Homecoming. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος - Aλλαγή παράταξης]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Αφού νικήσανε τον Red-Haired Lion Hurepo αποφάσισαν όλοι να περάσουν λίγο χρόνο ξεχωριστά. Όμως όταν ξανασυνατήθηκαν μόνο ανανεωμένη δεν ήταν η Κυνηγός: ο Mark, δίπλα της από την πρώτη στιγμή στο ταξίδι, αποδειχθηκε ο κατά συρροήν δολοφόνος της Colt. Aπήγαγε την Κυνηγό, όμως μετά από μια μικρή πάλη και την απροθυμία του να τη βλάψει κατάφερε να ξεφύγει. Πριν το κάνει όμως την προειδοποίησε πως αν δεν αλλάξει γνώμη, θα κυνηγήσει τους αγαπημένους της, έτσι τώρα ταξιδεύουν/φτάνουν στην Colt όλοι μαζί για να τον πιάσουν.
Και τώρα η συνέχεια...

Απ'τη στιγμή που το γράμμα εστάλη και μετά, η Κυνηγός δε μπορούσε να κάτσει ήσυχη. Πραγματικά αδημονούσε! Ήθελε να ξαναδεί τον πατέρα της, τους φίλους της, να δει ότι είναι καλά, να τους αγκαλιάσει...! Κι όχι μόνο γιατί τους απείλησε ο Mark, μα και γιατί πραγματικά της λείψανε. Όσο πιο πολύ το σκεφτόταν, τόσο έφτανε στο συμπέρασμα αυτό. Κατά κάποιο τρόπο, πολύ περίεργο, ανέντιμο κι έμμεσο, ο Mark της έκανε ένα δώρο: της έδωσε μια δικαιολογία να επιστρέψει στο νησί της χωρίς να πληγώσει την αξιοπρέπειά, τον εγωισμό της. Δε θα το έλεγε ποτέ φωναχτά βέβαια, ειδικά στον ίδιο--εφόσον θα έπαιρναν τα μυαλά του ακόμα περισσότερο αέρα και ποιος ξέρει τι άλλο θα έκανε μετά;

Ο Mark δεν ήξερε πόσο μπορεί να έκανε ή αν είχε φτάσει στο νησί, μα εκείνη έκανε δέκα μέρες από τη στγμή που εστάλη το γράμμα, δώδεκα συνολικά. Ήταν πεπεισμένη πως αν δεν υπήρχαν οι υπόλοιποι τριγύρω, να λένε χαζομάρες μεταξύ τους, να πειράζονται και γενικώς να ελαφραίνουν το κλίμα, ήξερε πως το ταξίδι θα ήταν ανυπόφορο--σχεδόν ακατόρθωτο να το κάνει μόνη της με τις σκέψεις της. Μα να που οι υπόλοιποι τέσσερις βοήθησαν να ξεχαστεί και να ηρεμήσει. Ποιος θα το περίμενε ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έλεγε κάτι τέτοιο: τελικά η μοναξιά ίσως δεν είναι το καλύτερο.

Όταν το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Colt, η Lorenza σχεδόν πήδηξε απ'το κατάστρωμα στο τσιμέντο του γνώριμου νησιού χωρίς να πάρει τίποτα εκτός των μαχαιριών της μαζί, αφήνοντας όλο το κουβάλημα στους υπόλοιπους. Είχε σχεδιάσει τους χάρτες για τον Roger και τον Nanashi οπότε με το που άφηναν τα πράγματα δεν είχαν παρά να τους ακολουθήσουν στο μέρος που είχαν ανατεθεί. Ο Caesar θα πήγαινε στο γραφείο του Σερίφη κατευεθείαν - κι αυτό ήταν εύκολο να βρεθεί - κι ο μόνος που έμενε ήταν ο Στεφάν, που έπρεπε να πάει μαζί της. Όμως εκείνος ήξερε τους δρόμους και είχε αποδείξει ότι ήξερε να ξεγλυστράει σαν το χέλι, οπότε δεν αισθάνθηκε καθόλου άσχημα που έφυγε πρώτη, τρέχοντας σχεδόν, κι άφησε τον Στεφάν να οδηγήσει τους δύο άνδρες στο σπίτι της.

«Κι εγώ έτσι θα ήθελα να έκανε η κόρη μου για να με δει, αν είχα. Μπράβο τη Lorenza.» υπερασπίστηκε την Κυνηγό ο Roger όταν είδε πως η δυσαρέσκεια είχε πάρει σχήμα στα πρόσωπα όλων--έστω και με λιγότερο προφανή ή έκδηλο τρόπο.
«Ξέρεις, γι άνθρωπος που όλη την ώρα λες τέτοια πράγματα, μου φαίνεται απίθανο το ότι δεν έχεις ήδη οικογένεια. Ωραίος είσαι, υψηλή θέση είχες, έξυπνος είσαι, τι σου λείπει; Πώς και δεν έριξες καμία ποτέ;»
«Χμμμμ; Ποτέ; Πολύ σίγουρος ακούγεσαι μικρέ.»
«Ε, αν την είχες δε θα την άφηνες.»
«Συμφωνώ κι επαυξάνω.»
«Τώρα που λείπει η νεαρά και δε θα της φορτώσεις κι άλλα προβλήματα με το να μιλήσεις,» ξαφνικά μπήκε στη μέση ο Caesar ενώ παραδόξως βοηθούσε στο κουβάλημα ουσιαστικά «κι απ'ότι υποπτεύομαι μέχρι και πριν δεν είχες μοιραστεί κάτι μαζί τους εφόσον ο Mark ήταν εκεί, πες μου, τι στο καλό έγινε με τη γυναίκα και το παιδί σου;» Μια αμήχανη σιωπή επικράτησε ενώ ο Caesar καθάρισε τον λαιμό του για να πει τα επόμενα, κι αυτά που φοβόταν. «Μήπως ο Bryan...;»
«Ακριβώς αυτό. Γι αυτό αναμίχθηκα στην υπόθεση εξαρχής εφτά μήνες πριν. Ο γιος μου έπεσε θύμα κάποιου "τρελού πιστολά" κι ενώ εγώ προσπαθούσα να το ξεπεράσω, η γυναίκα μου έκανε τα πάντα να βρει την ταυτότητά του. Ανακάλυψε τη διαφθορά και θέλησε να την πολεμήσει. Μα πριν προλάβω να τη βοηθήσω κι εγώ...είχε ήδη πέσει κι εκείνη θύμα του ίδιου πιστολά. Ο οποίος, μάντεψε, ήταν ένα από τα πιόνια του Bryan τον οποίο χρησιμοποίησε μόνο και μόνο γιατί μπορούσε να τον παγιδεύσει πιο εύκολα εφόσον ήμαστε φίλοι.»

«Ω θεέ,» έκανε ο Στεφάν αποσβολωμένος κι άφησε ό,τι κρατούσε για να κάνει μια κίνηση που κάνουνε πάντα στο σπίτι του για να διώξουν τα κακά πνεύματα «και νόμιζα εγώ είχα προβλήματα.»
«Όλοι μας έχουμε προβλήματα! Γι αυτό το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να έιμαστε καλοί ο ένας με τον άλλο και να δείχνουμε κατανόηση.»
«Έχεις απόλυτο δίκιο αγαπητέ! Αλλά να μην παραλείψω να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για την βαθύτατη απώλειά σου. Άλλο κακό να μη σε βρει.»
«Σ'ευχαριστώ.»
«Σ-σωστά, συλλυπητήρια! Πρέπει να σου είναι πολύ δύσκολο, δε μπορώ να φανταστώ.» Έσπευσε να περιμαζέψει και πάλι ό,τι είχε αφήσει και όλοι μαζί κίνησαν για τη στεριά.
«Βοηθάει η παρουσία σας. Αλλά τώρα σας παρακαλώ, μην αναφέρετε τίποτα μπροστά στη μικρή και την κάνετε να νιώσει ακόμα χειρότερα.»
«Ε, δεν είναι και νήπιο αγαπητέ...»
«Ε, υποθέτω. Απλώς είναι τόσο αβγαλτη σε κάποια πράγματα και τόσο ανώριμη σε άλλα, μου βγάζει κοριτσάκι, ξες, σαν την κόρη που θα ήθελα να γαλουχήσω.»
Μίλησε για πρώτη φορά τότε ο σαμουράι, αν και δεν μόρφασε καθόλου ή δε σταμάτησε να περπατάει. «Ή τον γιο που δεν κατάφερες να μεγαλώσεις.»
«Τότε γιατί δεν κάνεις έτσι και με μένα; Είμαι το σωστό φύλο!»
«Ε, είσαι. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Εσύ φαίνεσαι να μπορείς να περπατήσεις μόνος σου τον δρόμο.»
«Επίσης, έχει αδυναμία στα κορίτσια.»
«Όχι δεν έχω!»
«Εγώ πάντως έχω.»
«Κι εγώ~.»
«Δεν το εννοούσα έτσι. Και μην πεις ποτέ στη Lorenza ότι τη βλέπεις σαν κόρη σου.»
«Ε δεν είναι κάτι που λέγεται έτσι απλά έτσι κι αλλιώς! Δε θέλω να είμαι περίεργος. Αλλά γιατί το λες αυτό;» Ο ξιφομάχος του έριξε ένα επικριτικό βλέμμα, σαν να του έλεγε "έλα που δεν καταλαβαίνεις" · ο πρώην Υποπλοίαρχος κύλησε τα μάτια του, δίνοντας στον Nanashi να καταλάβει πως ήξερε τι έλεγε αλλά δεν ήταν η ώρα να θιχτεί το θέμα σίγουρα. Εκείνος κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι σαν απάντηση και συνεννοήθηκαν να το αφήσουν για την ώρα.

Η Κυνηγός έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε να φτάσει το Ιατρείο του πατέρα της, με την ευχή ότι θα ήταν εκεί κι όχι στο γραφείο Τελετών. Έσκιζε τον καυτό, γεμάτο σκόνη αέρα της Colt προετοιμασμένη για το αποπνικτικό κλίμα, φορώντας ό,τι φορούσε πάντα συν ένα μαντήλι. Από τα πρώτα είκοσι μέτρα ένιωσε τον ιδρώτα να δημιουργείται στο πρόσωπό της μα δεκαπέντε λεπτά αργότερα, ολόκληρη ήανε λουσμένη και κολλούσε από πάνω μέχρι κάτω. Η σκόνη έμενε στις μπότες της--πάλι καλά που φορούσε γάντια αλλιώς τα χέρια της θα είχαν αλλάξει χρώμα. Η καρδά της χτυπούσε τόσο δυνατά που φοβόταν ότι θα βγει απ'το στήθος της και θα την εγκαταλείψει. Τα πόδια της είχαν πιάσει φωτιά και στους μηρούς απ'την υπερπροσπάθεια μα κι εξωτερικά επειδή φορούσε τις ψηλές μπότες · μέχρι και τα παλιά τραύματά της πονούσαν. Όμως όλα άξιαν τη θυσία, γιατί μέσα σε τόση λίγη ώρα είχε φτάσει εμπρός του γνώριμου Ιατρείου.

Δεν έκατσε να προλάβει την ανάσα της--με τη φόρα που είχε, έπεσε πάνω στην πόρτα και στο χερούλι, ανοίγοντάς τη διάπλατα! «Μπαμπα!» Προσπάθησε να φωνάξει, μα η φωνή δεν έβγαινε παραπάνω από έναν τόνο πιο ψηλά.
«LORENZA!»

To κεφάλι του πατέρα της αμέσως γύρισε στην είσοδο με το που άκουσε να ανοίγει η πόρτα! Ήταν χαμηλά, άρα στη μεριά που εξέταζε τους ασθενείς με εμφανή μεγάλα τραύματα, και στεκόταν πάνω από ένα νεαρό, με τις πατερίτσες του ακουμπισμένες στο χειρουργικό τραπέζι που ξάπλωνε. Δεν του πήρε πάνω από τρία δευτερόλπετα να τα παρατήσει όλα - βαμβάκι, αλκοόλη και ιώδιο - να τρέξει μα και να φτάσει ν'αγκαλιάσει την κόρη του. «Είσαι καλά, είσαι εδώ, φαίνεσαι αρτιμελής, πόσο χαίρομαι!» Τα είπε όλα μαζί και πολύ γρήγορα, σφίγγοντάς την στην αγκαλιά του, σχεδόν υπερβολικά δυνατά. Αν κι άκουσε τα κοκκαλάκια της να παραπονιούνται, δεν τόλμησε να τον αφήσει, πόσο μάλλον να εκφράσει η ίδια παράπονο. «Μαϊμουδάκι μου, μου λειιψες τόσο πολυυυύ!»
«Κι εμένα μου έλειψες αλλά έχεις να με πεις μαϊμουδάκι από τότε που ήμουν δεκατρία.»
«Ήθελα να σε πω και πιο παλιά, αλλά φοβόμουν γιατί μου παραπονιόσουν.»
Επιτέλους άφησε ο ένας τον άλλο κι αμέσως ο πατέρας της την φίλησε τέσσερις φορές--δύο σε κάθε μάγουλο.
«Πολύ συκγινητικά όλα αυτά, και καλώς επέστρεψες Lorenza αλλά μήπως να τελειώνετε με μένα να τα πείτε μετά με ησυχία;»
«Ω, γεια Colin. Ναι φυσικά. Πάω να πλυθώ εγώ έτσι κι αλλιώς. Α, όλα εντάξει με τα παιδιά μπαμπά;»
«Τέλεια μέχρι στιγμής.» Μόνο αφού άκουσε αυτά τα λόγια πήγε κι έκανε ότι είπε.

Η εξέταση του Colin, νεαρού από την πιο πλούσια μεριά του νησιού, ήταν έλεγχος ρουτίνας στο προηγουμένως σπασμένο πόδι του. Είχε βάλει το πόδι του σε γύψο, αρκετές μέρες αργότερα το έβγαλε και τώρα το είχε με νάρθηκα κι επιδέσμους ενώ οι πατείτσες βοηθούσαν να μην το πατάει καθόλου. Η Κυνηγός είχε βγει, αφού καθάρισε ενδελεχώς τα χέρια της κι όποια άλλη επιφάνεια του δέρματός της ήταν εκτεθειμένη και βοήθησε ή μάλλον εξάσκησε τις παλιές της γνώσεις. Αμφότεροι αποφάνθηκαν πως η αποθεραπεία θα ερχόταν σύντομα, εφόσον το πόδι σχεδόν είχε δέσει, γιατί το μέρος που το είχε σπάσει, στον βραχύ περοναίο της κνήμης, ήταν εύκολο να γιάνει.

Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω του ο πατέρας της μόνος του την ενημέρωσε για το τι έχει γίνει. «Ο Mark έφτασε στο νησί προχθές το βράδυ, μα ακόμα δεν έκανε κάποια αποφασιστική κίνηση. ίσως περιμένει και τη δική σου άφιξη, τι να πω; Επίσης, έχω την Ανέτα και τον Mat να μένουν σπίτι μας, για να τους προσέχω καλύτερα.»
«Ναι αλλά ο Matthew δουλεύει το βράδυ--πώς κατάφερες να τον κρατήσεις ασφαλή;»
«Συμβούλεψα τη Μαντάμ Σουσού, τάχα για λόγους υγείας των κοριτσιών της αν όχι μόνο του Mat, να μείνιε μακριά τους. Υποτίθεται έχει μια άκρως μεταδοτική, αν και περισσότερο εκνευριστική παρά επικίνδυνη, ασθένεια.» Στην πραγματικότητα απλώς της είπε ότι θα τον έχει από κοντά για τρεις τέσσερις μέρες, τώρα που έρχεται και η κόρη του και η Ανέτα έμαθε την αλήθεια, να τον πείσουν να της μιλήσει πιο σοβαρά και να δει τι θα κάνει με το θέμα της αναγνώρισης. Αμέσως δέχτηκε.
«Καλώς. Θα συνεχίσουμε λες και δεν έχει γίνει τίποτα και θα σε βοηθήσω με το Ιατρείο μέχρι να σχολάσεις. Μετά πάμε σπίτι όλοι μαζί--η Ανέτα στη δουλειά είναι τώρα;»
«Όχι, απογευματινή σήμερα, θα πιάσει σε τρεις ώρες.»
«Πόσο χαίρομαι που δουλεύει σε ζαχαροπλαστείο...!» Είναι στη μέση του νησιού, δεν χρειάζεται να μπει σε απόμερα στενάκια για να φτάσει σπίτι και πάντα κάποιος είναι περιτριγυρισμένη από κόσμο μέσα ή έξω του μαγαζιού. Συν του ότι τα πολύχρωμα μαλλιά της την προστατεύουν εφόσον πλέον έχουν γίνει σήμα κατατεθέν. «Τίποτα που πρέπει να ξέρω;»

«Θα τα κουβαλήσουμε εμείς μέσα, εσύ πάνε στον Σερίφη.»
«Όπως θέλετε. Εις το επανιδείν~!»

Αυτές οι κουβέντες ανταλλάχτηκαν στο κατώφλι του Bane σπιτικού, ένα διόροφο όμοροφ πέτρινο οίκημα με κεραμμύδια για σκεπή · εφόσον έκανε τον κόπο από κει μέχρι εδώ, δεν χρειαζόταν να τα πάει και πάνω--τρεις άντρες έμειναν, μπορούσαν να πα΄ρουν για πέντε μέτρα μια παραπάνω βαλίτσα. Χαιρετιστήκανε κι αφού ο Roger άνοιξε την πόρτα με το κλειδί που του είχε προμηθεύσει η Κυνηγός, έπιασαν όλοι αυτό το κάτι παραπάνω και μπήκαν μέσα. Με το που μπήκαν μέσα, είδα ένα μικρό κυκλικό χωλ που ένωνε όλα τα δωμάτια μα και τα μέρη του σπιτιού εφόσον ακριβώς στα δεξιά ένα μέτρο μετά την πόρτα, ήταν  η σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο.

«Ας τα αφήσουμε όλα στο σαλόνι καλύτερα,» αποφάνθηκε ο πρώην Υποπλοίαρχος, όταν είδε τον Στεφάν να αμφιταλαντεύεται για το πού να πάει.
«Ναι αλλά δεν έχεις την περιέργεια να δεις το δωμάτιο της Lorenza; Τι έχει εκεί μέσα; Παλιές κούκλες; Παλιά ιατρικά σύνεργα που έπαιζε όταν ήταν μικρή...ανταλλακτικά για τα ρομποειδή κομμάτια της ίσως;»
«Tι θα βρεις μωρέ, βιβλία Ιατρικής, ίσως καμιά νουβέλα και μπορεί φωτογραφίες--ό,τι θα έβρισκες παντού. Σιγά το μεγάλο μυστήριο, περίεργε. Άντε πάμε να-...»

Ο Roger σταμάτησε να μιλά απότομα και το χέρι του υψώθηκε αυτόματα για να εμποδίσει τον Στεφάν από το να μιλήσει · το χέρι του Nanashi είχε ήδη πάει στα δύο σπαθιά του και ήταν έτοιμος να τραβήξει. Ακούστηκε κάτι, ένας περίεργος ήχος...από κάπου χαμηλά. Κάτω; «Έχει υπόγειο το σπίτι;»
«Ναι, όπως όλα το νησί φαντάζομαι.»
«Ακολούθα τον Roger.» Αμέσως, οι δύο άντρες προπορεύτηκαν. Πρώτος ο Nanashi, είχε ήδη πάρει θέση και προσωρούσε ελαφρά σκυμμένος πάνω απ'τα σπαθιά του, πάντα έτοιμος να τραβήξει--ήταν πιο άνετος στο να τραβά το σπαθί όταν βλέπει τον κίνδυνο, παρά να το έχει ήδη έξω. Ο Ναυτικός είχε φέρει την καραμπίνα απ'την πλάτη του, μπροστά και την είχε πιάσει, έτοιμος να στοχεύσει ανά πάσα στιγμή. Προσεχτικά, πήγαν απ'τα αριστερά - την αντίθετη μεριά της σκάλας - και βρήκαν την κουζίνα. Εκεί πρόσεξαν μια πόρτα που στεκόταν μισάνοιχτη, λες και κάποιος ξέχασε να την κλείσει. Ή την άφησε έτσι επίτηδες.

Αμέσως κοιτάχτηκαν κι έγνεψαν αστραπιαία ο ένας στον άλλον · ο Στεφάν τους ακολουθούσε βουβά, περίεργος πώς στο καλό καταλαβαίνανε τι ήθελε να πει ο ένας στον άλλο χωρίς να βγάζει μιλιά. Κατά βάθος το ζήλευε, θα ήθελε να είναι κι αυτός έτσι, αλλά δεν είχε καμία όρεξη να πηγαίνει μπροστά στον κίνδυνο με τέτοιο τρόπο. Τους άφησε να ηγηθούνε την επίθεση λοιπόν κι ο Nanashi έσμπρωξε την πόρτα προς τα πίσω όχι με το χέρι, αλλά τη θήκη του κατάνα. Είδαν φως ανοιχτό--ο Roger έβαλε το μάτι του στο σκόπευτρο και ο Nanashi ακούμπησε τη λαβή του σπαθιού αμέσως. Με δύο κινήσεις ο σαμουράι βρέθηκε να κατεβαίνει τη σκάλα γοργά, ενώ ο Roger έφτασε στο πρώτο σκαλί. Τα μάτια τους έτρεξαν γρήγορα σ'όλο το δωμάτιο προσπαθώντας να βρουν την πηγή μα και να το απομνημονεύοσουν, κι αυτά που είδαν ήταν ένα μέρος με εργαλεία, κι άλλο μέρος με εργαλεία, μια τρύπα στο πάτωμα κι ένα μικρό δωμάτιο...από όπου έρχονταν και οι θόρυβοι, που τώρα είχαν ελαττωθεί τόσοπ πολύ, κανείς θα έλεγε ότι τους κατάλαβαν.

Η ίδια τρομακτική σκέψη πέρασε απ'το μυαλό και των δύο: κι αν ο Mark είχε κάνει το μέτος κρυσφήγετό του; Αστραπιαία, ο Nanashi είχε κατέβει ολόκληρη τη σκάλα ενώ ο Roger τα κατέβαινε δυο - δυο--είδαν κάτι που έμοιαζε με κεφάλι και μετά με σώμα! Πήραν θέσεις μάχης, ενώ ο Roger πήγε να πηδήξει απ'τη σκάλα! Και πάνω που ήταν έτοιμοι να επιτεθούν

«Τι στο-ΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ;!» Ένας σχεδόν γυμνός, μόνο με ένα σεντόνι να καλύπτει τα επίμαχα σημεία, νεαρός στεκόταν τρομαγμένος μπροστά τους, με ένα τηγάνι γι ασπίδα στο μακρύ σπαθί του σαμουράι. Στο πάτωμα δίπλα του, κρυμμένη πίσω απ'τα έπιπλα, μια κοπέλα με θαλασσί μπλε μαλλιά που όσο πήγαιναν άνοιγαν, φαινόταν τρομοκρατημένη. Ο Nanashi, έκπληκτος, χαμήλωσε το όπλο του και κοίταξε ψηλά στον Ναυτικό, ο οποίος έκανε το ίδιο αλλά με μια εντελώς διαφορετική έκφραση.

«Roger Michaels, Nanashi Kojiro, τον Στεφάν τον ξέρετε,» έδειξε πίσω με το κεφάλι του και τότε η φιγούρα του Στεφάν ξεπρόβαλε από πίσω του, με ένα δαιμόνιο χαμόγελο. «Να φανταστώ εσείς οι δύο είστε η Ανέτα και ο Matthew.»
«Ναι...»
«Κι αν κρίνω από την κατάσταση των ρούχων σας, ή την έλλειψη αυτών τέλος πάντων, μπορώ να μαντέψω τι κάνατε ακριβώς πριν για αυτό σας ρωτώ: με έναν ψυχάκια να σας κυνηγάει, τον πατέρα της φίλης σας να σας έχει περιμμαζέψει εδώ μέσα για το καλό σας και την ίδια τη φίλη σας να έχει κάνει τόση προεργασία για να σας κρατήσει ασφαλείς, πιστεύετε πως αυτή εδώ είναι η καλύτερη χρονική στιγμή για να κάνετε ό,τι κάνετε;»

Τουφέκι σαν μπαστούνι ή στην πλάτη, τα χέρια στη μέση, μετά σταυρωμένα καθόταν και τους μάλωνε καθώς σιγά σιγά κατέβαινε τη σκάλα ενώ αντιθέτως, ο Nanashi έκανε πίσω για να τους δώσει λίγο χώρο - εφόσον ήταν στα εκατοστά - . Ο Στεφάν ακολουθούσε από πίσω δαγκώνοντας τα χείλη του για να μην ακουστεί ή να μην ξεσπάσει σε γέλια. «Κάντε ό,τι στο καλό θέλετε, κανέναν δεν πειράζετε, αλλά κάντε το όταν οι ζωές σας δεν είναι σε σχετικό κίνδυνο, τι λέτε; Ε; Μας κοψοχολιάζετε μεγάλους ανθρώπους λέμε κάτι έγινε. Και το καλό που σας θέλω να παίρνετε προφυλάξεις · ατυχήματα γίνονται πολλά σ'αυτές τις ηλικίες--ειδικά αν αισθάνεστε τόσο ερωτευμένοι που ούτε καν η απειλή της σωματικής σας ακεραιότητας δε σας πτοεί.»
«Ό-ό,τι πείτε.»
«Τώρα ντυθείτε κι ελάτε πάνω αμέσως. Αμέσως.» Τα φρύδια υψώθηκαν σαν παραπάνω έμφαση από τον τόνο που χρησιμοποιησε και με το που πέρασε από διπλα του ο σαμουράι, μόνο τότε άρχισε ν'ανεβαίνει κι αυτός. «Πέντε λεπτά κι αν δεν έχετε ανέβει έρχομαι εγώ.»
«Ναι το καταλάβαμε, ερχόμαστε,» σχολίασε ντροπιασμένη μα λίγο αγανακτησμένη η Ανέτα.
«Και δε σας το 'χα, πιτσουνάκια.» Τους έκλεισε και το μάτι ενώ όλοι οι άλλοι τον είχαν αφήσει πίσω. «Α ναι, ωραίο ταττού Ανέτα. Κι εμένα μ'αρέσουν οι α-ΑΟΥ! Roger!»
Τον είχε πιάσει απ'τ'αυτί κι άρχισε να τραβάει. «Να μην τους προκαλείς και να μην κοιτάς μια κοπέλα όταν είναι γυμνή, τι τρόποι είναι αυτοί; Προχώρα!»

Όταν φτάσαν έξω, ένα μικρό χαμόγελο είχε εγκατασταθεί στα χείλη του σαμουράι. «Σ'αρέσει το κήρυγμα έτσι;»
«Τι εννοείς, δεν καταλαβαίνω;» έκανε τάχα τον ανήξερο, αλλά ακόμα τραβολογούσε τον Στεφάν, ο οποίος διαμαρτυρόταν και δεν κατάφερνε να ξεγλυστρήσει από τη λαβή του ό,τι κι αν έκανε!
«...εννοώ σ'αρέσει να λες στους άλλους τι να κάνουν και να τους μαλώνεις όταν δεν κάνουν το σωστό.» συνέχισε αυτήν τη φορά, φανερά διασκεδασμένος από τη συμπεριφορά του φίλου του. Ο οποίος, κάπου στη μέση της κουζίνας και μόνο αφού έκλεισε ο Στεφάν την πόρτα πίσω του δέησε να του αφήσει τ'αυτι.
«Ε, όταν περιτριγυρίζομαι από παιδιά, θα τους φέρομαι και σαν παιδιά. Τώρα αν το ευχαριστιέμαι ή όχι είναι άλλο θέμα...!» Ακόμα και καθώς μιλούσε το χαμόγελο πήγε να σκάσει.
Όμως ο τρίτος της παρέας δεν το εκτίμησε και πολύ. Χείλη λοξά τραβηγμένα προς τα κάτω, έκατσε σε μια καρέκλα κι έβαλε το μάγουλο να σταθεί στην παλάμη. «Εγώ ξέρω ότι με μούδιασες τ'αυτί! Και σιγά το έξαλλο σημείο που είχε το ταττού για να μην το παρατηρήσω--στο μπράτσο ήτανε.»
«Ναι αλλά και πάλι την κοίταξες ενώ δεν ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένη και όχι για σένα.»
«Πολύ ομιλιτικός είσαι συ σήμερα.»
«Σσσσσς, μην του το θυμίζεις.»

Η ισορροπία επανήλθε με τα μικρά γέλια και δεν πέρασε ένα λεπτό που τα βήματα των δύο ακούστηκαν στις σκάλες · η πόρτα τότε άνοιξε για να αποκαλύψει την φαινομενικά αδιάφορη αλλά αναψοκοκκινισμένη κοπέλα να προπορεύεται και τον Matthew ακόμα να κοιτά στο πάτωμα, χωρίς να τολμά να σηκώσει το βλέμμα του. «Συγγνώμη για την κακή αρχή πριν, αλλά φοβηθήκαμε μην έπαθε κανείς τίποτα.» Όλο χαμόγελα ανακωχής και φιλικές κινήσεις, ο Roger τράβηξε την καρέκλα πάνω απ'την οποία στεκότανε κι έδωσε το χέρι του για τον πρώτο που θα το έσφιγγε. «Με λένε Roger Michaels και χαίρομαι που σας βλέπω καλά.» Πρώτος έκανε την κίνηση ο νεαρός να του σφίξει το χέρι. «Παρακαλώ καθίστε. Υποτίθεται ότι έπρεπε να έρθουμε να σας βρούμε εγώ κι ο Nanashi στα σπίτια σας για να σας φέρουμε εδώ, αλλά βλέπω ο κύριος Bane τα έχει όλα υπό έλεγχο. Οπότε το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε τα νέα από τον Caesar και να επιστρέψει η φίλη σας με τον πατέρα της σπίτι.»
«Εγώ πάω δουλειά σε τρεις ώρες,» λύγισε στην καλή θέληση του μεγαλύτερου άντρα εν τέλει η Ανέτα και μετά την ξερή δήλωσή της έκατσε στην καρέκλα.

«Φαντάζομαι ο κύριος Bane έχει προβλέψει γι αυτό αρα εκτός από το να σε πάω εγώ προσωπικά μέχρι εκεί, δε βλέπω κάτι άλλο που να χρειάζεται να κάνω. Πού δουλεύεις;»
«Σ'ένα ζαχαροπλαστείο.»
«Έχετε αρκετό κόσμο;»
«Το μεγαλύτερο ζαχαροπλαστείο στο νησί.»
«Τότε θα είσαι ασφαλής μέχρι να φύγεις. Τι βάρδια κάνεις;»
«6ωρη.»
«Μια χαρά. Θα έρθω μισί ώρα νωρίτερα και θα σε περιμένω.»
«Ο Caesar είναι ο Μαρίν που μας έλεγε ο Κύριος Bane σωστά;»
«Μάλιστα. Ήρθε να αναλάβει τις ευθύνες στην ουσία, σε περίπτωση που πρασπαθήσει ο τρελός να το γυρίσε με τα λόγια.»
«Προετοιμασμένοι ήρθατε. Από πού τον καλέσατε;» Αγνόησε το σαρκαστικό σχόλιο της Ανέτας «μα η Lorenza είναι πάντα προετοιμασμένη!» που έδωσε σαν απάντηση.
«...ναι, δεν τον καλέσαμε, μάλλον μας βρήκε. Στην τύχη. Μεγάλη ιστορία, θα σας την πω αργότερα. Όπως και να χει, λέω να πάω σπίτι μου εγώ.» Όλοι πήγαν να διαμαρτυρηθούν, μα το υψωμένο χέρι του μα και η βαθιά έκφραση αναγνώρισης των προβλημάτων, τους έκαναν να σωπάσουν. «Η ίδια η Lorenza μας είπε να φερθούμε φυσιολογικά. Και τι πιο φυσιολογικό από το να πάω να δω τη μητέρα μου με το που επιστρέψ στο νησί--τόσο καιρό λείπω!» Ααστέναξε, χέρια στη μέση. «Μου έχει λείψει έτσι κι αλλιώς, Αλλά μην ανησυχείτε, δε θα της πω τίποτα για τον Mark, δεν είμαι χαζός. Και μην ανησυχείτε για τη σωματική μου ακεραιότητα. Μαφιόζος είμαι που ο πατέρας του έχει πεθάνει--έστω και το χέρι του να πάει να σηκώσει, θα του την πέσουν τρεις.»
«Θα μπορούσα να σε συνοδεύσω αν-»
Το γεγονός ότι έχαιρε ειδικής μεταχείρισης μέσα στο πλοίο, όσο κι αν έτρεφε τον εγωισμό του, τον πλήγωνε κιόλας. Τον έβλεπαν σαν άμαχο στην ουσία. «Δεν είναι αναγκαίο ειλικρινά. Καλά θα μαι. Άντε, τα λέμε σε οχτώμισι ώρες. Θα περάσω κι εγώ από το ζαχαροπλαστείο. Γεια σας πιτσουνάκια~~~και δεν εννοώ μόνο εσας τους δύο.» αστειεύτηκε κλείνοντας το μάτι στο νεαρό ζευγάρι που κοίταξαν παραξενεμένοι τους δύο μεγαλύτερους άντρες, που απλώς κύλησαν τα μάτια τους.
«Όχι, αστειεύεται,» πρόλαβε τις ερωτήσεις που ήταν έτοιμες να φύγουν από τ στόματα των δύο παιδιών.