Τελευταίες εκκρεμότητες. [Tέλος]

Προηγούμενες ιστορίες:
I. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Πρώτο.
II. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο.
III. Το τέλος μιας εποχής. (παρελθόν minion)
IV. To μπλε του Ναυτικού. (παρελθόν minion)
V. Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Πρώτο.
VI. Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο.

Μία μικρή περίληψη: Αφού έφυγε από το νησί του, Yamagata, o Nanashi Kojiro έφτασε με ανορθόδοξο τρόπο στη Ναυτική Βάση Desatoya, όπου και γνώρισε, συμπάθησε και βοήθησε τον - τέως - Υποπλοίαρχο να ξεσκεπάσει τον δολοφόνο της γυναίκας και του γιου του, με τη συμβολή ενός Κυνηγού Επικηρυγμένων, τον Jack, μέλος της Wolfpack.

Αφότου υπέβαλε την παραίτησή του και μετά, παρά τις διαμαρτυρίες και τις ενστάσεις του Jack καθώς και την αποδοκιμασία της Hina - "θα πρεπε να κυνηγάς προαγωγή, όχι να παραιτηθείς! Πετάς τους κόπους σου" και το σιωπηλό μα σχεδόν δολοφονικό βλέμμα της Καπετάνιου, η οποία αρνήθηκε και να τη δεχτεί - χωρίς λέξη παραπάνω, χαιρέτισε επίσημα και ζήτησε την άδεια να συνοδεύσει τον Jack στο νοσοκομείο της βάσης.
«Έχεις την άδεια,» είπε η Καπετάνιος κι όλοι κινήθηκαν προς την έξοδο.

Κανείς δεν είχε βγάλει μιλιά μέχρι να φτάσουν. Όμως με το που έκλεισε η πόρτα πίσω τους κι έμειναν να περιμένουν στο ιατρείο μέσα, νέο κύμα αντιδράσεων ήρθε από τον νεαρότερο. Έτσι που ανακαθόταν στο κρεββάτι εξέτασης, χτύπησε τη γροθιά του κάτω. «Μα είναι δυνατόν να παραιτείσαι; Τώρα; Που έχεις την προαγωγή και στο τσεπάκι;! Σκέψου το κύρος και-»
«Δε με νοίαζουν αυτά. Δεν ξεκίνησα αυτό το εγχείρημα για κάτι τέτοιο όπως και να χει.»
«Ναι αλλά μπορείς να τα αποκτήσεις, έχοντας κάνει κάτι εξαίρετο γι αυτά. Γιατί να το αρνηθείς;»
«Ωωωω όχι, δεν κατάλαβες καλά. Δε θα αρνηθώ ποτέ τα εύσημα γι αυτό που έκανα. Αντθέτως, θέλω να γίνει γνωστό το όνομά μου...ως τον άνθρωπο κλειδί που ξεσκέπασε τον Bryan Mikki. Κι ότι χωρίς εμένα θα είχε ακόμα τον βαθμό και το αξίωμά του και δε θα είχε μπει τίποτα σε κίνηση αν δεν το είχα θελήσει εγώ.» Έκανε μια μικρή παύση γιατί είχε αρχίσει να ακούγεται τρομακτικός ακόμα και στον εαυτό του. «Θέλω να με μισήσει τόσο πολύ, που δε θα χάσει την ευκαιρία να έρθει να με εκδικηθεί, εφόσον έχει τη δυνατότητα.»

«Μόνο σε μένα ακούγεται αυτό λίγο αυτοκαταστροφικό; Και δε φαντάζομαι να μην αναφέρεις κι εμάς--»
Μια μικρή δόση ευθυμίας ένιωσε να τον διαπερνά και χαμογέλασε, με τα χέρια δεμένα μπροστά από το στήθος του, ακουμπώντας στον τοίχο. «Θα σας αναφέρω εννοείται, μην ανησυχείς. Θα δεις το όνομά σου στην εφημερίδα.»
«Δεν είναι μόνο η εφημερίδα, απλώς...θέλω να έχω επιτεύγματα. Να δικαιολογώ τη θέση μου στον Οργανισμό.» Καθάρισε τον λαιμό του, ξαφνικά ντροπαλός που αποκάλυε τέτοιες πληροφορίες. «Όπως και να 'χει, η Καπετάνιος δε δέχθηκε την παραίτησή σου. Τι θα κάνεις γι αυτό; Και τι θα κάνεις γενικώς; Και να τη δεχτεί δηλαδή.»
«Αρχικά, όπως είπες κι εσύ, θα τη δεχτεί. Εφόσον θα πάω κι αύριο, με καθαρό μυαλό και θα είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, θα τη δεχτεί. Δε μπορεί να με κρατήσει με το ζόρι, και ο μόνος λόγος που μου αρνήθηκε είναι γιατί θεώρησε πως το έκανα ελαφρά τη καρδία. Μα κάθε άλλο, είχα πλήρη γνώση των πράξεών μου κι έλεγχο των συναισθημάτων μου. Θα μπορούσα να πω πως η απόφασή μου είναι η καλύτερη δυνατή.»
«Η παραίτηση; Πώς;»
«Γιατί αυτό μου δίνει κάθε δικαίωμα να τον ψάξω ολομόναχος, χωρίς να αντανακλά αρνητικά σε καμία και κανέναν ανώτερο.»
«...είχε δίκιο η Καπετάνιος. Αυτό είναι πολύ προσωπικό για σένα. Τι σου έκανε ο Πλωτάρχης--πρώην Πλωτάρχης;»

Η έκφρασή του έγινε περίεργη. Κι αυτήν την έκφραση ήξερε ο Nanashi: η απογοήτεση, η ενοχή, το μίσος στον εαυτό σου, στον άλλον, η αγανάκτηση...όλα μαζί εκεί σαν ένα μίγμα ηττοπάθειας μα και αποφασιστικότητας ταυτόχρονα. Και ήξερε πως ήθελε να πει την αλήθεια στον νεαρό Κυνηγό, μα δεν του πήγαινε η καρδιά. Γι αυτό αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος. Στις σκιές που καθόταν στη μοναδική γωνία χωρίς ράφια ή νεροχύτη, βγήκε μπροστά και μίλησε. «Πολύ κακό χωρίς λόγο. Ο Υποπλοίαρχος είχε οικογένεια...όμως όχι πλέον.»
«Και μάντεψε ποιος ευθύνεται γι αυτό.»

Τα μάτια του Κυνηγού έπεσαν χαμηλά. «...δεν το ήξερα, λυπάμαι.»
«Δεν πειράζει, και δε φταις εσύ. Όπως και να χει, αύριο θα επαναλάβω την απόφασή μου να παραιτηθώ στην Καπετάνιο και τότε θα δούμε ακριβώς τι θα κάνουμε.»
«Τι θα κάνουμε;»
«Εσύ θα μείνεις στο νησί έτσι κι αλλιώς, να μη σε νοιάζει.»
«Ενώ εσύ όχι...;»
«Αυτό είναι το πλάνο.»

Ο νεαρός φάνηκε σκεπτικός, δε μίλησε γι αρκετή ώρα, ενώ οι δύο τριαντάρηδες αντάλλασσαν ματιές και νοήματα, ολόκληρη συζήτηση χωρίς ναα βγάλουν λέξη. «...δεν καταλαβαίνω. Αυτό που ήθελες το έκανες--τον αποκάλυψες. Γιατί να παρατήσεις όλα όσα έφτιαξες μόνο και μόνο επειδή ξέφυγε;»
«Επειδή δεν έπρεπε να ξεφύγει.»

Σε απόλυτη συμφωνία με τον σαμουράι, τα χείλη του Roger τραβήχτηκαν προς τα πάνω.
«Δεν καταλαβαίνω.»
«Θα καταλάβεις όταν φτάσεις στην ηλικία μας.»
«...εφόσον έχει παρόμοιες εμπειρίες.»
«Δεν εννοώ δεν κατανοώ εννοώ δεν καταλαβαίνω τη διαφορά-.»
«Θα καταλάβεις όταν φτάσεις στην ηλικία μας.»
«Εφόσον έχεις παρόμοιες εμπειρίες.»

Μόνο ο τόνος και τα επίπεδα πειράγματος άλλαξαν στις τελευταίες δύο ατάκες που επαναλήφθηκαν σκόπιμα κι από τους δύο, ενώ ο γιατρός επιτέλους κατέφθασε. Είχε επείγοντα περιστατικά γι αυτό και άργησε, κάτι που ήδη ήξεραν γι αυτό και κανείς δεν είπε τίποτα όταν τον είδαν να μπαίνει φουριόζος και με όλο το βάρος του κόσμου στις πλάτες του. «Καλησπέρα, χίλια συγγνώμη για την αργοπορία. Ποιος θα εξεταστεί πρώτος;»
«Ο Jack--μόνο ο Jack. Εμείς, γιατρέ, είμαστε περδίκια.»
Στα λόγια αυτά, ο Nanashi αμέσως πήγε προς την πόρτα, χωρίς τίποτα άλλο από ένα νεύμα στον γιατρό που τον πέρασε ξυστά. «Μα ο κύριος εδώ έχει τουλάχιστον-!»
«Καλό βράδυ γιατρέ!» Ο Roger τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. «Και να τον προσέξεις--πρέπει να το πατήσει γρήγορα.»
«Τότε να είσαι εδώ να το δεις αν σε νοιάζει, εγωιστή ανθρωπε που...»

Η φωνή του Jack όλο μίκρυνε και μίκρυνε ενώ έκλειναν την πόρτα πίσω τους κι απομακρύνονταν από το δωμάτιο, χωρίς να κοιτάξουν πίσω ούτε μία φορά. Το χαμόγελο του Roger ήταν πικρό μ'αποφασισμένο. Θα ξεκινούσε ένα καινούργιο ταξίδι.

Στη διαδρομή πίσω, δεν έβγαλε κανείς άχνα, όχι γιατί ο σαμουράι μπορεί να φοβόταν ή να δίσταζε να θίξει κάποιο θέμα, μα πολύ απλώς γιατί δεν υπήρχε και τίποτα να πούνε. Κατανοούσε τις αποφάσεις του · σάμπως ο ίδιος κάτι παρόμοιο έκανε. Βέβαια θα μπορούσε κανείς να πει ότι εκείνος έτρεχε να ξεφύγει από το παρελθόν και τον εαυτό του, ενώ ο Roger μάλλον έτρεχε κατά πάνω του, όμως η βάση ήταν η ίδια. Γι αυτό οι πράξεις τους μοιάζανε τόσο, έστω κι αν ήταν η μέρα με τη νύχτα σε τελικό σκοπό. Κι αν ο Nanashi είχει ψυχολογήσει σωστά τον με-το-ζόρι-ακόμα Υποπλοίαρχο, τότε δε θα αργούσε η στιγμή που θα άκουγε την απόφαση που περίμενε.

Φτάσανε στο σπίτι του Ναυτικού κι αφού βγάλανε όπως κι όπως τα παπούτσια τους - ένα συνήθειο που κόλλησε ο Nanashi στον Roger - αμέσως καταρρεύσανε και οι δύο στους αγαπημένους τους καναπέδες. Mε ανοιχτά τα χέρια και πάνω στην πλάτη του καναπέ έριξε το κεφάλι πίσβ, τα πόδια ανοιχτά και κρεμασμένα. Ο Nanashi όπως πάντα ήταν πιο συγκρατημένος, μα ακόμα κι εκείνος είχε γύρει προς τα πίσω, αναζητώντας μια μικρή ανάπαυλα. Ο Χνούδης ταυτόχρονα είχε ανέβει στην αγκαλιά του Nanashi, αφού χαιρέτισε πρώτα και τον Roger, και τον έγλειφε σαν τρελός για να τον κάνει να νιώσει καλύτερα.
«Ζεσταίνω νερό και πας για μπάνιο.» Δεν είχε ανοίξει καν τα μάτια του.
Ούτε ο άλλος. «Πάνε εσύ πρώτος καλύτερα.»
«Εγώ έχω να μαζέψω πολλά πράγματα. Κι εσύ είσαι χάλια. Πάνε να φύγει το ξεραμένο αίμα.»
«Θα σε βοηθήσω με το μάζεμα όταν βγω.»
Έγνεψε τη συμφωνία του. «Εγώ θα τα χωρίσω, εσύ βάλτα σε βαλίτσες--σε κόβω για τύπο που έχει συμμαζεμένες αποσκευές.» Μοιράστηκαν ένα βουβό γέλιο πριν δώσει την καταφατική απάντηση ο σαμουράι και ο Roger του πετάξει το μαξιλάρι πιο κοντά στον ίδιο.

Και οι δυο καθαροί, ανανεωμένοι από το ζεστό νερό και μισοντυμένοι - οι πυτζάμες τους ήταν παλιά φορεμένα παντελόνια και κάποιο φανελάκι, αν είχε κρύο - έτρωγαν στο τραπέζι της κουζίνας από ένα μπολ δημητριακά ο καθένας. Ήταν αυτά με τη σοκολάτα που άρεζαν στον Kyle--είχε αρχίσει να τα τρώει για να τον θυμάται στην αρχή, αλλά συνηδειτοποίησε ότι του άρεσαν, έτσι συνέχισε να τ'αγοράζει. Σε κανέναν δεν άρεζαν όταν είχαν ρουφήξει πολύ γάλα, γι αυτό τα σαγόνια δούλευαν υπερωρίες ενώ ο κραντσανιστός ήχος ακουγόταν στέρεο. Ο Χνούδης κοιμότανε, μα ο ήχος του φαγητού τον ξύπνησε. Ήρθε σκουντουφλώντας μέσα στην κουζίνα, αλλά δεν ζητιάνεψε. Απλώς έκατσε στο χαλί δίπλα απ'τα πόδια τους.

«Θα γίνω Κυνηγός Επικηρυγμένων.»

Δεν είχε προηγηθεί ούτε ερώτηση, ούτε άλλη συζήτηση από εκείνη που κανόνισαν το τι θα κάνει ποιος. Μάλιστα, βγήκε ο ένας απ'το μπάνιο, πήγε ο άλλος, έβαλε τα ρούχα που του χώρισε στις δύο μεγάλες βαλίτσες, μάζεψε τα δικά του κι έκατσαν να φάνε. «Έξυπνη κίνηση.»
«Δε θα προσχωρήσω στους Wolfpack όμως, θα κάνω δική μου ομάδα.»
«Σοφή επιλογή · δε θέλω να ανήκω κάπου όπου δεν ξέρω ή σέβομαι τον αρχηγό.» Η ευγνωμοσύνη του Roger ήταν διακριτική, φάνηκε στον τρόπο που μειδίαε πάνω απ'το φαγητό του, χωρίς να κοιτάει τον σαμουράι. Ακούστηκε στη γεμάτη ανακούφιση εκπνοή του και τον τρόπο που οι ώμοι του έχασαν όλη την ένταση που είχαν χτίσει τα τελευταία δέκα λεπτά. «Πρέπει να βρούμε όνομα.» Συμπλήρωσε έπειτα από λίγη ώρα και έγινε φανερό ότι ο Υποπλοίαρχος δεν το είχε σκεφτεί καν.
«Αφού πιάσουμε τον Bryan. Για την ώρα ας σκεφτούμε κανα ψευδώνυμο...»

«Εγώ έχω ψευδώνυμο, Nanako. Δεν το συμπαθούσα και πολύ στο νησί, αλλά είναι εύηχο κι εύκολο στο να το θυμάται κανείς, οπότε θα μείνω μ'αυτό.»
Ο Roger κατσούφιασε. «Μμμμμ καλά είσαι συ, έτοιμο το χεις. Εγώ; Και δε μπορώ να σκεφτώ καθόλου αυτή τη στιγμή...»
«...ούτε γω.»
«Φταίει η νύστα.»
«Σίγουρα.»

Έμειναν μετέωροι κι αρκετή ώρα, μέχρι που ο Nanashi σκέφτηκε να ρωτήσει κάτι πολύ σημαντικό. «Πώς θα ξεκινήσουμε το κυνήγι; Υποτίθεται εξαφανίστηκε.»
«Το πλοίο του βρέθηκε εγκαταλελειμμένο στη μέση της θάλασσας και μπορώ να ρωτήσω αύριο την Καπετάνιο για το πού ακριβώς ήταν αυτό το σημείο, έτσι ώστε να έχουμε τουλάχιστον μία πληροφορία. Αν κι έχω το προαίσθημα πως...» Δίστασε να μιλήσει. Δεν ήθελε να το πει φωναχτά να μην το γρουσουζέψει, αλλά ήταν φανερό πως ήθελε να το μοιραστεί με τον συγκεκριμένο. «Υπάρχουν δύο νησιά εδώ στη West, το Las Camp και το Εrenbar. To πρώτο διοικούνταν από τρεις άρχοντες πειρατές, εδώ και δύο βδομάδες δύο. Το δεύτερο είναι ένα νησί στο οποίο κατοικούν μόνο πειρατές. Το πρώτο έχει σχετικά καλή οικονομία, το δεύτερο με το ζόρι επιζεί λόγω του μικρού τουρισμού και ό,τι λάφυρα φέρνουν οι κάτοικοι.»
«Και νομίζεις ότι μπορεί να είναι σε ένα από αυτά;»
«Όχι» είπε εμφατικά «τ'αντίστροφο.»

Στην απορημένη έκφραση του συνομιλητή του, που πρακτικά του ζητούσε να εξηγήσει τη λογική του, συνέχισε να μιλάει, λες και κανείς του είχε κάνει δόση αδρεναλίνης! «Νομίζω πως θα θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι έχει πάει σε ένα από αυτά. Πάμε στοίχημα πως το πλοίο του θα έχει βρεθεί σε εμπορικό ή τουριστικό σταυροδρόμι που ο κύριος προορισμός θα είναι ένα ή και τα δύο απ'αυτά τα νησιά;»
«Πολύ σίγουρος είσαι,» προειδοποίησε.
«Ναι, μόνο και μόνο γιατί τον ξέρω χρόνια. Εννοώ...σκέψου! Φοράει όμορφα κοσμήματα και χτενίζει τα μαλλιά του συνέχεια. Πάντα ελέγχει μανιωδώς αν μυρίζει η ανάσα του κοντά σε γυναίκες και ώρες ώρες φοράει πιο έντονα αρώματα και από γυναίκες. Τον έχεις εσύ αυτόν άνθρωπο που θα πάει να σκληραγωγηθεί με τους πειρατές; Αν τον πάρει έστω κι ένας χαμπάρι θα τον σκοτώσουν έτσι κι αλλιώς. Οπότε το Erenbar αποκλείεται.»

Έγνεψε πως καταλάβαινε, μα και το ότι είχε ένα δίκιο. «Όσον αφορά το Las Camp, εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, στο να το αποκλείσω. Εννοώ, και μια χαρά τουρισμό, "πολιτισμό" και κόσμο έχει. Οι ιθύνοντες, ας πούμε, θα έχουν θέμα μαζί του, πόσο μάλλον τώρα που η παρουσία του ναυτικού είναι εντονότατη. Δε θα πάει στο στόμα του λύκου, σωστά; Όμως υπάρχει η πιθανότητα να το διαλέξει μόνο και μόνο για ξεκάρφωμα...για μένα, όλα έγκεινται στο ποιος τον βρήκε και τον πήρε μαζί του.»
«Αν είναι κάποιος έμπορος ή κάποιος που έχει δοσοληψίες και με παρανόμους και με Ναυτικούς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι από το Las Camp.»
«Ε ναι...αλλά...»
«Αλλά, τι;»
«Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω...είναι ένα προαίσθημα μόνο, δεν έχει λογική. Πιστεύω πως δε θα είναι σε κανένα από τα δύο.»

«Αλλά πού νομίζεις ότι θα πάει;»
«Αυτό δε μπορώ να το ξέρω ακόμα αλλά έχω την εντύπωση πως με το που μάθουμε ακριβώς που ήταν παρατημένο το πλοίο του, θα ξεκαθαρίσουν όλα στο μυαλό μου. Απλώς χρειάζομαι αυτήν την πληροφορία.»
«Roger, χαλάρωσε. Οι κυνηγοί ξοδεύουν δικά τους λεφτά, οπότε πάνε όπου θέλουν. Δε δίνουν εξηγήσεις.»

Οι καστανές του αφέλειες μπήκαν μες στα μάτια του όταν γύρισε να κοιτάξει έκπληκτος τον Nanashi. Και τότε ο σαμουράι σιγουρεύτηκε: ακόμα λειτουργούσε σαν να ήταν στο Ναυτικό. Λογικό, εδώ ακόμα η παραίτηση δεν έγινε δεκτή--και πώς να ξεχάσεις τόσο εύκολα χρόνια πρακτικής; Στον ίδιο είχε πάρει πάνω από ένα μήνα να το καταλάβει. Το αμήχανο χαμόγελο του τέως ναυτικού έγινε πλατύ. «Σωστά...δεν χρειάζεται να απολογούμαι. Μόνο να σε πείσω.»
«Με 'χεις πείσει ήδη, μην ανησυχείς.»
«Χαίρομαι! Τότε δε θα έχεις αντίρρηση να πάμε στο κοντινότερο λιμάνι αφού μας αφήσει κάποια φρεγάτα και να πάμε εκεί που θέλω...»
«Καμία. Μόνο ελπίζω να έχεις τίποτα μαζεμένο» έτριψε τα δάχτυλά του «για να μην μπαρκάρουμε μόνο με ότι κέρδισα εγώ αυτές τις μέρες που δούλευα, γιατί δε μας πάει πάνω από μία βδομάδα και για τους τρεις, συν το κόμιστρο του πλοίου που θα μας πάει όπου θες.»
«Οοοοου, από οικονομίες άλλο τίποτα. Όλα τα διαχειριζόταν η Sae και δε μπορώ να πω, έκανε καλό κουμάντο. Είχε ήδη αρχίσει να μαζεύει για το παιδί--ό,τι ήθελε να σπουδάσει, να μην έχει τέτοια προβλήματα.»

Δεν άργησαν να πάνε για ύπνο, και δεν άργησαν να ξυπνήσουν, μόλις πέντε ώρες αργότερα. Λες και η Cindy κατάλαβε πως θα έφευγε, ένιωσε την ανάγκη να τον δει και ήρθε στο σπίτι στις 6 τα χαράματα, λαχανιασμένη και ιδρώτας να στολίζει το μέτωπό της. Με το που είδε τις βαλίτσες και όλα τα σχετικά, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Το ήξερα,» είπε πνιχτά, «ήξερα πως δε θα έμενες εδώ...τι θα απογίνει το σπίτι μου λες; Τι θα το κάνω εγώ;»
«Θα το καθαρίζεις, δε θα το καθαρίζεις...; Να το βρω καθαρό όταν επιστρέψω.»
«Ναι όμως θα επιστρέψεις έτσι;» Πλέον τα δάκρυα έρεαν άφθονα και ρουφούσε τη μύτη της συνέχεια. «Θα γυρίσεις πίσω να σε ξαναδώ. Δε θα χαθείς πριν με χαιρετίσεις...»
«Το υπόσχομαι. Αντίο και καλή αντάμωση τώρα.»
«Παλιόπαιδο...!» Τον άρπαξε στην αγκαλιά της και τον πίεσε πολύ! Εκεί που ήταν έτοιμος να γελάσει ο σαμουράι, ένιωσε τη γυναίκα ν'αρπάζει κι εκείνον και να τον αγκαλιάζει σφιχτά! «Κι εσύ! Να είσαι καλά--κι εσύ κι ο σκύλος σου. Έδωσες ζωή πίσω σ'αυτό το σπίτι.»
«...εις το επανιδείν.» είπε κι εκείνος και για μια στιγμή, αφήσανε τη μεγαλύτερη κυρία να τους πνίξει με τις αγκαλιές της. Μετά την αγκάλιασαν κι εκείνοι με τη σειρά τους, ένας ένας, και κατευθύνθηκαν στο γραφείο της Hina...η οποία δε φαίνεται να είχε κοιμηθεί όλο το βράδυ. Με το που μπήκαν στο γραφείο της, είδαν το σταχτοδοχείο γεμάτο, τα μάτια της να έχουν κύκλους κι εκείνος ο χαρακτηριστικός λεκές από την κάφτρα στο πέτο της ήταν ακόμα εκεί. Ο Nanashi ούτε τώρα περίμενε έξω.
«Καπετάνιε Hina, ήρθα να υποβάλω την παραίτησή μου και την επιθυμία μου να γίνω Κυνηγός Επικηρυγμένων. Γι αυτό αν μπορούσατε να μου πείτε πού ακριβώς βρήκατε το πλοίο, θα το εκτιμούσα δεόντως.»
Ξεφύσηξε τον καπνό της και αναστέναξε. «Καλώς. Η παραίτησή σου γίνεται δεκτή. Το σπίτι θα παραμείνει στην ιδιοκτησία σου, εφόσον ο πατέρας σου το είχε εξαγοράσει από το ναυτικό. Σαν δείγμα της καλής θέλησης του Ναυτικού μα και της Καπετάνιου θα σου πει πού βρέθηκε το πλοίο, μα και θα σου επιτρέψει να ταξιδέψεις με τη Φρεγάτα του Ναυτικού εώς εκεί που χρειάζεσαι.» Αφού ρούφηξε κι άλλον καπνό, τον άφησε να μείνει λίγο μέσα της και μετά τον ελευθέρωσε. «Το πλοίο βρέθηκε στο Σκοτεινό πέρασμα. Ο Υποπλοίαρχος Rosh θα είναι ο Καπετάνιος της Φρεγάτας J Shell, πήγαινε να τον βρεις.»

Για τελευταία φορά, χτύπησε προσοχή. Τον μιμίθηκε κι ο Nanashi. Έκαναν μεταβολή κι έφυγαν. Με το που βγήκαν από τη βάση, ο Roger πήρε λαίμαργα αέρα στα πνευμόνια του και κοιταξε τον ουρανό. «Αααααχ, είχα δίκιο. Το Σκοτεινό πέρασμα δεν είναι κάτι τρομερό, απλώς εκεί χάνεται πρώτα ο ήλιος και τα νερά είναι πιο σκούρα. Και μάντεψε, είναι όντως σταυροδρόμι...για τρία νησιά. Las Camp, Erenbar και...Kashuan Kingdom.» Toν επόμενο προορισμό τους.