Homecoming. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος - Aλλαγή παράταξης]

Όλα έγιναν όπως τα υπολόγισαν, τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο. Η Lorenza κι ο πατέρας της δουλέψανε στο Ιατρείο μέχρι και τις δέκα το βράδυ, όταν συνήθιζε να κλείνει το μαγαζί ο πατέρας της. Ο Roger συνόδεψε στη δουλειά την Ανέτα, κι έξι ώρες αργότερα, στις εννέα, τη συνάτησε έξω από το ζαχαροπλαστείο. Στην παρέα του ήταν και ο Στεφάν που είχε πάει σπίτι του, είχε δει την οικογένειά του έκανε ένα ωραίο μακρύ μπάνιο, βυθίστηκε στη μπανιέρα του τουλάχιστον μία ώρα, και μετά έφυγε για να τους συναντήσει. Απέφυγε να απαντήσει στη μητέρα του για το αν "δέχτηκε" η Lorenza να γίνει γυναίκα του ή όχι, εφόσον σύντομα το μυστήριο θα λυνόταν και θα μπορούσε να της πει την αλήθεια.

Ο Caesar είχε επιστρέψει μετά από κάμποση ώρα για να τους πει πως όλα έβαιναν καλώς και πως, το σημαντικότερο, οι Σερίφηδες υποσχέθηκαν να μην αναμειχθούν άμεσα με το ζήτημά τους. Επίσης, τους πληροφόρησε, το προτιμότερο ήταν να τον προσφωνούν με μικρότερο βαθμό από δω και πέρα, εφόσον κι ο ίδιος έδωσε άλλο βαθμό στους Σερίφηδες, μόνο και μόνο για να μην προκαλέσει κανέναν κι αρχίσουν να έρχονται πειρατές στο νησί από δεξιά κι αριστερά.

Ο Nanashi είχε την πιο άχαρη δουλειά, η οποία ήταν να προστατεύει το ζευγάρι και μετέπειτα τον Matthew μόνο. Όχι μόνο δεν έβγαινε από το σπίτι παρά μόνο για να ελέγξει την περίμετρο, όχι μόνο έμεινε μόνος αρκετές φορές εφόσον ο Roger και ο Caesar θα έκαναν άλλες απαραίτητες δουλειές, αλλά μαζί, αλλά είχε να υποστεί και την πολυλογία του νεαρού, που του έλεγε και έλεγε και έλεγε, για το πόσο απίθανη είνια η Ανέτα. Πάλι καλά που του φέρανε τον Χνούδη από ένα σημείο και εμτά, αλλιώς δε θα άντεχε. Τουλάχιστον ο σκύλος απέσπασε και τον Mat, ο οποίος άρχισε να παίζει μαζί του και να του μιλάει μωρουδίστικα.

Η ώρα που συναντήθηκαν όλοι μαζί για πρώτη φορά, ήταν δέκα και μισί το βράδυ. Ο κύριος Bane γύρισε το κλειδί και η πόρτα άνοιξε για να φανερώσει έξι ανρθώπους κι έναν σκύλο · στον μεσήλικα άνδρα μόνο οι τρεις φάτσες ήταν γνώριμες: του Στεφάν και του νεαρού ζευγαριού...το οποίο καθόταν δίπλα δίπλα, με την Ανέτα να έχει περάσει το χέρι τη γυρω από τους ώμους του Mat, ενώ το άλλο κρεμόταν πίσω από τον καναπέ. Ο ίδιος ο Mat είχε γύρει λίγο προς τα πίσω και στη μεριά της Ανέτας, ενώ μόνο το κεφάλι του φαινόταν, παρά το ύψος του.

Φάτσα κάρτα, αν και πιο μακριά απ'τον διθέσιο που είχε πλάτη στην πόρτα, ήταν ο τριθέσιος και οι τεις άντρες που τον κατελάμβαναν: ο Στεφάν στη δεξιά άκρη να μιάει εύθυμα και ζωηρά κάνοντας κινήσεις με τα χέρια, όπως πάντα, και τα σγουρά μαύρα μαλλιά του να χορεύουνε μαζί με κάθε του κίνηση. Τα χρυσά του, δαχτυλίδια και δύο σκουλαρίκια στο αριστερό αυτί, αντανακλούσαν το τεχνητό φως. Δίπλα του, στη μέση, καθόταν ένας ξανθός άντρας, όλο μπρίο και χάρη, να τινάζει τα μακριά μαλλιά του σχεδόν κάθε δύο δευτερόλεπτα. Το κουστούμι του θύμιζε Μαρίν αν και την κάπα του δεν τη φορούσε οπότε υπέθεσε πως αυτός ήταν ο Caesar που του είπε η κόρη του. Φαινόταν μικρότερος απ'ότι είναι αλλά υπέθεσε πως θα τα έφτανε τα τριάντα πλέον. Ενώ στην άλλη άκρη ήταν ένας άντρας με καστανοκόκκινα μαλλιά, κοντά αλλά όχι τόσο, να πετάνε από δω κι από κει αλλά λες και ήταν επίτηδες. Χαμογελούσε αν και δε συμμετείχε αυτήν τη στιγμή στη συζήτηση και κοίταξε τουλάχιστον δυο φορές τον άντρα που καθόταν στην πολυθρόνα μόνος του. Τα ρούχα του θύμιζαν περισσότερο πολίτη παρά πρώην Ναυτικού, αλλά λίγο η περιγραφή, λίγο η καμπαρντίνα και λίγο ο τρόπος που στεκότανε, κατάλαβε πως αυτός ήταν ο Roger.

Τέλος, ο άνδρας στον οποίο κοιτούσε συχνά πυκνά ο Roger, o Nanashi δια της ατόπου απαγωγής, φαινόταν ένας σοβαρός ξιφομάχος από τη Yamagata. Τα μαλλιά του ήταν μακριά, πιασμένα σε κοτσίδα, το πρόσωπό του φαινόταν χαλαρό, μα τα καστανά μάτια του ήταν πιο κοφτερά κι από τα σπαθιά που είχε δίπλα του. Ήταν τα πρώτα που ταξίδεψαν στην πόρτα και τον κοίταξαν πριν καν μπει--εφόσον ήδη κοιτούσε προς τα κει όταν άνοιξε. Ο μπεζ σκύλος δίπλα του, όλο τρίχα και κούνημα ουράς, κοίταζε ενθουσιασμένος από δω κι από κει.

«Καλησπέρα,» είπε μετά από μισό λεπτού σιγής «καλώς ορίσατε στο σπίτι μου. Ονομάζομαι Curtis Bane, όπως ήδη θα γνωρίζετε. Χαίρομαι που σας βλέπω.» Προχώρησε στο σαλόνι βγάζοντας τα γάντια του και προσέφερε το χέρι του αδιακρίτως. Πρόσεξε πως υπήρχαν τέσσερα ποτήρια πάνω στο τραπέζι του σαλονιού: τρεις μπύρες για τους τρεις ήδη γνωστούς κι ένα ποτήρι άσπρο κρασί - στο κατάλληλο ποτήρι μάλιστα - μπροστά από τον Μαρίν.

Με την εισαγωγή του, όλοι οι ξένοι προς αυτόν αυτόματα σηκώθηκαν όρθιοι και κινήθηκαν προς το μέρος του. Αμήχανα, κυρίως γιατί δεν το έκανε από μόνος του, ο Στεφάν ακολούθησε το παράδειγμά τους. Πρώτος έφτασε ο Caesar, σφίγγοντας εντελώς τυπικά το χέρι του πατέρα της. «Caesaaaaaar, Denier το επώνυμο. Αρχιπλοίαρχος αλλά παρακαλώ να με φωνάζετε Σημαιοφόρο όσο είμαι εδώ. Χάρηκα.»
«Το έχω ξανακούσει κάπου αυτό...»
«Μα φυσικά! Το κρασί που πίνω αυτή τη στιγμή φέρει το επώνυμό μου σαν μάρκα. Είναι η εταιρεία του πατέρα μου, πλέον και του αδερφού μου.»
«Σωστά, στην ετικέτα.» Ο Roger ήρθε και του έσφιξε το χέρι δεύτερος, σχεδόν άμεσα, τραβώντας του την προσοχή. Δεν ήξερε ακόμα γιατί η Lorenza του εφίστησε την προσοχή γι αυτόν, αλλά εφόσον το έκανε, άρχισε να τ\προσέχει και το παραμικρό πάνω του. Είχε πολύ δυνατή χειραψία, σημείωσε.
«Roger Michaels--ο πρώην Υποπλοίαρχος, χαίρεται. Συγχωρείστε μας που ήρθαμε πριν από σας, μα το σχέδιο το προέβλεπε.»
«Κανένα πρόβλημα, μην το σκέφτεστε.» Ευγενικός και ήξερε τι να πει για να γεμίσει τη σιωπή · το δάχτυλο που παραδοσιακά μπαίνει η βέρα ήταν ορφανό, μα είχε ένα μικρό αποτύπωμα, σαν εκείνο που είχε αφήσει και η δικιά του βέρα στο δικό του χέρι πριν τη βγάλει πέντε χρόνια πριν. «Κι εσύ πρέπει να είσαι ο Nanashi.»
«Nanashi Kojiro, ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.»
«Εσείς ευχαριστείτε; Εγώ τι να πω τότε; Ήρθατε εδώ να βοηθήσετε την κόρη μου που χωρίς την παρουσία σας μπορεί να είχε πάθει πολύ χειρότερα! Και φυσικά ευχαριστώ που διορθώνετε το λάθος μου κι εξαιτίας μου μπήκαε σ'αυτήν τη διαδικασία και η κόρη μου σε κίνδυνο εξαρχής.»

«Καθήκον μας,» είπε ο πρώην Υποπλοίαρχος «όταν μια κυρία έχει πρόβλημα να τη βοηθάμε. Πόσο μάλλον αν μας έχει βοηθήσει κι εκείνη πιο πριν.»
Τουλάχιστον δεν ήταν αχάριστος. «Ώστε έτσι; Μπράβο! Μου μίλησε και για την πτώση σου,» έδειξε τον Nanashi «και το θέμα με τον Πλωτάρχη...και φυσικά για τον Mark. Αααχ, αυτό το παιδί. Ποτέ δε μπορούσα να το καταλάβω. Ίσως αν είχα δει τα σημάδια κακοποίησης και τα καταλάβαινα, να μην είχε εξελιχθεί έτσι.»
«Δε μπορείς να αισθάνεσαι υπεύθυνος για κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον αν δεν είχες ποτέ σοβαρό λόγο να εξετάσεις το παιδί.» Η μετάβαση από πληθυντικό σε ενικό ήταν τόσο φυσική, σε κανένα δε φάνηκε περίεργο. «Λοιπόν, αρκετά με ενοχές και κουβέντες στενάχωρες, πάμε να κάνουμε ένα πλάνο για το βράδυ. Προφανώς η Lorenza θα μείνει εδώ, όπως και το ζευγαρά-...κι.»

Μόνο τότε συνειδητοποίησαν, όταν τους έδειξε με τον αντίχειρα ότι τόση ώρα οι τρεις φίλοι είχαν μια σιωπηλή αλλά μάλλον βίαιη επανασύνδεση, με την Κυνηγό να τους αγκαλιάζει και μετά να τους χτυπάει ταυτόχρονα, λες και χαιρόταν που τους έβλεπε αλλά ήταν θυμωμένη για κάποιο λόγο που ήταν δικό τους λάθος. «Ναι, ζευγαράκι,» είπε συγκαταβατικά, κυλώντας τα μάτια της.
O Roger κούνησε το κεφάλι του λες και δεν υπήρχε ελπίδα. «Το θέμα είναι ο Στεφάν θα μείνει εδώ; Κι αν ναι πώς το δικαιολογούμε;»
«Α, κανένα πρόβλημα. H μάνα μου νομίζει πως θέλω να παντρευτώ τη Lorenza οπότε μπορεί από μόνη της ν'αρχίσει να διαδίδει πράγματα όπως "αχ το παιδί μου έμεινε στους Bane, σε λίγο παντρεύεται!"» έκανε στο τέλος τη φωνή της μαμάς του.
«Η μαμά σου νομίζει τι;»
Το αίμα του Στεφάν κοπηκε, μαζί με τα ήπατα. «Δ...δεν ήθελα ν, να την ανησυχήσω μ-μ-με κάτι τόσο μεγάλο, γι αυτό τ...της είπα ψέματα ότι π-π-πάω να βρω την Lorenza...με σκοπό να την κάνω γ-γ-γυναίκα μου.»
«Καλά έκανες ρε, μην τραυλίζεις,» τον υποστήριξε ο Roger με ένα αρκετά δυνατό χτύπημα στην πλάτη.

«Οι υπόλοιποι θα μείνουμε εδώ επίσης να φανταστώ...εκτός κι αν το σπάσουμε. Τότε θα βάλουμε εσένα Curtis εδώ μαζί με τον Caesar να προσέχεις τα μικρά κι εμείς οι δύο και το άλλο μικρό,» έδειξε τον εαυτό του, τον Nanashi και την Lorenza με αυτήν τη σειρά - κάτι που έκανε την κοπέλα να θέλει να κλάψει - «πάμε αλλού για να τον τραβήξουμε. Δύο δολώματα κι όποιο πιάσει.»

«Αυτό έχει περισσότερες πιθανότητες να δουλέψει. Αλλά πού θα είναι αυτή η δεύτερη τοποθεσία;»
«Στο ιατρείο μας,» είπε χωρίς δεύτερη σκέψη «θα τραβήξουμε όλα τα έπιπλα και θα έχει αρκετό χώρο για να παλέψουμε, όπως ακριβώς και στο υπόγειο εδώ.»
«Ναι αλλά το ένα με το άλλο είναι μισή ώρα μακριά και οι επικοινωνίες θα χωλαίνουν. Σίγουρα, έχουμε τον Nanashi αλλά πόσες φορές να πάει να έρθει;»
«Πόσο γρήγορος είσαι τέλος πάντων;»
«Υπερβολικά.»
«Τόσο γρήγορος όσο δε θα ήθελε καμία γυναίκα κανέναν άντρα στο κρεββάτι.» Μια αμήχανη σιωπή επικράτησε. «Τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά ελπιζω να μην είσαι τόσο γρήγορος και στον άλλον τομέ-εεεα, αμάν πια με χεις σκοτώσει σήμερα!» Παραπονέθηκε στον Roger στο τέλος που τον είχε χτυπήσει και πάλι στο σβέρκο.
«Εκτροχιάζεις τη συζήτηση με απαράδεκτα σχόλια. Λοιπόν, θα το κάνουμε έτσι όπως είπαμε. Πού στο καλό είναι το γεράκι σου Caesar; Να το έχεις έτοιμο αν συμβεί κάτι, εμείς θα πάρουμε και τον Χνούδη σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.»
«Θα προτιμούσα να μην είναι ο σκύλος σε κοντινή απόσταση με τον Mark.»
«Θα έχει εμάς τους τρεις, δε θα προλάβει καν να πάει στον Χνούδη. Έλα, να φύγουμε επιτέλους. Αν δε γίνει τίποτα μέχρι και τα χαράματα, η μέρα συνεχίζει όπως σήμερα.» Όλοι έγνεψαν θετικά. «Ωραία. Και είθε αυτό το βράδυ να είναι το μοναδικό που θα περάσουμε έτσι.»

Ευχή και κατάρα έδωσε ο πρώην Υποπλοίαρχος και μέσα σε δύο ώρες, είχε βγει αληθινός.

Ενώ όλα τα έπιπλα είχαν τραβηχτεί στην άκρη και στο υπόγειο, και στο Ιατρείο, μια μεγάλη έκρηξη ακούστηκε από μακριά! Ήταν μεγάλο το νησί και δεν το ένιωσαν, μα είδαν εκεί, στην πλούσια μεριά του νησιού, μια τεράστια φωτιά να καίει. Αμέσως φώτα ανάψανε από πολλά σπίτια, κόσμος βγήκε στα παράθυρα και κοιτύσε την καταστροφή. Μερικοί γενναίοι αποφάσισαν να βγουν έξω και να κατευθυνθούν προς τα κει, που τώρα κραυγές ακούγονταν, κόσμος πάλευε με τις πύρινες γλώσσες! Όμως οι τρεις τους, μόνοι μέσα στο ιατρείο, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Ήξεραν πως αναμφισβήτητα, αυτό το συμβάν είχε άμεση σχέση με τον Mark.
«Όπως το βλέπω από δω, το σπίτι που ανατινάχθηκε είναι σχεδόν κολλητά στο δικό του. Και πώς έτυχε, ο μπαμπάς είπε πως σήμερα θα έκαναν πάρτυ.»
«Αν δεν το έκανε αυτός, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη.»
«Θα ήταν καλεσμένος οπωσδήποτε. Είναι πολύ δήθεν για να μην τον καλέσουν.»
«Είχε και μέσο και ευκαιρία δηλαδή.»
Τόση ώρα όμως μιλούσαν, και κανείς δεν έλεγε τίποτα ουσιαστικό. Ούτε καν το τι έπρεπε να κάνουνε. Εκείνος όμως το μόνο που ήθελε ήταν αυτό που του έλεγαν τα ένστικτά του. «Δε θα πάμε να βοηθήσουμε...;»
«Μα έτσι θα πέσουμε στην παγίδα του!»
«Ναι αλλά μπορεί η δική μας επέμβαση να σώσει ζωές.»
«Ναι αλλά αν ξεφύγει σήμερα, αύριο μπορεί να γίνει κι άλλο τέτοιο συμβάν, που δε θα περιοριστεί σε ένα μέρος.»

«Συν του ότι είναι προφανές πως το έκανε για να μας αποσπάσει, είτε για να καταφέρει να μας χωρίσει. Σκέψου πως ο πατέρας σου είναι ο γιατρός του νησιού και σε ποιανού την πόρτα θα έρθουν να χτυπήσουν αμέσως;»
Τα μάτια της γούρλωσαν. «Στη δική μας.» Το σώμα της Κυνηγού στράφηκε από μόνο του προς την έξοδο, έτοιμη να φύγει, όμως το χέρι του Roger την ακινητοποίησε.
«Άρα ή θα εκμεταλλευτεί τον κόσμο που θα έρχεται σε σας για να γλυστρήσει μέσα ή θέλει να τον απομακρύνει για να φτάσει τους άλλους. Ή...» Ή ήθελε να σκεφτούν πως ο στόχος του ήταν αυτός για να τους κάνει να φύγουν από το σίγουρο μέρος και να βγουν έξω στον δρόμο, που θα είναι πολύ πιο ευάλωτοι. «Ή έτσι θέλει να πιστέψουμε.»
«...και πάλι προτείνω να πάμε να βοηθήσουμε.»
«Φυσικά και προτείνεις να πάμε να βοηθήσουμε γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας σου! Και ο δικός της είναι να τρέξει αμέσως στον πατέρα της!» αναφώνησε λες και είχε κάποια επιφοίτηση.
«Ναι και μάλλον εκεί πρέπει να πάμε.»
«Όχι! Πρέπει να μείνουμε εδώ και να περιμένουμε να τον δούμε. Στα παράθυρα γρήγορα--Lorenza, πάνε να δεις αν υπάρχει κάποια άλλη είσοδος που μπορεί να ξέ-»

Τα φώτα έσβησαν, και το ίδιο και η φωνή του. Όλων τα χέρια πήγαν αμέσως στα όπλα τους, κοιτώντας ψηλά και γύρω. Αλλά τα μάτια τους ήθελαν κάποια ώρα να συνηθίσουν το σκοτάδι, κι αυτό ήταν που εκμεταλλεύτηκε ο εχθρός τους: κάτι σαν βελόνες τους τρύπησαν όλους και οξύς πόνος τους πλημμύρισε! «Πραγματικά με εκνευρίζεις, Άλφα Male,» ακούστηκε η κρύα φωνή του Mark «πάντα μπαίνεις εμπόδιο στα πολύ απλά, έξυπνα σχέδιά μου. Ξέρεις πόσο μου πήρε να στήσω αυτήν την έκρηξη;»

«Τι είχαν οι βελόνες;» ρώτησε η Lorenza μέσα από σφιγμένα δόντια. Έξαλλη που άφησε τον εαυτό της τόσο ανοιχτό στον εχθρό, προσπάθησε να μη βρίσει. Έρπαξε της βελόνες και τις τράβηξε να φύγουν από πάνω της. Πριν ρίξει τις δικές της κάτω όμως, άκουσε κι άλλους μικρούς ήχους από κάτι λεπτό και μεταλλικό που έπεφτε στο πάτωμα και καταλάβε πως οι άλλοι κάνανε το ίδιο, αν και πριν απ'αυτήν.
«Δυστυχώς δε βρήκα κάτι εφάμιλλο με τα δικά σου δηλητήρια, οπότε ας πούμε ότι αυτό απλώς ενισχύει τον πόνο.»

Ένας πυροβολισμός ακούστηκε, μια λάμψη φώτισε το πρόσωπο του Roger κι ο Mark με το ζόρι κατάφερε να το αποφύγει. «Συνέχισε να μιλάς, αντιδραστικέ. Βοηθάς τον σκοπό.»
«Πάντα πρέπει να έχεις ένα σκοπό, έτσι; Μια τον Bryan, μια εμένα...μου φαίνεται σαν να μην έχεις καμία άλλη κατεύθυνση στη ζωή σου.»
«Δεν έχεις ιδέα, μικρέ.»

Αν μπορούσε να δει το πρόσωπό του, θα έβλεπε τη μάσκα θυμού αλλά αποφασιστικότητας στο πρόσωπο του σχεδόν κοκκινομάλλη άνδρα · θα έβλεπε όλη την προσμονή να τον πιάσει στα χέρια του, όλη την μαζεμένη επιθετικότητα. Το πρόσωπό του είχε σπάσει σε ένα πλατύ χαμόγελο που δε θύμιζε σε τίποτα την καλοσυνάτη συνηθισμένη έκφραση του Roger. Μόνο ο Nanashi κατάφερε να τον δει, που και τα δικά του μάτια πλέον είχαν αρχίσει να συνηθίζουν το σκοτάδι. Κατάλαβε γρήγορα πως ο εχθρός τους κινούνταν συνεχώς, όμως ήταν περίεργο το πως ακουγόταν συνέχεια από ψηλά--αν και το δωμάτιο είχε και ψηλότερο επίπεδο. Έκλεισε τότε τα μάτια του · εφόσον δεν τον βοηθούσαν αυτά, μπορεί να τον βοηθήσουν οι υπόλοιπες αισθήσεις του: ακοή. Όσφρηση. Όλα. Ένιωσε τον αέρα να κινείται απ'τα δεξιά του, εκεί που δεν ήταν ούτε η Lorenza ούτε ο Roger--έκανε μια απλή κίνηση αποφυγής προς τα πίσω κι ένιωσε πως μόλις που απέφυγε ένα όπλο. Όμως το απέφυγε και κατάφερε ένα χτύπημα με τον αγκώνα του στα πλευρά του Mark. Ο άτιμος πόνεσε, τον άκουσε, αλλά δεν έβγαλε ήχο!

Η σφαίρα του Roger ακολούθησε άμεσα, μαζί με το μαχαίρι της Κυνηγού--το πρώτο απέτυχε, μα το δεύτερο βρήκε ακριβώς τον στόχο του! Ένιωσε το αίμα να τον πιτσιλάει. Τότε πήγε να τον πιάσει από το σβέρκο, μα ο αντίπαλος ξεγλίστρυσε μέσα απ'τα χέρια του σαν χέλι! Αντί να  πιάσει ο Nanashi τον Mark, o Mark κλώτσησε τον σαμουράι στην πλάτη! Σκόνταψε προς τα μπρος. Καταραμμένη απώλεια ηλεκτρικού ρεύματος! Μέσα σε τόσο κλειστό χώρο, με μαυρισμένα απ'αυτούς τα παράθυρα επίτηδες μόνο για απόψε, δεν έβλεπαν και πολλά!

«Έχω κι εγώ ένα σκοπό όμως...»
«Φυσικά και έχεις. Όλοι οι ψυχοπαθείς έχουν ένα, αν θέλουν να επιτύχουν.»
«Και ο δικός μου είναι για κάποιο άτομο.»
Και πάλι η φωνή του ήρθε από διαφορετικό σημείο--όμως αυτήν τη φορά ο Ναυτικός ήταν έτοιμος! Η σφαίρα ταξίδεψε πιο γρήγορα απ'ότι υπολόγιζαν όλοι και βρήκε τον Mark στον ώμο. Αυτή τη φορά ακούστηκε ο πόνος του και τα χείλη του Roger τραβήχτηκαν προς τα πάνω.
«Άσε τη Lorenza ήσυχη αλλιώς βλέπω τον πατέρα της να φοράει τα 'ντερά σου κορδέλες.»
«Δε με τρομάζει ο μπαμπάς της, δεν είμαι σαν τον αγαπημένο μας τσιγγάνο εγώ.»
«Θα πρεπε.»

Η Κυνηγός ήταν αθόρυβη · είχε βάλει όλη της την τέχνη και την προσπάθεια για να το κάνει. Είχε βρει την ακριβή του θέση και δεν ήθελε να το χαραμίσει: όλα αυτά που της έκανε. Όλα αυτά που έλεγε. Ακόμα κι ο αργόσυρτος, καλύτερος-από-σας τρόπος που μιλούσε σε όλους μέσα στο δωμάτιο, την έκανε να θέλει να τον στραγγαλίσει! Έτσι πήγε από πίσω του, με κάθε πρόθεση να σταματήσει τον χτύπο της καρδιά του. Όμως δεν το έκανε. Όχι γιατί έκανε κάποια φοβερή ανακάλυψη για τον εαυτό της, μα καθώς τον μαχαίρωνε, κατάφερε να αποφύγει το ζωτικό σημείο! Έφυγε τόσο γρήγορα μακριά της, που δεν πρόλαβε να τον χτυπήσει με τα ακροδάχτυλα για να του κλειδώσει κάποιο σημείο πίεσης!

Όμως πρόλαβε να δώσει πάτημα στον σαμουράι, και πριν το καταλάβουν, με τέσσερις μεγάλες και ταχύτατες δρασκελιές, τον είχε φτάσει και τον είχε παγιδεύσει στον τοίχο! 'Υψωσε το σπαθί του και το κατέβασε διαγώνια! Λιγότερο αίμα απ'ότι θα ήθελε έβαψε τη λεπίδα, και ο Mark έπεσε σχεδόν στο πάτωμα και πέρασε ανάμεσα απ'τα πόδια του ξιφομάχου. Η Κυνηγός του πέταξε κι άλλο μαχαίρι, μα το απέκρουσε με ένα δικό του! Θα μπορούσε να τσιρίξει απ'τα νεύρα της...όχι ότι πρπλάβαινε: ο άτιμος ήταν πο γρήγορος απ'όλους! Αν δεν υπήρχε το πέπλο του σκοταδιού, ο Nanashi ήταν πολύ πιο γρήγορος, αλλά ο άτιμος ο Mark φαίνεται είχε μάθει να λειτουργεί στις σκιές. Γι αυτό όσο καλά κι αν ήταν τα αντανακλαστικά του, με το ζόρι απέφευγε τις επιθέσεις του Mark · με το ζόρι έκανε την αντεπίθεσή του · με το ζόρι τον γρατζουνούσε κάθε φορά!

Αυτό ίσχυε για όλους, όχι μόνο τον σαμουράι: η Κυνηγός δεν έβλεπε καλά και χτυπούσε κατά προσέγγιση. Ο Roger δεν ήθελε να χαραμίζει σφαίρες και να κουφαίνει τους πάντες χωρίς λόγο, όσο κι αν παρείχαν ένα μικρό φως όταν καιγόταν το μπαρούτι. Και οι τρεις ήταν τόσο ικανοί, μα κανένας από τους τρεις δεν σημείωνε πρόοδο. Για τους δύο ακραίους, σαμουράι και Κυνηγό, αυτό ήταν πιο εκνευριστικό κι από το να είναι τόσο χτυπημένοι που δε μπορούν να κουνηθούνε γιατί...ακόμα έχουν δύναμη! Έχουν σχεδόν όλη τους τη δύναμη, μα δε μπορούν να την χρησιμοποιήσουν! Σίγουρα όχι επαρκώς. Αυτό οδήγησε σε κάποιες χαζές επιθέσεις, που κατέληξαν με τον ξιφομάχο να μαχαιρώνεται πισώπλατα όταν μια αεροβική του κίνηση δεν έβγαλε πουθενά και την Κυνηγό να καρφώνεται με ένα από τα ίδια της τα μαχαίρια!

Ευτυχώς ήταν από αυτά που παρέλυαν κι όχι από εκείνα που κοίμιζαν, κι έτσι, με το να βγάλει το χέρι της εκτός, κόβοντας τη ροή του τσι, κατάφερε να σταματήσει το δηλητήριο να εξαπλωθεί, κόβοντας μόνη της το χέρι της από πάνω. Είχε μαντέψει σωστά το σημείο κι εκτός από μία ενόχληση, δεν ένιωσε το πλήρες αντίκτυπο του δηλητηρίου της. Δεν χρειάστηκε καν το αντίδοτο που είχε καταχωνιασμένο στο τσαντάκι στον γοφό της!

«Ωωω, ελάτε, με απογοητεύετε. Πού είναι όλη αυτή η δύναμη και η ταχύτητα κύριε σούπερ σαμουράι; Κι εσύ Lorenza, έλα τώρα! Μπορείς πολύ καλύτερα...!»
«Για μένα δεν έχει σχόλιο; Με πληγώνεις...!» Και σαν ειρωνία, η σφαίρα του όπλου του βρήκε τον Mark ακριβώς στον μηρό!
«Α!»
«Και οι θεοί ματώνουν κυρίες και κύριοι.»

Η θεατρικότητες του Mark ήρθαν σε πλήρη αντίθεση με την εντελώς ωμή αντιμετώπιση του Ναυτικού, και σχεδόν εξουδετερώθηκαν. Ήξερε τον τύπο τους ο Roger και άνθρωποι τόσο ικανοί νιώθουν παγιδευμένοι, αγρίμια όταν δε μπορούν να κάνουν κάτι που κανονικά τους είναι φυσικό. Εκεί αποσκοπούσε και το νέο σχέδιο του Mark, έτσι όπως το ξανασκέφτηκε, όταν δεν τους είδε να βγαίνουν και ήταν σίγουρος. Είχε την ικανότητα να διαβάζει τους ανθρώπους εξάλλου. Γι αυτό ήξερε πως μόνο ένα σχέδιο δράσης θα τον νικούσε: αργά και σταθερά. Εφόσον δε μπορούσε να επικοινωνήσει με τη Lorenza μυστικά για να του πει πώς να επαναφέρει το ρεύμα, και σίγουρα ο Mark τη στόχευε περισσότερο γι αυτόν τον λόγο, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να προσφέρει την καλύτερη ηθική υποστήριξη που μπορούσε, μένοντας στην άκρη και παράσχοντας τη σωστή βοήθεια.