[Τέλος] Ώρα να ξυπνήσεις...

Πρόσωπα ιστορίας:

Πόσος καιρός είχε περάσει;Ήταν άραγε τρία χρόνια;Ναι...σίγουρα ήταν.Είχα γίνει είκοσι πλέον.Είχε φτάσει η ώρα.Είχα υπομονή...πολλή μεγάλη...πάντα ήταν ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά.Και έκανα για αρκετό καιρό υπομονή.Όμως όχι άλλο πια.Είχαν περάσει τρία χρόνια,είχα γίνει είκοσι,ένιωθα διαφορετικός...τις τελευταίες μέρες ένιωθα πιο δυνατός και ήξερα ότι αυτή η μέρα ήταν κοντά.Ένιωθα κάτι σαν φωνή μέσα μου να μου λέει συνεχώς τον τελευταίο μήνα <<Η μέρα είναι κοντά σε λίγο πρέπει να ξυπνήσεις...>>.Και σήμερα πριν από καμιά ώρα που έχω ξυπνήσει την ξανάκουσα...με το που άνοιξα τα μάτια την άκουσα <<Ώρα να ξυπνήσεις...>> είπε και ύστερα φώναξε <<ΞΎΠΝΑ>>.Ξύπνησα...ήρθε ο καιρός.Όμως δεν θα έφευγα ακόμα πρώτα θα γραφόμουν στην μνήμη των ανθρώπων εδώ και ύστερα θα έφευγα.Αυτά σκεφτόμουν αυτή την μία τελευταία ώρα που καθόμουν στην ακτή του νησιού παρέα με τον Arashi,έναν λύκο που μου κρατούσε συντροφιά από όταν ήμουν παιδί.Ο Arashi ήταν ξαπλωμένος στα πόδια,όπως του άρεσε πάντα,και εγώ ασυναίσθητα τον χάιδευα καθώς αγνάντευα την θάλασσα και σκεφτόμουν. Θυμόμουν...πριν τρία χρόνια τελείωσε η προπόνηση μου και πριν τρία χρόνια έφτασα σε αυτό το νησί.Παρόλα αυτά έμεινα κρυμμένος μακριά από τους ανθρώπους μέσα σε ένα μικρό δάσος που υπάρχει στο νησί.Ήμουν μόνος με τον λύκο μου και ετοιμαζόμουν...προπονούμουν και άλλο...για τρία χρόνια.Μόνο δύο άτομα είχαν αντιληφθεί την παρουσία μου όλον αυτό τον καιρό.

Ο ένας ήταν ο Hyakkimaru,ένας άντρας νέος,είκοσι-πέντε χρονών,με μακρύ καφετί μαλλί που το έπιανε κοτσίδα πίσω.Ήταν από τους λίγους ανθρώπους του νησιού που του άρεσε να κάνει βόλτες στο δάσος και για κάποιο λόγο ήταν και ο μόνος που δεν απέφυγα.Γίναμε φίλοι και μάλιστα προπονούμασταν μαζί αρκετές φορές.Ο δεύτερος άντρας λεγόταν Reyking.Ήταν πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία,κάπου στα πενήντα,με μακρύ γκρι μαλλί που ήταν συνέχεια ακατάστατο.Ο Reyking,αν και δεν το γνωρίζουν πολλοί,ήταν ένας πολύ γνωστός πειρατής που είχε φτάσει μέχρι το τέλος της Grand Line και είχε φτάσει να έχει επικήρυξη κοντά στα 320.000.000.Για κάποιο λόγο το όνομα του ξεχάστηκε(μάλλον γιατί πολλοί τον θεωρούν νεκρό)όμως εγώ άκουσα για αυτόν και τον θυμόμουνα.Δεν είχα σκοπό να έχω συναναστροφές μαζί του..ήθελα απλά να τον παρατηρήσω.Όμως εκείνος με κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που τον πλησίασα...Τελικά κατέληξα να με βοηθάει και αυτός με την προπόνηση μου και ήταν πράγματι χρήσιμη βοήθεια.Παρόλα αυτά έτρεφα μια αντιπάθεια για αυτόν.Ήταν πειρατής και είχα με το καιρό αποκτήσει μίσος για τους πειρατές(εκτός από έναν)...σκόπευα όταν γινόμουν δυνατότερος να επέστρεφα εδώ και τότε θα τον νικούσα και ίσως τον κατέδιδα στους Marines...μα έπρεπε πρώτα να τον κερδίσω.Πλέον όμως που είχαν περάσει τρία χρόνια θα εμφανιζόμουν σε όλους στο νησί με το όνομα με το οποίο θα γραφόμουν στην ιστορία...Mr.Shadow.

Ξάφνου απλά σταμάτησα να σκέφτομαι και για λίγο έμεινα να κοιτάζω το απέραντο μπλε του ουρανού.Ήταν πολύ ήσυχα όλα γύρω μου...και πάντα μου άρεσε η ησυχία.Τελικά ξεκόλλησα το βλέμμα μου και αναστέναξα.Χτύπησα απαλά την πλάτη του Arashi και εκείνος σηκώθηκε από πάνω μου για να μπορέσω να σηκωθώ και εγώ.Πήρα το σπαθί μου από κάτω και μαζί με τον Arashi άρχισα να περπατώ κατά μήκος της ακτής.Το σπαθί μου...ναι φυσικά...πως το ξέχασα.Πότε δεν θεώρησα αυτό το σπαθί άψυχο...συνεχώς τα τέσσερα χρόνια που το είχα στην κατοχή μου το είχα σαν κομμάτι του εαυτού μου...σαν προέκταση του χεριού.Έτσι και αλλιώς αυτό μου είχε διδάξει και ένας από τους δασκάλους μου.Για αυτό έχω πάντα το σπαθί μου στο χέρι και μέχρι στιγμής δεν το έχω περάσει ποτέ στην ζώνη μου.Καθώς περπατούσα το τράβηξα για λίγο έξω από την θήκη του...όχι πολύ,μόνο λίγο ώστε να δω για άλλη μια φορά αυτό που ήταν γραμμένο πάνω στην λεπίδα του <<Το φεγγάρι που θα σε φωτίζει πάντα στο σκοτάδι>>.Το όνομα αυτού του ξίφους ήταν Σκιά της Πανσελήνου και μαζί με τον Arashi είναι οι πιο στενοί μου φίλοι.

Έβαλα το ξίφος στην θέση του και συνέχισα να περπατώ.Όχι για πολύ όμως γιατί μετά από λίγο βρήκα τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε σε κάτι λόφους όπου και ήταν χτισμένη η πόλη του νησιού.Ήμουν έτοιμος να τον ακολουθήσω όταν άκουσα κάτι φωνές λίγο πιο πέρα και σταμάτησα απότομα.
-Πειρατές!!!Τρέξτε να κρυφτείτε. άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει.
Από την κατεύθυνση που ήρθε η φωνή βρισκόταν το Reva Village ένα από τα δύο χωριά του νησιού.Ήταν ευκαιρία για μένα να κάνω μια εντυπωσιακή είσοδο σε αυτόν τον επικίνδυνο κόσμο και τίποτα καλύτερο για μένα από το να βάλλω μερικούς πειρατές στην θέση τους.
-Πάμε Arashi... του είπα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς εκείνη την κατεύθυνση.
Η ταχύτητα ίσως είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό μου και έτσι έφτασα αρκετά γρήγορα στο νησί...και πράγματι ένα καράβι πειρατών είχε αράξει στην ακτή λίγο πιο πέρα από το χωριό.Έμεινα για λίγο κριμένος πίσω από κάτι θάμνους μαζί με τον λύκο μου για να ανηγνεύσω την γύρω περιοχή.Πειρατές έτρεχαν πέρα δώθε και έμπαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο και ύστερα έβγαιναν με διάφορα "λάφυρα".Ήταν δύσκολο να τα βάλλω με όλους μαζί καθώς πρέπει να ήταν γύρω στους δέκα...έτσι ο μόνος τρόπος για να τους νικούσα θα ήταν να τους χτυπούσα γρήγορα τον καθένα μεμονωμένα.Ξάφνου βλέπω έναν πειρατή να βγαίνει από ένα σπίτι τραβώντας βίαια μαζί του μια κοπέλα,η οποία πάλευε αλλά μάταια να ξεφύγει από την σφικτή λαβή του κτηνώδης πειρατή που χωρίς υπερβολή πρέπει να έφτανε τα δύο μέτρα.Δεν είχα άλλο χρόνο να περιμένω...ήδη περίμενα τρία χρόνια...τώρα ήταν ώρα για δράση.
-Πάμε αγόρι μου. είπα στον φίλο μου και πεταχτήκαμε από τον θάμνο.

Κινήθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έτσι δεν άφησα πολλά περιθώρια αντίδρασης στον πειρατή.
-Ποιος εισ... ήταν το μόνο που πρόλαβε να πει ενώ ταυτόχρονα πήγε να κουνήσει το σπαθί του αλλά δεν πρόλαβα.Το ξίφος μου κινήθηκε γρήγορα και διέσχισε όλη την κοιλιά του.Φρόντισα το χτύπημα μου να είναι επιφανειακό αλλά αρκετά δυνατό για να ρίξει τον πειρατή κάτω αναίσθητο.Η κοπέλα πήγε να ουρλιάξει όμως έβαλα γρήγορα το χέρι μου στο στόμα της και την σταμάτησα.
-Ηρέμησε...είμαι φίλος...θα σας βοηθήσω εντάξει; της είπα ήρεμα καθώς την κοίταζα στα μάτια.
Το βλέμμα της ηρέμησε και μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
-Ωραία. είπα και την άφησα.
Έκανα νόημα στον Arashi με το κεφάλι μου και συνεχίσαμε.Περπατούσα με σταθερά γρήγορα βήματα ανάμεσα στα σπίτια του χωριού.Σε κάποιον δρόμο περπάταγε ένας πειρατής...μόλις τον είδα πετάχτηκα γρήγορα από το σοκάκι που ήμουν τον χτύπησα στιγμιαία και συνέχισα χωρίς να σταματήσω καθόλου να τρέχω.Τότε είδα ότι και στον επόμενο δρόμο που εμφανιζόταν μπροστά μου υπήρχαν πειρατές όμως τώρα ήταν δύο μαζί.Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα ούτε λεπτό.Πετάχτηκα γρήγορα και πάλι από το στενό...Οι πειρατές πήγαν να μου πουν να σταματήσω όμως κατάλαβαν από την φόρα μου ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε και έτσι τράβηξαν γρήγορα τα σπαθιά τους.Με ένα βίαιο κούνημα ο πρώτος πειρατής πήγε να με χτυπήσει.Τότε λύγισα απευθείας τα γόνατα μου...το σπαθί του έξυσε τις τρίχες του κεφαλιού μου όμως εγώ τον βρήκα εντελώς εκτεθειμένο πλέον και τον χτύπησα.Ύστερα σηκώθηκα άμεσα και έκανα μια γρήγορη στροφή.Το σπαθί του δεύτερου πειρατή πέρασε δίπλα από την πλάτη μου αστοχώντας,όμως εγώ αφού ολοκλήρωσα την στροφή βρέθηκα πίσω από τον πειρατή και έτσι τον χτύπησα στην πλάτη ρίχνοντας τον και αυτόν κάτω.

Αφού τελείωσα με αυτούς τους δύο στάθηκα για λίγο.Κοίταξα τα γόνατα μου γιατί τα ένιωθα να τσούζουν κάπως.Είχαν μικρές πληγές σαν γδαρσίματα,μάλλον από την προηγούμενη αποφυγή μου καθώς έπεσα με τα γόνατα στο έδαφος.Αλλά τις ξέχασα γρήγορα,έτσι και αλλιώς δεν ήταν και σπουδαίες πληγές,καθώς πετάχτηκε και άλλος πειρατής από την άλλη άκρη του δρόμου.Το κακό τώρα ήταν ότι κρατούσε καραμπίνα.Άμα ήταν δίπλα μου δεν θα είχα πρόβλημα να τον αποτελειώσω καθώς θα μπορούσα εύκολα να αποφύγω τις βολές του από τέτοια απόσταση.Όμως τώρα υπήρχαν αρκετή παράγοντες για τους οποίους δεν μπορούσα να ρισκάρω να κινηθώ προς τ'αυτόν.Καταρχάς δεν ήξερα αν είμαι αρκετά γρήγορος για να αποφύγω τις σφαίρες του.Δεύτερον δεν ήξερα καν το πόσο καλός ήταν αυτός ο τύπος απέναντι μου με ένα τέτοιο όπλο.Θα μπορούσε να μην είχε καλό στόχο και να ήταν εύκολος να τον αποφύγω,όμως δεν μπορούσα να πάρω ένα τέτοιο ρίσκο γιατί αν όντως ήταν καλός σκοπευτής θα υπήρχε πρόβλημα.Ο πειρατής με σημάδευε με την καραμπίνα του και άρχισε να με ρωτάει διάφορα...Ποιος ήμουν,τι έκανε εκεί...και να μου λέει πως τώρα την είχα άσχημα και άλλα τέτοια.Ότι και να έλεγε εγώ συνέχιζα να τον κοιτάζω και να μένω εντελώς ψύχραιμος.Έτσι ήμουνα.Πριν από μερικά χρόνια έπαψα να αγχώνομαι,να ανησυχώ...Τα τελευταία χρόνια παρέμενα συνεχώς ψύχραιμος και δεν έδειξα σε κανέναν αισθήματα,συναισθήματα,σκέψεις.Κανείς και τίποτα δεν γινόταν να με "διαβάσει" ούτε να με αγχώσει...πλέον είχα πάντα το ίδιο καινό βλέμμα στο πρόσωπο μου και δεν θα άλλαζε αυτό σήμερα.Δεν το είχα παρατηρήσει αλλά ο Arashi δεν ήταν δίπλα μου.Αυτός ο λύκος ήταν πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους.Ήταν υπερβολικά έξυπνος για ζώο.Δεν έφευγε ποτέ από κοντά μου όμως πάντα έβρισκε εναλλαχτηκές για το πως θα έκανε αυτό που ήθελε.Πραγματικά υπερβολικά έξυπνος.Τότε τον είδα...τον είδα να τρέχει και να πέφτει πάνω στον πειρατή ο οποίος δεν μπόρεσε να αντιδράσει.Ο Arashi τον δάγκωσε στον λαιμό και έτσι μέσα σε μερικά δεύτερα ο πειρατής πέθανε.

Μέναν πέντε ακόμα όμως πλέον ήταν αρκετά ριψοκίνδυνη η κατάσταση.Αν οι πειρατές αντιλαβάνονταν τους πεσμένους συντρόφους τους θα ήταν πιο προσεκτικοί και μπορεί να έρειχναν το φταίξιμο στους κατοίκους του χωριού κάτι που θα διακινδύνευε την σωματικη τους ακαιρεότητα.Έπρεπε να συνεχίσω να κινούμαι γρήγορα.Κοίταξα για λίγο γύρω μου και τότε μου είρθε μια ιδέα.Κάπου δίπλα σε ένα τοίχο υπήρχε ένα μεγάλο κιβώτιο.Έτρεξα προς αυτό το αναίβηκα και ύστερα σκαρφάλωσα ως την ταράτσα του σπιτού.
-Arashi εσύ προχώρα από κάτω. του φώναξα και άρχισα να τρέχω από σκεπή σε σκεπή.
Καθώς έτρεχα έβλεπα από κάτω την πόλη άνω κάτω...παντού σπασμένα παράθυρα και πόρτες,αναποδογυρισμένα βαρέλια και κάπου ένα κατεστραμένο κάρο.Παρόλα αυτά δεν είδα πουθενά τους πειρατές.Ξάφνου καθώς ήμουν στον αέρα για να φτάσω στην δίπλα οροφή είδα στο στενό από κάτω μου δύο πειρατές με έναν σάκο στον ώμο του καθενός.Το κακό ήταν ότι με το να κοιτάξω κάτω έχασα κάπως το πάτημα μου στην άλλη οροφή και έτσι κατάλιξα να κατρακιλώ από την οροφή και να πέφτω κάτω.Ευτυχώς προσγιώθηκα με τα πόδια όμως δεν άντεξα να σταθώ όρθιος και έτσι βρέθηκα καθισμένος στον δρόμο.

Έπεσα με την πλάτη μου γυρισμένη στους πειρατές.Καθώς ήμουν κάτω άκουσα τους πειρατές να τραβάνε τα ξίφη τους.Έκανα γρήγορα μια κολτούμπα και αφού απομακρύνθηκα σηκώθηκα,με το σπαθί μου πάντα έτοιμο στο χέρι μου.Αυτή μου η κίνηση φάνηκε σωτήρια καθώς όταν γύρισε είδα τα ξίφοι των πειρατών να είναι καρφομένα στο έδαφος.Καλή ευκαιρία!Έκανα γρήγορα τρία βήματα μπροστά και έκοψα τον έναν από τους δύο πειρατές.Ήθελα να γυρίσω γρήγορα να χτυπήσω και τον άλλον,όμως δεν πρόλαβα.Αντίθετα αναγκάστικα να υποχωρήσω για να αποφύγω το επερχόμενο χτύπημα του δεύτερου πειρατή ο οποίος έδρασε πολύ γρήγορα και μάλιστα κατάφερε να με ξύσει κατά μήκος του δεξιού μου χεριού.Το μανίκι μου σκήστηκε αλλά η πληγή δεν ήταν βαθιά.Το κακό όμως ήταν ότι ξεκινούσε από το μπράτσο μου και κατέλιγε λίγο πιο πάνω από την παλάμη...κάτι που σήμαινε ότι αν δεν το φρόντιζα σύντομα ίσως να είχα δυσκολία να το κουνήσω καθώς ήταν πολύ πιθανό να είχε βρει το χτύπημα του κάποιο νεύρο.

Ξαφνικά συνηδητοποίησα ότι είχα ξαναχάσει τον Arashi από το οπτικό μου πεδίο και παρόλα αυτά δεν είχε ακόμα εμφανιστεί.Κάτι με έκανε να πιστεύω ότι είχε συνεχίσει χωρίς εμένα για να βρει τους άλλους πειρατές.Ο Arashi μπορεί να με άκουγε και να φαινόταν ήρεμος όταν ήταν μαζί μου,όμως παρέμενε ένα άγριο ζώο...και όποτε χρειάστηκε να πολεμήσω αυτό το ζώο εμφανιζόταν και σίγουρα αυτό δεν ήταν καλό για τους αντιπάλους μου.Για κάποιο λόγο ο Arashi μου έδεινε την αίσθηση ότι του άρεσε να σκοτώνει...είχε κάτι το κακό μέσα του αυτό το ζώο που το έκανε πολύ επικύνδυνο στην μάχη...παρόλα αυτά παρέμενε ο καλύτερος μου φίλος και όσο δεν βρισκόμουν αντίπαλος του δεν είχα λόγο να με νοιάζει ιδιαίτερα η επιθετική συμπεριφορά του.Απλά ήλπιζα όπου και να ήταν να ήτανε καλά.Τώρα όμως είχα τα δικά μου προβλήματα που έπρεπε να κανονίσω πριν τον συναντήσω και πάλι.Ο πειρατής απέναντι μου έδειχνε σίγουρος για τον εαυτό του και έτσι ξεκίνησε μια άμεση επίθεση εναντίων μου με ένα "κακό" χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Παρόλη την σιγουριά του δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο.Από τις κινήσεις του ήταν σχεδόν ξεκάθαρο το που θα χτυπήσει.Απλά τον περίμενα και όταν με έφτασε έκανα μια απόκρουση από τα αριστερά,ύστερα άλλη μία από τα αριστερά...ακολούθησε ένα σκύψιμο,χτύπημα στα πόδια του,ένα πλάγιο βήμα ώστε να μην πέσει πάνω μου και ένα γρήγορο κόψιμο στην πλάτη για να τον αποτελειώσω.Μείναν τρεις...αλλά δεν ήμουν σίγουρος το προς τα που να κινηθώ και πέρα από αυτό έπρεπε να βρω και τον Arashi.Μέσα στις σκέψεις μου άκουσα ξαφνικά ήχους πόρτας που άνοιγαν.Αυτόματα τράβηξα το σπαθί μου σε θέση επίθεσης όμως δεν ήταν πειρατής αυτός που έκανε τον θόρυβο.Οι πόρτες από τα σπίτια στον δρόμο άρχισαν να ανοίγουν δειλά δειλά και τα κεφάλια των κατοίκων του χωριού ξεπρόβαλαν από πίσω.
-Είσαι εδώ να μας βοηθήσεις; με ρώτησε ένας γέρος.
Προφανώς η ερώτηση του ήταν κάπως ρητορική γιατί μου φαινόταν αρκετά προφανές ότι ήμουν εκεί να τους βοηθήσω.
-Ναι γι'αυτό είμαι εδώ.Το όνομα μου είναι Mr.Shadow και είμαι κυνηγός επικυρυγμένων.απάντησα και ένιωσα τα βλέμματ όλων εκεί γύρω καρφωμένα πάνω μου.