[Τέλος-Παρελθόν]Πίσω στην αρχή...Part 1

Μόλις τελείωσα έβαλα το ξίφος μου στην θήκη του και γύρισα προς τον Sven.
-Ορίστε λοιπόν.Έχω ένα παραπάνω,άρα κερδίζω. του είπα.
 Εκείνος έχοντας ένα σοβαρό πρόσωπο άρχισε να με πλησιάζει και στάθηκε μπροστά μου να με κοιτάζει αφ' υψηλού.
-Ήσουν ωραίος μικρέ... μου είπε και γέλασε ...Ήσουν γρήγορος και χρησιμοποίησες τον χώρο γύρω σου έτσι ώστε να σε εξυπηρετεί...Μου άρεσε.Είμαι εντάξει μικρέ...Μπορείς να έρθεις.
 Ήμουν έτοιμος να τον ευχαριστήσω όταν η φωνή του Moriya ακούστηκε.
-Πράγματι έδειξες εξυπνάδα και ικανότητα μικρέ.Θα ήθελα να είχα δει βέβαια περισσότερο να χρησιμοποιείς το ξίφος σου,όμως και πάλι μου έδειξες μια πολύ καλή παράσταση.Δέχομαι να έρθεις μαζί μας.
-Σοβαρά;Μα νόμιζα ότι δεν σου άρεσε η απάντηση μου,ότι την θεωρούσες λάθος.
-Ήθελα κάτι παραπάνω από εκείνη την ερώτηση για να σε κρίνω μικρέ...Επίσης αυτός που ήταν λάθος ήμουν εγώ.Είχες δίκιο,δεν έπρεπε να σε κρίνω χωρίς να σε ξέρω...Δεν είσαι ούτε αφελής,ούτε ανόητος.Αντίθετα έχεις ένα εντυπωσιακό και πολύ πρωτότυπο σκεπτικό.Μου αρέσει αυτό.Συγνώμη που σε έκρινα άδικα.
-Δεν πειράζει...Και εγώ δεν χρειαζόταν να γίνω τόσο επιθετικός απέναντι σας.
-Οπότε μικρέ κανονίστηκε.Θα έρθεις μαζί μας,όμως όχι για πολύ.Όπως σου είπα τα μέρη όπου θα πάμε παραείναι επικίνδυνα για κάποιον σαν και εσένα.Δεν θα επιβίωνες.Παρόλα αυτά θα σε πάρουμε από το νησί και θα σε πάμε όπου εσύ θέλεις...
-Ευχαριστώ...Εκτιμώ πολύ αυτό που κάνετε. είπα και χαμήλωσα τον κεφάλι μου ως ένδειξη σεβασμού.
-Στάσου μικρέ έχει και άλλο...Μετά από αυτό που μου έδειξες σήμερα και εφόσον σε βάλαμε να αποδείξεις τι αξίζεις,θα ήταν άδικο πιστεύω από μέρους μας απλά να σε πάρουμε και να σε αφήσουμε σε κάποιο άλλο νησί.Έτσι ως αντάλλαγμα σκεφτόμουν προτού σε αφήσουμε στο νησί όπου θες να σε βοηθήσουμε να δυναμώσεις ώστε να είσαι ικανός να τα βγάλεις πέρα στον έξω κόσμο και κάποια μέρα να φτάσεις και σε ακόμα μακρύτερες θάλασσες από αυτές στις οποίες βρίσκεσαι τώρα.

-Σοβαρά μιλάτε;Αυτό θα ήταν τέλειο.
-Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν και οι φίλοι μου.Λοιπόν τι λέτε εσείς;
-Σύμφωνοι...
-Κανένα πρόβλημα.
-Οπότε μικρέ σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα όπως φαίνεται.
-Σας ευχαριστώ...Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω ή να κάνω για σας το δείξω.Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου.
-Δεν χρειάζεται μικρέ.
-Τώρα όμως θέλω να σας ρωτήσω εγώ κάτι.Πόσο καιρό θα μείνετε στο νησί;
-Αύριο το πρωί αναχωρούμε...
-Ήρθαμε εδώ για να δούμε την Γιορτή των αστεριών.Έχουμε ακούσει τόσα πολλά για αυτή που θέλαμε να την παρακολουθήσουμε.Θα την δούμε απόψε το βράδυ και αύριο φεύγουμε.
 Σωστά!Η γιορτή των αστεριών...Με όσα είχαν συμβεί εκείνη την ημέρα την είχα ξεχάσει εντελώς.Η γιορτή των αστέρων ήταν και είναι η μεγαλύτερη γιορτή-και η μόνη-των κατοίκων του Aldean.Μια φορά το καλοκαίρι πάνω από τον ουρανό του Aldean συμβαίνει ένα εντυπωσιακό γεγονός.Αστέρια πέφτουν από τον ουρανό και ο κόσμος μαζεύετε για αυτό τον λόγο το βράδυ και κάνει ευχές,χορεύει και τρώει.Είναι μια υπέροχη στιγμή.Φυσικά υπήρχαν και μερικά καλοκαίρια όπου το γεγονός αυτό δεν συναίβει,όμως οι κάτοικοι κάναν την γιορτή έτσι και αλλιώς.
-Ωραία τότε θα σας συναντήσω στην γιορτή και θα σας πω αν θα έρθω μαζί σας ή όχι. είπα και ο Sven έδειξε σοκαρισμένος.

-Κάτσε...μετά από όλο αυτό μας λες ότι τελικά υπάρχει περίπτωση να μην έρθεις μαζί μας;
-Ναι...Όπως σας είπα θα έκανα σχεδόν τα πάντα για να έρθω μαζί σας.Όμως αν το κάνω αυτό υπάρχει η περίπτωση οι άνθρωποι που αγαπάω να κινδυνέψουν και αυτό δεν θα το άντεχα.Έτσι πρέπει να διευθετήσω κάποια πράγματα προτού βεβαιωθώ ότι μπορώ να έρθω μαζί σας.
-Μήπως θέλεις την βοήθεια μας για να διευθετήσεις αυτά σου τα ζητήματα;
-Πιθανότητα να μην τα καταφέρω χωρίς βοήθεια και σίγουρα αν είσασταν εσείς μαζί μου όλα θα λύνονταν πιο εύκολα,αλλά από τον χαρακτήρα σας θα έλεγα ότι θα μου λέγατε "Πρέπει να λύσεις τα προβλήματα σου μόνος σου" αν σας ζητούσα βοήθεια.
 Για άλλη μια φορά,ο Sven και ο Kakei έδειχναν παραξενεμένοι-ο Moriya δεν ήμουν σίγουρος τότε,παρέμενε ανέκφραστος πράγμα που μετά κατανόησα και επηρεάστηκα από αυτό-.
-Είσαι πολύ περίεργος κύριε "δεν τα κάνω όλα με τον συνηθισμένο τρόπο".Πράγματι αυτό θα έλεγα.
-Δεν πειράζει.Δεν θα άξιζα τα όσα μου προσφέρατε αν δείλιαζα τώρα και σας ζητούσα βοήθεια.Θα το κάνω μόνος μου και θα σας ειδοποιήσω τελικά τι θα κάνω.
-Πολύ καλά.Μπορείς να αποχωρήσεις τώρα.Πήγαινε κάνε ότι χρειάζεται και θα σε βρούμε στην γιορτή.
-Ευχαριστώ. είπα,ξανά υποκλίθηκα και έκανα νόημα στον Arashi να φύγουμε.
 Αρχίσαμε τότε να τρέχουμε γρήγορα προς τη βάση των ψαρανθρώπων.Δεν ξέρω πως αλλά έπρεπε να κάνω τον Willy να με αφήσει να φύγω.Δεν πίστευα ότι τα λόγια μόνο θα έφταναν για να τον πείσω και έτσι πολύ φοβόμουνα ότι θα χρειαζόταν να τον πολεμήσω.Ήξερα ότι δεν είχα ελπίδες εναντίων του,όμως αντλούσα όση δύναμη μπορούσα από το γεγονός ότι θα έφευγα από εκεί και συνέχιζα να προχωρώ γεμάτος αυτοπεποίθηση.Δεν είχε σημασία το πως...Έπρεπε να τον κερδίσω...Έπρεπε να φύγω από εδώ και δεν το επέτρεπα στον εαυτό μου αν η Kanae και ο Kaizen πλήρωναν για αυτή μου την κίνηση.Έπρεπε να τον κερδίσω.Κοίταξα τον Arashi.
-Ελπίζω να είσαι έτοιμος φίλε μου...Θα σε χρειαστώ αυτή την φορά.Θέλω την υποστήριξη σου.
 Με κοίταξε και ήξερα ότι μπορούσα να στηριχτώ απάνω του.

Περάσαμε σαν σφαίρα οτιδήποτε βρισκόταν δίπλα μας και μέσα σε λίγα λεπτά φτάσαμε στην βάση τους.Εκεί προσπεράσαμε επίσης όποιον και να έβλεπα και μπήκαμε στην καλύβα του Willy.
-Argon είσαι εντάξει βλέπω!... αναφώνησε μόλις με είδε ...Ο Nad μου είπε τι συναίβει στο λιμάνι και πως πιθανόν σε είχαν αρπάξει οι τρεις τύποι εκείνοι μιας και δεν σε είδε όταν ξύπνησε.Για αυτό έστειλα τον Gaila με μια ομάδα στην πόλη για να σε βρει.Τουλάχιστον βλέπω πως είσαι καλά.
 Τόσα χρόνια και ακόμα αδυνατούσα να καταλάβω γιατί αυτή η οικειότητα.Με τρέλαινε.
-Μια χαρά είμαι.Εγώ ο ίδιος τους ακολούθησα με την θέληση μου.Α! παρεπιπτόντως ο Gaila και η ομάδα του τις φάγανε και τώρα κοιμούνται στο πάτωμα της ταβέρνας.
-Μα καλά τι δουλειά είχες εσύ με αυτούς τους τρεις;
-Αυτό δεν έχει σημασία.Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό το οποίο πρέπει να συζητήσουμε τώρα! είπα με ένα έντονο τόνο στην φωνή μου.
 Εκείνος για λίγο δεν μίλησε.Περπάτησε στον χώρο και ύστερα κάθισε σε μια καρέκλα.
-Ωραία λοιπόν σε ακούω. μου είπε τελικά.
-Θα μπω απευθείας στο ψητό εντάξει;Θέλω να φύγω από το νησί.
-Το ξέρω αυτό,αλλά δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο πλοίο πέρα από το δικό μου και εγώ δεν σκοπεύω να σε πάω πουθενά.
-Μην σε νοιάζει για το πλοίο,βρήκα ένα.Για αυτό είμαι εδώ.Για να σε πείσω να με αφήσεις να φύγω.
-Χαχαχα και νομίζεις ότι έχεις μικρέ ότι χρειάζεται για να με πείσεις;Δεν παίρνω από λόγια το γνωρίζεις καλά αυτό.Μόνο από πράξεις. είπε και άρπαξε το τεράστιο του όπλο που ήταν ακουμπισμένο δίπλα του και με μια απότομη κίνηση πετάχτηκε μπροστά μου.

Δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβαινα να αμυνθώ σε κάτι τέτοιο και φοβήθηκα όσο ποτέ άλλο ότι εκείνη την στιγμή θα πέθαινα.Τότε όμως ήταν που ο Arashi μπήκε στην μέση.Το όπλο του Willy έμοιαζε ότι θα τον χτυπούσε,όμως με το που τον πλησίασε αρκετά ξαφνικά έφυγε από την αντίθετη κατεύθυνση και χτύπησε τον ώμο του Willy,ο οποίος έμεινε να κοιτάζει απορημένος,όπως εξάλλου και εγώ.Έτσι έμαθα για πρώτη φορά ότι ο Arashi δεν ήταν ένας απλός λύκος.Αργότερα όταν έμαθα για την ύπαρξη των φρούτων του διαβόλου όλα μου φάνηκαν πολύ πιο ξεκάθαρα.}
-Είναι αλήθεια ότι όταν βλέπεις ένα λύκο να κάνει τέτοια πράγματα την πρώτη φορά είναι κάτι που σε παραξενεύει.Το λέω από προσωπική πείρα.
-Εγώ όταν το πρωτοείδα το πήρα πιο ψύχραιμα μιας και είχα ήδη ειδοποιηθεί για αυτή του την ικανότητα.
-Να συνεχίσω;
-Ναι παρακαλώ...
 {Μετά από λίγα λεπτά σιωπής ο Willy έβαλε για άλλη μια φορά τα γέλια αυτή τη φορά πολύ πιο δυνατά.
-ΧΑΧΑΧΑ δεν σκόπευα στα αλήθεια να σε χτυπήσω μικρέ,αλλά βλέπω ότι και να το ήθελα δεν θα είχα μεγάλη επιτυχία.Φαίνεται ότι απέκτησες έναν πολύ καλό σύμμαχο.Χαίρομαι για εσένα... είπε και ξανακάθισε ...Βλέπεις μικρέ πάντα ήσουν ελεύθερος να φύγεις από εδώ,εφόσον σε είχαμε αφομοιώσει πρώτα στην ζωή του πειρατή.Δεν σκοπεύαμε να σε κρατήσουμε για πάντα εδώ.Όταν ήσουν έτοιμος και μπορούσες ήσουν ελεύθερος να φύγεις.Εφόσον πιστεύεις ότι είσαι έτοιμος και έχεις μεταφορικό είσαι ελεύθερος να φύγεις.
 Κοίταξα τον ώμο του που ήταν γεμάτος αίματα.Καλά δεν πονούσε;Αλλά δεν ήταν εκείνο το θέμα μας.Έπρεπε να επανέλθω στην κουβέντα μας,γιατί για άλλη μια φορά άκουγα πράγματα που με παραξένευαν.
-Σοβαρά;Δηλαδή μπορώ να φύγω ελεύθερα;Απολύτως κανένα πρόβλημα;
-Απολύτως κανένα.
-Και οι φίλοι μου θα είναι επίσης εντάξει;Δεν θα τους πειράξεις-τουλάχιστον όχι παραπάνω από ότι συνήθως-επειδή θα φύγω;
-Μη φοβάσαι...Δεν θα πάθουν τίποτα-πέρα από τα συνηθισμένα-.
-Α! καλά...Τότε υποθέτω να πηγαίνω εγώ,αφού το λύσαμε το θέμα. είπα κάπως διστακτικά και παραξενεμένα.

-Πότε θα φύγεις;
-Αύριο το πρωί...
-Άρα να υποθέσω δεν θα σε ξαναδώ στο ενδιάμεσο;
-Μάλλον όχι...
-Ε τότε θα στο πω αυτό τώρα...Αν δεις τους γέρους σου πες τους ότι εγώ την δουλειά μου την έκανα και να μην το ξεχάσουν.
-Τι;
 Τους γέρους μου;Δηλαδή είχα γονείς;Και τους ήξερε;Να πάρει!Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω.Μακάρι να ήξερα και εγώ.
-Δεν μπορώ να σου πω παραπάνω μικρέ.Αυτό μόνο.Όταν έρθει η ώρα σου θα τα μάθεις όλα όσα χρειάζεται μαζί να είσαι σίγουρος για αυτό. μου είπε.
 Για λίγο σιωπή.
-Καλά άμα τους δω θα τους το πω.Ο Nad που είναι τώρα;
-Στο ιατρείο.Τον έστειλα εκεί να αναρρώσει.
-Καλά θα πάω να τον δω για λίγο και ύστερα υποθέτω θα τριγυρνάω στην πόλη.Δεν πιστεύω να θες να κάνω κάποια δουλειά;
-Όχι κάνε αυτό που είπες.Σου εύχομαι καλό ταξίδι για αύριο.
-Ευχαριστώ... είπα και άνοιξα την πόρτα ...Ω! και κάτι ακόμα...Έβαλα και εγώ το χεράκι μου στον ξυλοδαρμό του Gaila και των άλλων,έτσι για να ξέρεις. συμπλήρωσα και μαζί με τον Arashi βγήκαμε έξω.
 Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και λίγο πριν απομακρυνθούμε άκουσα άλλη μια φορά τον Willy να γελάει δυνατά.Περίεργο πλάσμα.Πήγα προς το ιατρείο και εκεί συνάντησα τον Nad.Του είπα τότε για την συζήτηση που είχα με τον Moriya,τον Sven και τον Kakei και ότι θα έφευγα αύριο το πρωί.
-Χαίρομαι που βρήκες την ευκαιρία σου να ελευθερωθείς... είναι το μόνο που θυμάμαι από όσα μου είπε εκείνη την στιγμή.
 Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα μαζί με τον Arashi,όπως είχα πει στην πόλη όπου ως συνήθως συνάντησα την Kanae και τον Kaizen.Παρότι φάνηκαν να στεναχωριούνται που θα έφευγα,έδειχνα πιο πολύ χαρούμενοι που επιτέλους θα μπορούσα να είμαι ελεύθερος από τους πειρατές και να κάνω ότι θέλω.Πραγματικά πολύ καλοί φίλοι.Όταν ήρθε τελικά το βράδυ έφυγαν και οι δύο τους να πάνε να ετοιμαστούν για την γιορτή.Εγώ αντίθετα μιας και δεν είχα πολλά ρούχα ήμουν πάντοτε έτοιμος για κάθε περίπτωση όπως ήμουν.Όταν η γιορτή άρχισα πρέπει να ήταν κοντά μεσάνυχτα.Δάδες και μικρές φωτίτσες έκαιγαν στον δρόμο,ενώ τα άστρα κάναν για άλλη μια φορά μακροβούτια μέσα στον ατελείωτο σκούρο νυχτερινό ουρανό.Μια εικόνα αξέχαστη για εμένα και τους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού,μιας και εκείνη την μία ημέρα ξεχνούσαμε όλα μας τα προβλήματα και διασκεδάζαμε σαν να είμασταν ελεύθεροι.Από εκείνες τις νύχτες έμαθα να αγαπώ τον ουρανό και να τον χαζεύω πάντα.

Όλοι οι άνθρωποι γύρω μου ήταν ντυμένοι με τα παραδοσιακά κιμονό του νησιού μας,που ήταν και οι χαρακτηρηστικές ενδυμασίες για την γιορτή αυτή.Εγώ όπως είπα ήδη ήμουν ο μόνος που φορούσα τα καθημερινά μου,αλλά δεν πείραζε κανέναν το γεγονός αυτό.Όλοι χόρευαν,μιλούσαν και έτρωγαν,ενώ από πίσω ακουγόταν η κάθε γλυκιά μελωδία της ελευθερίας που παιζόταν από την ικανή μας ορχήστρα.Πραγματικά η μουσική ήταν λες και σε ανάγκαζε να χορέψεις.
 Μετά από κάποια ώρα εμφανίστηκαν και ο Kaizen με την Kanae αφού είχαν και εκείνοι ντυθεί με τα δικά τους κιμονό.
-Άντε καιρός ήταν να φανήτε.Ο Arashi και εγώ είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε.
-Τι κρίμας που δεν υπάρχει μια λύκαινα εδώ να χορέψει μαζί σου φίλε μου. του είπε η Kanae αλλά εκείνος δεν αντέδρασε.
-Παιδιά συγνώμη,αλλά εγώ πρέπει να φύγω,πρέπει να συναντήσω την Akemi-chan για να χορέψουμε.
-Α! τελικά δέχτηκε να την συνοδέψεις εσύ στην γιορτή;
-Ναι και εφόσον μετά από το καιρό τα κατάφερα να είναι μαζί μου δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή.Ευχηθήτε μου καλή τύχη.
-Καλή τύχη μικρέ αδερφέ...
-Καλή τύχη φίλε. του είπαμε και εκείνος έφυγε.
 Ο Arashi τότε γύρισε και εκείνος να φύγει και να πάει να πάρει φαΐ-πάντα αυτό έκανε στις γιορτές-μιας και δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει.
-Μην χαθείς φίλε.Να ξαναέρθεις σε λίγο. του φώναξα και ύστερα έφυγε αφήνοντας με μόνο με την Kanae.
-Εσύ δεν βρήκες συνοδό;
-Ξέρεις ότι όλα τα αγόρια είναι ξενέρωτα...Μερικά μου ζήτησαν αλλά αρνήθηκα.

-Ως συνήθως... είπα και γέλασα.
-Να σε ρωτήσω κάτι;... μου είπε τότε κάπως ντροπαλά ...Ξέρω ότι δεν σου αρέσει να χορεύεις,αλλά να...έλεγα μιας και είναι η τελευταία σου γιορτή και η τελευταία σου μέρα εδώ στο νησί,αν μπορούσες να χόρευες μαζί μου.
 Πάντα νόμιζα ότι δεν της άρεσαν της Kanae τέτοια πράγματα,μιας και πάντα αντί να χορεύει με κάποιον από αυτούς που της είχαν ζητήσει να τους συνοδέψει καθόταν μαζί μου και μιλάγαμε.Αλλά φαίνεται ότι απλά δεν έβρισκε κάποιον κατάλληλο για να χορέψει.}
-Συγνώμη για την διακοπή...αλλά δεν νομίζεις ότι είναι κάπως ξεκάθαρο τι συμβαίνει εδώ;
-Δηλαδή;
-Υποθέτω ότι εννοεί ότι άρεσες στην Kanae...
-Όχι δεν ήταν κάτι τέτοιο...τουλάχιστον δεν θυμάμαι να είχε αναφέρει ποτέ κάτι τέτοιο.
-Ενώ είσαι έξυπνος,είσαι τόσο αφελής όταν πρόκειται για τέτοια θέματα.
-Ας αφήσουμε για την ώρα τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες και ας συνεχίσω...
 {-Υποθέτω ότι αφού το θέτεις έτσι μπορώ να σου κάνω την χάρη. της απάντησα και το πρόσωπο της έλαμψε.
-Τι καλά έλα τότε πάμε. είπε και μου τράβηξε το χέρι για να μπούμε στην πίστα.
-Μόνο που δεν ξέρω να χορεύω.
-Μην φοβάσαι.Θα σου δείξω εγώ τα βήματα.Δεν είναι κάτι δύσκολο. είπε με το χαμόγελο να μην σβήνει από το πρόσωπο της.
 Πράγματι,παρότι στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο,τελικά τα βήματα ήταν πολύ εύκολα και έτσι χόρεψα εκείνον τον ένα χορό με αρκετή άνεση.Φυσικά όχι όπως και εκείνη.Μπροστά στις δικές τις κινήσεις,οι δικές μου έμοιαζαν με άγαρμπα ποδοπατητά.Την παρατηρούσα καθώς κινούταν τόσο ανάλαφρα,τόσο αέρινα,σαν να μην ήταν άνθρωπος,αλλά ο αέρας ή κάποιο πνεύμα.Τόση ομορφιά έβγαινε μέσα από κάτι τόσο απλό.Το βλέμμα μου ήταν κολλημένο διαρκώς πάνω στο γλυκό της προσωπάκι και έτσι έκανα τα βήματα εντελώς μηχανικά.Τόση κρυμμένη ομορφιά μέσα της που τόσο καιρό δεν είχα ανακαλύψει.Τουλάχιστον έστω και λίγο πριν το τέλος την παρατήρησα.
 

Όταν τελικά ο χορός τελείωσε κατεβήκαμε από την πίστη και εκείνη με αγκάλιασε.Ύστερα με άφησα,αλλά έπιασε και κράτησε σφικτά τα χέρια μου.
-Σε ευχαριστώ για αυτόν τον χορό. μου είπε.
-Όχι...εγώ σε ευχαριστώ.Εκεί απάνω ήσουν πανέμορφη...Ήταν λες και κοίταζα απευθείας το φεγγάρι.Ευχαριστώ που μου χάρισες εκείνη σου την στιγμή.
Κοκκίνισε.
-Argon...ξέρεις εγώ...είναι κάτι το οποίο θέλω καιρό τώρα να σου το πω αλλά δεν ξέρω πως να το βγάλω από μέσα μου.
-Έλα πες το μου.Ξέρεις ότι σε εμένα μπορείς να λες τα πάντα.
-Καλά...Βλέπεις εγώ σε... πήγε να μου πει όμως τότε δέχτηκα μια σκουντιά στην πλάτη μου η οποία με έκανε να πέσω απάνω της και τα χείλια μας να συναντηθούν,πράγμα που την εμπόδισε να συνεχίσει.
 Μετά από εκείνο το ένα απρόσμενο φιλί εκείνη απομακρύνθηκε και έπιασε τα μάγουλα της τα οποία είχαν κοκκινίσει όσο ποτέ πριν.Γύρισα τότε να δω ποιος ήταν αυτός που με έσπρωξε.Προς έκπληξη μου είδα τον Moriya.
-Α! εσύ ήσουν μικρέ;Συγνώμη που σε έσπρωξε καταλάθος. είπε ανέκφραστα σαν να μην το εννοούσε.
Τότε πετάχτηκαν από δίπλα του ο Sven και ο Kakei.
-Α εδώ είσαι μικρέ...Ωραία γιορτή έτσι;Λοιπόν τι έγινε τελικά;Θα μπορέσεις να έρθεις μαζί μας;
-Ναι...δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα πλέον.Θα έρθω μαζί σας.
-Έξοχα.Τότε θα σε περιμένουμε στο λιμάνι τα ξημερώματα.
Τότε η Kanae με προσπέρασε και πλησίασε τους τρεις άντρες.
-Εσείς είστε αυτοί που θα πάρετε τον Argon μακριά από εδώ; τους ρώτησε.
-Ακριβώς. απάντησε απότομα ο Moriya.
-Σας ευχαριστώ...Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου που το κάνετε αυτό.Ευχαριστώ που του δίνεται την ελευθερία του που εν μέρει είμαι υπαίτια που την έχασε.
Μέχρι και ο Moriya εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να μην δείξει το πόσο παραξενεμένος ήταν από αυτό που είχε ακούσει.
-Δεν κάνει τίποτα μικρή μου.
-Τι καλό κορίτσι...ελπίζω να της φέρεσαι καλά μικρέ.
-Όσο καλύτερα μπορώ... απάντησα και έκαναν και οι δύο μεταβολή να φύγουν ενώ ο Kakei έμεινε για λίγο.
-Μου απάντησες πολύ σωστά μικρέ στην ερώτηση μου...Πολύ σωστά. είπε τελικά και αναχώρησε και αυτός.
 Δεν ήξερα τι ήθελε να μου πει η Kanae αλλά εκείνη την ώρα δεν είχε σημασία.Την άρπαξα και την αγκάλιασα.Ποτέ δεν σταματούσε να με εκπλήζει με το πόσο καλή φίλη μπορούσε να είναι.

Η βραδιά από εκεί και πέρα μου φάνηκε σαν να πέρασε πολύ γρήγορα.Όταν πλέον το πάρτι είχε αρχίσει να διαλύεται εγώ,η Kanae,ο Kaizen και ο Arashi είχαμε ανέβει και είχαμε ξαπλώσει σε ένα μικρό λοφίσκο που βρισκόταν λίγο πιο έξω από την πόλη του νησιού.
-Έντονο βράδυ το σημερινό.
-Πράγματι.
-Σίγουρα ήταν...Εσείς παιδιά κάνατε τίποτα ενδιαφέρον;
-Μπα...εκτός αν θεωρείς ενδιαφέρον ότι πετάξαμε βεγγαλικά στον δήμαρχο.
-Μάλλον τώρα θα χρειαστεί καινούργιο καπέλο.
-χαχαχα καλά περάσατε λοιπόν.
-Εσύ πως τα πήγες με την Akemi;
-Όλα πήγαν υπέροχα.Έπρεπε να την δεις να χορεύει...Ήταν πανέμορφη.Ήμουν πολύ τυχερός που δέχθηκε να την συνοδέψω.
-Μην ανησυχείς είχα παρόμοια εμπειρία. είπα και κοίταξα την Kanae.
-Τι εννοείς;
-Άστο τώρα αυτό.Αυτό που έχει σημασία είναι ότι βρίσκομαι εδώ μαζί σας.
-Ναι αλλά αύριο φεύγεις.
-Παρότι το ήθελα καιρό αυτό φίλε και εγώ στεναχωριέμαι.
-Μην το κάνεις δεν χρειάζεται.Στο είπαμε ήδη...Χαιρόμαστε που επιτέλους θα ζήσεις ελεύθερα και η χαρά αυτή είναι πιο μεγάλη από την θλίψη μας.
-Εξάλλου θα ξαναβρεθούμε σωστά;
-Σωστά...Και ίσως μακρυά από εδώ.Ίσως εκεί έξω στην θάλασσα ώστε να ταξιδέψουμε μαζί όπως πάντα ονειρευόμασταν.
-Έτσι ακριβώς.Η τέλεια ομάδα.
-Εσύ Kanae θα ερχόσουν μαζί μας στην θάλασσα;
-Δεν ξέρω...Υποθέτω ναι.Ξέρεις ως κανείς άλλος δεν διασκεδάζει καλύτερα από εσάς παιδιά και πέρα από αυτό κάποιος θα πρέπει να σας προσέχει εσάς τους δύο.
-Σωστό και αυτό.
-Άρα έκλεισε...Εσύ θα ξεκινήσεις τώρα και εμείς θα σε ακολουθήσουμε όταν μπορέσουμε.
-Σύμφωνοι. είπα και σήκωσα το κεφάλι μου.
Είδα ένα αστέρι να πέφτει και έπιασα γρήγορα τα χέρια των φίλων μου.
-Ελάτε να ευχηθούμε στο πεφταστέρι να ξανασυναντηθούμε για να το σιγουρέψουμε.
-Ας το κάνουμε.
Κλείσαμε τα μάτια και ευχηθήκαμε με μια φωνή.
-Εύχομαι να ξαναβρεθούμε οι τρεις μας.
-Εύχομαι να ξαναβρεθούμε οι τρεις μας.
-Εύχομαι να ξαναβρεθούμε οι τρεις μας.
Μετά από αυτό θυμάμαι να μας παίρνει ο ύπνος στο σημείο όπου βρισκόμασταν.
Μετά από αυτό το ξημέρωμα.Η ώρα της αναχώρησης μου.