Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Επιτέλους βρήκε την ευακαιρία του κι ανέπτυξε για πρώτη φορά ταχύτητα! Κι εκεί που πήγε να περάσει στην πλάτη του, το χέρι του φαλακρού σταμάτησε τη φόρα του και τον βρήκε στο στέρνο. Έπεσε προς τα πίσω με δύναμη! Μα πώς στο καλό τον είδ...δεν τον είδε, όχι. Αλλά κατάλαβε τι θα έκανε κι έδρασε αναλόγως. Χεεεε, καιρό είχα να συναντήσω τόσο δυνατό αντίπαλο. Κι αυτό τον έκανε να χαμογελάσει προκλητικά. Θα κέρδιζε ακόμα και χωρίς σπαθί. Ο καπνός μπήκε ξανά στη θέση του, καλύπτοντας τα πρόσωπά τους, όμως πρόλαβε να δει το ίδιο προκλητικό χαμόγελο και στον γίγαντα.

Κι ενώ αυτοί οι δύο έδιναν τη δική τους μάχη, μία αλλη μάχη είχε έρθει στο τέλος της. Ο Jack απέφυγε σαν τρελός τις σφαίρες του Troy, μα πλέον η περισσότερη ενέργειά του είχε εξατμιστεί. Με το ζόρι το σώμα του συμβάδιζε με το μυαλό του. Τα πάντα πονούσαν. Η αναπνοή του ήταν βαριά. Και τα άκρα του ακόμα περισσότερο. Δεν το βαζε κάτω όμως, όχι. Σιγά μα σταθερά πήγαινε στο μέρος που ήξερε ότι ήταν οι διακόπτες. Και φυσικά η φασαρία των μηχανημάτων δε βοηθούσε στο να εντοπίζουν ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγμή και πλέον ο Κυνηγός ένιωθε πως ήταν μόνος του σ'αυτή τη μάχη. Και πάνω που ο στόχος του ήρθε σε σχετική εγγύτητα, τότε ήταν που έχασε και τη γη κάτω απ'τα πόδια του: μια σφαίρα διαπέρασε τη γάμπα του κι έπεσε στο πάτωμα. Αυτή τη φορά, δεν κατάφερε να την αποφύγει. Όμως εδώ κάτω μπορεί να είχε το πλεονέκτημα. Έβγαλε το μαχαίρι του, εγκαταλείποντας την κάθε προσπάθεια να περπατήσει, μόνο θα μπουσουλούσε. Προς τον νέο στόχο του.

Κατάλαβε ο ένας τι ήθελε να κάνει ο άλλος αμέσως. Ήταν σίγουρος πως αν δεν ήταν τυχερός ή όσο πιο γρήγορος γινόταν, δε θα ζούσε μετά απ'αυτό. Με το μαχαίρι οτυ καλυμμένο από αίμα του προηγούμενου και τα πόδια του άλλου μέσα στο οπτικό του πεδίο, έσερνε τα πόδια του. Άκουσε τον Troy να οπλίζει · η ώρα της αλήθειας. Το χέρι του σηκώθηκε κι έμπηξε το μαχαίρι στην πατούσα του με μανία! Ένας πυροβολισμός ακούστηκε...! Όμως ο μόνος που έπεσε, ήταν ο όρθιος. Με το ένα πόδι αδύνατο να κουνηθεί, ο υπόλοιπος έπεσε χάμω, αίμα να τρέχει από το στόμα και την πλάτη του. «Σε βρήκα παλιόπαιδο...!»

Ποτέ ξανά προσβολή προς το άτομό του δεν ακούστηκε τόσο κελαριστή, σαν ποίημα. «Υπολοίαρχε...! Είσαι καλά.»
«Κάπως, ναι. Πάμε να βοηθήσουμε τον άλλον γιατί αν συνεχίσει θα σπάσει το κεφάλι του.»
«Πάνε εσύ--εγώ θα ανοίξω τον εξαερισμό και θα κλείσω τα μηχανήματα.»


Γνέφοντας, εξαφανίστηκε μέσα στον καπνό. Κι ενώ τον έβλεπε να τρέχε εκεί που ο καπνός χωριζόταν, η μόνη λέξη που μπορούσε να σκεφτεί και πίστευε ότι ταίριαζε γάντι στον άντρα μπροστά του, χωρίς τη συνηθισμένη γραβάτα και καμπαρντίνα του, ήταν "αξιόπιστος". Ο Roger Michaels ήταν αξιόπιστος. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί φωναχτά, αλλά μόλις του έσωσε τη ζωή, οπότε ας το αναγνώριζε τουλάχιστον σιωπηλά. Καθώς πήγαινε, έχανε αίμα, μα ευτυχώς ήταν λίγο συγκριτικά μ'αυτό που μπορούσε να είναι. Δεν είχε πετύχει αρτηρία εξάλλου ήταν και δύσκολο εκεί, αλλά δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια να σταματήσει την αιμορραγία. Έφτασε όμως στα χειριστήρια πολύ πιο γρήγορα απ'ότι θα το κανε αν ενδιαφερόταν για την πληγή του. Έβαλε δύναμη στα χέρια του, και το εναπομείναν πόδι του και σηκώθηκε. Με δύναμη κατέβασε τον μοχλό και σιγά σιγά η φασαρία σταμάτησε. Μετά πάτησε το άλλο κουμπί δίπλα κι ο ένας εκκωφαντικός ήχος θόρυβος έβαλε σε λειτουργία όλα τα ανοίγματα στο ταβάνι κι έσπασε τον καπνό και φάνηκαν επιτέλους οι υπόλοιποι τρεις.

Ο γίγαντας κι ο Nanashi είχαν αίματα στο πρόσωπο και κόκκινα σημάδια στο σώμα, έτοιμα να γίνουν μελανιές. Λαχανιασμένοι, σε απόσταση ασφαλείας, το χέρι του σαμουράι είχε κρεμάσει ενώ ήταν φανερό πως το δεξί μάτι του μεγάλου άντρα ήταν άχρηστο. Έτοιμοι να ορμήξουν, σε θέσεις μάχης, υπλόγιζαν στο μυαλό τους την κάθε πιθανή επίθεση που θα τους έφερνε τη νίκη. Όμως όλες θα αποκρούονταν, όπως και μέχρι τώρα, και θα γινόταν αυτόματα η αντεπίθεση του άλλου. Όμως ακόμα και ο γίγαντας ήταν φανερό πως είχε αρχίσει να φτάνει στα όρια της αντοχής του, πόσο μάλλον ο Nanashi, που ακόμα ευχαριστούσε τον δάσκαλο San για όλες τις σκληρές κι ατέλειωτες ώρες προπόνησης. Κι εκεί που ήταν έτοιμοι επιτέλους να κάνουν το μεγάλο βήμα--ΜΠΑΜ! ακούστηκε, μια σφαίρα πέρασε σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο του σαμουράι, παίρνοντας λίγες απ'τις τρίχες του μαζί, για να καταλήξει στο παραγυμνασμένο στομάχι του ψηλού άντρα...σε δευτερόλεπτα ήρθε και η επόμενη σφαίρα, μισό εκατοστό πιο δεξιά. Κι άλλη μία. Κι άλλη μία...μέχρι που ο άντρας έχασε όλη του την αντοχή κι έπεσε στο πάτωμα μάλλον νεκρός. Γυρνώντας έκπληκτος, τα μάτια του Nanashi έπεσαν στη μορφή του Roger ακόμα να κοιτάει μέσα από τον στόχο του τουφεκιού του, με την κάνη να καπνίζει.

«Εντάξει είσαι, εκτός απ'τα φανερά;»
«Ναι. Ευχαριστώ για τη βοήθεια.» Στάθηκε όρθιος με την πλάτη τεντωμένη κι έψαξε τον Κυνηγό με το βλέμμα του. Κρυβόταν από τα μηχανήματα, όμως η απώλεια του καπνού ήταν σωτήρια και τον εντόπισε να κάθεται στο πάτωμα δίπλα απ'τα χειριστήρια. «Ήταν πολύ καλός σήμερα,» είπε εμπιστευτικά στον Ναυτικό.
«Πάω στοίχημα πως πάντα είναι καλός.»

Ανασήκωσαν τους ώμους ταυτόχρονα και πήγαν στον Jack, που βαριανάσαινε ακόμα, τα χέρια του να πιέζουν την πληγή. Τον φτάσανε αμέως και ο σαμουράι πρώτος έσκυψε από πάνω του. Με το που έφτασε, έκοψε όλο το μπατζάκι στο χτυπημένο πόδι για να ελαφρύνει την πίεση από την κάτω μεριά, και το έδεσε σφιχτά από πάνω. Είχε συνηθίσει να δένει χειρότερες πληγές, γι αυτό σχεδόν ανακουφίστηκε όταν είδε την έκταση του τραύματος. «Θα ανακτήσεις σύντομα πλήρη λειτουργία στο πόδι.» Το είπε με τον αέρα της εμπειρίας γι αυτό κανείς δεν τον αμφισβήτησε. Πέρασε το χέρι του Κυνηγού πάνω από το σβέρκο του και τον σήκωσε ψηλά. Πάτησε εκείνος το άλλο πόδι και κούτσα κούτσα ξεκίνησαν για να φύγουν.
«Νομίζω πως πλέον μπορούμε να πιάσουμε τον Πλωτάρχη χωρίς εμπόδια.»
«Ε, ναι, πια. Τι άλλο να πάθουμε για να το αποδείξουμε; Έχω αναφέρει στην Καπετάνιο την ανάμιξή σας έτσι κι αλλιώς οπότε αν θέλουμε πηγαίνουμε εκεί κατευθείαν, αφήνουμε το κουτσό και πάμε να τον πιάσουμε;»
«Εμένα μου ακούγεται πολύ καλό σχέδιο! Το νοσοκομείο είναι στη βάση έτσι κι αλλιώς...»
«Υπέροχα. Εμπρός μαρς αγόρια, στο καθήκον.»

Όταν έφτασαν στην Καπετάνιο μέχρι και ο Jack στάθηκε μόνος του, αν κι όχι σε προσοχή. Η Καπετάνιος τους υποδέχτηκε, τους συνεχάρη και τους διαβεβαίωσε πως οι πράξεις τους, σε συνεργασία με τις κοπέλες και τις μαρτυρίες τους, μα και τα αποψινά γεγονότα πλέον έχουν σβήσει τον Πλωτάρχη από τον κατάλογο του Ναυτικού. Όμως...όμως ο Roger ένιωθε άβολα. Υπήρχε κάτι που έκρυβε η Καπετανιος, ακριβώς όπως είχε κάνει όταν τον είχε καλέσει να του πει για τη γυναίκα του. Τον ζώσανε τα μαύρα φίδια. «Τι δε μας λέτε;»

Και οι δύο άντρες κοίταξαν πρώτα τον Ναυτικό απορημένοι κι αμέσως μετά την υψηλόβαθμη γυναίκα έκπληκτοι ν'ανακαλύψουν ότι ο Roger είχε δίκιο. «...το πρόσεξες. Ποτέ δε μένουν κρυφά τα κίνητρα των άλλων σε σένα, εξαιρετικά ένστικτα.»
Κανείς δε μίλησε όμως και η Καπετάνιος άναψε τσιγάρο. Αφού πήρε μια βαθιά τζούρα, κι άφησε τον καπνό, μίλησε. «Ο Bryan Mikki εθεάθη τελευταία φορά στο λιμάνι προ δώδεκα ωρών, κι εφόσον διατηρούσε ακόμα το αξίωμα και τον βαθμό του. Διέφυγε με ιδιωτικό πλοίο, χωρίς να το καταλάβουμε. Στείλαμε μία φρεγάτα να τον βρει, μα το μόνο που ευρέθη ήταν το πλοίο του, εγκαταλελειμμένο. Κάποιος ήρθε και τον παρέλαβε.»

Ησυχία επικράτησε · ο Nanashi αυτόματα γύρισε και κοίταξε ανήσυχος τον Roger. Και πράγματι, το χρώμα του είχε αλλάξει--πιο κόκκινος από ποτέ, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια - το δεύτερο κυριολεκτικά - να μη μιλήσει και πει κάτι που δε θέλει. Δάγκωνε το κάτω χείλος του τόσο πολύ και με τόσο μίσος που είχε ήδη ματώσει. Όλο του το πρόσωπο είχε παραμορφωθεί από θυμό. Και για πρώτη φορά τον είδε τόσο, μα τόσο, σοβαρό. Δε μίλησε κανείς γι αρκετή ώρα μέχρι που ο Jack, αμήχανα, διάλεξε να σπάσει τη σιωπή. «Δε μπορώ να πω πως δε στενοχωρήθηκα κι εγώ που δεν τον πιάσαμε...αλλά γιατί τέτοια αντίδραση; Τι δε μου είπατε;»
Πάνω που πήγε να απαντήσει "αργότερα" ο σαμουράι, ο Roger απευθύνθηκε στην Hina με απόλυτη επισημότητα, παίρνοντας στάση αναφοράς. «Θέλω να με αναθέσετε σαν αρχηγό της αποστολής της σύλληψης του Bryan Mikki.»
Αμέσως ο Nanashi μιμίθηκε στη στάση του και είπε σταθερά: «Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να συμμετέχω κι εγώ.»
«Επεκτείνω το αίτημά μου και για την παρουσία του Nanashi σαν προσωπικό βοηθό του επικεφαλή.» συμπλήρωσε ο Υπολποίαρχος. Αν δεν είχε το καθήκον να παραμείνει στο νησί, τέτοια ενέργεια που έβγαλαν και οι δύο, ο Jack θα ζητούσε να κάνει το ίδιο.

Όμως η Hina δε φάνηκε ανακουφισμένη που ζητούσαν κάτι που μπορούσε να τους δώσει. Κυρίως γιατί δε μπορούσε να τους το δώσει αυτό που ήθελαν. «Η έρευνά σας και το όνομα που μας έδωσες συνδέουν τον Πλωτάρχη με φόνους εδώ κι ενάμισι χρόνο. Αποδεικνύουν ότι ήταν ηθικός αυτουργός με άμεσο οικονομικό ή προσωπικό συμφέρον, όπως τη συγκάλυψη των βίαιων και παρανόμων πράξεων του, πέρα από κάθε αμφιβολία. Αυτό δεν είναι αρκετό; Έδειξες σε όλους τον πραγματικό εαυτό του.»

«...φόνοι; Οικονομικό και προσωπικό όφελος; Εγώ μόνο για τους βιασμούς ήξερα...»
«Φταίει και η Καπετάνιος σ'αυτό» είπε η Hina, και το διάσημο στους περισσότερους γνώρισμα της να μιλάει για τον εαυτό της στο τρίτο πρόσωπο εξέπληξε τον σαμουράι, που πρώτη φορά το άκουγε, μα όταν είδε πως ήταν ο μόνος που το θεώρησε περίεργο, δε μίλησε «που δε σου το ανέφερε όταν ήρθες να τη ρωτήσεις.»
«Δεν είναι αρκετό Καπετάνιε! Θέλω να τον πιάσω εγώ προσωπικά και να τον φέρω ενώπιον της δικαιοσύνης.»
«Είναι λογικός ο θυμός σου, μα το Ναυτικό δεν υποστηρίζει βεντέτες, ούτε πρέπει να φανεί εκδικητικό και μνησίκακο. Πλέον είναι ένας κοινός εγκληματίας. Θα επικυρηχθεί πάραυτα και θα χάσει όλα του τα προνόμια, ενώ η περιουσία του θα κατασχεθεί, εφόσον αποκτήθηκε με παράνομους τρόπους. Δεν έχει πλέον μέλλον, μόνο παρελθόν.»
«Ούτε αυτό είναι αρκετό για-»
«Αν ούτε αυτό είναι αρκετό για σένα, τότε η Καπετάνιος θεωρεί πως θολώνεται η κρίση σου από συναισθήματα. Αν ξεκουραστείς, το σκεφτείς ψύχραιμα κι έρθεις εδώ πάλι αύριο, η Καπετάνιος είναι πολύ σίγουρη πως θα έχεις αλλάξει γνώμη. Κι αν θες να επιστρέψεις σε πλοίο και να μην είσαι πλέον εκπαιδευτής, είσαι ευπρόσδεκτος να κάνεις την αλλαγή. Εξάλλου υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να αξιοποιηθεί ένα πλοίο του Ναυτικού από την ανεύρεση ενός εγκληματία.»
«Ακόμα κι αν αυτός ο εγκληματίας αδιαμφισβήτητα θα κάνει τα ίδια και χειρότερα πλέον αλλού;»
«...όπως όλοι οι  εγκληματίες...»

Αυτή ήταν χαζή ερώτηση, μέχρι και ο ίδιος το συνειδητοποίησε. Κούνησε το κεφάλι του για να ξεχάσει τη μικρή ντροπή και την κοίταξε με την ίδια αποφασιστικότητα. Και οι δύο άντρες, πρώτη φορά τον έβλεπαν να μιλά τόσο απόλυτα και τόσο δυνατά με τον οποιοδήποτε. Ο Nanashi τον καταλάβαινε βέβαια, αν και ο Jack δεν είχε ιδέα, παρά μόνο υπόννοιες. «Αυτή είναι η τελευταία σας λέξη;»
«Μάλιστα.»
«...κατανοητόν. Έχετε δίκιο. Το Ναυτικό δεν είναι ένα μέρος που κάποιος εξασκεί τη δύναμή του για προσωπικά ζητήματα. Όμως αυτό είναι που ήθελα και θέλω να κάνω.» Η ξαφνική του υποχώρηση φάνηκε να ικανοποιεί την Καπετάνιο...όμως ο Nanashi ήξερε. Θυμόταν αυτήν την νεκρική σχεδόν ηρεμία στο δικό του πρόσωπο όταν έμαθε την αλήθεια για τον πρώην Κύριο. Ήξερε τι ακολουθούσε. Έκλεισε τα μάτια του σφιχτά για να ακούσει μόνο τα επόμενα. «Υπέπεσε στην αντίληψή μου λοιπόν, πως πλέον δεν είμαι κατάλληλος να καταλαμβάνω μία τέτοια θέση όπως ο Υποπλοίαρχος.» Επιτέλους και η γυναίκα αντιλήφθηκε τη συνέχεια, όπως και ο Κυνηγός. Η γυναίκα φάνηκε να εκνευρίζεται λίγο, μα ο Κυνηγός ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί όταν είπε: «Θα ήθελα να υποβάλω την παραίτησή μου.»

Παραμένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα: Nanashi Kojiro & Roger Michaels (Minions της Lorenza Bane)

P.o.M. Points: 65

Belli: 195.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Φοβερή ιστορία! Η πλοκή ήταν άριστα δουλεμένη! Πάνω που δημιουργούσες "τρύπες", τις μπάλωνες αμέσως. Θα ήθελα πολύ να είχε διαφορετική έκβαση βέβαια, αλλά δεν έχω παράπονο (ξέχασα πως έπρεπε να γίνει Κυνηγός). Οι περιγραφές ήταν άψογες, οι διάλογοι ρεαλιστικοί και ακραία αστείοι και η μάχη στο τέλος ωραία παρουσιασμένη.


«Δηλαδή τελικά η δυσκοιλιότητα είναι απαραίτητη για να γίνεις ξιφομάχος στο νησί σας!»
Γέλασα υπερβολικά εδώ!