Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Πρώτο. [Τέλος-Αποστολή]

Spoiler:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Μετά από μια πολύ κουραστική εμπειρία στο νησί πειρατών, από πειρατές, για πειρατές, όπου μία λανθάνουσα επαναστάτρια αποφάσισε να παρατήσει την παράταξή της σκοτώνοντας την Lorenza στην πορεία, οι δύο συνταξιδιώτες κατάφεραν να πάρουν τις προμήθειες που χρειάζονταν. Όλα χάριν του Mark πήγανε ρολόι, έτσι συνέχισαν μαζί το ταξίδι τους για το επόμενο νησί, το νησί Las Camp χωρίς να ξέρουν ότι εκεί βρίσκεται ένας άνθρωπος ο οποίος χρήζει βοηθείας...

Παρά τις αντιξοότητες, αυτή η γάτα με τις καραμελί αποχρώσεις με κάποιο τρόπο κατάφερνε πάντα να βγάινει όχι μόνο ζωντανή αλλά και καλοταϊσμένη. Απορούσε με την Τριχόμπαλα, πώς έκανε όλους να την περιποιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή πέρασε τα πάνδεινα: πάλεψε, ανατινάχτηκε, κάπου κάπως μαχαιρώθηκε αλλά δεν είχε ιδέα πως και όλοι την κοιτούσαν με μισό μάτι. Ενώ η γάτα, ο μήνας έχει εννιά. Ποιος ξέρει τι σκοτεινές μαγείες έκανε αυτή η Τριχόμπαλα με τα στρογγυλά της μάτια και τα χαριτωμένα ποδαράκια...

Σχεδόν θυμωμένη, κοιτούσε το τρισχαριτωμένο πλασματάκι που γλειφόταν αμέριμνο πάνω στην κουπαστή, ενδελεχώς, μην χάσει κανένα σημείο. Ξανφικά ήθελε να την χαϊδέψει μόνο και μόνο για να χαλάσει το μπάνιο της και να έπρεπε να επαναληφθεί. Μετά όμως αναγνώρισε πως θα τα έβαζε με μια μικρή, άκακη γάτα και το ξανασκέφτηκε. Ίσως όχι και πολύ άκακη αν σκεφτόταν κανείς τις γρατζουνιές που είχε αφήσει στον Mark...χασκογέλασε στις αναμνήσεις της μικρής τριχωτής ύπαρξης να επιτίθεται μετά μανίας στον νεαρό άντρα.

Βέβαια ασχολούνταν με τη γάτα, γιατί δεν είχε και τίποτα άλλο ν'ασχοληθεί...τα δηλητήριά της με το ζόρι χρησιμοποιήθηκαν, κι όχι καν αρκετά για να κάνει καινούργια, ενώ τα μαχαιράκια της ήταν όλα έτοιμα και κοφτερά. Το μόνο που μπορούσε να προσφέρει τη δεδομένη χροννική στιγμή ήταν...να μαγειρέψει για να φάνε. Ο Μark στο πηδάλιο ήταν εξουθενωτικά αποτελεσματικός και στις ελεύθερές του ώρες είχε αποφασίσει να καθαρίσει όλο το πλοίο! Μέχρι στιγμής είχε συγκεντρώσει πολύ σκουπίδι που θα πετιόταν με το που φτάνανε σε κάποιο νησί - φιλικός με το περιβάλλον πάντα - κι εφόσον το χε βάλει στόχο του να κάνει τα πάντα λαμπίκο, το μόνο που έμενε να γίνει ήταν το μαγείρεμα.

Δεν είχε δοκιμαστεί και πολύ σ'αυτόν τον τομέα, αλλά ήξερε πως έπρεπε κάποια στιγμή να το ξεκινήσει. Όταν στο μέλλον μείνει μόνη της, κι ο μπαμπάς της δε θα μπορεί να μαγειρεύει γι αυτήν, θα πρέπει να το κάνει η ίδια. Τις λίγες φορές που το κανε, οι γευστικοί της κάλυκες δεν παραπονέθηκαν, ίσα ίσα. Είχε την ελπίδα ότι θα τα ξαναπήγαινε καλά. Έβγαλε τα γάντια της, και τη ζακέτα, σήκωσε τα μανίκια της και ξεκίνησε.

«Μμμ κάτι μυρίζει ωραία,» σχολίασε ο συνταξιδιώτης που φαίνεται πως οδηγήθηκε εδώ απ'τη μύτη του.

«Ριζότο θαλασσινών. Σερβίρω σε πολύ λίγο.»
«Ωωωωωω, πάω να στρώσω να φάμε στο κατάστρωμα! Δε μας τιμάς συχνά με τέτοιες εκπλήξεις.» Κύλησε τα μάτια της. «Θα ανοίξω και το καλό κρασί!» φώναξε καθώς απομακρυνόταν. Μμμ γιατί όχι;

.

«Πόσο μακριά βρισκόμαστε από το Las Camp;»

Είχαν πάνω από δέκα λεπτά που είχαν αρχίσει το γεύμα, υπό τη συντροφιά του νιαουρίσματος της Τριχόμπαλας για μουσική. Ήθελε ν'ανάψει και κεριά, μα τον σταμάτησε ΄ ήταν τρεις το μεσημέρι. Δεν χρειάζονταν το φως, ειδικά στο κατάστρωμα. Εκείνος επέμενε πως θα έκανε πιο επίσημη την περίσταση μέχρι που μια καρπαζιά του άλλαξε τη γνώμη. Δεν είχε μιλήσει πιο πριν καθόλου, γι αυτό το σήκωμα του φρυδιού του Mark θεωρήθηκε διακιολογημένο--από τον ίδιο τουλάχιστον.

«Όχι παραπάνω από τρεις μέρες.» Έγνεψε πως καταλάβαινε και συνέχισε βουβά το φαγητό της. «Ωραίο το ριζότο! Έχεις ξαναμαγειρέψει κάτι τέτοιο;» Το αρνητικό της νεύμα ήταν η απάντησή της. «Αλήθεια; Το χεις έμφυτο δηλαδή! Αυτό είναι αρκετά καλό. Εεεεε, για σένα. Για το μέλλον. Γενικώς.» Πρώτη φορά σήκωσε το βλέμμα της από το πιάτο κι αρκετά κριτικά. «Τέλος πάντων μαγειρεύεις καλά.»
«...φχαριστώ.»
«Θ-θες λίγο κρασί;» πρότεινε έπειτα από λίγη σκέψη, σε μια προσπάθεια να παραμεριστεί λίγο η αμηχανία.
«Ναι, παρακαλώ.»
Πάνω που ήταν έτοιμος να βάλει το κρασί κοντοστάθηκε. «Είπες παρακαλώ; Είπες εσύ...παρακαλώ;»

Σταμάτησε ό,τι έκανε και τον κοίταξε σοβαρή, με τις παλάμες πλεγμένες. Έμεινε να τον κοιτά πολύ ώρα και στο τέλος και κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. Περίμενε μέχρι να της βάλει το κρασί και μετά, χωρίς να διστάσει για μια στιγμή, του το έριξε στο πρόσωπο! Έμεινε να την κοιτά αποσβολωμένος. «Καλύτερα τώρα;»

Όπως ακριβώς της είπε, τρεις μέρες αργότερα εμφανίστηκε στον ορίζοντα ο φάρος του νησιού. Αυτός καθώς και τα πολλά φώτα, έκαναν τη νύχτα του ορίζοντα να φαίνεται με ανατέλλοντα ήλιο. Αν και αργά το βράδυ, υπήρχαν κι άλλα πλοία που όδευαν προς το νησί, έτσι τους ήταν ακόμα πιο εύκολο να διαγράψουν πορεία, κι ακόμα πιο γρήγορα απ'ότι αν ήταν μόνοι τους. Απο τη στιγμή που το είδαν, τους πήρε μόνο δύο ώρες για να προσαράξουν στο λιμάνι, ήδη γεμάτο με ανθρώπους και άλλα καράβια. Πρέπει να διεξήγαγαν πολύ εμπόριο στο νησί, εφόσον όλοι τριγύρω κουβαλούσαν ή τραβούσαν κάρα που κουβαλούσαν εμπόρευμα. Είτε ζώα, είτε ρούχα, είτε αλκοόλ, όλα δεμένα, στιβαγμένα ή με μια σειρά. Δυνατές μυρωδιές από δω κι από κει, με καρυκεύματα να υπερισχύουν των ζώων ευτυχώς.

«Λένε πως το νησί έχει δύο λιμάνια: ένα για εμπόριο κι ένα για όσους πηγαινοέρχονται. Νομίζω ήρθαμε στο λάθος,» σχολίασε φαινομενικά αδιάφορα ο Mark, μα τα μάτια του έτρεχαν από δω κι από κει πάνω στα πάντα. «Φταίει η μεριά που ήρθαμε, σίγουρα» συνέχισε περισσότερο νευρικός τώρα, καθώς η πλειοψηφία των εργάτων έμοιαζαν με τους ανθρώπους που δε θα ήθελες να έχεις πάρε δώσε στην καθημερινή σου ζωή.

Όταν η Lorenza απλώς ανασήκωσε τους ώμους της, ο νεαρός εκνευρίστηκε. «Δεν ανησυχείς καθόλου; Το προηγούμενο νησί--»

«Δεν είχε καμία σχέση με αυτό.» Έδειξε ό,τι την περιτριγύριζε με τις παλάμες να κοιτάνε προς τα πάνω, το λιμάνι, μα και την πόλη που απλωνόταν μπροστά τους. «Οργάνωση ΄ πολιτισμός.»
«Συνεχίζω να θεωρώ αυτό το μέρος άντρο π-...» Η ένταση της φωνής του ήταν πιο δυνατή απ'ότι θα πρεπε, και πολλοί γύρισαν να τον κοιτάξουν, κάτι περισσότερο από εκνευρισμένοι. «άντρο πειρατών...» τελειώσε πολύ πιο χαμηλόφωνα απ'ότι ξεκίνησε, κοιτώντας νευρικά γύρω του.

Η κοπέλα κύλησε τα μάτια της με τρόπο που σήμαινε "ανοησίες" και συνέχισε τον δρόμο της προς την πόλη. Ο Mark είχε συλλέξει πληροφορίες για τον προορισμό τους πολύ πριν φτάσουν στο νησί και είχε συγκεντρώσει μερικές απ'αυτές σ'ένα χαρτί, απ'το οποίο άρχισε να διαβάζει. Την πληροφόρησε πως υπάρχουν δύο μεγάλες πόλεις, η Las Rose στην ανατολική μεριά και η Las Vamp στη δυτική, όπου και αναμφίβολα βρίσκονταν οι ίδιοι. Εκεί ήταν συγκεντρωμένη όλη η ναυτιλία του νησιού που δεν είχε να κάνει μ'εμπόριο, εξού και τα περίεργα βλέμματα όταν κατέβηκαν οι δυο τους από το πλοίο με άδεια χέρια. Ενδιάμεσα υπήρχαν κάτι χωριουδάκια...και όλο το νησί ηλεγχόταν από πειρατές.

«Όμως υπάρχει εξαιρετική οργάνωση,» είχε αντικρούσει μα την πληροφόρησε πως, πολύ λογικά, οι πειρατές απλώς χρησιμοοπιούσαν το ήδη υπάρχον σύστημα για να κάνουν τις συναλλαγές τους. Τα όμορφα και αρκετές φορές γραφικά κτήρια ήταν απομεινάρια μιας παλιάς, ευημερούσας εποχής που τώρα είχε εκλείψει ή τουλάχιστον είχε παύσει α να πηγαίνει με τους ίδιους ρυθμούς.

«Μα το ναυτικό τι κάνει;»
«Σε συμβουλεύω να κάνεις χαμηλόφωνα αυτές τις παρατηρήσεις στο μέλλον,» πρότεινε ο Mark, και πάλι κοιτώντας ολόγυρά του σε περίπτωση που την άκουγε κανείς. Ακόμα και οι τοίχοι ή μάλλον τα σοκάκια έχουν αυτιά.

"Μην είσαι χαζός" έλεγε το αυστηρό της βλέμμα στη μόνιμη ανησυχία του. «Αν το νησί είχε τόσο μεγάλη ευημερία τότε οι κάτοικοι θα ναι οι πρώτοι που θα θέλουν τον δυνάστη να φύγει, έτσι ώστε να επιστρέψουν στις παλιές τους δόξες.»

«Δεν τους βλέπω να κάνουν τίποτα.»
«Ο όχλος είναι χαζός, αλλά το άτομο όχι.» Με άλλα λόγια, όλοι μαζί αποκλείεται να δράσουν εναντίων του εχθρού μα ο κάθε ένας μόνος του δε θα πήγαινε να τους καρφώσει. «Εξάλλου, τέτοιες συζητήσεις θα είναι τυπικές ανάμεσα στον απλό κόσμο.»
«Μμμμ, μπορεί.» Ήταν η εντύπωσή του ή η Lorenza ήταν εξαιρετικά ομιλιτική; Ας την ενθάρρυνε να συνεχίσει. «Ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο εδώ;»
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Αλλά μπορώ να μάθω.»
«Μπορείς να μάθεις από μένα ΄ έχω και γι αυτό πληροφορίες.»
«...τι περιμένεις να μου τα πεις; Με το τσιγκέλι θα στα βγάζω;»
«Αχεμ» καθάρισε τον λαιμό του, παριστάνοντας πως δεν είχε ακούσει το τελευταίο σχόλιο της κοπέλας «τότε μάθε πως...»

Της είπε για την Sakawa Yuki, τον San, και τον Rei Abiru, τους τρεις διοικητές των περιοχών. Ανατολή - χωριά - δύση αντίστοιχα. Θα τον συμπαθούσε τον San, την πείραξε, γιατί είχε τη φήμη του μυστικοπαθή και κανείς δεν είχε μάθει ποτέ το επώνυμό του. Να έπαιρνε κανένα μάθημα απ'αυτόν. Με την αντίδραση της κοπέλας βέβαια, αναρωτήθηκε λίγο κατά πόσο το πήρε στα αστεία ή όχι, αφού την έβλεπε να κάνει τη νοητή σημείωση. Αφού της μίλησε λίγο παραπάνω και για τον χαρακτήρα των άλλων δύο, όλα αυτά ενώ περπατούσαν αμέριμνοι την πόλη, εν τέλη αποφασίσανε να ψάξουν για μέρος να μείνουν.
«Νομίζω ένα ξενοδοχείο με μια καλή φήμη θα ήταν το ιδανικό, ειδικά μετά απ'αυτά που πάθαμε στο άλλο νησί.»

Βουβά, αλλά εμφατικά, η γυναίκα συμφώνησε με τον συνταξιδιώτη της.

Ενώ έψαχναν ένα καλό μέρος, η κοπέλα είχε πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Φυσικά, αν η ηγεσία είναι τόσο μοιρασμένη δεν ήταν αδύνατο να υποθέσει κανείς πως υπήρχαν διαμάχες πριν γίνει η μοιρασιά και μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναζοπυροθούν...ή απλώς ήθελαν τριμελή κυριαρχία έτσι ώστε κι ο ένας να πέσει να υπάρχουν οι άλλοι δύο; Όμως σίγουρα κάποιος θα ένιωθε ρηγμένος--πάντα έτσι γίνεται. Κι αν είναι έτσι χωρισμένοι, παρόλο που ενισχύεται η κυριαρχία του καθενός στο μέρος του, ελαττώνεται στα άλλα μέρη συν του ότι αν η πίεση είναι μεγάλη στους κατοίκους, θα υπάρχει οπωσδήποτε ένας ή δύο άνθρωποι που θα θέλουν να αντισταθούν στους πειρατές...το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τους βρει.

Ή να προκαλέσει, έτσι ώστε να τη βρουν αυτοί. Ακόμα καλύτερα, και ιδανική περίπτωση, θα ήταν να κατάφερνε κάπως να ξυπνήσει τα πρόβατα, αλλά πολύ φοβόταν πως ήθελαν να μείνουν κοοιμισμένα τα περισσότερα. Οι αιματοχυσίες δεν είναι στο γούστο του καθενός, εξάλλου.

«Καλησπέρα σας,» χαιρέτισε ο αρκετά ελκυστικός κύριος που επάνδρωνε τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Eden Rock που έκανε την βραδυνή βάρδια «πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»

«Θα θέλαμε ένα δωμάτιο παρακαλώ.» ανέλαβε αμέσως ο Mark τη συναλλαγή. Δεν ήξερε τι τον ενοχλούσε περισσότερο: η στάση σώματος του τύπου που ήταν τόσο καλή, συναγωνιζόταν της Lorenza ή ότι δε θα ήταν ο μόνος ωραίος άντρας στο οπτικό της πεδίο; Όχι να περιαυτολογίσει, αλλά ήταν ωραίος. Κι αυτός ο τύπος πλησίαζε αρκετά στο επίπεδό του.
«Δίκλινο ή μονόκλινο; Κάποια προτίμηση άλλη;»
Από αντίδραση και μόνο πήγε να πει το δεύτερο. «Δίκλινο παρακαλώ και να κοιτάει το λιμάνι.»
«Όπως επιθυμείτε.» Σημείωσε κάτι στο βιβλίο μπροστά του κι έπειτα τους παρουσίασε ένα κλειδί. «Καλή διαμονή.»

.

«Και τώρα τι κάνουμε;»

Η πρώτη ουσιαστική ερώτηση της βραδιάς. Περίμενε να ανέβουν, να αφήσουν τα πράγματά τους κι αφού τακτοποιήθηκαν την έκανε. Η κυνηγός φάνηκε να το σκέφτεται λίγο. «Η νυχτερινή ζωή μπορεί να σου πει πολλά για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων...»
«Άρα λες να βγούμε.» εξήγησε λες και μιλούσε σε πεντάχρονο κι εκείνη έγνεψε θετικά. «Πού να πάμε;»