[Τέλος]Πανικός στο Βασίλειο του Πάγου...Μέρος δεύτερο:Προσωπικά με την επανάσταση.

Προηγούμενες ιστορίες:

Σημαντικά πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων:

 Είχαμε πολύ δουλειά μπροστά μας,πολύ περπάτημα,πολύ δύσκολες ώρες που ακολουθούσαν.Εκείνος ο γελοίος επαναστάτης που ανέκρινα είχε δίκιο μόνο σε ένα πράγμα.Η μάχη με τον Braze μας κόστισε.Αφού ακολούθησε τις διαταγές μου,ο Marok,από την πλευρά μου δεν είχα απώλειες Marines.Όμως οι στρατιώτες του νησιού είχαν σοβαρές ελλείψεις.Παρόλα αυτά αυτό δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα.Η κύρια βάση των επαναστατών βρισκόταν στο Zanakand Island,μα την είχα ήδη καταστρέψει,με την βοήθεια του Alucard.Στο νησί δεν υπήρχε γνωστή βάση επαναστατών και πράγματι αυτή που είχαμε να αντιμετωπίσουμε δεν ήταν καν βάση.Ήταν ένα στρατόπεδο.Οι επαναστάτες είχαν έρθει στο νησί για να αγοράσουν οπλισμό,αλλά όπως κατάλαβα δεν είχαν βλέψεις να το τέσουν υπό τον έλεγχο τους.Τουλάχιστον όχι για την ώρα.
 Έτσι δεν ανησυχούσα.Σίγουρα θα ήταν πιο δύσκολο να τους νικήσουμε από ότι τον Braze και τους άντρες του,αλλά όχι τόσο δύσκολο ώστε να μην τα καταφέρουμε.Είχαμε κερδίσει και αιχμαλωτίσει-ή σκοτώσει-στο σύνολο μια δωδεκάδα από αυτούς ήδη.Εφόσον δεν ήταν κανονική βάση,ανέμενα να υπάρχουν καμιά τριανταριά ακόμα το πολύ.Άντε σαράντα άμα είμαστε άτυχοι.Εγώ φυσικά άξιζα καμιά εικοσαριά μόνος μου,ο Arashi δεν πάθαινε τίποτα από τα όπλα τους οπότε και αυτός ας  πούμε άλλους τόσους και  μετά από αυτά που είδα σήμερα υποθέτω ότι και ο Johnny και ο Yosaku αξίζουν από δύο ο καθένας,αντί για μισό που νόμιζα.Άρα ήδη ξεπεράσαμε τους αντιπάλους μας.Βάλε τους έντεκα Marines μου και καμιά εικοσαριά άντρες που θα δανειζόμουν από τον βασιλιά και ήδη τους έχουμε καταπνίξει αριθμητικά.
 Παρόλα αυτά τίποτα δεν ήταν εντελώς σίγουρο.Όσο και να πίστευα ότι θα νικήσουμε έπρεπε να παραμείνω συγκεντρωμένος και πολύ προσεκτικός.Όπως πάντα έτσι και τώρα δεν θα υποτιμούσα τους αντιπάλους μου.Θα φερόμουν σαν να έδινα την μάχη της ζωής μου.

Εγώ δεν είχα καμία ετοιμασία να κάνω.Δεν ήταν ότι ήμουν τεμπέλης,αλλά μιας και ήμουν ο αρχηγός της αποστολής από την πλευρά της Κυβέρνησης είχα το δικαίωμα να αφήσω αυτή την δουλειά στους άντρες μου.Εκείνοι θα φρόντιζαν να πάρουν φαΐ και ποτό για εμένα.Συγκεκριμένα τόνισα στον Marok να φέρει μπόλικα μπουκάλια σάκε μαζί του.Έτσι όσο οι άντρες μου μάζευαν τα απαραίτητα και ετοιμάζονταν ψυχολογικά,εγώ με τον Arashi καθόμασταν στην είσοδο και πίναμε σάκε-δηλαδή εγώ έπινα-μαζί με κάτι άλλους φρουρούς που είχαν βάρδια εκεί.Ο Arashi φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να έρθει και να ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου όση ώρα καθόμασταν και φυσικά άρχισα να τον χαϊδεύω.Τον είχα παραμελήσει κάπως τις τελευταίες μέρες-και λυπόμουν για αυτό-όμως η κατάσταση μου με εμπόδιζε να περάσω χρόνο μαζί του και με ανάγκαζε να περνάω την ώρα μου ξαπλωμένος.
Τουλάχιστον πλέον ο πυρετός είχε γιατρευτεί και οι πληγές μου θα ακολουθούσαν με τον καιρό.Το καλό που τους ήθελα γιατί τώρα που είχε αρχίσει να φεύγει η επίδραση του τονωτικού,ένιωθα λίγο περισσότερο τον πόνο που ερχόταν από αυτές.Ήταν πρόσφατα ραμμένες οπότε ήταν λογικό.
Έβλεπα την προετοιμασία να αργεί πολύ και δεν μου άρεσε.Ο Gil με τος δύο Marines είχαν μόλις καταφτάσει οπότε έπρεπε ν ετοιμαστούν και αυτοί και οι στρατιώτες του νησιού προσπαθούσαν να συμμαζέψουν λίγο τα πράγματα μετά τον χαμό που επικράτησε τις προηγούμενες ώρες,οπότε και αυτοί καθυστερούσαν.Είχα αρχίσει να βαριέμαι.Ευτυχώς που είχα το σάκε εκεί.Η κάθε του γουλιά ένιωθα λες και έκανε τον χρόνο να περνάει γρηγορότερα,όμως και πάλι αργούσαμε πολύ.Ήθελα να σηκωνόμουν όπως ήμουν και να πήγαινα μόνος μου με τον Arashi στο στρατόπεδο των επαναστατών,έστω και για να το επιθεωρήσω-αν όχι να τους αναλάβουμε όλους μόνοι μας-,μα από την μία ούτε οι πληγές μου είχαν γιάνει εντελώς οπότε θα ήταν καλό να μην πιεστώ ιδιαίτερα και από την άλλη αν έφευγα εγώ θα έπρεπε έπειτα να ψάχνουν μόνοι τους τον δρόμο μιας και ο Arashi ήταν ο μόνος που ήξερε πως να πάει στο στρατόπεδο.
Να πάρει η ευχή...βαριόμουνα πολύ.
-Ξύπνα με όταν είναι όλοι έτοιμοι να αναχωρήσουμε. είπα στον φρουρό που καθόταν μαζί μου και ξάπλωσα πίσω στο τείχος.
Έκλεισα τα μάτια μου και λαγοκοιμήθηκα.Αφού δεν έρχονταν τι να έκανα και εγώ.Το κακό βέβαια με τον ύπνο είναι ότι όσο και να κοιμάσαι τελειώνει πολύ γρήγορα.Δεν ήξερα πόσο ακριβώς είχα κοιμηθεί μέχρι να φανούν τελικά οι άντρες μου,αλλά προσωπικά ένιωθα σαν να ήταν μόλις κάποια δευτερόλεπτα.

-Έλα Shadow είμαστε έτοιμοι,ξύπνα. μου είπε ο Marok ο οποίος βρέθηκε να στέκεται μπροστά μου.
-Ωραία καιρός ήταν. μονολόγησα και σηκώθηκα όρθιος.
Τότε βρέθηκα πρόσωπο με...τσέπη( ; ) με έναν σάκο που πρέπει να είχε δύο φορές το ύψος μου.
-Τι στο καλό είναι αυτό; ρώτησα τον Marok.
-Αυτός είναι ο σάκος των προμηθειών μας. μου ανταποκρίθηκε.
-Φίλε δεν πάμε σε υπέρ-ατλαντικό ταξίδι.Εδώ δίπλα στο δάσος πάμε. του είπα δείχνοντας παράλληλα τον δρόμο που θα ακολουθούσαμε.
-Είμαστε πολλοί και...ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί.
-Τώρα κατάλαβα γιατί κάνατε όλη αυτή την ώρα να φανείτε. μονολόγησα ενώ ακόμα προσπαθούσα να πιστέψω το μέγεθος αυτού του σάκου.
-Τέλος πάντων...απλά στείλε κάποιον να ενημερώσει τον βασιλιά ότι είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση.Όσοι στρατιώτες είναι να μας ακολουθήσουν ας έρθουν τώρα.
Έτσι λοιπόν στείλαμε κάποιον να ειδοποιήσει τον βασιλιά και ευτυχώς,δόξα τον Θεό,οι στρατιώτες του ήρθαν σε μικρό χρονικό διάστημα από την ώρα που τους ειδοποιήσαμε.Είκοσι στρατιώτες ήρθαν και έντεκα Marines ακόμα.Βάλε τον Johnny,τον Yosaku και τον Gil οι αριθμοί μας ήταν εντάξει-όπως εξήγησα και πριν-.Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε τον δρόμο μας μέσα από το δάσος με οδηγό μπροστά μας τον Arashi και ακριβώς από πίσω του εγώ και οι άλλοι τρεις κυνηγοί.Από πίσω μας προπορεύονταν ο Marok και Garland-ο οποίος ήρθε και ο εκείνος μαζί μας-ως διοικητές των ομάδων τους.Ο βηματισμός μας αργός,λόγο του βάθους του χιονιού και του ανώμαλου εδάφους κάτω από αυτό,μα σταθερός και αρκετά ικανοποιητικός θα έλεγα.Οι υποψίες μου έλεγαν ότι δεν μπορούσε κάποιος να ρισκάρει να μπει πολύ βαθιά μέσα στο δάσος,ειδικά όταν δεν ξέρει πως να περιηγηθεί σε αυτό,και έτσι έπρεπε το στρατόπεδο να μην απέχει ιδιαίτερα από τον στρατώνα,τον οποίο μπορούσα να διακρίνω ελαφρά για αρκετά λεπτά ακόμα και μέσα από τα δέντρα.Για την ώρα οι υποψίες μου είχαν βγει σωστές,οπότε πίστευα πως και αυτή θα έβγαινε.
Καθώς είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε πιο μέσα στο δάσος ξαφνικά ο Arashi σταμάτησε απότομα.
-Τι έγινε αγόρι μου; τον ρώτησα και εκείνος μου υπέδειξε κάτι μπροστά του το οποίο παρόλα αυτά δεν μπορούσα να δω.

Έσκυψα έτσι δίπλα του και έπειτα ξαναπροσπάθησα να δω τι ήταν αυτό που μου έδειχνε.Τελικά όντως κάτι παρατήρησα μα για να σιγουρευτώ έτεινα το δάχτυλο μου προς τα εκεί για να το ακουμπήσω.Πράγματι ήταν αυτό που είχα δει.Ένα λεπτό τεντωμένο σχοινί,το οποίο φυσικά δεν μπορούσε να είχε βρεθεί τυχαία εκεί.Ήταν παγίδα.Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα γύρω μου.Η ευθεία στην οποία βρισκόταν το σχοινί μου έδειχνε ότι ήταν ενωμένο με δύο διπλανά μου δέντρα,τα οποία είχε το καθένα από μία κουφάλα.Προφανώς κάτι μας περίμενε εκεί μέσα.Σηκώθηκα όρθιος και αφού τράβηξα το ξίφος μου έκοψα το σχοινί.Τότε δύο βέλοι πετάχτηκαν μέσα από τις κουφάλες των δέντρων.Στεκόμουν σε κάποια απόσταση με το ξίφος μου οπότε τα  βέλοι δεν πέτυχαν κανέναν,παρά έκοψαν τον αέρα και καρφώθηκαν στον απέναντι κορμό.
-Παγίδα. είπα τότε,αν και νομίζω ότι ήταν εμφανές από την "επείδηξη".
-Τους παλιό-επαναστάτες...Ώστε παγίδευσαν τον δρόμο μας. αναφώνησε ο Marok,με κάποιες ενδείξεις θυμού στα λόγια του.
-Πράγματι,όμως το δάσος είναι μεγάλο για να το παγιδεύσουν όλο.Οι παγίδες αυτές δηλώνουν ένα μόνο πράγμα.Είμαστε κοντά. είπα και γύρισα να δω όσους στεκόντουσαν πίσω μου.
-Θέλω όλοι να μαζευτήτε κοντά ο ένας στον άλλον.Σχηματίστε μια κλειστή γραμμή.Καλό θα είναι να προχωράμε όλοι από το ίδιο μονοπάτι για να μην έχουμε κάνα ατυχές συμβάν προτού ακόμα φτάσουμε στο στρατόπεδο των επαναστατών. πρότεινα και έπειτα περίμενα ένα λεπτό μέχρι να κινητοποιηθούν οι στρατιώτες ώστε να φτιάξουν τους γραμμές τους.
 Όταν ήταν έτοιμοι προχωρήσαμε με τον Arashi πάντα μπροστά να μας δείχνει τον δρόμο και να επιδείχνει τις θέσεις των παγίδων.Μάλιστα χάρις αυτόν δεν χρειαζόταν καν να σταματάμε σε κάθε παγίδα που συναντούσαμε.Ο Arashi απλά περνούσε από πάνω της και την ενεργοποιούσε.Πολλά από τα όσα πετάγονταν δεν τον πετύχαιναν καν λόγο του ύψους του,ενώ όσα τον πετύχαιναν απλά γυρνούσαν πίσω από εκεί όπου ήρθαν.Χαίρομαι πραγματικά που ο φίλος μου είχε φάει εκείνο το φρούτο.Ήταν σίγουρα μια πολύ χρήσιμη ικανότητα,η οποία μου είχε σώσει την ζωή πολλές φορές.

Συνεχίσαμε λοιπόν να περπατάμε,όμως όπως φαινόταν το στρατόπεδο ήταν πιο βαθιά από ότι περίμενα.Δεν ήταν ότι είχαμε απομακρυνθεί ιδιαίτερα από την πόλη,απλώς οι συνθήκες που επικρατούσαν και η ταχύτητα με την οποία προχωρούσαμε έκαναν το ταξίδι να φαίνεται μεγάλος και κουραστικό.Τουλάχιστον για τους άλλους.Εμένα προσωπικά μόνο μακρύ μου φαινόταν.Έτσι κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να κάνουμε μια στάση,για να ξεκουραστούν και να ανακτήσουν δυνάμεις οι στρατιώτες.Όλοι καθίσαμε στο κρύο έδαφος,οι περισσότεροι σε ομάδες για να μπορούν να συζητούν με τους άλλους.Οι περισσότεροι έτρωγαν μα εγώ ως συνήθως δεν πεινούσα.Μόνο κατέβαζα το ένα μπουκάλι σάκε μετά το άλλο.Αυτό με γέμιζε και ζέσταινε τα σωθικά μου.
Καθόμουν μόνος μου,με τον Arashi,-αφότου κατάφερα να διώξω τον Johnny και τον Yosaku,οι οποίοι είχαν κολλήσει απάνω μου σαν βδέλλες-και έτσι σκεφτόμουν διάφορα μιας και δεν είχα τι άλλο να κάνω.Αναρωτιόμουν πως ένιωθαν όλοι αυτοί οι στρατιώτες γύρω μου αυτή την στιγμή.Μερικά βήματα τους χώριζαν μόνο από μια μάχη που αρκετοί θα χάνονταν.Πως θα είναι άραγε να περπατάς προς μια μάχη και να ξέρεις ότι υπάρχει περίπτωση να μην γυρίσεις;Πως είναι να περπατάς στον θάνατο σου;Δεν φοβόντουσαν όλοι αυτοί;Δεν το πιστεύω.Όσο γενναίοι και να είναι καταβάθος έπρεπε να έχουν έστω και λίγο φόβο μέσα τους.Η στιγμή της αναμονής πολλές φορές είναι πιο θανατηφόρα από την μάχη που ακολουθεί.Δεν ήξερα πως ήταν αυτό το συναίσθημα.Το να περπατάς στον θάνατο σου.Ήξερα ότι δεν πρόκειται να πέθαινα,όχι απόψε,όχι σύντομα.Δεν θα το επέτρεπε.Μέχρι να κατάφερνα τα όσα στόχευα δεν θα άφηνα ούτε τον ίδιο τον Θάνατο να με πάρει.
Το κρύο και ο αέρας δυνάμωναν από λεπτό σε λεπτό.Οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα,γιατί είχαμε μεγαλώσει σε τέτοιο κλίμα,όμως οι Marines μου,ο Johnny και ο Yosaku έδειχναν να αντιμετωπίζουν δύσκολες στιγμές.Πρέπει να μείναμε είκοσι λεπτά,περίπου,εκεί.Πλέον ο αέρας παρά είχε δυναμώσει και ξέραμε ότι ήταν καιρός να προχωρήσουμε.Μαζέψαμε ότι ήτανε και ξαναμπήκαμε σε μία γραμμή με ο οδηγό τον Arashi.Κράτησα φυσικά έξω ένα ακόμα μπουκάλι σάκε.Όσο περπατούσαμε οι παγίδες πολλαπλασιάζονταν και πύκνωναν,τρανταχτή απόδειξη ότι πλέον παρά είμασταν κοντά στο στρατόπεδο.Ευτυχώς ήταν ιδιαίτερα απλές και δεν αντιμετωπίζαμε προβλήματα.Βέβαια καλά που είχαμε και τον Arashi αλλιώς θα έπρεπε να περπατάμε ακόμα πιο αργά από ότι πηγαίναμε και σκημένοι για να τις βλέπουμε.

Βέβαια κάποια στιγμή δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε το μοιραίο.Ξαφνικός αέρας φύσηξε και πήρε μαζί του το καπέλο ενός από τους πλαϊνούς στρατιώτες.Εκείνος έφυγε από την σειρά του και προσπάθησε να το πιάσει.Μέχρι να του πούμε να μην το κάνει ήταν ήδη πολύ αργά.Το πόδι του πέρασε και έκοψε ένα σκοινί.Ο ήχος έφτασε στα αυτιά μας.Και τότε ακούστηκε ένας δεύτερος.Ένα φιτίλι να καίει.Προσπάθησα να δω στο σημείο που ακουγόταν ο ήχος και πίσω από κάτι θάμνους πράγματι μπορούσα να διακρίνω ελαφρώς ένα κανόνι.Ω μάνα μου!Μια κανονόμπαλα πετάχτηκε τότε προς τον στρατιώτη.Εκείνος παραδόξως πήδηξε γρήγορα στο πλάι και την απέφυγε.Όμως εκείνη χτύπησε το δέντρο που βρισκόταν πίσω του προκαλώντας μια έκρηξη.Ο κορμός έπεσε πλακώνοντας τέσσερις στρατιώτες και τραυματίζοντας το πόδι ενός πέμπτου,το οποίο το βγάλανε κάτω από τον κορμό,όμως ο στρατιώτης έδειχνε ανίκανος να το χρησιμοποιήσει,άρα μας ήταν άχρηστος.
Με μια έκρηξη θυμού ο Garland άρχιζε να φωνάζει στον στρατιώτη και να του λέει πόσο απερίσκεπτος και ανόητος ήταν και ότι αν επέστρεφαν ζωντανοί θα τον έβαζε μερικές μέρες φυλακή για τιμωρία.
-Δεν υπάρχει καιρός για τέτοια... είπα τότε και όλοι γύρισαν προς το μέρος μου ...Πέρα από τις απώλειες μας με ανησυχεί και μήπως μας άκουσε κάποιος.Αν έγινε έτσι θα χάσουμε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα.
-Νομίζω τότε ότι ατυχήσαμε. είπε τότε ο Marok και μου έδειξε να δω μπροστά.
Γύρισα και τότε είδα δύο τύπους με καραμπίνες να στέκονται πίσω από κάτι θάμνους.Μόλις τους κοίταξα εκείνοι άρχισαν να τρέχουν αμέσως.
-Να πάρει!... είπα και γύρισα ξανά προς του υπολοίπους ...Περάστε πάνω από τον κορμό και έπειτα ακολουθείτε το μονοπάτι που πήρα και εγώ.Αφήστε τις πατημασιές μου να σας οδηγήσουν.Και γρήγορα. διέταξα και μαζί με τον Arashi αρχίσαμε να τρέχουμε πίσω από εκείνους τους δύο άντρες.
Έπρεπε πάσι θυσία να τους προλάβω.Αν έφταναν πρώτοι στο στρατόπεδο θα είχαμε μεγαλύτερα προβλήματα από ότι χρειαζόμασταν.Ευτυχώς το έδαφος όπως καθυστερούσε και εμένα καθυστερούσε και εκείνους,όμως εγώ ήμουν σίγουρα γρηγορότερος από αυτούς.Έκανα γρήγορα και μικρά πατήματα πράγμα που με εμπόδιζε από το να βυθιστώ μέσα στο χιόνι και να χάνω χρόνο.Έτσι κατάφερνα να συμβαδίζω μαζί με τον Arashi και να είμαι σχετικά κοντά στους δύο που κυνηγούσα.

Με κάθε μου βήμα πλησίαζα όλο και πιο πολύ και ότι και να κάνανε δεν μπορούσαν να αποκτήσουν έδαφος.Πλέον ήμουν αρκετά κοντά.Με δύο τρεις δρασκελισμούς τους έφτανα και όλα θα είχαν τελειώσει.Είδα τους δύο τύπους να γυρνάνε να με δουν και έπειτα να κοιτάζονται μεταξύ τους.Τότε σταμάτησαν απότομα και ταυτόχρονα με πυροβόλησαν.Ώστε άλλαξαν στρατηγική ε;Δεν θα βοηθούσε.Όπως έχω πει δεν υπάρχει σωστή κίνηση εναντίων μου ειδικά όταν μιλάμε για καταδίωξη.Ο Arashi πήδηξε αμέσως στην μέση και έστειλε τις σφαίρες να πετάξουν σε άσχετες θέσεις,σώζοντας με από τον κόπο να τραβήξω το ξίφος μου.Οι απέναντι μας πυροβόλησαν άλλες τρεις φορές ο καθένας τους μα καμία σφαίρα τους δεν με βρήκε.Άλλες δύο τις έδιωξε ο Arashi,άλλες τρεις απέκρουσα εγώ και μία την απέφυγα.
Μόλις τους φτάσαμε ο Arashi όρμησε σε αυτόν από τα αριστερά μας,ενώ εγώ ανέλαβα τον άλλον.Ο αριστερός μας δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα προτού τα κοφτερά δόντια του φίλου μου χωθούν βαθιά μέσα στο πόδι του και του ξεσκίσουν την σάρκα.Ο δικός μου από την άλλη ήταν ποιος γρήγορος.Όταν τράβηξα το ξίφος μου να τον χτυπήσω εκείνος έφυγε προς τα αριστερά.Έκανα ένα βήμα μπροστά μου και έπειτα έστριψα προς το μέρος του.Ανέβασα το ξίφος μου κατακόρυφα προς τα αυτόν μα έβαλε την καραμπίνα του στην μέση και με μπλόκαρε.Άλλη μια φορά κάθετα,από πάνω αυτήν την φορά,μα και πάλι με μπλόκαρε.Ήταν καλός αυτός,μα δεν θα άντεχε άλλο.
Πίεσα με το ξίφος μου και εκείνος όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να με απωθήσει.Τελικά το ξίφος μου έκανε μια ρωγμή στην καραμπίνα του η οποία μάλιστα του έφυγε από τα χέρια.Σε μια κίνηση απελπισίας έπεσε πάνω μου και αφού με άρπαξε με έριξε μαζί του προς τα αριστερά μου.Εγώ περίμενα να πέσουμε στο έδαφος και έτσι ήταν μεγάλη η έκπληξη μου όταν πίσω από τους θάμνους και τα δέντρα υπήρχε μια κατηφόρα.Έτσι αντί να προσγειωθούμε ομαλά,αρχίσαμε να κατρακυλάμε στην πλαγιά μέχρι που τελικά βρεθήκαμε ξαπλωμένοι στο τέλος της.Όταν σηκώθηκα το θέαμα δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο.
Παντού γύρω μου σκηνές και άντρες με καραμπίνες και ξίφη.Υποθέτω ότι μόλις είχα έρθει λίγο πιο κοντά στο στρατόπεδο των επαναστατών από ότι έπρεπε.Λίγο....τέλος πάντων,καταλάβατε.

-Αυτός είναι... φώναξε ο άντρας που κυνηγούσα στους υπολοίπους γύρω μου ...Είναι ο Mr.Shadow ρίξτε του.
Και έτσι ξαφνικά είχα βρεθεί περικυκλωμένος με καμιά δεκαριά καραμπίνες να με σημαδεύουν.Μάλλον δεν μπορούσα να τις αποφύγω όλες.Τι να κάνεις;Άλλωστε για αυτό δεν ήρθα μόνος μου.Ο Arashi πήδηξε ξαφνικά πάνω από την ανηφόρα και όταν οι επαναστάτες πυροβόλησαν εκείνος προσγειώθηκε μπροστά μου αντανακλώντας τις σφαίρες από τις οποίες τρεις γύρισαν πίσω και σκότωσαν αυτούς που τις είχαν ρίξει.Δύο τρεις περάσανε,όμως τόσες προλάβαινα να τις αποκρούσω με το ξίφος μου.Τώρα όμως τι έκανα;Οι υπόλοιποι δεν είχαν φανεί και το να δοκίμαζα να ανέβω ξανά προς τα πάνω θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας,με την πλάτη μου εκτεθειμένη στα όπλα των επαναστατών.Βέβαια δεν ήξερα αν το να πολεμούσα θα ήταν καλύτερη επιλογή.
Τέλος πάντων.Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει.Μόνο να μην είναι η δική μου.Σηκώθηκα ήρεμα όρθιος.Οι επαναστάτες μαζεύονταν γύρω μου και πλέον πρέπει να ήταν γύρω στους είκοσι αυτοί που με περιέβαλλαν.Δύο από αυτούς πέρασαν το κύκλο που με περιέβαλλε και στάθηκαν λίγο πιο μπροστά.
-Ώστε δεν χρειάστηκε καν να σε κυνηγήσουμε κυνηγέ... είπε ειρωνικά ο πιο μπροστά άντρας,μάλλον ο διοικητής τους ...Ήρθες μόνος σου σε εμάς.Ακόμα καλύτερα.Με βγάζεις έτσι από μεγάλο κόπο και κάνεις την προαγωγή μου πιο εύκολη. συμπλήρωσε και γέλασε.
-Δεν το πιστεύω....Εσύ είσαι! αναφώνησε ο δεύτερος άντρας,τον οποίο μόλις τον κοίταξα κατάλαβα γιατί με γνώριζε.
Ήταν εκείνος ο άντρας που είχα πολεμήσει πίσω στην πόλη για την ιδιοκτησία του ξίφους με το όνομα Blood Dragon.Ήταν επίσης αυτός που οδήγησε τον Arashi εδώ και μου επιβεβαίωσε τις υποψίες ότι υπήρχαν επαναστάτες στο νησί.
-Αυτός είναι διοικητή Neuron.Αυτός είναι ο άντρας που με νίκησε πριν.
-Τώρα κατάλαβα γιατί έχασες Kar.Αυτός ο τύπος δεν είναι κάποιος που θα μπορούσες μόνο σου να νικήσεις,ούτε κανένας από εμάς.Όμως τώρα που είμαστε μαζεμένοι όλοι μαζί εδώ δεν έχει καμία ελπίδα.Το περιμέναμε καιρό αυτό κυνηγέ.Έκανες πολύ κακό στην οργάνωση μας και τώρα πρέπει να πληρώσεις.

-Καλά δεν σταματάτε ποτέ να μιλάτε;Για να σε βγάλω από τον κόπο να μου τα πεις θα στα πω εγώ.Ο βλάκας δίπλα σου... είπα και έδειξα τον Kar ...με οδήγησε απευθείας εδώ.Έχω συλλάβει τον Braze και τους άντρες του καθώς και την ομάδα που στείλατε στην πόλη,κάτι το οποίο πρέπει να έχετε καταλάβει μιας και ποτέ δεν επέστρεψαν.Ανακάλυψα το σχέδιο σας να καταστρέψετε την φρουρά και σας σταμάτησα.Τόσο απλά είναι τα πράγματα.Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να κλείσω και το στρατόπεδο σας και όλα ωραία και καλά.
Οι απέναντι μου έδειχναν νευριασμένοι.
-Εσύ τα έχεις όλα εύκολα έτσι;Νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος και μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνος σου.Προσπαθείς να μας ξευτιλήσεις που έρχεσαι εδώ μόνος σου;
-Θα σου απαντήσω με την σειρά που με ρώτησες...Όχι δεν τα έχω όλα εύκολα,δεν το νομίζω είμαι,μπορώ να κάνω τα περισσότερα,κανονικά θα ερχόντουσαν και άλλοι απλά μάλλον έχασαν την άμαξα και άργησαν πάντως προσπαθώ να σας ξευτιλήσω όπως και να έχει.
Οι απέναντι μου πλέον είχαν γίνει κατακόκκινοι από τον θυμό τους.
-Αρκετά άκουσα...Σκοτώστε τον.Μην μείνει τίποτα από αυτόν. φώναξε ο διοικητής των επαναστατών και όλοι με σημάδεψαν.
Συγνώμη μα δεν θα πάρω.
-Windash Slash.
Πετάχτηκα μπροστά και τραβώντας και την Σκιά και το Yoku χτύπησα ταυτόχρονα τον Neuron και τον Kar ρίχνοντας τους κάτω.Φυσικά ότι σφαίρα ρίξανε οι υπόλοιποι πέτυχε τον αέρα μιας και δεν ήμουν εκεί που πυροβόλησαν.Πριν προλάβουν να κάνουν οτιδήποτε άλλο πρόλαβα και χτύπησα άλλους δύο επαναστάτες-έναν στα δεξιά μου και ένα στα αριστερά μου-ενώ ο Arashi αναλάμβανε έναν δικό του.Για εκείνον δεν ανησυχούσα.Δεν μπορούσε να τραυματιστεί,οπότε ήταν καλά.Εγώ από την άλλη θα είχα δύσκολο έργο.Όσοι επαναστάτες στέκονταν γύρω μου γύρισαν αμέσως και με ξανά σημάδεψαν ενώ όσοι δεν ήταν ήδη εκεί άρχισαν να πλησιάζουν.

-Windash Slash.
Έκανα άλλη μια φορά την ίδια κίνηση και άλλοι τέσσερις βρέθηκαν χάμω προτού αρχίσουν οι πυροβολισμοί.Ήταν πολύ και δεν θα μπορούσα να τους αποφύγω όλους.Έτσι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να ξαπλώσω κάτω,όπως και έκανα.Μόλις τελείωσαν σηκώθηκα γρήγορα όρθιος και σφύριξα στον Arashi να έρθει δίπλα μου.Είχε καθαρίσει,άλλους τρεις πέρα από τον πρώτον μα τώρα δεν γινόταν να τον αφήσω να κάνει την δουλειά του εντελώς ελεύθερα.Κάποιοι επαναστάτες άρχισαν να με πλησιάζουν με ξίφη.Έβαλα το Yoku μέσα στην θήκη του και αποφάσισα ότι ήταν ώρα να χρησιμοποιήσω το νέο μου ξίφος.Δεν ήθελα να με καθυστερεί το βάρους του Yoku αυτή την στιγμή και έτσι προτίμησα να αλλάξω ξίφος.Άρχισα να κάνω πισώπλατα βήματα αποφεύγοντας τα κοψίματα των αντιπάλων μου.Ο Arashi επιτέθηκε σε έναν όμως οι υπόλοιποι συνέχισαν να με καταδιώκουν.Κάποια στιγμή πάτησα γερά κάτω και πετάχτηκα μπροστά.
-Windash Slash.
Ακόμα μια φορά,ακόμα τρεις κάτω.
Νέος γύρος πυροβολισμών.Χωρίς σκέψης έπεσα κάτω και άφησα τις σφαίρες να χορέψουν στον αέρα από πάνω μου.Σηκώθηκα γρήγορα μα τότε καινούργιες σφαίρες ήρθαν.Δεν μπόρεσα να τις αποφύγω όλες.Μία στο αριστερό μπράτσο,μία στο αριστερό μπούτι,μία παραλίγο να μου καρφωθεί στο δεξί πλευρό και μία ακόμα μου έγδαρε το αριστερό μάγουλο.Να πάρει!Και πάλι πυροβολισμοί.Ετοιμάστηκα να ξαναπέσω μα μία σφαίρα με πέτυχε κάτω από τον δεξί μου αγκώνα.Τις υπόλοιπες τις απέφυγα μα δεν θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι.Ξανάρχονταν άντρες με ξίφη.Ο Arashi απασχολημένος.Με τον ρυθμό που μου έριχναν λίγο θα με βοηθούσε και εκείνος.Ήταν όλα πολύ δύσκολα...Ήταν παντού.Με πλησίαζαν,μου έριχναν από μακρυά...Είναι παντού...αυτό είναι...είναι...είναι τόσο τέλειο.
Ποτέ δεν πολεμούσα για πλάκα,όμως η κάθε μάχη με γέμιζε τόση χαρά.Ήταν τέλειος.Μόνος μου εναντίων ενός ολόκληρου στρατοπέδου.Πόσο τέλειο ήταν αυτό;Τι σημασία είχα αν εγώ μειονεκτούσα;Καμία!Φαντάσου πόσο δυνατός θα βγω από εδώ.Μέσα μου γελούσα...Και θα γελούσα και από έξω αν δεν μπορούσα να το συγκρατήσω.Οι σύμμαχοι μου ήταν κοντά.Αν κέρδιζα χρόνο θα έφταναν σύντομα και τότε όλα θα τελείωναν.Έπρεπε να αρπάξω την ευκαιρία μου και να καθαρίσω όσους περισσότερους μπορούσα μόνος μου.Μόνος ένα τρόπος υπήρχε λοιπόν.Πολύ λυπόμουν για τους επαναστάτες.
-Shadow Mode...
Η ώρα της κρίσης για αυτούς έφτασε.