Οι οινοποιοί του Lyneel. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Και οι δύο θεατές τον κοίταξαν παραξενεμένοι. "Εσύ έθεσες τη ζωή μου σε κίνδυνο χαλώντας την τέλεια κάλυψη που είχα και τώρα ο Smoker ξέρει και πάλι ότι είμαι ζωντανός...γι αυτό και πάλι μου χρωστάς. Γι αυτό," είπε αυστηρά, σκοτώνοντας τη διαμαρτυρία στα χείλη του Ναυτικού "δε θα με αποκαλύψεις, όσο θα μαστε στο νησι κι εφόσον δεν κάνω κάτι παράνομο."

Και πάλι η διαμαρτυρία πέθανε στα χείλη του Ernie όμως αυτήν τη φορά ανέκαμψε γρήγορα. Έβγαλε έναν περιφρονητικό ήχο κι έδεσε τα χέρια του. "Και γιατί να δεχθώ κάτι τόσο γελοίο παρακαλώ;"
"Γιατί το βλέπω στα μάτια σου: απορείς, πώς μπόρεσε επαναστάτης να εισχωρήσει στο Ναυτικό για τόσο καιρό; Δε βγάζει νόημα, σωστά; Ήταν παλιά καραβάνα, ήταν στην περιπολία της Tashigi.
Λοιπόν, μάντεψε: ήταν ναυικός που αυτομόλησε. Ή μάλλον, το είχες ήδη μαντέψει, κι αυτό σε τρώει εδώ και μέρες." Όταν ο εν λόγω άντρας τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ'αυτιά του, λες κι αυτό που είπε ήταν κάτι τόσο κρυφό, θαμμένο μέσα του που κανένας δεν το έβλεπε όμως αυτός κατάφερε να το εντοπίσει, ο Bola ανασήκωσε τους ώμους του.

Μα πώς...φώναζε ολόκληρος. "Μπορεί να μην είμαι σπουδαγμένος σαν κι εσένα ή και το Καρότο από δω, αλλά έχω μάθει να διαβάζω ανθρώπους. Δεν είχα και πολλά βιβλία βλέπεις, γι αυτό κάτι έπρεπε να διαβάσω κι εγώ..."

"Eπιμένω πως είναι γελοίος ο λόγος σου. Δεν έχεις καμία-!"
"Η αλήθεια είναι η αλήθεια," είπε με τόση απλότητα, που κόλησαν. "Μπορείς να τρέξεις πάνω σ'εκείνο το κάστρο αυτή τη στιγμή" συνέχισε λες και δεν έτρεχε τίποτα "και να πεις πως είμαι δω...ή μπορείς άνετα να μείνεις μαζί μας και να δεις γιατί τόσοι και τόσοι Ναυτικοί, μικρό τους δείγμα ο τύπος που μας βοήθησε στη Loguetown, παρατάνε από μόνοι τους την παράταξη κι έρχονται μαζί μας. Δε θες; Δε θες να μάθεις γιατί; Δεν δωροδοκήσαμε κανέναν, δεν είπαμε ποτέ ψέμματα. Το μόνο που λέγαμε ήταν η αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια πάντα μας κερδίζει ανθρώπους."

Ο ναύτης κάγχασε. "Νομίζεις θα κερδίσεις κι εμένα;"
"Νομίζω πως είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις να με καρφώσεις λίγο αργότερα από το να μην πάρεις ποτέ τις απαντήσεις σου." Του έκλεισε το μάτι περιπαιχτικά και τον σκούντηξε στον ώμο. "Τώρα πάμε καμιά ώρα; Έχω πολλά πράγματα στο κεφάλι μου."
"Θα πάμε να ψάξουμε και τον Magada;"
"...όλα στον καιρό τους."

Τις τελευταίες μέρες, από το πλοίο ακόμα, φαινόταν στον επαναστάτη πως ο Joss είχε αρχίσει να συμπαθεί περισσότερο τον Σημαδεμένο, έστω κι αν δεν το έειχνε επαρκώς στον ίδιο ή και σε κανέναν γενικά. Όμως ήταν εμφανές πως ανησυχούσε για την τύχη του, έστω κι αν οι μόνοι που είχαν μείνει να το δουν ήταν αυτοί που δεν τους ένοιαζε. Όμως είχε πραγματικά πολύ πιο σοβαρά πράγματα στο κεφάλι του από τα πείσματα του Magada ΄ παρατηρούσε με τα μάτια του τον ναυτικό δίπλα του που μπορούσε κανείς σχεδόν να φανταστεί τη συζήτηση μέσα στο κεφάλι του και μόνο από την έκφραση στο πρόσωπό του:

Απελπισμένα σχεδόν, προσπαθούσε να απορρίψει όλα όσα ισχυριζόταν ο ιδιόρυθμος δεσμοφύλακάς του αν και δεν το κατάφερνε γιατί πραγματικά πίστευε πως είχε δίκιο. Απ'τη μία ήταν το ρητό του καθήκον, απ'την άλλη η συνείδησή του, που ήδη ένιωθε βεβαρυμένη. Αν έκανε κι αυτό θα ήταν χειρότερα, ή καλύτερα; Ιδρώτας άρχισε να τον λούζει και κατηγόρησε τον ήλιο, κι όχι το πρόβλημά του.

Συνέχισαν να περπατάνε όλοι μαζί, ώμο με ώμο, ενώ ψάχνανε το πού να πάνε: ο Joss έπρεπε να βρει μαγαζί για προμήθειες, αυτός κάπου να πάει να πιει τίποτα και να πει καμιά ιστορία και ο Ernie...o Ernie δεν είχε ιδέα. Ακόμα όμως δεν το είχε βάλει στα πόδια, κι αυτό το έβρισκε θετικό ο Bola. "Λοιπόν," ακούστηκε η βροντερή φωνή του, κόβοντας των ειρμό των σκέψεων όλων "εμείς τώρα θα πάμε σ'εκείνο το εστιατόριο. Θα κάνω αυτό που υποτίθεται πως είναι το επάγγελμά μου, κι εσύ πας γι ανεφοδιασμό. Το μαγαζί είναι κει."

Φάνηκε να το σκέφτεται "Το μέρος φαίνεται ακριβό΄ αν δε μ'αρέσουν οι τιμές του θα πάω στα χωριουδάικα."
"Όπως αγαπάς΄ ραντεβού στην πλατεία εδώ. Αν δεν είμαστε, θα σε στείλω το Κοτόπουλο με λεπτομέρεις."

Έγνεψε κι έφυγε. "Και τώρα...εμείς, αυτοί και τα μυστήρια." Κατευθύνθηκε προς το εστιατόριο που είχε βάλει στο μάτι και ο Ernie ποτέ δεν έφυγε απ'το πλάι του.

"Και τι ακριβώς θα κάνουμε εδώ λοιπόν," αναρωτήθηκε ο Ernie, λίγο πελαγωμένος, κοιτώντας τριγύρω;

Το μέρος φαινόταν πως ήταν για δυνατά πορτοφόλα: από τον υπερβολικά πολυτελή διάκοσμο για ένα απλό μαγαζί, τα πολλά χρώματα στα τραπέζια, πλακάκια και καρέκλες μέχρι και τα πολύφωτα και τα σερβίτσια που φαίνονταν σαν να ήταν φτιαγμένα όλα από διαμάντια--τόσο άστραπταν. Μπορεί βέβαια να μην ήταν τόσο περίεργο για τους ντόπιους της πόλης - από τους λίγους κατοίκους που είδαν να κυκλοφορούν ήταν τόσο εκθαμβωτικοί όσο τα γυαλικά εδώ μέσα -, αλλά γι αυτούς ήταν ξένο.

Κι ήταν και οι δύο τόσο παράταιροι με τον περίγυρό τους... "Χαλαρά τίγρη. Πάμε πρώτα να κάτσουμε κάπου, και θα δεις τι θα κάνουμε."

Αν και τους έριχναν πολλά περίεργα βλέμματα, είτε απορημένα, είτε τέτοια που έδειχναν ανωτερότητα σε σχέση με αυτό που έβλεπαν, δεν τον ένοιαζε. τον Bola. Τέτοια βλέμματα του έριχναν πολλές φορές. Ήρεμος, πήγε κι έκατσε κάτω, ενώ κοιτούσε γύρω του. Έκατσαν σ'ένα κεντρικό τραπέζι, δημιουργώντας έκπληξη σε όλους τους εστιάζοντες - κι αποδοκιμασία στα γκαρσόνια -. Ήρθε ένα και του πήρε παραγγελία χωρίς όμως να λέει τίποτα που να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, κάτι που εξέπληξε και τους δύο.

Με το που ήρθαν τα ποτά, ο Bola άρχισε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα: να διηγείται.

"Υπάρχουν πολλοί μύθοι για το κρασί, αλλά είναι ένας μύθος που μ'αρέσει περισσότερο απ'όλους:" είπε στον σερβιτόρο, ο οποίος από ευγένεια και μόνο στάθηκε να τον ακούσει "λένε πως όταν υπήρχαν θεοί ανάμεσα σε ανθρώπους γιατί ακόμα έφτιαχναν τον κόσμο μας, υπήρχε το νέκταρ, που ήταν απαγορευμένο για τους θνητούς. Έβγαζε στην επιφάνεια τα ένστικτα βλέπεις, κι ενώ τα ένστικτα των θεών ήταν αγνά και αθώα, τα ανθρώπινα ήταν κατώτερης ποιότητας. Έτσι, από φόβο και μόνο, δεν τους το έδιναν.

Όμως μια μέρα, ένας άνθρωπος, καλεσμένος των θεών για τις γενναίες του πράξεις, είχε κερδίσει την ευκαιρία να δοκιμάσει λίγο. Τόσο γλυκό και μεστό ήτανε, που αυτός ο κατατάλλα σωστός άνθρωπος έχασε προτίμηση για οποιδήποτε άλλο πιοτό ή και φαΐ! Αρνιόταν να δοκιμάσει οτιδήποτε άλλο μέχρι να του δώσουν λίγο ακόμα.

Τον έδιωξαν κακήν κακός από το σπίτι τους λοιπόν, θεωρώντας πως έτσι θα κορεστεί η επιθυμία του ξέροντας πως δε θα έχει άλλη ευκαιρία να δοκιμάσει.

Όμως δεν υπολόγισαν πως αυτός ο άνθρωπος θα γίνει επιθετικός: τρελαμένος από την πείνα και την επιθυμία, οδήγησε έναν ολόκληρο στρατό κατά των θεών, αυτών που του έδωσαν ζωή και νέκταρ! Εξοργισμένοι οι θεοί γι αυτήν την προσβολή στο πρόσωπό τους, επέλεξαν να λειτουργήσουν με δόλο, για πρώτη φορά: εντυπωσιασμένοι από τις ικανότητες του, τον κάλεσαν μέσα για να τον κάνουν έναν απ'αυτούς κι έτσι θα είχε όσο νέκταρ ήθελε για τον εαυτό του και για τους άντρες του. Αν και το τίμημα γι αυτό θα ήταν να μην ξαναεμφανιστεί ανάμεσα σε θνητούς ποτέ ξανά, δεν τον ένοιαξε.

Ενθουσιασμένοι όλοι λοιπόν, με τα χέρια πήγανε τον αρχηγό τους μέχρι το κατώφλι των θεών. Εκεί τον παρέδωσαν με τιμές και πανυγήρια κι άρχισαν να σφάζουν ζώα στο όνομά του. Θα έκαναν ένα κανονικό γλέντι μόνο και μόνο για να γεφτούν το θείο ποτό που θα τους δινότανε...

Έκλεισαν οι πόρτες της οικίας των αθανάτων πίσω από τον άντρα: γονατιστοί θεοί τον υποδέχθηκαν με στεφάνια δάφνης και χρυσά δισκοπότηρα με το πολυπόθητο ποτό στα χέρια. Τον ξάπλωσαν στο ανάκλυντρο τους και μια γυναίκα του χόρευε. Και πάνω που ήταν έτοιμος ο γλυκός ύπνος να τον καταλάβει, ξαφνικά μαχαίρια βγήκαν από τις ρόμπες των θεών! Χωρίς κανένα δισταγμό, τον χτύπησαν πολλές φορές με τις λεπίδες τους, βρίσκοντας όλες τις μεγάλες του αρτηρίες! Πήρανε πολλούς αμφορείς και τους γέμισαν με το αίμα του΄ έτσι γεμάτος νέκταρ που ήταν, ακόμα και το αίμα του είχε γλυκιά γεύση.

Χωρίς κανέναν δισταγμό, πήραν τους δύο αμφορείς, με τη θεία τους δύναμη πολλαπλασίασαν το περιεχόμενό τους κάνοντας να εμφανιστεί σε όλους τους αμφορείς που είχαν εκεί, και το έδωσαν στους άντρες έξω που περίμεναν. Το έδωσαν πρώτα σε λίγους οι οποίοι το δοκίμασαν...όμως είχε τόσο γλυκιά γεύση και απαλή υφή, που κανείς δεν κατάλαβε τι έπιναν. Τραγούδησαν τους επαίνους τους στους θεούς και τον στρατηγό τους για το γλυκό αυτό ποτό που τους δόθηκε, χωρίς να ξέρουν. Κι από τότε και στο εξής, το ποτό αυτό έγινε γνωστό σ'όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι γλεντούσαν μόνο μ'αυτό, αφού όσο και να έπιναν, ποτέ δεν τελείωνε!

Το άνομά του; Κρασί. Γιατί το κρασί είναι κόκκινο σαν το αίμα αλλά γλυκό σαν το πιο ώριμο φρούτο του καλοκαιριού...ή έτσι λένε τουλάχιστον."

Σερβιτόρος και παρευρισκόμενοι, παρακολουθούσαν μακάβρια γοητευμένοι. "Kαι ποτέ δεν έμαθε κανείς τι ήπιε πραγματικά," ρώτησε αρκετά δυνατά για ν'ακουστεί ένας από τους πελάτες;
"Όχι," απάντησε με ετοιμότητα ο παραμυθάς, "γιατί ποτέ δεν τους το αποκάλυψαν οι θεοί. Αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν χωρίς καμία γνώση της πραγματικής τους πράξης."
"Ναι αλλά αν ο άλλος πέθανε, πώς  συνέχιζε να δημιουργείται το κρασί," ρώτησε μία κυρία, τρία τραπέζια μακριά τους;
"Εδώ είναι που περιπλέκεται το πράγμα:" παραδέχθηκε ο άντρας και ο Ernie δε θα καταλάβαινε πότε σταμάτησε η φασαρία κι αντικαταστάθηκε από τη φωνή του Bola αν δεν είχε κάνει αυτήν την παύση "μία έκδοση λέει πως στην πραγματικότητα, το νέκταρ σε κάνει αυτόματα αθάνατο, γι αυτό και το έδωσαν μόνο σε έναν θνητό, αυτόν που βρήκαν άξιο, έστω κι αν εν τέλη τρελάθηκε. Έτσι, όσο αίμα κι αν έχανε, πάντα είχε κι άλλο να δώσει. Άλλοι λένε πως απλώς τον κάνανε ζωνταντό νεκρό για το αίμα του. Κι άλλη μια έκδοση λέει πως απλώς μάγεψαν τα δοχεία και τα αναπαρήγαγαν με τον ίδιο τρόπο παντού, με την μεταμφίεση του θείου δώρου."

"Eσείς ποια έκδοση υποστηρίζεται," ρώτησε ένας κύριος.
"Χμ...νομίζω την πρώτη. Βγάζει περισσότερο νόημα για μένα."

Ησυχία απλώθηκε τότε σε όλη την αίθουσα, ενώ ο Bola άρχισε να τρώει σιγά σιγά το φαΐ που μόλις έφτασε στο τραπέζι τους, έστω κι αν δεν ήταν αυτό που είχε ζητήσει. Μάλλον κάποιος θα το κέρασε, όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Παρακίνησε και τον Ernie να φάει από τα καλούδια που τους προσέφεραν. Αν και στην αρχή δίστασε, στο τέλος άρχισε κι εκείνος να καταβροχθίζει με περισσή ικανοποίηση το φαγητό μπροστά του. Και οι δύο νηστικοί τόσες ώρες, ήταν αραπάνω από καλοδεχούμενη η κίνηση αυτή.

Φυσικά, ο παραμυθάς κοίταξε τριγύρω του να δει ποιος είχε την ευγένεια να το κάνει και είδε έναν άντρα, όχι πάνω από τριάντα χρονών, να έχει σηκώσει το ποτήρι του διακριτικά. Τα ρούχα του ήταν καλόγουστα και τα μαλλιά του μέχρι τον ώμο του, στλιπνά κι ολόισια. Μαύρα, σαν τα μάτια του. Αλλά δεν ήτανε μόνος του, είχε και μια γυναίκα στο πλάι του. Κρίνοντας από το ακανόνιστο πάχος και τη λάμψη της, η γυναίκα ήταν έγκυος. Τα ροδαλά μάγουλά της ήταν χαμογελαστά, και οι ξανθές μπούκλες της έκαναν αντίθεση με το σκουρόχρωμο φόρεμά της. Εκείνη κοιτούσε τον άντρα της κι ο άντρας της εκείνον.

Έγνεψε για να δείξει την ευγνωμοσύνη μα και την κατανόησή του και συνέχισε να τρώει.

Πριν ακόμα τελειώσει το μισό του πιάτο, ακούγονταν ολόγυρά του πολλές φωνές που αιτούνταν περισσότερες ιστορίες--ή έναν ακόμα μύθο, ό,τι του έκανε κέφι να πει. Βλέποντας την ζήτηση, ικανοποιημένος με τον εαυτό του, χαμογέλασε. Ηρέμησε το κοινό του, αλλά άφησε μια ματιά του να περιπλανηθεί στον αναπάντεχο πάτρονα. Όταν εκείνος διακριτικά αλλά σίγουρα του έγνεψε να κάνει ό,τι του ζητούσαν, μόνο τότε καθάρισε τον λαιμό του ο αφηγητής. Το έκανε μ'έναν τρόπο, λες κι απαιτούσε την προσοχή.

Και προσοχή πήρε. "Νομίζω θα σας πω έναν ακόμα μύθο, αφού τόσο σας άρεσε ο προηγούμενος. Και θα ήθελα να σας μιλήσω για...δάκρυα. Ναι, δάκρυα," διαβεβαίωσε όταν πολλοί τον κοίταξαν παραξενεμένοι. "Γιατί, βλέπετε, τα δάκρυα έχουν πολύ ιδιαίτερες δυνάμεις, ή μάλλον, τα συναισθήματα που είναι αρκετά δυνατά για να παράγουν δάκρυα.
Γι αυτό αφήστε με να σας διηγηθώ τα δάκρυα δύο θεών. Δύο θεών που είχαν πολλά ανθρώπινα γνωρίσματα, πολλές αδυναμίες μας. Μερικοί λένε πως αυτοί οι θεοί υπήρξαν τα μοντέλα μας, όμως εμείς είμαστε φθηνές απομιμήσεις τους. Γιατί ό,τι αισθανόμαστε εμείς, αυτοί το ένιωθαν πολλές φορές περισσότερο κι εντονότερα. Αν κι αυτό είναι ένας άλλος μύθος από μόνος του, δε θα πω τίποτα άλλο, γιατί γι αυτόν τον μύθο το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να έχουμε στο νου μας την ύπαρξη αυτών των θεών."

Σταμάτησε να πιει λίγο νερό, και συνέχισε.

"Περνούσε όμως ο καιρός και οι θνητοί εξαθλιώνονταν. Δεν αγαπούσαν πια τους θεούς. Έγιναν φτωχοί οι περισσότεροι, και έκαναν τρομερά εγκλήματα στο όνομα της επιβίωσης. Υπήρχε όμως ένας άνθρωπος, που μέρα με τη μέρα, πάλευε με τον όχλο. Υπήρχε ένας άνθρωπος που ακόμα και μετά απ'όσα έγιναν, ακόμα αγαπούσε τους θεούς. Και προσευχόταν σε αυτούς. Τους ζητούσε τη βοήθειά τους. Τόσο σπαραχτικός ήτανε που άρχισε να λυγίζει την αμετακίνητη αδερφή. Κι όταν τρελοί από τη ζήλεια τους οι άλλοι άνθρωποι του επιτέθηκαν, εκείνος τους αγκάλιασε.

Και τόσο συγκινήθηκε η θεά, που νέα δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια της: δάκρυα πολλά και μεγάλα, που έλουσαν τον προστατευόμενό της, και όσους τον περιτριγύριζαν. Έλουσαν ξανά τον κόσμο όλο, και τον δρόσισε. Ανακουφίστηκε ο κόσμος ολάκερος και οι άνθρωποι επιτέλους είχαν ξανά νερό να πιούνε! Μπορούσαν να ποτίσουν τα σπαρτά τους ξανά και τα λαρύγγια τους.

Όμως επειδή αυτήν τη φορά αποφάσισαν να μην το αφήσουν να περάσει έτσι, οι θεοί έβαλαν στο στόχαστρο το βασίλειο του άντρα που τους προσέβαλε πρώτη φορά. Σ'εκείνον, απαγόρεψαν την πρόσβαση στο νερό για περισσότερες φορές από τις απολύτως απαραίτητες ετησίως. Κι αυτή η περιοχή είναι γνωστή σήμερα σε μας σαν 'έρημος'."

Αφού τελείωσε και αυτήν την ιστορία του, δεν άφησε κανέναν άλλο να τον ενοχλήσει: έφαγε το φαΐ του με εμφατική προσήλωση, για να περάσει σε όλους το μήνυμά του, και ήπιε με την ησυχία του. Οι μόνοι που είχαν το θάρρος να τον πλησιάσουν ήταν μερικά παιδάκια και φυσικά, ο άνθρωπος εξαιτίας του οποίου είχε αυτό το θεσπέσιο γεύμα.