[Τέλος]Χορός μετά συνοδείας κυνηγών.

Lik προηγούμενης ιστορίας:

Σημαντικά πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων:

 Σε αντίθεση με το προηγούμενο,το τωρινό μου ταξίδι ήταν ιδιαίτερα ήρεμο πράγμα που με βοήθησε στο να ξεκουράσω το τραυματισμένο μου πόδι το οποίο ήταν πλέον μια χαρά.Ήλπιζα και τα γεγονότα στο Inuyama να εξελίσσονταν το ίδιο χαλαρά,ώστε να έβρισκα νέα μέλη για την οργάνωση μου και να έφευγα γρήγορα για το Frost Kingdom όπου πιθανότατα βρισκόταν ο πρώην πειρατής Baruch και άμα ήμουν τυχερός και  ο τωρινός μου στόχος ο Raziel.Παρόλα αυτά ήξερα ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά...έτσι ήταν πάντα από την αρχή και μέχρι και το τέλος της έτσι θα παραμείνει η ζωή μου.Πάντα απρόβλεπτη και ποτέ να μην ακολουθεί το σχέδιο μου.Για αυτό και στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μου αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να συμβεί σε εκείνο το νησί...
 Στην αρχή δεν γνώριζα αν η ιστορίες που ακούγονταν για το Inuyama Island ήταν αληθινές καθώς,όπως και όλοι οι άλλοι,είχαμε την ύπαρξη βάσης κυνηγών εκεί σαν ιστορία.Αργότερα μέσω των ιστοριών των δασκάλων μου έμαθα ότι όντως υπήρχε βάση κυνηγών εκεί μιας και είχαν επισκεφθεί το μέρος.Αυτό που μου είπαν ήταν να παραμείνω σε επιφυλακή όταν βρεθώ στο νησί μιας και ασχέτως τι παράταξη υποστήριζε κάποιος δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικοί.
 Δεν ήξερα τι με περίμενε  εκεί,πάντως σίγουρα δεν θα είχα να αντιμετωπίσω πειρατές και επαναστάτες αυτή την φορά.
 Έτσι κάποια στιγμή το ήρεμο ταξίδι μου έφτασε στο τέλος του.Απέναντι μου έβλεπα το χιονισμένο και σκοτεινό νησί Inuyama.Από μακριά έδειχνε αφιλόξενο και σαν να προειδοποιούσε όποιον πλησίαζε τι τον περίμενε.Άγρια ζώα το κατοικούσαν και το ασύμμετρο σχήμα του με τα πολλά βράχια γύρω του,απομεινάρια από μια ηφαιστειακή έκρηξη,ήταν αυτά που καλωσόριζαν όποιον έφτανε στο νησί.
 Με το που φτάσαμε στην ξηρά,εγώ και ο Arashi,είδαμε δύο τεράστια σκυλόμορφα κτήνη στην ακτή να τραβάνε και τα δύο από ένα κόκκαλο.Κανένα δεν έδειχνε να θέλει να το εγκαταλείψει και έτσι περάσαμε από το πλάι τους χωρίς καν να γυρίσουν να μας κοιτάξουν.
-Τι φιλόξενο μέρος... είπα στον Arashi και του χαμογέλασα.

Από την ακτή όπου βρισκόμασταν αν περπατούσες τον δρόμο που φαινόταν μπροστά σου μετά από λίγο εμφανιζόταν στο οπτικό σου πεδίο ένα γιγάντιο κτήριο που έμοιαζε με παλάτι-όταν και εκείνο είχε δει τις καλές του μέρες-.Βρισκόταν σε ένα πολύ μεγάλο ύψωμα,αρκετά μέτρα παραπέρα.Έτσι υπομονετικά αρχίσαμε το περπάτημα.Γύρω μας πολλά δέντρα-όχι αρκετά για να κάνουν δάσους,όμως αρκετά-από τα οποία όμως τα περισσότερα ήταν καμένα,όπως και το έδαφος στο οποίο είχαν χρόνια τώρα ριζώσει.Έδειχνε άγονο και άγριο και έπρεπε να ήταν.Είχα ακούσει πως η λάβα κάνει το έδαφος γόνιμο,όμως αμφέβαλλα αν κανείς ενδιαφερόταν να καλλιεργήσει πλέον τίποτα σε ένα μέρος σαν και αυτό.Πραγματικά θλιβερό θέαμα.
 Αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωποι να ζούσαν εδώ,πως να ήταν άραγε το νησί στις δόξες τους;Πως ήταν γενικότερα η ζωή εδώ;Σταμάτησα όμως απότομα να τα σκέφτομαι όλα αυτά μιας και ένιωσα μια στεναχώρια για τα όσα όμορφα πράγματα μπορούσαν να υπήρχαν εδώ και πλέον είχαν όλα εξαφανιστεί.Ακόμα και χωρίς την παρεμβολή των ανθρώπων,η φύση έβρισκε τρόπους και προκαλούσε καταστροφές από μόνη της.Ήταν σίγουρα πολύ σκληρή.Βέβαια όχι όσο οι άνθρωποι.Πιο επικίνδυνοι,πιο διεφθαρμένη και πιο καταστροφικοί από οτιδήποτε άλλο στο κόσμο.Ακόμα και τα άγρια ζώα ήταν καλύτερα από αυτούς...από εμάς...Να πάρει και να σηκώσει...Γιατί έπρεπε να είμαστε έτσι;
 Χαμένος σε όλες αυτές τις σκέψεις ούτε που συνηδητοποίησα το πότε φτάσαμε στην κορυφή όπου βρισκόταν το κτήριο.Άλλα θηρία σαν αυτά στην ακτή δεν είχαμε συναντήσει παρότι είχα ακούσει ότι υπάρχουν πολλά από αυτά στο νησί.Ίσως με το καιρό να έμαθαν να μην πλησιάζουν πολύ κοντά στους δρόμους που χρησιμοποιούσαν οι κυνηγοί του νησιού,γιατί σίγουρα και εκείνοι θα τα είχαν αντιμετωπίσει και θα τα είχαν απωθήσει για να μπορούν να τριγυρνάνε πιο άνετα.
 Την προκειμένη στιγμή όμως είχα ένα άλλο πρόβλημα.Στεκόμασταν ακριβώς  απέναντι από το κτήριο,όμως υπήρχε μια τεράστια χαράδρα ανάμεσα μας.Υπήρχε βέβαια και μια γέφυρα,όμως δεν την έβλεπα πολύ σταθερή και ένιωσα κάπως διστακτικός να την περάσουμε.Ο Arashi με κοίταξε και έπειτα θαρραλέα έκανε ένα βήμα,και ύστερα ένα άλλο και τελικά άρχισε να περπατάει κατά μήκος της γέφυρας.Γέλασα με τον εαυτό μου...Είχα κάνει πολύ χειρότερα από το να διασχίσω μια γέφυρα,οπότε τι ανησυχούσα.Έτσι ακολούθησα τον φίλο μου.Τελικά τσάμπα ανησύχησα μιας και η γέφυρα αποδείχθηκε ιδιαίτερα σταθερή και τελικά φτάσαμε εύκολα στην απέναντι πλευρά.

Για ακόμα μια φορά έβαλε το απρόσωπο προσωπείο μου και άνοιξα διάπλατα την πόρτα του κτηρίου.Δεν ήταν τελικά μόνο απέξω που έμοιαζε με παλάτι και το εσωτερικό έφερνε πολύ επίσης.Μόλις μπήκα μέσα βρέθηκα σε ένα μεγάλο διάδρομο με ένα ξεθωριασμένο,πρώην κόκκινο χαλί,πολυελαίους και μπλε-άσπρες σημαίες να διακοσμούν τους τοίχους του.Πρέπει να ήταν πολύ ωραίο μέρος κάποτε.
 Όσο όμως και να κοιτούσα γύρω μου δεν μπορούσα να δω κάποιον.Είμασταν μόνοι μας εκεί.Έτσι αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος μέχρι που τελικά φτάσαμε σε ένα όχι και τόσο μεγάλο δωμάτιο στο οποίο το μόνο αξιοσημείωτο το οποίο μπορούσα να παρατηρήσω ήταν κάποιες σκονισμένες γκρίζες πανοπλίες και διάφορες θήκες με όπλα να βρίσκονται παντού γύρω.Αν το μέρος όντως κάποτε ήτανε κάστρο εδώ θα μπορούσε να είναι το δωμάτιο όπου γινόταν η πρώτη γραμμή άμυνας σε περίπτωση εισβολής.
 Συνεχίσαμε το περπάτημα και βγήκαμε από μια πόρτα που υπήρχε σε μια πλευρά του δωματίου.Βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο προαύλιο.Ένας πυργίσκος στην κάθε του πλευρά,αρκετά ψηλοί ώστε να βλέπουν μέχρι κάτω στην ακτή,και μια πόρτα απέναντι μας.Τίποτα άλλο να δεις.Θα ορκιζόμουν πάντως ότι άκουγα ένα ροχαλητό από το πυργίσκο στα αριστερά μου.Προχωρήσαμε...Με το που φτάσαμε στην πόρτα ακούσαμε ήχους μέσα από το δωμάτιο.Καιρός ήταν να βρούμε κάποιον.Άνοιξα απότομα την πόρτα και μέσα είδα να γίνεται ο κακός χαμός.Πλήθος ανθρώπων βρίσκονταν εκεί...Κάποιοι έπαιζαν μουσική και άλλοι έπιναν μίλαγαν ή παίζανε τυχερά παιχνίδια.Αυτοί πρέπει να ήταν οι κυνηγοί.
 Μόλις τελικά αντιλήφθηκαν την παρουσία μου στον χώρο σταμάτησαν όλοι ακαριαία λες και είχαν δει ένα θαύμα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.Ένας τεραστίων διαστάσεων άντρας πλησίασε προς το μέρος μου,όμως αντί να μου μιλήσει όπως περίμενα,με παραμέρισε και φώναξε σε κάποιον έξω από το δωμάτιο.

-Bartonnnnn.Πάλι κοιμάσαι εν ώρα σκοπιάς παλιό-τεμπέλαρε;
Τότε ένας άντρας έκανε την εμφάνιση του από το αριστερό προπύργιο και απάντησε.
-Συγνώμη αφεντικό...
-Να την βράσω την συγνώμη σου παλιό-μπεκρή...Αυτό ήταν...δεν έχει ποτό για εσένα σήμερα.
-Ναι αφεντικό... απάντησε θλιμμένα ο Barton.
Άρα όντως είχα ακούσει το ροχαλητό.
 Όταν ο άντρας τελείωσε να φωνάζει στον φρουρό γύρισε προς τα εμένα με ένα όχι και τόσο φιλικό βλέμμα ζωγραφισμένο στην ασχημόφατσα του.
-Ποιος...στο καλό...είσαι...εσύ; με ρώτησε βάζοντας παύσεις ανάμεσα στις λέξεις του λες και ήθελε να δώσει έμφαση σε αυτό που ρωτούσε.
-Το όνομα μου είναι Mr.Shadow.Είμαι κυνηγός επικηρυγμένων. απάντησα με τον σύνηθες ανέκφραστο τρόπο μου.
-Κυνηγός ε;... μονολόγησε ...Για πέρνα μέσα... μου είπε και αφού μπήκα βρόντηξε την πόρτα πίσω μου.
-Ο σκύλος δικός σου; με ρώτησε και φαινόταν ότι μόλις είχε παρατηρήσει την ύπαρξη του Arashi.
-Λύκος...και ναι.
-Μάλιστα,μάλιστα.Πρέπει να είσαι όντως κυνηγός υποθέτω.Αν ήσουν Marine δεν θα είχες λόγο να το κρύψεις και κανένας πειρατής ή επαναστάτης που γνωρίζει πως βρισκόμαστε εδώ δεν πατάει το πόδι του στο λημέρι μας έτσι άνετα... είπε και τον είδα να τρίβει το πιγούνι του ...και πέρα από αυτό κάτι μου θυμίζεις...και η φάτσα σου και το όνομα σου.

-Λογικό τον είδες πρόσφατα στην εφημερίδα αφεντικό.Γι' αυτό σου είναι γνωστός. ακούστηκε μια φωνή να του λέει από πίσω.
-Τι είναι αυτά που λες Minoruba; ρώτησε ο τεράστιος άντρας και γύρισε να δει αυτόν που του μίλησε.
-Ναι αφεντικό...Είναι αυτός που δημιούργησε την εταιρία κυνηγών την "Wolfpack",αν θυμάμαι καλά.
-Σοβαρά;Ώστε αυτό το πιτσιρίκι είναι αυτός ο νέος διαβόητος κυνηγός για τον οποίο μιλάνε.Σοβαρά;Δεν μου γεμίζει το μάτι.
-Και εγώ θα έλεγα το ίδιο για εσένα όμως είσαι πελώριος και μου γεμίζεις έτσι και τα δύο μάτια.
-Α! ώστε έχεις κότσια έτσι πιτσιρικά;Σε μένα τέτοια δεν περνάνε μικρέ...είμαι ο Kairiken ο αρχηγός της μεγαλύτερης ομάδας κυνηγών που υπάρχει.Σίγουρα έχεις ακούσει για εμένα μικρέ και πρέπει να ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν τα αστεία.
-Kairiken;Kairiken;Α ναι....δεν μου λέει τίποτα το όνομα. είπα και πιστεύω πως το άτονο ύφος μου το έκανε πιο κοροϊδευτικό.
-Παλιό-κάθαρμα.Καλύτερα πες τον λόγο της επίσκεψης σου εδώ γρήγορα και δίνε του,προτού θυμώσω παραπάνω.
 Πράγματι ήταν όπως είχα ακούσει.Καθόλου φιλικοί.Και χωρίς να κοροϊδέψω τον αρχηγό τους οι τύποι δεν μου έδειχναν την διάθεση να με βοηθήσουν.Παρόλα αυτά αφού ήρθα ως εδώ θα τους έλεγα τον λόγο.Όμως προτού προλάβω να μιλήσω ο Minoruba πήρε τον λόγο.
-Δεν είναι προφανής ο λόγος της επίσκεψης του αφεντικό;Ήμαστε η μεγαλύτερη ομάδα κυνηγών που υπάρχει,άρα το πιο λογικό θα ήταν να μας ζητήσει να μπούμε στην οργάνωση του.
-Δείχνεις πολύ πιο έξυπνος από το αφεντικό σου φίλε μου. του είπα.
-Το όνομα μου είναι Minoruba και είμαι υπαρχηγός αυτής της ομάδας που βλέπεις εδώ.Έτσι έχω υποχρέωση να καθοδηγώ και να βοηθάω τον αρχηγό μας.
-Αρκετά με όλα αυτά...Ώστε γι' αυτό ήρθες μέχρι εδώ μικρέ;
-Πράγματι αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψης μου.
-Τότε αρνούμαι...Η ομάδα μας θα παραμείνει ως έχει.Δεν πρόκειται ποτέ να λάβεις την βοήθεια μας,μιας και έτσι να το ξέρεις σε αντιπαθούμε ιδιαίτερα.
-Και γιατί αυτό;
-Επειδή είσαι αυτός που είσαι φίλε...Δείχνεις τόσο σπουδαίος και τόσο σίγουρος για τα πάντα που κάνεις και τα έχεις όλα σαν παιχνιδάκι.Έτσι έχω ακούσει να λένε για εσένα και έχω ακούσει πολλά αυτή είναι η αλήθεια.Από τότε που εμφανίστηκες έχεις μειώσει την αξία των υπολοίπων μας και αυτό δεν μου αρέσει.
Κάποιος έχει σοβαρά προβλήματα...
-Για αυτό δίνε του...και πάρε και το ζώο σου μαζί σου. μου φώναξε και μου έδειξε την πόρτα.
-Ήρεμα Kairiken θα πάθεις τίποτα. ακούστηκε μια φωνή να του λέει και όλοι,ακόμα και εγώ,γυρίσαμε να δούμε εκείνο το άτομο.

Σε ένα τραπέζι στο βάθος καθόταν ένας κοκκινομάλλης με τα πόδια του σταυρωμένα πάνω στο τραπέζι του και έναν κόκκινο αετό να κάθεται στον ώμο του.Δίπλα του καθόντουσαν ένας μαυρομάλλης,κάπως πιο νέος σε ηλικία με ζακέτα,και μια κοπέλα με κοκκινωπά μαλλιά επίσης,ή πορτοκαλί,δεν μπορούσα να δω ξεκάθαρα μιας και φορούσε ένα μανδύα με κουκούλα.Όμως ήταν ξεκάθαρα γυναίκα.
-Jim να μην ανακαταίβεσαι εσύ... του φώναξε ο Kairiken,όμως μόλις ο άντρας με τον αετό τον κοίταξε στα μάτια εκείνος σταμάτησε.
-Πόσες φορές έχω σώσει τον πισινό σου; ρώτησε ο άντρας
-Πολλές... απάντησε εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι.
-Και ποια ήταν η συμφωνία μας;
-Ότι δεν θα σου φέρνω αντιρρήσεις. απάντησε ξανά με το ίδιο ύφος.
-Και τι άλλο;
-Ότι αν κάποιος δυνατός αντίπαλος φανεί,θα έχεις το δικαίωμα να τον πολεμήσεις.
-Πες μου λοιπόν,αφού έχεις ακούσει πολλά για αυτόν...πιστεύεις ότι είναι δυνατός αντίπαλος;
-Ναι... είπε διστακτικά...
-Τότε γιατί τον διώχνεις προτού τον πολεμήσω;
-...Συγνώμη.
-Έτσι μπράβο.Τώρα Mr.Shadow...δεν μπορώ να μεταπίσω αυτόν τον ξεροκέφαλο να σε  βοηθήσει,μιας και το πόσα μπορώ να του λέω να κάνει έχουν και τα όρια τους,όμως θα ήθελα να μείνεις λίγο.Βλέπεις έχω καιρό να βρω κάποιον αξιόλογο αντίπαλο και για αυτό δεν θα ήθελα να χάσω την ευκαιρία τώρα που σε πέτυχα εδώ.
-Και εσύ είσαι;
-Το όνομα μου είναι Jim Eagle και είμαι κυνηγός όπως ακριβώς και εσύ.Από εδώ η ομάδα μου ο Alex Swordbind και η Aira Ravefield.Το γεράκι μου είναι ο πιστός μου φίλος Akai.Βλέπω έχεις και εσύ τον δικό σου φίλο.
-Τον λένε Arashi.
-Ωραίο όνομα.Λοιπόν τι λες Shadow;Δέχεσαι να πολεμήσεις;
 Κάτι δεν μου άρεσε σε αυτόν τον τύπο.Δεν ήταν σαν τους αντιπάλους που είχα πετύχει και περίμενα να βρίσκω συνεχώς μπροστά μου.Δεν ήταν σαν τους άλλους που καυχιόντουσαν δέκα ώρες προτού αποφασίσουν να αρχίσουν την μάχη και δεν είχε ούτε εκείνο τον περιπαικτικό τόνο στην φωνή του.Η φωνή του παρέμενε σταθερή και το χαμόγελο του ήταν περισσότερο φιλικό παρά χαμόγελο υπερβολικής σιγουριάς.Σίγουρα ήταν διαφορετικός.Μπορούσα να το νιώσω.Ένας ανώτερος αντίπαλος από όσους είχα συναντήσει μέχρι τώρα.Δεν γινόταν να χάσω τέτοια ευκαιρία.Αν ήταν να πετύχω τον στόχο μου έπρεπε να πολεμήσω και να συνεχίσω να πολεμώ κάθε τέτοιο αντίπαλο που εμφανιζόταν μπροστά μου.
-Δέχομαι... απάντησα.

Τότε ακούστηκε μια νεαρή φωνή να φωνάζει
-Όχι! και ένα πιτσιρικάς μικρότερος ακόμα και από μένα έκανε την εμφάνιση του μέσα από το πλήθος.
-Τι θέλεις Yashirobi;
-Θέλω εγώ να τον πολεμήσω.Θα νικήσω αυτόν τον τύπο και τότε όλοι θα αναγνωρίσετε την αξία μου εδώ μέσα.
-Άσε τις βλακείες μικρέ...Ο τύπος αυτός είναι παραπάνω του επιπέδου σου.
-Εγώ θα τον πολεμήσω.
Ο Jim πήγε να πει κάτι αλλά τον σταμάτησα.
-Εντάξει λοιπόν μικρέ έλα. του είπα.
 Εκείνος δεν είπε τίποτα άλλο.Απλά τράβηξε το ξίφος του και έτρεξε καταπάνω μου φωνάζοντας.Μπορούσα και χωρίς το Shadow Step να κινηθώ σε μεγαλύτερες από τους ανθρώπους ταχύτητες,όπως και τότε με τον Masta,και αυτό έκανα και τώρα.Με το που με πλησίασε ο μικρός με μία μου κίνηση βρέθηκα στο πλάγια του και τραβώντας το ξίφος μου τον κοπάνησα στο πλευρό του με την λαβή,αλλά με όλη μου την δύναμη.Από το χτύπημα το ξίφος του του έφυγε από τα χέρια και το παιδί διπλώθηκε.Έβγαλα ο ξίφος μου και το ακούμπησα στο λαιμό του.
-Δεν είναι παιχνίδι η ζωή μικρέ...Πρέπει να διαλέγεις καλύτερα τις μάχες σου.Καλύτερα σταμάτα να προσποιήσε τον κυνηγό.Είσαι πολύ μικρός για τέτοια.Εξασκείσου πρώτα και σε μερικά χρόνια ξανά ξεκίνα πάλι να προσπαθείς. του είπε και ξαναέβαλα το ξίφος μου στη θέση του.
 Πλησίασα προς το τραπέζι του Jim.
-Έτοιμος για την μάχη.
-Καλώς,όμως δεν θα παλέψεις αμέσως μαζί μου.
-Τι;

-Βλέπεις δεν αμφισβητώ ότι έχεις ικανότητες,όμως είμαι λίγο περίεργος.Θέλω πάντα να επιβεβαιώνω τα πάντα με τα δίκα μου μάτια.Για αυτό και θα σου ζητήσω πρώτα να πολεμήσεις με τους δύο μου φίλους.
 Περίεργος τύπος αυτός ο κυνηγός.Δεν ήξερα πόσο δυνατοί ήταν οι φίλοι του και έτσι δεν ήξερα αν έπρεπε να το ρισκάρω.Τι και αν αφού τους νικούσα δεν έιχα άλλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσω τον ίδιο τον Jim;
 Βέβαια από την άλλη πότε εγώ νοιαζόμουν για τέτοιου είδους πράγματα;Είχα πει ότι θα αντιμετώπιζα οποιαδήποτε πρόκληση εμφανιζόταν μπροστά μου και δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να χάσει ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις.Έτσι η απάντηση μου ήταν εύκολη.
-Κανένα πρόβλημα.Θα τελειώσω γρήγορα για να μπούμε στο κυρίως πιάτο.
-Μου αρέσει η αυτοπεποίθηση σου,μα αν υποτιμήσεις έστω και λίγο τους φίλους μου θα είναι θανάσιμο λάθος αυτό.
-ποτέ δεν υποτιμώ έναν αντίπαλο...Απλά λέω τα γεγονότα που πρόκειτε να εξελιχθούν.
-Πολύ καλά λοιπόν... είπε εκείνος και τότε είδα τον Alex να σηκώνεται όρθιος και να φοράει ένα γάντι στο αριστερό του χέρι.

Alex:

 Αν μπορούσα να δω καλά το γάντι εκείνο είχε πάνω του τρία σύμβολα,το καθένα διαφορετικό από το άλλο.Δεν μπορούσα να καταλάβω αν προσδιόριζαν κάτι συγκεκριμένο ή όχι.Μάλλον όχι θα έλεγα,καθώς έτσι όπως τα έβλεπα μου θύμιζαν αρχαίους ρούνους παρά σαν κάποια συνηθισμένη εικόνα.Σήκωσε το χέρι που φορούσε το γάντι στον αέρα και τότε τα τρία σπαθιά πυο ήταν περασμένα σε μια θήκη στη ζακέτα του άρχισαν να πετάνε στον αέρα.Τι σόι δύναμη ήταν αυτή!;
 Προσπάθησα να παρατηρήσω τα σπαθιά καθώς αυτά πετούσαν πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου μου.Δεν έδειχναν να έχουν κάτι το ιδιαίτερο.Ήταν τρία μεσαιωνικά σπαθιά περίπου το ίδιο μέγεθος και τα τρία με διαφορετική λαβή όμως στο καθένα.Τότε όμως είδα ότι στην  λεπίδα του κάθε σπαθιού ήταν ζωγραφισμένο και ένα  σύμβολο,που το καθένα αντιστοιχούσε και σε ένα σύμβολο από τα τρία πάνω στο γάντι.Είδα πως μόλις κούνησε το χέρι του τα σύμβολα στο γάντι του έλαμψαν και ύστερα ακολούθησαν και τα σύμβολα των σπαθιών.
 Πολύ περίεργο όλο αυτό.Ήταν ξεκάθαρο πως οι αντίπαλοι μου δεν θα ήταν ούτε στο ελάχιστο συνηθισμένοι.

προς τον αναγνώστη:

Κοίταξα τότε δίπλα του μα δεν είδα την Aira να σηκώνεται.
-Μην κοιτάς αλλού... μου είπε αμέσως ο Alex και ένα νεύμα του χεριού του τα σπαθιά του πέταξαν στον αέρα και ήρθαν με φόρα καταπάνω μου.
 Πετάχτηκα αμέσως ένα βήμα πίσω και ύστερα έστριψα γρήγορα το σώμα μου μία προς τα αριστερά,έπειτα προς τα δεξιά,για να αποφύγω τα δύο πρώτα σπαθιά ενώ το τρίτο το μπλόκαρα με το ξίφος μου και από την σύγκρουση γυρίσει προς τα απάνω,προς το ταβάνι.Έβαλα το ξίφος μου ξανά στην θήκη του και κίνησα για τον Alex,ο οποίος την ίδια ώρα πηδούσε πάνω από το τραπέζι στο οποίο καθόταν με τους άλλους δύο.Τότε συνηδητοποίησα ότι παρότι το όπλο του ήταν σπαθί στην πραγματικότητα ο ίδιος έδειχνε να είναι κάποιος που πολεμάει εξ' αποστάσεως,πράγμα που τον έκανε να έχει μια βασική αδυναμία,όπως και όλοι οι άλλοι που πολεμούν από απόσταση.Αν το πλησίαζα και έκανα την μάχης μας εξ' επαφής θα είχα εγώ το πλεονέκτημα.
 Τον έφτασα και κίνησα το ξίφος μου σημαδεύοντας τον ψηλά,στο στήθος.Εκείνος όμως πρόλαβε και έσκυψε και από την νέα του θέση κίνησε την γροθιά του προς το πλευρό μου.Χωρίς να σταματήσω κίνησα παράλληλα το δικό μου χέρι και το παρέβαλα ανάμεσα μας μπλοκάροντας έτσι το χτύπημα του,ενώ πάτησα γερά κάτω και έστριψα το σώμα μου κατά ενενήντα μοίρες στοχεύοντας τον άλλη μια φορά.Εκείνος χωρίς να το σκεφτεί καν έπεσα στο πλάι και άρχισε να γυρνά στο πάτωμα μέχρι που έλαβε μια απόσταση ασφαλείας.
 Άλλη μια φορά το ξίφος μου μπήκε στην θέση του και κίνησα καταπάνω του.Σε αυτή την μάχη δεν με συνέφερε να περιμένω να δω τις κινήσεις του λόγο της απόστασης από την οποία με πολεμούσε,όπου αν του άφηνα περιθώρια δεν θα με άφηνε ποτέ να πλησιάσω,και μιας και δεν είχε πιστόλι ή κάτι τέτοιο να του τελειώσουν τα πυρομαχικά και εφόσον τα όπλα κινούνταν μόνα τους δεν θα κουραζόταν ποτέ και θα μπορούσε να μου επιτίθεται συνέχεια.Και κάπως έτσι έγινε.Μόλις τον πλησίασα κάπως εκείνος με μια κίνηση του χεριού του έστειλε για άλλη μια φορά τα ξίφη του καταπάνω μου.Όμως αυτή την φορά δεν τα εκτόξευσε απλά.Μόλις ε έφτασαν άρχισαν να μου επιτήθονται από κάθε κατεύθυνση πράγμα που με ανάγκασε να τραβήξω το δικό μου ξίφος για να κρατήσω άμυνα.

 Το κακό ήταν πως λόγο του στυλ μου δεν ήμουν εξοικειωμένος σε αυτού του είδους άμυνα και έτσι φαινόταν πως δεν ήμουν εγώ που είχε το πάνω χέρι στην μάχη.Φρόντιζε να κουνάει τα σπαθιά του προς τις κατευθύνσεις όπου θα μου έκλειναν τα βήματα πράγμα που με εμπόδιζε να τα αποφεύγω όπως συνήθιζα.Φαίνεται πως ο αντίπαλος μου δεν ήταν κάποιος τυχαίος.Έτσι μην μπορώντας να τα αποφύγω και αδυνατώντας να τα αποκρούω και τα τρία ταυτόχρονα είχα γεμίσει πληγές σε όλο μου το σώμα και ιδιαίτερα στην πλάτη μου από την οποία ερχόντουσαν κάθε λίγο και λιγάκι έντονοι πόνοι.Δεν γινόταν να συνεχιστεί έτσι.Εγώ τραυματιζόμουν και έχανα τις δυνάμεις μου ενώ εκείνος καθόταν απέναντι μου σιωπηλός και ακούραστος.Δεν μπορούσα να αφήσω την μάχη να συνεχιστεί για πολλή.Έπρεπε να την τελειώσω με ένα χτύπημα.
Ένα ακόμα κακό ήταν ότι το μόνο σχέδιο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν σκέτη τρέλα.