All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

01. Τhe dearly departed.

Το ήξερα ότι η πρώτη μου προσπάθεια θ'αποτύγχανε γι αυτό ο μικρός σου φίλος δεν ήταν ο μόνος που έκρυψα πάνω στο πλοίο. Ακολούθα τα ψίχουλα για να βρεις και το δεύτερο άτομο.
Στοιχείο νούμερο ένα: δεν είναι η φίλη σου η Ανέτα.
Στοιχείο νούμερο δύο: μπαμπά, δεν είναι πολύ ψηλός αυτός εκεί;

Το σημείωμα τσαλακώθηκε απ'τα χέρια της κοπέλας που μόνο εξαιτίας μεγάλης αυτοσυγκράτησης κατάφερε να μην το σκίσει σε πολλά πολλά κομματάκια και να το πετάξει πάνω στον οποιονδήποτε περνούσε από μπροστά της εκείνη τη στιγμή. Και φυσικά, το ψίχουλο που της άφησε δεν ήταν τόσο μικρό όσο ένα κομματάκι ψωνιού στο μέγεθος βόλου, αλλά τόσο μεγάλο όσο ένα ολόκληρο καρβέλι!

Μπαμπά, δεν είναι πολύ ψηλός αυτός εκεί;

Εκείνη το είχε πει και θυμάται γιατί ακριβώς το είχε πει: o Mark Pastor, γιος του παλιού δημάρχου - ας αναπαύεται η ψυχή του όπου κι αν είναι - ένα δήμαρχο πριν από τον Earp που έχουν τώρα στην Colt, είχε περάσει από μπροστά της. Και ειλικρινά, ο τύπος ήταν ψηλός. Αυτή να έφτανε το 1.60 στην ανάταση όταν ήταν δεκατέσσερα; Ε, εκείνος ήταν ηδη 1.80. Όχι ότι άλλαξε πολύ από τότε, άντε να γινε 1.84, αλλά εκείνη είχε φτάσει αισίως το 1.72. Ο λόγος που το θυμόταν ήταν επειδή τότε της άρεζε ο νεαρός και της είχε κάνει εντύπωση. Αλλά τώρα; Τώρα το μόνο που της έκανε εντύπωση ήταν το πόσο χαμηλά ήταν διατεθημένος ο πατέρας της να πέσει για να την ελέγχει από χιλιάδες μέτρα μακριά.

Όπως και να χε, δεν ήταν κοριτσάκι πια, δε θα φοβόταν επειδή ο μπαμπάς της υπονόησε πως αυτός που είχε στείλει στο πλοίο ήταν αυτός που της άρεζε όταν ήταν μικρή. Μάλιστα, αν δεν την έβλεπε, δε θα μπορούσε να την ακολουθήσει! Διακριτικά όσο μπορούσε - ακόμα την κοίταζαν περίεργα όσοι την είχαν δει να πετάει τον άλλον στη θάλασσα - πήγε να εξαφανιστεί απ'το κατάστρωμα και να χαθεί ανάμεσα στους πολυάριθμους επιβάτες που υπήρχαν στο κάτω μέρος του πλοίου. Αρκεί να κατάφερνε να φτάσει μέχρι εκεί απαρατήρητη.

Ξεκίνησε με χαλαρό βήμα, αλλά μάταια, γιατί αμέσως άκουσε μια γνώριμη ανδρική φωνή να την καλεί περιχαρής: "Ω, Lorenza!" Ήταν στη μέση της απόστασης από τη μία κουπαστή στην άλλη ΄ πλησίασε αρκετά κοντά. "Εσύ είσαι; Χα χα, δε σε κατάλαβα!" Είτε προσπαθούσε να είναι φιλικός ή είχε εντολές απ'τον πατέρα της, δεν την ένοιαζε. Ήθελε μόνο να μείνει μακριά της.
"Προφανώς και με κατάλαβες γιατί φώναξες τ'όνομά μου. Εγώ δε σε κατάλαβα απ'την άλλη και γι αυτό κατάφερες να με δεις..."
Την κοίταξε σαν να μην ήξερε πως να το πάρει΄ ήταν καλό, ήταν κακό αυτό που είπε; Όμως η σύγχησή του έφυγε γρήγορα και της γέλασε. "Πάντα είχες περίεργη αίσθηση του χιούμορ ή διακρίνω μια αδιαθεσία προς συντροφιά;" Είχε ενώσει τα χέρια του πίσω απ'την πλάτη και είχε αυτήν την ενοχλητική στάση καθηγητή. Και τόσο χαμόγελο, την εκνεύριζε.
"Το δεύτερο, σε διαβεβαιώ," απάντησε κοφτά και του γύρισε την πλάτη. Προσπάθησε και να φύγει, μπορεί έτσι να έπαιρνε το μήνυμα.

Αλλά όχι, την ακολούθησε. Μ'εκείνο το ενοχλητικό του χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό του λέγοντας με τον ίδιο τόνο: "Μμμμμ, μάλλον όχι! Εγώ πιστεύω πως κατά βάθος χαίρεσαι που με βλέπεις."

Γύρισε απότομα και τον κοίταξε με την πιο άδεια από συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα αγανακτησμένη έκφρασε που μπορούσε. "Γιατί αυτό το πρόσωπο είναι το πρόσωπο της χαράς," δήλωσε τόσο σαρκαστικά που αυτός το πήρε σαν κυριολεξία, γιατί ξαφνικά το χαμόγελο τραβήχτηκε αυτάρεσκα απ'τα δεξιά. "Τι; Η μιζέρια μου σε διασκεδάζει;"
"Ξέρω τι φταίει που είσαι έτσι...ότι όταν ήσουν μικρή σου άρεζα."
"Ήμουν δεκατεσσάρων," είπε λες και είχε κάτι ξινό στο στόμα της. "Ξεπέρασα τη ντροπαλή μου φάση ΄ τώρα είμαι στην αντικοινωνική μου φάση. Γι αυτό σε παρακαλώ μείνε μακριά μου."
"Ωωωω έλα τώρα! Είσαι η μόνη που ξέρω εδώ πάνω, ας κάτσουμε μαζί..."
"Όχι."
"Σε παρακαλωωωώ! Δε θέλω να είμαι μόνος μου."

Κύλησε τα μάτια της εκνευρισμένη. "Γιατί; Γιατί να έρθεις σε αυτό το ταξίδι αν δεν ήθελες να είσαι μόνος σου;"
"Εεεεε, ναααααα, δεν είναι ότι το σκέφτηκα από μόνος μου, αλλά μου άρεσε η ιδέα. Αλλά τώρα που έχω δεύτερες σκέψεις, έχουμε ήδη σαλπάρει."

Το ήξερε. Αλλά δεν περίμενε και τον άλλον να το παραδεχτεί τόσο εύκολα ή να ξέρει ότι δεν ήταν δική του η ιδέα να ρθει. "Και ποιος στο πρότεινε αν επιτρέπεται;"
"Α," είπε λες και ήταν η μεγαλύτερη, πιο αθώα σύμπτωση σ'ολάκερο τον κόσμο "ο πατέρας σου!"

"Αααχα," έκανε μακρόσυρτα, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον "και δεν το βρήκες καθόλου ύποπτο πως ο πατέρας μου έτυχε να σου προτείνει να ρθεις, και μπαμ, να μαι μπροστά σου;"

Την κοίταξε λες και ήταν χαζή.

"Μα κάπως έτσι μου είπε να έρθω. Πριν καμιά βδομάδα με είχε βρει, ήμουν ολομόναχος. Καθόμουν στο λιμάνι και χάζευα τα πλοία. Ένιωθα πολύ...μόνος. Ξέρεις, εγκαταλελλειμένος απ'τον κόσμο. Έβλεπα τα καραβάκια να πηγαίνουν και να έρχονται κι αναρωτιόμουν...τι κάνω εγώ στη ζωή μου; Οι γονείς μου έχουν πεθάνει, έχω τόσα λεφτά για να ξοδεύω κάθε μέρα και να χουν και τα δισέγγονά μου, αλλά από τίποτα που έκανα εγώ. Τα κληρονόμησα όλα. "Γιο του Δημάρχου" που ακόμα με φωνάζουν, ακόμα κι αυτό το κληρονόμησα...αξίζω για τίποτα;
Και πάνω που ένιωθα άσχημα για τον εαυτό μου, άχρηστος κι αχαΐρευτος, εμφανίστηκε ο πατέρας σου! Με ρώτησε γιατί τέτοια μούτρα, του απάντησα, με χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη και μου είπε πως είναι λογικό να αισθάνομαι έτσι, αλλά είμαι ακόμα μικρός για να με πάρει από κάτω και μπορώ να κάνω πολλά αν το θελήσω.
Τρεις μέρες αργότερα με ξαναβρήκε στο ίδιο σημείο και μου είπε πως θα έφευγες. Κι εφόσον εγώ δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο σ'αυτό το νησί, γιατί δεν έφευγα κι εγώ σαν κι εσένα; "Αν φεύγει η κόρη μου" μιμήθηκε το ύφος του μπαμπά Curtis "τότε σίγουρα μπορείς να φύγεις κι εσύ, να ζήσεις μια περιπέτεια." Οπότε καταλαβαίνεις τώρα γιατί--ενθουσιάστηκα, αλλά τελικά είδα πως μπορεί να έκανα κακή επιλογή...!"

Γύρισε μ'ελπίδα προς την κοπέλα αλλά την είδε να έχει την πιο άδεια και την πιο βαρεμένη έκφραση που θυμάται άνθρωπο να φοράει. Αμήχανα, της χαμογέλασε. "Καταλαβαίνεις σίγουρα...;"
"Καταλαβαίνω όσο κι αν δε θέλω να καταλαβαίνω ΄ απλώς δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τα προσωπικά σου. Τέλος πάντων," είπε στο τέλος, κοιτώντας τριγύρω ΄ οι περισσότεροι είχαν αλλάξει θέση και ήταν σχετικά μόνοι τους, όχι καλό μέρος για να τον χάσει στο πλήθος "δε βλέπω να σε ξεφορτώνομαι όσο είμαστε εδώ πάνω, γι αυτό θα το δεχτώ. Αλλά στο νησί, ο καθένας μόνος του."

Ξεφούσκωσε θαρρείς και στραβομουτσούνιασε. "Το Yamagata είναι καλό νησί για ζευγάρια, όχι για...μοναχούς," παραπονέθηκε παιδιάστικα, κοιτώντας απ'την άλλη. Τα χέρια του είχαν σταυρωθεί σφιχτά μπροστά απ'το στέρνο του και κλώτσησε, έτσι για πείσμα, μια αόρατη μπάλα. Κύλησε τα μάτια της στα καμώματά του, που καθόλου διασκεδαστικά δεν τα έβρισκε.
"Κρίμα, και είμαι τόσο καλή μοναχή," του αντιγύρισε και περπάτησε προς την άλλη μεριά του πλοίου, εκεί που ήταν και το ανοιχτό μπαρ-ρέστοραν.
Τα μπλε του μάτια μεγάλωσαν με πραγματική έκπληξη, αλλά όχι την ευχάριστη. "Πραγματικά είσαι ακοινώνητη έτσι; Δε σε πιάνω πουθενά."
Απελπισία ήταν αυτό που άκουγε στη φωνή του; "Κι ας παραμείνει έτσι παρακαλώ πολύ, δε μ'αρέσει να με πιάνουν."

Έπεσε το σαγόνι του για μια μικρή στιγμή και μετά το ξανάκλεισε αμέσως καγχάζοντας. Σήκωσε τα χέρια του πολύ αμυντικά με έκπληξη και εκνευρισμό στο πρόσωπό του. "Ξέρεις κάτι, δεν πειράζει. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να κάτσω μόνος μου, παρακεί, να σ'αφήσω ήσυχη. Καλό ταξίδι...θα ναι και μεγάλο."

Γύρισε την πλάτη του και απομακρύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές, αλλά όχι γρήγορα, λες και το κανε επίτηδες΄ μάλλον για να την κάνει να νιώσει ένοχη. Μα αυτή, αναίσθητη ή όχι, χαμογέλασε αυτάρεσκα στον εαυτό της ενώ τον παρακολουθούσε. Αποστολή: εξετελέσθη. Περίμενε μετά μέχρι να έρθει το βράδυ κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Ήταν κουκέτα, άρα δίκλυνο, αλλά δεν περίμενε κάποιος άγνωστος να της πιάσει κουβέντα.

Περπάτησε μέχρι τον αριθμό που έγραφε στο αυτοσχέδιο εισιτήριο που είχε στο χέρι της και το βρήκε: δωμάτιο 209. Άνοιξε την πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Ήταν μία κυρία - όπως είχε ζητήσει -, ηλικιωμένη, και κοιμόταν. Ο καλύτερος συνδυασμος που θα μπορούσε να φανταστεί. Σκαρφάλωσε στο πάνω κρεββάτι γρήγορα κι έκλεισε τα μάτια της.

Όταν τα ξανάνοιξε, έβλεπε φως να μπαίνει από το φινιστρίνι. Είχε ξημερώσει ήδη δηλαδή...έλεγε να σηκωθεί, πάντα της άρεζε ο ήλιος. Έτριψε λίγο τα μάτια της, ήλεγξε τα μαχαιράκια κάτα απ'το μαξιλάρι της, τα έβαλε πάνω της, και πήδηξε κάτω! Καθώς έφευγε όμως, κάτιτις της φάνηκε περίεργο, δεν ήταν σωστό...κοίταξε γύρω της--και τότε το είδε ΄ η κυρία ήταν ακόμα στο κρεββάτι της. Αυτό ήταν αρκετά περίεργο για να σταματήσει και να την ελέγξει. Την σκούντηξε ΄ δεν κουνήθηκε. Την ξανασκούντησε και είπε σιγανά "κυρία" μα πάλι δεν κουνήθηκε. Ή μάλλον, το χέρι της κουνήθηκε: έπεσε στο πλάι, χαλαρό και κρύο. Και τότε κατάλαβε πως κάτι τραγικό είχε συμβεί: η γιαγιά είχε πεθάνει στον ύπνο της!

Για μια στιγμή πανικοβλήθηκε΄ κι αν έφταιγε αυτή; Κι αν η καημένη η γιαγιά είχε πάει να πάρει κάποιο φάρμακο και για τον οποιδήποτε λόγο έψαξε τα πράγματά της και ήπιε κάτι που δεν έπρεπε; Σαν τρελή, πήγαινε πάνω κάτω και δεξιά αριστερά για να ελέγξει όλα τα υπάρχοντά της...αλλά τίποτα δεν είχε πειραχθεί. Χα. Ξεφύσηξε με ανακούφιση. Ώστε η γυναίκα απλώς πέθανε. Ε, μεγάλη ήταν σε ηλικία, μάλλον ήταν η ώρα της. Εντάξει, λογικό.

Αμέσως μετά, βρέθηκε στον διάδρομο, φωνάζοντας τον καμαρώτο. Έμεινε εκεί μέχρι να πάρουν τη γιαγιάκα ή την ανακυρήξει νεκρή ο γιατρός. Το δεύτερο ενδεχόμενο έγινε πρώτο ΄ αποχώρησε κι ανέβηκε στο κατάστρωμα.

Σαν από κάποιου είδους κακό παιχνίδι της μοίρας, το βράδυ στο δωμάτιό της εμφανίστηκε αυτός. Ο Mark. Mε τις αποσκευές του στον ώμο και με μια παραπάνω από απογοητευμένη έκφραση στο πρόσωπό του, εμφανίστηκε στο κατώφλι του 209. Δεν φάνηκε απογοητευμένος που τον βάλανε μαζί της - σ'αυτό φάνηκε να χαμογελάει στην ειρωνία της ζωής -, μα που τον τραβολογούσαν. Τα κοντά μαύρα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, με μια δόση βρεγμένου, μερικά κολημμένα στο μέτωπό του. Της τον παρουσιάσαν λες και ήταν κλέφτης κι αυτή η βασίλισσα: τον κράτησαν πέντε βήματα μακριά της, ενώ εκείνη ήταν έτοιμη να ανέβει τη σκάλα, και δεν τον αφήσανε μέχρι που ήταν σίγουροι πως όχι μόνο τους άκουσε, αλλά κατάλαβε καλά αυτά που της είπαν.

Ο πιο στιβαρός από τους δύο ναυτες έκανε ένα βήμα μπροστά, σέρνοντας τη μισή του πλευρά."Δεσποινίς Kyle, αυτός ο νέος λέγεται Mark Pastor. Nα τον προσέχετε. Τον πιάσαμε σήμερα ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει." Ώπα, τι; "Είχε αρπάξει ένα γυαλί και κοβόταν όταν τον πιάσαμε. Ευτυχώς, επειδή είναι πολύ επίπονο κι αυτός πολύ βουτυρομπεμπές, δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη ζημιά. Αλλά δε μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του πλέον κι εφόσον είμαστε πλήρεις - και μάθαμε πως εσείς έχετε και ιατρικές γνώσεις - είπαμε να σας τον φέρουμε εδώ. Για την ακρίβεια, ο καπετάνιος...Σας πειράζει;"
Χαμένη από τις πληροφορίες, κούνησε το κεφάλι της. "Όχι, αφήστε τον..."
"Ευχαριστούμε. Σαν αποζημίωση για την κυρία το πρωί και αυτόνα, θα σας επιστραφεί η μισή τιμή του κόμιστρου που πληρώσατε κι ό,τι αγοράσετε και καταναλώσετε στο μπαρ θα είναι δωρεάν."

Κάνοντας τα λόγια του πράξη, της έδωσε ένα φάκελο με χαρτονομίσματα ΄ μόνο αφού τα πήρε έκανε σήμα στον άλλον κι άφησαν τον Mark ταυτόχρονα κλείνοντάς τους μέσα. Με το που έμειναν μόνοι τους, η κοπέλα γύρισε έξαλλη στον παρολίγο αυτόχειρα.

Όμως ο Mark δεν την κοιτούσε, ήταν πολύ απασχολημένος να κοιτάει με μίσος εκεί που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα στέκονταν οι ναύτες. Τρίβοντας τα μπράτσα του για να φύγει ο πόνος, σχολίασε κάτι που του είχε φανεί περίεργο: "Kyle σε είπανε; Μα το επώνυμό σου είναι Bane. Πες μου ότι έδωσες ψεύτικο όνο-...μα."

Όταν γύρισε και την είδε, αντίκρυσε τον απόλυτο θυμό ΄ σκιάχτηκε. "Δ-δεν καταλαβαίνω γιατί-;"
"Ανόητε εγωιστή," μίλησε αλλά ακούστηκε σαν σφύριγμα φιδιού "πήγες ν'αυτοκτονήσεις; Ξέρεις τι θα μου έκανε εμένα αυτό; Θα ήταν λες κι αυτοκτόνησες εξαιτίας μου!"

Ένα φρύδι ανασηκώθηκε. "Και μετά είμαι εγώ ο εγωιστής."
Συναισθήματα πέρασαν σαν ταινία από το πρόσωπό της και το μαίνος διαδέχτηκε την οργή! Μετά όμως όλα σβήσανε και τα συναισθήματα διαγράφηκαν και τ'αντικατέστησε ένα κενό αλλά συγκεντρωμένο βλέμμα. "Βλάκα," σαν να έφτυσε τη λέξη "δώσε μου το χέρι σου."

Το φρύδι ξανασηκώθηκε. "Τι, θες να σιγουρέψεις τη δουλειά; Σε διαβεβαιώ, θα σε κυνηγήσουν-"
Το θανατηφόρο κοίταγμά της ήταν αρκετό για να τον σταματήσει. "Κάτσε κάτω," είπε πιο ήρεμα, αλλά το κεφάλι τινάχτηκε προς τη μεριά του κρεββατιού. Με το πόδι, έφερε την τσάντα της πιο κοντά ενώ κάθονταν αλλά ακόμα εξέταζε το χέρι: το είχανε δεμένο με επίδεσμο ο οποίος είχε ήδη γεμίσει με αίμα. Τον ξετύλιξε προσεχτικά και είδε την πληγή. Ουυυ, ήταν αρκετά βαθύ. Πάλι καλά που τον βρήκανε όταν το έκαναν γιατί μπορεί στην επόμενη να είχε πεθάνει. Υπήρχε κόψιμο από μόνο μία προσπάθεια και ήταν πολύ βαθύ για πρώτη φορά. Είχε ατσάλινα νεύρα - σε ό,τι δεν αφορούσε την επιβίωσή του προφανώς - για να κάνει τόση ζημιά.

Αναστέναξε.

"Τι," ρώτησε κάπως άβολα.
"Έκανες πολύ ζημιά στο καρπό σου με μόνο ένα κόψιμο," σχολίασε πιο αποστασιοποιημένα απ'ότι περίμενε και η ίδια "τζάμπα σε είπε ο άλλος βουτυρομπεμπέ."
Την κοίταξε με απορία. "Αυτό έχεις να πεις για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα;"

Aνασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. "Το δέχεσαι ή όχι. Δε με πολυνοιάζει. Α, κράτα το χέρι σου ψηλά" πήγε να σκύψει για να πάρει τα βότανα που ήθελε αλλά τον είδε έτοιμο να το ξύσει "και μην το πειράζεις." Της χαμογέλασε αθώα και περίμενε να συνεχίσει μ'αυτό που έκανε. Μισό λεπτό μετά, στράφηκε ξανά σ'εκείνον με βαμβάκι στο χέρι και γάζα στην ποδιά της. "Θα τσούξει, να ξέρεις."
"Περίμενε," είπε κι απομάκρυνε το χέρι του, "τι θα του κάνεις;"
"Θα το καθαρίσω. Δε φαντάζομαι να σου το έκαναν οι ναύτες...;"
"Α, όχι, παρακαλώ!"

Ησυχία επικράτησε ενώ εκείνη συνέχισε την εργασία της, αλλά δε μπορούσε να ηρεμήσει όταν ένιωθε τα μάτια του να την παρακολουθούν. Αμηχανία μάλλον ένιωθε μόνο εκείνη αλλά δε σταμάτησε να τον περιοιείται. Περιέργεια και η άβολη κατάσταση, την ώθησε να κάνει κάτι πολύ περίεργο: να ξεκινήσει μία συζήτηση. "...θες να μου πεις γι αυτό;"
"Την απόπειρά μου;"
"..." κρατήθηκε πολύ να μην τον ειρωνευτεί. Όμως αυτός φαινόταν να το διασκέδαζε.
"Συγγνώμη αν είμαι λίγο μπερδεμένος, αλλά νόμιζα πως δε σ'ενδιέφεραν τα προσωπικά μου. Έτσι δεν είπες χθες;"

Το κάθαρμα το διασκέδαζε; Τι ήταν αυτό με το γελάκι και το θρασύ ύφος; Έκανε ή δεν έκανε απόπειρα δολοφονίας; Οι υποψίες πρέπει να πέρασαν ύπουλα στο πρόσωπό της, γιατί ξαφνικά σοβάρεψε και την κοίταξε πιο θιγμένος. "Τι, αυτό δεν είχες πει; Προτιμάς να κλαίγομαι;"
"Δεν ξέρω αν μου φαίνεται αλλά δεν είμαι και πολύ καλή στο να παρηγορώ άλλους - το χέρι σου είναι έτοιμο - αλλά αν θες, μπορείς να μου πεις γιατί το έκανες. Κι αν δε θες, κι αυτό καλό είναι. Τέλος πάντων, πάνε για ύπνο. Το ταξίδι μέχρι τη Yamagata είναι δέκα μέρες."
"Έχουμε άλλες οχτώ μέρες πάνω σ'αυτό το πλοίο;"
"Μην είσαι τόσο έκπληκτος καλέ, ναι." Παύση. "Δεν κοίταξες ούτε καν αυτό;" Ανασήκωσε τους ώμους του. "Απλώς...απλώς κοιμήσου. Πάνε για ύπνο."
"Καληνύχτα τότε."
"Και μην κάνεις τίποτα περίεργο, θα το καταλάβω."

Και τις υπόλοιπες οχτώ μέρες, κάπως έτσι πέρασαν τις ώρες τους μαζί. Το κακό ήταν πως έπρεπε να είναι μαζί πάντοτε, γιατί ήθελε να είναι σίγουρη πως δεν έκανε καμιά χαζομάρα εξαιτίας της. Μέχρι που του ανακοίνωσε πως αν ήθελε μπορούσε να έμενε στο ίδιο μέρος μαζί της εκεί. Τότε, κάπως αισθάνθηκε φανερά καλύτερα, εφόσον τα χαμόγελά του έγιναν πιο ειλικρινή και καλοπροαίρετα. Άρχισε να τραγουδάει μάλιστα, κάθε φορά που του κοιτούσε το χέρι, έλεγε ένα τραγούδι για μια όμορφη νια ή νοσοκόμα. Του υποσχέθηκε πως αν χωρίζονταν, πάντα θα τον έβρισκε κι αν είχε πρόβλημα πως θα βοηθούσε.

Αλλά πραγματικό πρόβλημα.

Φυσικά, του υπενθίμιζε συνεχώς πως αυτό δεν ήταν για πάντα, αλλά μέχρι να ξαναπατήσει στα πόδια του και να πως δεν πρέπει να χρειάζεται συναισθηματικές πατερίτσες για να συνεχίσει τη ζωή του. Σκληρή την αποκάλεσε, κι αυτή είχε απλώς ανασηκώσει τους ώμους της. Όταν άρχισαν να βλέπουν στεριά πια, είχαν ήδη συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου αν κι όχι τόσο πολύ τον χαρακτήρα. "Τελείωνε, ξεκινά η αποβίβαση."
"Τώρα, τώρα! Έχω να μαζέψω τα παπούτσια μου."
"Αφού τα σκόρπισες για προληπτικές χαζομάρες."
"Πφφφ, όλες οι νεκρές κατσαρίδες και η κακοτυχία που έδιωξα διαφωνούν μαζί σου."