[Τέλος]Ημέρα θρήνου.

Link προηγούμενης ιστορίας:

Σημαντικά πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων:

 Λόγο του χρόνου που είχα χάσει με το να αφηγηθώ το παρελθόν μου στον Hyakkimaru και τον Masta ήλπιζα το ταξίδι μου προς το Inuyama Island να μην διαρκούσε πολύ ώστε να μπορέσω να συνεχίσω το ταξίδι μου και ακόμα παραπέρα.Φυσικά όταν ζητάω για κάτι,πέρα από φασαρίες,η χάρη δεν μου γίνεται...Έτσι και βρω αυτόν που ελέγχει το σύμπαν...
 Ενώ πλέαμε ήρεμα και ωραία μαζί με τον Arashi ξαφνικά μαύρα σύννεφα άρχισαν να καλύπτουν τον ουρανό,στην αρχή με αργούς  ρυθμούς μα όσο περνούσε η ώρα όλο και πολλά μαζευόντουσαν και όλο και πιο γρήγορα.
-Κακό σημάδι αυτό αγόρι μου...Καλύτερα να είμαστε έτοιμοι. είπα και κοίταξα τον Arashi ο οποίος είχε χαμηλώσει τα αφτιά του αισθανόμενος και εκείνος τον κίνδυνο που μας περίμενε.
 Πράγματι δεν πρέπει να είχε περάσει ούτε μισή ώρα όταν η βροχή άρχισε να πέφτει.Και στην αρχή ήταν καλά,γιατί λίγο νερό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.Όμως όσο η ώρα περνούσε η βροχή δυνάμωνε και δυνατός βοριάς άρχισε να φυσάει.Και συνέχιζε να πέφτει η βροχή και να δυναμώνει ο άνεμος μέχρι που τελικά άρχισαν να πέφτουν και αστραπές και πλέον ελάχιστα μπορούσα να ακούσω το γρύλισμα του φίλου μου ακόμα και αν ήταν δίπλα μου.
 Κοίταξα τα πανιά...Ο αέρας είχε αλλάξει φορά και έτσι τώρα αυτά κοίταζαν σε διαφορετική κατεύθυνση και με έκαναν να χάνω τον έλεγχο του πλοίου μου.
-Arashi πήγαινε καλύψου κάπου... του φώναξα μιας και δεν ήξερα αν εκείνος μπορούσε να με ακούσει μέσα σε όλο εκείνο τον χαμό ...Τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ...Πρέπει να πάω να κατεβάσω το πανί αλλιώς και εγώ δεν ξέρω που θα βρεθούμε. συνέχισα να του φωνάζω.
 Πήρα τότε ένα κομμάτι σχοινί και με αυτό έδεσα το πηδάλιο με ένα πιο σταθερό μέρος του πλοίου,όσο πιο σφιχτά μπορούσα,ελπίζοντας πως δεν θα αλλάξει έτσι κατά πολύ η πορεία μας.Μόλις το έδεσα άρχισα να περπατώ με αργά βήματα,μιας και ο αέρας φύσαγε αντίθετα από εμένα και το νερό δυσκόλευε την όραση μου,προς το κατάστρωμα του πλοίο ενώ κρατιόμουν από την κουπαστή,για να μην βρεθώ στην θάλασσα.
 Πάλι καλά που το κατάρτι ήταν μεγάλο,αλλιώς δεν νομίζω να το έβρισκα μέσα σε εκείνο το χαμό.Τα μάτια μου ίσα που μπορούσαν πια να μείνουν ανοιχτά,ενώ ο αέρας ήταν λες και επέμενε να γυρίσω πίσω στο πηδάλιο μου.
-Να πάρει...Πως θα ανέβω τώρα εκεί πάνω. μονολόγησα φωναχτά για να σιγουρευτώ ότι όντως μιλούσα,μιας και ούτε τον εαυτό μου δεν γινόταν να ακούσω από το βούισμα του ανέμου που χόρευε μέσα στα αυτιά μου.

Πέρασα ένα σχοινί γύρω από το κατάρτι και στην μία του άκρη έδεσα τον εαυτό μου.Δεν είχα και το μεγαλύτερο πλοίο οπότε σκεφτόμουν πως ήταν μικρή απόσταση μέχρι την κορυφή,αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο.Γραπώθηκα γύρω από το κατάρτι και έκανα την πρώτη προσπάθεια να ανέβω.Μάταιος κόπος.Το κατάρτι ήταν μούσκεμα και πριν καλά καλά ξεκινήσω έπεφτα πάλι κάτω.Παρόλα αυτά δοκίμασα και δεύτερη φορά και τρίτη.
 Δεν γινόταν όμως να συνεχίσω έτσι.Ήδη είχα αρχίσει να απομακρύνομαι από τον προορισμό μου και για αυτό έπρεπε να δράσω.Έβγαλα τα δύο μου ξίφη,τα κάρφωσα στο κατάρτι και άρχισα να τραβάω τον εαυτό μου προς τα πάνω.Πήρα μια βαθιά ανάσα,όμως δεν ήταν πολύ έξυπνη ιδέα μιας και κατέληξα να καταπίνω νερό και να πνίγομαι.Τράβηξα όσο πιο γρήγορα γινόταν τα ξίφη μου έξω από το κατάρτι και τα ξανακάρφωσα πιο πάνω.Τράβηξα τον εαυτό μου.Με άλλες δύο-τρεις φορές και είχα φτάσει στην κορυφή.
 Εκεί κρατιόμουν από το κομμάτι που προεξέχει στην κορυφή,ενώ παράλληλα προσπαθούσα να μαζέψω το πανί.Δεν ήταν εύκολο και βασικά δεν τα πολύ κατάφερνα.Είτε θα έπρεπε να υπάρχει άλλος ένας εγώ για να το κάνουμε είτε θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω και τα δύο μου χέρια,μια πολυτέλεια που δεν είχα γιατί έτσι  και άφηνα το κατάρτι μάλλον θα κοιμόμουν με τα ψάρια.Δεν γινόταν τίποτα...Δεν μπορούσα να το κάνω...Δεν μπορούσα να το τραβήξω ενώ επίσης είχα αρχίσει να κουράζομαι με όλη μου την προσπάθεια να αντισταθώ στα στοιχεία της φύσης και να παραμείνω ζωντανός.
 Τότε ένα κεραυνός έπεσε και χτύπησε την βάση του καταρτιού την οποία διέλυσε εντελώς και το κατάρτι άρχισε να ταλαντεύει πέρα δώθε.Μην έχοντας χρόνο να το πολυσκεφτώ και  για να μην θαφτώ κάτω από το ετοιμόρροπο κατάρτι,πήρα την απόφαση και πήδηξα νωρίτερα.Προσπάθησα να προσγειωθώ με τα πόδια μου και παραδόξως τα κατάφερα,όμως από την πτώση στραμπούλιξα το αριστερό μου και έτσι έμεινα κάτω ανήμπορος να σηκωθώ.Γύρισα όσο μπορούσα το κεφάλι μου και είδα το κατάρτι να πέφτει στο πλάι,σπάζοντας ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του καραβιού,και ύστερα να βυθίζεται στην θάλασσα.
 Άρχισα να σέρνομαι προς την καμπίνα του πλοίου,της οποίας την πόρτα άφησα ανοιχτή για να μπορεί να μπαινοβγαίνει ο Arashi,και βρισκόταν μπροστά μου.Αν υπήρχε ένα μέρος για να κρυφτεί ο Arashi ήταν εκεί.Η πόρτα ήταν κλειστή εκείνη την ώρα,υπέθετα από τον αέρα.Πίεσα τον εαυτό μου να σηκωθεί και άνοιξα την πόρτα.Πράγματι μέσα ήταν ο Arashi,ο οποίος έπεσε απάνω μου με το που με είδε.
-Είμαι εντάξει φίλε... του είπα καθώς με έγλειφε ...Λίγο το πόδι μου στραμπούλιξα αλλά είμαι εντάξει.Α! επίσης μην παραξενευτείς όταν δεν δεις το κατάρτι μας.Το χάσαμε,αλλά τουλάχιστον έτσι κατεβάσαμε τα πανιά. είπα και γέλασα.
 Με πολύ περισσότερο κόπο ήταν η προσπάθεια μου να ανέβω ξανά μέχρι το πηδάλιο,λόγο του ποδιού μου,όμως τουλάχιστον ο αέρας φύσαγε από πίσω μου αυτή την φορά.Μόλις το έφτασα βρήκα το σχοινί με το οποίο είχα δέσει το πηδάλιο να έχει χαλαρώσει και το πηδάλιο να έχει στρίψει.Έβγαλα εντελώς το σχοινί και ξανακράτησα το πηδάλιο.Με πονούσε πάρα πολύ να στέκομαι όρθιος όμως δεν γινόταν να αφήσω το πηδάλιο και έτσι επέμεινα το βασανιστήριο μου.
 Αυτή η κατάσταση κράτησε για κάνα εικοσάλεπτο συνεχόμενα και τελικά σταμάτησε.Όμως πλέον πολύ αργά.Είχαμε βγει πολύ έξω από την πορεία μας.Δεν γινόταν αλλιώς θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας προς την πορεία που αποφάσισε να μας χαράξει ο καιρός,έτσι και αλλιώς σκόπευα να περάσω από όλα τα νησιά για να εκπληρώσω στο έπακρο τον σκοπό μου,οπότε όπου και να πήγαινα δεν θα ήταν κάποιο μέρος το οποίο θα απέφευγα.

Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν πολύ ήρεμο και έτσι δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Sedna Kingdom όπου ήταν τελικά το μέρος όπου έβγαζε η πορεία μας.Το μέρος κανονικά δεν θα το ήξερα,αλλά υπήρχαν τρεις λόγοι που αυτό συνέβαινε.Πρώτον σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά της Βόρειας θάλασσας το συγκεκριμένο νησί είχε πιο ήπιο κλίμα πράγμα που το έκανε να ξεχωρίζει.Επίσης στο νησί αυτό γινόταν η μεγαλύτερη παραγωγή κόκκινο τούβλου στο κόσμο,όμως το περίεργο ήταν ότι αυτό ήταν το μόνο το οποίο παράγεται στο νησί και κανείς δεν έχει άλλη ασχολία.Τέλος από μακριά μπορούσες να καταλάβεις ότι έφτανες στο νησί καθώς σε αυτό το μέρος δεν υπάρχουν καθόλου βουνά και έτσι βλέπεις από μακριά μια μαύρη ευθεία να σου καλύπτει τον ορίζοντα.
 Όταν φτάσαμε τελικά στο μικρό λιμάνι του χωριού δέσαμε το πλοίο μας σε μια ελεύθερη θέση και κατεβήκαμε.Το πόδι μου με πόναγε υπερβολικά και μιας και δεν το είχα φροντίσει καθόλου μου ήταν πολύ δύσκολο να στέκομαι,πόσο μάλλον να περπατώ κιόλας.Έτσι χρησιμοποίησα την "Σκιά" σαν στήριγμα ώστε να μπορέσω να κινηθώ.Το νησί ήταν μικρό και έτσι από την αρχή δεν περίμενα να δω πολύ κόσμο,όμως έβλεπα ελάχιστο.Που είχαν πάει όλοι και γιατί είχε τέτοια νεκρική σιγή στο μέρος δεν ήξερα,αλλά σκόπευα να το μάθω.
 Κοίταξα ευθεία και στο βάθος έβλεπα πάνω σε ένα λόφο να στέκεται το παλάτι του άρχοντα του νησιού και αν δεν έκανα λάθος έπρεπε να έβλεπα και κόσμο μαζεμένο εκεί πέρα.Άρα εκεί θα πήγαινα.Αρχίσαμε λοιπόν να περπατάμε αργά τον μεγάλο δρόμο που ένωνε το λιμάνι με το κάστρο.Αν και η διαδρομή δεν ήταν μεγαλύτερη του δίλεπτου πρέπει να μου πήρε κάνα δεκάλεπτο να φτάσουμε εκεί λόγο του ποδιού μου.Όταν έφτασα όντως είδα πολύ κόσμο μαζεμένο εκεί πέρα.Όλοι φορούσαν μαύρα και οι περισσότεροι έκλαιγαν.Τότε ήταν που υπέθεσα ότι κάτι πρέπει να είχε πάθει ο άρχοντας του νησιού και μας είχε αφήσει χρόνους.
 Τελικά η υποψία μου αυτή διαψεύθηκε όταν ο άρχοντας έκανε την εμφάνιση του σε ένα μπαλκόνι του  παλατιού.
-Αγαπητοί μου πολίτες πρόσφατα αντιμετωπίσαμε όλοι μας φρικτές καταστάσεις...Μέσα σε αυτές ήταν και ο θάνατος ενός ήρωα,του γιου μου του πρίγκιπα Bellet από τα ψυχρά χέρια του αχρείου πειρατή με το όνομα Raziel.Για να τιμήσουμε την ηρωική πράξη αυτού του παιδιού και όσων άλλων χάθηκαν μαζί του σήμερα το απόγευμα θα πραγματοποιήσουμε την ταφή τους με τιμές και δόξες,όπως τους αρμόζει.Ευχαριστώ που ήρθατε...Θα σας ξαναδώ όλους το απόγευμα. είπε χωρίς να μπορέσει να συγκρατήσει τα δάκρυα του και ύστερα ξαναμπήκε μέσα στο παλάτι.

Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται και να πηγαίνει ο καθένας στην δουλειά του,όμως εγώ παρέμεινα εκεί.Πρώτον γιατί είχα κάνει  τόσο δρόμο με το χτυπημένο μου πόδι και θα ήταν βασανιστήριο να τον ξανακάνω και έπειτα επειδή τα όσα μόλις άκουσα είχαν πολύ ενδιαφέρον.Κρίμας για το παιδί και όσους άλλους χάθηκαν αλλά λόγος της ιδιότητας μου δεν μπορούσα να μην χαρώ που βρέθηκα στα ίχνη του Raziel.Ήταν ένας από τους σημαντικότερους νέους πειρατές των αρχικών θαλασσών με επικήρυξη 9.000.000 belli στο κεφάλι του.Πέρα το ότι η φήμη μου  θα μεγάλωνε,φανταζόμουν το πόσο sake θα μπορούσα να αγοράσω με τόσα λεφτά.
 Άρχισα ξανά να περπατάω και κάθε μου βήμα με σκότωνε,αλλά ευτυχώς η πόρτα του παλατιού ήταν  μπροστά μου.
-Ώπα φίλε για σταμάτα εκεί... μου είπε ένας από τους δύο φρουρούς που στέκονταν μπροστά της ...καταρχήν ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις εδώ;
-Το όνομα μου είναι Mr.Shadow και είμαι κυνηγός επικηρυγμένων.Από εδώ ο φίλος μου και συνοδοιπόρος Arashi. τους είπα και τον έδειξα.
-Κυνηγός;Και που ξέρω ότι λες την αλήθεια φίλε; με ρώτησε και με απείλησε με το όπλο του.
 Εγώ φυσικά έμεινα το ίδιο ατάραχος και ακίνητος και συνέχισα να μιλάω με τον ίδιο ανέκφραστο τόνο όπως πάντα.
-Γιατί να πω ψέματα;
 Τότε ο δεύτερος φρουρός πίεσε τα χέρια του πρώτου προς τα κάτω και τον έκανα να χαμηλώσει το όπλο του.
-Χαλάρωσε φίλε,δες εδώ... του είπε και του έδειξε μια εφημερίδα.
Υποθέτω είχε την εικόνα μου απάνω,πιθανόν λόγο της ανακοίνωσης της οργάνωσης μου,αλλά δεν ρώτησα.
-Συγνώμη για αυτή την συμπεριφορά μας κύριε... μου είπε τότε ο δεύτερος φρουρός ...Μετά από τα άσχημα γεγονότα που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα έχουμε γίνει όλοι μας κάπως δύσπιστοι και επιφυλακτικοί.Παρακαλώ περάστε μέσα,είμαι σίγουρος ότι ο βασιλιάς θα χαρεί που θα σας δει. συμπλήρωσε και άνοιξε την πύλη.
-Δεν υπάρχει πρόβλημα,το κατανοώ. απάντησα και μαζί με τον Arashi ακολουθήσαμε μέσα τον δεύτερο φρουρό ο οποίος προσφέρθηκε να μας δείξει τον δρόμο για την αίθουσα του θρόνου,όπου ήταν ο βασιλιάς.

Ο φρουρός με οδήγησε τελικά στον βασιλιά και αποχώρησε γρήγορα αφήνοντας μας μόνους μαζί του.Τότε έκανα μια τυπική υπόκλιση,όχι πολύ βαθιά μιας και το πόδι μου δεν μου το επέτρεπε.
-Καλώς ήρθατε Mr.Shadow.Χαίρομαι που κάποιος σαν και εσάς βρέθηκε εδώ αυτήν την στιγμή.Θα ήθελα πολύ να λάβω τις υπηρεσίες σας.
-Ευχαρίστως να σας τις προσφέρω αξιότιμε άρχοντα,όμως πρώτα θα ήθελα να ενημερωθώ για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν από λίγο καιρό στο νησί,γιατί δυστυχώς με βρίσκεται ανενημέρωτο.
-Πολύ καλά...Πριν από κάποιες μέρες βρέθηκαν στο νησί μας ο Raziel και ο Silver Elf.Αφού και οι δύο μέθυσαν άρχισαν να μάχονται μέσα στην πόλη και να προκαλούν σοβαρές ζημιές.Παρόλα αυτά εκείνος που έκανε την μεγαλύτερη ζημιά ήταν ο Raziel.Μέσα στην τρέλα του σκότωσε πολύ κόσμο και για αυτό ο γιος μου μάζεψε άντρες και πήγαν εναντίων του,όμως δεν μπόρεσαν να τον νικήσουν και έτσι τελικά ο Raziel σκότωσε τον μοναχογιό μου. είπε και έβαλε και πάλι τα κλάματα.
-Τα συλλυπητήρια μου,άρχοντα.Λυπάμαι πολύ για τον γιο σας και για όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι χάθηκαν από αυτό το κάθαρμα... είπα εγώ ενώ παράλληλα βυθιζόμουν σε σκέψεις.
 Ώστε δεν είχε εμφανιστεί μόνο ο Raziel στο νησί,αλλά και ο Silver Elf.Άρα και η επαναστάτρια πιθανόν είχε περάσει από εδώ.Ίσως δεν ήμουν πολύ μακριά τους και ίσως να τους έβρισκα προτού προλάβαιναν εκείνοι να με βρουν.Το θέμα αποκτούσε όλο και περισσότερο ενδιαφέρον.
-Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και αυτόν τον άθλιο τον Chesskippa να έρχεται στις ακτές μας και να μας προκαλεί προβλήματα... είπε ο βασιλιάς αλλά ήταν πιο πολύ σαν να μονολογούσε.

-Τι είπατε μόλις τώρα άρχοντα μου;
-Λέω για τον Chesskippa...Είναι ένας πειρατής που τριγυρνάει κοντά στο νησί και συχνά έρχεται και μας προκαλεί προβλήματα.Μετά από όλες αυτές τις καταστροφές και τους θανάτους που είχαμε δεν νομίζω να μπορούμε να αμυνθούμε εναντίων του στο κοντινό μέλλον.Όμως τώρα άλλο είναι το θέμα μας.Θέλω να σας προσλάβω να κυνηγήσετε αυτό το κάθαρμα τον Raziel.Τον θέλω να τον δω αλυσοδεμένο μπροστά μου και να τον κάνω να πληρώσει για τις πράξεις του.Αν συμφωνήσετε θα φροντίσω να λάβετε μια αμοιβή επιπλέον πέρα από την επικήρυξη του.
-Άρχοντα μου έχω καθήκον να κυνηγάω όλους τους πειρατές οπότε άμα τον συναντήσω είναι σίγουρο ότι θα τον συλλάβω.
-Άρα λες ναι;
-Ακριβώς...Όμως προτού ξεκινήσω προς αναζήτηση του,έχω υποχρέωση να κάνω κάτι άλλο.Να σας απαλλάξω από τον Chesskippa,ώστε να μην έχετε φόβο να τον αντιμετωπίσετε τώρα που βρίσκεστε σε αυτή την κατάσταση.
-Αλήθεια θα το κάνεις;
-Όπως σας είπα,είναι η δουλειά μου.
-Τότε θα φροντίσω να έχεις όση βοήθεια χρειάζεσαι για να τον αντιμετωπίσεις.
-Δεν θα χρειαστεί,όμως θέλω μια χάρη από εσάς.
-Και ποια είναι αυτή;
-Σε μια καταιγίδα που με πέτυχε στον δρόμο μου τραυμάτισα το πόδι μου και θα ήθελα κάποιος γιατρός να μου το φροντίσει.
-Θα το φροντίσω αμέσως. είπε και ύστερα φώναξε έναν φρουρό και του ζήτησε να με οδηγήσει στο ιατρείο του παλατιού.
Υποκλίθηκα για άλλη μια φορά προτού αποχωρήσω με τον Arashi από την αίθουσα και κατευθυνθούμε προς το ιατρείο.

Μιας και δεν είχα πάθει κάποια σοβαρή ζημιά δεν χρειαζόμουν κάποια ιδιαίτερη φροντίδα.Ο γιατρός μου έβαλε μια αλοιφή στο σημείο όπου πονούσα και ύστερα έδεσε το πόδι μου όσο πιο σφιχτά μπορούσε,για να συγκρατούνται οι μυς από ότι μου είπε,με επιδέσμους.Μετά από αυτό μου ζήτησε να μείνω για λίγο στο ιατρείο για να ξεκουράσω το πόδι μου,ενώ εκείνος έφυγε λόγο υποχρεώσεων.Με το που έφυγε ο γιατρός ο Arashi άρχισε να μυρίζει τα πάντα στο χώρο γύρω του και να ανοίγει τα ντουλάπια με τα γιατροσόφια-πρέπει να δοκίμασε και μερικά από ότι είδα,αλλά δεν πρέπει να είχαν και πολύ ευχάριστη γεύση-.
 Στην αρχή καθόμουν και τον χάζευα μιας και δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω,όμως τελικά κόλλησα το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο του ιατρείου και άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις.Για άλλη μια φορά οι πράξεις των πειρατών δυνάμωναν το μίσος μου για αυτούς.Μου έδειχνα το πόσο σάπιοι είναι μέσα τους,το πόσο κενοί,αδιάφοροι για ους γύρο τους παρά μόνο για όσους ταξιδεύουν μαζί τους,κοινώς για άλλα αποβράσματα.Πόσο τους μισούσα-φυσικά ο Kakei-san ήταν η εξαίρεση στον κανόνα-.
 Έπειτα τι γινόταν με αυτούς τους επαναστάτες;Με έψαχναν κιόλας;Που να είχα προλάβει να κάνω περισσότερα.Όπως φαινόταν εκείνα τα σχέδια που υπέκλεψα και η βάση τους στο Zanakand,την οποία κατέστρεψα,ήταν σημαντικότερα για τους επαναστάτες από ότι είχα υπολογίσει.Ήθελα να μάθω τι ήταν αυτά τα σχέδια,αλλά ήταν απόρρητη πληροφορία.Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αφορούσαν ένα είδος υπερόπλου.Άρα τώρα αυτά τα σχέδια ήταν στην διάθεση της κυβέρνησης.Αν ήταν να χρησιμοποιηθεί αυτό το όπλο εναντίων των πειρατών θα ήταν καλό,όμως πολύ φοβόμουν ότι αν όντως ήταν πολύ δυνατό κάποιος θα το χρησιμοποιούσε για τους δικούς τους σκοπούς.Γιατί και η κυβέρνηση δεν ήταν πολύ καλύτερη από τους επαναστάτες...το ίδιο σάπια,το ίδιο διεφθαρμένη.Κάποια μέρα θα έπρεπε και αυτή να αλλάξει.
 Τότε ήταν που μου ήρθε στο μυαλό ο Alucard και εκείνα που μου είχε πει,μεταξύ άλλων πίσω στο Zanakand...<<Θα γίνω ο βασιλιάς των πειρατών. Αφού γίνω, θα καταστρέψω αυτήν την διεφθαρμένη κυβέρνηση αφήνοντας μόνο τα άτομα σαν και εσένα να είναι επικεφαλής για την τάξη και την ασφάλεια.>>.Δεν ήξερα αν ήθελα να γίνω επικεφαλής,όμως σίγουρα αν μπορούσα θα ήθελα να αλλάξω αυτήν την κυβέρνηση.Ήταν παράξενο πως ένας χαρακτήρας σαν τον Alucard,ένας άνθρωπος για τον οποίο νιώθω τέτοιο μίσος για τον δρόμο που ακολούθησε και τις πράξεις του,πως ένας τέτοιος άνθρωπος και μόνο ακούγοντας τα όνειρα του με έκανε έστω και λίγο να τον συμπαθήσω,έστω και λίγο να σκεφτώ ότι δεν είναι αυτός που δείχνουν να είναι.Ένιωσα λες και καταβάθος είχαμε το ίδιο σκεπτικό,την ίδια λογική.Φυσικά ποτέ δεν θα του τα έλεγα αυτά,αλλά δεν γινόταν και να μην τα σκέφτομαι.

Έδιωξα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και επικεντρώθηκα και πάλι στις σκέψεις μου σχετικά με τους επαναστάτες.Και κάτι ακόμα...Τι δουλειά είχε ο Silver Elf με τους επαναστάτες;Ήταν άραγε μπλεγμένος στις υποθέσεις τους;Τους βοηθούσε στην αναζήτηση μου;Αν όλες αυτές μου οι σκέψεις έβγαιναν αληθινές θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα.Σίγουρα ο Raziel ήταν σκληρός αντίπαλος,αλλά με τον Silver Elf θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα.Όμως τι να έκανα...Κάποια στιγμή θα τον κυνηγούσα και αυτόν,οπότε αν ερχόντουσαν έτσι τα πράγματα απλά θα το έκανα νωρίτερα.
 Με τα πολλά οι ώρες πέρασαν και είχε πια φτάσει το απόγευμα.Το πόδι μου πλέον ήταν εντάξει και αντιμετώπιζα ελάχιστη δυσκολία στο περπάτημα.Έτσι αποφάσισα πως δεν υπήρχε λόγος να μείνω παραπάνω στο ιατρείο-μιας και ο Arashi δεν είχε και τίποτα άλλο να μυρίσει-και έτσι βγήκαμε έξω.Περπατήσαμε έως την αίθουσα του θρόνου αλλά την βρήκα άδεια και έτσι ρώτησα έναν φρουρό που βρισκόταν ο βασιλιάς.Αφού μου υπέδειξε πως είχε βγει έξω γιατί ετοιμαζόταν για την κηδεία του γιου του και των υπολοίπων που χάθηκαν,τον ευχαρίστησα και προχωρήσαμε προς τα έξω.Πράγματι εκεί είδα τον βασιλιά-ντυμένο με πιο επίσημα ρούχα από πριν-να στέκεται δίπλα στον υπόλοιπο κόσμο και όλοι μαζί να βρίσκονται μπροστά από κάποιους τάφους που τους περισσότερους έσκαβαν εκείνοι την ώρα κάποιοι στρατιώτες.Τον πλησιάσαμε και του μίλησα.
-Είστε καλά υψηλότατε;
-Όχι και τόσο...Η θλίψη του να χάνεις το παιδί σου είναι αβάσταχτη.Εσείς όμως;Είστε καλύτερα;
-Ναι...ο γιατρός σας έκανε καλή δουλειά.Σας είμαι ευγνώμων.
-Μη το συζητάτε. μου ανταποκρίθηκε και μου έδειξε ένα ψεύτικο χαμόγελο με το οποίο προσπάθησε να καλύψει την θλίψη του.
 Ύστερα γύρισε ξανά μπροστά του και έμεινε σιωπηλός...Δάκρυα πόνου κάλειψαν άλλη μια φορά το πρόσωπο του.Λυπόμουν για αυτόν και λυπόμουν που δεν θα έκανα την εξαίρεση να νιώσω την θλίψη του μαζί του αλλά παρέμενα όπως πάντα ανέκφραστος.Παρόλα αυτά έμεινα και εγώ σιωπηλός και παρέμεινα δίπλα του.Κοίταξα απάνω και είδα τον ουρανό να σκεπάζετε από μαύρα σύννεφα.Θα έβρεχε πάλι ήταν το μόνο σίγουρο.Ταίριαζε σε μια τέτοια μέρα να βρέχει.Από την αρχή φαινόταν,από την ώρα που με πέτυχε η τρικυμία.Φαινόταν τι μέρα θα ήταν...μια μέρα θρήνου.
 Οι στρατιώτες είχαν σχεδόν τελειώσει να σκάβουν τους τάφους,όταν ένας άλλος ήρθε τρέχοντας από την πλευρά της πόλης.
-Βασιλιά μου πειρατές!...Πειρατές στις ακτές μας. φώναξε.
-Να τους πάρει η ευχή...Τέτοια ώρα;
-Ο Chesskippa να υποθέσω; ρώτησα και ο στρατιώτης μου έγνεψε καταφατικά.
-Άντρες γρήγορα στα όπλα,διαφυλάξτε την ακτή,θα πρέπει να συνεχίσουμε την τελετή αργότερα.Όλοι οι πολίτες να μπουν στο παλάτι μου γρήγορα.Εσύ στρατιώτη τρέξε και φέρε όσους άλλους δεν έχουν έρθει ακόμα εδώ και βάλτους επίσης μέσα. έλεγε ο βασιλιάς,δίνοντας έτσι εντολές σε όλους με τρομερή ταχύτητα.
-Βασιλιά μου μην πανικοβάλεστε... του είπα τότε ...Στείλτε τους άντρες σας να πολεμήσουν το πλήρωμα του Chesskippa και εγώ θα αναλάβω τον ίδιο.Χωρίς αντιρρήσεις παρακαλώ...δεν έχουμε χρόνο για τέτοια και το  ξέρετε.
Εκείνος έγνεψε καταφατικά και μετέφερε τις οδηγίες μου στους άντρες του όσο εγώ έτρεχα προς το λιμάνι.

Βέβαια όταν λέω έτρεχα δεν εννοώ και πάρα πολύ γρήγορα μιας και δεν ήθελα να έχω προβλήματα με το πόδι μου πάλι.Από μακριά μπορούσα να δω το πλοίο των πειρατών οι οποίοι άρχισαν να ρίχνουν με τα κανόνια τους στο λιμάνι και πιο μέσα στην πόλη καταστρέφοντας έτσι πολλά σπίτια.Καθώς  έτρεχα μια κανονόμπαλα ήρθε προς το  μέρος μου μα δεν αγχώθηκα.Ο Arashi πήδηξε στην μέση και η κανονόμπαλα γύρισε πίσω από εκεί που ήρθε.Ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει.Άλλες δύο ήρθαν προς το μέρος μου.Η μία έσκασε αρκετά κοντά αλλά όχι τόσο ώστε να με τραυματίσει,ενώ τη δεύτερη που θα έσκαγε μπροστά μου ο Arashi την έστειλε και πέταξε στον αέρα.
 Το καράβι τους τελικά έδεσε στο λιμάνι και αφού όλοι τους κατέβηκαν άρχισαν να μάχονται τους στρατιώτες που είχαν μαζευτεί μπροστά τους και τους έκλειναν τον δρόμο.Πιο πίσω από όλους τους όμως είχε μείνει ένα μόνο άτομο το οποίο από τις κινήσεις που τον έβλεπα να κάνει έδειχνε να δίνει οδηγίες,άρα έπρεπε να ήταν ο καπετάνιος τους,άρα έπρεπε να είναι ο Chesspikka.Αφού τόσην ώρα ένιωθα το πόδι μου καλύτερα επιτάχυνα και έτσι έφτασα γρήγορα στο πεδίο της μάχης.
 Δύο πειρατές που μόλις είχαν τελειώσει με τους αντιπάλους τους πάγωσαν στιγμιαία μόλις με είδαν να πετάγομαι μπροστά τους.Τελικά δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και έτσι ο ένας έπεσε κάτω από το ξίφος μου και ο άλλος κάτω από τα σαγόνια του Arashi.Χωθήκαμε μέσα στο πλήθος.Ένας πειρατής πετάχτηκε μπροστά μου.Με μια απότομη στροφή τον απέφυγα και βρέθηκα στην πλάτη του όπου και τον έκοψα.Ένας άλλος τότε πήγε να μου επιτεθεί από πίσω,όμως ο Arashi του δάγκωσε το πόδι και τον έκανε να σταματήσει και έτσι μπόρεσα εύκολα να τον χτυπήσω.Είδα με την άκρη του ματιού μου έναν άλλο να τραβάει ένα πιστόλι και να μου ρίχνει.Έσκυψα και απέφυγα την σφαίρα ενώ ο Arashi έτρεξε προς το μέρος του και τον ξέκανε στα γρήγορα.Δεν έδειχναν να είναι και πολύ ικανοί αυτοί οι πειρατές,οπότε δεν θα είχα πρόβλημα να τους αντιμετωπίσω,όμως είχα άλλη δουλειά εγώ.Έπρεπε να πολεμήσω τον αρχηγό τους και να τον νικήσω.Αν το έκανα αυτό θα τους σταματούσα πιθανότητα και όλους τους άλλους ακαριαία.
 Έτσι λοιπόν πέρασα το πλήθος των πειρατών και στρατιωτών με τον Arashi μαζί μου και βγήκαμε από πίσω που μόνο εκείνο το ένα άτομο στεκόταν.
-Είσαι ο Chesspikka; τον ρώτησα.
-Αυτοπροσώπως. μου απάντησε εκείνος.
-Ωραία τότε...Συλλαμβάνεσαι.

-Συλλαμβάνομαι ε;... μονολόγησε και άρχισε να με παρατηρεί ...Δεν είσαι στρατιωτικός και ούτε για ναύτης μου κάνεις.Άρα...κυνηγός;
-Ναι...
-Χαχαχα...καλό μικρέ τώρα χάσου από εδώ.Έχω νικήσει πολύ περισσότερους κυνηγούς από ότι έχω νικήσει στρατιώτες.Κάνε λοιπόν μια  χάρη στον εαυτό σου και δίνε του ,προτού μου χαλάσει η διάθεση.
-Αντί να μου τρως τον χρόνο μπορείς να με  πολεμήσεις να τελειώνουμε; τον ρώτησα και τότε θύμωσε.
Πόσο προβλέψιμοι και ίδιοι ήταν όλοι οι πειρατές.Τουλάχιστον όπως φάνηκε αυτός μιλούσε λιγότερο.
-Καλά λοιπόν μικρέ.Δίνω μόνο μία ευκαιρία στον καθένα και εσύ την δικιά σου μόλις την έχασες. είπε και έβγαλε το ξίφος του.
-Ώρα να χορέψεις λοιπόν.Ή μάλλον επέτρεψε μου να σου δείξω εγώ τα βήματα.Ώρα να δεις τον χορό του θανάτου. είπα και πήρα την δεύτερη στάση του στυλ μου.
 Άρχισε να τρέχει καταπάνω μου,όμως εγώ ως συνήθως περίμενα.Με το που με πλησίασε αρκετά γύρισα απευθείας στην τέταρτη στάση και εκτοξεύτηκα μπροστά ενώ παράλληλα τραβούσα την "Σκιά".Ο αντίπαλος μου δεν μπορούσε να φτάσει την ταχύτητα μου και έτσι δεν θα προλάβαινε να με αποφύγει.Όμως με το που τον χτύπησα ακούστηκε ο ήχος του μετάλλου που  χτυπάει πάνω στο μέταλλο και δεν ένιωσα να κόβω το δέρμα του.Όπως ήμουν από πίσω του,αφού έβαλα το ξίφος μου στην θήκη μου,γύρισα και τον κοίταξα.Στο σημείο όπου τον είχα χτυπήσει  τα ρούχα του είχαν σκιστεί και έτσι φανερώθηκε κάποιο είδους πανοπλία που υπήρχε από κάτω τους.
-Οι τεχνικές σου δεν θα πιάσουν σε εμένα ανόητε.Η πανοπλία αυτή είναι ειδικά φτιαγμένη για να απορροφά τους κραδασμούς και έτσι μειώνει την δύναμη του χτυπήματος  σου κατά πολύ.
 Ώστε αυτό  ήταν το κόλπο του,σκεφτόμουν από μέσα μου.Τότε ενώ ακόμα εκείνος είχε το βλέμμα του στραμμένο απάνω μου ο Arashi τον πλησίασε και τον δάγκωσε στο πόδι.Ακαριαία ο Chessippa έβγαλε μια κραυγή και προσπάθησε να χτυπήσει τον Arashi με το ξίφος του,όμως χάρις το φρούτο του ο φίλος μου δεν έπαθε τίποτα και παρέμεινε γραπωμένος στο πόδι του πειρατή.Άρα  πανοπλία του κάλυπτε μόνο το πάνω μέρος του...Ενδιαφέρον πληροφορία.