[Τέλος] Slavery! [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Μέρες περιπλανιόμουν στις απέραντες ερήμους του νησιού. Δεν είχα κάποιον προορισμό και δεν έψαχνα κάτι. Ο σκοπός μου δεν υπήρξε ποτέ εκεί να με καθοδηγήσει. Ήμουν κενός ψυχικά και πνευματικά. Το μόνο που μου είχε μείνει ήταν το όνομά μου και η σάρκα μου. Χωρίς νερό, χωρίς τροφή, βασανιζόμουν ανώφελα μέσα στην ολιγόωρη ζέστη που επικρατούσε στο νησί. Είχα μετρήσει περίπου 4 φορές όπου ο ήλιος εξαφανίστηκε και έδωσε την θέση του στο φεγγάρι. Ακόμα και το σώμα μου με εγκατέλειπε σιγά σιγά. Ορισμένες οάσεις με έκαναν να στέκομαι ακόμα όρθιος στα πόδια μου. Το μάτι μου έπιανε στον ορίζοντα αρκετές φορές δασικές εκτάσεις, όμως ποτέ δεν ένιωσα να με έλκουν τόσο ώστε να βαδίσω προς τα εκεί. Φυγάς όχι μόνο από τον κόσμο, αλλά και από τον εαυτό μου. Μερικά μισογκρεμισμένα κτήρια και κάποια άλλα άθικτα μου κέντρισαν παρ'όλα αυτά το ενδιαφέρον. Κατευθύνθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη προς τα εκεί. Όσο πλησίαζα τα συντρίμμια, έφτασε και η πέμπτη φορά που ο ήλιος χάθηκε. Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν άλλο. Συνέχιζα με όλες μου τις δυνάμεις καθώς η τελευταία μου ελπίδα κατοικούσε πιθανότατα ανάμεσα στα κτήρια.

Πέρασα έναν ψηλό πύργο, που μάλλον κάποτε να σηματοδοτούσε την είσοδο για την γιγαντιαία αυτή πόλη. Οι δρόμοι εντελώς άδειοι και η πόλη ερημωμένη. Δεν σταμάτησα να ελπίζω και θα προσπαθούσα να βρω πολιτισμό μέχρι και την τελευταία μου ανάσα. Ο θερμός αέρας που φυσούσε, έσπρωχνε τα παραθυρόφυλλα των εγκαταλελειμμένων οικιών και δημιουργούσε έναν μοναχικό ήχο. Κανένα ίχνος ζωής. Ήθελα να φωνάξω δυνατά αλλά ο λαιμός μου είχε στεγνώσει και δεν μπορούσα να σταυρώσω λέξη. Η πείνα με είχε ρημάξει και η δίψα με είχε ακινητοποιήσει. Σταμάτησα ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω. Έπεσα στα γόνατα χωρίς να το θέλω και μετά ξάπλωσα μπρούμητα στο έδαφος. Η μόνη σκέψη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν ότι κόντευε το τέλος μου. Η ζωή μου δεν ήταν έτσι όπως την περίμενα. Μόλις ελευθερώθηκα από τα δεσμά που με κρατούσαν αιχμάλωτο τόσα χρόνια, βρήκα αυτό το τραγικό τέλος. Έκλεισα τα μάτια για να επιταχύνω την όποια διαδικασία που επακολουθούσε. Πιθανότατα να μην τα ξανάνοιγα ποτέ ξανά. Μετάνιωσα για τόσα πράγματα που δεν πρόλαβα να κάνω. Δέχτηκα την μοίρα μου και σταμάτησα να σκέφτομαι. Υποσυνείδητα, βγήκε μία τελευταία λέξη από το στόμα μου...
-Gin....

Άπειρες εικόνες στροβίλιζαν στο μυαλό μου συνεχώς. Εικόνες από το παρελθόν που με στοίχειωναν μέχρι και σήμερα. Πολλοί νεκροί, αλυσίδες και καταδικασμένοι άνθρωποι, ενώ από πάνω τους κρεμόταν η διαφθορά άλλων. Όλα εξαφανίστηκαν το επόμενο δευτερόλεπτο... αν ήταν σωστή η αντίληψή μου για το χρόνο εκείνη τη στιγμή. Πήρα μία βαθιά ανάσα και άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Ένιωθα τα χέρια μου μουδιασμένα και κατάλαβα πως βρίσκονταν σε μεγαλύτερο ύψος από το κεφάλι μου. Κρύος ιδρώτας με έλουζε. Το μόνο φως στο τέλος του διαδρόμου απομακρυνόταν μέχρι που πλέον δεν φαινόταν παρά μία λευκή κουκκίδα μέσα στο μαύρο. Πολλά σημεία από τις φτέρνες μου μέχρι την μέση μου είχαν τραυματιστεί αρκετά, καθώς μπόρεσα να διακρίνω ίσα ίσα την γραμμή αίματος που άφηναν πίσω. Έριξα το κεφάλι μου πίσω και παρατήρησα δύο τύπους να με έχουν πιάσει από τα χέρια και να με σέρνουν. Έκανα να αντιδράσω αλλά το αδύναμο σώμα μου δεν με άφησε. Επίσης το σπαθί μου έλειπε από την ζώνη μου. Προσπάθησα να σκεφτώ καλύτερα το τι μου συνέβαινε. Το μόνο που θυμόμουν ήταν να πέφτω στην άμμο και να κοιμάμαι. Και ποιοι ήταν αυτοί εδώ? Πώς με βρήκαν και από πού ήρθαν?

Ο ένας από τους δύο γύρισε και με είδε. Έκανε νόημα στον διπλανό του και αφού με κοίταξε και εκείνος, τότε άρχισαν να γελούν μαζί. Μετά από λίγα λεπτά, άρχισε και περιπλεκόταν ο διάδρομος. Ήταν σαν στοά, σαν περάσματα ορυχείων. Πολλές διακλαδώσεις άνοιγαν κάθε λίγα μέτρα που περνούσαμε. Στρίψαμε σε αρκετά σημεία και τελικά φτάσαμε σε ένα ημιφωτισμένο δωμάτιο. Δαυλοί έδιναν το αχνό φως τους τριγύρω. Δεν μπορούσα να δω καθαρά τα χαρακτηριστικά του δωματίου. Με πέταξαν σε έναν τοίχο και άρχισαν να με κλωτσάνε στην κοιλιά και τα πλευρά. Αμύνθηκα με τα χέρια μου αλλά πολλές επιθέσεις τα διαπερνούσαν και έβρισκαν στόχο. Αφού ξεστόμισαν κάποιες βρισιές έφυγαν και έκλεισαν την έξοδο με μία τεράστια πόρτα. Έμεινα πλέον μόνος... ή έτσι νόμιζα. Άκουσα ψιθύρους γύρω μου. Ταυτόχρονα, ένιωσα πολλαπλά ζευγάρια ματιών να είναι στραμμένα προς το μέρος μου και να με κοιτάζουν επίμονα. Γύρισα στο πλάι το κεφάλι μου και κοίταξα καλύτερα. Διέκρινα δεκάδες σιλουέτες ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονταν είτε στο έδαφος καθισμένοι και ξαπλωμένοι, είτε όρθιοι. Τρεις από αυτούς κίνησαν προς το μέρος μου.

Το βήμα τους ήταν αργό λες και ήταν κουρασμένοι. Όταν πλησίασαν κι άλλο το φως του δαυλού τότε παρατήρησα τα βρώμικα και σκισμένα ρούχα τους. Το μαυρισμένο δέρμα τους και την ακαταστασία του σώματός τους. Ήταν λεπτοί... πολύ λεπτοί για το φυσιολογικό.
-Γειά σου νέε. Πρέπει να είσαι καινούριος εδώ μέσα αν και δεν περίμενα να έφτανε κάποιος νέος τόσο μακριά από τις προγραμματισμένες μεταφορές. Σου ευχόμαστε καλή τύχη επιβιώνοντας εδώ μέσα.
Δεν μίλησα γιατί δεν μπορούσα. Στεκόμουν ξαπλωμένος και προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα λόγια του. Μετά έκλεισα όσο πιο αργά μπορούσα τα μάτια μου και τα ξανάνοιξα. Ευτυχώς για εμένα, κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται και αμέσως ο ένας από αυτούς πήγε κοντά σε μία γωνία και σήκωσε κάτι από το έδαφος. Ήρθε δίπλα μου και μου έβαλε αυτό το κάτι στα χείλια μου. Ήταν μία μικρή γαβάθα με νερό. Κρύο νερό άγγιξε τα χείλη μου και έτρεξε στο στόμα μου. Κατάπια γεμάτος χαρά, μετά από τόσο καιρό. Αφού ήπια λίγες μονάχα γουλιές, του έκανα νόημα να σταματήσει. Δεν έπρεπε να πιω απότομα τόσο νερό μετά από μερική αφυδάτωση. Και πάλι όμως, η φωνή μου δεν είχε επιστρέψει. Αυτή τη φορά, ο άνθρωπος που μου έδωσε νερό, μου έδειξε τι κρατούσε στο άλλο του χέρι. Ήταν ένα κομμάτι ψωμί. Κούνησα απαλά το κεφάλι μου και τότε ξεκίνησε να με ταΐζει.

Η αίσθηση του φαγητού μέσα στο στόμα μου ή καθώς κατέβαινε προς το στομάχι μου ήταν εκστατική. Το πονεμένο και πρησμένο στομάχι μου άρχισε να ανταποκρίνεται ξανά. Αυτόματα, πήρα δυνάμεις και άρχισα να κουνώ τα άκρα μου. Σήκωσα την μέση μου και την ακούμπησα στον τοίχο πίσω μου. Μόλις τελείωσα το μικρό μου αυτό γεύμα ένιωσα ευγνωμοσύνη γι'αυτούς τους καλόκαρδους ανθρώπους. Τους κοίταξα στα μάτια και οι λέξεις κατάφεραν να φτάσουν στα αυτιά τους.
-Ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ τόσο πολύ!
-Δεν κάνει τίποτα νεαρέ... Φαινόσουν πολύ αδύναμος και σκεφτήκαμε πως λίγη τροφή να σου έδινε θάρρος.
-Πράγματι... πάνε μέρες που είχα βάλει κάτι στο στομάχι μου. Μέτρησα πέντε γεμάτες καθώς τριγυρνούσα στις τεράστιες εκτάσεις ερήμου. Μετά από την λιποθυμία μου δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε.
-Είπες κάτι για τις εκτάσεις του νησιού. Μην μου πεις πως είσαι από εδώ!?
-Η βάρκα μου με εγκατέλειψε στις ακτές αυτού εδώ του νησιού. Αναγκάστηκα να κολυμπήσω για να φτάσω σε γη και μετά ξεκίνησα την μεγάλη μου περιήγηση στα μέρη. Έχω κάποιες ερωτήσεις να σας κάνω.
-Ελεύθερα.
-Γιατί μένετε σε στοές ενώ έχετε και μεγάλη βλάστηση και εύκρατο κλίμα έξω?
-Είσαι σοβαρός?
-Είπα κάτι περίεργο?
-Δεν σε καταλαβαίνω νεαρέ... Από την στιγμή που σε έφεραν εδώ μέσα έχασες όλα τα προσωπικά σου στοιχεία.
-Τι εννοείς?
-Με το πρώτο σου βήμα πάνω σε αυτό το νησί και με την αρπαγή σου από τους ύψιστους, μετατράπηκες σε σκλάβος... όπως όλοι εμείς εδώ μέσα...

-Σκλάβος...?
-Δυστυχώς δεν το ήξερες... Μάλλον σε βρήκαν πεσμένο στην πόλη και σε πήραν μαζί τους. Εγώ βρίσκομαι εδώ μέσα περίπου 8 χρόνια. Από τότε δεν έχω επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Απλά τα παράτησα και στράφηκα στην επιβίωσή μου. Εξάλλου μας έχουν ενημερώσει πως 10 χρόνια δουλείας εδώ μέσα, μας εξασφαλίζει ελευθερία. Άρα προσπαθώ να ζήσω άλλα 2 χρόνια ώστε να ελευθερωθώ. Τόσο γενναιόδωροι είναι οι ύψιστοι!
-ΤΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΛΕΣ!?
Όλοι στράφηκαν προς το μέρος μου ξανά.
-Δέχεστε να σας σέρνουν με αλυσίδες? Να σας μαστιγώνουν επανειλημμένα χωρίς λόγο? Να σας κάνουν ότι θέλουν και να γελάνε μαζί σας?
-Δεν είναι ότι το θέλουμε και το δεχόμαστε. Φυσικά και δεν θέλουμε κάτι τέτοιο για τον εαυτό μας. Απλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Η παραμικρή αντίσταση πληρώνεται με την ζωή σου. Πολλοί από εμάς προσπάθησαν να ξεφύγουν και βρήκαν βασανιστικό θάνατο. Απλά κάνουμε αυτό που θέλουν να κάνουμε και μας ταΐζουν. Νεαρέ... μην προσπαθήσεις τίποτα εναντίον τους. Για αρχή, δες πως λειτουργούν τα πράγματα. Θα το συνηθίσεις... είναι απλά θέμα χρόνου.
Δεν μπορούσα να υποστώ την κακομεταχείρηση άλλων. Όταν έβρισκα ευκαιρία, θα την άρπαζα και θα ξέφευγα. Κοίταξα τους υπόλοιπους. Άνθρωποι από κάθε ηλικία βρίσκονταν εκεί. Ακόμα και παιδιά.

Έμαθα κι άλλα πράγματα από εκείνον τον άνθρωπο για το μέρος εκείνο. Υπήρχαν αρκετοί περιορισμοί και εσωτερικοί κανόνες που έπρεπε να ακολουθούμε. Για παράδειγμα, κάθε μέρα, πληρονόμασταν με ένα κομμάτι ψωμί διαφορετικού μήκους κάθε φορά, αναλόγως με το πόσο δουλέψαμε την ίδια μέρα. Για το νερό τα πράγματα περιέπλεκαν. Η ομαδική εργασία επέφερε αποτελέσματα σε αυτόν τον τομέα. Το σύνολο των σκλάβων ήταν τόσο μεγάλο που χωρίστηκε σε 4 ομάδες, την A,B,C,D αντίστοιχα. Αν μία ομάδα δούλευε σκληρά, η ποσότητα του νερού που θα κέρδιζε η ομάδα αυτή θα ήταν το μέγιστο, δηλαδή 10 λίτρα νερού. Το άσχημο σε αυτό ήταν πως η κάθε ομάδα απαρτιζόταν από 50 περίπου άτομα άρα για τον καθένα αντιστοιχούσαν 0,2 λίτρα. Ένα επιπλέον μειονέκτημα ήταν ότι αποκλείεται μία ομάδα να δουλεύει κάποια μέρα στο 100% των δυνατοτήτων της, επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι κουράζονται πιο γρήγορα και με λιγότερη εργασία άρα η ποσότητα που κερδιζόταν ήταν πολύ μικρότερη. Άνηκα στην πιο αδύναμη ομάδα... την C. Επίσης, 10 χρόνια εργασίας μέσα στις στοές ισοδυναμούσε με την υπόλοιπη ζωή σου ελεύθερη. Όμως 10 χρόνια παραήταν πολλά για εμένα. Έπρεπε να φύγω αμέσως!

-Δεν έχω μάθει ακόμα το όνομά σου...
-Χαχα... έχω ξεχάσει ποιο είναι το πραγματικό μου όνομα εδώ και 5 χρόνια. Το όνομά μου είναι 014. Είναι και το νούμερο σκλαβιάς. Ο καθένας έχει... ακόμα και εσύ... νούμερο 203.
-Τς... Το όνομά μου είναι Kouga!
-Θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσεις να το ξεχάσεις από τώρα... Δεν θα σου είναι χρήσιμο εδώ.
-Όσοι θέλετε να απευθυνθείτε σε εμένα, δεν θα σας απαντήσω αν δεν ακούσω το πραγματικό μου όνομα. Μην κάνετε τον κόπο να μου μιλήσετε αν δεν το ξέρετε. Kouga λέγομαι!
Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα άνοιξε και από εκεί ξεπρόβαλαν 4 άντρες.
-Ήρθε η ώρα! Ξεκινήστε αμέσως για τις στοές! ΤΕΛΕΙΩΝΕΤΕ!
Όλοι σηκώθηκαν τρομαγμένοι και κίνησαν προς την έξοδο.
-Έφτασε η ώρα για δουλειά. Έλα μαζί μου, θα σε ξεναγήσω. Μην τα δώσεις όλα εκεί έξω, δεν θα αντέξεις εν τέλει.
Μόλις περάσαμε τους δύο πρώτους, πρόσεξα το άνοιγμα στην άμυνα ενός από τους δύο τελευταίους άντρες. Ήταν η ευκαιρία μου! Όρμισα πάνω του και τον χτύπησα με την γροθιά μου στο στομάχι. Κατάλαβα ότι δεν ήταν όσο δυνατή όσο περίμενα λόγω της αδυναμίας μου. Όμως έκανε την δουλειά της και τον έριξα κάτω. Χωρίς να χάσω χρόνο, τέντωσα το πόδι μου πίσω, προς τον δεύτερο από τους τελευταίους, πετυχαίνοντάς τον στα μούτρα. Το χτύπημα τον πέταξε στον πέτρινο τοίχο και συγκρούστηκε με το κεφάλι εκεί. Λιποθύμησε.

Στράφηκα προς τους 2 πρώτους οι οποίοι ήταν ακόμα μέσα στο δωμάτιο. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν κάτι που δεν περίμενα. Με είχαν καταλάβει και με σημάδευαν με μικρές βαλλίστρες που είχαν τοποθετήσει στα χέρια τους, λίγο πιο πάνω από τον καρπό, έτσι ώστε να μην φαίνονται. Αν τους πλησίαζα τότε ήταν σίγουρο πως θα με πετύχουν. Πετάχτηκα πίσω με ένα ελαφρύ άλμα και έστριψα το κάτω μέρος του σώματός μου ώστε να ξεκινήσω να τρέχω. Πριν καλά καλά υιοθετήσω την συνηθισμένη στάση μου, άκουσα δύο χαρακτηριστικούς ήχους. Ενστικτωδώς πήδηξα στο πλάι. Ένα μικρό βέλος πέρασε ξυστά από το αριστερό μου αυτί, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, ένιωσα ένα έντονο τσούξιμο στην περιοχή της μέσης μου. Δεν άφησα κάτι τέτοιο να μου καταστρέψει την ευκαιρία και άρχισα να τρέχω μέσα στις στοές. Είχα απομνημονεύσει ακριβώς την πορεία που είχαμε πάρει για να φτάσουμε σε αυτό το μέρος και έτσι ήξερα πως θα βρω τον δρόμο για να βγω έξω. Ο πόνος γινόταν πιο ενοχλητικός αλλά μετά από μερικά λεπτά σταμάτησε. Έβαλα το χέρι μου στην περιοχή που με είχε τρυπήσει το βέλος και το έπιασα. Πήρα βαθιά ανάσα και τότε με μία ξαφνική κίνηση, έσπασα την ουρά του όσο πιο κοντά στην πληγή μπορούσα.