The Job...[Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Βγήκα έξω από το σπίτι, η Lunnete με περίμενε εκεί και μαζί κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Ένιωθα το σώμα μου δυνατό και γερό για ακόμη μια φορά... Κατεβήκαμε την πλαγιά του βουνού και φτάσαμε στην δεξιά είσοδο της πόλης, η Lunnete με οδήγησε σε έναν ενοικιαστή αρκούδων. Αυτό θα ήταν το μέσο μεταφοράς μας στην Slush Town, σύμφωνα με την Lunnete εκεί ήταν κρυμμένος ένας μικρό απατεώνας, για να την "πληρώσω" για την βοήθεια της θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσω και να τον παραδώσω στις αρχές. Φτάσαμε στο μαγαζί, ένας περίεργος τύπος μας περίμενε εκεί, φαινόταν να ήταν ένας στρογγυλός τύπος, αλλά προχωρώντας πιο κοντά είδα πως αυτό δεν ήταν πάχος, αλλά ρούχα. Είχε ένα περίεργο καστανό μουστάκι, αλλά γενικά φαινόταν καλός άνθρωπος. Η Lunnete μας σύστησε και του ζήτησε δύο πολικές αρκούδες για την μεταφορά μας στην Slush Town, μετά από μερικά λεπτά ο τύπος επέστρεψε με τις δύο αρκούδες. Τα ζώα παρά το γεγονός πως ήταν φονιάδες περίπου διακοσίων πενήντα κιλών, φαίνονταν το ίδιο άκακες με σκυλιά. Δίχως να το πολύ σκεφτώ, απλά ανέβηκα στην πλάτη της μιας από τις δύο, η Lunnete ανέβηκε στην άλλη και σύντομα ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας.

Η Slush Town δεν ήταν πολύ μακριά από εμάς, έτσι ύστερα από περίπου δύο ώρες ταξιδιού στο παγωμένο τοπίο του Ice Nine, φτάσαμε στην Slush Town. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού η Lunnete μου εξήγησε πως τα μόνα ζώα που επιβιώνουν στο νησί είναι οι πολικές αρκούδες, οι πιγκουίνοι και οι φώκιες. Τις πρώτες τις πιάνουν και τις εξημερώνουν έτσι ώστε να τις κάνουν μέσα μεταφοράς για τους ντόπιους αλλά και για τους επισκέπτες.
Μπήκαμε στην Slush Town, όλα φαίνονταν να είναι γενικά άδεια, λογικό αφού μετά την επίθεση των πειρατών ο περισσότερος πληθυσμός είχε μετακομίσει στην Sleet και την Ice Town.
Εδώ είναι το μέρος, ο απατεώνας που θέλω να αντιμετωπίσεις συνήθως συχνάζει σε ένα μικρό μπαρ στην άλλη άκρη της πόλης. Καλό θα είναι να ξεκινήσουμε από εκεί τις έρευνες μας, ακολούθησε με...! Είπε η Lunnete οδηγώντας με προς το μέρος που μου είχε υποδείξει.
Σίγουρα μετά την επιδρομή των πειρατών, το μέρος αυτό έχει αδειάσει. Είσαι σίγουρη πως θα τον βρούμε εδώ? Αν ήμουν απατεώνας σίγουρα δεν θα έμενα σε μέρος με λίγη κίνηση, εκεί θα ήμουν εύκολος στόχος, αντίθετα σε ένα μέρος με πολύ κόσμο όπως η Sleet Town, θα ήταν μια καλή κρυψώνα... της είπα καθώς προχωρούσαμε.

Σου είπα είναι μικρό απατεώνας, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να στείλει Marine για να κυνηγήσουν αυτόν τον τύπο. Είναι πολύ ασήμαντος για εκείνους, για αυτό θέλω εσύ να το κάνεις. Είναι μια ευκαιρία για να σου δώσω δουλειά, ξέρω πως είσαι πολύ καλός με το σπαθί σου, θέλω να δω πως θα τα πας ως Κυνηγός Επικηρυγμένων. Είπε η Lunnete εντελώς ανέμελα. Την κοίταξα με περιέργεια, η αλήθεια είναι πως η ιδέα της μου έδινε μια πολύ καλή ευκαιρία να γίνω γνωστός στον κόσμο. Έτσι θα μπορούσα να κινούμαι ελεύθερος, σαν πειρατής και να μπορώ να βγάλω αρκετά λεφτά για να ζήσω.
Δέχομαι την πρόκληση σου μικρή, πάμε να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση... Εδώ είναι το μέρος? της είπα καθώς σταματήσαμε μπροστά από ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο μπαράκι. Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και δίχως να πω κάτι άλλο, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα, μια περίεργη μυρωδιά από σάπιο ξύλο και βρωμιά με κατέκλυσε. Κοίταξα γύρω μου, μια πάχνη σκόνης γέμιζε την ατμόσφαιρα, ένας κοντός τυπάκος καθόταν στην μπάρα και έπινε το ποτό του από ένα πέντα βρώμικο ποτήρι. Τον πλησίασα λίγο και τον κοίταξα, η όψη του έμοιαζε αρκετά με την περιγραφή που μου είχε δώσει η Lunnete.

Χωρίς να του πω κάτι τον έπιασα από τον γιακά και σέρνοντας τον, τον έβγαλα από το μαγαζί. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, μιας που ο τυπάκος ήταν αρκετά πιωμένος για να μην φέρει αντίσταση.
Λοιπόν? Αυτός είναι ο "στόχος" που έπρεπε να κυνηγήσω? Τουλάχιστον μοιάζει με την περιγραφή, αλλά εκτός από το γεγονός πως βρωμάει θανάσιμα, τι άλλο παράνομο έχει κάνει και είναι καταζητούμενος? την ρώτησα περιπαιχτικά, εκείνη μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα και μου είπε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος, καταζητούνταν για μικρό κλοπές και παράνομο τζόγο. Με μία κίνηση τον βάρεσα με την γροθιά μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, ρίχνοντας τον αναίσθητο. Ύστερα τον φόρτωσα στην πλάτη της αρκούδας μου και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για το Deep Freeze. Εκεί εκτός από το παλάτι, ήταν και το μόνο μέρος που θα μπορούσε κανείς να βρει έναν αρκετά υψηλόβαθμο Marine ώστε να παραδώσουμε τον μικρό κλέφτη και να πάρω την πληρωμή μου. Η Lunnete με ακολουθούσε από πίσω, ύστερα από περίπου μια ώρα βλέπαμε από μακριά την είσοδο του Deep Freeze. Πέρασε περίπου ένα ακόμα μισάωρο μέχρις ότου μπήκαμε στο κέντρο του νησιού.
Έπιασα τον κλέφτη και τον έβαλα στους ώμους μου, ύστερα ακολούθησα την Lunnete προς το παλάτι όπου θα μπορούσαμε να βρούμε και τους Marine που αναζητούσαμε!

Φτάσαμε επιτέλους μπροστά από το παλάτι, ένας διοικητής των Marine ήταν εκεί και ρύθμιζε την κίνηση των κρατουμένων. Όλοι οι κρατούμενοι του Ice Nine έμπαιναν σε μια υπόγεια φυλακή φτιαγμένη από πάγο, εκεί έμεναν μέχρι να πεθάνουν από το κρύο ενώ αν κάποιος τολμούσε να δοκιμάσει να αποδράσει, θα είχε να κάνει με τις αρκούδες-φύλακες της φυλακής. Φτάσαμε στον διοικητή και του παρέδωσα τον κλέφτη που είχα στους ώμους μου, εκείνος με κοίταξε λίγο και ύστερα παρέδωσε τον κρατούμενο στα χέρια των Marine για να τον οδηγήσουν στο κελί του.
Να υποθέσω πως είσαι κυνηγός επικηρυγμένων σωστά? Πως σε λένε και πόσο χρονών είσαι, αν κρίνω από τον παράνομο που μας έφερες δεν είσαι και πολύ δυνατός, αλλά φαίνεσαι να έχεις κάποιες πιθανότητες εξέλιξης. Θα κρατήσω τα στοιχεία σου, ώστε να παίρνεις δουλειές από την κυβέρνηση.
Το όνομα μου είναι Kenshin, επίθετο δεν έχω ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι μιας που είχα χάσει την μνήμη μου, από τότε είμαι κυνηγός επικηρυγμένων, η ηλικία μου είναι 19 χρονών... του είπα δίχως καν να τον κοιτάω, δεν με ενδιέφερε να έχω και πολλά πολλά με τους Marine, μιας που ούτως ή άλλως δεν τους πολύ συμπαθούσα, οπότε θα φρόντιζα απλά να τους παραδίδω τους στόχους μου και να παίρνω τις πληρωμές μου.

O Marine πήρε τα στοιχεία μου και μου έδωσε έναν πάκο με επικηρύξεις διαφόρων εγκληματιών ώστε να μπορώ να επιλέξω τους στόχους μου από εδώ και πέρα. Ύστερα μου ζήτησε να του δώσω το χέρι μου για να μου κάνει ένα μικρό τατουάζ που δείχνει πως δουλεύω για την κυβέρνηση. Ύστερα από λίγη σκέψη έκανα το αριστερό μου χέρι μπροστά, ο Marine φώναξε έναν από τους ανθρώπους που τον υπηρετούσαν και εκείνος μου έκανε ένα μικρό τατουάζ με έναν γλάρο και ένα σπαθί, το σήμα των ανθρώπων που "δούλευαν" για την κυβέρνηση αλλά δεν ανήκαν σε αυτήν διακοσμούσε πλέον τον αριστερό μου ώμο. Αφού πήρα την πληρωμή μου, μάζεψα τον πάκο με τις επικηρύξεις και κατευθύνθηκα προς την Lunnete που με περίμενε λίγο πιο πίσω.
Τι έγινε, γιατί άργησες τόσο πολύ? Υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τους Marine? με ρώτησε εκείνη όταν έφτασα κοντά της.
Έξυπνη η κίνηση σου, με έστειλες στο στόμα του "λύκου" για να δεις αν θα μπορούσαν να με αναγνωρίσουν, είσαι τυχερή που δεν το έκαναν. Όπως και να έχει πλέον δουλεύω για εκείνους... της είπα καθώς της έδειχνα το τατουάζ στον ώμο. Ύστερα το κάλυψα για να μην δίνω στόχο χωρίς λόγο και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της πόλης. Από εκεί θα πηγαίναμε στην Sleet Town όπου θα αγόραζα ένα πλοίο για να φύγω για τον επόμενο προορισμό μου.

Το ταξίδι της επιστροφής για την Sleet Town φάνηκε να διαρκεί ακόμα λιγότερο, η Lunnete φαινόταν αρκετά χαρούμενη, αν και κάθε φορά που την ρωτούσα γιατί χαμογελάει απέφευγε να μου απαντήσει. Οι τσέπες μου πλέον είχαν κάποια λεφτά και έτσι θα μπορούσα να αγοράσω ένα πλοίο για να ξεκινήσω τα ταξίδια μου. Το ολόλευκο τοπίο του Ice Nine ήταν γύρω μας, η ώρα πέρασε γρήγορα και ύστερα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, είχαμε φτάσει και πάλι στην είσοδο της Sleet Town. Μπήκαμε στην πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το μαγαζί με τις πολικές αρκούδες, αφού της παραδώσαμε πήγαμε με δική μου προτροπή να πιούμε ένα ποτό με την Lunnete, εκείνη αν και διστακτική αρχικά, τελικά δέχτηκε να έρθει μαζί μου. Η ώρα πέρασε και μερικά ποτά αργότερα την χαιρέτησα και κατευθύνθηκα σιγά σιγά προς το λιμάνι της πόλης, ο δρόμος είχε αρκετή ζωή ακόμα και τώρα που είχε γενικά περάσει η ώρα. Έφτασα στο λιμάνι μερικές ώρες αργότερα, μιας που η έκταση της Sleet Τown δεν είχε καμία σχέση με την Slush Town που ήταν πολύ μικρή. Λίγο πριν το μικρό λιμανάκι βρήκα ένα μαγαζί με διάφορα αντικείμενα που μπορεί να χρειαστούν για ένα ταξίδι στην θάλασσα. Εφοδιάστηκα με μια πυξίδα καθώς και έναν χάρτη, ώστε να μπορώ να βρίσκω τον δρόμο μου ανάμεσα στα νησιά της North Blue. Αφού πήρα όσα ήθελα πλήρωσα και κατευθύνθηκα προς το λιμάνι, μου είχαν μείνει αρκετά μπέλι και έτσι θα μπορούσα σίγουρα να βρω ένα καλό πλοίο...!

Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα όσο φαίνονταν, η Sleet Town ήταν μια αρκετά πλούσια πόλη και έτσι τα πράγματα εδώ δεν ήταν και τόσο φθηνά, έτσι τα 5.000 μπέλι που μου είχαν απομείνει από τις αγορές μου, δεν έφταναν ούτε κατά διάνοια για την αγορά μιας αξιοπρεπούς βάρκας.
Όπως σου είπα μικρέ, οι βάρκες μου είναι καλές για αυτό και είναι και ακριβές. Καλά θα κάνεις να βρεις περισσότερα λεφτά αν θες μια από τις βάρκες μου. Προς το παρόν ξούτ, φύγε από εδώ πέρα. Είσαι μες την μέση και μου κόβεις την πελατεία με το άγριο παρουσιαστικό σου... μου είπε ο γέρος που πούλαγε τις βάρκες. Αναγκαστικά προχώρησα προς τον επόμενο πωλητή με την ελπίδα να βρω κάτι σε μια λογική τιμή, τελικά βρήκα μια σχετικά καλή βαρκούλα. Έπρεπε να πληρώσω 5.000 μπέλι και να κάνω μια δουλειά για τον τύπο που μου την έδωσε, έπρεπε να φρουρήσω την μεταφορά μερικών δεμάτων από την Sleet Town στην Snow Town και από εκεί να επιστρέψω με τα λεφτά για τα δέματα. Δίχως να το πολύ σκεφτώ δέχτηκα την πρόταση και αφού ετοίμασα τα πράγματα μου, πήγα στην κεντρική πλατεία της πόλης για να συναντήσω τους μεταφορείς...

Ήρθες επιτέλους... Δέκα λεπτά σε περιμένουμε εδώ πέρα... Τς, τς, οι νέοι αυτές τις μέρες δεν έχουν ίχνος ντροπής πάνω τους... μου είπε περιφρονητικά ένας από τους δύο οδηγούς της άμαξας-έλκηθρου... Τον κοίταξα με ένα αγριεμένο ύφος και ανέβηκα στην άμαξα, αν όλα πήγαιναν καλά το απόγευμα θα ήμουν πίσω στην Sleet και θα ξεκινούσα για το ταξίδι μου. Η άμαξα ξεκίνησε, βρισκόμουν μέσα στην καμπίνα με τα δέματα, αν δεν συνέβαινε κάποιο πρόβλημα δεν θα χρειαζόταν καν να επέμβω, έτσι χαλάρωσα και άρχισα να απολαμβάνω το τοπίο γύρω μου. Το νησί περιβαλλόταν από παγετώνες πάνω στους οποίους μπορούσε κανείς να διακρίνει του πιγκουίνους που έπαιζαν. Οι πολικές αρκούδες κατείχαν πάνω από το πενήντα τις εκατό της άγριας ζωής του νησιού, έτσι εξηγούταν το ότι τις έπιαναν τόσο εύκολα για να τις εξημερώσουν. Το ταξίδι κράτησε περίπου τρεις ώρες αλλά ήταν αρκετά ευχάριστο, κανένα πρόβλημα δεν εμφανίστηκε στην διαδρομή μας και έτσι δεν χρειάστηκε να σταματήσουμε για κάποιον λόγο.
Σε περίπου μισή ώρα φτάνουμε στην Snow Town, καλύτερα να ντυθείς χοντρά μικρέ, δεν έχεις ξαναδεί τέτοιες θερμοκρασίες... Ακούστηκε η φωνή του ενοχλητικού οδηγού, το είπα ένα ξερό "εντάξει" και σηκώθηκα για να ετοιμαστώ για την αποβίβαση στην πόλη.

Η αποβίβαση και η μεταφορά των δεμάτων έγιναν επιτυχώς και αφού συλλέξαμε τα χρήματα ξεκινήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής. Κάπου στα μισά του δρόμου όμως η άμαξα σταμάτησε, βγήκα έξω για να δω τι γίνεται. Ο ένας από τους δυο οδηγούς ήταν νεκρός και ο άλλος κρατούσε ένα μαχαίρι στο χέρι του, γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε απειλητικά....
Να υποθέσω πως θέλεις τα λεφτά έτσι δεν είναι? Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τον φόνο του άλλου, άλλωστε μου έσπαγε και εμένα τα νεύρα. Όμως δεν μπορώ να σου επιτρέψω να πάρεις τα λεφτά αυτά, βλέπεις είναι το εισιτήριο μου για να φύγω από το νησί αυτό... του είπα με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στο πρόσωπο μου, ήθελα να μου επιτεθεί. Μια καλή μάχη ήταν ότι χρειαζόμουν για να αποχαιρετήσω το νησί αυτό αν και δεν είχα πολλές ελπίδες για τον αντίπαλο μου, άλλωστε φαινόταν εντελώς άσχετος με τα θέματα αυτά...
Κάνε στην άκρη μικρέ, δεν θέλω να αφαιρέσω και την δική σου ζωή. Απλά θα πάρω τα λεφτά και... ξεκίνησε να λέει ο τύπος, όμως με ένα άλμα έπεσα πάνω του ενώ συγχρόνως το κατάνα μου διαπερνούσε το σώμα του...