Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Έβγαλε από μία εσωτερική τσέπη ένα τσαλακωμένο...πράγμα. Είχε γίνει χάλια το πουκάμισο! Η αποδοκιμασία ήταν έκδηλη. «Μα πώς το κάνατε έτσι...πού θα βρω το σκίσιμ-Ω. Να το. Αρκετά μεγάλο.» Ακριβώς πριν έρθει, είχε αρπάξει ένα πουκάμισο, το σκισε επίτηδες και το χωσε εκεί, αλλά πού να της το πει αυτό; «Όπως και να χει, σας παρακαλώ μη συμπεριφέρεστε με τέτοιο τρόπο στα πουκάμισά σας...» Ήταν τόσο αυστηρή όσο κι απελπισμένη με την κατάσταση του ρούχου. «Δε μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα το φτιάξουμε τουλάχιστον όχι τέλεια, αλλά να στε σίγουρος πως θα είναι σιδερωμένο.»

Παραμίλησε για λίγο στον εαυτό της παράπονα, όπως "και πώς να μην το σιδερώσουμε--δε θα δούμε πού πρέπει να μπει η βελόνα" και "οι περισσότεροι άντρες είναι απαράδεκτοι με τα ρούχα" και "να παντρευτείτε όλοι να μην έχουμε τέτοια θύματα" αν και μετά φάνηκε να θυμάται πως είχε αλλά έχασε τη γυναίκα του και κοκκίνησε μέχρι τ'αυτιά. Χαμογέλασε στην περαιτέρω αμηχανία της, αλλά δεν είπε τίποτα--την άφησε να κάνει αυτό που έπρεπε. «Michaels να βάλω για όνομα ναι; Μέχρι πότε το θέλετε πίσω;»
«Όποτε γίνεται πριν τις 14.» Σήμερα ήταν 23 του προηγούμενου.
«Αααα, χαχαχα, μην ανησυχείτε, θα το έχετε πολύ πιο πριν. Δεν έχουμε και τόση δουλειά.»
«Χαίρομαι. Αφού δεν έχετε και τόση δουλειά» μιμήθηκε τον τόνο της, κάνοντάς την να χαχανίσει «να σου φέρω κι ένα ακόμα πουκάμισο;»
«Ω σίγουρα. Ίδιο όνομα;»
«Δεν είναι δικό μου αλλά γω θα το πάρω, οπότε γιατί όχι;»
«Καλύτερα να βάλουμε και τα δύο, να μπορεί να έρθει να το πάρει εκείνος αν το θελήσει. Όνομα;»
«Bryan Mikki.»

Η κοπέλα πάγωσε ολόκληρη. Το χαμόγελο έφυγε απ'τα χείλη της και δεν έλεγε να κινηθεί το στυλό πάνω στο χαρτί για να σημειώσει τ'όνομα. Μπορούσε να φανταστεί πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά της, ενώ κυριολεκτικά είδε ένα τρέμουλο να περνάει όλο της το σώμα. Ο λαιμός της στέγνωσε, εφόσον κατάπιε με μεγάλη δυσκολία.

«"Αααα, αυτό ήταν το χειρότερο όνομα που θα μπορούσε να μου πει. Δε θέλω να είμαι μόνη μου στο ίδιο δωμάτιο με τον Πλωτάρχη, δε θέλω καθόλου. Αλλά πώς να το πω; Πώς να το αρθρώσω που δε θα φανεί περίεργο μα και να τον πείσω να έρθει εκείνος κι όχι ο Πλωτάρχης, ειδικά μετά απ'αυτό που έιπα" φαίνεται να σκέφτεσαι δεσποινίς.» Τον κοίταξε αποσβολωμένη, πόσο μάλλον όταν ο τόνος του παρέμεινε ευχάριστος. «Κάνω λάθος;»
Τα μάτια της έτρεξαν σε όλο το μαγαζί, για μια διέξοδο απ'αυτήν τη συζήτηση, λες και θα την έβρισκε γραμμένη στους τοίχους. «Εγώ...όχι...δεν...ε, εννοώ...δεν ήθελα...ο Πλωτάρχης είναι π-π-π...πολύ...φιλικός και...»
«Μάλλον υπερβολικά φιλικός για τα γούστα σου ε;» Τότε τον κοίταξε κατάματα. «Σε κάνει να νιώθεις άβολα σωστά;» Επιφυλακτικά, μα σταθερά, έγνεψε τρεις φορές αργά. «Και καμιά φορά έχεις αυτό το περίεργο συναίσθημα πως δε θα σου βγει σε καλό να μείνετε μόνοι σας κάπου που δε σας φτάνουν τα μάτια του κόσμου, σωστά;» Θαρετά τώρα, έγνεψε δύο φορές. «Και ίσως έχεις ακούσει μία δύο φήμες να κυκλοφορούν πως δεν έχεις και τόσο άδικο να τον αποφεύγεις...ε;»
«Ναι.»
«Χμμμ, σε πιστεύω. Και η εμπειρία μου, μου έχει μάθει πως όταν μια γυναίκα αισθάνεται έτσι συνήθως έχει δίκιο. Πες μου λοιπόν, πόσο πολύ θες να φύγει το πρόβλημα;»
«Κύριε Michaels...δεν ήρθατε εδώ για το πουκάμισο έτσι;»
Χαμογέλασε πονηρά. «Ποιος ξέρει...; Εσύ σίγουρα όχι πάντως, ναι; Αν σε ρωτήσει κανείς, εγώ ένα πουκάμισο έφερα. Σωστά;»
«Σωστά.»

Το όνομα που έμαθε τον αναστάτωσε αρκετά. Η εικοσάχρονη Elizabeth Harleen είναι κόρη της Eileen Harleen, καλή φίλη της γυναίκας του και ικανότατη Ναυτικός. Γνωρίστηκαν όταν πρωτοήρθε στο νησί η Sae, κι ο ίδιος τότε την έμαθε καλύτερα, εφόσον οι οικογένειά της είχε αρκετά στενόμυαλες ιδέες για το τι πρέπει να είναι ένας Ναυτικός και μια γυναίκα. Έτσι δεν είχαν σχέσεις και μέχρι και τη γνωριμία τους δεν ήξερε κανείς πως η Elizabeth ήταν κόρη της. Την είχαν παρουσιάσει αδερφή της σε όλους. Μετά όμως, και με τη Sae σαν στήριγμα, αποκάλυψε την αλήθεια, πήρε την κόρη της και με τη βοήθεια της Hina βρήκε δωμάτιο μέσα στη βάση και μακριά από τον Αξιωματικό πατέρα της.

Το να μάθει ότι η κόρη της έπεσε θύμα αυτού του ζώου...ένιωσε τόσο άσχημα. Αν είχε ενδιαφερθεί νωρίτερα μπορεί να την είχε γλυτώσει. Ή αν είχε γίνει πιο πριν, τότε μπορεί να τη βοηθήσει με το να το αντιμετωπίσει. Υπήρχε και η πιθανότητα αυτός να επέστρεφε στα παλιά του θύματα, οπότε αν έλεγε έστω και βιαστικά ότι την ήξερε...μπορεί να δίσταζε να εμπλακεί μαζί της κι άλλο. Όπως και να χε, έπρεπε να κάνει την επίσκεψη. Ιδανικά, η Eileen θα έλειπε και θα κατάφερνε να μιλήσει μαζί της με απόλυτη ειλικρίνια. Αποκλείεται να της το είχε πει και να μην είχε κάνει κάτι γι αυτό, έτσι ήταν σίγουρος πως η μητέρα είχε πλήρη άγνοια. Και δεν ήθελε να ήταν αυτός που θα κάνει τα αποκαλυπτήρια με τίποτα.

Έτσι, όταν στάθηκε μπροστά από το δωμάτιό τους, ένα από τα μεγαλύτερα των κοιτώνων εφόσον στεγάζονταν δύο άτομα, κοντοστάθηκε λίγο πριν χτυπήσει την πόρτα. Προσπάθησε να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του · μόνο όταν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος χτύπησε την πόρτα. Αμέσως σχεδόν ακούστηκε το "έρχομαι" από μέσα και μέσα σε μισό λεπτό η πόρτα άνοιξε για να αποκαλύψει την Elizabeth. Η ξανθιά κοπέλα είχε μαζεμένα τα μαλλιά της σε ψηλό ατημέλητο κότσο που τρίχες πετούσαν από δω κι από κει, πρόχειρα ντυμένη με τα γυαλιά μυωπίας να γλυστρούν στη μύτη της. Το χαμόγελο αμέσως ήρθε στα χείλη της, με το που τον αντίκρυσε. «Ω, κύριε Roger! Περάστε!»

«Μμμ, εγώ είπα περάστε αλλά η μαμά δεν είναι εδώ, να ξέρετε.» πληροφόρησε η κοπέλα ενώ έκλεινε την πόρτα πίσω του.
«Βρε μη μου μιλάς στον πληθυντικό. Ολόκληρη κοπέλα είσαι τώρα...!» Κούνησε το κεφάλι του στην ένοχη έκφραση της κοπέλας, που έλεγε ότι δεν επρόκειτο να το κόψει τώρα σύντομα. «Και δε θέλω τη μαμά σου, με σένα ήθελα να τα πω λιγουλάκι.»
«Εμένα...; Γιατί;»
«Έλα να κάτσουμε και θα σου πω.»

Αν δεν είχε μάθει αυτό που έμαθε, θα θεωρούσε τον δισταγμό της απλή περιέργεια, όμως τώρα κάτι του έλεγε πως η ερώτηση ήταν περισσότερο για τη δική της αυτοσυντήρηση παρά από απλή επιθυμία να μάθει τον λόγο του. Δεν περιπλανήθηκε στο στο σπίτι, αλλά πέρασε την κουζίνα που ήταν ακριβώς στα αριστερά με το που μπήκε στο δωμάτιο, μα και το τραπέζι της κουζίνας, που ακόμα δεν είχε καθαριστεί από το σνακ που μόλις έκανε η κοπέλα - και την περίμενε σ'ένα πιάτο στον καναπέ - . Πήγε αμέσως στο σαλόνι, έκατσε αρκετά μακριά από το κρύο σάντουιτς, στην άλλη άκρη του μακρύ καναπέ και πήρε μια σκεπτική έκφραση. Όσο πλησίαζε, με αρκετή προσοχή, η κοπέλα η έκφρασή του έπαιρνε μια ολοένα και πιο σοβαρή τροπή. Στο τέλος, όταν η μικρή έκατσε δίπλα στο σάντουίτς της και το πήρε στην αγκαλιά της, τα καστανά της μάτια δεν είχαν φύγει από πάνω του.
«Λοιπόν;»
«'Εμαθα κάτι πολύ ανησυχητικό και για να είμαι ειλικρινής, απορώ πως δεν το είπες ήδη σε μένα ή στη μητέρα σου.»
Ένας μικρός πανικός την κατέλαβε. Στο καλό, δεν ήθελε να είναι αλήθεια. «Τι...τι εννοείς; Δεν έχω κάνει κάτι κακο΄, δεν έχω κάνει τίποτα κακό...τίποτα...δεν, εννοώ...τ-τι έμαθες για μένα;»
Προσπάθησε να μην φανεί η λύπησή του. «Δεν είπα ότι έκανες κάτι κακό, είπα ότι έμαθα κάτι ανησυχητικό.» Μια μικρή ανακούφιση την διαπέρασε, αλλά δεν διήρκησε και πολύ γιατί τη στιγμή που είπε «έχει να κάνει με τον Πλωτάρχη Bryan Mikki» το αίμα της σαν να σταμάτησε να κυλάει φάνηκε.

«Δες πώς έχει το πράγμα:» συνέχισε αμέσως για να μην την κρατάει πολύ ώρα σε αγωνία και φόβο για το τι θέλει να κάνει με τις πληροφορίες αυτές «εμένα μια νεαρή που δουλεύει με τη μαμά της στο μαγαζί της Κυρίας Rose μου είπε πως τη συμβούλεψες να μείνει όσο πιο μακριά μπορεί από τον Πλωτάρχη για το δικό της καλό. Μπορούσα να καταλάβω πως δεν έλεγε ψέματα.»
«Κ...και; Τι; Θες να μου πεις να μη διαδίδω τέτοια πράγματα για τον Πλωτάρχη;» Ξαφνικά θυμός ήρθε στην επιφάνεια. «Δεν το έκανα για να βλάψω κανέναν--τ'αντίθετο! Και της είπα να μην το πει σε κανέναν, να το κρατήσει για τον εαυτό της, απλώς...απλώς έπρεπε να της το πω.»
«Γιατί;»
«Δε θα καταλάβεις και να σου πω.» Υποτίμηση και απογοήτευση αντικατέστησαν τον θυμό.
«Κι αν καταλάβω;»
Σκέτη απογοήτευση τώρα. «...δε μπορείς.»
«Κι αν σου πω πως ήδη καταλαβαίνω;» Τον κοίταξε τότε. «Αν σου πω πως ξέρω γιατί της το είπες και απλώς θέλω να μου το επιβεβαιώσεις;»
«Πώ...πώς το ξέρεις; Και γιατί;»
«Δεν είμαι χαζός, Elizabeth. Όλη μέρα πάνω απ'το κεφάλι μου τον έχω, το παγώνι. Κορδώνεται και κοκορεύεται για πολλά πράγματα. Έχω μάθει να βλέπω ανάμεσα από τα λόγια του. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, πες μου την αλήθεια. Έγινε και σε σένα αυτό;» Δάγκωσε το χείλος της, χωρίς να ξέρει τι να κάνει. «Σου το κανε κι εσένα, πες μου;» Αν και το εξέφρασε σαν ερώτηση ήταν προφανές πως ήταν διαταγή. «Elizabeth, πες μου την αλήθεια. Μπορώ να σε βοηθήσω.»
«Πώς...;»
«Έχω ράμματα για τη γούνα του. Αλλά το σημαντικότερο απ'όλα είναι να μου υποσχεθείς πως θα το πεις στη μαμά σου όταν σου πω και θα δώσεις κατάθεση στην Καπετάνιο Hina όταν έρθει η ώρα.»

«Δ...» Ησυχία και σιωπηλά δάκρυα ήρθαν στα μάτια της. «Δεν καταλαβαίνεις...δε...μπορώ να...»
«Φυσικά μπορείς. Το μόνο που θέλω από σένα αυτήν τη στιγμή είναι να μου το επιβεβαιώσεις έτσι κι αλλιώς, τίποτα άλλο. Σου έκανε κακό, σωστά;»
«Δεν...έφταιγε εκείνος...τελείως...δεν είναι τόσο απλό.» Έτρεμε και προσπαθούσε να σταματήσει τα δάκρυα. Όμως μάταια. Αλλά και πάλι ήχο δεν έβγαζε.

Η καρδιά του σφίχτηκε. Άκου εκεί δεν έφταιγε εκείνος. Ήθελε να τον πιάσει τόσο πολύ...! Πήγε κι έκατσε πιο κοντά της, αρκετά κοντά για να μπορεί να της πιάσει το χέρι. «Άκου με, Elizabeth. Πες την αλήθεια σε μένα κι εγώ θα σε βοηθήσω. Τι έγινε;»
«Πριν...γίνει ό,τι γίνει, είχα πάει εγώ σ'αυτόν και του, του είπα ότι...ότι τον θαυμάζω. Και πως νομίζω ότι είναι υπέροχος άνθρωπος.» Περίμενε να συνεχίσει ενώ την έβλεπε να παλεύει για να πει τα επόμενα. «Του χαμογελούσα όλη την ώρα και για μια στιγμή είχα σκεφτεί πως, πώς θα ήθελα να με προσέξει, έστω και για λίγο. Έστω και για μια στιγμή. Αλλά...αλλά όταν με πρόσεξε εν τέλει, δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελα! Ήρθε τόσο κοντά μου που ένιωθα άβολα στην αρχή αλλά δεν είπα τίποτα και, και μετά απλώς...απλώς μου επιτέθηκε.»

Πάλεψε να μην κάνει εμετό, ενώ τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από το σώμα της. «Προσπάθησα να τον σταματήσω, φώναζα, τον χτυπούσα όπου μπορούσα! Αλλά δεν κατάφερα να τον σταματήσω. Αλλά υποθέτω πως για να μην τον σταμάτησα, τότε δεν ήθελα πραγματικά να τον σταματήσω, σωστά; Εγώ φταίω, σωστά; Έπρεπε να τον σταματήσω--και η μαμά το ίδιο θα κανε! Θα μου έλεγε το ίδιο έτσι κι αλλιώς είμαι σίγουρη. Γιατί δεν τον σταμάτησα επειδή είμαι αδύναμη...ή επειδή δεν το ήθελα, και-»

Τα πατρικά του ένστικτα πιο ζωντανά από ποτέ - τον τελευταίο καιρό τουλάχιστον - , πήγε δίπλα στην κοπέλα και την αγκάλιασε κι εκείνος. Χάιδεψε τα μαλλιά της. «Ηρέμησε, ηρέμησε, έλα.»

Προσπάθησε να είναι όσο πιο καθησυχαστικός μπορούσε, αλλά η μικρή τώρα έκλαιγε με αναφιλητά, παραδομένη στην απελπισία της. «Και δεν ήθελα να με ακουμπήσει, δεν ήθελα! Αλλά γιατί δεν το είπα αμέσως; Κάθε μέρα κάνω μπάνιο να εξαφανιστεί αυτή η απαίσια μυρωδιά μα δε λέει να φύγει από πάνω μου! Δε λέει να φύγει...»
«Σώπα κούκλα μου. Σώπα. Δε φταις εσύ. Δε φταις εσύ καθόλου. Αυτός και μόνο αυτός φταίει και θα φροντίσω να το μάθουν όλοι ότι είναι ένας κοινός εγκληματίας και τίποτα άλλο. Και η μαμά σου ποτέ δε θα σε κατηγορούσε, να το ξέρεις αυτό.»
«Η μαμά θα τον είχε αποθήσει σίγουρα! Δε θα έπεφτε θύμα αυτού του...του...»
«Τέρατος;»
«Ναι! Σε παρακαλώ μην το πεις στη μαμά! Μην το πεις σε κανένα!»
«Άκου με, Elizabeth. Αυτός ο άνθρωπος διέπραξε ένα ειδηχθές έγκλημα...και δεν είσαι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο θύμα. Κι εσύ μόνη σου δε μπορείς να τον σταματήσεις. Αυτό που θα κάνουμε είναι, όταν έρθει η ώρα, εσύ και άλλες κοπέλες που έπαθαν τα ίδια, θα μιλήσετε. Κι αν του έχει κάνει καμιά σας κανένα σημάδι, θα ήταν πολύ τυχερό.»

«Δ...δε θέλω να το μάθουν...δεν ξέρω πώς θα με-»
«Αντιμετωπίσουν;» Τον κοίταξε ένοχα. «Αν έχουν έστω και μία σταγόνα ηθικής θα καταλάβουν αμέσως ότι αυτός φταίει κι ότι σε εκμεταλλεύτηκε. Κι αν δεν το κάνουν όλοι, οι περισσότεροι...η μαμά σου συμπεριλαμβανομένου.» Πάλι δεν είχε πειστεί όμως. «Δες, δεν χρειάζεται να μιλήσεις δημοσίως τώρα. Μόνο σε μένα που το είπες, για τώρα, είναι αρκετό. Αλλά θέλω σιγά σιγά να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει για σένα αλλά και για πιθανά θύματα το να μιλήσεις επιτέλους. Και σίγουρα θα ξέρεις κι άλλες κοπέλες που πέρασαν το ίδιο με σένα, σωστά; Αν όλες σας ενωθείτε, νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε. Θα τον κλείσουμε φυλακή. Μαζί.»

Φάνηκε να της αρέσει η ιδέα περισσότερο από τον φόβο της οπότε έγνεψε αργά με το κεφάλι της. «Υπέροχα. Κι αν μπορείς να μου εκμυστηρευτείς τα ονόματα κάποιων κοριτσιών...»
«Ξέρω άλλες δύο: Madeline Trent και Olivia Conti. Δεκαεννέα χρόνων. Μένουν εκτός βάσης, με τις οικογένειές τους, γι αυτό αν πας, πάνε άλλη ώρα--προτιμότερο πριν τις τέσσερις.»
«Και πώς θα ξέρω ότι είναι αυτές;»
«Εντυπωσιακές κοπέλες και οι δύο, η πρώτη έχει σκούρα, μακριά, κόκκινα μαλλιά και γκρι μάτια, η άλλη πράσινα μακριά μαλλιά, όλο μπούκλες. Πανέμορφες...όλη την ώρα μαζί. Αν ρωτήσεις θα σου πουν πού μένουν.»
«Προτιμώ να μη ρωτήσω, δε θέλω να ξέρει κανείς ότι το κυνηγάω, έτσι ώστε να τον πιάσω.»
«Σωστά...εγώ πάντα τις συναντούσα στο σπίτι της δεύτερης. Μένουν δίπλα δίπλα βλέπεις και πάντα θα είναι η μία μαζί με την άλλη. Το σπίτι της είναι δύο τετράγωνα πριν τον δρόμο για τα χυτήρια, το σπίτι με τα κόκκινα τούβλα. Δεν το χάνεις.»
Της φίλησε το μέτωπο τότε και χάιδεψε την πλάτη της. «Είσαι γενναία. Δε θα το μετανιώσεις. Σ'ευχαριστώ που με βοήθησες.»

Όταν μετέφερε τα νέα στον Nanashi, περισσότερο αηδιασμένος, παρά ξαφνιασμένος φαινόταν ο προαναφερθής. Δεν τον εξέπληττε ούτε ότι ο αρθιμός των θυμάτων είναι μεγάλος--και ποιος ξέρει πόσο μεγάλος στην πραγματικότητα, ούτε ότι τις ήλεγχε μέσω φόβου. Ο Roger χαλάρωσε την γραβάτα του, φέρνοντας το ένα πόδι πάνω στο γόνατο, στον αγαπημένο του καναπέ. «Από δω και πέρα, θα δίνω το όνομα και τη διεύθυνση μου στις κοπέλες και θα τις λέω να έρχονται εκείνες σε μένα. Νομίζω είναι πιο πρακτικό και πιο εύκολο να με εμπιστευτούν αν τους το έχει πει μια ομοιοπαθούσα.»

Ο σαμουράι έγνεψε την συμφωνία του. «Δημιουργώντας αυτήν αλυσίδα, ελπίζω να αυξηθούν οι μαρτυρίες και να χτίσουμε, τουλάχιστον από αυτό το μέτωπο, μια ισχυρή υπόθεση.»
«Το καλύτερο απ'όλα θα ήταν να τον πιάναμε στα πράσα, αλλά είναι προσεχτικός. Σήμερα με είδε να κάνω βόλτα τον Χνούδη και ήταν υπερβολικά καλός μαζί μου, παρόλο που και πάλι ο Χνούδης του κατούρησε τη βεράντα.» H μικρή παύση για το γελάκι δεν έλειψε. «Έχω την εντύπωση πως πλησιάζει η στιγμή που θα με ρωτήσει για τα σπαθιά μου όμως. Είτε βιάζεται για κάτι...είτε θέλει νέο άτομο στη σφαίρα επιρροής του.»
«...ή και τα δύο.» Το είπαν ταυτόχρονα μετά από σκέψη ενός κλάσματος του δευτεροπλέπτου. Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον.
«Πάω για ένα μπάνιο εγώ, εσύ αν θες κοίταξε κι άλλο τους φακέλους...ή κάνε κάτι άλλο: φάε, παίξε με τον Χνούδη, διάβασε κανα βιβλίο. Μην ασχολείσαι όλο με την υπόθεση. Έχω αρχίσει να φοβάμαι πως εξαιτίας μου κάθεσαι όλη την ώρα λες κι έχεις έναν στύλο δεμένο στην πλάτη σου.»
«Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτήν τη στάση την έχω από τότε που ήμουν αρκετά δυνατός για να σηκώσω σπαθί.»
«Δηλαδή τελικά η δυσκοιλιότητα είναι απαραίτητη για να γίνεις ξιφομάχος στο νησί σας!»

Το χαζό μα αυτάρεσκο χαμόγελο του Roger συναντήθηκε με την αποδοκιμασία του Nanashi, που κατέληξε σε κούνημα του κεφαλιού με ένα μικρό μειδίαμα να διαγράφεται.

«Δες τι παρατήρησα,» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο σαμουράι στον Μαρίν με το που βγήκε από το μπάνιο κι έφτασε στο σαλόνι. Ακόμα είχε την πετσέτα γύρω από τους μηρούς του που έφτανε μέχρι και τα γόνατα, ενώ με μία μικρή έτριβε τα μαλλιά του για να φύγει το περιττό νερό και να στεγνώσουν πιο γρήγορα.
«Κααααααι, δεν άκουσες τίποτα απ'αυτά που σου είπα,» αποφάνθηκε ο Roger, όταν είδε τον πάκο των χαρτιών επίπεδο πλέον, και κάθε υπόθεση να έχει τη δική της θέση είτε στο πάτωμα, είτε στον καναπέ, να κυκλώνουν τον άντρα από τη Yamagata που πλέον είχε κάτσει οκλαδόν στο πάτωμα. Σε βαθιά περισυλλογή, το χέρι του στο πηγούνι σαν απόδειξη, κοιτούσε τον κάθε φάκελο που ακριβώς πίσω του είχε ένα χαρτί.
«Συμφωνήσαμε ότι είμαι δυσκοίλιος, έτσι πήρα το ελέυθερο.»
«Τι παρατήρησες λοιπόν;» κατάφερε να πει χωρίς να γελάσει, κοιτώντας πάνω από τον ώμο του καθήμενου άντρα.
«Έβαλα όλες τις υποθέσεις με χρονολογική σειρά και-.»
«Τι εννοείς; Δεν ήταν ήδη;! Δεν της πείραξα, τ'ορκίζομαι! Έτσι τις πήρα απ'το αρχείο.»
«...όταν τις έβαλα σε τάξη, έβγαλα ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: οι φόνοι με την περίεργη πυρίτιδα ξεκινάνε πριν είκοσι μήνες, ενώ οι φόνοι στο σύνολο πριν τριάντα. Κι απ'τη στιγμή που ξεκίνησαν, δε σημειώθηκε άλλος φόνο με άλλη μέθοδο.»
Έκατσε στα γόνατα δίπλα του. «...άρα, όποιος δημιούργησε το νέο μίγμα, ήρθε σε επαφή με τον Bryan εκείνο το μεσοδιάστημα--τους δέκα αυτούς μήνες! Ίσως...να έφτασε και στο νησί τότε. Αν σκεφτούμε τον χαρακτήρα του γενικώς μπορούμε να έρθουμε στα εξής συμπεράσματα: α)τον ήξερε από πιο πριν και τότε τον έπεισε/πίεσε να τη φτιάξει · β)τον έφερε στο νησί με αποκλειστικό λόγο να του φτιάξει την πυρίτιδα ή γ)ήρθε στο νησί κάπου ενδιάμεσα τότε και μέσα σε δέκα μήνες ή λιγότερο τον έκανε του χεριού του τόσο ώστε να του φτιάξει την πυρίτιδα!»

Χτύπησε το χέρι του στην παλάμη θριαμβευτικά! «Καλό στοιχείο!»