Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Όταν τα μετέφερε ο ένας στον άλλον κάθονταν στο τραπέζι της κουζίνας, μετά το καθιερωμένο - αν και αρκετά καθυστερημένο - φαΐ τους. Ο Χνούδης είχε φάει καλά και δεν έμπαινε στα πόδια τους και είχαν την άνεση να συζητήσουν χωρίς τις διακοπές ενός χνουδωτού κεφαλιού να χώνεται και να ζητάει. «Ίσως να γίνομαι παρανοϊκός, μα αυτό είναι ύποπτο. Τι λόγο έχει να σου ζητήσει κάτι τέτοιο;»
«Περιέγεια. Μπορεί να θέλει να τις "επισκεφθεί". Ο ίδιος είπε πως δεν κατάφερε να τις δει καλά για να τις διακρίνει.»
«Δε θα σου το είχε ζητήσει εχθές αυτό τότε; Σου είπε τόσο απροκάλυπτα ότι θέλει να τις πάρει κι αυτός. Δε θα κολλούσε εκεί.»
«...ίσως δεν είσαι και πολύ παρανοϊκός.»

Χτύπησε το χέρι του στο μέτωπο κι έτσι που το ανέβαζε, έκανε τα μαλλιά του προς τα πίσω και τα τράβηξε με μανία. Δάγκωνε το κάτω χείλος του σε απόγνωση και τραβούσε. «Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω!» Το κεφάλι του ξαφνικά έπεσε και χτύπησε σχεδόν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Τώρα ξάπλωσε προς τα πίσω λες και του είχε ανοίξει η μυτή. Σιγά σιγά φαινόταν σαν να χύνεται απ'την καρέκλα, πόδια και χέρια χαλαρά γύρω και κάτω. «Ααααααα,» έκανε ξεψυχισμένα «τι θα κάνουμε τώρα; Αν του δώσεις ψεύτικη λίστα μπορεί να το καταλάβει.» Ταυτόχρονα πήρε στα τυφλά μια πετσέτα από τον πάγκο, άνοιξε τη βρύση χρησιμοποιώντας την, κι αφού την έβρεξε καλά-καλά, έκλεισε τη βρύση με τον ίδιο τρόπο και την έβαλε πάνω από τα μάτια του. «Kι αν του δώσεις την πραγματική θα έχουμε άλλα προβλήματα. Δεν είναι χαζός, θα δει τα ονόματα...αλλά αν δεν του στείλεις τίποτα, θα είναι χειρότερα. Μπορούμε να του στείλουμε μία που να έχει και ψεύτικα και κανονικά ονόματα μέσα, αλλά...φοβάμαι μην πάει να επιτεθεί σε εκείνες. Γενικώς, δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερη επιλογή--μάλλον η λιγότερο χειρότρη.»
«Αυτή είναι η τελευταία, λίγο και από τα δύο.»
«Ναι αλλά το θέμα είναι πως άκουσε ότι σου αρέσουν συνομήλικες ή μεγαλύτερες. Πώς θα δικαιολογήσουμε τα εικοσάχρονα και-»
«Πειραματίζομαι.» Το είπε και μόνο που το έλεγε κανείς μπορούσε να καταλάβει πως ένιωθε ότι είχε ξεπέσει.
«Όσο κακό κι αν είναι, πραγματικά νομίζω πως θα το πιστέψει.» Τότε μόνο κάθισε σωστά κι απομάκρυνε την πετσέτα, πετώντας της στον νεροχύτη. «Καλώς, βάλε την Elizabeth αλλά και τη μητέρα της, Eileen! Βάλε και τις γυναίκες που θα σου πω:»
«Περίμενε να τα σημειώσω όμως.»

Συνέταξαν μια αρκετά πειστική λίστα, την έστειλαν και περίμεναν να δουν τις εξελίξεις. Λίγο πολύ τα πράγματα είχαν δρομολογηθεί πλέον, και το μόνο που είχε μείνει ήταν ο ψευτοφόνος. Αν όμως συνέχιζαν έτσι, μπορεί να μην προλάβαιναν να τον διαπράξουν. Όμως αν το έκαναν, μπορεί να μην υποψιαζόταν τίποτα ο Bryan. Και δε μπορούσαν ακριβώς να επισπεύσουν τον φόνο εφόσον είχαν υπολογίσει το νωρίτερα δυνατόν για να γίνει ήταν σε δύο μέρες, μία μέρα απέμενε. Άρα αν ήθελαν να κάνουν κάποια κίνηση για να του κερδίσουν την εμπιστοσύνη, δε θα μπορούσε να είναι αυτή. Απ'την άλλη, δεν ήξεραν τι άλλο μπορούσαν να κάνουν.

Λόγω του χαρακτήρα και των δύο αντρών, αποφάσισαν πως θα ήταν προτιμότερο να περιμένουν εφόσον κανείς δε θα μπορούσε αποτελεσματικά να προβλέψει/διαπράξει κάτι που θα εντυπωσίαζε ή θα ευχαριστούσε αυτόν τον άνθρωπο αν δεν ήταν στα ψέματα. Κι αν ήταν κάτι βιαστικά καμωμένο θα το καταλάβαινε, εξού και ο ενδελεχής σχεδιασμός για τη "μόνιμη εξαφάνιση" του Jack. Έτσι, έστερα από σιγή ιχθύος του Πλωτάρχη, κάτι που τους είχε αναστατώσει περισσότερο απ'ότι ήθελαν, παρόλο που ο ένας προσπαθούσε να καθησυχάσει τον άλλο λέγοντας πως το χε πει από μόνος του ότι από κει κι έπειτα δε θα επικοινωνούσαν ξανά, βάλανε σε λειτουργία το σχέδιο δολοφονίας.

Το σχέδιο ήταν το εξής: ο Jack τους είχε προμηθεύσει με περούκα που είχε το ίδιο χρώμα μαλλιών με τον ίδιο, ενώ τον είχαν προειδοποιήσει ειτε να φέρει δεύτερα ρούχα μαζί του ή να τους τα στείλει μαζί με την περούκα και να του τα δώσουν οι ίδιοι. Ο Roger θα κανόνιζε να βρει το πτώμα ενός πειρατή που να ταίριαζε στο σουλούπι του κυνηγού - αυτό που τους καθυστέρησε, εφόσον ο απαγχωνισμός δεν είχε γίνει ακόμα όταν το έψαξαν - και μετά ο Nanashi θα τον πετσόκοβε. Θα φαινόταν εκεί ένα ματωμένο πτώμα να πειστεί ο άλλος και μετά θα το έκαιγαν. Με όλη την επισημότητα που θα άρμοζε σε έναν κυνηγό επικυρησμένων.

Όμως όπως όλα τα σχέδια, έτσι κι αυτό, δεν πήγε όπως έπρεπε...γιατί τίποτα δεν πήγε σωστά! Το σώμα δεν το είχαν εγκαίρως κι ο Roger άργησε να φτάσει στον τόπο του εγκλήματος - ένα εργστάσιο του Ναυτικού υπο ανακαίνιση που το παραχώρησε η ίδια η Hina για "καλή τύχη" - τουλάχιστον μισή ώρα. Φυσικά έπρεπε να το ξεντύσει και να εξαφανίσει τα ρούχα, κι όλα αυτά εκεί που δε θα φαινότανε, όπου είχε την περισσότερη σκόνη και απαράμιλλη ζέστη. Είχε βγάλει μέχρι και την γραβάτα του - εννοείται τη γκαμπαρντίνα πρώτη -!

Το εργοστάσιο το ίδιο ήταν αρκετά απλοϊκό σαν οικοδόμημα. Υπήρχαν δύο όροφοι, με τον πάνω να είναι το ένα πέμπτο της αίθουσαν κάτω σε μέγεθος, εφόσον εκείνη είχε και τις μηχανές για την καταστευή τυφεκίων. Το δωμάτιο εκεί ψηλά, που χωριζόταν με γυαλί και τούβλα από το υπόλοιπο, στο οποίο οδηγούσε μία απότομη, πέτρινη σκάλα, είχε δύο γραφεία. Το κάθε ένα απ'αυτά είχε τη συνοδευτική ψηλή κι άνετη - γεμάτη σκόνη πλέον - καρέκλα, και μια ξύλινη αρχειοθήκη, ύψους σχεδόν ενός μέτρου. Δεν άνοιξε τα συρτάρια για να δει, αλλά μάλλον θα ήταν άδεια. Παλιά, άχρηστα χαρτιά παντού πάνω και κάτω απ'τα γραφεία. Και πίσω πίσω, στη μεριά που δε φαινόταν γιατί είχε τούβλα κι όχι γυαλί, εκείνη που δεν κοιτούσε την πόρτα, ο Roger πάσχιζε με το πτώμα του άτυχου πειρατή.

Βέβαια, η αργοπορία του έκανε μικρή διαφορά στους άλλους δύο άντρες οι οποίοι είχαν τα δικά τους προβλήματα. Ο Jack, πριν συναντηθεί με τον σαμουράι για να υποκριθεί πως πέφτει στην παγίδα του, έπεσε σε μια πραγματική ενέδρα σ'ένα σκοτεινό στενό: τρεις άντρες, οπλισμένοι σαν αστακοί με καλυμμένα τα πρόσωπα, τον πλησίασαν απ'όλες τις μεριές με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Η ώρα ήταν οχτώ το βράδυ και στη βιομηχανική περιοχή της βάσης, άρα δεν υπήρχε ψυχή. Ήταν αυτός κι αυτοί. Ταυτόχρονα, μόνο λίγα μέτρα μακριά, ο Nanashi έτρεχε κυκλικά και πολύ αργά - μα σταθερά - προς το μέρος ενός σκοπευτή φάντασμα. Τα βλήματα τον πήραν ξυστά αρκετές φορές, ευτυχώς αποφεύγοντας άμεσο πλήγμα χάριν στην εξαιρετική του ταχύτητα. Είχε καταλάβει πως ήταν ένας, που προσπαθούσε ν'αλλάζει τακτικά θέση, όμως πόσο γρήγορος να ήταν;

Κι ενώ ο Nanashi προσπαθούσε να ξεγελάσει τον άντρα που τον σημάδευε για το πόσο γρήγορος πραγματικά ήταν και προσάρμοζε λίγο λίγο την ταχύτητά του επίτηδες, για να δει μέχρι πού μπορεί να ακολουθήσει ο δράστης, ο Jack είχε τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Κοίταξε αμέσως τριγύρω του κι εκτίμησε την κατάσταση: στο στενό που τον βρήκαν περιστοιχιζόταν από ψηλά κτήρια/εργοστάσια--να τα σκαρφαλώσει τουλάχιστον αρκετά γρήγορα για να ξεφύγει δε γινόταν. Δίοδος διαφυγής ήταν μόνο μία, μα ήταν τυχαίο; Από τους δρόμους μπροστά, πίσω και δεξιά είχαν βγει οι τρεις άντρες. Αυτό σήμαινε πως ήθελαν να τον κάνουν να διαφύγει από τα αριστερά ή - στην καλύτερη περίπτωση - να τον σκοτώσουν οι ίδιοι εκεί. Άρα κάποιος τον περίμενε στο δρομάκι απ'τ'αριστερά για να τον σκοτώσει σε περίπτωση που οι άλλοι τρεις αποτύχουν.

Μπορεί να μην ήταν ψηλός, ή να μην έδειχνε τα 23 του έτη, όμως ήταν έξυπνος, πιο έξυπνος απ'ότι περιμένουν όλοι του οι εχθροί, πάντα υποτιμώντας τον. Γι αυτό ήξερε αμέσως ποια ήταν η σωστή πορεία: το σημείο συνάντησης με τον άντρα από τη Yamagata, Nanashi, που φαινόταν πολύ πιο ικανός στη μάχη από τον ίδιο, δεν απείχε πάνω από τριακόσια μέτρα. Αν συνέχιζε τον δρόμο του ως έχειν, αν δεν είχαν εμφανιστεί οι κρεμανταλάδες με τα ακριβώς ίδια μαύρα ρούχα, θα έστριβε κανονικά εδώ δεξιά και θα πήγαινε στον δρόμο του. Άρα...απλώς έπρεπε να κάνει το ίδιο. Μα πολύ πιο γρήγορα. Και σίγουρα υπερπηδώντας το εμπόδιο που είχε μπροστά του με μονάχα ένα περίστροφο κι ένα μαχαίρι. Πώς θα το έκανε; Απλό: και οι τρεις είχαν τουφέκια μαζί τους, μα τα είχαν στις πλάτες κρεμασμένα. Κρατούσαν ένα σπαθί κι ένα μαχαίρι στα χέρια τους οπότε θα αργούσαν να σκοπεύσουν. Αντιθέτως, για τον ίδιο θα ήταν πιο εύκολο να βγάλει τ'όπλο να αρχίσει να πυροβολάει τρέχοντας προς την κατεύθυνση που ήθελε. Έτσι θα γινόταν ένας εναντίον ενός που θα είχε ο Jack το προβάδισμα.

Όλα αυτά τα σκέφτηκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου · δεν είχαν προλάβει να κάνουν δύο βήματα καλά καλά, και ο Κυνηγός μπήκε σε λειτουργία. Έβγαλε το περίστροφο από την εύκολα προσβάσιμη θέση του, κρυμμένη μέσα από το επίτηδες ανοιχτό τζάκετ και ταυτόχρονα άρχισε να πυροβολάει και να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον τύπο στα δεξιά! Τους έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο--είχε δίκιο πως τον υποτιμούσανε! Ο τύπος έπεσε στο πλάι με μία βουτιά για ν'αποφύγει τα σκάγια, ρίχνοντας τα κοφτερά όπλα στην πορεία, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Jack! Δεν έχασε ούτε στιγμή και συνέχισε το τρέξιμο με όση δύναμη μπορούσαν να δώσουν τα πόδια του προς το σημείο συνάντησης.

Εκείνοι πρέπει ν'ανασυνταχθήκανε αμέσως, γιατί τους άκουγε να φωνάζουν εντολές ο ένας στον άλλον και μετά τα ποδοβολητά που τον ακολουθούσαν, όμως είχαν μείνει αρκετά πίσω. Αν ο σαμουράι ήταν εκεί που έπρεπε ή εκεί κοντά, δε θα είχε κανένα πρόβλημα! Αν. Κάτι του έλεγε πως δε θα είχε μείνει χωρίς τους δικούς του εχθρούς. Όμως ό,τι κι αν γινόταν, αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα: ο Πλωτάρχης τους κατάλαβε κι έβαλε να τους σκοτώσουν όλους. Όχι μόνο τον ίδιο, αλλιώς θα άφηνε τον Nanashi να το κάνει.

Ο οποίος τώρα είχε ανέβει στην ταράτσα του χαμηλού κτηρίου απέναντί του, από κει που έφευγαν οι σφαίρες, και πλησίαζε τον δράστη! Βέβαια, ο μαυρομάλλης άντρας ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, αν και προτίμησε την χρονοβόρα επιλογή: πλέον είχε φτάσει στα τρία μέτρα του σκοπευτή και τον έβλεπε καθαρότατα. Δεν το πίστεψε στην αρχή μα ήταν ο ίδιος άντρας που είχε πετάξει μέσα από τη τζαμαρία ο Roger τόσο καιρό πριν! Ποτέ δεν τον είχε ρωτήσει τι στο καλό είχε κάνει, μα φαίνεται πως ό,τι κι αν ήταν καλά του είχε κάνει--και λίγα ήταν. Το χέρι του πήγε από ένστικτο στον γοφό του για να πιάσει το σπαθί, όμως δεν ήταν εκεί.

Ο Roger είχε πει θα έφερνε τα όπλα κι εκείνος δεν ήθελε με τίποτα να πάρει τα δικα του...θα του ήταν πιο δύσκολο να τον ακινητοποιήσει. Αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο!  Αποφεύγοντας άλλη μία σφαίρα στο τσακ, το μάγουλό του να ματώνει λίγο από την ελάχιστη επαφή, αποφάσισε να επιστρετεύσει τον πραγματικό του άσσο. Αν και δεν χάθηκε τελείως από τα μάτια του αντιπάλου του - επίτηδες - η κίνησή του φάνηκε να ρέει, σαν νερό και πάλι δεν κατάλαβε ο τυφεκιοφόρος πώς στο καλό ο σαμουράι ξαφνικά βρέθηκε δίπλα του. Μέχρι να το στρέψει εναντίον του, πάνω κι αριστερά, ο Nanashi το είχε ήδη πιάσει και με δύναμη το τράβηξε απ'τα χέρια του! Πλέον άοπλος, ο ξανθός Ναυτικός πήγε να πέσει πάνω του. Όμως ξαφνικά...οι εικόνες άλλαξαν χρώμα, έγιναν ακόμα πιο μαύρες. Ο σαμουράι φαινόταν όλο και πιο μακριά, ενώ σαν κάποιος να πήρε το κεφάλι στα χέρια του και να το κούνησε, ένιωθε ο εγκέφαλός του να χει φύγει από τη θέση του. Όλα καλύφθηκαν από σκοτάδι και τα μάτια του έκλεισαν. Έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος.

Ο Nanashi ήταν έξυπνος κι αποτελεσματικός άνθρωπος, μα αναμφίβολα έβλεπε τον εχθρό μπροστά του μόνο, ό,τι κι αν έκανε, και όχι το τι μπορει να παθαίνουν οι άλλοι. Έτσι, αφού χτύπησε τον τύπο στο κεφάλι και τον έβγαλε αναίσθητο, σκέφτηκε να του σπάσει το πόδι ώστε να μη μπορεί να τρέξει. Δεν τον λυπήθηκε καθόλου και με το ίδιο τουφέκι, χτύπησε το πόδι στο γόνατο με περισσή μανία. Άκουσε τα κόκκαλα να σπάνε · η τσιρίδα του πλέον αρκετά ξύπνιου άντρα ήταν απόδειξη. Τον έβγαλε αναίσθητο ξανά. Μόνο τότε σκέφτηκε...οι υπόλοιποι τι μπορεί να κάνουν; Ειδικά ο Jack, που ήταν ο στόχος εξαρχής. Εκεί στην οροφή που ήταν - σίγουρα είχε καλύτερο οπτικό πεδίο από το έδαφος - άρχισε να κοιτάει τριγύρω. Προς μεγάλη του έκπληξη τον είδε να τρέχει σαν τρελός! Περίπου δέκα μέτρα πιο πίσω του είδε δύο άντρες με όπλα να τον κυνηγάνε. Χωρίς πολλά πολλά, είδε αν το τουφέκι ήταν έτοιμο να πυροβολήσει. Το επιβεβαίωσε και στόχευσε...

Ο Jack ένιωθε τα πνευμόνια του να μικραίνουν · σιγά σιγά η αναπνοή του σωνόταν. Τα πόδια του έκαιγαν από την υπερπροσπάθεια! Τα τελευταία πέντε λεπτά - σίγουρα παραπάνω, μα αυτός ήθελε να πιστεύει έτσι - έτρεχε να ξεφύγει από τους διώκτες του! Ο τέταρτος, που οντως τον περίμενε απ'την άλλη, ήταν ο πρώτος που τον απείλησε πραγματικά. Το περίστροφο πέτυχε τον έναν από τους τρεις σχετικά νωρίς κι έτσι είχαν μείνει τρεις να τον καταδιώκουν. Το μα χαίρι του αστόχησε, όμως όταν πέταξε το ίδιο το οπλάκι, χτύπησε από καθαρή τύχη τον τρίτο στο κεφάλι! Ρίχνοντάς τον αναίσθητο, έμειναν δύο πανομοιότυποι άνθρωποι να τον κυνηγάνε. Ο τέταρτος, ο τελευταίος, είχε πυροβολήσει και τον πήρε ξυστά! Δεν το απέφυγε συνειδητά, απλώς έτρεχε σε ακανόνιστη πορεία για να τους δυσκολεύει και φάνηκε πως λειτούργησε. Σκάγια τον περιτριγύριζαν ευτυχώς όμως ποτέ δεν τον πετύχαιναν. Αλλά είδε μια σφαίρα να σκάει μπροστά του και κόπηκε η ανάσα του για μια στιγμή.

Ξαφνικά βγήκε σε αδιέξοδο. Μπροστά του ήταν ένας τεράστιος τοίχος που πήγαινε για πολλά μέτρα χωρίς κανένα τρόπο να σκαρφαλώσει. Δεξιά, αριστερά, καμία διέξοδος. Αυτό ήταν, σκέφτηκε, θα με σκοτ--Ένας κρότος ακούστηκε · ο Jack έκλεισε τα μάτια του για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, μη θέλοντας να δει τον θάνατό του. Όμως όταν ξανάνοιξαν, δεν είδαν αίμα δικό του. Μα ο ένας εκ των δύο κυνηγών του, κοιτούσε σαστισμένος τα χέρια του. Κόκκινο ανέβλυζε από κει και δε μπορούσε να μιλήσει, μόνο τα κοίταζε, νοσηρά γοητευμένος. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με όλους να παρακολουθούν τη σκηνή ταραγμένοι, ένας ήχος ακόμα ακούστηκε. Σαν κάτι να σκίζει τον αέρα με τρομερή ταχύτητα, από ψηλά κι εμπρός...σήκωσαν οι δύο μεταμφιεσμένοι εγκληματίες το κεφάλι, το γύρισε προς τα πίσω ο Κυνηγός...και παρακολούθησαν με την ίδια νοσηρή περιέργεια, ένα μαχαίρι να ταξιδεύει και να καρφώνεται με ακρίβεια, στο μπράτσο του άλλου.

Κραυγές πόνου κι αγωνίας ακούστηκαν και τώρα και οι δύο προσπαθούσαν να κοιτάξουν τις πληγές τους  από το να επιτεθούν στον Jack. O μαυροφορεμένος με τις τραυματισμένες παλάμες εκλιπαρούσε τον άλλον για βοήθεια, ο οποίος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε υπό τις συνθήκες και είχε ήδη σκίσει το ύφασμα από το άλλο του μπράτσο για να βοηθήσει τον συνεργάτη του. Κι εκεί που πήγαν να γιατροπορευτούν, βήματα ακούστηκαν από πολύ κοντά: μέσα σε στιγμές που μπορούσαν να μετρηθούν μόνο με το ανοιγόκλεισμα των ματιών, η φιγούρα του εξίσου μαυροφορεμένου, μα χωρίς τίποτα να του καλύπτει το πρόσωπο εκτός από το λιγοστό αίμα των πληγών του, εμφανίστηκε ο "ξένος". Με μία ταχύτατη κίνηση έφτασε πίσω από τους δύο άντρες και χτύπησε τον πρώτο στο σβέρκο. Πριν πέσει στο σκληρό κρύο έδαφος, είχε βγει αναίσθητος κι ο άλλος. Με διαφορά κλασμάτων, οι δύο άντρες χτύπησαν το τσιμέντο.

«Είσαι καλά;»
Κατάπιε το σάλιο του και μαζί μ'αυτό τον ενθουσιασμό του. «...ναι. Ευχαριστώ. Αλλά το βλέπω λίγο ειρωνικό να το ρωτάς εσύ αυτό.» Έδειξε με το κεφάλι του τα πολλά "κοψίματα" που στην πραγματικότητα ήταν και καψήματα απ'τις σφαίρες, παντού στα πόδια και τα χέρια του--κι ένα μάλιστα στο πρόσωπο.
«Δεν είναι κάτι σοβαρό.» Η υπόννοια του "έχω πάθει πολύ χειρότερα, δε βλέπεις τα υπόλοιπα σημάδια στο πρόσωπο;" ήταν έντονη στο βλέμμα του. Ξαφνικά όμως κάτι πρωτόγνωρο φάνηκε να καταλαμβάνει για μια στιγμή το πρόσωπο του σοβαρού άντρα, που θύμιζε ενοχή και ίσως αμέλεια, όμως χάθηκε για να πει με ψυχραιμία: «Πάμε γρήγορα στον Roger.»

Nα κάτι που δεν είχε σκεφτεί κανείς από τους δύο πιο πριν. Τι στο καλό είχε απογίνει ο Roger? Αν αυτοί που ήταν σε ανοικτό χώρο έπαθαν αυτά...τότε ο Ναυτικός, παγιδευμένος μέσα στο εργοστάσιο, τι μπορεί να είχε απογίνει; Φόβος, ενοχή, αναστάτωση και μια δειλή ελπίδα πάλευαν στα στομάχια των δύο ανδρών που τώρα έτρεχαν με άλλο σκοπό στο μέρος του "φόνου".

Όταν φτάσανε, η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη κι εκκωφαντικός θόρυβος ερχόταν από μέσα! Θόρυβος που δικαιολογούταν μόνο αν δούλευαν οι μηχανές, όμως το εργοστάσιο ήταν δια μέσου μιας ανακαίνισης...σωστά; Αλλά να που αυτό δεν είχε σημασία! Όλες οι μηχανές δούλευαν στην μεγαλύτερη ασφαλή ταχύτητα. Σκόνη πετούσε ψηλά, κάνοντάς του να βήχουν, μα είχε τη διπλή λειτουργία ότι δημιούργησε ένα μικρό σύννεφο, μια τεχνητή ομίχλη, η οποία προσέφερε την τέλεια κάλυψη. Και οι δύο ήλπιζαν να ήταν ο Roger που το σκέφτηκε κι όχι οι άλλοι, γιατί τουλάχιστον αυτό σήμαινε πως πρόλαβε να αντιδράσει πριν τον χαμό--περισσότερες ευκαιρίες να τον βρουν ζωντανό.

«Ακολούθα με.» Δεν ήταν και η πρώτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που είχε βρεθεί ο σαμουράι. Ήξερε πως έπρεπε να κινηθεί.
«Εσύ ακολούθα με. Ξέρω που βρίσκονται τα κουμπιά του εξαερισμού. Ο,τι άλλο κι αν θέλουμε να κάνουμε, ορατότητα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος μας.»
«...θα σ'εμπιστευτώ.»

Με την ελπίδα πως δε χειροτέρευαν τα πράγματα για τον συνεργάτη τους, και οι δύο κινήθηκαν όσο πιο αθόρυβα γινόταν, αφού Nanashi έδωσε στον Jack να κρατάει τη μία άκρη ενός σκοινιού που βρήκαν εκεί δίπλα, κι εκείνος την άλλη. Δεν του το είχε ο σαμουράι, αλλά πραγματικά ελίσσοταν σαν γάτα ο μικρός, κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη. Όμως πάνω που το σκέφτηκε, τον ένιωσε να πέφτει πάνω σε κάποιον! «Αουτς! Ηλίθιε έπεσες πάνω μου.» Ω όχι.
«Όχι δεν έπεσα.»
«Τό-ωωω!»

Ο Jack χρησιμοποίησε το μαχαίρι που πήρε από έναν από τους δύο άντρες που τον κυνηγούσαν, και πριν το καταλάβει τι γίνεται ο άλλος πλήρως, τον μαχαίρωσε! Δεν ήξερε που τον βρήκε ακριβώς, μα ήταν σίγουρος πως πέτυχε καλό μέρος, έφοσον τον ένιωσε να πέφτει, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατηθεί πάνω από τον ίδιο τον δράστη. «JO ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!?»

Όταν η απάντηση δεν ήρθε ποτέ, άρχισε να επιτείθεται στα τυφλά! Είχαν τουφέκια, κι ένιωσε την κάνη να τον βρίσκει στην πλάτη. Αφού έσκυψε - πολύ βαθιά - ακριβώς μία στιγμή πριν αποκτήσει τρύπα στην πλάτη, ο Jack τράβηξε με επείγουσα δύναμη το σχοινί για να δώσει στον Nanashi να καταλάβει πως έπρεπε να φύγουν, με μια μικρή κλίση προς τα αριστερά - εφόσον η πλάτη του κοιτούσε προς τα κει - . Εντυπωσιασμένος από την ικανότητα του μικορύ να κάνει όλες τις σωστές επιλογές ακόμα και υπο τόση πίεση, ο σαμουράι αμέσως κινήθηκε προς τα κει, παίρνοντας και τον μικρό μαζί με τη φόρα του, γλυτώνοντάς τον από έναν ακόμα πυροβολισμό.

«Δεν ακούω άλλον να έρχεται να τους βοηθήσει, πρέπει να είναι μόνο οι δυο τους.»
«Συμφωνώ,» είπε αφού συνειδητοποίησε πως με τόσο καπνό δεν τον είδε με τίποτα να γνέφει.

Σαν το μεγαλύτερο χαστούκι στην ιστορία της τύχης μα και της ειρωνίας, ο σαμουράι έπεσε πάνω σε μια φαρδιά, στιβαρή πλάτη. Και όσο γυμνασμένος κι αν ήταν ο Roger δεν ήταν τόσο πολύ, ούτε τόσο ψηλός! Από αντανακλαστικά και μόνο πήδηξε προς τα πίσω, όμως και πάλι ένιωσε ένα χέρι να τον χτυπάει ξυστά στο πρόσωπο--αλλά κι αυτό ήταν αρκετό για να πονέσει πολύ. Πού να φάει κανονικό χτύπημα! Η απότομη κίνηση ειδοποίησε τον Jack για τον κίνδυνο, ο οποίος προσπάθησε να του πορσφέρει το μαχαίρι με όσο πιο ασφαλή τρόπο μπορούσε, αλλά ο Nanashi το αρνήθηκε. Αν δε μπορούσε να σώσει έναν άνθρωπο, δεν είχε δικαίωμα να μαχαιρώσει έναν άλλον, όταν δε μπορούσε να δει πού θα πάει το μαχαίρι του. Πριν μπορούσε να σημαδεύσει κάπου μη θανάσιμα, αλλά τώρα όχι. Γι αυτό συνέχισε να πηγάινει προς τα πίσω, ο Jack να παλεύει να τον φτάσει, ενώ έβλεπαν μα και ένιωθαν αμφότεροι τον καπνό να διαλύεται εκεί που τα άκρα του τρομακτικά μυώδη άντρα χτυπούσαν!
«ΕΔΩ TROY!»

O Troy μόνο χαζός δεν ήταν, και ο πρώτος πυροβολισμός ήρθε πριν τελειώσει η φράση του εξίσου εύστροφου άντρα μπροστά τους! Αν κάτι εκνεύριζε τον Κυνηγό, ήταν άνθρωποι που έκοβε το μυαλό ους, αλλά ήταν και τόσο δυνατοί εφόσον το έπαιρνε σαν προσωπική προσβολή. Όμως λίγα πράγματα μπορούσε να κάνει πλέον και αυτό ήταν να αποφεύγει τις σφαίρες αλλά και να αφήσει το σχοινί για να μη δυσκολεύει τις κινήσεις του σαμουράι.

Ο οποίος ένιωσε απέραντη ευγνωμοσύνη τη στιγμή που το έκανε, εφόσον πλέον μπορούσε να το αφήσει κι εκείνος, και να παλέψει με όση ευελιξία μπορούσε. Οι σφαίρες δεν τον απασχολούσαν--ήταν πολύ κοντά με τον τεράστιο φαλακρό εχθρό του, που είχε τους μυς του εκτεθειμένους στα στοιχεία από τη μέση και πάνω. Πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, πίσω μπρος · όλες τις κατευθύνσεις δοκίμασε, μα σε όλες ήταν πολύ κοντά του--καμία δεν τον έβρισκε απροετοίμαστο. Τέτοια ευκινησία με τέτοιους μυς, κατόρθωμα! Αν ο γίγαντας δεν προσπαθούσε να τον σπάσει στο ξύλο, θα τον συνέχαιρε. Όμως αργά ή γρήγορα έπρεπε να αντεπιτεθεί, αλλά δε φαινόταν μεγάλη ευκαιρία στον ορίζοντα. Ακόμα και η δική του ταχύτητα δε μπορεί να επιτευχθεί από το μηδέν χωρίς μιας στιγμής στάση. Και η στάση δεν ήταν επιλογή.

Και πάνω που νόμιζε ότι βρήκε το άνοιγμα που ήθελε, ένιωσε τη γροθιά να έρχεται από ψηλά! Τόση δύναμη που είχε, πρώτα ένιωσε το κενό αέρος και μετά το χτύπημα. Και τι χτύπημα...αν δεν είχε τόσο καλά αντανακλαστικά, που κατάφερε να αλλάξει θέση το σώμα του τελευταία στιγμή, θα του είχε καταστρέψει τον ώμο! Όμως τον πέτυχε στην πλάτη κι εκεί τα κόκαλα είναι πιο ανθεκτικά. Όχι ότι δεν ένιωσε όλο του σώμα να τραντάζεται...! Πόνος φριχτός τον κατέβαλε, λες και μια πρέσα τον χτύπησε. Αλλά δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη: από κει που ήταν, δίπλα στα πλευρά του άντρα, κάτω απ'τη γροθιά του, ίσιωσε τα δάχτυλά του και χτύπησε κατακόρυφα τη μασχάλη του! Ασυναίσθητα, ο γίγαντας καμπούριασε απ'τον πόνο και κινήθηκε προς τα πίσω.