[Τελος-διπλη] Ενας ασχετος στο πληρωμα του Captain Woonan !!! [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

2η ιστορια

Στην προηγουμενη ιστορια απολυθηκα απο το μεγαλο εστιατοριο στο οποιο δουλευα, και αφου λογομαχησα με την τοπικη ελιτ , βρεθηκα δεμενος στον κορμο ενος δεντρου απο τους "φιλους" μου.
Ημουν ιδρωμενος, δαρμενος και πεινασμενος. Τα σχοινια δεν ελεγαν να λυθουν τοσο ευκολα...
Ευτυχως οι βηματισμοι που ακουστηκαν πιο πριν εδειχναν να πλησιαζουν ολοενα και περισσοτερο.Λιγο αργοτερα ειδα ενα κοριτσακι γυρω στα 14 να διασχιζει το δασος και να ψαχνει κατι. Στα ματια μου εμοιαζε με τον αγγελο που θα με εσωζε. Οταν πλησιασε αρκετα της απηυθυνα τον λογο:
---Εϋ κοριτσακι!!Μπορεις να βαλλεις ενα χερακι?
Το κοριτσι προφανως τρομαξε και κρυφτηκε πισω απο ενα δεντρο βλεποντας με ξαφνικα.Την παρακολουθουσα να μου ριχνει κλεφτες ματιες χωρις να μου μιλαει.

---Δεν δαγκωνω μικρουλα! Λιγη βοηθεια θελω να λυθω απο δω!

Η κοπελιτσα σιγα σιγα ξεπροβαλλε και φανηκαν τα μακρια ξανθα μαλλια της και τα ροδουλιά μαγουλα της.Με μικρα βηματα πλησιαζε προς το μερος μου και υπο το φως του ηλιου ειδα οτι γενικα ηταν κατακοκκινη σαν το παντζαρι. Σκεφτηκα οτι μπορει να της αρεσα σ'αυτη τη wild κατασταση (ημουν και γυμνος απο την μεση και πανω). Δεν ηταν και η μονη αλλωστε! Δεν ειναι τυχαιο οτι το ψευδωνυμο μου ηταν "Latino". Οταν εφτασε σε αρκετα κοντινο σημειο της ειπα κοιτώντας την στα ματια
---Με εδεσαν στο δεντρο καποιοι....θα με βοηθησεις ετσι δεν ειναι?
Εδειξε οτι δεν ειχε αλλη επιλογη μετα απο την ματια που της εριξα . Πλησιασε με συνεσταλμενα βηματα και κρατωντας με τα χερια της το φουστανι της, αντι να με βοηθησει με το σχοινι, εκατσε στο πατωμα ακριβως διπλα μου.

---Εμενα ποιος θα με βοηθησει ομως? απαντησε ετοιμη να κλαψει.
---Γιατι? Πες μου ποιο ειναι το προβλημα να το λυσω! Αποφασισα οτι επρεπε να κερδισω την εμπιστοσυνη της καθως ηταν η μονη που μπορουσε να με βοηθησει...
---Εχω χασει το γατακι μου... Καναμε μια βολτα στο δασος και ετρεξε και εφυγε....με παρατησε...Η μικρη αρχισε να δακρυζει και εβαλλε το κεφαλι της στα γονατα της.
---Νομιζω οτι μπορω να σε βοηθησω !! Πως σε λενε? γυρισα να την κοιταξω με ενα χαρουμενο υφος γεματο αισιοδοξια.
---Μάρσυ ψελλισε σηκωνοντας το κεφαλι
---Χαρηκα Μαρσυ, ειμαι ο Elf..θα σου εδινα το χερι μου αλλα οπως βλεπεις ειναι δεμενα
Απ'οτι φανηκε το κολπο αυτο δεν επιασε (damn!) και η κοπελιτσα εδειχνε να μην νοιαζεται...Συνεχισε να κοιταει το δασος και να βαζει τα χερια της στο αυτι μην τυχον ακουσει το γατακι.

Αναρωτιομουν τι επρεπε να κανω για να συνειδητοποιησει οτι ειναι η μονη που μπορει να με βοηθησει!Ειχα αρχισει να απελπιζομαι !!
---Ακουσε μικρη. Θελεις να με βοηθησεις να λυθω απο δω και μετα να ψαξουμε μαζι για το γατακι σου?Νομιζω οτι 2 ατομα μπορουν να ψαξουν καλυτερα απο ενα!!
---Ενταξει! ειπε με ενα τονο ικανοποιησης και σηκωθηκε ορθια, τι να κανω για να σε λυσω?
---Χμ...φανταζομαι οτι χρειαζεσαι καποιο αιχμηρο αντικειμενο...Μια πετρα ή ενα κλαδι απο δω τριγυρω...
Η μικρη αρχισε να ψαχνει εκει τριγυρω και εγω αναρωτιομουν πως θα βρισκαμε το γατί για να ξεμπερδευω...Υπενθυμισα στον εαυτο μου οτι επρεπε να βρω τον Hayari και να τον σπασω στο ξυλο για την χθεσινη του προταση.Παραλληλα σκεφτομουν πολυ σοβαρα να φυγω απο αυτο το νησι μιας και τιποτα δεν με κραταγε πια στο Elfheim island.Αντιθετα υπηρχαν καποια πραγματα εκει εξω στην θαλασσα που με περιμεναν...

Σκεφτομενος το ποσο ανουσιο και σαχλο ειναι το νησι στο οποιο ζουσα ο νους μου συνεχιζε να ταξιδευει ωσπου συνειδητοποιησα οτι το κοριτσακι δεν ηταν εκει τριγυρω...Την φωναξα δυνατα αλλα δεν ελαβα απαντηση...Ειχα αρχισει να απελπιζομαι..Ημουν τρομερα κουρασμενος σε αυτη τη σταση τοσες ωρες και το κοριτσακι με ειχε παρατησει...Εγειρα στο πλαι και με πηρε ο υπνος ξανα....
... ... ...

Κατι ενοιωθα να με σκουνταει...Σιγα σιγα αποκτουσα ξανα τις αισθησεις μου...Ανοιξα τα ματια και ειδα την μικρη να με κοιταει ενω ημουν ξαπλωμενος στο εδαφος
"Ξαπλωμενος? " Σηκωθηκα αποτομα και ειδα οτι τα δεσμα μου ειχαν λυθει...
Μπροστα μου η Μαρσυ στεκοταν κρατωντας στο χερι ενα μαχαιρι
---Ψαχνωντας το γατακι μου πιο πριν, ειδα μια μικρη ξυλινη καλυβα στο δασος... Πηγα και βρηκα ενα μαχαιρι!!

Μια ωρα μετα βρισκομασταν ακομα στο δασος ψαχνωντας το γατακι της Μαρσυ.Διασχιζοντας το δασος, και οντας απελπισμενος με την τυχη μου, σηκωσα το κεφαλι μου προς τον ουρανο για να παρακαλεσω τον θεο για λιγη βοηθεια.Σηκωνοντας ομως το κεφαλι, ειδα μια γατα πανω σε ενα κλαδι ενος δεντρου.
---Μαρσυ! φωναξα και την ειδα με κραυγες χαρας να πηδαει ηδη για να την πιασει.

Αν και ειχαμε κατεβασει την γατα, δεν μπορουσαμε να γυρισουμε στην Parmil γιατι απο την μεση και πανω ημουν γυμνος...Επρεπε να βρουμε ρουχα απο καπου εξω απο την πολη...Σκεφτηκα να παμε στο παλιο λιμανι που αν και δεν χρησιμοποιουνταν σχεδον ποτε, ειχε ποτε-ποτε καποια πλοιαρια....Πραγματι απο μακρια ειδα ενα καραβι και αποφασισα να το πλησιασω αφου αφησω την μικρη αρκετα μετρα πιο πισω...
Εχοντας φτασει απο κατω , ακουγα δυο αντρικες φωνες να συνομιλουν:

""-Τουλαχιστον πες μου οτι τα πραγματα ειναι πιο ενδιαφεροντα σ'αυτη την πολη απο οτι στην Zarzara
-Ω ναι!Αυτο μπορω να στο διαβεβαιωσω.Εκει αντιμετωπισαμε ισως τους πιο αδυναμους απο αυτους αλλα τωρα τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα.Σ'αυτο το νησι υπαρχουν μονο δυο μελη της Οργανωσης αλλα,πιστεψε με,ειναι αρκετα.
-Και ποιοι ειναι?
-Αυτο ειναι το πιο ωραιο στην υποθεση.Εχουν τελεια καλυψη και κανεις δεν τους εχει παρει χαμπαρι.Ο ενας ειναι ο πιο..."" σ'αυτο το σημειο δεν καταφερα να ακουσω καλα...

""Στην πραγματικοτητα και οι δυο ειναι υψηλοβαθμα στελεχη της Οργανωσης.
-Χαχαχα!!!Εξαιρετικα!!!Φαινεται οτι θα διασκεδασουμε τελικα.
-Αυτος ειναι ο σκοπος μας""

Σκεφτηκα οτι δεν θα ηταν καλη ιδεα να παρεμβω ειδικα οταν αναφεροντουσαν σε σημαντικα ζητηματα οποτε για να μην με καταλαβουν αποφασισα να παρω την μικρη και να φυγουμε.
Για να βρουμε ρουχα καταληξαμε ξανα πισω στο δασος και στην καλυβα που ανεφερε η Μαρσυ.Βρηκαμε κατι ρουχα που αν και παλια θα με βοηθουσαν να φτασω στο σπιτι μου...Γυρνωντας στην πολη με την μικρη και την γατα της, αποφασισα να την κερασω ενα παγωτο το οποιο πηραμε και κατσαμε σε ενα παγκακι ενω αυτα που ακουσα απο τους 2 ανθρωπους στο καραβι συνεχιζαν να με απασχολουν.
---Μαρσυ? Να σε ρωτησω, εχεις ακουσει ποτε να υπαρχει στην Parmil μια Οργανωση?
---Οργανωση? Oχι δεν εχω ακουσει κατι !!

Ενω εμεις συνεχιζαμε να μιλαμε για ασχετα θεματα τρωγωντας παγωτο, καποιος απο τα ατομα που βρισκοντουσαν εκει γυρω στην πλατεια μιλαγε στο den den mushi:

---Ελα αφεντικο! Εχω νεα! καποιος στην πολη ξερει για την Οργανωση! Ακουσα εναν νεαρο να ρωταει για εμας...Τι να κανω?......Να μην τον σκοτωσω αυτη τη στιγμη?....Ναι εχεις δικιο...Πρεπει να μαθουμε ποιος ειναι πρωτα και απο που ξερει για εμας...Θα τον παρακολουθησω λοιπον και οταν μαθω περισσοτερα θα σε ενημερωσω.

Πισω στο παγκακι μας

Εγω ειχα σταματησει να βασανιζω το μυαλο μου και σκεφτομουν το ποτε θα παω σπιτι να ξεκουραστω, να τα βαλλω κατω να δω πως θα προχωρησω απο δω και περα...Και αυτη η μικρη δεν ελεγε να τελειωσει το παγωτο της! το ειχε αφησει στην ακρη και επαιζε με το γατακι της...
---Απο'τι καταλαβα αυτο το γατι εχει μεγαλη αξια για σενα και το αγαπας πολυ ε?
Η Μαρσυ ξαφνικα κατσουφιασε και σταματησε να γαργαλαει τη γατα της.
---Ναι...ειπε βγαζοντας ενα αναστεναγμο, αυτο το γατακι ειναι τα παντα για μενα...Πριν 3 χρονια λιγο πριν πεθανει η αγαπημενη μου γιαγιακα, μου ειχε χαρισει αυτο το γατι και μου ειχε πει ,για να μην στεναχωριεμαι, να αγαπαω το γατακι οσο ακριβως αγαπουσα και εκεινη...Λιγο αργοτερα πεθανε...Αυτη η γατα σημαινει πολλα για μενα!
Χαμογελασα με την ιστορια της, αλλα η μικρη μου πεταξε το μπαλακι:
---Εσυ ? Που ειναι οι γονεις σου? Εχεις καποιο προσωπο που να αγαπας παρα πολυ??

Ξαφνικα σκεψεις αρχιζαν να στριφογυριζουν στο μυαλο μου..Δυο μερες πριν ο παππους μου ο old man Struhan μου ειχε φερει τα πανω κατω.
---Μαρσυ, μεχρι πριν 2 μερες νομιζα οτι οι γονεις μου ειχαν πεθανει απο φωτια στο σπιτι και οτι με μεγαλωσε ο παππους μου ο Struhan.Προχθες ομως ειχαμε μια κουβεντα...:

Διηγηθηκα ακριβως την συνομιλια με τον παππου μου:::



---Παιδι μου κατσε λιγο να τα πουμε.
---Εχω ραντεβου παππου !
---Ελα για λιγο να σου πω κατι που θελω....εδειχνε σοβαρος και αποφασισα να τον αφησω να μου πει τι ηθελε
Ακου Elf , θα σου πω μια ιστορια 22 χρονων πισω....Και θελω να με ακουσεις προσεκτικα...Πριν 22 χρονια λοιπον σε ενα νησι της West Blue, την Οhara, εγινε μια μεγαλη καταστροφη...Για την ακριβεια εγινε το Buster Call το οποιο σημαινει οτι ερχονται καμποσα πλοια των Marines μαζι με εναν Admiral , αν δεν μ'απαταει η μνημη μου, και καταστρεφουν το νησι...Ετσι εγινε στην Ohara. Το νησι καταστραφηκε και καηκε εξολοκληρου. Προφανως θα με ρωτησεις γιατι καηκε και γιατι κληθηκε τοση δυναμη των Marines. Η απαντηση εγκειται στο οτι το νησι κατοικειτο κατα πλειοψηφια απο γνωστους αρχαιολογους που μελετουσαν αρχαια σημαδια, Poneglyphs και ανακαλυπταν αρχαιες δυναμεις που ταυτοχρονα αναζητουσαν και οι Marines...Ετσι ξεσπασε ο πολεμος αρχαιολογων της Ohara με τους Μarines.... Επειδη οι αρχαιολογοι δεν συνεργαστηκαν και δεν βοηθησαν τους Marines, σκοτωθηκαν....

---Ωραια και τι με νοιαζει εμενα?
---Bεβαιως και σε νοιαζει επιπολαιε νεαρε!Στο νησι εκεινο κατοικουσε ενα ζευγαρι αρχαιολογων ο  Eduard και η Femina Silver. Ο Εduard θυσιαστηκε στο νησι για να γλυτωσει η Femina...Η Femina ηταν εγκυος και το μωρο της θα αποτελουσε την νεα γενια αρχαιολογων...Ετσι αποφασισαν οτι επρεπε να σωθει...Ενα πρωινο ενω εγω καθομουν στην βεραντα διαβαζοντας την εφημεριδα μου, ειδα στον οριζοντα να πλησιαζει ενα πουλι....Το πουλι μπορει να ηταν φοινικας ή δρακος ή κατι τετοιο-δεν καταλαβα- αλλα προσγειωθηκε στο δασος και εγω ετρεξα να βοηθησω.Οταν εφτασα το πουλι ειχε φυγει αλλα εκει που προσγειωθηκε βρισκοταν μια γυναικα...η Femina... ηταν ημιλιποθυμη και εψαχνε για βοηθεια. Την βοηθησα να φτασει στο νοσοκομειο οπου και γεννησε κανονικα...Η ιδια ομως ειχε πολυ λιγες ωρες μπροστα της, οποτε μου εκμυστηρευτηκε την ιστορια αυτη...Μου εμπιστευτηκε τον γιο της και αφου μου ζητησε να τον ονομασω Elf (απο το Elfheim island )και πεθανε μετα απο λιγο...Λιγο αργοτερα εμαθα οτι υπηρχε ενας μονο επισημος επιζων απο την Ohara οποτε προφανως κανεις δεν γνωριζει για σενα Elf....Κανεις δεν γνωριζει οτι ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΠΙΖΟΝΤΕΣ ΤΗΣ Ohara ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ Femina Karisuwa και του Eduard Silver!!Που θυσιαστηκαν για να ζησεις και να συνεχισεις το εργο τους!!!
Οταν μου τα ελεγε αυτα ενοιωθα σαν να μου τραβαει καποιος ενα χαλι κατω απο τα ποδια...Ερχονταν τα πανω κατω με αυτο...Ενοιωθα ενα πολυ παραξενο συναισθημα το οποιο ξαναενοιωθα οταν τα διηγουμουν στην Marsy...Ηθελα να βρω τον-την αλλη επιζων του νησιου, να συνεχισω το εργο των γονιων μου, να βρω τον δρακο που στην ουσια με εσωσε , και να εκδικηθω τους καταραμενους Marines που εκαναν την οικογενεια μου να υποφερει και να πεθανει ....