[Τέλος] Mr Bel knows..

Spoiler:

Όταν χτύπησε η πόρτα ήταν ήδη αργά, είχε πια βραδιάσει και οι πιο πολλοί κάπου τώρα θα έπαιρναν το δείπνο τους στο τραπέζι. Θα συζητούσαν για την μέρα τους, για όσα απλά συνέβησαν στη ζωή τους, για εκείνα που επιθυμούν και δεν έχουν ή για αυτά που επιθυμούν και έχουν οι άλλοι. Η Yomiko όμως ήταν μόνη, χρόνια τώρα έμενε εδώ, μαζί με τα βιβλία της, σε μια ζωή που πολλοί θα λεγαν ασκητική . Μα καθόλου εκείνη δεν την ένοιαζε, είχε αγνοήσει ήδη τις συμβουλές των γονιών της, τις προτροπές των φίλων, τα λόγια που λεγαν στην γειτονιά για κείνη, αυτή πήρε το δρόμο της αφήνοντας τα όλα πίσω γιατί ήθελε να φυλάξει τον θησαυρό της. Εκείνα τα βιβλία σήμαιναν πολλά γι' αυτήν, ήταν η ευτυχία της, η παρέα της, η ζωή της σε αυτό τον έρημο τόπο. Σηκώθηκε λοιπόν για να ανοίξει την πόρτα, γιατί αν και δεν περίμενε κανένα είχε κάπου κάπου επισκέπτες. Ερχόντουσαν και εκείνοι για να δουν το θησαυρό της, για να μάθουν, να γίνουν σοφότεροι και κείνη ήταν εκεί για να τους καθοδηγεί στον κόσμο που στέγαζε στα ράφια της.

Μπροστά της στέκονταν ένα άντρας, νεαρός, λεπτός και ξανθός, με ένα περίεργο καπέλο. Ο ξένος χαμογέλασε και χωρίς να πει λέξη μπήκε στο σπίτι και αραδιάστηκε φαρδύς πλατύς πάνω στην πολυθρόνα της δίπλα στην φωτιά. Εκείνη τον ακολούθησε και κάθισε απέναντι του. Τα πρώτα λεπτά πέρασαν χωρίς να πει κανείς κουβέντα. Εκείνη δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνική και δεν είχε να πει κάτι, μα περίμενε να της συστηθεί εκείνος, αφού είχε διακόψει το βράδυ της τόσο άγαρμπα, μα αυτός δεν είπε λέξη. Ήτα λίγο απεριποίητος, αξύριστος, με σκονισμένα ρούχα και φθαρμένα σανδάλια, δεν ήταν πολύ ψηλός, ουτε πολύ γυμνασμένος και το μόνο που κουβαλούσε ήταν ένα όμορφο σκαλιστό μπαστούνι. Δεν έμοιαζε να θέλει φασαρίες, μα ακόμα και αν ήταν αλλιώς δεν θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα, έτσι ηρέμησε κι αυτή, χώθηκε μέσα στα μαξιλάρια του καναπέ βγάζοντας μια πνοή ανακούφισης..

Ξαφνικά ο ξένος σήκωσε τα μάτια του έτσι που τα βλέμματα τος συναντήθηκαν για πολλή ώρα. Είχε κάτι περίεργο το βλέμμα του σαν να χανόσουν μέσα του, διερευνητικό ώστε να τρυπά στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου, σκοτεινό σαν να καθόσουν για λίγο τη σκιά, μα και γλυκό σαν το βλέμμα του πατέρα που βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει! Ήταν σίγουρα περίεργο το βλέμμα του, ίσως να το κανε επίτηδες κιόλας για να την σαγηνεύσει και να πλαγιάσει μαζί της το βράδυ, πράγμα που δεν της φαίνονταν τόσο κακή ιδέα, αφού πολλές φορές αν κάποιος από τους ταξιδιώτες ήταν του γούστου της θα μοιραζόταν μαζί του ακόμη και το κρεββάτι της. Όπως και να χε όμως το πράγμα, τούτος εδώ δεν έμοιαζε πολύ φυσιολογικός, δεν είχε πει μια κουβέντα, δεν είχε κοιτάξει γύρω του, απλά κάθισε στον καναπέ της και λίγο λίγο αναρωτιόταν αν ο δυστυχής ήταν στα καλά του. Ύστερα εκείνος άναψε ένα τσιγάρο και στράφηκε ολόκληρος προς την μεριά της.

- Λοιπόν Yomiko, δεν είναι μια πολύ όμορφη βραδιά απόψε;

Ήξερε το όνομά της! Πως το ήξερε αυτό; Και μπήκε στο σπίτι της απλά για να σχολιάσει την βραδιά!! Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. Το ήξερε, κανείς δεν μπορούσε να την ξεγελάσει! Δεν ήταν πια κοριτσάκι, είχε δει δεκάδες πειρατές, είχε μιλήσει με άντρες επικίνδυνους, είχε γνωρίσει γυναίκες πανούργες και σοφές, κανείς δεν θα ερχόταν στα μέρη της έτσι απλά κι αυτός δεν ήταν εξαίρεση!

- Βρίσκεις; Είναι σίγουρα μια ξάστερη βραδιά μα γιατί να είναι όμορφη; Έχει κάτι το ιδιαίτερο;

-Ω μα είναι σίγουρα ξεχωριστή! Κάθε βραδιά είναι ξεχωριστή ακόμα και αν είναι ίδια με τη χθεσινή! Μα η σημερινή είναι και όμορφη! Δηλαδή θα γίνει ακόμη πιο όμορφη!
- Και γιατί αυτό;  Κάτι δεν της πήγαινε καλά με αυτόν τον άντρα. Μίλαγε περίεργα, λες και ήταν τρελός μα το βλέμμα του είχε μια λάμψη που φανέρωνε πως είχε κοφτερό μυαλό. Αποφάσισε λοιπόν να πάει με τα νερά του για λίγο ακόμη , τόσο ώστε τα πράγματα να μείνουν ήρεμα και ακίνδυνα.
- Μα είναι το αντάμωμα μας που την κάνει έτσι όμορφη!
- Το αντάμωμά μας; Εννοείς η γνωριμία μας μάλλον, γιατί ποτέ δεν σε ξανάδα, ούτε μου θυμίζεις κάποιον γνωστό.
- Πωπω! που πήγαν οι τρόποι μου! Με συγχωρείς, βλέπεις είμαι από πολύ μακριά και μερικές φορές ξεχνώ τα έθιμα σας!  Λέγομαι Sebastian M. και χάρηκα πολύ για την γνωριμία μας Yomiko!  
- Βλέπω ξέρεις το όνομα μου, ενώ εγώ μόλις έμαθα το δικό σου; Πως έγινε αυτό; Είπες έρχεσαι απο μακριά μα  ποια χώρα είναι εκείνη που οι άνθρωποι δεν συστήνονται όταν συναντιούνται; Σε ποια χώρα μπαίνει κανείς σε ξένο σπίτι χωρίς να ζητήσει την άδεια του νοικοκύρη; Χωρίς να πει το λόγο;
- Δεν νομίζεις πως με πήρες λίγο από τη μύτη δεσποινίς μου; Σου υπόσχομαι ότι θα απαντήσω σε όλα όσα θες. Μα πριν από αυτό τι θα έλεγες για λίγο τσάι; Υποθέτω ότι κάθε επισκέπτης δικαιούται ένα φίλεμα!

Η Yomiko σηκώθηκε απρόθυμα για να φτιάξει λίγο τσάι για τον ξένο. Δεν ήταν κακή η ιδέα του, έτσι κι αλλιώς αυτή την ώρα συνήθιζε να πίνει κι εκείνη το δικό της. Πήγε λοιπόν στην κουζίνα για να βράσει νερό κι ύστερα πήρε ένα μάτσο τσάι, το έδεσε με ένα ύφασμα και το βύθισε μέσα στο καυτό νερό. Λίγα λεπτά αργότερα, ήταν πάλι πίσω στο σαλόνι της , με τον Sebastian να απολαμβάνει τη φωτιά της.

- Λοιπόν έχει πολλά βιβλία βλέπω!! Είναι πολλά για να ναι δικά σου! Πιο πολλά από όσα φτάνει μια ζωή για να μαζέψει κανείς!
- Μα ναι, αυτό εδώ το νησί ήταν κάποτε το νησί της γνώσης! Εδώ βρίσκαν στέγη σπουδαίοι σοφοί, ρήτορες και επιστήμονες! Εδώ ήταν αλήθεια το λίκνο της ανθρωπότητας, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν κάποτε κρυμμένη στα βιβλία αυτού του τόπου. Μα χάθηκαν πολλά..
- Ναι, κάτι έχω στο νού μου... Χάθηκαν πολλά τότε μονομιάς και γίναμε όλοι πιο φτωχοί μα αυτά ας τα αφήσουμε για αργότερα. Λοιπόν εσύ από ότι καταλαβαίνω μένεις εδώ μόνη σου ε; Και θα σαι χρόνια εδώ ε;
- Είμαι ο φρουρός αυτής της γνώσης που απόμεινε από τότε! Ναι, είμαι μόνη μου εδώ αρκετά χρόνια τώρα μα καθόλου δεν λυπάμαι γιατί έχω τα βιβλία μου για παρέα!
- Α! Είναι σπουδαία παρέα τα βιβλία! Έχεις καλή μου δεκάδες φίλους λοιπόν! Μα είσαι νεαρή όπως βλέπω. Πόσα χρόνια είσαι σε αυτό τον τόπο;
- Χμμ.. Ίσως να ναι δέκα. Ίσως και λίγο παραπάνω..
- Μα είναι πολύς καιρός αυτός δεσποινίς μου! Πρέπει να φτασες εδώ μικρό κορίτσι!
- Ναι , ήμουν μικρή μα μεγάλωσα και ωρίμασα μέσα από τα βιβλία μου, τράφηκα από τη γνώση τους και έμαθα πολλά, τόσα που μια ζωή γεμάτη με ταξίδια δε φτάνει για να μάθει κανείς!
- Μπορεί να ναι κι έτσι! Αν και δυσκολεύομαι να το πιστέψω... είναι δύσκολο να ζει κανείς μέσα απ τα μάτια άλλου!
- Ρώταμε λοιπόν τι θες να μάθεις;; Τι ξέρεις καλύτερα απο μένα και τι μπορείς να μου πεις που σε αυτά τα βιβλία δεν υπάρχει!
- Ω! Μα είναι τόσο όμορφη αυτή η βραδιά! Μου θυμίζει κάποια άλλη όμορφη νύχτα που είχα περάσει μέ ένα φίλο στο Torino Kingdom!
- Xμμμ.. Το Torino Kingdom. Είναι ένα σχεδόν ακατοίκητο νησί στην South blue! έχει και πλούσια βλάστηση αν δεν κάνω λάθος..

-Βέβαια και έχει! Πρέπει να δεις αυτά τα δέντρα! Είναι τόσο μεγάλα, που σχεδόν..
- Κρύβουν τον ήλιο!! Αυτό δεν θα λεγες; Ναι είναι πολύ μεγάλα, κάποια είναι ψηλότερα από 20 μέτρα! Μα είναι κι επικίνδυνα, ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί δηλητηριώδεις καρποί ακόμα και σαρκοφάγα φυτά λέγεται ότι υπάρχουν! Μάλιστα αυτά λέει είναι κίτρινα και όμορφα, σε αιχμαλωτίζουν με το μεθυστικό τους άρωμα, σε τραβάν πάνω τους, θες να τα αγγίξεις, να τα μυρίσεις και τότε είναι πια αργά! Όχι εκείνα τα φυτά φίλε μου δεν τρώνε απλά μύγες! Θα χανε ίσως το κεφάλι σου αν τα μύριζες, μα για να σαι εδώ μάλλον στάθηκες τυχερός! Και δεν είναι μόνο τα φυτά ε; Το νησί έχει και μια φυλή ιθαγενών! Μα δεν είναι και πολύ έξυπνοι, όχι τουλάχιστον όπως το εννοούμε εμείς ε; Μπορεί να μην είναι πολύ κοινωνικοί αλλά σίγουρα έχουν αρκετά χαρίσματα! Είναι καλοί οπλουργοί και μηχανικοί ενώ λέγεται ότι στο νησί υπάρχει μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη!! Μάλιστα είναι σκαλισμένη στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου! Χμμ.. αν δεν κάνω λάθος το νησί έχει και ένα σπάνιο είδος γιγαντιαίων πτηνών! Μοιάζουν με τεράστιο αετό, το μέγεθός τους είναι τόσο μεγάλο που προκαλεί δέος στο ανθρώπινο μάτι, έχουν ένα μεγάλο και μυτερό ράμφος, ενώ τα πόδια τους είναι μεγάλα και γαμψά, το άνοιγμα των φτερών τους έχει διάμετρο τόσο μεγάλη που σαν περνάνε από πάνω σου νομίζεις πως έτσι απότομα κάτι κάλυψε τον ήλιο και σαν από μια δύναμη πολύ μεγάλη έπεσε σκοτεινιά! Αυτά έχουν τις φωλιές τους σε αυτό το δέντρο που σου είπα και είναι κι εκείνο τεράστιο, πάνω από εκατό πόδια ψηλό και μένα κορμό παχύ σαν μεγάλη πλατεία!
- Βλέπω ξέρεις αρκετά! Είναι αλήθεια λες και πέρασε κάποτε από αυτό το μέρος! Μα δεν νομίζω πως τα δες όλα.. Δεν τα δε όλα ο φίλος σου νεαρή μου..
- Μα κι αν είχα πάει, τότε και πάλι ίσως να μην τα έβλεπα όλα! Ίσως να μην το χε η τύχη μου, μα σίγουρα θα έβλεπα τα βασικά και αυτά τα ξέρω ήδη! Μάλιστα στο νησί λένε, αν και αυτό δεν είναι σίγουρο, ότι υπάρχει μια κρύπτη, ένα πέρασμα σε ένα υπόγειο..

Τότε ο Sebstian σκοτείνιασε με μιας και η ατμόσφαιρα βάρυνε επικίνδυνα! Έτσι από λύπη μη τυχόν προσέβαλε τον καλεσμένο της αλλά κι από φόβο μήπως χάσει την συντροφιά του τώρα που είχε αρχίσει να την απολαμβάνει σταμάτησε να μιλά για αυτό...

- Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για τώρα. Λυπάμαι αν σε στεναχώρησα, δεν είχα πρόθεση να..

- Όχι, όχι, δεν πειράζει απλά θυμήθηκα εκείνο τον φίλο που σου έλεγα, αλλά αυτός πάει μας άφησε καιρό τώρα! Λοιπόν νεαρή μου ξέρεις πολλά το παραδέχομαι. Αλήθεια έχεις φάει ποτέ φράουλες;
- Εννοείς τις κόκκινες μεγάλες φράουλες ή εκείνες τις μικρές που είναι λίγο πιο σκούρες;
- Όποιες θες λίγη σημασία έχει..
- Λοιπόν για να μαι ειλικρινής όχι ποτέ μου δεν έφαγα φράουλες!
- Έχεις χάσει μια μεγάλη απόλαυση δεσποινίς μου! είναι υπέροχη η γεύση τους..
- Χμμ για να δούμε..

Η νεαρή γυναίκα σηκώθηκε, πήρε μια σκάλα και την ακούμπησε στην βιβλιοθήκη, ύστερα μουρμούρισε μερικές κοφτές λέξεις και ανέβηκε σε ένα ψηλό ράφι όπου έψαξε για αρκετή ώρα. Έπειτα κατέβηκε πάλι μουρμουρίζοντας, χωρίς να δώσει καμία σημασία στον Sebastian, σαν αν είχε πέσει σε κάποιου είδους έκσταση και κάθισε στον καναπέ. Ξεφύλλισε το βιβλίο, αρχικά γρήγορα και μετά πιο προσεχτικά και ύστερα το άφησε σε μια σελίδα, διάβασε για μερικά λεπτά και το έκλεισε χαμογελώντας.

- Λοιπόν ήταν εκεί;
- Μα πάντα είναι εκεί! Τα πάντα είναι εκεί!
- Λοιπόν;

-Η φράουλα φίλε μου... Λοιπόν από που να αρχίσω; Διαθέτει το χρώμα του πάθους, γλυκιά διαπεραστική γεύση, άγρια ζουμερή ομορφιά και παραπέμπει συνειρμικά σε απολαυστικές στιγμές... Πρώτοι οι κάτοικοι του east Blue την ανακάλυψαν, καλλιεργήθηκε πρώτη φορά την δεύτερη εποχή του κόσμου μας , στα βουνά και διαδόθηκε έπειτα στις υπόλοιπες θάλασσες.Οι μετοχές της όμως εκτοξεύτηκαν στο τελευταίο μισό εκείνης της εποχής, όταν ένα νέο είδος ήρθε από την μακρινή Centaurea αποτελώντας την αφετηρία για όλες τις νέες ποικιλίες, περίπου 600, που υπάρχουν σήμερα.Η φράουλα ανήκει στην τάξη ‘ροδώδη’ και την οικογένεια ‘ροδίδες’ και είναι δικότυλο φυτό, πολυετές. έχει μικρούς κόκκους που ερεθίζουν τη γλώσσα και η γεύση της είναι έντονη ενώ το άρωμα της είναι γλυκό και καλοκαιρινό , πραγματικά είναι εξαιρετική η φράουλα!
- Ναι, αλλά τι γεύση έχει; Μου είπες πολλά αλλά δεν μου πες τι γεύση έχει;
- Είναι γλυκιά!
- Γλυκιά;; Ας γελάσω! Τι θα πει είναι γλυκιά! Ξέρεις πόσα πράγματα είναι γλυκά; Μα πόσο διαφέρουν μεταξύ τους;
- Χμμμ.. Είναι δροσερή...
- Χμμ.. Άλλος ένας προσδιορισμός... Για να δούμε!
- Είναι και λίγο ξινή ..
- Αν έτρωγες μια θα καταλάβαινες ότι είναι τέτοια;
- Μάλλον όχι..
- Αν μύριζες μια;
- Όχι..
- Αν κάποιος ακουμπούσε μια στα χείλη σου;
- ΧΑ! Όχι και πάλι!
- Μα είναι τόσο λίγα αυτά που λένε τα βιβλία!

- Ω! Είσαι τόσο άδικος! Δοκίμασε με άλλη μια φορά σε προκαλώ! Άσε τις αισθήσεις όμως! Αυτές είναι βιωματική γνώση..
- Ώστε είναι γνώση βιωματική... Χμμμ.. Έχεις ερωτευτεί ποτέ νεαρή μου;
- Ερωτευτεί; Χμμμ.. Δύσκολη ερώτηση. Όχι νομίζω ότι δεν έχω ερωτευτεί!
- Άρα ξέρεις τι είναι ο έρωτας!
- Άλλη μια πρόκληση! Μα εδώ θα χάσεις! Ξέρεις πόσα έχουν γραφτεί για τον έρωτα; Λοιπόν έρωτας είναι η έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων! Δεν είναι αγάπη. Όχι ο έρωτα είναι πιο δυνατός. Αλλά δεν είναι και σκέτο πάθος.. Πολλές φορές είναι σύντομος και φευγαλέος και άλλες, λιγότερες ίσως, είναι μεγάλος και διαρκείς!
- Ναι αλλά δεν σε ρώτησα τι δεν είναι ο έρωτας! Δεν σε ρώτησα με τι μοιάζει ο έρωτας! Τί είναι; Πως είναι;
- Χμμ.. Λοιπόν είναι δύσκολο να το πεί κανείς!

- Ξέρεις άραγε πότε θα είσαι ερωτευμένη; Ξέρεις αλήθεια αν θα είναι ένας έρωτας πραγματικός ή κάποιο πάθος φευγαλέο; Ξέρεις πως είναι να είναι κανείς ερωτευμένος; Με τι μάτια βλέπει τον κόσμο; Πως νιώθει εκείνος που χάνει τον έρωτα; έχεις άραγε ποτέ νιώσει κάτι παρόμοιο; Είναι και αυτό μέσα στα βιβλία σου; Κρυμμένο στο ποίημα κάποιου ερωτευμένου ποιητή; Κάποιου απογοητευμένου μισογύνη; Αν τα διαβάσεις θα καταλάβεις; Ή θα ναι σαν λέξεις όμορφες μα σκόρπιες;

Για λίγο στο δωμάτιο επικράτησε σιγή. Η Yomiko δεν είχε τι να πει. Ο ξένος την είχε στριμώξει.. Αλλά ακόμα και αν δεν ήξερε όσα την ρώταγε θα ήξερε άλλα πολλά! Ναι σε λίγο θα νικούσε!

- Όχι φοβάμαι πως δεν τα ξέρω αυτά...

- Μα τόσο άδεια είναι τα βιβλία σου; Δεν μπορούν καν να σου μάθουν καλά καλά να ζεις! Ξέρεις αλήθεια λιγότερα για την ζωή από ότι ένας έφηβος φοβάμαι!

Η Yomiko φούσκωσε από θυμό! Ο ξένος έπαιζε μαζί της, την κορόιδευε μες τα μούτρα της! Δεν μπορούσε αυτό να συνεχιστεί! Όχι θα του έκοβε εκείνο το χαμόγελο!

- Ίσως να ναι κι έτσι! Αλλά σαν και μένα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί! Αλλά εγώ γνωρίζω όσα λίγοι και από αυτά πολλά θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα! Αν αλήθεια όλοι ήξεραν τόσα ίσως να ταν καλύτερος ο κόσμος! Αν είχαν όλοι δει τους πίνακες που είδα, αν είχαν διαβάσει εκείνα τα ποιήματα αν είχαν ακούσει εκείνη την μουσική αν είχαν μελετήσει την επιστήμη...
- Μάλιστα! Αυτή η βραδιά είναι τόσο όμορφη πραγματικά! Την τέχνη λοιπόν! Αυτή την γνωρίζεις!
- Βέβαια την γνωρίζω! Καταλαβαίνω πιο πολλά από τον καθένα όταν κοιτά εάν πίνακα! Όταν ακούει τα όργανα ενός σονέτου! Όταν παρατηρεί ένα γλυπτό!
- Καταλαβαίνεις δηλαδή όσα οι άλλοι δεν μπορούν να συλλάβουν στην απλότητα του νου τους..
- Ω μα ναι! Η τέχνη είναι σύνθετη και δεν μπορεί να την καταλάβει ο καθένας! Θέλει να έχεις ευγενική ψυχή και λεπτό κοφτερό μυαλό! Θέλει να είσαι άνθρωπος φινετσάτος η τέχνη!
- Σοβαρά;;!!
- Μα βέβαια! Δες αυτό τον πίνακα στην γωνιά! Στοιχηματίζω ότι εσύ βλέπεις απλά μια παχιά γυναίκα! Ξέρει όμως πόσα παραπάνω σημαίνει;;;
- Να υποθέσω ότι θα σημαίνει πολλά!
- Αναμφίβολα!