Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

I. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Πρώτο.
II. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο.
III. Το τέλος μιας εποχής.(παρελθόν minion)
IV. To μπλε του Ναυτικού.(παρελθόν minion)
V. Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Πρώτο.

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα:
O Nanashi Kojiro έφτασε στο νησί - βάση του Ναυτικού, Desatoya, με μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, εφόσον έπεσε μέσα στο νερό από το επιβατικό πλοίο που έπλεε προς Colt για να σώσει τον σκύλο του, Χνούδη. Ο Καπετάνιος του Ναυτικού πλοίου που τον έσωσε του μίλησε για τον Υπολοίαρχο Roger Michaels κι αφού οι δύο άντρες γνωρίστηκαν κι αμέσως συμπαθήθηκαν, ο σαμουράι αποφάσισε να βοηθήσει τον Ναυτικό με το πρόβλημά του με τον Πλωτάρχη Bryan Mikki, ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του γιου και της γυναίκας του.
Και τώρα η συνέχεια....

«Μπορείς να κάνεις τι;»
«Μπορώ να σε βοηθήσω με τον Πλωτάρχη Bryan Mikki, να τον ξεσκεπάσεις.»
Η καρδιά του άρχισε να χτυπά γρηγορότερα, κι όσο κι αν δεν ήθελε, δε μπορούσε να μη νιώσει τις ελπίδες του ν'αυξάνονται με το κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε! «...πώς;»
«Το όνομά μου είναι διάσημο επειδή πρόδωσα τον πρώην κύριό μου · μπορώ να του δώσω να καταλάβει αυτό που θέλω, όπως ότι το έκανα για τα χρήματα ή επειδή μου αρνήθηκε κάτι που ήθελα. Εφόσον είναι τόσο αλαζόνας και του αρέσει να χρησιμοποιεί κόσμο, δε θα είναι δύσκολο. Ίσως αν με πετούσες έξω από το σπίτι σου επειδή ας πούμε ανακάλυψες κάτι κακό για μένα...»
Ο Roger φάνηκε αρκετά σκεπτικός. «Δε θα ήθελα να σε βάλω σ'αυτήν τη θέση. Ο Bryan δε με υποπτεύετε καν. Μάλιστα νομίζει πως είμαστε επι καλοίς όροις. Επίσης, αν σε διώξω, όλο το νησί θα σου γυρίσει την πλάτη.»
«Τότε αν μου δώσεις τους φακέλους να τους μελετήσω είμαι σίγουρος πως μπορώ να βρω κάποιο στοιχείο που εσύ εξαιτίας της θέσης σου δε μπορείς να ακολουθήσεις, μα εγώ θα μπορέσω. Γενικώς, θα ήταν καλό να μας συστήσεις.»
«Θα μπεις σε όλον αυτόν τον κόπο; Για μένα;»
«Εσύ μου άνοιξες το σπίτι σου. Δεν ξέρω να κάνω κάτι καλά εκτός του μαγειρέματος και της ξιφασκίας και το δεύτερο δε θέλω να το εξασκήσω ακόμα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σε ξεπληρώσω.»
«Δεν χρειάζεται-»
«Χρειάζεται. Εμένα ο μπαμπούλας μου είναι ατιμασμένος · εσένα είναι ελεύθερος και "ήρωας πολέμου".»

Έμεινε με το πιρούνι μετέωρο για λίγη ώρα. «Μόλις τελειώσουμε με το φαΐ, θα σου φέρω τους φακέλους. Μπορείς να τους μελετήσεις με την ησυχία σου.» Αποφάσισε να τσιμπήσει την τελευταία του μπουκιά--γιατί με την ξαφνική ανυπομονησία που ένιωθε τώρα άλλο δε θα κατέβαινε. «Αν και δε νιώθω άνετα να σας συστήσω.»
«Γιατί;»
«Δε θα τον σύστηνα ούτε σε εχθρό μου.»
«Είναι ειδική περίπτωση. Δε θα το μετανιώσεις...από καμία άποψη.» Έβλεπε τον δισταγμό στον τρόπο που το σώμα του έκλινε κάπως μακριά απ'τον Nanashi και μόνο στη σκέψη. Μάλλον ανησυχούσε μην έχει κι άλλη ψυχή της οποίας να νιώθει υπεύθυνος για τον χαμό, όμως δε σκόπευε να πάθει τίποτα. Κι αμφέβαλε αν θα μπορούσαν να του κάνουν πολλά. «Το παν είναι να με εμπιστευτεί αρκετά για να με μισθώσει ή κάτι παρόμοιο. Να προσπαθήσει να με εκμεταλλευτεί.»
«Δεν είναι και οι πιο επιθυμητές συνθήκες αυτές που περιγράφεις.»
«Αν έχεις τον έλεγχο, είναι οι ιδανικές.»
«...τι εννοείς;»
«Ακριβώς αυτό που λέω. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να δημιουργηθούν από μόνες τους. Βέβαια αυτοί οι σχεδιασμοί πρέπει να περιμένουν να τον γνωρίσω. Οπότε για τώρα ας μην προτρέχουμε. Θα κοιτάξω και τους φακέλους.»
«...έχει δεν έχει αποτέλεσμα αυτό που θα κάνουμε, σε ευχαριστώ.»
«Μην το σκέφτεσαι. Πρέπει να δίνεις εξάλλου, όχι μόνο να παίρνεις. Παρά το ότι έγινε, τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ τυχερός. Είναι η ώρα μου να δώσω κάτι πίσω.»

Δύο ώρες μετά, ο Nanashi καθόταν στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού του οποίου η πλάτη ακουμπούσε στον τοίχο απέναντι απ'την κουζίνα, περιτριγυρισμένος από χαρτιά, δικές του σημειώσεις και λάμπες λαδιού για να βλέπει. Υπήρχε και καλύτερος φωτισμός, μα δεν ήθελε--είχε συνηθίσει έτσι όλη του τη ζωή και το προτιμούσε. Πάντα σκεφτόταν καλύτερα στο ημίφως έτσι κι αλλιώς. Υπήρχε άλλος ένας καναπές, δύο τρίτα σε μέγεθος αυτού και στα δεξιά του, τον οποίο μέχρι και πριν λίγα λεπτά χρησιμοποιούσε σαν ανάκλιντρο ο Roger. Όταν όμως ο Χνούδης άρχισε να διαμαρτύρεται και ο Nanashi τον πληροφόρησε ότι έτσι κάνει όταν θέλει τουαλέτα, αποφάσισε να τον βγάλει έξω εκείνος και να αφήσει τον σαμουράι στο διάβασμά του.

Η πολυθρόνα, απέναντι απ'τον καναπέ, παρέμενε άδεια, όμως...κάτι περίεργο γινόταν. Ήταν άδεια, όμως κάτι του έλεγε πως δεν ήταν αχρησιμοποίητη. Αν και φαινόταν πως δεν είχε καθίσει κανείς πάνω της για μέρες, κάτι σαν ριχτάρι είχε από πάνω, και ήταν το μόνο έπιπλο. Μπλε ρουά, με πιο ανοιχτό μπλε ή μαύρα "νερά", θύμιζε έντονα γυναικείο σάλι-...ω. Μπορεί να ήταν της γυναίκας του. Με τη συνειδητοποίηση αυτή, απέστρεψε το βλέμμα του βιαστικά, αλλά πώς κοίταξε αριστερά, είδε στο μικρό τραπεζάκι δίπλα του μια φωτογραφία. Απεικόνιζε μια χαμογελαστή γυναίκα να κρατά αγκαλιά ένα μικρό χαρούμενο παιδί, περίπου τεσσάρων. Μάλλον ήταν η γυναίκα κι ο γιός του, εφόσον δεν τους είχε ξαναδεί αλλά η φωτογραφία ήταν παλιά - είχαν αρχίσει να φαίνονται τα σημάδια του καιρού στο χαρτί της. Η Sae λοιπόν κι ο Kyle είχαν τα ίδια χρώματα: μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια, πιο ανοιχτό δέρμα από τον Roger. Έμοιαζαν και στο πρόσωπο--ίδια μύτη και στόμα. Όμως το σχήμα των ματιών του μικρού του θύμιζε έντονα τον Roger. Και χαμογελούσαν, με την πλάτη στον ήλιο, χαιρετώντας αυτόν που έπαιρνε την φωτογραφία...πώς άντεχε να το βλέπει αυτό; Κάθε μέρα εδώ μπροστά του και οι δύο, να τον κοιτάνε. Ο Nanashi θα είχε κρύψει κάθε ενθύμιο!

Μα ο Nanashi ήταν ο Nanashi κι ο Roger, o Roger. Όπως τα κατάφερνε κανείς καλό ήταν.

Λίγη ώρα μετά επέστρεψαν από τη βόλτα τους, και πάνω στην ώρα! Ο σαμουράι είχε κάνει μερικές άκρως ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις, ή μάλλον παρατηρήσεις, οι οποίες μπορεί να έπαιζαν μεγάλο ρόλο στη σύλληψη του Πλωτάρχη και μόλις που είχε τελειώσει το καθαρογράψιμο.

«Νομίζω ότι είναι σημαντικό να βρούμε την πηγή αυτού του μίγματος πυρίτιδας. Δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιήθηκε εδώ.» Ο Χνούδης πήγε και τον χαιρέτισε, γλείφοντας του το πρόσωπο. Ανταπέδωσε με ένα χάιδεμα πίσω από τα αυτιά.
«Ναι αλλά βρήκαμε το απόθεμα στην αποθήκη του νεκρού, του Ted. Δεν υπάρχει περίπτωση να το συνδέσουμε με τον Bryan.»
«Εγώ νομίζω πως δεν είναι τυχαίο μίγμα, ούτε έγινε τώρα πρώτη φορά.»
«Τι υποψιάζεσαι;»
«Ψάξε παλιές υποθέσεις που δεν έχουν λυθεί ή που θυμίζουν υπερβολικά την τωρινή. Μπορεί να βρεθεί πάλι αυτή η συνταγή. Κι αν γίνει αυτό, μπορούμε αμέσως να αρχίσουμε να ψάχνουμε για κάποιον "προμηθευτή"--κι έτσι διευρύνεται η έρευνα. Ακόμα μπορώ να αρχίσω να ρωτάω στα μέρη που φτιάχνουν το μίγμα αν κανείς ήρθε κι αγόρασε ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα για ιδιωτική χρήση πριν καιρό.»
«Δε θ'απαντήσουν σε ξένο. Εγώ θα πάω. Εσύ θα ψάξεις τους φακέλους που θα σου φέρω αύριο.»
«Καλώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Πότε θα με συστήσεις στον Πλωτάρχη;»
«...αύριο, εφόσον επιμένεις.» Η απροθυμία του ήταν έκδηλη.
«Υπέροχα. Κάτι ακόμα που με παραξένεψε είναι το γεγονός πως ο φόνος της γυναίκας σου έγινε τέτοια ώρα, μέσα στη βιβλιοθήκη. Και δεν υπήρχε ούτε ένας μάρτυρας; Ξέρω πως πολλοί νομίζουν πως επειδή οι Ναυτικοί είναι μαχητές δε διαβάζουν, αλλά ούτε ένας;»

«Πού το πας; Ότι ήταν σίγουρος πως θα ήταν μόνος;»
«Ακριβώς εκεί.»

Η αλήθεια ήταν πως όταν είχε διαβάσει την παντελή έλλειψη ανθρώπου στη βιβλιοθήκη σε κατά τ'άλλα μια πολυσυχναστη ώρα, του είχε φανεί παράξενο. Όμως εκείνη την περίοδο όλα πήγαιναν εναντίων του έτσι το είχε αποδώσει κι αυτό στην κακή του τύχη. Όμως τώρα, η εκδοχή του Nanashi έβγαζε νόημα, ειδικά αν σκεφτόταν κανείς τη νευρικότητα που πρέπει να είχε ο Ted πριν τον φόνο. Kαι μπορούσε πάντα να το ελέγξει. «Θα κοιτάξω τα αρχεία ασκήσεων εκείνης της μέρας.»
«Κι αν βρούμε παρόμοιες υποθέσεις, και εκείνων των ημερών. Μπορεί αν μαζευτούν πολλά παραδείγματα και σε όλα εμαφνίζεται το όνομά του...μπορεί να έχουμε τις απαρχές μιας δυνατής κατηγορίας.»

Το ηθικό του αναπτερώθηκε · το φως που είχε σβήσει μέσα του τη μέρα του θανάτου της γυναίκας του άναψε και πάλι. Μπορεί όντως να αποδιδόταν η δικαιοσύνη με την παρέμβαση αυτού του ανθρώπου. «Δεν το λέω αυτό σε πολλούς ανθρώπους, αλλά μου έφτιαξες τη μέρα...κι εσύ κι ο σκύλος σου.»
«Ο Χνούδης τι έκανε;»
«Τον πήγα από το σπίτι του Bryan για να δω πώς θα αντιδράσει και με το που μύρισε λίγο...κατούρησε τη βεράντα του.» Μέσα από τα γέλια των δύο ανδρών, ακούστηκε κάτι σαν "καλό παιδί" κι αρκετά μπράβο, ενώ εξοικονόμησε και παραπάνω λιχουδιές για το βράδυ.

Το δωμάτιο στο οποίο έμεινε το βράδυ εκείνο, ο Nanashi υπέθεσε πως ήταν ο ξενώνας, εφόσον πέρα από τα απολύτως απαραίτητα - ένα κρεββάτι, κομοδίνο, μια ντουλάπα και καθρέφτη - δεν υπήρχε τίποτα που να μαρτυρούσε πως έμεινε κάποτε άνθρωπος εκεί μέσα. Κι αν έκρινε από την απροθυμία του άντρα να αλλάξει τον γενικό διάκοσμο του σπιτιού, σιγά μην πείραζε το δωμάτιο του γιου του. Άλλαξε σεντόνια, μαξιλαροθήκες με τα καθαρά που τον προμήθευσε και ξάπλωσε. Κοιμήθηκε πιο εύκολα με τη σκέψη ότι δεν ήταν στο κρεββάτι κάποιου νεκρού...

Ο Χνούδης κοιμήθηκε πάνω στον καναπέ στο σαλόνι, εφόσον ο Roger δε φάνηκε να έχει κανένα πρόβλημα με τον σκύλο ν'ανεβαίνει στα έπιπλα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε πιο ξεκούραστος απ'ότι θυμάται τον εαυτό του εδώ και πολύ καιρό! Φαίνεται η εκμυστήρευση των προβλημάτων του στον Roger, καθώς και τ'αντίστροφο, ελάφρωσε πάρα πολύ την ψυχή μα και το μυαλό του. Μιας μορφής κάθαρσης εν τέλει, έτσι το ένιωσε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή για να φουσκώσει το στήθος του με την προοπτική μιας νέας ημέρας κι ελπίδας. Κι όπως το έκανε, μια υπέροχη μυρωδιά εισέβαλε στα ρουθούνια του: πρωινό. Κι ότι κι αν είχε ή ήταν, υπήρχε μέλι--το λάτρευε το μέλι. Σαν μαγεμένος, έκανε άκρη τα βαριά σκεπάσματα, έβαλε τα πόδια του στα σανδάλια και σηκώθηκε μηχανικά, ακολουθώντας την ευχάριστη οσμή.

Ενώ πλησίαζε στην κουζίνα, άκουγε όλο και περισσότερους θορύβους, μέχρι που έφτασε, και είδε έναν μικρό χαμό στο σαλόνι: καναπέδες εκτός θέσης, η πολυθρόνα στηριγμένη στον έναν από τους δύο καναπέδες και τα τραπεζάκια πάνω τους. Το χαλί είχε τραβηχτεί. Και στη μέση όλων αυτών, μία μεσήλικη γυναίκα με μακριά μαλλιά που το γκρίζο είχε αρχίσει να εισβάλλει μέσα στο σχεδόν μπλε χρώμα των μαλλιών της, φορούσε μια μακριά ποδιά και καθάριζε με μια σκούπα. Εκείνη τον εντόπισε αμέσως, του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε βουβά. Το επέστρεψε με μια κλίση του κεφαλιού του.

«Καλημέρα!» χαιρέτισε ο Roger, που φαινόταν μόνο η πλάτη του και πάνω, κρυμένος από τον τοίχο-bar που χώριζε τα δύο δωμάτια. Φαινόταν πως ήταν πάνω από το μάτι και μαγείρευε. «Κάνω τηγανίτες με μέλι, το αγαπημένο της Cindy. Cindy o Nanashi · Nanashi η Cindy.» Έδειξε με το κεφάλι του τη γυναίκα, χωρίς ποτέ να κοιτάει κανέναν από τους δύο κι εκείνοι βιαστικά ξαναχαιρετίθηκαν. «Έλα κι εσύ να φας, πρέπει να φύγουμε σε μισή ώρα το αργότερο. Ο Χνούδης ήδη καταβρόχθισε τη μερίδα του. Φυσικά όχι τηγανίτες, αλλά αυτό που του αναλογούσε.»

Σταμάτησε να στέκεται σαν έπιπλο στη μέση του χωλ και πλησίασε ακόμα περισσότερο, επιτέλους βλέποντας τον Χνούδη να τρώει κάτι που μόλις του πέταξε ο οικοδεσπότης. Το παράτησε πριν το φάει μόνο και μόνο για να τρίψει τη μουσούδα του στο χέρι του σαμουράι και μετά ξαναπεσε στο φαγητό. «Ηθελα να σε ρωτήσω, τα ρούχα μου πού μπορώ-;»
«Εκείνα τα μαύρα περίεργα που ήταν σαν φόρεμα λες; Τα έπλυνα ήδη! Πολύ βρώμικα ήτανε. Αλλά στεγνώνουν έξω και μην ανησυχείς, μέχρι τις δύο θα έχουνε στεγνώσει. Δεν είσαι απ'τα μέρη μας έτσι; Πώς λένε το νησί σου;»

«Yamagata.»
«Ααααα το ξέρω το μέρος! Ο Roger μου έχει μιλήσει γι αυτό. Πολύ τσάι πίνετε εκει βρε παιδιά, θα πάθει τίποτα ο προστάτης σας. Και το...σάκε πώς λέγεται, δυνατό. Απόσταξη ε; Πολύ δυνατό. Όλο στα ποτά είστε.»
Τα μάτια του Nanashi γούρλωσαν λίγο στην ξαφνική πολυλογία της γυναίκας, μα και τον τρόπο που διάλεγε να μιλήσει για μερικά πράγματα · ο Roger χασκογέλασε όσο πο ήσυχα μπορούσε και το έγνεψε να έρθει να φάει. «Αστην» είπε κουνώντας μόνο τα χείλη του «μπορεί να μιλάει για ώρες.» Το άρωμα έκανε την επάνοδό του και το στομάχι του να γουργουρίσει · κι αυτές οι τηγανίτες φαίνονταν τόσο λαχταριστές...! Έκατσε κι αμέσως του έφερε ένα πιάτο μπροστά του. «Φάε τώρα γρήγορα γρήγορα και άντε για μπάνιο. Μυρίζεις.»

Eντάξει, σκέφτηκε λίγο ενοχλημένος ενώ πήγε να μυρίσει τον εαυτό του, δεν είναι και τόσο τραγικ-...ναι, τώρα που το ξανασκεφτόταν ίσως το μπάνιο να ήταν καλή ιδέα. Καταβρόχθησε τις τηγανίτες του και μέσα σε πέντε λεπτά κατευθυνόταν στο μπάνιο. «Μην πνιγείς.» Τον "συμβούλεψε" όταν τον είδε να πίνει το νερό του λαίμαργα. Τον παρακολούθησε να τραβάει την καρέκλα. «Και νερό ζεστό δεν πρόλαβα να ετοιμάσω, να ξέρεις.» Σήκωσε τον αντίχειρά του για να του δείξει πως δεν είχε πρόβλημα σε απάντηση και χάθηκε πίσω από την πόρτα. «Cindy~~μήπως μπορούμε να χουμε τα ρούχα του έτοιμα μέχρι να βγει;»
Η γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά του, μόνο και μόνο για να τον κοιτάξει με αγανάκτηση. «Το ξέρω ότι είμαι λαμπρή, αλλά δεν είμαι κι ο ήλιος! Αμάν πια με τις γελοίες επιθυμίες σου. Μήπως θες και να γλείψω το πάτωμα; Να χρησιμοποιήσω τα μαλλιά μου για ξεσκονόπανο; Ή-»
Την έπιασε απ'τη μέση κι άρχισε να τη σμπρώχνει προς τη μπουγάδα. «Ωωωω, έλα τώρα, αφού μπορείς...! Κι άλλη φορά το χεις κάνει, και τα δικά μου ρούχα ήταν πιο χοντρά. Ε; Δε θα τον βοηθήσεις;» Ο γλυκερός του τόνος φάνηκε να κερδίζει την πεισματάρα γυναίκα που αναστενάζοντας, κούνησε το κεφάλι και δέχτηκε τη δουλειά της. «Και για να δεις πόσο σε εκτιμάω, θα σου βάλω έξτρα μέλι στις τηγανίτες σου.»

Στο δωμάτιό του, είκοσι λεπτά μετά, είχε επιτέλους φορέσει τα δικά του ρούχα. Του είχαν λείψει, και τα μπλουζάκια του Ναυτικού δεν ήταν και το καλύτερό του. Πήρε μια βαθιά αναπνοή · μύριζαν ωραία, πρέπει να είχαν πλυθεί με ροδόνερο. Ντύθηκε όμως γοργά, γιατί τα τριάντα λεπτά που του είχε δώσει στη διάθεσή του ο Roger κόντευαν να τελειώσουν, και ποτέ στη ζωή του ο σαμουράι δεν είχε αργήσει σε τίποτα. Δε θα ξεκινούσε τώρα. Έτσι, με τα δύο σπαθιά σφραγισμένα με τις αλυσίδες δεμένα ξανά στον γοφό του, το ένα πάνω απ'τ'άλλο, και τα μαλλιά δεμένα ψηλά, κίνησε για την έξοδο.

«Θα τον καταλάβεις αμέσως με το που τον δεις, αλλά ας τον περιγράψω καλού κακού:» ήταν η απάντηση του Roger όταν ο Nanashi αναρωτήθηκε για πρώτη φορά φωναχτά το πώς μπορεί να είναι ο Bryan. «Ψηλός, κανα δυο χρόνια μικρότερός μου, μακριά μαύρα μαλλιά που λες και γίνονται πράσινα στον ήλιο πιασμένα σε χαμηλή κοτσίδα, πράσινα μάτια, φοράει πάντα τη στολή του Πλωτάρχη, πάντα χαμογελάει και θέλει να τραβάει τα βλέμματα. Γι αυτό συνήθως έχει σε περίοπτη θέση κάποιο περίεργο κόσμημα, αν και ποτέ το ίδιο. Μπορεί να έιναι από δαχτυλίδι μέχρι σκουλαρήκια. Είναι...ε, δεν τον λες άσχημο. Θα τον καταλάβεις που σου λέω!»
«Κι αν κάνω αυτό που είπαμε θα με συμπαθήσει;»
«Ωωω ναι! Είναι περίεργος και αρέσκεται στην κολακεία. Θα τα πας περίφημα! Λίγο δουλικά να συμπεριφέρεσαι...»
Έγνεψε την κατανόησή του.
«Αφού θα σας συστήσω έτσι κι αλλιώς, μη μου αγχώνεσαι.»
«Δεν αγχώνομαι...όχι γι αυτό τουλάχιστον. Μια ανησυχία για το αν θα βρω τον Χνούδη σώο ή στον φούρνο με πατάτες την έχω πάντως εφόσον--» Τα γέλια του Roger υπερκάλυψαν την υπόλοιπη πρόταση του σαμουράι «--η Cindy δεν κατάφερε να τον χειριστεί κι αμέσως θύμωσε.»
«Η Cindy κατάφερε να προσέξει τον γιο μου χωρίς να τον σουβλίσει, ο σκύλος σου θα ναι εντάξει.» Το "ελπίζω" ήταν σιωπηλό.

Λίγο περπάτημα παραπάνω κι επιτέλους είχαν φτάσει στη βάση των Πεζοναυτών. Ήταν αρκετά εντυπωσιακό το μέγεθος από κοντά, κι όσο πλησίαζαν τόσο μεγλαύτερη φαινόταν...τερατούργημα θα το έλεγε κανονικά, αλλά προσπάθησε να φανεί επαρχιώτης και μαγεμένος, οπότε προτίμησε να μη σχολιάσει κι απλώς να γουρλώσει τα μάτια.

«Ναι ξέρω, είναι εντυπωσιακή όταν τη βλέπεις για πρώτη φορά,» είπε ο Roger αν και δε φάνηκε να καταλαβαίνει ότι ήταν προσποιητός ο ενθουσιασμός του «αλλά όταν έχεις μεγαλώσει εδώ παύει να είναι τόσο σπουδαίο. Άντε έλα μέσα.»

Το σχέδιο ήταν απλό: θα πήγαιναν στη βιβλιοθήκη ή σε κάποιο άλλο κοινόχρηστο μέρος της βάσης και θα περίμεναν να εμφανιστεί ο Bryan. Παρά τη μεγαλομανία του, ήταν τύπος και υπογραμμός - σε όσους δε ζητούσε χάρες - γι αυτό σίγουρα θα τον έβλεπαν σύντομα. Μόλις τον γνώριζε ο Nanashi, θα του λέγανε την ατυχία του άντρα να βρει δουλειά και την απόλυτη ένδεια στην οποία βρισκότανε, έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα πρόσχημα να βοηθήσει ο Πλωτάρχης, που σίγουρα θα θέλει να το κάνει με το που θα δει τα σπαθιά με τις αλυσίδες πάνω του. Όχι μόνο από περιέργεια μα και από μελλοντικό συμφέρον. Υπάρχει καλύτερος αποδιοπομπαίος τράγος από τον ξένο που ήρθε στο νησί; Με την ελπίδα ότι θα χρειάζεται κάποιον βέβαια, αλλιώς το σχέδιο θα πήγαινε στράφι.

Κι όσο ο Nanashi θα συζητούσε με τον Bryan, ο Roger θα αναφερόταν στην Hina - να την πληροφορήσει για την παρουσία του σαμουράι κυρίως - και μόλις έπαιρνε την έγκριση της Καπετάνιου, θα έψαχνε τους φακέλους ασκήσεων της βάσης, καθώς και το χρονικό δολοφονημένων - αυτόχειρων - συλληφθέντων παλιών Πεζοναυτών. Θα του έπαιρνε αρκετές ώρες όμως, γι αυτό έπρεπε να βρει αντικαταστάτη--η μόνη λεπτομέρεια που δε μπορούσε να ελέγξει. Θα ζητήσω από κάποιον και μακάρι να δεχτεί, αλλιώς θα πάνε όλα τρεις ώρες πίσω.