The Name... [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο ήλιος λαμπύριζε πάνω στα γεμάτα πάγο εδάφη του νησιού, μια απέραντη ησυχία γέμιζε τον χώρο... Κοίταξα γύρω μου, όλα ήταν σχετικά θαμπά, προσπάθησα να σηκωθώ αλλά όπως το περίμενα έπεσα... Λες και οι δυνάμεις μου, με είχαν εγκαταλείψει εντελώς, δίπλα μου βρισκόταν ένα κατάνα στην θήκη του. Ήξερα πως το σπαθί αυτό ανήκε σε μένα, λες και ήταν το μόνο πράγμα που είχε μείνει στην μνήμη μου. Το σήκωσα και το έβγαλα από την θήκη του, το πρόσωπο μου καθρεφτίστηκε στην κοφτερή λεπίδα και επιτέλους είδα πως ήμουν, μια βαθιά ουλή διακοσμούσε την αριστερή μεριά του προσώπου μου, δίχως όμως να τρέχει αίμα από την πληγή. Με κοίταζα αρκετή ώρα προσπαθώντας να θυμηθώ το όνομα μου, όμως για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να το κάνω, αποφάσισα πως ίσως να μην είχε έρθει ακόμα η ώρα να μάθω το όνομα μου και έτσι καρφώνοντας το σπαθί μου στο έδαφος, στηρίχθηκα και σηκώθηκα από το χιόνι... Τα πάντα γύρω μου ήταν παγωμένα, δεν είχα την παραμικρή μνήμη από το μέρος αυτό, δεν ήξερα ούτε πως βρέθηκα εδώ, αλλά ούτε και το πως θα φύγω από εδώ πέρα....

Κρατώντας ακόμα το κατάνα στο χέρι μου, παρατήρησα πόσο βαρύ ήταν και όμως δίχως να έχω κάποια ιδιαίτερη δυσκολία κατάφερνα και το σήκωνα με την άνεση μου. Το έβαλα στην θήκη του, την οποία και στερέωσα στη μέση μου. Το δέρμα μου είχε παγώσει από την χαμηλή θερμοκρασία, μιας που τα ρούχα που φορούσα δεν μου προσέφεραν και ιδιαίτερη προστασία απέναντι στο κρύο. Περπάτησα για μερικά μέτρα, ένιωθα ακόμα μια μικρή αδυναμία και έτσι προσπαθούσα να μην καταπονώ πολύ τον εαυτό μου, δεν ήξερα πόσο θα άντεχε και σίγουρα αυτό δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για να το δοκιμάσω... Ύστερα από μερικά λεπτά άρχισα να πηγαίνω λίγο πιο γρήγορα, το σώμα μου είχε αρχίσει να επανέρχεται και η ελαφριά ζαλάδα υποχωρούσε σιγά σιγά... Μέσα σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα έφτασα στην είσοδο μιας μικρής πόλης. Διάβασα την ταμπέλα: "Sleet Town".
Ώστε έτσι λέγετε αυτό το μέρος... Ενδιαφέρον, εδώ ίσως βρω μερικές απαντήσεις στα ερωτήματα μου... μονολόγησα καθώς προχωρούσα προς το κέντρο της πόλης... Φαινόταν να είναι γεμάτη ζωή και αρκετά μαγαζιά διακοσμούσαν την αριστερή καθώς και την δεξιά μεριά του δρόμου...

Περπατούσα ήρεμα και χαλαρά, κοίταγα τον κόσμο και τα μαγαζιά γύρω μου, ενώ παράλληλα έψαχνα για το μοναδικό μέρος που θα έβρισκα σίγουρα πληροφορίες για τούτο εδώ το νησί, το μπαρ της περιοχής ήταν το μέρος που έψαχνα. Ύστερα από λίγο περπάτημα το βρήκα, δεν ήταν και δύσκολο άλλωστε, ήταν τεράστιο και είχε πολύ θόρυβο. Δίχως δεύτερη σκέψη μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τον μπάρμαν, η γενικά μεγάλη φασαρία του μαγαζιού σταμάτησε και οι περισσότεροι πελάτες με παρατηρούσαν με την άκρη του ματιού του...
"Δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο με σπαθί και μια ουλή στο πρόσωπο?" αναρωτήθηκα καθώς περπατούσα, σύντομα όμως ο κόσμος γύρισε και πάλι στις συζητήσεις του και δεν μου έδωσε άλλη σημασία... Έφτασα στην μπάρα και έκατσα σε ένα σκαμπό, ο μπάρμαν δεν μου έδωσε σημασία και συνέχιζε να σκουπίζει το ποτήρι που σκούπιζε και όταν πρώτο μπήκα στο μαγαζί του...
Θέλω ένα ποτήρι σάκε και μερικές πληροφορίες από εσένα... είπα δίχως καν να τον κοιτάξω, την προσοχή του βλέμματος μου είχε μια παρέα σε μια γωνία του μαγαζιού... Δεν ξέρω τι, αλλά κάτι ήταν πολύ ύποπτο πάνω τους...
Δεν με ενδιαφέρει και τόσο το τι ακριβώς θέλεις... Μάζεψε τα και φύγε από το μαγαζί μου... Σου είχα πει να μην ξαναπατήσεις εδώ πέρα, αλλιώς τα παιδιά θα σε περιλάβουν μια και καλή... Νόμιζα πως η τελευταία φορά σου έγινε μάθημα, αλλά μάλλον έκανα λάθος...

Τα λόγια του μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, ήταν προφανές πως ο μπάρμαν ήξερε κάτι για μένα, σίγουρα με είχε ξαναδεί στο παρελθόν. Τον κοίταξα και τον ρώτησα ακόμα μια φορά...
Δεν έχω ιδέα σε τι πράγμα αναφέρεσαι, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει κιόλας... Είμαι σίγουρος πως με ξέρεις, λέγε πως με λένε και πως βρέθηκα εγώ στο νησί αυτό... Πιο νησί είναι αυτό???
Θες να μου πεις πως δεν θυμάσαι ποιος είσαι? Αυτό ήταν, έχω βαρεθεί να ακούω τις δικαιολογίες σου για να πίνεις τσάμπα σάκε... Αυτή την φορά δεν θα στην χαρίσω. Roy, Jin, για ελάτε μέσα να κάνετε λίγο παρέα στον φίλο μας τον Kenshin... φώναξε ο μπάρμαν και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, δύο τεράστιοι τύποι εμφανίστηκαν από το πουθενά και έκατσαν γύρω μου... Δίχως να το καταλάβω, το σώμα μου αντέδρασε από μόνο του και τράβηξε το κατάνα μου, εκείνοι παρότι τεράστιοι ήταν αρκετά γρήγοροι και πρόλαβαν να απομακρυνθούν προτού να τους κόψει η λεπίδα μου.
Νομίζεις πως μπορείς να έρχεσαι στο μαγαζί μου και να επιτίθεσαι στα αγόρια μου??? Παιδιά, καθαρίστε τον... Ούρλιαξε από θυμό ο μπάρμαν, οι δύο παλικαράδες έβγαλαν από ένα σπαθί και ένα όπλο αντίστοιχα και μου επιτέθηκαν... Για μια ακόμη φορά το σώμα μου με έσωσε, σκύβοντας απέφυγα την λεπίδα του πρώτου αντιπάλου μου και στην συνέχεια του κάρφωσα το δικό μου σπαθί στον λαιμό, το πίεσα και το γύρισα μέσα στην πληγή μέχρι που βγήκε από την πίσω μεριά του λαιμού του.

Έπεσα στο έδαφος νεκρός ενώ το αίμα του πεταγόταν σαν συντριβάνι βάφοντας τα ρούχα μου και την μπάρα κόκκινα. Ζεστό αίμα, δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την στιγμή ένιωθα μια απέραντη γαλήνη και ευχαρίστηση. Ο δεύτερος μου αντίπαλος, παρά το γεγονός πως ξαφνιάστηκε από την κίνηση μου, επανήλθε γρήγορα και μου έριξε με το όπλο του. Η σφαίρα διαπέρασε τον ώμο μου και το κράτημα μου στο σπαθί μου χαλάρωσε. Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω από την δύναμη και την ταχύτητα της σφαίρας, Βρέθηκα να ακουμπάω στην μπάρα δίχως να το καταλάβω, έβαλα παραπάνω δύναμη για να συνεχίσω να κρατάω το σπαθί μου και του επιτέθηκα. Δεν το περίμενα αλλά ο αντίπαλος μου, απέφυγε με ευκολία την επίθεση μου κάνοντας δύο βήματα στο πλάι. Με σημάδεψε μια ακόμη φορά με το πιστόλι του, αλλά πλέον ήμουν προετοιμασμένος. Κινήθηκα γρήγορα προς το μέρος του, έτσι ώστε να τον εμποδίσω από το να το χρησιμοποιήσει, αλλά ακόμα και αν κατάφερνε να μου ρίξει, σε τόσο μικρή απόσταση θα ήταν πολύ δύσκολο να με πετύχει. Έτσι και έγινε, ο αντίπαλος μου πάτησε την σκανδάλη αλλά πρόλαβα και του άλλαξα κατεύθυνση στο όπλο του, στριφογύρισα και του κάρφωσα το σπαθί μου στα πλευρά, το τράβηξα απότομα προς το μέρος μου, δημιουργώντας έτσι ένα βαθύ κόψιμο στην κοιλιακή του χώρα.

Ο αντίπαλος μου έπεσε στο έδαφος αιμόφυρτος, αλλά δεν ήταν νεκρός. Παρά το γεγονός πως όλο μου το σώμα φώναζε ώστε να του πάρω την ζωή, αποφάσισα να μην τον σκοτώσω. Γύρισα προς τον μπάρμαν.
Πριν με είπες Kenshin, αυτό είναι το όνομα μου? Απάντα μου και θα αφήσω το μαγαζί σου ήσυχο... Αν όμως δεν μου απαντήσεις θα σκοτώσω και αυτόν και εσένα... Είπα δείχνοντας τον αιμόφυρτο πρώην αντίπαλο μου. Ο μπάρμαν με κοίταξε με ένα βλέμμα ανάμεικτο από φόβο και μίσος, δεν ήξερε τι να κάνει... Να μου επιτεθεί ή να μου απαντήσει, ώστε να τον αφήσω ήσυχο? Τελικά με ένα νεύμα του κεφαλιού του μου απάντησε θετικά στην ερώτηση μου, δίχως να περάσει παραπάνω από ένα λεπτό, γύρισα την πλάτη μου στον μπάρμαν και έφυγα από το μαγαζί. Βγήκα και πάλι στον παγωμένο από τον χιονιά δρόμο, το κατάνα μου ήταν και πάλι στην θήκη του και οι σφυγμοί μου είχαν ανέβει πολύ. Το σώμα μου κατέρρεε σιγά σιγά, μάλλον έφταιγε η πολύ χαμηλή θερμοκρασία σε συνδυασμό με το ελαφρύ ντύσιμο μου. Έστριψα σε ένα σοκάκι και έκατσα στο πρώτο μέρος που βρήκα, δεν άντεχα πλέον να πάω παραπέρα από εκεί. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να σκοτεινιάζουν και σύντομα είχα πέσει αναίσθητος.

Δεν ήξερα πόσες ώρες είχαν περάσει από τότε, αλλά ξύπνησα σε ένα μικρό και ζεστό δωμάτιο. Έκανα να σηκωθώ αλλά όλο μου το σώμα πονούσε και το κεφάλι μου ήταν βαρύ, δίχως να το πολύ σκεφτώ, ξανά ξάπλωσα στο κρεβάτι που ήμουν. Με την άκρη του ματιού μου κοίταξα τον γύρο χώρο, προς αναζήτηση του κατάνα μου. Προς ευχαρίστηση μου, το εντόπισα μερικά μέτρα πιο πέρα. Ήταν ακουμπισμένο πάνω σε ένα τραπέζι μαζί με τα ρούχα μου. Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μια όμορφη κοπέλα μπήκε μέσα, έκανα μια κίνηση να πιάσω την λεπίδα μου αλλά δεν μπορούσα να την φτάσω με κάποιο τρόπο.
Μην ανησυχείς, αν ήθελα να σε σκοτώσω θα το είχα κάνει σε εκείνο το σοκάκι. Δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο, έτσι όπως είχες πέσει αναίσθητος εννοώ. Είπε η κοπέλα καθώς με πλησίασε και μου έβαλε θερμόμετρο.
Ο πυρετός σου φαίνεται να πέφτει, αλλά ακόμα δεν πρόκειται να σηκωθείς. Πρέπει να ξεκουραστείς και γίνεις απολύτως καλά, προτού σε αφήσω να φύγεις από εδώ πέρα. Με λένε Lunnete παρεμπίπτοντος, εσύ έχεις κάποιο όνομα? συνέχισε η κοπέλα... Δεν ήξερα αν έπρεπε να της απαντήσω στην ερώτηση της, δεν είχα και πολύ εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω μου, ωστόσο όπως είπε αν ήθελε θα μπορούσε κάλλιστα να με σκοτώσει σε εκείνο το σοκάκι. Δεν θα έφερνα καμία αντίσταση και σίγουρα δεν θα την έβλεπε κανείς...

Kenshin, το όνομα μου είναι Kenshin. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος για το αν αυτό είναι το όνομα ή το επίθετο μου, αλλά μόνο αυτό ξέρω για μένα. Της είπα τελικά με χαμηλή φωνή.
Kenshin εε? Δηλαδή έχει χάσει την μνήμη σου? Δεν θυμάσαι τίποτα άλλο πέρα από το "όνομα" σου και το πως να χρησιμοποιείς το σπαθί σου πάνω σε άμοιρους ανθρώπους...? είπε η κοπέλα με παγερή φωνή. Ήταν προφανές πως ήξερε για το περιστατικό στο μπαρ, την κοίταξα με ενδιαφέρον. Δεν περίμενα ποτέ μου πως κάποιος άνθρωπος θα βοηθούσε κάποιον σαν εμένα ενώ θα ήξερε τι είχε κάνει...
Γιατί με βοήθησες? Αφού ήξερες πως σκότωσα εκείνον τον τύπο, γιατί δεν με άφησες να πεθάνω...? την ρώτησα ενώ έκανα μια κίνηση προς το μέρος της. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα πίσω και έβγαλε ένα μικρό μαχαιράκι.
Το περίμενα πως θα έχεις πάρει κάποιες προφυλάξεις απέναντι μου, αλλά πραγματικά πιστεύεις πως με αυτό το μαχαιράκι θα μπορούσες να μου κάνεις κάτι??? την ρώτησα και πάλι. Εκείνη όμως δεν έδειχνε φοβισμένη, αντίθετα γελούσε και με κοιτούσε υποτιμητικά.
Νομίζεις πως θα σε γιάτρευα αν δεν ήξερα πως να σε κάνω καλά αν χρειαστεί? Όσο για το γιατί σε βοήθησα, δεν είχα λόγο να μην το κάνω. Καλός ή κακός, όλοι είμαστε άνθρωποι και οφείλουμε να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη την βοήθεια μας. Για τον άνθρωπο που σκότωσες δεν μπορούσα να κάνω κάτι, όμως για εσένα μπορούσα! μου είπε τελικά η κοπέλα.

Το νησί αυτό, πως το λένε? Που ακριβώς βρίσκομαι? την ρώτησα προσπαθώντας να αλλάξω κουβέντα.
Ήμαστε σε ένα νησί της North Blue, το όνομα του νησιού είναι Ice Nine. Είναι ένα όμορφο νησί θαμμένο κυριολεκτικά στο χιόνι και τον πάγο. Το νησί αυτό ανήκει στην Παγκόσμια Κυβέρνηση και πολύ από τους κατοίκους εδώ πέρα είναι και άλλοι θα γίνουν Marine στο μέλλον. Αυτός ήταν και ένας ακόμα λόγος που σε έσωσα, αν κάποιος σε έβλεπε στο σοκάκι, τώρα θα ήσουν ήδη στην φυλακή και θα περίμενες τον απαγχονισμό σου. Έτσι σε πήρα σπίτι μου και σε έσωσα από τον δυνατό πυρετό, ύστερα σου άλλαξα τα μαλλιά σου και σου κάλυψα το ένα σου μάτι με την παρωπίδα αυτή. Δεν πιστεύω πως θα σε αναγνωρίσει κανείς έτσι και πέραν αυτού με βοηθάει από το να μην τρελαίνομαι κάθε φορά που βλέπω το σκίσιμο κάτω από το μάτι σου, ήσουν πολύ τυχερός που έχεις ακόμα και τα δύο σου μάτια... μου είπε η κοπέλα δίνοντας μου ένα καθρέφτη, είδα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη και πράγματι δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχα δει από την λεπίδα του σπαθιού μου.
Σε ευχαριστώ για όσα έκανες για εμένα, πες μου και άλλα για το νησί αυτό, θέλω να μάθω όσα πιο πολλά γίνεται και ιδιαίτερα ένα τρόπο για να φύγω από εδώ πέρα. της είπα ενώ της επέστρεφα το καθρεφτάκι.

Το νησί αποτελείται από τέσσερις πόλεις ονόματι: Sleet Town, Snow Town, Slush Town, Ice Town. Εμείς βρισκόμαστε στην Sleet Town. Λίγο πιο πέρα από εδώ είναι η Slush Town, αυτή η πόλη δέχτηκε επίθεση από πειρατές πριν από περίπου έναν χρόνο. Έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι της μετακόμισαν στην δική μας πόλη, η οποία με αυτόν τον τρόπο έγινε τεράστια. Οι δύο άλλες πόλεις είναι λίγο πιο μακριά από εδώ αλλά πολύ κοντά μεταξύ τους. Η Snow Town είναι η αρχαιότερη πόλη του νησιού μας, εκεί είναι και το μοναδικό σχολείο του νησιού όπου και διδάσκω. Η Ice Town είναι μια επέκταση της Snow, εκεί είναι αρκετοί μετανάστες από διάφορα μέρη, αλλά και αρκετοί από τους μετανάστες της Slush Town. Πέραν αυτών των τεσσάρων πόλεων στο κέντρο του νησιού μας βρίσκεται η τοποθεσία Deep Freeze, εκεί βρίσκεται και το παλάτι που μένει ο βασιλιάς μας ονόματι Kashta. Είναι καλός βασιλιάς και ακόμα καλύτερος άνθρωπος, χρόνια τώρα προσπαθεί να πείσει την κυβέρνηση να φτιάξει μια μεγάλη βάση Marine στο νησί μας! μου είπε η Lunnete. Έτσι πέρασε η υπόλοιπη μέρα μου καθώς και οι επόμενες που μου έμεναν μέχρι να αναρρώσω τελείως. Μετά από περίπου πέντε ημέρες, ήμουν και πάλι καλά. Ήμουν όρθιος και ντυνόμουν για να βγω μια βόλτα έξω, η Lunnete μου είχε δώσει μερικά ρούχα που έκαναν για το πολικό ψύχος της περιοχής.

Παραμένω στο νησί... Η συνέχεια στο Β΄ μέρος...