Ah sh*t, here we go again. [Τέλος]

Όνομα: Maral Papani
Faction: Pirates
Bounty: -

Χρώματα
Maral
Φίλοι/Σύμμαχοι
Ουδέτεροι
Αντίπαλοι

“Για όνομα πια...ΞΥΠΝΑ.”

Ο Maral πετάχτηκε από το χώμα μισοτραβώντας το ξίφος του. “Τι έγινε?” είπε με την φωνή του βραχνιασμένη από τον ύπνο. “Τι να γίνει? Μεσημέριασε.” είπε ο Ένοκ και προχώρησε προς το στόμιο της σπηλιάς. Οι υπόλοιποι της ομάδας κοίταζαν τον Maral με προσδοκία καθώς ξεκίνησε να τεντώνεται. Οι κλειδώσεις του ξεκίνησαν να κροταλίζουν καθώς σηκώθηκε και προχώρησε προς τον Ένοκ. “Σήμερα λοιπόν ε? Είσαι έτοιμος?” ρώτησε ο γέρος-αντάρτης κοιτάζοντας το δάσος που απλωνόταν χαμηλότερα.  “Φυσικά,λίγο πιασμένος βέβαια. Νιώθω λες και κοιμάμαι κοντά πέντε χρόνια.” του απάντησε ο Maral καθώς χασμουριόταν δυνατά. " Όπως και να'χει,δεν έχουμε όλη την μέρα. Εσείς είσαστε έτοιμοι?" "Εδώ και ώρες,ναι. Εσένα περιμέναμε, οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να σε ξυπνήσουν."

Ο Maral χαμογέλασε. Είχε κουραστεί να την περιμένει αυτή την μέρα. Έφερε ένα τσιγάρο στο στόμα του και αφού το άναψε τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά της ημέρας. Χαμογελώντας κοίταξε τον Ένοκ και είπε " Τέλεια. Κατουράω και φεύγουμε."

"Ακόμα δεν μου έχεις πει πως έμαθες γι'αυτό πάντως." είπε ο Ένοκ καθώς κατέβαιναν από το μονοπάτι του βουνού προς το δάσος. Η ομάδα αποτελούταν από δώδεκα μόλις άντρες. Ο οικισμός τους είχε καεί στον εμφύλιο,οι οικογένειες τους βρίσκονταν διάσπαρτες στις βίλες των ευγενών. Εκείνοι είχαν αποδράσει από το στρατόπεδο εργασίας που τους είχαν κλείσει μετά το τέλος του εμφυλίου. Τους είχαν να κόβουν δέντρα,να λαξεύουν πέτρες και να φτιάχνουν εργαλεία. Όλα για να ξαναχτίσουν τα σπίτια των ευγενών που με τόσο θράσος είχαν καταστρέψει κατά την διάρκεια της επανάστασης. Όλα για την "ανάκαμψη της χώρας".

"Ένας κύριος δεν αποκαλύπτει ποτέ τέτοια πράγματα φίλε μου Ένοκ. Το μόνο που αρκεί να ξέρεις είναι ότι οι πληροφορίες είναι αληθινές." του απάντησε ο Maral. Είχε αρχίσει να τους συμπαθεί με τον καιρό. Τους είχε συναντήσει μετά την απόδραση τους και όταν έγινε ξεκάθαρο πως δεν μπορούσαν να τον κλέψουν αποφάσισαν πως μπορούσε να έρθει μαζί τους. Και ο Maral άλλωστε ήξερε πολλά για τον πόνο που μπορούσαν να προκαλέσουν οι ευγενείς με την απάθεια και την αλαζονεία τους.

Δεν μίλησαν σχεδόν καθόλου για την υπόλοιπη διαδρομή. Είχαν αποκτήσει αρκετή εμπειρία  για να ξέρουν πως ήταν καλύτερα έτσι. Πιο εύκολο το περπάτημα,λιγότερες πιθανότητες να τους ακούσει κάποιος που δεν πρέπει. Τουλάχιστον έτσι έλεγε ο Maral στον εαυτό του, αν και κατά βάθος ήξερε την αλήθεια. Φοβόντουσαν. Δικαίως θεωρούσε ο Μaral. Κανείς τους δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο. Κυνηγούσαν ζώα στο δάσος,ενώ περιστασιακά λήστευαν εμπόρους ή ευγενείς που ήταν απροστάτευτοι αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν κάνει κάτι παρόμοιο και ενώ ο Maral είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ο Maral ήξερε,αμφέβαλλαν για το μέλλον.

O Maral αποφασίζοντας πως το να τους ανεβάσει το ηθικό ήταν πιο κρίσιμο από την μικρή πιθανότητα να τους ακούσει κανείς καθάρισε τον λαιμό του βήχοντας και ξεκίνησε :

"Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πού'χεις κάνει δε μετράνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε."

Ακολουθώντας την φωνή του οι υπόλοιποι έπιασαν κι εκείνοι να τραγουδούν. Ο Maral χαμογέλασε,είχε υπηρετήσει στον στρατό της πατρίδας του αρκετό καιρό ώστε να ξέρει ότι τίποτα δεν φτιάχνει το κέφι στους στρατιώτες όσο το τραγούδι.

Οι φωνές ήταν φάλτσες και το τραγούδι χωρίς σταθερό ρυθμό αλλά μετά από ένα-δύο τραγούδια οι υπόλοιποι ήταν σε καλύτερη κατάσταση,οι πλάτες τους πιο ίσιες,το βήμα τους πιο ανοιχτό και πιο αποφασιστικό,τα ροζιασμένα χέρια τους κρατούσαν τα όπλα τους σφιχτά.

Μπαίνοντας στο δάσος όλοι είχαν τον νου τους τριγύρω,άκουγαν για τον παραμικρό θόρυβο που δεν ταίριαζε με το περιβάλλον. Στο μυαλό του Maral δεν υπήρχε αμφιβολία πως έτσι είναι το μυαλό του κυνηγημένου είτε πρόκειται για ζώο είτε πρόκειται γι'ανθρώπους. Αλλά παρά την ανησυχία του δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την ομορφιά του δάσους,τα τραγούδια των πουλιών που έψαχναν για ταίρι,τα λουλούδια που είχαν ανθίσει.

Σκύβοντας έκοψε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και το κρέμασε στην ζώνη του. Συνεχίζοντας να περπατάει ψιθύρισε "Μπορώ σχεδόν να σας νιώσω να με κοιτάτε συγκαταβατικά." δύο τρεις χαχάνισαν και ο Ένοκ απάντησε μουρμουρίζοντας "Μας κατηγορείς?" "Η αλήθεια είναι πως όχι."

Τους πήρε σχεδόν μία ώρα να φτάσουν στο μονοπάτι. Δεν ήταν πολύ φαρδύ, έφτανε μόλις τα πέντε μέτρα σε πλάτος. Τριγύρω υπήρχαν δέντρα που ξεπετάγονταν από το μαλακό χώμα. Ο Maral άναψε άλλο ένα τσιγάρο και κοιτάζοντας το ρολόι τσέπης του είπε " Έχουμε τουλάχιστον δύο ώρες ακόμη." . Ένας από την ομάδα πέταξε τον βαρύ του σάκο στο χώμα και το κροτάλισμα του αντήχησε στην σχετική ησυχία του δάσους. Ο Maral έδειξε ένα σημείο στον δρόμο και κάθισε κάτω απ'την σκιά μίας ιτιάς στην άκρη του. "Στο μεταξύ, εγώ θα την πέσω για λίγο.Όταν τελειώσετε πηγαίνετε στις θέσεις σας."

Έπεσε σχεδόν αμέσως για ύπνο,ήταν ένα από τα ταλέντα του. "Σημάδι μίας καθαρής συνείδησης" όπως είχε πει σε μία στιγμή αφέλειας ο Ένοκ. Στην πραγματικότητα, ήταν μία από τις ικανότητες που είχε τελειοποιήσει όταν ήταν αξιωματικός. Στον στρατό είναι σημαντικό να μπορείς να κοιμάσαι όταν υπάρχει χρόνος,όσο και να μην σου το επιτρέπουν τα όσα έχεις ζήσει.

Τον ξύπνησαν οι ήχοι των οπλών και των τροχών στο έδαφος.Αφού τεντώθηκε, σηκώθηκε και αφού κοίταξε τριγύρω του κατέβασε την κουκούλα του καλύπτοντας το πρόσωπο και στάθηκε στην μέση του μονοπατιού περιμένοντας. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Ένα λεπτό μετά φάνηκαν οι πρώτοι ιππότες και η θωρακισμένη άμαξα. Επικεφαλής κάλπαζε ο Λόρδος Στένταρτ και μαζί του ήταν άλλοι επτά ιππότες, όλοι ήταν πάνοπλοι σαν αστακοί. Φορούσαν βαριές πανοπλίες και τα κράνη έκρυβαν τα πρόσωπα τους. Ο Στέντμαν με την αλαζονεία που χαρακτήριζε τον μέσο ευγενή έδειχνε το χοντρό πρόσωπο του περήφανα.

Βλέποντας τον ο Λόρδος σήκωσε το χέρι του, δίνοντας σήμα για να σταματήσει η πομπή. Κρατώντας την λόγχη του και πλησιάζοντας με το άλογο φώναξε " Ποιος είσαι και τι θέλεις πληβείε? "

Ο Maral κατέβασε την κουκούλα του,πήρε ένα σοκαρισμένο ύφος και απήγγειλε με υπερβολικά δραματική φωνή  "Ω τι σκληρή που είναι η μοίρα? Τι άπονος ο κόσμος που ζούμε? Που ένας πατέρας δεν αναγνωρίζει τον γιο του,που οικογένεια προσβάλει οικογένεια." Τονίζοντας την τελευταία λέξη ο Maral έβαλε το πίσω μέρος του χεριού του στο μέτωπο και έκλαψε ψεύτικα κοιτάζοντας με λυγμούς τον ουρανό.

Ο Λόρδος φάνηκε ειλικρινά παραξενεμένος για λίγο " Τι λες ρε? Δεν έχω γιο, δύο κόρες εχ- και τότε το συνειδητοποίησε. Το πρόσωπο του έγινε ακόμα πιο άσχημο καθώς κοκκίνισε από οργή και ντροπή "Εσύ? Εσύ είσαι που ατίμασες τις κόρες μου?"

" Όπως είπα, οικογένεια. Πάντως δεν τις ατίμασα, έχω σοβαρούς σκοπούς. Παντρεύομαι όποια από τις δύο θέλεις. Ή και τις δύο, δεν φάνηκαν να έχουν πρόβλημα τις προάλλες." ο Λόρδος κοκκίνισε τόσο που θα φαινόταν έτοιμος να πάρει φωτιά από στιγμή. Το πρόσωπο του παραμορφώθηκε από θυμό καθώς οι ιππότες ξεκίνησαν να πλησιάζουν.

O Maral βλέποντας τους φώναξε "Θα αφήσεις τους ιππότες σου να προστατεύσουν την τιμή της οικογένειας Λόρδε? τραβώντας το rapier του χαμογέλασε και συνέχισε "Έλα να αγκαλιάσεις τον γιο σου."

"Μείνετε εδώ." είπε ο Λόρδος μέσα από σφιγμένα δόντια και με μία δυνατή κραυγή χαμήλωσε την λόγχη του και όρμηξε προς τον Maral. Μέσα σε στιγμές απείχαν μόλις δέκα μέτρα ο ένας από τον άλλον. Μετά εφτά, τέσσερα, τρία. Ο Maral κοίταξε λυπημένος το άλογο και μετά χαμηλά κάτω στο κόκκινο τριαντάφυλλο που είχε αφήσει στο χώμα. Τα πόδια του αλόγου πάτησαν δίπλα στο λουλούδι και με έναν κρότο το άλογο έπεσε μέσα στην τρύπα που είχαν σκάψει οι αντάρτες του Maral. Μπορούσε να το ακούσει να χλιμιντρίζει με πόνο καθώς έσπαγε τα πόδια του στα τοιχώματα. Ο Λόρδος εκσφενδονίστηκε από την σέλα με την λόγχη να φεύγει από τα χέρια του. Προσγειώθηκε μόλις μισό μέτρο δίπλα στον Maral.

Με το δεξί του χέρι να κρατάει ακόμα το ξίφος του ο Maral τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε το άλογο που βρισκόταν λίγο πιο δίπλα στο κεφάλι,βγάζοντας το απ'την μιζέρια του. Ο Λόρδος τραντάχτηκε με τον πυροβολισμό και στρέφοντας το κεφάλι του προς τον Maral είδε την καπνισμένη κάννη να τον σημαδεύει στο πρόσωπο. "Ξέρεις στον πόλεμο συνήθισα να βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν. Τα άλογα ποτέ. Πεθαίνουν πιο άσχημα από εμάς. Τώρα,θα διατάξεις τους ιππότες σου να πετάξουν τα όπλα τους στο έδαφος,να ξεκαβαλήσουν και να πέσουν στον λάκκο με το άλογο σου."

"Δεν θα με πυροβολήσεις. Δεν θα τολμή-" οι λέξεις του Λόρδου κόπηκαν απότομα καθώς ένας ακόμη πυροβολισμός αντήχησε. Ο Στέντμαν ξεκίνησε να ουρλιάζει και να πιάνει ότι απέμενε από τον αριστερό του αστράγαλο.

"Πρέπει να'ναι κανείς πολύ τολμηρός για να στοιχηματίσει την ζωή του στο τι θα τολμούσα ή όχι να κάνω. Είσαι τολμηρός Λόρδε μου?" ο Στέντμαν ξεροκατάπιε και κρατώντας ακόμη τον αστράγαλο του γύρισε στους ιππότες του και φώναξε "Κάντε ότι λέει."

Οι ιππότες του που είχαν παγώσει από την στιγμή που έπεσε ο αφέντης τους ξεκίνησαν να πετάνε ξίφη και λόγχες και κράνη και να κατεβαίνουν από τα άλογα τους. Όταν ο πρώτος ξεκίνησε να πλησιάζει τον λάκκο ο Maral έβγαλε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης και πυροβόλησε λίγα εκατοστά μπροστά απ'τα πόδια του. "Και τα πιστόλια. Δεν είμαι ηλίθιος.". Λίγα δευτερόλεπτα μετά επτά πιστόλια βρίσκονταν στο έδαφος και επτά ιππότες βρίσκονταν στον ίδιο λάκκο με ένα νεκρό άλογο.