[Τέλος] Slavery! [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Έφερα πλάι την σφύρα σαν να κρατούσα ρόπαλο. Αμέσως μετά, το έφερα με δύναμη πάνω στο πέτρινο τοίχωμα δημιουργώντας έτσι έναν εκωφαντικό θόρυβο. Οι πέτρες έσπασαν και μικρά κομμάτια πετάχτηκαν παντού. Μερικά μπήκαν ακόμα και μέσα στα μάτια μου προκαλώντας μου οξύ πόνο. Κοίταξα το αποτέλεσμα και έμεινα ευχαριστημένος. Η σφύρα χωρίς το καλέμι, είχε ως μόνη χρήση, την καταστροφή πέτρας. Ήταν ότι έπρεπε για την περίπτωσή μου. Μπορεί να έσπασα λίγο μόνο την πέτρα αλλά αρκούσε για σήμερα. Άφησα την σφύρα και έπιασα μία αξίνα αυτή τη φορά. Απομακρύνθηκα από τον τοίχο και πήγα αλλού να σκάψω, σιγουρεύοντας πως κανείς άλλος από τον τομέα δεν θα δούλευε εκεί κοντά. Η ώρα πέρασε και μπήκαμε στα δωμάτιά μας. Ήταν η στιγμή της αλήθειας για εμένα. Έτρεξα στο σημείο όπου είχα ακουμπήσει την μικρή πέτρα. Κοίταξα για να δω τι απέγινε αλλά θλίψη με κατέκλυσε αμέσως. Δεν είχε μετακινηθεί. Θα προσπαθούσα ξανά την επόμενη μέρα. Ξάπλωσα και περίμενα. Κερδίσαμε το ίδιο ποσό νερού και ψωμιού με χτες. Πέρασε το βράδυ και φτάσαμε πάλι στον χώρο εργασίας. Ξανά με την σφύρα, χτύπησα σε άλλο σημείο τον τοίχο, λίγο πιο πέρα από τον διπλανό. Και μετά η ίδια διαδικασία μέχρι το τέλος της εργασίας μας.

Επιστρέψαμε στα δωμάτια και πλησίασα πάλι την μικρή πέτρα. Είχε πέσει κάτω. Γέμισα ελπίδα και χαρά. Από εδώ και πέρα ήξερα πως θα δράσω και αν όλα πήγαιναν όπως τα περίμενα τότε θα μπορούσαμε να αποδράσουμε. Οι μέρες κύλησαν και έφτασε η ώρα για τον έλεγχο. 3 φρουροί μπήκαν μέσα και με μία κυκλική πορεία κοιτούσαν τους τοίχους. Αφού δεν παρατήρησαν τίποτα περίεργο έφυγαν και μας διέταξαν να πάμε για δουλειά. Καθώς έλεγχαν το δωμάτιο, το μάτι μου καρφώθηκε στο αν θα έβλεπαν το σημείο με την κατάλληλη κλίση και λιγοστό φωτισμό. Ήμουν άτυχος. Το βλέμμα τους πέρασε από εκεί. Αυτό σήμαινε πως είχα μόνο ένα μήνα να προετοιμάσω τα πάντα. Από εκείνη την ημέρα και μετά, δούλεψα με όλο μου το είναι και με την αξίνα στο χέρι, στο σημείο που είχα σφυρηλατήσει δεύτερο. Θα επέκτεινα τον τοίχο όσο μπορούσα καθημερινά. Τελικά, οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Μία μικρή ακτίνα φωτός πέρασε μέσα από την τρύπα που δημιούργησε η αξίνα μου. Χωρίς να θέλω να κινήσω την περιέργεια των υπόλοιπων, συνέχισα το σκάψιμο γύρω από την τρύπα. Γέμισα ένα καροτσάκι με πέτρες και τις μετέφερα σε ένα σημείο. Όμως αυτό ήταν μόνο μία κάλυψη. Από εκεί που ξεφόρτωσα τις πέτρες, σήκωσα μία αρκετά μεγάλη και παχιά και την έβαλα μέσα. Την πήγα πίσω στο σημείο που έσκαβα και την ακούμπησα δίπλα από την τρύπα.

Δεν έμεινε πολύς χρόνος δουλειάς ακόμα και έτσι γυρίσαμε πίσω. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι η τρύπα αυτή συνδεόταν με το δωμάτιο και έτσι πήγα γρήγορα στο αντίστοιχο σημείο του δωματίου. Ήταν εκεί! Αφού σκέφτηκα τον τρόπο με τον οποίο θα έλεγα το σχέδιό μου στους υπόλοιπους, τους φώναξα και μαζεύτηκαν γύρω μου.
-Είμαι σίγουρος πως όλοι σας ξέρετε για τις κρυφές συναντήσεις ανάμεσα στους υπόλοιπους τομείς. Πολλοί από εσάς αναρωτηθήκατε, με ποιον άραγε τρόπο μπορούσαν να επιτύχουν κάτι τέτοιο. Καθώς δουλεύαμε όλο αυτόν τον καιρό, πρόσεξα κάποια περίεργα πράγματα, τα οποία τα επεξεργάστηκα και αφού πειραματίστηκα, βγήκα στο εξής συμπέρασμα. Μέσα στις υπόλοιπες μέρες θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, ή ακόμα και να δραπετεύσουμε από αυτή τη φυλακή! Πως θα γίνει αυτό? Ο τρόπος ο εξής...
Τους εξήγησα όλο τον τρόπο με τον οποίο ανακάλυψα πως οι σήραγγες τις οποίες σκάβαμε, βρίσκονταν τόσο κοντά με το δωμάτιό μας και πως είχα ήδη σηματοδοτήσει την αρχή του σχεδίου. Μετά από αυτό, ήρθε η αποκάλυψη του σχεδίου μου. Αφού δεν μπορούσαμε να μεταφέρουμε εργαλεία από τον χώρο εργασίας στα δωμάτια... τότε απλά θα τα βρίσκαμε μέσα στα δωμάτια.

-Αύριο κιόλας που θα πάμε στις σήραγγες, θα ανοίξω περισσότερο την τρύπα ώστε να χωράει ίσα ίσα να περάσει κανείς. Θα την καλύψουμε με πέτρες και κάθε βράδυ που θα είμαστε εντελώς μόνοι στα δωμάτια, θα περνάμε από μέσα και θα φέρνουμε εργαλεία. Με αυτά θα σκάψουμε σε αυτό εδώ το σημείο που δεν έχει καλό φωτισμό και είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Ειδικά αν καλυφτεί και αυτό από κάτι. Η σήραγγα που θα σκάψουμε πρέπει να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μισό μήνα καθώς θα πρέπει να την συνδέσουμε με τον χώρο συνάντησης των άλλων τομέων. Μόλις τους βρούμε, τότε θα χρησιμοποιήσουμε όλο το δυναμικό της φυλακής αυτής για να αποδράσουμε...
Η συζήτηση που ακολούθησε πήρε αρκετή ώρα και χρειάστηκε να απαντήσω σε πολλές ερωτήσεις πριν συμφωνήσουμε να το επιχειρήσουμε. Επίσης υπήρξαν και πολλές αντιστάσεις αλλά όλες τους κατατροπώθηκαν από συμπαγή μου επιχειρήματα. Χρησιμοποιούσα κυρίως τις επιτυχημένες πράξεις των άλλων τομέων ώστε να του πείσω ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Όσοι μπορούσαν, θα έσκαβαν μαζί μου τις νέες σήραγγες, ενώ οι άλλοι θα κρατούσαν τσίλιες για τυχόν παρέμβαση από φύλακα. Η επόμενη μέρα ήρθε και ξεκινήσαμε την εκτέλεση του σχεδίου. Πήρα την σφύρα και κατεδάφισα και το υπόλοιπο του τοίχου, που χρειαζόταν και κατά το τέλος της ημέρας έσυρα την τεράστια πέτρα και έκλεισα το πέρασμα.

Με το που μας κλείδωσαν μέσα στα δωμάτια, σπρώξαμε την μεγάλη πέτρα από μέσα από το δωμάτιο προς τα έξω, δηλαδή προς το δωμάτιο εργασίας. Μετακινήθηκε και αμέσως μπήκαμε μέσα και μεταφέραμε τα εργαλεία. Το σκάψιμο ξεκίνησε άμεσα. Το πάτωμα του δωματίου στο συγκεκριμένο σημείο, άλλαζε σχήμα με την ώρα και έτσι σχηματίστηκε ένα μικρό άνοιγμα. Δουλέψαμε πολύ περισσότερο από 10 ώρες, οι οποίες κύλησαν σαν νερό. Δεν νιώθαμε κούραση καθώς δουλεύαμε για την λύτρωσή μας. Σταματήσαμε τα πάντα 2 ώρες πριν μας φωνάξουν. Πετάξαμε τα εργαλεία ξανά μέσα από το πέρασμα και σύραμε την πέτρα πίσω ώστε να κλείσει. Ποτέ δεν πίστεψα πως οι μέρες θα μπορούσα να τελειώσουν τόσο γρήγορα. Είχαν περάσει κιόλας 10 μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Φτάσαμε κάτω από το κέντρο των τούνελ, το δωμάτιο που με είχαν πιάσει, χάρις στον τέλειο προσανατολισμό μου και το ένστικτό μου. Τώρα έπρεπε να σκάψουμε κάθετα ή έπρεπε να κατεδαφίσουμε τις πέτρες που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας? Σίγουρα είχαμε φτάσει σε σημείο που οι κραδασμοί των εργαλείων πάνω στην σκληρή πέτρα, δεν έφταναν στο δωμάτιο από πάνω μας.

Αποφασίσαμε να σκάψουμε κατακόρυφα προς τα κάτω. Ήταν η μόνη λογική λύση. Παρ'όλα αυτά, δεν βρήκαμε ποτέ μας το μέρος που περιμέναμε. Ξοδέψαμε άλλες 5 μέρες για το τίποτα. Το τελευταίο πράγμα που μας έμενε ήταν να γκρεμίσουμε τον οροφή μας. Ο κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση γινόταν μέγιστος. Μία λάθος κίνηση και εκατομμύρια τόνοι πέτρας θα μας καταπλάκωναν ζωντανούς. Η πρώτη μέρα έφυγε μόνο και μόνο για να αποφασίσουμε από πιο σημείο θα ξεκινούσαμε την εργασία. Την επόμενη, αρχίσαμε με σταθερά βήματα να χτυπάμε την οροφή. Πολλές πέτρες μικρού μεγέθους έπεφταν πάνω στα κεφάλια μας, πιέζοντάς μας περαιτέρω ψυχολογικά. Δεν είχαμε προχωρήσει καθόλου όμως από την αρχή. Έπρεπε να κάνουμε γρήγορα, καθώς η μέρα του ελέγχου δεν ήταν μακριά. Μας έμεναν άλλες 13 μέρες για να συναντηθούμε με τους άλλους τομείς, να τους πείσουμε για το σχέδιό μου και να ξεκινήσουμε την ανοδική μας πορεία προς την επιφάνεια, προς την ελευθερία μας. Πήρα την απόφαση να επιταχύνω την διαδικασία, ρισκάροντας περισσότερα από ότι θα κέρδιζα. Έπιασα την αξίνα και τους είπα να απομακρυνθούν. Όποιοι δεν ήθελαν να πάρουν τέτοιο ρίσκο, θα πήγαιναν πίσω στο δωμάτιο. Κανείς δεν έφυγε, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ήξερα ότι δεν ήμουν μόνος μου σε αυτό.

Ένιωσα τον ρυθμό της καρδιάς μου να ανεβαίνει και την ανάσα μου να γίνεται όλο και πιο βαριά, πιο έντονη. Τα αυτιά μου ζεστάθηκαν ιδιαίτερα και τα χέρια μου έτρεμαν. Θα μπορούσε να ήταν το τελευταίο πράγμα που επιχειρούσα. Καλύτερο όμως από το να σαπίσω υπόγεια, εδώ μέσα. Ετοίμασα τα χέρια μου και μετά από ένα βασανιστικό δευτερόλεπτο, με κρύο ιδρώτα να με λούζει, χτύπησα με δύναμη την οροφή που μας σκέπαζε. Η μύτη της αξίνας καρφώθηκε μέσα στα πετρώματα και τότε, με μία απότομη κίνησή μου την τράβηξα προς τα πίσω. Τινάχτηκα πίσω και τότε είδα το αποτέλεσμα. Αμέτρητες πέτρες άρχισαν να πέφτουν από εκείνο το σημείο, ενώ ρωγμές άρχισαν να τρέχουν κατά μήκος του στεγάστρου μας. Όλοι μας πιστέψαμε πως αυτό ήταν το τέλος μας. Πιστέψαμε πως τα πάντα θα κατέρρεαν και θα μας έθαβαν. Η γη σείστηκε για λίγο αλλά μετά σταμάτησαν τα πάντα. Σκόνη είχε απλωθεί παντού. Η πρώτη μου ανάσα μετά την τρομακτική αυτή εμπειρία μου έφερε έντονο βήχα. Τα μάτια μου έτσουζαν από το χώμα και η όσφρησή μου είχε επηρεαστεί. Μπροστά μας, η σήραγγα είχε γεμίσει μέχρι το μέσο ύψος ενός ενήλικα. Γιατί να σταμάτησε όμως η καταστροφική πορεία που είχε ξεκινήσει πριν λίγα δευτερόλεπτα? Η απάντηση βρισκόταν στην κατακόρυφη οδό που μας ανοίχτηκε.

Πλησίασα με προσοχή στα συντρίμμια και κοίταξα προς τα πάνω. Η οροφή που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν φωτισμένη από κάτι. Αρχικά φοβήθηκα μήπως φτάσαμε καταλάθος στο μοιραίο κεντρικό δωμάτιο που οδηγούσε στην έξοδο αλλά και στην καταδίκη μας. Όμως ήμουν σίγουρος ότι βρισκόμασταν αρκετά χαμηλότερα από αυτό το δωμάτιο. Πιάστηκα από τις προεξοχές της πέτρας και σκαρφάλωσα με αργό ρυθμό. Όταν έφτασα στο υψόμετρο του πατώματος του νέου δωματίου κατάλαβα σε τι οφειλόταν η μερική κατεδάφιση της οροφής. Ήμασταν πολύ τυχεροί! Το μέρος που ψάχναμε, απείχε μόνο 4 μέτρα πάνω από τις σήραγγές μας. Γι'αυτό και αντί να πέσει όλη η οροφή κάτω, έπεσε μόνο ένα μέρος της, που ήταν το πάτωμα στο νέο δωμάτιο. Δάδες φώτιζαν το χώρο. Έτριψα τα μάτια μου για να διώξω την σκόνη που είχε μπει και θόλωνε την όρασή μου. Γύρω μου βρίσκονταν πάνω από 50 άτομα τα οποία με κοίταζαν είτε με έκπληξη είτε με περιέργεια. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο πια. Μπορούσα ήδη να δω την ευθεία προς την σωτηρία μας. Έμενε η πειθώ πάνω σε αυτά τα άτομα. Ξάπλωσα και άφησα την καρδιά μου να ηρεμήσει από το αγχωτικό αυτό συμβάν.

Έπειτα από λίγο, σηκώθηκα όρθιος. Το ύψος μου εντυπωσίασε και ξάφνιασε αρκετούς. Πριν καν αφήσω τον υπόλοιπο τομέα D να ανέβει και αφήνοντάς τον να περιμένει χωρίς να τους απαντήσω, προσπάθησα να μπω στο κύριο θέμα μας αλλά με διέκοψαν.
-Ποιος είσαι?
Όλες οι φάτσες αγρίεψαν στο δευτερόλεπτο και υποσυνείδητα πήρα μια αμυντική στάση.
-Είμαι από τον τομέα D...
-Τομέα D? Πφ... Χαχαχαχα!
Το σύνολο που με είχε περικυκλώσει, πνίγηκε στα γέλια. Ο λόγος ήταν άγνωστος σε εμένα αλλά μάλλον και να τον ήξερα, δεν θα γελούσα.
-Τι είναι τόσο αστείο?
-Όλη σου η πρόταση! Ο τομέας D βρήκε τον δρόμο για εδώ? Αυτό είναι κάτι για να το γιορτάσεις. Δεν ήξερα πως αυτά τα σκουπίδια μπορούσαν να φτάσουν σε ένα τέτοιο σημείο.
-Σκουπίδια?
-Φυσικά! Πόρνες, ζητιάνοι, παιδιά που έχουν εγκαταληφθεί από τους πάντες... όλοι βρίσκονται εκεί. Όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας έχουν μαζευτεί στον καταραμένο αυτόν τομέα. Δεν έχουν, ούτε είχαν ποτέ ζωή. Πως τους ήρθε η ιδέα να φτάσουν σε αυτό το μέρος?
-Δεν έχει σημασία τι ήταν ο καθένας τους τόσο καιρό πριν! Για άλλο λόγο φτάσαμε σε εσάς!
-Μιας που το είπες, εσύ πρέπει να είσαι ο καινούριος... αυτός που έκανε την βλακεία να προσπαθήσει να αποδράσει. Έμαθα τις έφαγες καλά εκεί μέσα. Τρομαχτικό μέρος δεν ήταν? Μπορώ να δω τα αποτελέσματα των εμπειριών σου?
Ήθελα τόσο πολύ να ορμίσω κατά πάνω του και να του καταστρέψω την άθλια φάτσα του αλλά συγκρατήθηκα. Δεν με συνέφερε να ξεκινούσα κάτι τέτοιο εδώ. Απλά έσφιξα τις γροθιές μου.

Εκείνος φάνηκε να είδε την μικρή μου αντίδραση. Ήταν έμπειρος.
-Ααα, ξενέρωτος δεν είσαι? Μπορείς να ξεσπάσεις πάνω μου. Δεν θα σου επιτεθεί κανείς. Ήμουν και εγώ κάποτε σε εκείνο το δωμάτιο. Βλέπεις, κάποια τραύματα δεν φεύγουν ποτέ...
Σήκωσε το μανίκι του αριστερού του χεριού που βρισκόταν όλη εκείνη την ώρα στην τσέπη του. Το θέαμα που ήρθε αντιμέτωπο με τα μάτια μου ήταν θλιβερό.
-Όπως το κατάλαβες, μου ξερίζωσαν ένα ένα τα νύχια και μετά άρχισαν να κόβουν μικρά κομματάκια της επιφάνειας της παλάμης και των δακτύλων μου. Γι'αυτό είναι γεμάτο γωνίες και τερατώδες. Και φυσικά, στο τέλος, χλώριο. Όλοι οι τομείς, πέρα από τον D, περάσαμε από εκείνο το μέρος. Όλοι μας έχουμε μία διαφορετική εμπειρία στο σώμα μας. Είσαι η εξαίρεση του D.
Τα λόγια του με καθησύχασαν καθώς ένιωσα λίγη συμπόνια για εκείνον.
-Λοιπόν, πως έφτασες εδώ?
Του εξήγησα όλη την διαδικασία μέχρι και την τελευταία μας δοκιμασία ενάντια στην οροφή.
-Και τι θες να μας πεις? Ποιος ο λόγος που έβαλες τον τομέα D σε τόσο μεγάλο κίνδυνο?
-Ας ξεφύγουμε! Αν όλοι οι τομείς συνεργαστούν και προσπαθήσουν να σκάψουν μία έξοδο, τότε θα το καταφέρουν πριν την μέρα ελέγχου. Μπορούμε δηλαδή σε λιγότερο από 12 μέρες να φτάσουμε στην επιφάνεια. Ακόμα και το 1/3 του κάθε τομέα αν βοηθούσε, θα βγαίναμε έξω.
-Νομίζεις ότι δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ? Νομίζεις ότι δεν θα αρκούσε το 100% των A,B και C τομέων για να ξεφύγουμε? Έχουμε σκεφτεί άπειρους τρόπους αλλά πάντα υπήρχε κάτι στην μέση. Κάτι που δεν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε.