[Τέλος-Παρελθόν-Τεχνική]Πίσω στην αρχή...Part 2

{Είχαμε αρκετές μέρες από τότε που φύγαμε από το Aldean και είχα αρχίσει να νιώθω κάτι σαν αγωνία για το που θα πηγαίναμε τότε παράλληλα όμως προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι...μου ήταν ήδη αρκετό το ότι είχα φύγει από εκείνο το νησί.Τα πράγματα στο καράβι κυλούσαν με αργούς ρυθμούς την περισσότερη ώρα ο Sven,o Moriya και o Kakei καθόντουσαν στο κατάστρομα και δεν έκαναν τίποτα,όμως έτσι και αλλιώς το ταξίδι ήταν μονότονο και δεν υπήρχαν πολλά να κάνει κάποιος.
 Δύο φορές μόνο είχαμε πέσει σε καταιγίδα και έπρεπε να δράσουμε.Το γεγονός αυτό ήταν ιδιαίτερα καλό για 'μένα.Κάποια στιγμή ήθελα να ταξίδευα μόνος μου και χρειαζόμουν τέτοιες εμπειρίες και γνώσεις του τι να κάνω σε τέτοιες καταστάσεις.Είχα ζητήσει από αυτούς τους τρεις να μου μάθουν να "κουμαντάρω" το πλοίο όσην ώρα διαρκούσε το ταξίδι και έτσι είχα μάθει αρκετά.Σκαρφάλωνα άνετα στο κατάρτι και οδηγούσα με αρκετή ευκολία το πλοίο-όχι βέβαια σε καταιγίδες και τέτοιες περιπτώσεις-.
 Μετά από αρκετές μέρες ταξιδιού φτάσαμε τελικά σε ένα νησί
-Να το μικρέ αυτό είναι το Island of rare animals. μου είπε ο Kakei μόλις το νησί είχε μπει στο οπτικό μας πεδίο,αν και από μακριά μου φαινόταν σαν ένα γιγάντιο δάσος που έπλεε μόνο του στη θάλασσα.
 Δεν μου φαινόταν σαν κάποιο νησί που κατοικούνταν και έτσι αναρωτιόμουν τι δουλεία είχαμε εκεί πέρα.
-Σε ποια θάλασσα βρισκόμαστε; ρώτησα λίγο πριν φτάσουμε στην ακτή γιατί με τόσες μέρες ταξίδι δεν γινόταν να ήμασταν ακόμα στην North Blue.
-Είμαστε στην East Blue. μου απάντησε ο Kakei που βρισκόταν δίπλα μου στο τιμόνι.
 Σίγουρα είχα βρεθεί μακριά από το νησί που έμενα και ήμουν ανυπόμονος να δω τι με περίμενε εκείνη την στιγμή.Η πρώτη μεγάλη έκπληξη και τρομάρα που έπαθα ήταν όταν φτάσαμε στην ακτή και ένας γιγάντιος κάβουρας πετάχτηκε μπροστά μας.Σε αντίθεση με εμένα οι υπόλοιποι ήταν ατάραχοι.
-Τι γίνεσε φίλε μου;είπε ο Sven φιλκά στον κάβουρα,ενώ όταν εκείνο ήρθε ακόμα πιο κοντά ο Moriya το χτύπησε φιλικά στο κέλυφος του.

Αφήσαμε το πλοίο στην ακτή και αποφασίσαμε να συνεχήσουμε με τα πόδια μέσα στο δάσος.Ο πρώτος που καταίβηκε από το πλοίο ήταν ο Arashi,ο οποίος μόλις πάτησε στεριά άρχισε να κάνει χαρούμενος κύκλους γύρω γύρω.Από τότε φάνηκε ότι δεν του άρεσαν τα θαλάσσια ταξίδια.Λογικό,άλλωστε είναι ένα ζώο της ξηράς.
-Μείνε κοντά μας φίλε μου και δεν θα πάθεις τίποτα. μου είπε ο Sven που με είχε δει πως ήμουν κάπως νευρικός.
 Μετά από κάποια λεπτά που περπατάγαμε ακούστηκε μια φωνή που δεν μπορούσα να προσδιορίσω από που ερχότανε ακουγόταν σαν να μίλαγε κάποιος από τον ουρανό.
 -Φύγετε από αυτό το νησί αν δεν θέλετε να πάθετε τίποτα κακό. ακούστηκε η παράξενη αυτή φωνή να λέει και εγώ το σκεφτόμουν σοβαρά να ακούσω την συμβουλή του...πριν μιλήσει ο Sven.
-Gaimon σταμάτα εμείς είμαστε.
-Sven; χαχα δεν σας κατάλαβα φίλοι μου,μισό λεπτό έρχομαι.
 Μετά από λίγο εμφανίστηκε μέσα από τους θάμνους ένας τύπος με τεράστιο φουσκοτό μαλλί σαν θάμνος όπου βρισκόταν μέσα σε ένα σεντούκι.Θα γέλαγα αλλά ήμουν αρκετά ευγενικός να μην το κάνω.Ο περίεργος αυτός τύπος,ο Gaimon,μας πλησίασε και άρχισε να μιλάει με τον Sven και τους άλλους.Όταν τελικά συνηδητοποίησε πως βρισκόμουν και εγώ εκεί τους ρώτησε
-Ποιος είναι αυτός;
-Θα σου πούμε αργότερα Gaimon,αν μας επιτρέπεις τώρα θα θέλαμε να ξεκουραστούμε ήταν μακρύ το ταξίδι και είναι άβολα στο καράβι.
-Καλά λοιπόν μπορείτε να ξαπλώσετε όπου θέλετε,εγώ φεύγω πάω να ταΐσω τους φίλους μου.
 Να ταΐσει τους φίλους του;τι ενοούσε;Ο Moriya με κοίταξε και σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουν μου είπε
-Ο Gaimon είναι ο μόνος κάτοικος του νησιού και έχει για φίλους του τα ζώα τα οποία μένουν εδώ.
-Καλά αν το νησί δεν έχει παρά μόνο έναν κάτοικο εμείς τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;
-Κάθε πράγμα στο καιρό του... μου είπε ...για την ώρα ξεκουράσου.
Ξάπλωσα κάτω και αν και δεν το περίμενα με πείρε σχεδόν αμέσως ο ύπνος.

Όταν ξύπνησα ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να δύει,όμως παρά αυτό το γεγονός οι άλλοι δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα,παρά μόνο ο Arashi.Αποφασίσαμε λοιπον να περπατήσουμε λίγο για να ξεπιαστούμε και γιατί ήθελα να εξερευνήσω το νησί.
 Καθώς περπατούσαμε μέσα στο δάσος ξαφνικά διάφορα παράξενα ζώα άρχισαν να βγαίνουν από τους θάμνους.Το καθένα από τα ζώα αυτά απότελούνταν από δύο διαφορετικά ζώα τα οποία είχαν ενωθεί το ένα με το άλλο.Ένα ζώο ήταν μισό κουνέλι και μισό φίδι,ένα άλλο μισό αλεπού μισό κόκορας και πολλοί ακόμα συνδιασμοί.Τα κοίταζα αρκετή ώρα με μεγάλη περιέργεια αλλά και θαυμασμό και μου φαινόταν σαν να με παρατηρούσαν και αυτά με το ίδιο ενδιαφέρον.
-Βλέπω γνώρισες τους φίλους μου. μου είπε ο Gaimon ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά και αυτός από έναν θάμνο.
-Εντυπωσιακά και όμορφα πλάσματα. του είπα με τη σειρά μου και φάνηκε να χαίρετε που το άκουγε αυτό.
-Πως σε λένε;
-Argon.
-Λοιπόν Argon είσαι από τους λίγους που μόλις τα βλέπουν δεν τα αντιμετοπίζουν σαν τέρατα... είπε ενώ με πλησίασε και με χτύπησε φιλικά ...είσαι πολύ καλός και είναι καλό να μην κρίνεις τους άλλους από την εξωτερική τους εμφάνιση ακόμα και τα ζώα.
 Φαινόταν πως τα αγαπούσε πολύ αυτά τα πλάσματα.Έτσι και αλλιώς έμενε ολομόναχος σε ένα νησί και αυτά ήταν η μόνη του παρέα,άρα ήταν λογικό κάτι τέτοιο.Άκουσα μετά από λίγο τους άλλους τρεις να έρχονται
-Φαίνεται πως παρακοιμηθήκαμε. μας είπε ο Sven ενώ χασμουριόταν συγχρόνως.
-Ελάτε φίλοι μου έχω να σας δω τόσο καιρό που πρέπει να γιορτάσουμε την επιστροφή σας...θα φέρω το sake. είπε γεμάτος χαρά ο Gaimon και έτρεξε να πάει να το φέρει.
 Μέχρι να έρθει εμείς ανοίξαμε φωτιά γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά και όταν τελικά επέστρεψε αρχίσαμε την γιορτή μας.Όλο το βράδυ τραγουδάγαμε,πίναμε,χορεύαμε και ακούγαμε διάφορες ιστορίες που έλεγε με την σειρά του ο καθένας μας.Εκείνο το βράδυ συνηδητοποίησα επίσης για πρώτη φορά το πόσο πολύ μου άρεσε το sake.
 Μετά από πολλές ώρες σβήσαμε την φωτιά και όλη πήγαν για ύπνο εκτός από εμένα και τον Moriya.Είχαμε κατέβει στην ακτή και εγώ καθόμουν και κοίταζα τα αστέρια κάτι που πάντα μου άρεσε να κάνω.Χαιρόμουν ιδιαίτερα που άντεχα στο ποτό αλλιώς θα είχα κοιμηθεί σαν τους άλλους και θα είχα χάσει εκείνη την μαγευτική νύχτα.Εγώ και ο Moriya δεν μιλάγαμε για αρκετή ώρα μέχρι που αποφάσισα να σπάσω την σιωπή.
-Γιατί ήρθαμε σε αυτό το νησί;
-Ένα νησί χωρίς κόσμο είναι το τέλειο μέρος για να προπονηθεί κανείς ανενόχλητος...για αυτό θα σου πρότεινα να ξεκουραστείς από αύριο αρχίζει η προπόνηση σου.
-Ωραία. είπα σιγανά όμως δεν πήγα για ύπνο παρά αφότου περάσε αρκετή ώρα γιατί δεν ήθελα να χάσω τον χορό των αστεριών πάνω στον σκοτεινό αλλά καθαρό ουρανό.

Παρότι κοιμήθηκα αργά ξύπνησα νωρίτερα από τους άλλους.Ήταν θέμα συνήθειας.Είχα μάθει να ξυπνάω νωρίς από τότε που έμενα στο Aldean.Είχα αποφασίσει πως θα περίμενα τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν και έτσι κατέβηκα στην ακτή μέχρι να συμβεί αυτό.Όσο περίμενα μου ήρθε στο μυαλό η Kanae και ο Kaizen.Είχαν περάσει οκτώ μέρες από τότε που έφυγα και ήδη τους είχα πεθυμήσει.Ανυπομονούσα να γίνω δυνατός,ώστε να μην έχω τίποτα να φοβάμαι από εκείνους τους αχρείους τους ψαρανθρώπους,και κάποια στιγμή να ξανπήγαινα πίσω εκεί.
 Ο ήλιος φώτιζε εντελώς τον ουρανό όταν σηκώθηκαν οι υπόλοιποι.Φάγανε πρωϊνο και ύστερα με φώναξαν.
-Λοιπόν Argon όπως σου είπα και χθες από σήμερα ξεκινάει η προπόνηση σου. μου είπε ο Moriya
-Είμαι έτοιμος. απάντησα.
-Θα ήθελα για λίγο τώρα να με ακούσεις και να μην με διακόψεις εντάξει; με ρώτησε.
Έγνεψα καταφατικά.
-Ωραία.Η προπόνηση σου θα διαρκέσει έναν χρόνο.Μέσα σε αυτόν τον χρόνο θα προπονηθείς και από εμένα και από τον Sven και από τον Kakei.Ο καθένας μας θα σου διδάξει και κάτι διαφορετικό.Αν καταφέρεις να μάθεις όλα όσα έχουμε να σου διδάξουμε θα έχεις κάνει το πρώτο βήμα για να γίνεις ένας σπουδαίος πολεμιστής.Στο τέλος του χρόνου θα σε αφήσουμε σε ένα νησί της επιλογής σου και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας.Α! και κάτι τελευταίο...θέλουμε όταν πλέον θα έχει τελειώσει η προπόνηση σου να μας πεις-αν μπορείς-ποια παράταξη θα ακολουθήσεις όταν αρχίζεις να ταξιδεύεις μόνος σου.Είσαι εντάξει με όλα αυτά;
-Απολύτως.
 Ήξερα έτσι και αλλιώς πως δεν θα έμενα μόνιμα μαζί τους και ήδη μου πρόσφεραν πολλά και χωρίς αντάλαγμα,δεν γινόταν να μην είχα συμφωνήσει.
-Κάθε μέρα όλη την μέρα θα προπονήσε με έναν από τους τρεις μας και την τέταρτη ημέρα θα εξασκείς την φυσική σου αντοχή.
-Ωραία λοιπόν με ποιον ξεκινάω;
-Την πρώτη μέρα μαζί μου. είπε ο Kakei
-Τέλεια,είμαι έτοιμος.
-Χαχαχα το ελπίζω μικρέ. είπε και ένιωσα μια τρομακτική αύρα να τον περιβάλλει.
-Βάλε αυτό... μου είπε ο Moriya και μου έδωσε κάτι να πιάσω τα μαλλιά μου ...καλύτερα να το συνηθήσεις.Αν σου πέφτουν τα μαλλιά σου στο πρόσωπό σου θα είναι δύσκολο να πολεμήσεις.
 Έπιασα τα μαλλιά μου και δεν με ενόχλησε καθόλου,βασικά με βόλευε οπότε αποφάσισα πως θα τα είχα έτσι από τότε.Μόλις ο Sven και ο Gaimon με είδαν με την κοτσίδα έβαλαν τα γέλια
-Ο μικρός Moriya...να δούμε τώρα πως θα τους ξεχωρίζουμε. είπε ο Sven αλλά δεν έδωσα σημασία.
Άφησα τον Arashi με τους υπόλοιπους και ακολούθησα τον Kakei.

Αφότου περπατήσαμε μέσα στο δάσος για λίγο φτάσαμε σε ένα κύκλο που η διάμετρος του δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα πέντε μέτρα και γύρω γύρω είχε δέντρα.
-Α! τέλεια... αναφώνισε με ευχαρίστηση ο Kakei ...Λοιπόν άκου Argon όπως σου είπε και ο Moriya με τον καθένα μας θα μάθεις κάτι και θα έχεις μια διαφορετική προπόνηση.Εγώ θα αναπτύξω τα αντανακλαστικά σου,την ακοή σου και το ένστικτο σου σε όσο μεγαλύτερο βαθμό μπορώ.
-Ωραία!Λοιπόν ξεκινάμε;
-Μην είσαι ανυπόμονος...Για να καταφέρεις να λάβεις τα όσα θέλουμε να σου μεταδώσουμε και να τα βγάλεις πέρα σε ότι σου λέμε να κάνεις θα χρειαστείς υπομονή.Εντάξει;
-Εντάξει...

-Άκου λοιπόν τι θα γίνει...εσύ θα πρέπει να είσαι όσο γίνεται στο κέντρο αυτού του κύκλου.Εγώ θα βρίσκομαι στα δέντρα που περιβάλλουν τον κύκλο αλλά θα μπορώ να κινούμαι...
-Και εγώ τι πρέπει να κάνω να βρω σε ποιο δέντρο είσαι;
-Όχι ακριβώς.Δεν θα κινούμε απλά βλέπεις...θα σε πυροβολάω κιόλας.Σκοπός σου είναι να καταλάβεις από που έρχεται η σφαίρα και είται να την αποφύγεις είται να την αποκρούσεις με το σπαθί σου.
-Εντάξει...υποθέτω. είπα με δισταγμό.
-Μην ανυσηχείς θα σημαδεύω σε μέρη που και να σε πετύχει η σφαίρα δεν θα έχεις κάποιο σοβαρό τραύμα.
 Σίγουρα αυτό ήταν ιδιαίτερα καθυσηχαστικό,αλλά δεν ήταν αυτό που με πρβλαμάτιζε.Αν ο Kakei κριβόταν στα δέντρα δεν γινόταν να ήταν στα πιο κοντινά αλλιώς θα τον έβλεπα και θα ήταν εύκολο να αποφύγω την σφαίρα...άρα έπρεπε να κρίβετε πιο βαθιά που σήμαινε πως θα ήταν δύσκολο να με πετύχει.Παρά τον προβληματισμό μου δεν είπα τίποτα.
-Να είσαι έτοιμος δεν θα δώσω σήμα για το πότε ξεκινάμε μπορεί να σου ρίξω αναπάσα στιγμή. μου είπε και έφυγε.
 Έμεινα στο κέντρο του κύκλου και περίμενα.Μετά από λίγο μια σφαίρα πέρασε και μου έξυσε το μπράτσο.
-Σου είπα να είσαι έτοιμος. άκουσα την φωνή του Kakei να μου λέει από το βάθος.
 Τελικά τσάμπα προβληματιζόμουνα.Δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα.Έριξε τόσο αθόρυβα και με τέτοια ταχύτητα και ακρίβεια ανάμεσα σε τόσα δέντρα;Μου φαινόταν απλά απίστευτο.Ήταν σαν να πολεμούσα κάποιο πνεύμα μια αόρατη δύναμη που εξαπατούσε τις αισθήσεις μου και με καρόιδευε για το πόσο ανύμπορος ήμουν.Αν ήθελα να τα κατάφερνα θα έπρεπε να έβαζα όλη μου την δύναμη αλλιώς η προπόνηση θα ήταν μάταια και δεν θα κέρδιζα τίποτα μέσα σε έναν χρόνο.

Μετά την πρώτη βολή κατάλαβα πως ήταν αδύνατο να εντωπίσω τον Kakei με την όραση μου.Έτσι έκλεισα τα μάτια μου θέλοντας να βάλλω μόνο την ακοή μου να δουλεύει ώστε να είχα περισσότερες πιθανότητες να ακούσω κάποια κίνηση,τον ήχο της σφαίρας,οτιδήποτε.Για κάποια ώρα δεν μου ήρθε άλλη σφαίρα,όμως εγώ παρέμενα με τα μάτια κλειστά με αποτέλεσμα μετά από λίγο να ακούω την αναπνοή μου τόσο δυνατά που ένιωθα πως ανέπνεαν και άλλοι μαζί μου.Άρχισα να ακούω κάποια ζώα που περνάγαν από κοντά μου...και ξαφνικά τον ήχο κάποιον κλαδιών που κουνιόντουσαν.
 Τελικά άκουσα και αυτό που περίμενα τον ήχο της καραμπίνας.Άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα προς την κατεύθυνση που άκουσα τον ήχο.Είδα την σφαίρα όμως δεν μπόρεσα να την αποφύγω και μου έξυσε-όπως και η πρώτη-το δεύτερο μου μπράτσο.
-Τόσο νωρίς;... αναφώνησε με περιέργεια ο Kakei ...Φαίνεται πως είσαι καλός φίλε μου.Λοιπόν συνεχίζουμε.
 Έτσι συνεχίζαμε όλη την μέρα.Δυστυχώς δεν κατάφερα να αποφύγω παρά μόνο μία σφαίρα.Πάνω που περίμενα να ακούσω τον Kakei να πυροβολεί έγινε κάτι πολύ παράξενο...ένιωσα ένα ρίγος να με πιάνει στο σβέρκο μου...ένιωσα ότι ήταν πίσω μου,δεν ήξερα τι γινόταν αλλά το ένιωθα...άκουσα τον ήχο από τον πυροβολισμό,όμως μου φάνηκε πολύ αργός...μόνο τότε όχι απλά απέφυγα την σφαίρα αλλά μου φάνηκε πως ερχόταν αργά.Σαν να είχε παγώσει ο χρόνος γύρισα καθώς έσκυβα και την είδα να περνάει δίπλα από το μάγουλό μου.Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό.Θυμήθηκα τότε τι μου είχε πει ο Kakei πως σε έναν βαθμό θα με βοηθούσε να αναπτύξω το ένστικτο μου.Μόλις με είδε να αποφεύγω την σφαίρα ο Kakei εμφανίστηκε

-Εντυπωσιακό μπορώ να πω.Μπράβο φίλε μου σου αξίζει ξεκούραση. είπε και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη.
 Ήμουν κουρασμένος οπότε του ανταπέδωσα το φιλικό χτύπημα και γύρισα πίσω για να ξεκουραστώ.Όταν ξάπλωσα δεν μπορούσα να κοιμηθώ παρόλη την κούραση.Ένιωθα υπερηφάνια για τον εαυτό μου που είχα καταφέρει να αποφύγω αυτή την μία σφαίρα και περιέργεια για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την στιγμή-ακόμη δεν μπορούσα να το συνηδητοποιήσω-.Όσο ήμουν ξύπνιος άκουσα το Kakei να μιλάει με τον Moriya και τον Sven.
-Κατάφερε και απέφυγε μία σφαίρα σου;Ε και;Έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο κάνα δύο φορές στο παρελθόν.
-Το θέμα είναι ο λόγος ο οποίος την επέφυγε...
-Δηλαδή;
-Κινήθηκε σχεδόν αφότου η σφαίρα μου έφυγε από την κάνη...Για να κινηθεί τόσο γρήγορα υπάρχουν μόνο δύο τρόποι.Αμφιβάλλω ότι έχει από τέτοια ηληκία το πρώτο,οπότε συμπαιρένω ότι έχει πολύ ακονισμένο ένστικτο.Παραπάνω από ότι θα μπορούσε να έχει κάποιος της ηληκίας του.
-Λογικό μου ακουγεταί,αν σκεφτούμε την ζωή που είχε στο νησί όπου μεγάλωσε...Φαίνεται ότι το παιδί έχει όντως τα προσόντα για να γίνει σπουδαίος πολεμιστής.
-Θα προσπαθήσω να τον κάνω να το αναπτύξη όσο περισσότερο μπορώ.
-Αυτό να κάνεις,όμως για την ώρα πάμε για ύπνο.
 Μετά από όλα αυτά ένιωσα ακόμα πιο περήφανος και η δυσκολία μου να κοιμηθώ μεγάλωσε.

Την δεύτερη μέρα ήταν η σειρά του Moriya να με προπονήσει.Καθώς προχωράγαμε για να βρούμε κάποια καλή τοποθεσία για την προπόνηση τον ρώτησα σχετικά με αυτά που λέγαν αυτός ο Kakei και ο Sven το προηγούμενο βράδυ και γιατί το ένστικτο ήταν κάτι το τόσο σημαντικό όμως η μόνη απάντηση που πείρα ήταν
-Ξαναρώταμε στο τέλος του χρόνου.
Δεν του έφερα αντίρηση και συνέχισα να τον ακολουθώ.
  Φτάσαμε τελικά στο κέντρο του νησιού όπου εκεί υπήρχε ένα βουνό και γύρω του υπήρχε ένας κενός χώρος χωρίς δέντρα όπου μπορούσα να προπονηθώ.
-Μαζί μου... άρχισε να λέει ο Moriya ...θα αναπτύξεις την όραση σου,την ταχύτητα σου και θα μάθεις να χρησιμοποιείς πολύ καλύτερα από ότι τώρα το σπαθί.
Ανυπομονούσα ιδιαίτερα να αρχίσω την εκπαίδευση με τον Moriya ήθελα να γίνω ακόμα καλύτερος με το ξίφος.
-Το στυλ που θα σου μάθω λέγεται Life-or-Death Stray Sword Style.Είναι ένα ιδιαίτερο στυλ το οποίο χωρίζετε σε δύο διαφορετικές κατηγορίες ή να στο θέσω καλύτερα τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιείται... στον πρώτο το κάθε χτύπημα σου πρέπει να είναι σαν το τελευταίο σου δηλαδή πρέπει να βάζεις όλη σου την δύναμη σε αυτό.Η κάθε επίθεση στοχεύει απευθείας τον αντίπαλο...δεν υπάρχουν παραπλανητικές κινήσεις και μανούβρες...κατα μέτωπο επιθέσεις και με όλη σου την δύναμη.Κατανοειτό;
-Απόλυτα.
-Ωραία.Ο δεύτερος τρόπος είναι θα λέγαμε το ακριβώς αντίθετο.Βασίζεται στην παρατήρηση του αντιπάλου σου και στην εξάντληση του.Οι επιθέσεις σου πρέπει να είναι γρήγορες,κοφτές και ακριβείας στο μέγιστο.Ανάλογα με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν αυτό το στυλ,οι μαχητές στηρίζονται και σε ένα διαφορετικό μότο.Για το πρώτο <<Κάθε χτύπημα είναι το τελευταίο για αυτό κάθε χτύπημα αρκεί>>,ενώ για το δεύτερο <<Σε μια μάχη όλα τα χτυπήματα μετράνε,όμως αυτό που κρίνει την μάχη είναι το τελικό>>.

-Και θα μάθω και τους δύο τρόπους;
-Όχι...Ο πρώτος τρόπος έχει απαγορευτεί από όσους ασκείται αυτό το στυλ,λόγο των πολλών απερίσκεπτων θυσιών που είχαμε στο παρελθόν βασιζόμενες σε αυτό τον τρόπο.Μόνο ο δεύτερος πλέον διδάσκεται και αυτόν θα διδαχθείς.Κάτι τελευταίο για αυτό το στυλ.Οι κινήσεις του δεν βασίζονται καθόλου στην άμυνα για αυτό τον λόγο όσοι χρησιμοποιούν αυτό το στυλ αναπτύσουν την ταχύτητα τους για να μπορούν να αποφεύγουν τις αντίπαλες επιθέσεις και να κάνουν και οι ίδιοι επίθεση συγχρόνως.
-Χμ...καθόλου άμυνα ε; μου φαινόταν ενδιαφέρον για την ακρίβεια μου άρεσε αυτό το στυλ.
-Πολλοί ξιφομάχοι θεωρούν αυτό το στυλ ατιμωτικό λόγο του ότι δεν πολεμάς τον αντίπαλο απευθείας,αλλά δείχνεις να αποφεύγεις την μάχη.Μαζί με την αποτυχία του πρώτου τρόπου να αναδείξει ικανούς πολεμιστές είναι οι λόγοι που αυτό το στυλ δεν γίνεται αποδεκτό από τους ξιφομάχους.Μέχρι στιγμής μόνο πέντε έχουμε απομείνει που χρησιμοποιούμε αυτό το στυλ.Μόλις η γνώση μου περάσει σε εσένα θα γίνεις ο έκτος.Εκτός και αν έχεις την ίδια άποψη με όσους το απορίπτουν τώρα που άκουσες για αυτό...
-Όχι καθόλου,αντίθετα μου αρέσει αυτό το στυλ...ξεκινάμε; ρώτησα ανιπόμονα.
  Στο πρώτο μισό της μέρας ο Moriya μου έδειξε κάποιες από τις ποιο απλές κινήσεις και μετά με έβαλε να τις κάνω.Κατά το απόγευμα μου ζήτησε να πολεμήσουμε.Δέχτηκα μα μόλις αρχίσαμε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.Ο Moriya ήταν σαν σκιά σαν να ήταν ο ίδιος ο αέρας δεν τον έβλεπα παρά μόνο όταν με χτύπαγε.Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω το ένστικτο μου όπως και πριν με τον Kakei όμως δεν ήξερα πως το είχα κάνει.Ευτυχώς ο Moriya με χτύπαγε με το πλατύ μέρος του σπαθιού αλλιώς μάλλον θα είχα πεθάνει.Μετά από λίγο σταμάτησε.
-Όταν καταφέρεις να με δεις θα αναιβάσω την δυσκολία και άλλο και κάθε φορά που θα τα καταφέρνεις θα γίνετε το ίδιο. μου είπε αλλά τότε δεν ήξερα ακόμα πως όντως γινόταν να δυσκολέψει την προπόνηση.
  Για το υπόλοιπο της μέρας που μας είχε μείνει μου έδειχνε μια στάση που θα μου έδεινε όθηση κάθε φορά που θα έκανα μια κίνηση ώστε να αποκτήσω μεγαλύτερη ταχύτητα.Από ότι μου είπε ο δάσκαλος μου στο στυλ αυτό υπήρχαν δώδεκα βασικές στάσεις,όπου η καθεμία πρόσφερε και κάτι διαφορετικό την ώρα της μάχης.Όσο ήμουν μαζί του τις δύο πρώτες και πιο βασικές στάσεις,ενώ τις υπόλοιπες θα τις ανακάλυπτα,από ότι μου είπε,από μόνος μου μέσω των μαχών.

περισσότερες λεπτομέριες για τις στάσεις στο τέταρτο ποστ του λινκ:

  Το βράδυ ένιωθα ποιο κουρασμένος από ότι ένιωθα αφού τελείωσα με τον Kakei και έτσι κοιμήθηκα αμέσως περιμένοντας να δω το πρωί τι θα έκανα με τον Sven.