[Τέλος] Slavery! [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

-Όμως κάνε γρήγορα... μπορεί να μας ανακαλύψουν.
Έσκισα λίγο από το ρούχο του νεκρού φρουρού που χρησιμοποίησα ως ασπίδα και φίμωσα το στόμα του ζωντανού. Ήρθε η ώρα που θα τον έκανα να καταλάβει την κόλαση από την οποία πέρασα πριν τόσο καιρό, από τα χέρια του. Έπιασα το ξύλο που είχε καρφωθεί στο χέρι του και το στριφογύρισα αργά, ενώ βρισκόταν ακόμα στην πληγή. Άρχισε να χτυπιέται σαν τρελός από τον πόνο. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα. Με μία παντοδύναμη κλοτσιά, του έσπασα το καλάμι του ενός ποδιού... και μετά και του άλλου, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή απόγνωσής του. Έπαιζα με τα σπασμένα μέλη του σώματός του. Κάθε λεπτό, έσπαγα και άλλο ένα κόκαλο. Τα δάκρυά του είχαν χυθεί πριν από αρκετή ώρα. Στο πρόσωπό του, έβλεπα το δικό μου. Η επόμενή μου επίθεση, ήταν μία γροθιά στα πλευρά. Ο αποκρουστικός ήχος του σπασίματος με γέμισε. Ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει από τον πόνο. Το κομμάτι ρούχου με το οποίο του έδεσα το στόμα είχε πάρει μία κοκκινωπή απόχρωση, λόγω του αίματος από τις εσωτερικές πληγές. Σταμάτησα τις απάνθρωπες ενέργειές μου παρ'όλο που δεν πήρα την εκδίκηση που ήθελα. Το κενό που έμεινε μέσα μου από το βασανιστήριο εκείνης της εβδομάδας δεν είχε εξαφανιστεί.

Όμως κατάλαβα πως κάτι τέτοιο δεν θα με έκανε καλύτερο. Ήδη είχα πέσει σε ένα επίπεδο, ίσο με εκείνου. Τόσο χαμηλά! Κοίταξα τον 001, αλλά εκείνος είχε ήδη αποστρέψει το βλέμμα του από το γεγονός. Κατάλαβα άμεσα πως είχα βγει εκτός εαυτού. Παρ'όλα αυτά, αντικρίζοντας μόνο και μόνο την φάτσα του, ήταν αρκετό για να με κάνει να καίω από οργή. Προσπάθησα να την συγκρατήσω, αλλά όσο περνούσε η ώρα χειροτέρευε. Έτσι, αποφάσισα να τον αφήσω. Όχι να βασανιστεί όσο και εγώ, αντιθέτως... να χάσει τα πάντα. Ένα τελευταίο χτύπημα στο κατεστραμμένο του πλευρό, επιβεβαίωσε την μοίρα του. Θα βίωνε ακόμα χειρότερες εμπειρίες από αυτές που υπέστη εγώ. Τα αποτελέσματα σύντομα εμφανίστηκαν καθώς σηκώθηκα για να φύγω με τον 001. Η εσωτερική αιμορραγία του, σε συνδυασμό με το σφραγισμένο του στόμα, τον σκότωνε. Δεν μπορούσε να αποβάλει το αίμα και έτσι πνιγόταν. Αρκετά βασανιστικός θάνατος. Έμεινε πίσω μας, να χτυπιέται ολόκληρος, ανήμπορος να ξεφύγει από την θανατική του ποινή. Δεν θα μετάνιωνα για εκείνον. Παραμέρισα τις σκέψεις μου και συγκεντρώθηκα στην αποστολή μου. Περιεργάστηκα το δωμάτιο και εντόπισα άλλες 2 πόρτες. Η μία από αυτές θα οδηγούσε στην ελευθερία μας.

Είπα στον 001 να πάει στην μία ενώ εγώ θα έλεγχα την άλλη. Με μεγάλη προσοχή, ακούμπησα το πόμολο και άνοιξα την πόρτα. Σκοτάδι από πίσω. Μόνο λίγοι δαυλοί που υπήρχαν κατά μήκος της σήραγγας, που απλωνόταν μπροστά μου, φώτιζαν ελάχιστα τον χώρο.
-Εδώ υπάρχουν αρκετά δωμάτια και μία σκάλα στο τέλος του διαδρόμου. Τι έχεις από εκεί?
Ο ψίθυρος του 001 πέρασε σίγουρα υπό την αντίληψή μου και ήθελα να του απαντήσω αμέσως, αλλά δεν μπορούσα. Το κρύο και φρέσκο αεράκι που τόνωνε το καταϊδρωμένο μου πρόσωπο με είχε ακινητοποιήσει. Χωρίς αμφιβολία, η σήραγγα μας ένωνε με τον "έξω" κόσμο. Γύρισα προς τον 001 και του έκανα νόημα να έρθει προς το μέρος μου. Όμως δεν αντέδρασε στο συμβάν αυτό. Παραξενεύτηκα. Γινόταν, άραγε να ξεχάσει κανείς ένα τέτοιο αίσθημα? Ειδικά όταν περνάς ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου, αναπνέοντας σκόνες και σκάβοντας. Απογοητεύτηκα για μια στιγμή. Το επόμενο δευτερόλεπτο όμως ένιωσα να με τραβά προς τα εκεί. Ήμουν λίγα βήματα, ίσως κάποιο χιλιόμετρο μακριά από αυτό που λαχταρούσα. Δεν είχα τις δυνάμεις να του αντισταθώ. Προχώρησα μέσα στην σήραγγα, χωρίς να σκέφτομαι άλλο. Πλέον βρισκόμουν απέναντι από κάτι εξωπραγματικό για εμένα. Οι φωνές του 001 δεν με σταματούσαν... τις άκουγα, αλλά τις αγνοούσα.

Διάφορες αναμνήσεις από την μικρή διαμονή μου εδώ μέσα, πέρασαν από το μυαλό μου, μόνο και μόνο για να διαγραφούν. Δεν τις χρειαζόμουν στην νέα μου ζωή. Τότε, εμφανίστηκε μία εικόνα από τον τομέα D. Όλοι οι σκλάβοι ζούσαν σε άθλιες καταστάσεις, με λιγοστή ποσότητα νερού και φαγητού. Μέρα παρά μέρα, τα πράγματα έτειναν προς το χειρότερο. Άρρωστοι και παιδιά στο χείλος του θανάτου. Ήταν μία εικόνα που δεν είχα την θέληση να απορρίψω. Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να μου καθαρίσει το μυαλό. Βάρεσα με όλη μου την δύναμη το πέτρινο τοίχωμα, αποσπώντας μερικά πετραδάκια και βάφοντας το σημείο με το αίμα μου. Κοίταξα την τραυματισμένη γροθιά μου. Μίσησα τον εαυτό μου. Ο δεύτερος πειρασμός μέσα στην ίδια μέρα. Και αυτός είχε στόχο την ικανοποίηση δικών μου, αποκλειστικά, επιθυμιών. Ζήτησα συγνώμη από τον 001 για τον χρόνο που χάθηκε και για τις απαράδεκτες ενέργειές μου. Έκλεισα ξανά την πόρτα της ελευθερίας και κατευθύνθηκα προς την άλλη, εκείνη του κινδύνου και του ρίσκου. Με την είσοδό μας στον διάδρομο, τα πράγματα περιπλέκονταν αρκετά. Ξεκινήσαμε ανοίγοντας τις πλαϊνές πόρτες του διαδρόμου. Όλα τα δωμάτια φιλοξενούσαν φρουρούς, οι οποίοι είχαν αποκοιμηθεί. Εκείνοι ήταν μάλλον αρμόδιοι για την άμυνα του κεντρικού δωματίου και της αρχικής σήραγγας.

Αφού βεβαιωθήκαμε πως κανένα από αυτά δεν μας ενδιέφερε, ανεβήκαμε τις σκάλες. Εντελώς, άοπλοι, ήμασταν συνεχώς σε επιφυλακή για κάποιον εχθρό. Αρκετά παράξενο μας φάνηκε το γεγονός ότι υπήρχαν μόνο 3 άτομα για να φυλάνε τα πάντα. Ήταν και αυτό μία επιβεβαίωση για το κακό προαίσθημα που είχα για την επόμενη μέρα? Ο όροφος στον οποίο οδηγούσαν τα σκαλιά, αποτελούταν από μονάχα 2 δωμάτια. Το άγχος έφτασε στα ύψη καθώς ήταν εύκολο να καταλάβουμε την σημασία αυτών των δωματίων. Πιθανότατα το ένα από αυτά να έκρυβε μέσα του τις κονσόλες που ψάχναμε. Εδώ, αντί να χωριστούμε και να ανοίξουμε μία πόρτα ο καθένας, περιοριστήκαμε στην αριστερή για αρχή. Το δωμάτιο δεν φωτιζόταν από τίποτα. Μπήκαμε μέσα και σιγοκλείσαμε την πόρτα πίσω μας. Με μικρά βήματα και προσεκτικές κινήσεις, επεξεργαστήκαμε τον χώρο γύρω μας. Ο 001 βρήκε έναν μικρό μοχλό στον τοίχο. Θα μπορούσε να ενεργοποιήσει οτιδήποτε με την κάθοδό του. Παρ'όλα αυτά, πήραμε και αυτό το ρίσκο. Τον κατέβασε. Αυτόματα, το δωμάτιο φωτίστηκε από γιγαντιαίες οθόνες. Κοίταξα γύρω μου για σημάδια των κονσολών ή κάποιου εχθρού. Όμως ο 001 είχε κολλήσει το βλέμμα του σε ένα σημείο. Πιο συγκεκριμένα, είχε παγώσει ολόκληρος.
-Τι συμβαίνει? Τι έγινε?
-Κοίτα αυτό....

Μου έδειξε μία από τις πάμπολλες οθόνες. Απεικόνιζε ένα χαμηλά φωτισμένο μέρος. Πρόσεξα αρκετές μικρές κινήσεις εκεί. Ήταν άνθρωποι. Και το μέρος που απεικόνιζε ήταν δωμάτιο ενός από τους 4 τομείς. Το όνομα του τομέα βρισκόταν σε μία από τις γωνίες της οθόνης... "D". Η διπλανές 3 οθόνες είχαν και αυτές έναν από τους υπόλοιπους τομείς. Δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως τόσο καιρό ήμασταν υπό συνεχή παρακολούθηση. Ακόμα και το κοινό δωμάτιο που είχε δημιουργηθεί από το σκάψιμο και των τεσσάρων τομέων είχε μία κάμερα ελέγχου. Με κάποιον τρόπο είχαν διεισδύσει μέχρι εκεί. Πως όμως? Συγκέντρωσα όλα τα στοιχεία που είχα μέχρι στιγμής και άρχισα να κάνω υποθέσεις, τις οποίες απέρριπτα λίγο αργότερα. Μόνο ένα πράγμα είχε μείνει. Κατάσκοποι! Μέλη του προσωπικού των δουλεμπόρων είχαν έρθει στους τομείς ως σκλάβοι, ενώ ο πραγματικός στόχος τους, ήταν η 24ωρη παρακολούθησή μας. Αν ήταν έτσι, τότε όλα μας τα σχέδια είχαν καταστραφεί. Οι υψηλόβαθμοι θα γνώριζαν τα πάντα για τις πράξεις μας. Πλέον όλα συνδέονταν ένα ένα. Το προαίσθημά μου είχε βγει αληθινό. Αν επιχειρούσαμε τα σχέδιά μας την επόμενη μέρα, τότε ήταν σίγουρο πως θα μας περίμεναν. Γι'αυτό και υπήρχε ελαφριά φύλαξη των σηράγγων και του κεντρικού δωματίου. Όλοι προετοιμάζονταν κατάλληλα για την επόμενη μέρα. Την μέρα της επανάστασης...

Ενημέρωσα τον 001 για όλες μου τις σκέψεις. Φαινόταν πως βρισκόμασταν στην ίδια συχνότητα καθώς και εκείνος είχε βγει στο ίδιο συμπέρασμα. Άρα από εδώ και πέρα έπρεπε να κινηθούμε ταχύτατα. Αν αργούσαμε έστω και λίγο, πιθανότατα να χάναμε τις ζωές μας ή να δεχόμασταν μεγαλύτερα βασανιστήρια. Επιθεώρησα άλλη μία φορά το δωμάτιο και βρήκα επιτέλους ένα στοιχείο. Υπήρχε μία πόρτα. Τρέξαμε προς τα εκεί και την ανοίξαμε χωρίς χάσιμο χρόνου. Ήταν εκεί... όλες οι κονσόλες που ψάχναμε, τοποθετημένες σε ειδικές υποδοχές πάνω στον τοίχο. Κατηγοριοποιημένες με βάση τον τομέα, έπιαναν και τους τρεις τοίχους. Φυσικά, δεν υπήρχε τοίχος ειδικά για τον D τομέα καθώς, ήταν ο μόνος τομέας που δεν χρειαζόταν να ελέγξουν με την ύπαρξη βόμβας στο σώμα κάθε μέλους του. Όλες οι κονσόλες είχαν πάνω γραμμένο τον "κωδικό" του κάθε σκλάβου. Βρεθήκαμε όμως σε ένα δίλημμα. Τι θα γινόταν αν κατέστρεφες την κονσόλα? Θα απενεργοποιόταν ο εκρηκτικός μηχανισμός ή θα ενεργοποιόταν? Θαύμασα την μεγάλη αυτοθυσία του 001, καθώς εκείνος κατέβασε την δική του κονσόλα. Θα ήταν η πρώτη που θα έσπαγε. Αν την ενεργοποιούσε με την ζημιά, τότε είχε ανατιναχθεί και αυτός και εγώ. Δεν το σκέφτηκε πολύ -δεν χρειαζόταν φαίνεται- και τότε έριξε κάτω την κονσόλα και την έσπασε με το πόδι του.

Ακολούθησαν τα πιο αργά και κενά δευτερόλεπτα της ζωής μου. Δεν κλείσαμε τα μάτια, σταθεροί στο αποτέλεσμα των προσπαθειών μας. Θα το αποδεχόμασταν οτιδήποτε και αν συνέβαινε. Τελικά σταθήκαμε τυχεροί. Ο μηχανισμός απενεργοποιήθηκε μάλλον καθώς δεν ακολούθησε έκρηξη και η κονσόλα καταστράφηκε. Η αγανάκτηση που νιώθαμε τόσο καιρό, καλύφθηκε από ένα κύμα ζωντάνιας και χαράς. Γελάσαμε και οι δύο χωρίς κανένα λόγο. Ο δεσμός μας γινόταν όλο και πιο δυνατός. Η τελική ευθεία έφτασε. Αν καταστρέφαμε τις κονσόλες και ειδοποιούσαμε τους σκλάβους τότε δεν έμενε τίποτα άλλο παρά η ομαδική προσπάθεια, ή και ατομική, ώστε να αποδράσουμε. Αρχίσαμε να βαράμε την κάθε κονσόλα που βρίσκαμε μπροστά μας. Ο 001 έψαξε αρχικά την δική μου αλλά δεν την βρήκε πουθενά. Η μόνη κονσόλα του τομέα D, δηλαδή η δική μου, έλειπε. Δεν πτοήθηκα και συνέχισα το έργο μου. Άλλωστε, δεν μπορείς να συγκρίνεις μία ζωή έναντι σε δεκάδες άλλες. Μπορεί να αποτελούσα την θυσία, κάτι το οποίο με έκανε χαρούμενο κατά μία έννοια. Τότε όμως συνέβη κάτι απρόοπτο. Ένας μεγάλος θόρυβος έφτασε στα αυτιά μας. Βγήκαμε κατευθείαν από το δωμάτιο με τις κονσόλες και κοιτάξαμε τις οθόνες. Ήταν μάλλον ώρα για τους φρουρούς να ξυπνήσουν και να πάνε στις δουλειές τους. Αυτό σήμαινε πως ο χρόνος μας τελείωσε. Με την βοήθεια του 001, προσπάθησα να βρω τον τρόπο με τον οποίο μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε τους τομείς, πως ήρθε η ώρα να φύγουν από τα δωμάτιά τους.

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μας την έδωσε μία από τις παλαιότερες αναμνήσεις του 001.
-Θυμάμαι πως αρχικά υπήρχαν συστήματα ήχου μέσα στις σήραγγες καθώς τότε ήταν μικρές ακόμα. Μας ειδοποιούσαν συνεχώς μέσω αυτών, άρα σίγουρα υπάρχει κάτι που μπορεί να μεταδώσει τον ήχο στις σήραγγες. Κάπου εδώ πρέπει να είναι...
Ήταν η φράση η οποία έσπασε την ησυχία που επικρατούσε τόσες ώρες. Η φρενήρης δράση μας δεν μας άφηνε να επικοινωνήσουμε με λέξεις. Ψάξαμε τα συστήματα ελέγχου που υπήρχαν μπροστά από τις οθόνες. Υπήρχαν τόσα διαφορετικά κουμπιά. Παρ'όλα αυτά, μία προεξοχή, σαν μικρόφωνο, ήταν ξεπεταγμένη από το υπόλοιπο σύστημα. Μέσω αυτού θα μεταδίδαμε τις πληροφορίες στους σκλάβους. Πατήσαμε άμεσα το κουμπί και ο 001 μου έκανε νόημα να μιλήσω.
-A,B,C,D... Η ώρα μας έφτασε! Από εδώ και πέρα, το μόνο που σας κρατά από την ελευθερία σας είναι η θέλησή σας! Η επιχείρησή μας ήταν επιτυχής! Τρέξτε για τ---
-Φαίνεται πως αντιδράσατε γρηγορότερα από ότι είχατε αποφασίσει κύριοι 001 και 203. Και σας είχαμε ετοιμάσει μία τόσο μεγάλη έκπληξη για αύριο. Δυστυχώς για εμάς, προκαλέσατε μεγάλο πρόβλημα στις δουλειές μας, ακόμα μεγαλύτερο μεν προκαλέσατε στους ίδιους σας τους "φίλους". Μετά από έναν τέτοιο χαμό που θα σηκωθεί μέσα στα επόμενα λεπτά δεν μπορώ να μείνω έτσι. Ο θησαυρός που ψάχνατε, σκάβοντας, είναι απλά ένας θρύλος. Ξεκινήσαμε προς την εύρεσή του, αλλά καταλήξαμε να επιβλέπουμε τις αντιδράσεις σας και τις πράξεις σας ως σκλάβοι. Αυτό σημαίνει ότι εδώ και αρκετά χρόνια είστε απλά πειραματόζωά μας. Και ξέρετε τι κάνουν στα πειραματόζωα όταν οι έρευνες και οι μελέτες διακοπούν...

-Ακριβώς... τα πετάνε! Έτσι θα συμβεί και εδώ. Σε αυτές τις στοές, εκτός από τις κρυφές κάμερες παρακολούθησης και τα ηχεία, υπάρχουν εγκατεστημένοι και εκρηκτικοί μηχανισμοί. Αρκετοί για να κατεδαφίσουν κάθε σπιθαμή σκαψίματος που καταφέρατε. Βλέπετε πάντα πρέπει να προνοεί κανείς για κάτι τέτοιο όταν ξεκινά κάποια επιχείρηση. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μας ανακαλύψει η κυβέρνηση, άρα με το πάτημα ενός κουμπιού όλα τα αποδεικτικά στοιχεία εξαφανίζονται. Το κακό για όλους σας είναι ότι το κουμπί έχει ήδη πατηθεί! Έχετε άλλα... 9 λεπτά για να αποδράσετε! Τι τυχεροί που είστε!!
Η φωνή που μιλούσε τόση ώρα από κάποιο άλλο μικρόφωνο μέσα στις σήραγγες ήταν γνωστή. Τότε κατάλαβα ποιος ήταν. Το άτομο που είχα συναντήσει στην πρώτη μου προσπάθεια να ξεφύγω από την υπόγεια κόλαση. Το άτομο που μου είχε σώσει την ζωή, αποτρέποντας λεκτικά την θανατική μου ποινή.
-Τρέχα όσο πιο γρήγορα μπορείς!
-Μα οι υπόλοιπες κονσόλες? Προλαβαίνουμε να τις καταστρέψουμε όλες!
-Είσαι τρελός!? Σκέψου πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς να φτάσει μέχρι το κεντρικό δωμάτιο και μόνο από τα δωμάτια των τομέων!! Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι παραπάνω από τα 9 λεπτά που έχουμε! Δέξου το! Ήμαστε οι μόνοι σκλάβοι εδώ μέσα που μπορούν να επιβιώσουν. Μόνο αν τσακιστούν και τρέξουν προς την έξοδο!!! Τον άκουσες... ήταν σχεδιασμένο να γίνει αύριο ούτως ή άλλως. Δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε...
-Εάν όμως δεν είχαμε σχεδιάσει κάτι τέτοιο εξ'αρχής?
-ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ! ΑΠΛΑ ΕΤΣΙ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΟΥΝ! ΕΤΣΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ! ΑΠΛΑ ΤΡΕΧΑ!
Έφτυσα το έδαφος καθώς άρχισα να τρέχω. Άξιζε τελικά κάτι τέτοιο? Στην χειρότερη θα θυσιάζονταν 2 ζωές, οι δικές μας, για τις 200... Τελικά συνέβη το αντίθετο...