "Μου λέτε δηλαδή πως δε σας έχει πει πού πάτε και γιατί;"
Οι δύο κοιταχτήκανε για μια στιγμή. "...ερώτηση που υποδηλώνει πως εσύ ξέρεις και τα δύο σκέλη αυτής της ερώτησης. Ας είναι, μη μας πεις. Ας μας πει ο ίδιος όταν εκείνος κρίνει-."
Όμως ο κοντός άντρας έσμπρωξε τον Joss και κοίταξε τον ναύτη. "Μίλα για τον εαυτό σου γυαλάκια, εγώ θέλω να ξέρω τουλάχιστον πού πάμε! Το γιατί θα μας το εξηγήσει κι ο άλλος αφού φτάσουμε, έτσι είναι, περίεργος."
"Γεια χαρά σας παλληκάρια," αναφώνησε ξαφνικά ο Bola και τα χέρια του πέρασαν γύρω από τους ώμους τoυ Σημαδεμένου και του Καρότου
"να μας φέρετε σφουγγάρια
γιούσες κι όμορφα κοράλλια
απ’ το γιαλό~
απ’ το γιαλό...!"

Η φάτσα του Σημαδεμένου έδειχνε όλη τη δυσαρέσκειά του όχι μόνο προς εκείνον, μα και προς όλη τη ζωή΄ ο Bola άρχισε να γελάει! "Χαρείτε ω ρε παλικάρια," αναφώνησε και τους αγκάλιασε όσο καλύτερα μπορούσε! "Σήμερα ξημερώνει μια νέα αρχή, μια καινούργια εποχή...!"
"Σήμερα ξημερώνει Πέμπτη, ούτε καν Δευτέρα΄ τι σε χει πιάσει;"
"Σκάσε, ξέρω γω που σου λέω΄ όλα σήμερα είναι πιο όμορφα."
"Το μόνο που είναι πιο όμορφο από χθες, είναι οι μελανιές αυτουνού" έδειξε τον Ernie με τον αντίχειρά του "που έχει αρχίσει να περάνε από χθες που ήταν τούμπανο."
"Ου ρε."

Ανασήκωσε τους ώμους του. "Την αλήθεια λέω΄ αν δε με κυνηγάει κάποιος, ποτέ δε λέω ψέματα..."
"Αυτό κι αν είναι παρήγορο."
"Σουτ εσύ, που ούτε καν θες να μάθεις-!"
"Αγ~όρια..." ο Bola χρησιμοποίησε την ευθυμία του και το χαμόγελό του, τραβώντας τη λέξη, για να σταματήσει τον καβγά που είχε αρχίσει΄ ακόμα κάτω απ'τη λαβή του, τους ξανάφερε πιο κοντά "ηρεμήστε...χαλαρώστε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τρώγεστε μεταξύ σας όλη την ώρα. Κάντε κι ένα διάλειμμα..."
"Μίλησες εσύ τώρα που κάπνισες ένα κουβά χόρτο πριν σηκωθείς. Άσε με! Εγώ θέλω να ξέρω πού πάμε, τι γίνεται και γιατί. Εντάξει; Οπότε θέλω να μου πεις γιατί πάμε στη North Blue και πού πάμε τέλος πάντων;!"
"Χα χα, εντάξει, εντάξει," το χαμόγελο ποτέ δεν έφυγε΄ άφησε το Καρότο κι έπιασε μόνο τον Magada "δε θα σου πω γιατι πάμε εκεί, για να μην έχετε κι εσείς ιδέα και να μπορείτε αν σας πιάσουν να στε πειστικοί, αλλά θα σας πω πού: Lyneel. Στο νησί του βασιλιά Juon και των οινοποιών...!"

To ταξίδι ήταν μεγάλο κι επικίνδυνο. Αν και δεν τους κυνήγησαν εν τέλη, ήταν ασφαλείς απ'αυτό, υπήρχαν τα στοιχεία της φύσης και η πείνα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Εξαιτίας των διαίτερων καταστάσεων στο προηγούμενο νησί, φυσικά και δεν κατάφεραν να επαναπρομηθευτούν, έτσι είχαν μείνει να πίνουν ένα παγούρι την ημέρα, όλοι μαζί, εκεί που αναλογούσε ένα στον καθένα. Για φαγητό απ'την άλλη, υπήρχε πάντα το ψάρεμα και ο Ernie αποδείχθηκε δεινός ψαράς--έπιασε κάτι ψάρια ΝΑ με το συμπάθειο και όλοι φάγανε! Μια φορά βέβαια δηλητηριάστηκαν όλοι - εκτός του Magada για κάποιο λόγο - αλλά έφταιγε το ίδιο το ψάρι. Οι κίνδυνοι του να τρώει κανείς ψάρια που δεν έχει ξαναδεί ποτέ του.

Όμως η πιο επικίνδυνη πλευρά του ταξιδιού ολόκληρου, ήταν αναδιαμφισβήτητα η θάλασσα. Τα νερά ήταν αλλού ήρεμα, αλλού άγρια, κι αλλού ανεξέλεγκτα. Το χειρότερο απ'όλα όμως ήταν όταν εκεί που υπήρχε η απόλυτη ηρεμία, ξαφνικά άρχιζε η καταιγίδα! Έτσι, μια φορά παρολίγο να πνιγούνε, ακόμα κι αν το ίδιο το πλοίο δεν το αντικατόπτριζε αυτό: από το πολύ θαλασσινό νερό, πάνω κάτω και τριγύρω είχε καθαριστεί. Οι άνθρωποι πάνω του όμως, είχαν φορτωθεί με τα άπλυτά του, και κυριολεκτικά, μα και μεταφορικά, γιατί όλες οι φουρτούνες τους μαύρισαν την ψυχή.

Αν και η διάθεση του επαναστάτη ποτέ δε χάλασε. Όλα τα εμπόδια τον έκαναν μόνο να πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Θα έφτανε στο νησί, ο κόσμος, η θάλασσα και ο ουρανός να χάλαγε! Τίποτα δεν τον σταματούσε, όχι τώρα. Γι αυτό και το χαμόγελό του ποτέ δεν έπεσε κι ας έβλεπε τους γύρω του να παθαίνουν το ίδιο απ'τα καιρικά φαινόμενα. Ακόμα κι όταν μάλωναν γιατί δε συμπαθούσε ο ένας τον άλλον, ή αγανακτούσαν ή φοβόνταν. Αυτός μόνο χαμογελούσε, τους χτυπούσε φιλικά στην πλάτη, και τους έλεγε πως όλα θα πάνε καλά.

Για έναν περίεργο λόγο, μπορεί να έφταιγε ακριβώς πως το χαμόγελό του ποτέ δεν έφυγε, ακόμα και ο Ναυτικός τον εμπιστεύτηκε. To πήρε σαν προσωπικό επίτευγμα.

Όταν εν τέλη φτάσανε στο νησί που είχανε βάλει στόχο, οι τέσσερις άντρες όχι μόνο ειχαν συσφίξει τις μεταξύ τους σχέσεις από την τρομάρα και την ιδέα ότι μπορεί να τους καταπιεί η θάλασσα, μα είχαν μείνει και κιλά λιγότεροι. Η πιο εμφανής αλλαγή ήταν στον Joss, που ήταν και ψηλός, και μετά στον Magada, που θύμιζε τον Bola ένα κορίτσι στο χωριό τους που είχε κάνει τέοια δίαιτα, ήταν λες και θα έσπαζε.

Αυτός κι ο ναύτης ήταν αρκετά στιβαροί κι έκαναν τις βαριές δουλειές στο πλοίο για να μη γίνει τόσο αισθητή η διαφορά. Εξάλλου, αν ήθελαν να είναι δίκαιοι με τους άλλους δύο, πολλές φορές τους είδαν να μην τελειώνουν το πιάτο τους και ν'αφήνουν ό,τι έμεινε για κείνους. Αν και ο Σημαδεμένος φαινόταν πως είχε κάποιου είδους κατάθλιψη - κάτι που ήθελε να το συζητήσουν όπωσδήποτε - το Καρότο το έκανε καθαρά για χάρη τους. Το γεράκι απ'την άλλη, το είχε στείλει μακριά, με μόνη ένδειξε για το που θα πάει έναν προορισμό για να μην πεθάνει από ασιτία και να καθορίσει μόνο του το ταξίδι.

Αν και ήταν πολύ ασφαλές να πει ο ένας για τον άλλον πως δεν γνωρίζονταν πραγματικά, περισσότερο για τον Σημαδεμένο και τον Ναυτικό, το μίσος πλέον δεν κυριαρχούσε στις διαπροσωπικές τους καθημερινές σχέσεις. Μάλιστα, ήθελε να μπορεί να τον εμπιστευτεί ο Bola γι αυτό του είχε προτείνει κάτι πολύ καλό: αν υποσχεθεί να μη δημιουργήσει σκηνή, θα τον κατέβαζε στο λιμάνι μαζί του. Δε θα τον άφηνε να φορέσει για κανένα λόγο τη στολή του, αλλά θα τον άφηνε να περπατήσει λίγο τα σοκάκια και να πάει όπου πάει κι ο ίδιος...!

Εντάξει, χαζός δεν ήταν, ήξερε πως με την πρώτη ευκαιρία θα τον πρόδιδε και θα πήγαινε στο παλάτι προφανώς, αλλά δε θα τα κατάφερνε ποτέ--γι αυτό έβαλε τον εαυτό του μαζί του κι όχι κάποιον άλλον. Αν και, φαντάστηκε ο Bola, πως δε θα επιχειρούσε κανένα τρελό εγχείρημα απόδρασης χωρίς να 'ναι καλοταϊσμένος και μετά το φιάσκο με την τροφική δηληηρίαση...όλοι θέλανε δυο μέρες κανονικό φαΐ για να μπορέσουν να αντέξουν το οτιδήποτε. Ακόμα και μια απόδραση.

"Φτάσαμε..."

Μία λέξη, τόσο νόημα΄ ακόμα κι ο απαθής Joss εξέφρασε την ανακούφιση που ένιωθαν που κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί. Ένα δάκρυ ξέφυγε από τη γωνία του ματιού του Magada με το που ακούμπησε το πλοίο στο τσιμέντο του λιμανιού. "Τη μισώ τη θάλασσα," είπε μόνο, ενώ άρχιζε να κάνει τις απαραίτητες εργασίες για να ρίξουν την άγκυρα εντελώς μηχανικά, έστω κι αν ο Bola τον είχε προλάβει, εφόσον ήδη έπεφτε.

"Έλα, τα καταφέραμε΄ μην κατηγορείς τη θάλασσα γιατί θα σ'ακούσει," του είπε ενώ σκούντηξε τον Σημαδεμένο με τον αγκώνα.
"Aααααα, σταμάτα να είσαι τόσο χαρούμενος, εντάξει;! Δεν ξέρω τι σε χει πιάσει, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω τη χαμογελαστή σου φάτσα όταν όλοι μας μοιάζουμε λες και μας έχουνε στοιχειώσει!"

Γέλασε΄ και ο Ernie γέλασε΄ και ο Joss γέλασε΄ στο τέλος, μέχρι και ο ίδιος γέλασε. Άρχισαν όλοι μαζί να γελάνε, κρατούσαν τις κοιλιές τους, μερικοί κάθισαν κάτω...όταν σταμάτησαν, κοιτάχτηκαν. Τα δάκρυα σταμάτησαν. "Αααααχ, ρε Σημαδεμένε, πώς το σκέφτηκες αυτό;"
"Σκάσε, ούτε γω ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως δε θέλω ποτέ να ξαναπάθω το ίδιο..."
"Η θάλασσα είναι άπιστη ερωμένη."

Σ'επιβεβαίωση, ο Bola ανασήκωσε τους ώμους του λες και δε μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. "Τότε γιατί έγινες ναυτικός...;"
"Χε, εξισώνεις τις καιρικές συνθήκες με τον λόγο που ήθελα να μπω στο ναυτικό; Εγώ μπήκα γιατί αγαπώ και θέλω τη δικαιοσύνη, την ισότητα και-!"
"Τον σταθερό μισθό;"
"Μην εκχυδαΐζεις τα πιστεύω μου! Επειδή εσύ προφανώς αρέσκεσαι στα λεφτά, δε σημαίνει πως όλοι είμαστε το ίδιο."
"χε, πώς φαίνεται ο άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα στο χρήμα. Έχει την πολυτέλεια να έχει ιδανικά."

"Όσοι μεγάλωσαν μέσα στα χρήματα δεν έχουν όλοι ιδανικά΄ μάλλον τ'αντίθετο τις περισσότερες φορές. Απ'την άλλη, επειδή κάποιος θέλει χρήματα δε σημαίνει πως δεν πρέπει να χει ιδανικά."

Αν και προσπάθησε να ηρεμήσει τα πενύματα, στην περίπτωση του Magada μάλλον δεν τα κατάφερε, ίσως και τ'αντίθετο. "Α, δηλαδή όχι μόνο τον δικαιολογείς, μα κατηγορείς κι εμένα. Ευχαριστώ πολύ ρε! Ο ένας με λέει πως δεν έχω ιδανικά ενώ θα πρεπε, ο άλλος με λέει κυνικό, ο άλλος με κατηγρεί πως "εκχυδαΐζω" τα πιστεύω του...αφήστε με πια! Αν ό,τι υπάρχει λάθος με το ανθρώπινο είδος προφανώς είναι πάνω μου, τότε τι με παίρνετε μαζί σας έτσι κι αλλιώς;"
"Δεν εννούσα-."
"Ναι, ξέρεις κάτι, δε μ'ενδιαφέρει τι εννούσες!"

Με τα τσιγάρα στο ένα χέρι και τα σπίρτα στο άλλο, ό,τι ακριβώς του χρειαζόταν και τίποτα άλλο, κρατώντας τα σφιχτά για να μην κάνει τίποτα που θα μετάνιωνε, άρχισε να φεύγει από το πλοίο με βαριά βήματα. Όλοι τον παρακολούθησαν έκπληκτοι να πηδάει κάτω, να κινάει προς την πόλη και να μην κοιτάει πίσω του ούτε μια φορά. Σιωπή απλώθηκε.

"Νομίζω πως θύμωσε," είπε ο Bola αν κι ακουγόταν περισσότερο έτοιμος να γελάσει παρά στεναχωρημένος. Όλοι τον κοίταξαν λες και είπε πως το νερό είναι υγρό. Χαμογέλασε ένοχα.

"Δε θα τον κυνηγήσουμε...;"

Ο Ernie φάνηκε πως περίμενε να γίνει κάτι τέτοιο, ενώ το Καρότο φάνηκε να συμφωνεί με την πρόταση, παρόλο που δεν το είχε καν σκεφτεί΄ κοίταξαν ο ένας τον άλλον και μετά τον Bola. Σήκωσε το φρύδι του όταν κατάλαβε πως περίμεναν να πάρει αυτός την απόφαση. "Δεν είμαι η μάνα του΄ ας κάνει ό,τι νομίζει. Θα επιστρέψει και το ξέρουμε...εξάλλου, χρειάζεται λίγο χρόνο για τον εαυτό του-ό,τι αντιμετωπίζει δεν του φταίμε εμείς. Εγώ λέω αφήστε τον λίγο να σκεφτεί...τώρα αν εσείς θέλετε να τον ακολουθήσετε, πάντε. Δεν είμαι ούτε η δική σας μάνα."

Η απλότητα του τρόπου που τα λεγε παραξένεψε και τους δύο. "Έχεις περάσει το ίδιο με πολλούς ανθρώπους ε;" Ήτανε ο μόνος λόγος που μπορούσε να σκεφτεί.
"Όχι," είπε ενώ συνέχιζε να ετοιμάζεται για να κατέβει στο πολυπόθητο νησί "αλλά έχω περάσει κι εγώ αυτό το στάδιο." Το παραδέχτηκε χωρίς δράματα. "Αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου, δε θα τα βρεις ποτέ. Αν κι εμένα δε μου δόθηκε η ευκαιρία να το πολυσκεφτώ εξαιτίας των συνθηκών, γι αυτό ξέρω πόσο σημαντικό είναι να χεις χώρο να σκεφτείς, όχι μόνο χρόνο."
"Χε! Είσαι αρκετά πιο προσεχτικός απ'ότι θες να δείχνεις..."
"Ναι καλά, ό,τι πείτε΄ θα μου εξηγήσει όμως κανένας απ'τους δύο τι σημαίνει το "εκχυαϊδίζω";"
"Εκχυδαΐζω, σημαίνει πως κάνω κάτι πιο πεζό, πιο απλό απ'ότι πραγματικά είναι."
"Αααα, οκ, ντάξει, τώρα βγάζει νόημα. Ευχαριστώ. Πφφφ, λέξεις που χρησιμοποιείτε όμως "ιδανικά", "εκχυαϊδίζω", "θαρρώ", μπλα μπλα μπλα...ψώνια όλοι σας," μονολόγησε ο επαναστάτης καθώς ολοκλήρωνε τον σάκο του. "Τέλος πάντων," είπε όταν κορέστηκε να παραπονιέται "Καρότο, αναλαμβάνεις τον ανεφοδιασμό. Για τέσσερα άτομα ε; Αν περνάει από το χέρι μου, ο τύπος θα επιστρέψει μαζί μου."

Ο ναύτης δυσανασχέτησε, αλλά φάνηκε πως δε θα τον προκαλούσε ακόμα κάνοντας καμά μεγάλη δήλωση για το πως πήγαινε να το σκάσει. Όλοι μαζί οι υπόλοιποι λοιπόν, κίνησαν για να βρουν την πόλη...

Όταν έφτασε στο νησί και κατέβηκε στο λιμάνι, δεν περίμενε πως μέσα, τα ενδότερα, θα ήταν τόσο ανάκατα: τρεις πόλεις, μία η κύρια που διέμεναν όλοι οι πλούσιοι και οι άλλες δύο όπου κατοικούσαν οι παλιά επαναστατημένοι άνθρωποι που πίστευαν σ'ένα περίεργο μύθο. Τι μύθος ήταν αυτός...; Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθει. Να τον προσθέσει στις ιστορίες που λέει. Μάλιστα, είχε ένα πολύ καλό σχέδιο: θα έφτανε στην πόλη που κατοικούσε όλος ο "καλός" ο κόσμος, θα έκανε καλό όνομα σαν παραμυθάς και μετά θα ζητούσε να τον φλοξενήσει κάποιος για να τον διακεδάσει, με μικρό αντίτιμο.

Αν ήταν σαν τον γιο του ο αρχηγός της οικογένειας, τότε σίγουρα θα δούλευε το σχέδιό του. Ήταν εξαίρετος παραμυθάς άλλωστε.

Μπορεί κάπως έτσι να κατάφερνε να εξουδετερώσει την "απειλή" του ναύτη΄ αν έλεγε πως είναι επαναστάτης, μπορεί μέσω της διήγησης να κατάφερνε να το γυρίσει, ή να προσποιηθεί πως είναι μέρος της παράστασης. Καθώς όμως οι δυο τους κάνανε τον δρόμο τους σ'εκείνη την πόλη που είχε στο μυαλό του ο Bola, o Ernie δεν έδειχνε καμιά διάθεση να το σκάσει. Αυτό από μόνο του έκανε ύποπτο τον πρώτο, αλλά δεν πτοήθηκε: του είχε απαγορεύσει την χρήση οποιασδήποτε γραφικής ύλης - τον ήλεγχε καθημερινά - και τα μανίκια του ήταν πάντοτε ψηλά. Δεν είχε ειδοποιήσει κανέναν, άρα του φαινόταν περίεργο πως δεν είχε δοκιμάσει το παραμικρό.

Μα το νησί ήταν προικισμένο από τον Θεό: φυσική ομορφιά με καλύτερο κλίμα από το κρύο που περίμεναν να τους υποδεχθεί. Δάση κάλυπταν μεγάλο μέρος του, κι όπου δεν υπήρχαν αυτά, υπήρχε εύφορη πεδιάδα, έτοιμη για καλλιέργεια. Μπορεί αυτά να έβλεπε κι ο ναύτης και να μην είε ακόμα όρεξη να τρέξει, μόνο να ξαπλώσει ανάμεσα στη σκιά που πρόσφεραν α ψηλά δέντρα. Ήταν πραγματικά όμορφο κι όσο πλησιάζανε την μεγάλη πόλη στην κορυφή του λόφου, τόσο πιο ζωηρά γίνονταν τα χρώματα, τόσο πιο πολύ ανεμελιά αισθανόταν...

Άρχισε να καταλαβαίνει κάπως γιατί η προσωπικότητα του Caesar ήταν έτσι όπως ήταν.

Κάποια ώρα αργότερα, ίσως είκοσι λεπτά, είχανε φτάσει στην πόλη που ήταν ο στόχος του. Το περίεργο ήταν όμως πως ακόμα δεν είχαν δει ούτε ένα σημάδι του Magada, πως υπήρχε και περπατούσε πάνω σ'αυτό το νησί. Σαν ν'άνοιξε γη και τον κατάπιε. Απ'τη μία λίγο ανησύχησε ο Bola, απ'την άλλη θυμόταν ως αυτός ο άνθρωπος ειχε μια φοβερή ικανότητα να βρίσκει τον δρόμο του μέσα από τα πάντα. Αν πήγαιναν και σε χαρταπαικτική λέσχη κι ακόμα δεν τον έβρισκε, μόνο τότε υποσχέθηκε πως θα τον έψαχνε, ό,τι κι αν είχε πει πριν στους άλλους.

"Μα καλά, εξαφανίστηκε αυτός; Δεν τον βλέπω πουθενά."

Ωραία, κι άλλος το πρόσεξε. "Αν θέλετε τη γνώμη μου, θα βρίσκεται κάπου και θα παίζει χαρτιά. Ας μην τον ψάξουμε ακόμη."

Η σιωπηλή συμφωνία όλων, έκανε και τους τρεις να συνεχίσουν την πορεία τους μέσα στην όμορφη αυτήν πόλη. Μπορεί ακόμα να έφταιγε ο ήλιος, μα φαινόταν παραμυθένια: περικυκλωμένη απ'το πράσινο του δάσους, χτισμένη πάρν και γύρω από έναν λόφο, τα πάντα έμοιαζαν ψεύτικα. Τα σπίτια που αντίκρυσαν ήταν τεράστια και χρωματιστά. Οι αυλές τους μεγάλες για να χωράνε τα παιχνίια των παιδιών και των ζωντανών τους. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν φυσικά στη μεγάλη πλατεία, όπου όλα τα μαγαζιά βρίσκονταν μέσα στα στενά της, το ένα δίπλα στ'άλλο: ταβέρνες, καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια...τα πάντα! Και φυσικά ένας ικανός αριθμός τουριστών εισέβαλε στα μαγαζιά που πουλούσαν ενθύμια ή άλλα αναμνηστικά του τόπου.

Εφάμιλλη του λιμανού, που πραγματικά ήταν τεράστιο, ήταν και η αίγλη αυτής της πόλης...χωρίς κανείς να ξεχνάει το επιβλητικό παλάτι στην κορυφή του λόφου. Δεσπόζει από ψηλά, τρομάζοντας πιθανούς παραβάτες κι ενθαρρύνοντας έντιμους ανθρώπους - ή τ'αντίθετο - δίνοντας κύρος στους ανθρώπους που φαίνονταν να το φυλάνε από μακριά. "Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το Lyneel."
"Ναι καλά, υπέροχα΄ άντε τώρα να πάει κανείς εκεί πάνω..."

Κοίταξε πού έπεφτε το βλέμμα του ναύτη και χαμογέλασε. "Θες να με καρφώσεις πουλάκι μου; Χε, περίμενε και θα δεις..."

O ναύτης αναστέναξε ενοχλημένος. "Εσύ είσαι επαναστάτης΄ εγώ είμαι Ναυτικός. Με ποια λογική σε "καρφώνω" όπως λες; Απλώς κάνω τη δουλειά μου...!"
"Για να την κάνεις όμως, πρέπει πρώτα να καταφέρεις-."

Τα μάτια του Joss είχαν μικρύνει με μίσος σχεδόν όταν εκστόμισε την απειλή του στον νεότερο μέλος της "παρέας" μα το χέρι του Bola που σηκώθηκε άμεσα, τον σταμάτησε. "Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεσαι τρομακτικός," είπε πιο χαλαρός απ'ότι πραγματικά αισθανόταν "ο Ernie δε θα μας κάνει κάτι..."
"Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος...;"
"Δεν είμαι...όμως μόνος σου είπες πως είσαι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και τέτοια, σωστά;"

Κοίταξε τον επαναστάτη χωρίς καμία ένδειξη του τι μπορεί να παιρνούσε εκείνη τη στιγμή απ'το μυαλό του, αλλά φάνηκε πως είχε κάθε πρόθεση να τον ακούσει, σαν να τον προκαλούσε. Φυσικά, ο Bola το είδε σαν πρόσκληση γι αυτό συνέχισε. "Θα σου πω τι: εσύ μου χρωστάς για όλη τη φιλοξενία που σου προσέφερα τόσες μέρες στο πλοίο μου κι εγώ σου χρωστάω για τις πληροφορίες που μου έδωσες. Οπότε είμαστε πάτσι, σωστά;" Πάνω που πήγε ν'απαντήσει, συνέχισε: "όχι!"