Οι κρυφοί θαυμαστές [Tελος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγουμενες ιστοριες:

Στις δυο προηγουμενες ιστοριες περιπλανηθηκα στον αγνωστο κοσμο της θαλασσας πηγαινοντας σε τυχαια νησια οπως το Island of Mist και το Karate island oπου επεσα σε διαφορες περιπετειες που θα μπορουσαν να ειναι και αρκετα επικινδυνες. Την μερα που καθισα στο Karate Island δεχθηκα ενα ιδιαιτερο μαθημα απο τον Sensei Hasegawa που με βοηθησε αρκετα να καταλαβω τις δυναμεις μου και το τι μπορω να κανω.


Πραγματικα ειχε αρχισει να με πιανει το αγχος. Ξεκιναγε απο τα σωθικα μου και σκαρφαλωνε στο λαιμο προσπαθώντας να βγει προς τα εξω. "Τι θα κανω? Ελπιζω να μην αργησω... Σημερα εχουμε 4 Απριλιου και στις 17 πρεπει να βρισκομαι στο Emerald City... Eαν το επομενο νησι δεν ειναι το Emerald θα πρεπει να αρχισω να ανησυχω πραγματικα...". Βρισκομουν στο πιλοτηριο της σκουνας "Αμλετ" και χαζευα κατι παλια περιοδικα των επαναστατων απο τους οποιους προμηθευτηκα αυτη τη σκουνα. Αν και ειχα αποκτησει εναν χαρτη ολοκληρης της South Blue, πραγμα που θα με βοηθαγε να φτασω στην ωρα μου στον προορισμο μου  Emerald , oπου ειχα δωσει ραντεβου με την αγαπημενη μου Rosalie, δεν γωνριζα που ακριβως τον ειχα τοποθετησει και βαριομουν να ψαξω..."Ελα Elf... Πες την αληθεια στον ιδιο σου τον εαυτο ...Δεν βαριεσαι να τον ψαξεις...Δεν εχεις κατι καλυτερο να κανεις στο μεσο του ωκαιανου... Απλα φλερταρεις με το αγνωστο. Σ'αρεσει να περιπλανιεσαι τυχαια και να μπλεκεις σε περιπετειες με παραξενους ανθρωπους...." Πηρα μια εκφραση κατσουφικη και αποδεχτηκα την αληθεια...

H λευκη σιωπη καλυψε ξανα τη σκουνα με μονες εξαιρεσεις τους παφλασμους των κυματων και τους ηχους της σκουνας. Αποφασισα να παρω εναν υπνακο για λιγο μιας και ο μεσημεριανος ηλιος μου δημιουργουσε εντονη νυστα.
Ενας αποτομος ηχος με ξυπνησε αποτομα και στριφογυρισα γρηγορα το κεφαλι μεχρι να καταλαβω απο που ερχοταν. "Απ'εξω!"

Μολις βγηκα εξω ειδα οτι το ενα πλευρο της σκουνας μου τριβοταν με εναν υφαλο.
"Γαμωτο! " φωναξα και πηγα μεσα να αλλαξω ροτα του πλεουμενου. Αφοτου ξεφυγα του υφάλου κρεμαστηκα στην κουπαστη για να διαπιστωσω τη ζημια. Ευτυχως δεν υπηρχε τρυπα ή κατι τετοιο που να με καταστησει σε αμεσο κινδυνο." Μα για να υπαρχει υφαλος σημαινει οτι καπου εδω κοντα υπαρχει και νησι!" σκεφτηκα και κοιταξα στον οριζοντα. Το νησι ηταν αρκετα κοντα και φαινοταν αρκετα καθαρα . Επρεπε να παω να κοιταξω τη σκουνα οπωσδηποτε...

Το νησι που απλωνοταν μπροστα μου ηταν αρκετα παραξενο. Παρατηρησα οτι αποτελουνταν απο πολλα μικροτερα νησακια ενωμενα μεταξυ τους. Καθως αραζα τον Αμλετ σε ενα απο τα λιμανια, ( εδειχνε να εχει παραπανω απο ενα) διαπιστωσα οτι στην ουσια η κεντρικη πολη ητα υπερυψωμενη, πανω σε κορυφες βραχων, και πλατωματα που ενωνονταν με γεφυρες. Πολλα ασανσερ σε οδηγουσαν στην κυριως πολη οποτε αποφασισα να παρω ενα απ'αυτα και να ανεβω πανω.
"Παραξενο νησι" σκεφτηκα καθως πλησιαζα στο ασανσερ.
Οταν ανεβηκα πανω , αρχισα να τριγυρναω στους δρομους της Zarzara ψαχνοντας καποιον να με βοηθησει. Φτανοντας σε μια πλατεια ειδα μια κοπελα γυρω στα δεκαπεντε με δεκαεξι να αγναντευει το πελαγος σκυμμενη στην κουπαστη μιας γεφυρας. Τα μακρια ξανθα μαλλια της ηταν δεμενα κοτσο και το σωμα της ηταν αρκετα ανεπτυγμενο και ωριμο για την ηλικια της. Την πλησιασα και της απηυθυνα τον λογο τεινοντας το δεξυ μου χερι
---Γεια σου...Μπορεις να με βοηθησεις σε κατι?

Η κοπελα γυρισε αποτομα. Στο προσωπο της ηταν αποτυπωμενο ενα βαρεμενο βλεμμα και καταλαβα οτι μαλλον δεν την ενδιεφερε γενικοτερα να βοηθαει ξενους, περαστικους ή τυχαιους.Οταν με ειδε ομως εγκατελειψε αυτο το βλεμμα και υιοθετησε ενα χαμογελαστο , προσχαρο και φιλοξενο υφος.
---Μα.. προφανως...Πως μπορω να βοηθησω? μαλλον το παρουσιαστικο μου την εκανε να αλλαξει σταση και να με κοιταει πια με λαμπερα ματια και τα μαγουλα της ετοιμα να αποκτησουν το κοκκινο του παντζαριου
---Ξερεις... Η σκουνα μου εχει προβλημα και ψαχνω καποιον ναυπηγο ή τελοσπαντων καποιον να με βοηθησει... απαντησα παιρνοντας ενα αθωο και κακομοιρο βλεμμα που θα την εκανε να πασχισει να μου βρει λυση, δεδομενου οτι τα ματια της ειχαν καρφωθει στα δικα μου.
---Λοιπον... απαντησε χαμογελώντας, μολις περασεις το ασανσερ A I 15, θα ακολουθησεις την οδο ελευθεριας και μετα τον ναο του αγιου Sanjuro θα στριψεις δεξια οπου θα συναντησεις ενα ασανσερ που θα σε κατεβασει ακριβως στα ναυπηγεια...εκτος αν...

Δεν καταλαβα γιατι της δοθηκε η εντυπωση οτι θα θυμομουνα ολοκληρη αυτη τη διαδρομη οποτε το "εκτος αν " μου φανηκε σαφως καλυτερο
---Εκτος αν τι? απαντησα χαμογελαστος. Φανηκε οτι η δευτερη επιλογη την ευχαριστουσε και κεινη περισσοτερο.
---Εκτος και αν επισκεφτεις τον θειο μου που ειναι μηχανικος αλλα εχει μεγαλη γνωση πανω σε αυτα και πιστευω οτι θα σου κανει καλη δουλεια... Δεν ειναι πολυ μακρια...
---Φυγαμε! φωναξα ευθυμα και ξεκινησαμε για το μαγαζι του θειου της.
Στον δρομο, η κοπελα με ρωτησε διαφορα προσωπικα στοιχεια οπως ονομα, ηλικια και καταγωγη , πραγματα που την ρωτησα και εγω.
---Με λενε Elvisa και ειμαι 15 ετων...Θελω μια μερα να γινω μουσικος σε μεγαλο μαγαζι. Ειμαι πολυ καλη στην φλογερα! Η εξιστορηση του ονειρου της την ειχε συνεπαρει και με κοιταζε καταματα με γουρλωμενα πονηρα ματια . Παροτι θα μπορουσα ευκολα να το εκλαβω ως πασα ή σεξουαλικο υπονοουμενο, εκρυψα ενα χαμογελο και την ρωτησα αδιαφορα για ενα αγαλμα απο το οποιο τυχαινε να περναμε μπροστα...

Περπατώντας για καμποση ωρα ακομα μεσα στα δρομακια της πολης Zarzara, καταφεραμε να φτασουμε στο μαγαζι-συνεργειο του θειου της Elvisa. Η κοπελα κολλησε το προσωπο της στο τζαμι του μαγαζιου και πηρε μια κατσουφικη εκφραση.
---Ααα... Κριμα... Ο θειος μου εχει κλεισει για μεσημερι...Και δεν γνωριζω εδω τριγυρω αλλον να σε βοηθησει...
Εγω δεν μιλησα και κοιταξα μεσα στο μαγαζι για να διαπιστωσω οτι το μαγαζι βρισκοταν ηδη υπο μερικη εγκαταλειψη. Πολλη βρωμια και σκονη που θαμπωνε το τζαμι αλλα και παραιτημενα αντικειμενα εργασιας. Μαλλον δεν υπηρχε πολλη δουλεια ή δεν δουλευε συχνα.
---Τι θα ελεγες ομως να παμε στο σπιτι μου ? Μενω μαζι με τον θειο μου οποτε θα στον συστησω εκει!
Απ'οτι φαινοταν δεν ειχα και αλλη επιλογη. Σε αλλη περιπτωση θα μπορουσε να ειναι μια καλλιστη παγιδα που θα με οδηγουσε σε μπελαδες, αλλα δεν μου περασε καν απο το μυαλο(οπως ποτε δεν περναγε), ετσι ακολουθησα την μικρη μερικα στενα πιο κατω, ωσπου φτασαμε στο σπιτι της.

Εβγαλε ενα κλειδι απο την τσεπη της και ανοιξε την πορτα του σπιτιου. Γυρισε και μου εκανε νοημα να την ακολουθησω. Μπηκαμε μεσα και ολες μου οι αισθησεις ενοιωσαν την ζεστασια και θαλπωρη ενος σπιτικου. Μυρωδιες απο φαγητο ανακατευονταν ολες μαζι και σκαλιζαν την μυτη μου, θαρρεις πως ο ιδιος ο αερας ειχε γευση απο βραστα λαχανικα. Ρολογια τοιχου , παιδικες φωνες και κουταλια που χτυπαγαν στο πιατο μου θυμιζαν το δικο μου σπιτικο, την δικη μου παιδικη ηλικια που μεγαλωσα μοναχα με τον παππου μου μιας και οι γονεις μου θυσιαστηκαν για μενα εκει στην Ohara...
---Eυ χαζεψες? Απο δω! φωναξε η μικρη και με επανεφερε στην πραγματικοτητα. Την ακολουθησα στο μεσα δωματιο που ηταν η κουζινα και απ'οτι φανηκε η οικογενεια ειχε ηδη καθισει για φαγητο. Στο κεντρο καθοταν ενας αντρας και διπλα του δυο γυναικες και μια γρια.Επιπλεον, υπηρχαν δυο αντρες λιγο μικροτεροι απο μενα και αλλα 2 κοριτσια επισης.
---Elvisa! Που εισαι τοση ωρα? Αναγκαστικαμε να ξεκινησουμε χωρις εσενα! φωναξε αυστηρα ο θειος της.
---Συγγνωμη θειε αλλα ηθελε βοηθεια στο καραβι του και στον εφερα ! ειπε δειχνοντας με.

Mεχρι να γυρισουν ολοι και να με κοιταξουν, ειχα ηδη παρατηρησει τον καθενα τους. Ο θειος φανηκε οτι ηταν ο αρχηγος της οικογενειας καθως απο τον τροπο που μιλησε στην Elvisa , καταλαβα οτι ο πατερας μαλλον δεν ζουσε μαζι τους. Εκεινος, ειχε καταφυγει στην τακτικη του αυστηρου πατερα για να αντιμετωπισει τα προβληματα της οικογενειας. Πολυμελης, με μονο εκεινον σε ικανη θεση και με ενα μαγαζι που απ'οτι διαπιστωσα δεν πηγαινε καλα. Οι γυναικες ηταν μαλλον η γυναικα και η αδερφη του. Και οι δυο ετρωγαν σιωπηλες και με ενα μισοκατσουφικο υφος, προφανως επειδη οι συνθηκες της ζωης τους εφεραν να ζησουν τοσοι πολλοι μαζι σε ενα σπιτι με λιγοστα χρηματα. Οι δυο νεαροι που ο ενας καθοταν διπλα στην κενη θεση της Elvisa αναμεσα στην γυναικα(μαλλον την μανα-χηρα) και σε εκεινον ηταν μαλλον αδερφος της και ο αλλος ξαδερφος. Αφενος ειχαν διαφορετικα εξωτερικα χαρακτηριστικα ειχαν ομως και διαφορετικη συμπεριφορα και βλεμμα. Ο ενας, ο αδερφος της, ειχε ενα σοβαρο, αγχωμενο και βλοσσυρο βλεμμα και εκανε νευρικες κινησεις. Προφανως η ψυχολογια του κινουταν στο πλαισιο ενος αγοριου που χανει τον πατερα-δηλαδη το αντρικο προτυπο- και νοιωθει οτι πρεπει με καποιο τροπο να καλυψει το κενο μετα την καταρρευση αυτου του προτυπου. Αυτη η εμφυτη αναγκη ισως τον οδηγουσε σε λανθασμενα ξεσπασματα και τακτικες.

Απο την αλλη ο ξαδερφος της ηταν τελειως βαριεστημενος και απαθης. Προφανως τα προηγουμενα χρονια ηταν καλοβολεμενος οσο δουλευε ο πατερας για λιγοτερα ατομα και δεν ωθηθηκε να ασχοληθει ποτε με κατι. Ισως δεν ειχε προσαρμοστει ακομα στις νεες συνθηκες και επομενως δεν εκανε κατι γιαυτες. Οι δυο κοπελες ηταν στην ηλικια της Elvisa και δεν ειχα να παρατηρησω κατι πανω τους, οπως και στη γιαγια που μισοκοιμοταν στην κουνιστη καρεκλα της και μασουλαγε ενα κομματι ψωμι την κορα του οποιου αφηνε να πεσει στην μαυρη ποδια της.
Το τραπεζι ειχε ενα τσικαλι με βραστα χορτα ανακατεμενα: βλητα , τσοχοι και βρουβες. Το λεμονι χορευε πανω τους και σε ενα διπλανο πιατο οι χοχλιοί μοσχομυριζαν .
Φτωχικο το γευμα αλλα γεματο σπιτικη θαλπωρη...

---Elf, να σου συστησω τον θειο μου τον μηχανικο, και την οικογενεια μου.
---Χαιρετε! ειπα δυνατα ωστε να μ'ακουσουν ολοι.
Δεν προλαβαν να απαντησουν τον χαιρετισμο και ενας δυνατος γδουπος ακουστηκε απο την εισοδο. Μαλλον καποιος ανοιγε αποτομα την πορτα που εμεις ειχαμε αφησει μισανοιχτη...

Ο θειος της Elvisa τιναχτηκε πανω και ηρθε στον διαδρομο οπου στεκομασταν εγω και η ανιψια του για να δει ποιος μπηκε ετσι βιαια. Εγω, που μου τραβηξε αμεσως την προσοχη η εισοδος, γυρισα αμεσως και αντικρυσα δυο ψαρανθρωπους. Oι ψαρανθρωποι ειναι οργανισμοι αναμεσα σε ανθρωπο και ψαρι. Δηλαδη μπορει να μοιαζει με ανθρωπο αλλα να εχει λεπια,βραγχια ή ουρα ψαριου. Ειχα διαβασει καποτε για αυτους οταν ημουνα μικρος...

Ο ενας απο τους δυο ψαρανθρωπους ειχε φαρδυ προσωπο σαν σκυλοψαρου και φορουσε δυο περιλαιμια. Ο αλλος ειχε τραβηγμενο προσωπο που εμοιαζε με προσωπο καλαμαριου... Εμοιαζαν πολυ αστειοι αυτοι οι δυο τυποι αλλα απ'οτι καταλαβα δεν ειχαν ερθει για καλο. Το αυστηρο βλεμμα τους φανερωνε οτι θα ειχαμε μπελαδες.Ο θειος της Elvisa μολις τους ειδε τα'χασε και παραλιγο να καταπιει την γλωσσα του.
---Gyaro? Tansui ? Τι δουλεια εχετε εσεις εδω? Πως μπηκατε ετσι στο σπιτι μου?
Ο ενας απ'αυτους που εμοιζε με καλαμαρι και ο θειος τον ειχε αποκαλεσει Gyaro του απαντησε.
---Xα χα χα... Νομιζες Bernard οτι θα μας ξεγελασεις ε? Νομιζες οτι με το να κλεισεις το μαγαζι για τρεις μερες δεν θα σε εντοπιζαμε πουθενα?? Σε βρηκαμε ομως και δεν θα μας γλυτωσεις...