Homecoming. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος - Aλλαγή παράταξης]

«Έι.»

Δεν το έκανε εκείνη τελικά, μα ο κρατούμενος. Ακόμα τα μάτια του κλειστά, η έκφραση να μην αλλάζει καθόλου, αν δεν το είχε πει τόσο δυνατά, μπορεί να μην πίστευε ότι το άκουσε. «Έι.» Ησυχία επικράτησε. «Υποθέτω θα έπρεπε να ξέρω τι να σου πω--δεν είναι η πρώτη φορά που στεκόμαστε σ'αυτές τις θέσεις. Αν και στη Yamagata σίγουρα ήταν διαφορετικές οι συνθήκες.» Η σοβαρή της έκφραση και ο μονότονος τρόπος που μίλησε προκάλεσαν το χαμόγελο του Mark που επιτέλους άνοιξε ένα μάτι και την κοίταξε. «Εκεί με βοηθούσες ακόμα...»
«Και τώρα το ίδιο πήγα να κάνω αλλά αυτήν τη φορά μάλλον με λάθος τρόπο. Τι σημασία έχει τώρα υποθέτω...»
«Mark.» ο τόνος της υποδήλωνε επιβλητικότητα και τώρα όρθωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει καλά. «Δεν ήθελα να φτάσουμε ως εδώ.»
«Ούτε γω. Κι όμως, να που είμαστε.»
«Γιατί δεν παραδόθηκες; Πραγματικά πίστευες πως μπορούσες να μας αντιμετωπίσεις όλους;»
«Ο πατέρας σου είναι απατηλά δυνατός. Αν μου είχες πει απ'την αρχή ότι ήταν έτσι, θα σε είχα πάρει μαζί μου όταν ήμαστε ακόμα στο Mist.»
«Mark, σοβαρά μίλα μου.»
«Σοβαρά σου μιλάω. Δεν ήθελα κάτι κακό...κατανόηση ήθελα. Από σένα. Μα φαντάζομαι αυτό ήταν πολύ δύσκολο για να μου το δώσεις.» Δεν την κατηγόρησε, ούτε ακούστηκε πικρία στη φωνή του · δήλωνε απλά γεγονότα, στο μυαλό του. Αυτό όμως την έκανε να νιώθει ακόμα χειρότερα.
«Δεν ήθελες κατανόηση · επιβεβαίωση ήθελες. Πως ότι κάνεις είναι σωστό. Αλλά δεν είναι. Θέλω να καταλάβεις πως-.» Δίστασε. Είχε πάρει φόρα κι αυτό που ήθελε να πει ήταν αναμφισβήτητα η αλήθεια, όμως σ'αυτό το σημείο που φτάσανε, δεν ήξερε τι όφελος θα υπήρχε να ειπωθεί. Όμως το βλέμμα του την παρακινούσε να συνεχίσει, κι έτσι το έκανε. «Αν μου εκμυστηρευόσουν την αλήθεια, μόνο σε μένα, και με διαβεβαίωνες πως, πέρα από τις προσωπικές σου απόψεις για το θέμα και κατά πόσο είχες δίκιο ή άδικο, δε θα το ξανάκανες...θα σε βοηθούσα να γλυτώσεις.» Για πρώτη φορά μετά από μήνες γνωριμίας, την κοίταξε σαν να την έβλεπε πρώτη φορά.

«Είσαι φίλος μου, Mark. Με βοήθησες πάμπολλες φορές, μέχρι και τη ζωή μου έσωσες. Δε μπορείς να ζήσεις τέτοιες εμπειρίες με κάποιον και να μη δεθείς. Όμως εσύ προτίμησες να με απαγάγεις και να απειλήσεις τους ανθρώπους που αγαπώ μόνο και μόνο για να με κάνεις να συμφωνήσω μαζί σου. Πες με υπερβολική, αλλά αυτό δεν είναι και πολύ φιλικό.»

Την κοιτούσε στα μάτια τώρα, πραγματικά άκουγε τι του έλεγε. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να τη διακόψει, ούτε να ειρωνευτεί, ούτε καν να σχολιάσει κάποια κακία για τον Roger που ήταν στο δίπλα δωμάτιο και γιατί. Έμεινε να την παραοκολουθεί βουβά και μέσω των παύσεων και των κινήσεών της, που έδειχναν πως δεν ένιωθε άνετη με το μέρος αλλά ούτε και το γεγονός ότι αποκάλυπτε τα συναισθήματά της τόσο πολύ, σε κάποιον που μέχρι χθες ήθελε να της κάνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κακό. «Είπες ταιριάζουμε, κι ως ένα σημείο θα συμφωνήσω. Είμαστε τόσο διαφορετικοί ώστε να μην σκεφτόμαστε το ίδιο, αλλά τόσο όμοιοι ώστε οι μέθοδοί μας να συμπίπτουν. Καταλαβαίνω γιατί ένιωσες έτσι. Γι αυτό δε γίναμε και φίλοι; Φερόσουν πολύ καλά όσο κοιτούσα, κι όσο δεν κοιτούσα έκανες τέρατα--παραδόξως, όλα ήταν προς όφελός μου. Όμως αυτό δεν το κάνει καλύτερο. Γιατί όταν μου αποκάλυψες την αλήθεια το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως μου είπες ψέματα για τα πάντα και δεν σε ήξερα καθόλου.»

Εκεί κοίταξε μακριά της, κάτι ανάμεσα σε θυμωμένος - με τον εαυτό του αλλά κι εκείνη - μα και πληγωμένος. «Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, σωστά; Απλώς ήταν μόνο ένα κομμάτι του εαυτού σου. Το άλλο, το σκληρό και το θανάσιμο, απλώς μου τα έκρυβες. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε σε γνώρισα καθόλου...» Είχε την εντύπωση πως δάκρυσε, αλλά έτσι που είχε γυρίσει δε μπορούσε να ήταν σίγουρη. «Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενώ εύχομαι να ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι σου σαν αυτό που γνώρισα, δε θα φοβόμουν και το άλλο κομμάτι σου...αν μου το παρουσίαζες καλύτερα. Αν παραδεχόσουν κι εσύ πως ναι είναι δικό σου και δημιουργήθηκε για επιβίωση, μα τώρα πλέον είσαι εσύ ο θύτης. Και πρέπει να αλλάξει. Αν μου έλεγες-»
«Φύγε.»

Τον κοίταξε έκπληκτη. Την αποπήρε ή το φαντάστηκε; «Φύγε τώρα. Σταμάτα να μιλάς και φύγε.»
Σάστισε. Για πρώτη φορά ήταν αρκετά σίγουρη πως δεν είπε κάτι λάθος οπότε «...τι-;»
«Δε θέλω να σε ακούω, ούτε να σε βλέπω. Φύγε.» Έμεινε άγαλμα, ανήμπορη να αντιδράσει, να τον κοιτάει σαν χαζή. «Τι δεν καταλαβαίνεις; Φύγε!» Πλέον σίγουρη για τα δάκρυα, τα είδε όταν γύρισε έξαλλος προς το μέρος της και κουνήθηκε ολόκληρο μέτρο, παρά το βάρος στα πόδια! «Φύγε, βγες έξω! Δε θέλω να σε βλέπω! Φρουροί! Σερίφης! Κάποιος να έρθει να πάρει-»
«Θα φύγω, εντάξει! Μη φωνάζεις, βγαίνω έξω...» προσπάθησε να τον ηρεμήσει, όμως εκείνος δεν άκουγε! Συνέχιζε να ωρύεται και να σέρνει πέρα δώθε το βαρος του, έξαλλος με τον εαυτό του και τα λόγια της. Ήταν σχεδόν σε σημείο που να πιστεύει ότι έπαθε κάποιου είδους κρίσης, αλλά με το που βγήκε από το δωμάτιο, κι έκλεισε η πόρτα πίσω της από έναν φρουρό, οι φωνές σταδιακά ηρέμησαν μέχρι που εξαφανίστηκαν τελείως.

Έμεινε να κοιτά μουδιασμένη την κλειστή πόρτα. Τι στο καλό έγινε; Τι το έπιασε ξαφνικά κι άρχισε να φωνάζει; Προσπαθούσε μόνο να του μιλήσει, να του δώσει να καταλάβει πως παρά τα όσα γίνανε δεν τον μισούσε. Δεν ήξερε πώς το πήρε εκείνος, αλλά σίγουρα δε φάνηκε να το καταλαβαίνει. Άκουσε τα βαριά βήματα του Roger να έρχονται και να σταματάνε δίπλα της κι αμέσως γύρισε να τον κοιτάξει, μπας και της δώσει καμιά εξήγηση. Εκείνος αναστέναξε μόνο. «Δεν έχω ιδέα τι του είπες, μη με κοιτάς έτσι. Αλλά ότι κι αν ήταν δεν του άρεσε.»
«...το μόνο που είπα ήταν ότι ακόμα τον θεωρώ φίλο μου κι ότι αν δε με είχε απαγάγει δε θα ήμαστε εδώ τώρα.» Την κοίταξε λες και είχε κάνει μια τεράστια γκάφα, αλλά εκείνη ακόμα δεν καταλάβαινε το κακό των πράξεών της. «Τι;»
«...ε δε λες σ'έναν ετοιμοθάνατο πως αν δεν έκανες αυτό το πολύ συκγεκριμένο πράγμα που έκανες μπορεί να μη σε κρεμούσαν τώρα. Να πεθάνει ετοιμάζεται, όχι να πάει εξορία. Lorenza, όταν μιλάμε με τέτοια άτομα δεν τους τρίβουμε στη μούρη τα λάθη τους. Είτε τα συγχωρούμε, είτε τους λέμε αντίο είτε τους δείχνουμε κατανόηση. Μηδέν στα τρία.»

«Μα...προσπάθησα να του πω ότι στην ουσία τον συγχωρώ.»
«Ναι αλλά το είπες έτσι ακριβώς; Σε συγχωρώ;» Δε μίλησε. «Είδες; Λοιπόν, ή θα πας μέσα σε λίγη ώρα πάλι και θα του πεις αυτολεξή "έφταιξες, αλλά σε συγχωρώ" ή να του αστράψεις κανα χαστούκι και να του πεις "είμαστε ίσοι" αλλά σε παρακαλώ μην ξαναπάς αν είναι να πεις κάτι παρόμοιο με τα προηγούμενα.» Δε μίλησε πάλι. «Δεν είναι κι εκτός της πραγματικότητας να μην ξαναπάς αν δε θέλεις-!»

Αλλά δεν τον άκουσε άλλο. Κι εχθές τον άκουσε και σήμερα δεν έλεγε να βγάλει μια πρόταση σωστή. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει τώρα και πώς. Άνοιξε την πόρτα για τα κρατητήρια με φούρια και με επιτηδευμένα βαριά βήματα έφτασε μέχρι το κελί του, με τον Roger να τρέχει να τη σταματήσει, αλλά δίστασε να πάει μέχρι τον Mark, o οποίος, σχεδόν προσβεβλημένος την κοίταξε αλλά στράφηκε μακριά της. «Γι άκου εδώ να δεις ηλίθιε,» ξεκίνησε αμείλικτα «κάνεις τις βλακείες πρώτα και μετά θες να βγεις κι από πάνω. Με απήγαγες, με χτύπησες, απείλησες την οικογένειά μου και τώρα το παίζεις και κλαμένος! Δε φτάνει που όχι μόνο δε σε μισώ γι αυτά που μου έκανες, αλλά σε συγχώρησα κιόλας, αλλά εσύ συνεχίζεις να με αποπαίρνεις. Ζήτα μου συγγνώμη τώρα, αλλιώς στην άλλη ζωή θα σε βρω, και θα σε στοιχειώνω εγώ μετά!»

Οργή διαδέχθηκε την κατάπληξη, κατάπληξη την οργή, αμφιβολία για το τι άκουγε ακολούθησε, μέχρι που ένα γέλιο άρχισε να τον ταρακουνάει. Γέλασε και γέλασε και γέλασε, μέχρι που το στομάχι του πόνεσε μαζί με τον λαιμό του που έπεφτε προς τα πίσω. Όταν ηρέμησε, είδε την Κυνηγό ακόμα μπροστά του, με σταυρωμένα τα χέρια και αυστηρή την έκφραση. «Συγγνώμη Lorenza. Δε θα το ξανακάνω.»

Αυτό ήταν. Και οι δύο αρχίσανε να γελάνε σαν παρανοϊκοί, προφανώς τα λόγια της κοπέλας και η απάντηση του νεαρού να έχουν κάποιο διπλό νόημα σ'αυτούς, αν κι απλώς ήταν το γεγονός πως η αναισθησία της ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η κατάσταση. Και το στεγνό, μαύρο χιούμορ του Mark το κερασάκι στην μακάβρια αυτή τούρτα. «Θα σε ξαναδώ κάποτε. Και τότε δε θα γλυτώσεις τόσο εύκολα από μένα...»
«Ούτε συ από μένα. Θα σε κάνω να πληρώσεις για κάθε ζωή που πήρες, ακόμα και σε μια άλλη ζωή--δεν έπρεπε να σε καταδικάσουν σε θάνατο. Έπρεπε να σε βάλουν να γλείψεις τα πατώματα! Να μαγειρεύεις για όλα τα ηλικιωμένα ζευγάρια! Να καθαρίζεις μέχρι να γεράσεις...!»

Δεν το πίστεψε ότι το είπε, αλλά να που το ξεστόμισε. Δεν έπρεπε να τον σκοτώσουν. Αυτό το πίστευε. Για κάθε ζωή που πήρε, έκανε και κάτι καλό. Για κάθε κακή πράξη, ισορροπούσε με μία καλή. Τιμωρία του άξιζε σίγουρα, αλλά όχι τόσο...γρήγορη, τόσο απλή. Έπρεπε να ζήσει μια μεγάλη ζωή για να πληρώσει τρεις φορές! Έπρεπε...ήθελε να ζήσει. Ήθελε να ζήσει. Ήθελε να ζήσει! Όμως κανένας από τους δύο δεν τόλμησε να το πει φωναχτά, όσο κι αν για πρώτη φορά το έβλεπε ακόμα και η Κυνηγός γραμμένο στα μάτια του, καταλάβαινε τι σήμαιναν αυτές οι γραμμές στο πρόσωπό του. Γιατί αν το έλεγε φωαχτά, μπορεί μετά να μην την άφηναν να μπει στο Ναυτικό. Αν το έλεγε φωναχτά, μπορεί ο Mark να μετάνιωνε. Κι αν το έλεγε φωναχτά, μπορεί ο Mark μέχρι και να τους παρακαλούσε να μην τον σκοτώσουν και δε θα το άντεχε αυτό η Κυνηγός.

Τον κοίταξε σιωπηλή γι αρκετή ώρα μέχρι που τα χείλη του αιχμαλώτου τραβήχτηκαν προς τα πάνω. «Τι περιμενεις λοιπόν; Ή χτύπα με ή φύγε. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε που δεν έχει ειπωθεί ήδη.» Και η Κυνηγός αποφάσισε ότι είχε δίκιο. Έγνεψε μία φορά, έκανε μεταβολή και με τον συνηθισμένο της τρόπο είχε βγει από το κρατητήριο μέσα σε δευτερόλεπτα. Πλέον είχε μείνει ο Mark με τον Roger λίγο πιο πίσω να παλεύει με τον εαυτό του για το τι έπρεπε να πει. Στο τέλος αναστέναξε βαθιά και πήγε μπροστά του. «Είθε να βρεις γαλήνη, όπου κι αν πας. Αυτός ο κόσμος σου φέρθηκε τόσο σκληρά, όσο κι εσύ σε κείνον. Μακάρι να βρεις μια καλύτερη ισορροπία εκεί.»
«...κι εσύ, Άλφα Male. Να βρεις τη σωστή ισορροπία κι εσύ.»
«Θα παρεβρεθούμε όλοι στην εκτέλεσή σου, σε προειδοποίησα. Αν έχεις να πεις μεγάλα λόγια, να τα πεις τότε.» Έγνεψαν ο ένας στον άλλον, έκανε μεταβολή ο Ναυτικός και ακολούθησε την Κυνηγό έξω.

Η εκτέλεση ήταν προγραμματισμένη για τις οχτώ η ώρα το πρωί. Δεν του είχαν δώσει ούτε τελευταίο γεύμα, ούτε ποτό, εφόσον δεν το ζήτησε. Είπε θα κάνει την αίτησή του στο μέρος που ήταν να τον κρεμάσουν, το ίδιο που τους κρεμάνε όλους δηλαδή. Σε εκείνο που κρεμάστηκε κι ο Λαγός για τα δικά του εγκλήματα πριν τόσους μήνες. Σαν ψέμα του φαινόταν του Στεφάν, ότι θα παιρνούσε εκείνη την είσοδο για τον ίδιο λόγο μέσα στον ίδιο χρόνο. Απ'τη μία, θα είχε επιτέλους το κλείσιμο που του άξιζε, απ'την άλλη, δεν περίμενε να λυπηθεί για τον άνθρωπο που σκότωσε τον πατέρα του. Όμως να που αισθανόταν αρκετά πιο άσχημα απ'ότι θα περίμενε, καθισμένος στην ίδια καρέκλα με την εκτέλεση του Λαγού, δίπλα στην Lorenza και τον πατέρα της αυτήν τη φορά, αντί τη μητέρα του. Απ'τα αριστερά του ήταν η δική του μητέρα. Χωρίς δάκρυα, όσα ήταν για τον πατέρα του τα είχε χύσει προ πολλού. Μετά από κείνη όλοι οι υπόλοιποι ήταν συγγενής του, ντυμένοι στην εντέλεια, οι περισσότεροι χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να βάλουν μαύρα, σαν μία τελευταία προσβολή στον μέλλοντα νεκρό. Μόνο ο Στεφάν τα είχε βάλει - και η μαμά - και το μόνο που έκανε ήταν να κοιτά με κενό βλέμμα πίσω απ'τα κάγκελα που χώριζαν κοινό με εγκληματία.

Κι όμως, μέχρι και δύο βδομάδες νωρίτερα στεκότανε μπροστά τους, δίπλα τους. Κι όταν τον ρώτησαν ποια είναι η τελευταία του επιθυμία ή αν είχε κάτι άλλο να πει, εξέπληξε τους πάντες λέγοντας πως «το μόνο που θέλω είναι να μου περάσει τη θηλιά το ίδιο άτομο εξαιτίας του οποίου βρίσκομαι εδώ πάνω.» Το χαμόγελο έγινε πειραχτικό ενώ κοίταξε τη Lorenza. «Kαι άλλη χάρη δε θα σου ξαναζητήσω.»

Και πώς θα μπορούσε, σκέφτηκε η Κυνηγός, αλλά εκτίμησε το μαύρο χιούμορ του μελλοθάνατου γι αυτό χαμογέλασε σαν απάντηση. Φορούσε κι εκείνη μαύρα: φόρεμα, βέλο και παπούτσια απλά, όλα σεμνά και στο χαρακτηριστικό στυλ της Colt. Πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί ο πατέρας της, σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα, γνέφοντας ότι όλα ήταν καλά. Βγήκε απ'το δωμάτιο του κοινού, αυτό το μισό δωμάτιο τέλος πάντων, και άνοιξε την πόρτα για το υπόλοιπο. Στάθηκε δίπλα στον Mark. Κανονικά δεν επιτρεπόταν κάτι τέτοιο, αλλά ένα νεύμα από τον Caesar, που πλέον όλοι θεωρούσαν σαν ανώτερη αρχή από τους Σερίφηδες, και της επέτρεψαν να του περάσει τη θηλιά.
«Τελευταίες λέξεις;»
«Ο θάνατος σου πάει πολύ...αλλά αυτό περισσότερο.»

Δεν τόλμησε να κοιτάξει το σώμα του, το πώς σπαρταρούσε όσο το οξυγόνο μειωνόταν. Ούτε τα χείλη του που άλλαζαν χρώμα ή και τον λαιμό που σιγά σιγά σχημάτιζε τα σημάδια απ'το σχοινί. Ήξερε απ'έξω ακριβώς τι παθαίνει το ανθρώπινο σώμα κατά τον απαγχονισμό γι αυτό έδωσε μεγάλη προσοχή στο μήκος της θηλιάς και το πώς την πέρασε, έτσι ώστε να μη σπάσει ο σβέρκος του και κατά κάποιο τρόπο μείνει ζωντανός αλλά σακατεμένος και μετά να έπρεπε να επαναληφθεί η διαδικασία...το έκανε έτσι ώστε να πεθάνει από την ασφυξία μια και καλή. Όπως εκείνη σκότωνε τα θύματά της, όταν τα σκότωνε, κι όχι εκείνος: μια κι έξω.

Σε όλη τη διαδικασία λοιπόν, δεν κοίταξε καθόλου τον υπόλοιπο. Αλλά δεν τόλμησε να κοιτάξει κι απ'την άλλη. Eιχε μείνει να κοιτά τα μάτια του, κάτι που είχε καταλάβει πριν καν τον ρίξουν κι αρχίσει να πνίγεται κι ο ίδιος, γι αυτό δεν κοίταξε αλλού. Όσο τον κοιτούσε, τόσο την κοιτούσε κι εκείνος. Επίμονα, απόλυτα, χωρίς ένδειξη πόνου. Τα δάκρυα στα μάτια του ήταν απ'την υπερπροσπάθεια και τον πόνο, αλλά κάπου βαθιά μέσα της ήλπιζε να ήταν και μετάνοιας. Τη συγγνώμη την είχε ήδη πει, μα μόνο τώρα την αισθάνθηκε, με τον τρόπο που την κοίταζε. Γιατί ούτε κι εκείνος τόλμησε να κοιτάξει πουθενά αλλού από τα μάτια της, όχι από φόβο μα από αποφασιστικότητα. Ήθελε να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπε σ'αυτόν τον κόσμο, αυτή και τα σμαραγδένια της μάτια. Αυτή που δεν έλεγε να κάνει πίσω ακόμα και τώρα. Αυτή που εξαιτίας της ξεσκεπάστηκε. Γιατί ήξερε, βαθιά μέσα του, ότι αν κάποιος ήταν να τον καταλάβει, τότε ήθελε να ήταν αυτή. Ακόμα θυμόταν τότε, που την είχε δει πρώτη φορά, να παλεύει με την χορδή ενός τόξου πιο μεγάλο από την ίδια, ούτε έντεκα χρονών. Ήταν απορροφημένη με την ασχολία της όμως όταν τον κατάλαβε που περνούσε έξω από τον μικρό κήπο τους, γύρισε να τον κοιτάξει. «Α, το πρόσωπό σου έχει μελανιές,» είχε πει με αφέλεια «έλα να σου βάλω πάγο--έτσι λέει ο μπαμπάς να κάνουμε.» Με περηφάνεια είχε δείξει τις δικές τις μελανιές τότε, στα χέρια και στα πόδια. «Κι εσύ εκπαιδεύεσαι ε; Σε τι; Πάλη;»

Της είχε απαντήσει θετικά και μετά όποτε τον ξανάβλεπε του έλεγε "μπράβο" επειδή δεν παρατούσε την προπόνηση ενώ όλο νεές μελανιές έβλεπε. Δεν είχε ποτέ το κουράγιο να της εξηγήσει την πραγματικότητα, όμως αυτή του έδωσε κουράγιο για να μην το βάλει κάτω και να αντεπιτεθεί. Όμως αμφέβαλε αν θα το θυμόταν αυτό. Ήταν και οι δύο μικροί, και δεν ξαναμίλησαν για πολλά χρόνια. Μάλιστα ο ίδιος το θυμήθηκε πριν μόλις ένα χρόνο! Αλλά δεν είχε σημασία γιατί η ευχή του εκπληρώθηκε. Ένιωσε το σώμα του σιγά σιγά να χαλαρώνει, ενώ όλες του οι αισθήσεις τον εγκατέλειπαν οριστικά. Και το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν εκείνα τα ίδια πράσινα μάτια να τον κοιτάν πεισματικά. Πέθανε ευχαριστημένος.

«Και τώρα τι θα κάνεις παιδί μου;»
Στέκονταν όλοι σε πηγαδάκια των τριών των τεσσάρων ή και παραπάνω, μέσα στο εκνευτήριο της αίθουσας. Έπιναν τα επικήδεια, και μιλούσαν για το τι θα γινόταν στο μέλλον. Οι σύντροφοι της Κυνηγού μαζί με τον πατέρα της, εκτός από τον Στεφάν και τη Lorenza, βρίσκονταν στην άκρη του δωματίου, χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα, μα τα μάτια τους έψαχναν να βρούνε την Κυνηγό όταν έκανε την επάνοδό της. εφόσον είχε εξαφανιστεί μετά την ανακοίνωση ώρας θανάτου του Mark. Το ίδιο έκανε και ο νεαρός τσιγγάνος που ήταν σε πηγαδάκι με τη μαμά, την αδερφή του, τον άντρα της και τον Τόρα--που τον τελευταίο με το ζόρι του μιλούσε.
«Αρχικά θα πληρώσω την Lorenza γιατί κράτησε τον λόγο της και βρήκε ποιος σκότωσε τον μπαμπά. Κατά δεύτερον, θα σου δώσω το δαχτυλίδι πίσω, γιατί δεν την παντρεύομαι. Και τρίτον...» Ήθελε να το ανακοινώσει νωρίτερα, αλλά με όλα όσα έγιναν δεν είχε τη δύναμη. «Σκέφτομαι να μπαρκάρω μαζί της πάλι.»
«Τι;»
«Στεφάν σοβαρέψου!» μάλωσε η αδερφή του.
«Μα είπε ότι θα καταταγεί στο Ναυτικό!» προσπάθησε να τον λογικέψει η μαμά του, σίγουρη πως η ιδέα της οργανωμένης παράταξης του νόμου θα τον απωθήσει. Αλλά να που ο Στεφάν απλώς ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορος.
«Το ξέρω. Και τι έγινε; Το πολύ πολύ να μπω κι εγώ στο σώμα. Πόσο δύσκολη να είναι η εκπαίδευση;»

Μετά από τα πρώτα λόγια της ημέρας που κάποιος θα ερχόταν να μετανιώσει στο μέλλον, ο νεαρός φίλησε την οικογένειά του έναν έναν, κατευθύνθηκε στους άλλους και ρώτησε πότε θα φύγουν. «Αύριο,» ενημέρωσε ο Caesar «θέλω να κάνω κάποιες αγορές μα περιμένω και το γεράκι μου. Πόσο να αργήσει, σωστά;»
«Ώρα και μέρος;»
«Για τα ψώνια; Λοιπόν, σε μία ώρα από τώρα μπροστά στο άγαλμα του Πάτερ Χαλίλ!»
«Καλά όχι γι αυτό, αλλά εντάξει, ας πάμε και για ψώνια. Να μου δείξεις και τι δώρο να κάνω στη μαμά μου.»
«Ωωωωωω, θα περάσουμε τέλεια!»

Τέσσερις μέρες αργότερα, κι αφού ο Στεφάν έδωσε τα λεφτά στη Lorenza, τα βασανιστικά ψώνια τελείωσαν, το γεράκι επέστρεψε χαράματα της πέμπτης και η Κυνηγός φαινόταν να είχε ηρεμήσει, ήταν έτοιμοι να φύγουν από το νησί. Επόμενη στάση Desatoya για εφοδιασμό κι αλλαγή πλοίου, επανένταξη του Roger - υπό τον εκβιασμό/υπόσχεση ότι βρήκαν καινούργιο στοιχείο για τον Bryan Mikki και μόνο έτσι θα το έπαιρνε - στο Ναυτικό, εισαγωγή όλων των υπολοίπων, διαταγές και ανάθεση πόστου...κι επόμενος προορισμός, Μεγάλη Γραμμή!

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza, Stefan, Nanashi, Roger

P.o.M. Points: 36

Belli: 108.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Έκλεισε το arc! ...    Λοιπόν, ευχάριστες σκηνές και δυσάρεστες επίσης. Ο Roger είναι μέγιστος χαλάστρας! Τουλάχιστον έχει επίγνωση επί του θέματος και για την Lorenza επίσης, καθοριστική η επέμβαση του. Η μάχη με τον Mark, ήταν τόσο αυτοκαταστροφική όσο και ο χαρακτήρας του! Η τελευταία συζήτηση Lorenza-Mark καθώς και οι σκέψεις τους για την επικείμενη εκτέλεση με κάνουν να υποφέρω. Μετά το:  «Συγγνώμη Lorenza. Δε θα το ξανακάνω.»  
Τα αρνητικά είναι δύο. Συγκεκριμένα  μετά το 16ο ποστ αλλάζει απότομα η ροή της ιστορίας. Ήταν λες και έτρεχες μέχρι εκείνο το σημείο για να φτάσεις στο ζουμί και μετά συνέχισες αναλυτικά τα υπόλοιπα. Το τέλος επίσης μου φάνηκε κάπως απότομο. Περίμενα αποχαιρετισμό και της Lorenza με τους δικούς της.
Είσοδος στην GL στα μπλε!