Homecoming. Μέρος Πρώτο. [Τέλος - Aλλαγή παράταξης]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: O Commodore Caesar Denier, αφού χάλασε το σχέδιο της ομάδας για να συλλάβουν επιτέλους τον πρώην Πλωτάρχη, υποσχέθηκε να τους το αναπληρώσει βοηθώντας τους να άνε στη Μεγάλη Γραμμή όπου πιθανώς ξέφυγε, μα θα έπρεπε πρώτα να τον βοηθήσουν κι εκείνοι να αιχμαλωτίσουν ή να σκοτώσουν τον Red-Haired lion Hurepo, έναν πειρατή που επέστρεψε απ'τη Μεγάλη Γραμμή με 80.000.000 bounty στο κεφάλι του. Δέχτηκαν τη δουλειά άμεσα και πήγαν στο Island of Mist, όπου κι αντιμετώπισαν τον πειρατή, τον σκότωσαν και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι τους για τη Μεγάλη Γραμμή. Όμως κάτι τρομερό συνέβη: ο Mark τους πρόδοσε! Ή μάλλον, ο Mark επιτέλους αποκάλυψε τα πραγματικά του χρώματα σε όλους, απαγάγοντας την Κυνηγό - αποτυχημένα - και απειλώντας τη ζωή των αγαπημένων της.
Και τώρα η συνέχεια...

Ησυχία ακολούθησε τις δυσάρεστες αποκαλύψεις της Κυνηγού, η οποία κράτησε για πολλές ώρες, ακόμα και μετά την επιβίβαση στο πλοίο. Οι δύο από τους πέντε δε μιλούσαν καν, ενώ οι άλλοι τρεις μόνο για τα απαραίτητα: τελευταίους ελέγχους του φορτίου που είχαν μαζί τους, τους επιβάτες, τις καμπίνες καθώς και της πυξίδα και το πηδάλιο. Σαν ευχαριστώ, όσοι Μαρίν γνώριζαν τον πρώην Υπολποίαρχο, έκατσαν και καθάρισαν το πλοίο που ήταν να πάρουνε. Τους ευχαρίστησε, χαιρετίθηκαν στρατιωτικά και μπαρκάρανε στις δώδεκα η ώρα ακριβώς, τέσσερις ώρες αφού συναντήθηκαν στο λιμάνι. Η Lorenza είχε κλειστεί στη καμπίνα της, παρέα με τον Χνούδη, που αμέσως καταλάβαινε ποιο μέλος του πληρώματος δεν ένιωθε καλά και πήγαινε να παρηγορήσει.

Βέβαια ήταν κι ο Στεφάν, μα εκείνος το παιρνούσε αλλιώς: είχε κουλουριαστεί σε μια γωνιά στο κατάστρωμα, δεν έβγαζε ούτε μιλιά ούτε νότα, κι έμεινε ν'ατενίζει τον ορίζοντα. Τι σκέψεις μπορεί να περνούσαν απ'το μυαλό του, δεν ήθελαν να σκέφτονται. Ανησυχούσε έστω και λίγο, μέχρι και πριν τέσσερις ώρες, για τον δολοφόνο του πατέρα του. Έφαγε ψωμί και μοιράστηκε ποτό με τον άνθρωπο που πήρε τη ζωή του πατέρα του. Έδινε συμβουλές για γυναίκες σ'αυτόν που ήταν υπεύθυνος για την έλλειψη γονέα που βίωνε. Πώς...πώς μπορούσε να το ξεπεράσει αυτό; Πώς μπόρεσε να μην τον καταλάβει; Πώς θα μπορέσει να ξαναντικρύσει τη μάνα του τώρα;! Η έκφρασή του είχε μείνει στο συναίσθημα συνειδητοποίησης και σοκ. Εκεί είχε μείνει, και χάιδευε την Τριχόμπαλα που για πρώτη φορά τριβόταν από μόνη της στο χέρι ή το πόδι του.

Οι άλλοι τρεις δεν είχαν βγάλει μιλιά, ακόμα κι ο Αρχιπλοίαρχος. Αν κι εντελώς ξένος, φαίνεται να είχε την καλύτερη συνεννόηση με τους άλλους δύο, λες και γνωρίζονταν χρόνια, ήταν όλοι στην ίδια συχνότητα. Ένα μόνο βλέμμα του ενός μεταφραζόταν απολύτως σωστά απ'τον άλλον. Μέσω κοιταγμάτων είχαν αποφασίσει πως το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να τους αφήσουν μόνους τους, αλλά να συνέχιζαν τις κανονικές εργασίες σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Έτσι όταν ήρθε η ώρα για το φαγητό, ο σαμουράι μαγείρεψε κάτι για όλους, έβαλε και σε δύο μεγάλα πιάτα ξεχωριστά γι αυτούς που δεν ήθελαν να φάνε στην τραπεζαρία, και στον έναν το άφησαν δίπλα του διακριτικά, ενώ στη Lorenza χτύπησαν την πόρτα. «Φαΐ» είπαν αμέσως και φύγανε.

Λες και είχαν συνεννοηθεί, με το που πήγε τρεις και μισί και το μεσημεριανό είχε σίγουρα καταναλωθεί απ'όλους, παρατήρησαν πως ο Στεφάν σηκώθηκε απ'τη θέση του με αργές κινήσεις. Καθάρισε το παντελόνι του, χάιδεψε για μια τελευταία φορά την Τριχόμπαλα και κατευθύνθηκε προς τους τρεις άντρες. Τότε είδαν και την Lorenza ν'ανεβαίνει τις σκάλες, όσο πήγαινε και το κεφάλι της φαινόταν όλο και περισσότερο, μέχρι που αναδύθηκε ολόκληρη. Ο Ceasar, που στεκόταν μπροστά απ'το πηδάλιο με την πυξίδα δίπλα να διαγράφει πορεία, έκανε νόημα στους άλλους να έρθουν πιο κοντά. Νωχελικά, ο Roger ξεσταύρωσε τα πόδια του, κατέβασε τα χέρια του πίσω απ'το κεφάλι που ήταν, και σηκώθηκε απ'το μέρος που έκλινε, σχεδόν πάνω στην κουπαστή. Ο ξιφομάχος σηκώθηκε απ'τα σκαλιά που οδηγούσαν στη γέφυρα - και τον Αρχιπλοίαρχο αυτή τη στιγμή - βάζοντας δύναμη στις γάμπες του και ισχιώνοντας τα πόδια του, και στάθηκε, όπως πάντα με την πλάτη ίσια ενώπιων όλων.

Τη θέση του ήρθε να πάρει η Κυνηγός. Δε θα το έκανε κανονικά, όμως ακόμα της πονούσε το πόδι και το τελευτείο που ήθελε ήταν να το ζορίζει--μετά δε θα γιάνει γρήγορα, και θα καθυστερούσε ακόμα περισσότερο να πιάσει τον Mark. Ο Στεφάν ήρθε κι έκατσε δίπλα της και κανείς δεν ήξερε αν το έκανε για να της δώσει ή να της ζητήσει ηθικί υποστήριξη. Μάλλον και τα δύο. Πήρε μια μεγάλη ανάσα · έτσι όπως έπεφτε το φως στο πρόσωπό της - όσο φως επέτρεπαν τα σύννεφα να περάσει - είδαν πως οι μώλωπες είχαν σχηματιστεί καλά πλέον αν και τα αίματα είχαν φύγει, για να δώσουν τη θέση τους σε κοψίματα: δύο στα χείλη σε διαφορετικά σημεία, κι ένα μεγάλο κάτω από το δεξί μάτι, εκεί που άρχιζε το μάγουλο. Πρόσεξε πως την σκανάρανε τα μάτια όλων, αλλά δεν το πήρε αρνητικά, ούτε άφησε να φανεί ότι την επηρέασε με κάποιο τρόπο. Αν και χάρηκε που είχε την διορατικότητα να βάλει τα γάντια της · τα σημάδια στους καρπούς, απ'τα σχοινιά, ήταν ακόμα πολύ φανερά. Όμως όσο κι αν καθυστερούσε με τις σκέψεις της, αυτή η συζήτηση έπρεπε να γίνει. Καθάρισε τον λαιμό της τρεις φορές, για να σιγουρευτεί πως δε θα βγει πολύ χαμηλή η φωνή της και προδοθεί η έντονη συναισθηματική της κατάσταση, και ξεκίνησε την ιστορία της.

«Μόλις απομακρυνθήκαμε αρκετά, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Όλα αυτά τα μούτρα στο πλοίο, εξαφανίστηκαν. Μου φάνηκε περίεργο, αλλά δεν έδωσα σημασία. Η κυκλοθυμικότητα είναι σύνηθες φαινόμενο σε ανθρώπους με κατάθλιψη όμως γι αυτό δεν έδωσα σημασία.»
«Κατάθλιψη;»
Φάνηκε να έρχεται σε δύσκολη θέση. «...έτσι νόμιζα. Ή νομίζω. Κοιτάξτε, όταν τον συνάντησα πάνω στο πλοίο, δεν ήθελα καμία σχέση μαζί του. Εκείνος προσβλήθηκε τάχα και μ'άφησε μόνη μου...και το επόμενο πρωί τον φέρανε δύο υπάλληλοι του πλοίου σηκωτό γιατί είχε προσπαθήσει ν'αυτοκτονήσει.» Την κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια. «Ήταν βαθύ και ίσιο το κόψιμο, δεν κατάλαβα...δεν κατάλαβα ότι το έκανε επίτηδες. Ούτε ότι-...» προσπάθησε να ηρεμήσει. Μα πώς μπορούσε να ήταν τόσο χαζή; Τόσες συμπτώσεις, τέτοιου είδους, ήταν δυνατόν; «Η γριά που μοιραζόταν τον θάλαμο μαζί μου, πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Αλλά εν τέλει, μου είπε, εκείνος τη σκότωσε. Το έκανε να φανεί σαν ατύχημα...ισχυρίστηκε πως αυτή του το ζήτησε, γιατί ήταν στα τελευταία της.»

Όλοι φάνηκαν αποτροπιασμένοι. Εκείνη ήταν ακόμα χειρότερα--όχι μόνο δεν το παρατήρησε όταν έγινε, αλλά και σαν Κυνηγός, δεν τον είχε καταλάβει να μπαίνει καν στο δωμάτιο. Αν και, φυσικά θυμήθηκε, ότι ποτέ δεν τον καταλάβαινε να περπατά γύρω της. Λες και δεν είχε καν παρουσία μέχρι να θέλει να τη νιώσεις. Ακόμα κι αυτό έπρεπε να της είχε δώσει να καταλάβει. Αλλά αυτή ήταν μόνο η διακοσιοστή φορά που το σκέφτηκε σήμερα, έτσι αποφάσισε να το βάλει στην άκρη για την ώρα και να συνεχίσει με την πραγματικά ντροπιατική κι επώδυνη ιστορία της. Γιατί όσο τα έλεγε φωναχτά, τόσο πιο χάλια αισθανόταν. «Μείναμε στο ίδιο δωμάτιο για να τον προσέχω λοιπόν κι εφόσον είχα και γνώσεις ιατρικής, άρχισα να τον γιατροπορεύω. Επειδή φοβήθηκα μην το ξανακάνει, τον άφησα να μείνει μαζί μου.»

«Σ'εκμεταλλεύτηκε.»
«Κανονικότατα. Εκεί πήγαμε στο Yamagata,» έδειξε με το κεφάλι της τον Nanashi «όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη υπόθεση. Απ'ότι κατάλαβα απ'αυτά που είπε όμως...αυτός τη δημιούργησε στην ουσία, σκοτώνοντας έναν πολιτικό σας, δε θυμάμαι τώρα το όνομά του. Τέλος πάντων, εκτροχιάζομαι! Το θέμα είναι πως μου παρίστανε το θύμα για να μείνει κοντά μου κι εγώ σαν αγελάδα το φαγα αμάσητο! Έτσι είχαμε κάνει κάτι σαν ιεροτελεστία να κοιτάμε ο ένας τις πληγές του άλλου έτσι όταν φτάσαμε στο δωμάτιο έκανα το ίδιο--άρχισα να τον ελέγχω αν είναι καλά. Και τότε...»


«Πας πολύ καλά. Σχεδόν φύγανε.» Τον χτύπησε μία φορά για να δείξει ότι τελείωσε.
«Σειρά μου τώρα.» είπε εκείνος χωρίς καμία καθυστέρηση, κι εκείνη κρυφοχαμογέλασε. Είχε αρχίσει να πιστεύει πως μάθαινε σ'έναν άνθρωπο πώς να αντιμετωπίζει μια ψυχική ασθένεια μέσω φροντίδας προς τους άλλους. Επίσης, όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ο Mark είχε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της. Πλέον τον θεωρούσε φίλο και συνεργάτη, ο παλιότερος απ'όλους. Είχε χάρες που δεν είχαν οι άλλοι. Καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις ξεντυνόταν και είχε φτάσει πλέον στο τελευταίο επίπεδο--δηλαδή τίποτα, μόνο δέρμα απ'τη μέση και πάνω. Γυρισμένη η πλάτη στον Mark, ο οποίος την κοιτούσε με σπουδή, περίμενε το πόρισμα. «Κάτι μικρά χτυπήματα εδώ κι εκεί, κατά τ'άλλα μα χαρά. Οι ουλές έχουν γίνει σχεδόν ένα με το υπόλοιπο και σε λίγο θα είναι μόνο μικρές λωρίδες δέρματος πάνω σε πιο σκούρο δέρμα.» Καλά νέα. «Ξέρεις Lorenza...με όλα αυτά τα άτομα που ήρθανε, δε μπορώ να μη νιώθω ανασφάλεια. Πόσο καλά τους ξέρουμε; Άσε που, απ'ότι έμαθα, το δίδυμο απ'τη Desatoya ζήτησε τις σημειώσεις σου απ'την ιατροδικαστική έκθεση απ'τον Στεφάν.»
Ανασήκωσε τους ώμους της. «Καλύτερα. Σκέφτονται διαφορετικά από μένα. Περισσότερες οπτκές γωνίες.»
«Ναι αλλά δε νιώθεις σαν να θέλουν να σου πάρουν τη δουλειά; Εμένα έτσι μου φαίνετα-ωχ! Συγγνώμη, κατά λάθος!»

Πετάχτηκε όταν ένιωσε να κόβεται κάπου και πετάχτηκε σχεδόν. «Δεν πειράζει.» Το είπε αυτή, αλλά τι στο καλό την έκοψε; Αφού κρέμα της έβαζε. «Και δεν το πιστεύω αυτό που είπες.»
«Ε καλά, αφού δεν το πιστεύεις...δε θα σου αλλάξω τη γνώμη...έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο αυτό. Αγυριστο κεφάλι.»
«Εμένα λες...αλλά κι εσύ δεν πας πίσω...» Ένιωθε ξαφνικά έναν πονοκέφαλο. Ή ήταν υπνηλία; «Mark, με τι...κόπηκα;» Νόμισε ότι ένιωσε τότε τα χείλη του στην πλάτη της. Προσπάθησε να γυρίσει αλλά δεν τα κατάφερε · το κεφάλι της ήταν βαρύ και δεν την άφηνε να κουνηθεί. Τότε αποφάσισε: ήταν υπνηλία. Τα μάτια της έκλειναν από μόνα τους. Ξαφνικά, η μορφή του Mark φάνηκε μπροστά της. Ένιωθε πειθήνια, έτσι εύκολα ο άντρας της πέρασε τη ζακέται στα χέρια της.
«Ωωωω, πολύ φοβάμαι ότι σε κοψα με ένα από τα μαχαίρια σου!» ακούστηκε λυπημένος. Ή όχι; Μάλλον σαρκαστικά λυπημένος, αν έπρεπε να του δώσει όνομα.
«Π...ώς στο...γι...ατί...;» Το φερμουάρ της χοντρής, άσπρης ζακέτας ανέβηκε βασανιστικά αργά και είχε την εντύπωση πως έγινε επίτηδες, κι όχι επειδή ένιωθε λες και τα έβλεπε όλα σε αργή κίνηση. Σαν επιβεβαίωση, ήρθε το πρόσωπο του νεαρού πολύ κοντά στο δικό της μα τα χείλη του συνέχισαν πέρα απ'τα δικά της...στ'αυτί της. Ήταν τόσο κοντά που ένιωθε το χνώτο του στο σβέκο της · το στόμα του σχημάτιζε λέξεις και το ένιωθε πάνω στο δέρμα της.
«Οοουπς, υποθέτω.»

Πάλεψε για πολύ ώρα να μην ενδώσει στην κούραση και την ξαφνική υπνηλία, όμως το δηλητήριο που είχε στις λεπίδες της ήξερε πως ήταν πολύ δυνατό. Και το συγκεκριμένο δεν είχε χρησιμοποηθεί στη μάχη, έτσι όλο το δηλητήριο ήταν ακόμα εκεί. Μέσα σε ένα λεπτό, η αναπνοή της είχε σταθεροποιηθεί ενώ το σώμα της έγυρε προς τα μπρος. Με ένα ικανοποιημένο χαμόγελο, την έπιασε καθώς έπεφτε πάνω του. «Αααααααχ,» αναστέναξε. «Έπρεπε να πάρεις το μέρος τους.»

Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν η ανησυχητική εγγύτητα του Mark καθώς και το απαίσιο συναίσθημα ότι μόλις έγινε κάτι που μπορεί να άλλαξε ολόκληρη την αντίληψή της. Όμως πρώτα έπρεπε να καταλάβει πού βρίσκεται...όμως έλα που ενώ το μυαλό της δούλευε κανονικότατα, το σώμα της όχι και τόσο καλά: τα μάτια της δεν έλεγαν ν'ανοίξουν, παρά τις πάμπολλες προσπάθειές της. Το κεφάλι της ήτανε ασήκωτο. Και τα άκρα της δεν έλεγαν να δουλέψουν όπως τα ήθελε. Πέρασαν αρκετά λεπτά μάλιστα, μέχρι να καταφέρει να δει. Κι αυτό που είδε, δεν της άρεσε.

Βρισκόταν μέσα σ'ένα δωμάτιο που δεν ήξερε · δεν είχε ξαναβρεθεί εδώ μέσα κι αυτό έλεγε πολλά, εφόσον έτσι κι αλλιώς, πριν είχε πάει σε ξένο σπίτι, που της το πρόσφεραν οι κάτοικοι μόνο και μόνο για το καλό που έκανε στο νησί. Η παράνοιά της βοήθησε γιατί πάντα προσπαθούσε να αποτυπώσει τα πάντα για το μέρος που πη΄γαινε την πρώτη φορά και το σίτι που είχε πάει είχε ακριβώς τρία δωμάτια: κρεββατοκάμαρα, κουζίνα που λειτουργούσε και σαν σαλόνι και τέλος μια ντουλάπα στον τοίχο που είχε την αυστηρή χρήση της τουαλέτας. Εδώ όμως ήταν στη μέση ενός άδειου, μεγάλου δωματίου, αρκετά εκτενές για να είναι ένα σπίτι ενός απλού κατοίκου. Κάποιος πλούσιος έμενε εδώ και είτε τον έκλεψαν είτε μετακόμισε, γιατί το μόνο που είχε μείνει να αποδεικνύει ότι κάποιος διέμενε εδώ, ήταν οι αποχρωματισμοί στους τοίχους από τους πίνακες ή καθρέφτες, ενώ στο πάτωμα είχαν μείνει σημάδια από την καθημερινή χρήση. Τέλος, τα πλακάκια σε μια μεριά του πατώματος, έφτιαχναν το σχήμα ενός αστερισμού, που σίγουρα επιβεβαίνωε ότι κάποιος πλούσιος έμενε εδώ.

Πίσω της όμως δε μπορούσε να κοιτάξει κι επιτέλους κατάλαβε γιατί: ήταν δεμένη σε μια καρέκλα! Τα χέρια της γι αυτό πονούσαν--ήταν δεμένα μαζί πίσω απ'την πλάτη της τόσο σφιχτά που με το ζόρι ένιωθε την κυκλοφορία. Τα πόδια της, ένα σχοινί για το καθένα, είχαν δεθεί στο πόδι της καρέκλας που ακουμπούσαν. Τα μάτια της δεν ήταν καλυμμένα ούτε της είχε βάλει κάποιο φίμωτρο...περίεργο. Εντάξει, όχι και τόσο--ο λαιμός της ήταν πιο στεγνός κι από την έρημο, έτσι δε μπορούσε να φωνάξει. Με το ζόρι ένιωθε πως μπορούσε να παράγει οποιονδήποτε ήχο. Κοιτάχτηκε και είδε πως τα ρούχα ήταν τα ιδια με αυτά που φορούσε.

Το επόμενο πράγμα που έκανε ήταν να ελέγξει με κάποιο τρόπο την ώρα · εδώ υπήρχαν μεγάλα παράθυρα που έβαζαν μέσα το φως, νυχτερινό στη συκγκεκριμένη περίπτωση, έτσι μπορούσε εύκολα να προσδιορίσει ότι ήταν ήδη περασμένες εννιά. Άλλη πηγή φωτός μέσα στο δωμάτιο δεν υπήρχε · κι όσο ησυχία κι αν έκανε, άλλον άνθρωπο δε μπορούσε να ακούσει. Ήταν μόνη της...ή όχι; Δε μπορούσε να ξέρει κι αυτό την τρέλαινε. Ύπο κανονικές συνθήκες μπορούσε να τα καταλάβει αυτά--γιατί να ήτανε ο Mark που την έπιασε;

«Έχεις σκάσει να καταλάβεις αν είμαι δω, το καταλαβαίνω απ'τον τρόπο που σταμάτησες να κινείσαι πέρα δώθε.» Ένα γελάκι σε μορφή ρουθουνίσματος του ξέφυγε. «Λοιπόν, να μαι!» Πρώτα εμφανίστηκε η μορφή του στην περιφερειακή της όραση και ύστερα την πλησίασε και πάλι υπερβολικά πολύ · ακόμα και με το λιγοστό φως μπορούσε να δει καθαρά το πρόσωπό του. Όμως αυτός ο Mark, αν και ήταν ίδιος με αυτόν που θυμόταν, είχε κάτι το πολύ διαφορετικό πάνω του. Τα χαρακτηριστικά του ήταν πιο τραχιά, τα μάτια του είχαν μια άλλη λάμψη, πιο μοχθηρή, σχεδόν καταχθόνια. Τώρα, μπροστά της, λύγισε τα γόνατά του κι έκατσε για να έρθει στο ύψος της, κοιτάχτηκαν κατάματα. Το μπλε των ματιών του είχε γίνει πιο ψυχρό--ποτέ δεν την είχε κοιτάξει τόσο υπολογιστικά. Ανατρίχιασε.
«Τι έκανες Mark; Γιατί;»
«Ωωωω, έλα τώρα που δεν καταλαβαίνεις,» είπε με νωχελικότητα αλλά η ανυπομονησία του φαινόταν στον τρόπο που τα χέρια του σχεδόν χτυπούσαν το ρολόι του. «Σου είπα κάτι, μου είπες κάτι, προφανώς δε μ'άρεσε κι έτσι σε απήγαγα.»

Τάχα για να στηριχθεί καλύτερα, έβαλε τα χέρια του στα πόδια της λες και ήταν μαθητής που ξάπλωνε στο γραφείο του από βαρεμάρα. Α και προσβλήθηκε αρκετά απ'την κίνησή του, δεν είχε κανένα τρόπο για να το εκφράσει. Και προτίμησε να μη βγάλει μιλιά μέχρι να δει πού το πήγαινε ακριβώς. «Τι θες από μένα;»
«Ααααχ,» αναστέναξε και πάλι, σταυρώνοντας τα χέρια του τώρα και έφερε το κεφάλι του άνω τους «αυτό που θέλω πλέον δε μπορώ να το πάρω. Βλέπεις, εγώ τι ήθελα; Να μη γυρίσουμε στην Colt. Και να μην πάρουμε μαζί μας τον Στεφάν--κι άντε τον Στεφάν, αυτός ελέγχεται. Ο σούπερ σαμουράι που μου έφερες και ο Ναυτικός Άλφα Male, τι να τους κάνω; Καλά, δε μιλάμε για τον ξανθό Αξιωματικό τραγουδιστή...πού τους βρίσκεις όμως κι εσύ;»
«Δεν ήθελες να γυρίσουμε στην Colt. Γιατί;»

«Lorenza,» έκανε σαν να τη μάλωνε, και σηκώθηκε πλέον όρθιος, αν και λίγο απότομα «τόσο καιρό είμαστε μαζί, είσαι έξυπνη κοπέλα, το ξέρω. Σκέψου. Τι μας περιμένει στην Colt--ή μάλλον, τι θα κάναμε αν γυρίζαμε τώρα πίσω στην Colt;»
«Θα-...»

Κοντοστάθηκε. Θα βοηθούσαν τον Στεφάν με τη δολοφονία του πατέρα του. Αυτό ήταν το μόνο που της ζήτησε ο τσιγγάνος, ο μόνος λόγος που η ίδια θα-. Μια στιγμή όμως, θυμήθηκε πως ακριβώς πριν την απαγάγει της είπε πάλι κάτι για την υπόθεση του πατέρα του Στεφάν--προσπάθησε να την πείσει να αφήσει τους άλλους δύο πίσω. Γιατί; Γιατί ήταν διορατικοί. Γιατί απ'την αρχή δεν τον συμπαθούσαν. Γιατί τον κατάλαβαν. Το αίμα της πάγωσε. Αυτός ήταν! Ο κατα συροήν δολοφόνος που ενεργούσε στην Colt τόσο καιρό πριν φύγουν, αυτός που πανέξυπνα δεν άφηνε μάρτυρες, που σκότωνε μόνο τα βράδια...

"Όχι πολύ πριν φύγουν αυτοί οι δύο απ'το νησί" είχε πει ο Στεφάν · "το θύμα ήταν 1.83, 85 κιλά, τότε ο θύτης ήταν τουλάχιστον στο ίδιο ύψος - αν και το τραύμα υποδεικνύει γύρω στο 1.90" είχε γράψει η ίδια στην ιατροδικαστική της έκθεση, ακολουθόμενο από το πόρισμά της πως ο δράστης "ήθελε να παραμείνει ανώνυμος" γιατί "είναι γνωστό πρόσωπο στο νησί, εύκολα αναγνωρίσιμο, που δε θα ξεχνούσε κάποιος εύκολα, πόσο μάλλον όταν πήγαινε να τον σκοτώσει" άρα "μπορεί ο δολοφόνος να έχει αυτο-οριστεί υπέρμαχος της δικαιοσύνης, υπηρετώντας μέσα στο μυαλό του, έναν ανώτερο σκοπό". Το μυαλό της σταμάτησε.

«Και να η συνειδητοποίηση!» θριαμβολόγησε, χτυπώντας τρεις φορές παλαμάκια, ένα μοσηρό γέλιο να του ξεφεύγει στη διάρκεια. «Το ξερα ότι δε θα σου έπαιρνε πολύ να συνδέσεις τις τελείες, ειδικά εφόσον, απ'ότι έμαθα, εσύ ήσουν αυτή που έκανε την ιατροδικαστική έκθεση του μαφιόζου. Τη βούτηξα απ'τον Καλλιτέχνη μας όταν αυτός κοιμόταν να τη διαβάσω. Μπράβο Lorenza, ομολογώ πως με φωτογράφισες στην περιγραφή σου, ειλικρινά! Με βρήκες σχεδόν τέλεια. Όμως τι ειρωνία...να με βρίσκεις ακριβώς όπως είμαι όταν δε μου μιλούσες καν, κι όταν με είχες στο πλάι σου να μην καταλάβεις τίποτα. Τελικά όντως είσαι άχρηστη όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις.»

Δάγκωσε το κάτω χείλος της γεμάτη θυμό · ακόμα και το ίδιο το γεγονός πως δεν της μιλούσε με κακία ή μίσος ή αντιπάθεια, την έκανε να συγχίζεται παραπάνω. Δεν την κορόιδευε, αλλά την είχε κοροϊδέψει τόσο καιρό πριν--και συνέχιζε να την κοροϊδεύει μέχρι και λίγες ώρες νωρίτερα. Πώς μπόρεσε να μην το δει; Έχει δίκιο, ήταν μπροστά της, την κοιτούσε στα μάτια, της φώναζε για να το καταλάβει. Μα εκείνη εθελοτυφλούσε. Ο χρυσός αυτός κανόνας που είχε κεντήσει ο πατέρας της, μα και η ίδια, μέσα στο μυαλό της, πίσω στο υποσυνείδητο, είχε ξεχαστεί για κάποιο λόγο, μα να που ήταν αυτός που δεν έπρεπε να είχε παραβλέψει: "κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας". Κι έτσι φαίνεται! Κανείς μα κανείς! Ειδικά αυτοί που παρουσιάζονται σαν καταθλιπτικοί μόνο και μόνο για να σε χουν του χεριού τους γιατί σε κάνουν να νομίζεις ότι για κάποιο λόγο είναι πιο αδύναμοι-ω θεέ μου, την είχε κάνει ρεζίλι. Ρεζίλι στον εαυτό της, στον Στεφάν, στους άλλους...στον πατέρα της.

Ήθελε να σηκωθεί απ'την καρέκλα και να τον δείρει! «Επ, δεν έχει τέτοια!» Με την ανάποδη του χεριού του, της άστραψε ένα χαστούκι κι έπεσε πίσω στην καρέκλα. Φαίνεται δεν το είχε σκεφτεί μόνο, αλλά πήγε και να το κάνει, να σηκωθεί για να του επιτεθεί. «Τώρα είναι η ώρα των ερωτήσεων.»
Καλώς, είχε πολλές. «Γιατί δεν το έκανες αυτό νωρίτερα;»
«Δεν είχα λόγο.»
«Ενώ τώρα έχεις...μα αν δεν ήθελες απλώς να σε ανακαλύψουν, γιατί δε με σκοτώνεις να τελειώνουμε;»
«Να μη με ανακαλύψουν; Να σε σκοτώσω!; Σ'αυτό νομίζεις ότι αποσκοπώ;»
«...ναι, αλλά προφανώς κάνω λάθος;»

Το γέλιο του ήταν ειλικρινές και μεγάλο σε διάρκεια. Ήταν ήσυχο, διακριτικό και σχεδόν σαν ψίθυρος. Όταν τελείωσε σκούπιζε δάκρυα απ'τα μάτια του, όμως είχε μια πολύ...τρυφερή έκφραση στο πρόσωπό του. «Δε θέλω να σου κάνω κακό--σίγουρα όχι παραπάνω απ'το απολύτως απαραίτητο. Συγγνώμη, έχεις δίκιο, δεν παρουσίασα σωστά τα αιτήματά μου και σ'έχω δεμένη σε μια καρέκλα οπότε είναι λογικό να φοβάσαι.»

Καθάρισε τον λαιμό του κι όπως πριν, ήρθε και λύγισε τα γόνατά του για να κάτσε και να είναι πάλι στο ύψος της, να την κοιτάει στα μάτια. «Ήξερα πως αργά ή γρήγορα, άπαξ και φτάναμε στο νησί, θα καταλάβαινες την αλήθεια.» Ξάπλωσε και πάλι όπως πριν, το κεφάλι ν'ακουμπάει πλήρως τα πόδια της. «Αλλά δεν είναι και τόσο τρομερό όπως νομίζεις. όπως και μόνη σου σημείωσες, όλα μου τα θύματα υπήρξαν εγκληματίες ή άνρθωποι με παρεμβατικές συμπεριφορές που παρέμεναν ασυλληπτοι. Εννοώ, στην Colt ζούσαμε, δεν είχαμε έλλειψη από τέτοιους χαρακτήρες.» Αρνήθηκε να συμφωνήσει μόνο και μόνο γιατί την εκνεύριζε. «Ο Δήμαρχος ήταν άχρηστος--και γενικά οι Δήμαρχοι του τόπου μας ήταν οι χειρότεροι, ο Σερίφης δεν έκανε τίποτα, ο άλλος ο Σερίφης ήταν ακόμα χειρότερος, κι όπως καταλαβαίνεις, κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι.»
«Κι αυτός ήσουν εσύ; Σκοτώνοντας κόσμο δεξιά κι αριστερά;»
«Ω έλα τώρα Lorenza που ξαφνικά έχεις πρόβλημα με τους θανάτους,» χλεύασε ομαυρομάλλης άνδρας κυλώντας τα μάτια του, όμως αυτή τη φορά δεν σηκώθηκε. «Εννοώ, μπορεί να μη σκοτώνεις εκεί που δε χρειάζεται, αλλά έχω δει τι μπορείς να κάνεις. Και δε σε βλέπω να έχεις και πολλές τύψεις μετά.»
Όμως το γεγονός ότι μιλούσε δημιουργούσε πολλές δονήσεις έτσι η κοπέλα αισθάνθηκε αρκετά ασφαλής ώστε να προσπαθήσει να ελευθερώσει σιγά σιγά τον εαυτό της απ'τα δεσμά χωρίς να το καταλάβει ο δεσμώτης της. «Βέβαια αυτό είναι καλό! Εμείς οι δύο πιστεύουμε στο ίδιο πράγμα βλέπεις: άμεση απονομή δικαιοσύνης χωρίς γραφειοκρατικές αηδίες.» Χαμογέλασε. «Γι αυτό και σε είχα προσέξει αρκετό καιρό πριν αποφασίσεις να φύγεις. Και μετά τον θάνατο των γονιών μου, έκανα το παν να πλησιάσω τον πατέρα σου, σαν το ορφανό, καημένο δημαρχόπουλο που λεχει μόνο λεφτά αλλά καθόλου αγάπη. Πώς νομίζεςι ότι έμαθα ότι θα φύγεις; Πώς νομίζεις ότι τον έπεισα να με στείλει μαζί σου; Με είδε εκεί τάχα στεναχωρημένο κι έτοιμο να βάλω τέλος στη ζωή μου και μου είπε να σε συντροφεύσω. Πολύ μαλθακός ο πατέρας σου παρεπιπτόντως,» σχολιάσε λες και κοτσομπόλευε στη μέση της εξήγησής του.