[Τέλος-Παρελθόν]Πίσω στην αρχή...Part 1

Ο Supai κοίταξε το πρόσωπο μου και παρατήρησε το ύφος περιέργιας που είχε ζωγραφιστεί πάνω του,κάτι που τον έκανε να γελάσει άλλη μια φορά.
-Δεν πρόκειται να καταλάβεις τίποτα μικρέ όσο και να πιέσεις το μικρό σου μυαλουδάκι.Όταν έρθει η ώρα σου θα κατανοήσεις καλύτερα την κατάσταση. μου είπε.
Ήμουν εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι είχα πολύ περισσότερο μυαλό από ότι είχε εκείνος,όμως απλά το παρέβλεψα.Δεν ήθελα να έχω μη αναγκαία προβλήματα.
-Και τώρα τι κάνουμε; ρώτησα
-Θα πρέπει να έρθεις μαζί μου.
-Για πιο λόγο;
-Από εδώ και πέρα είσαι μέλος του πληρώματος μας.Θα μείνεις μαζί μας μέχρι να κρίνουμε εμείς ότι μπορείς να φύγεις.Θα υπακούς στον καπετάνιο μας και θα κάνεις ότι σου λέει.Μέχρι να μπορέσεις να φύγεις μόνο σου θα σε έχουμε κάνει πειρατή.
Όσο προχωρούσε η κατάσταση όλο και πιο μπερδεμένος γινόμουν και ένιωθα όλο και περισσότερο το κεφάλι μου να πονάει.
-Και αν αρνηθώ;
-Τότε θα πρέπει να εξοντώσω τους γνωστούς σου έναν έναν...Ίσως τότε να δεχθείς.Τι λες;
-Αυτό φαντάστηκα και εγώ.Μην ανυσηχείς θα έρθω μαζί σου,μόνο μην πειράξεις κανέναν.
-Χαίρομαι που συνενοούμαστε...Από εδώ παρακαλώ. μου είπε και έκανε στην άκρη για να μπορέσω να βγω από το dojo.
Καθώς έβγαινα έξω γύρισα και κοίταξα τον Kaizen...
-Τα λέμε σύντομα φίλε μου. του είπα χαμογελώντας του και προχώρησα με τον Supai και τους άλλους δύο ψαρανθρώπους από πίσω μου.
Όσο ψύχραιμος και ήρεμος είχα προσπαθήσει να δείξω την δεδομένη στιγμή,μέσα μου ένιωθα σαν να γινόταν πόλεμος στο στήθος μου.Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και γρήγορα.Δεν είχα ξανανιώσει τόσο φόβο στην ζωή μου...

Προχωρούσαμε στον δρόμο και ένιωθα λες και όποιον και να προσπερνούσαμε από δίπλα κοίταζε προς το μέρος μας.Ίσως και να συνέβαινε αυτό μιας και συνήθως όλοι είχαν τα βλέμματα καρφωμένα πάνω στους ψαρανθρώπους,όταν έρχονταν,μιας και θέλαν να προσέχουν τις κινήσεις τους.Όμως το χειρότερο ήταν πως ήμουν σίγουρος ότι πιο πολύ τα βλέμματα του ήταν καρφωμένα μόνο σε εμένα παρά στους συνοδούς μου.Ο φόβος μεγάλωνε,η αγωνία μεγάλωνε,ο χτύπος της καρδιάς μου δυνάμωνε,ο πονοκέφαλος μου μεγάλωνε...Δεν είχε νιώσει έτσι ούτε όταν αρρώστενα...Δεν ένιωθα καλά και φοβόμουν για τα όσα επρόκειτο να έρθουν.Ήταν πραγματικά ένα πολύ άσχημο συναίσθημα το οποίο ελπίζω να μην χρειαστεί να ξανανιώσω ποτέ στην ζωή μου.Τελικά βγήκαμε από την πόλη,όμως συνεχίσαμε να προχωράμε.Η βάση τους ξέραμε πως βρισκόταν στους πρόποδες ενός βουνού,όχι πολύ μακριά από την πόλη,και όπως φαίνεται εκεί πηγαίναμε.Πράγματι.Μετά από μερικά λεπτά περπάτημα ακόμα είχαμε φτάσει στους πρόποδες του βουνού και εκεί ήταν που αντίκρυσα ένα μικρό φρούριο-θα το έλεγα-το οποίο περιτρυγιριζόταν από ένα ξύλινο τείχος.Από μακριά μπορούσα να δω τον καπνό που έβγαινε από τα πρόχειρα φτιαγμένα κτήρια των ψαρανθρώπων.Από την μυρωδιά που έπιασα όταν τελικά μπήκα στο φρούριο τους έπρεπε να μαγύριζαν ψαρόσουπα.Και μύριζε τόσο ωραία...Παραλίγο να με συνεπάρει η μυρωδιά και να ξεχάσω το που βρισκόμουν,όμως τελικά αυτό δεν έγινε.Ο Supai με οδήγησε προς μία καλύβα η οποία βρισκόταν-από όσο μπορούσα να καταλάβω-περίπου στη μέση του φρουρίου.Χτύπησε την πόρτα και αφού έλαβε απάντηση να περάσει την άνοιξε και με τράβηξε μέσα.Συγκριτικά με το εξωτερικό η καλύβα ήταν ζεστή,καθώς το πάτωμα της ήταν καλυμμένο με γούνες ζώων και μια φωτιά σιγόκαιγε σε ένα-όπως και τα κτήρια-κακοφτιαγμένο τζάκι.
-Αυτός είναι ο Argon; άκουσα μια φωνή να ρωτάει.
-Μάλιστα καπετάνιε. απάντησε ο Supai.
Γύρισα τότε και κοίταξα τον ψαράνθρωπο,του οποίου η παρουσία μου είχε διαφύγει όταν μπήκα.Ήταν ο Willy.

Εκείνη και μόνο η στιγμή ήταν αρκετή για να με κάνει να συχαθώ το πρόσωπο αυτού του ποταπού ψαρανθρώπου για την υπόλοιπη ζωή μου.Τον έβλεπα καθώς με παρατηρούσε με τα μικρά σκιστά μάτια του και μόνο ένα αίσθημα αηδίας μου ερχόταν εκείνη την ώρα.Δίπλα του ακουμπισμένο βρισκόταν ένα τεραστίων διαστάσεων Άστρο της Αυγής κάτι που μς έκανε να αναλογιστό ότι αν ποτέ τον πολεμούσε και εκείνος χρησιμοποιούσε αυτό στην μάχη τότε θα έπρεπε να ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένος αλλιώς θα την είχα άσχημα.
-Μάλιστα... μονολόγισε τελικά ...Καλώς ήρθες στο πλήρωμα μικρέ.Σου υπόσχομαι να έχεις μια άνετη διαμονή μαζί μας,με πολλά καλά,εφόσων ακολουθείς τις εντολές μου και δεν μου δημιουργείς προβλήματα.Αν τώρα δεν θελήσεις να συνεργαστείς οι φίλοι σου και οι γνωστοί σου θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα.
Ήταν κάτι το οποίο είχα παρατηρήσει και τώρα που μίλησε ο Willy και πριν που το είπε ο Supai.Ότι στην περίπτωση που δεν είμαι συνεργάσιμος αυτοί που θα το πληρώσουν θα είναι οι φίλοι μου.Όμως εμένα προσωπικά δεν με είχαν απειλήσει καθόλου πράγμα πολύ περίεργο.Υπήρχαν πολλά πράγματα κρυμμένα στην υπόθεση τα οποία ύλπιζα να βρω,όμως για την ώρα το μόνο που μπορούσα να υποθέσω ήταν πως δεν τους έπερνε να πάθω εγώ κάτι.Τουλάχιστον έτσι πίστευα,δεν γινόταν να γνωρίζω με σιγουριά.Παρόλα αυτά και πάλι δεν είχε περιθώρεια διαφυγής...Δεν μπορούσα να επιτρέψω να πληρώσουν οι άλλοι για εμένα και έτσι όπως φαινόταν πως θα έπρεπε να είμαι μαζί με τον Willy και τους άντρες του για κάποιο διάστημα.

Όμως αν τελικά οι σκέψεις μου αποδεικνύονταν ορθές ίσως μπορούσα να παζαρέψω λίγο την όλη κατάσταση.
-Φαίνεται πως δεν έχω άλλη επιλογή... του απάντησα τελικά ...Δέχομαι να υπακού στις διαταγές σου-για όσο χρειαστεί-και να είμαι μέλος αυτού του πληρώματος.Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα βλέπεις.Σας απεχθάνομαι και για αυτό δεν θα ήθελα να μένω εδώ μαζί σας... σύμπληρωσα και τότε ευχήθηκα να μην το είχα τραβήξει αρκετά με αυτό που είπα.
Τελικά φάνηκε πως δεν το είχα...
-Και ποιος δεν μας απεχθάνετε; αναφώνησε ο Willy και μαζί με τον Supai έβαλαν δυνατά τα γέλια.
Έπειτα έκανα νόημα στον Supai να σταματήσει και έκανε και εκείνος το ίδιο.Πολύ ψύχραιμα το πείραν,αν και μάλλον λογικό...Πράγματι δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος από το νησί να τους συμπαθούσε,άρα ότι του είπα ήταν μάλλον ένα γεγονός.
-Και τι θέλεις να κάνουμε λοιπόν για αυτό μικρέ; ρώτησε με κοροϊδευτικό τρόπο ο Willy.
-Υπάρχει μια σπηλιά μέσα στο δάσος την οποία την κατοικό πολύ καιρό τώρα...Θέλω να συνεχίσω να μένω εκεί.
-Μένεις στο δάσος;!Χα χα!Είσαι το σωστό άτομο μικρέ...Έχεις την επιβίωση στο αίμα σου... είπε και εγώ συνέχιζα να μην καταλαβαίνω ...Καλώς...Μπορείς να μένεις εκεί,αλλά κάθε πρωί θα έρχεσαι εδώ για να κάνεις όποια δουλειά σου αναθέσω.Δεν χρειάζεται να κάνεις και άλλη δουλειά παράλληλα.Τα λεφτά που θα σου δείνω θα είναι υπέρ αρκετά.Τους φίλους σου μπορείς να τους βλέπεις ελεύθερα εφόσων τελειώνεις τις δουλειές σου.Αυτά... συμπλήρωσε και φαίνεται πως φτάσαμε σε μια συμφωνία.
Σίγουρα παίζαν πολλά από πίσω.Μου φαινόταν ότι η συμπεριφορά του απέναντι μου ήταν πολύ χαλαρή από όσο θα έπρεπε και πράγματι ήταν.Ακόμα και τώρα τα σκέφτομαι όλα αυτά και δεν βγάζω άκρη.Ακόμα ελπίζω να καταλάβω.
Το υπόλοιπο εκείνης της πρώτης μου μέρας,ως μέλος του πληρώματος,έπλενα πάτια και σκούπιζα πατώματα και έτσι συνηδητοποίησα για πρώτη φορά το πόσο πολύ μισούσα το νοικοκυριό.

Δεν ξανασυνάντησα τον Kaizen εκείνη την ημέρα και ούτε είδα την Kanae.Κάτι μέσα μου δεν με ήθελε να το κάνω...Δεν πέρασα καν από το χωριό όταν τελείωσα το πλύσιμο των ατελείωτων πιάτων-μα καλά πόσο έτρωγαν;-και των παμβρώμικων πατωμάτων.Πήγα απευθείας στην απομονωμένη μου σπηλιά και έμεινα εκεί όλη την νύχτα σχεδόν ξάγρυπνος.Σκεφτόμουν διαρκώς τα όσα είχαν συμβεί και ένιωθα το κεφάλι μου να πονάω.Δεν μπορούσα να καταλάβω και αυτό με ενοχλούσε.Ούτε το ελάχιστο,έστω κάτι σχεδόν ασήμαντο,τίποτα!Με το ζόρυ τελικά κοιμήθηκα αλλά ο ύπνος μου δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο ευχάριστος ή χαλαρωτικός.Το πρωί ο πονοκέφαλος μου παρέμενε και όλο μου το σώμα πονούσε.Είχα δανειστεί ένα προχειροφτιαγμένο στρώμα από την Kanae και τον Kaizen ώστε να μην κοιμάμε στις πέτρες,όμως εκείνο το βράδυ το στρώμα μου είχα φανεί εξίσου σκληρό.Δεν είχα καμία όρεξη να βάλλω το οτιδήποτε στο στόμα μου και έτσι έφυγα για την βάση των πειρατών.Περίμενα ότι η μόνη δουλειά που θα είχα διαρκώς ήταν να πλένω και να καθαρίζω το λημέρι του αλλά από εκείνη κιόλας την μέρα αυτό δυστυχώς διαψεύθηκε.Μπήκα στο λημέρι τους και αν και δεν περίμενα να τους δω όλους ξύπνιους εκείνοι ήταν.Πλησίασα την καλύβα του Willy και μπήκα μέσα.Έτρωγε πρωινό.Μου πρόσφερε λίγο,αλλά αρνήθηκα και έτσι κάθησα να τον περιμένω μέχρι να τελειώσει.Γιατί ήταν τόσο καλός μαζί μου;Όταν με το καλό τελείωσε το χλαπάκιασμα,μερικοί ακόμα ψαράνθρωποι εμφανήστηκαν στο δωμάτιο.Ένας από αυτούς ήταν ένα πανήψυλο και τεράστιο σε φάρδος σκουρόχρωμο πράγμα το οποίο τριγυρνούσε με το όνομα Gaila και ήταν ένας από τους πειρατές τον οποίο οι κάτοικοι του νησιού φοβόντουσαν ιδιαίτερα.Σίγουρα δεν θα γινόταν κάτι καλό.Αλλά και πότε μπορούσες να περιμένεις κάτι καλό από αυτούς τους τύπους;

-Λοιπόν μικρέ θα σε βάλλω στο ψητό από σήμερα για να ξέρεις πως πηγαίνουν τα πράγματα... μου είπε ...Όλοι εδώ έχουν μια δουλειά να κάνουν.Άλλοι επισκευάζουν το λημέρι μας,άλλοι το καθαρίζουν,άλλοι μαγειρεύουν,άλλοι μαζεύουν τους φόρους από τους καλλούς μας πολίτες...Εσύ θα πας λοιπόν με τον φίλο μας τον Gaila από εδώ-υποθέτω τον ξέρεις ήδη-και τους υπόλοιπους της ομάδας του και θα τους βοηθάς να εισπράτουν τους φόρους.
Δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά που μου ανέθετε.Καλύτερα να καθάριζα και να έπλενα.Δεν θα άντεχα να πέρνω τα λεφτά του κόσμου.Πέρα ότι ποτέ δεν θεώρησα κάτι τέτοιο σωστό,θα με έκανα να φανώ κακός στα μάτια όλων,ίσως ακόμα και στων φίλων μου.
-Δεν θέλω να το κάνω. του είπα και ένιωσα πως ακούστηκα σαν μικρό παιδάκι που παραπονιέται όταν του βάζουν δουλειές που δεν θέλει να κάνει.
-Το φαντάστηκα... μου απάντησε ψύχραιμα εκείνος ...Όμως δεν έχεις επιλογή.Ξέρεις τις συνέπειες.Άλλωστε αυτή η δουλειά θα σε βάλλει πιο γρήγορα στο κλίμα του πειρατή...Θα δεις και θα νιώσεις το μίσος των ανθρώπων και θα μάθεις να χαίρεσε για αυτό,θα μάθεις να λατρεύεις τον πλούτο,την δύναμη,αυτή την ελεύθερη φύση μας.
Ώστε έτσι ένιωθαν όλοι αυτοί;Σίγουρα δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ έτσι.
-Και ποιος σου είπε ότι θέλω να γίνω πειρατής;
-Μπορεί να μην θέλεις τώρα,όμως στο τέλος θα γίνεις...Δεν έχεις επιλογή.Όχι γιατί θα σε αναγκάσω,αλλά γιατί όλοι σας καταλήγετε να παίρνετε αυτόν τον δρόμο.
-Όλοι;Ποιοι όλοι;
-Δεν θα σου πω τίποτα άλλο.Τώρα έχεις δουλειά να κάνεις. μου απάντησε και γέλασε.
Έτσι και εγώ ακολούθησα τον Gaila θέλοντας και μη,έχοντας αποκτήσει ακόμα παραπάνω απορίες και καμία απάντηση.

Καταιβήκαμε στην πόλη.Ξανά τα βλέμματα πάνω μας.Ξανά δεν το άντεχα.Γιατί δεν μπορούσα να πλύνω τα πιάτα;Κάποια στιγμή όλη η ομάδα σταμάτησε και ύστερα άτομα από αυτήν απομακρύνονταν και έπερναν ο καθένας ένα διαφορετικό δρόμο.Έτσι θα κάλυπταν περισσότερο χώρο.Έγω παρέμεινα με τον Gaila όπως εκείνος μου είπε.Λογικό...Δεν θα με άφηναν μόνο μου καθώς ξέραν πολύ καλά ότι αν ήταν έτσι εγώ δεν θα έκανα την δουλειά αυτή.Αρχίσαμε λοιπόν να πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι και ο Gaila με την αγριοφωνάρα του απετούσα πληρωμή για να μην κάνει αυτός και οι άντρες του ρημαδιό το σπίτι του καθενός.Εγώ απλά καθόμουν από πίσω του με σκυμμένο το κεφάλι και την καρδιά μου σφυγμένη μην αντέχοντας το γεγονός ότι έκανα κάτι εντελώς λάθος.Έτσι συνεχίστηκε για λίγο και πραγματικά ήμουν έτοιμος να κλάψω.Δεν άντεχα που συνέχιζαν να με κοιτάνε να "βοηθάω" αυτούς τους αχρείους.Τότε πήγαιμε σε ένα σπίτι το οποίο άνηκε σε μια κυρία η οποία είχε δύο παδιά,μα ο άντρας της είχε πεθάνει και έτσι εκείνη έπρεπε να τα βγάζει πέρα μόνη της.Την ήξερα...Είχε πάντα λίγα λεφτά μα ήταν πάντα χαμογελαστή και αισιόδοξη.Από όλα τα σπίτια δύο δεν ήθελα να επισκευτούμε.Αυτό των φίλων μου και το συγκεκριμένο σπίτι.Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.Ο Gaila χτύπησε την πόρτα και η κυρία άνοιξε.
-Τι θα θέλατε; είπε πρτού καλά καλά ανοίξει εντελώς και ύστερα σταμάτησε απότομα.
-Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω. της απάντησε εκείνος.
-Σας παρακαλώ περάστε κάποια άλλη στιγμή και θα σας δώσω τα χρήματα. είπε ικετευτηκά.
Φυσικά ο Gaila δεν την άκουσε.
-Όχι κυρία μου τα θέλω εδώ και τώρα.
-Μα δεν γίνετε να σας πληρώσω αυτή την στιγμή...τα λεφτά δεν μου φτάνουν.
-Λίγο με νοιάζει.Από να τα στερηθώ εγώ καλύτερα τα παιδιά σου. είπε και όρμησε μέσα στο σπίτι.
Αφού το έκανε άνω κάτω βρήκε τελικά μέσα σε κάτι συρτάρια ένα πουγκί με νομίσματα και το έβαλε στην τσέπη του.Πήγε προς την πόρτα και χαιρέτησε την κυρία.
-Ο καπετάνιος σας ευχαριστεί για την ευγενική σας προσφορά. είπε κοροϊδευτηκά και έφυγε.
Εγώ έμεινα ακίνητος.Κοίταξα την κυρία μα εκείνη δεν κοίταξε εμένα.Είχε κάτσει κάτω στο πάτωμα και έκλεγε.Πρώτη φορά την έβλεπα να κλέει.Πράγματι τα είχε ανάγκη τα λεφτά.
-Έλα μικρέ κουνήσου! μου φώναξε ο Gaila και θέλοντας και μη κουνήθηκα.
Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που ήταν μαζί μου εγώ δεν κουβαλούσα κανέναν όπλο.Και ίσως καλύτερα που δεν μου είχαν δώσει γιατί αλλιώς μπορεί να μην είχα αντέξει να μην το χρησιμοποιήσω την δεδομένη στιγμή.Από την άλλη το ήθελα κιόλας το ξίφος μου γιατί μου το είχαν πάρει όταν τους ακολούθησα την προηγούμενη μέρα και ένιωθα μισός τώρα.Καθώς περαπατούσαμε τον δρόμο που είχαμε πάρει προς τα πίσω τώρα μιας και τελειώσαμε με την συλλογή μας συνάντησα τον Kaizen και την Kanae.Δεν μπόρεσα να τους κοιτάξω στα μάτια.Απλά έσκυψα το κεφάλι μου και πέρασα από δίπλα τους χωρίς να τους μιλήσω.Ούτε εκείνοι μου μίλησαν.

Την υπόλοιπη μέρα σύμφωνα με τις οδηγίες του Willy θα εξασκούμουν στο ξίφος.Είπε ότι έπρεπε να γίνω δυνατότερος με το πέρασμα του χρόνου για να έχω κάποια αξία στο πλήρωμα και έτσι τουλάχιστον πείρα πίσω το ξίφος μου.Ας ήταν...Τουλάχιστον θα είχα αυτό.Έτσι ξεκινήσαμε με μάχες ένας εναντίων ενός.Έπρεπε λοιπόν να πολεμήσω έναν μεσαίου αναστήματος με ένα στρογγυλό κεφάλι το οποίο έπεφτε μπροστά και ένα μεγάλο πτερύγιο στην πλάτη του..Ξεκινήσαμε την μάχη και ήταν γελείο.Με την πρώτη μου επίθεση κατάφερα να σπρώξω τον αντίπαλο μου προς τα πίσω.Τι ήταν αυτός;Μήπως νομίζαν ότι λόγο της ηληκίας μου αυτός θα μου ήταν αρκετός;Δεν ήξερα αλλά παρέμενε γελοίο.Συνέχισα να τον χτυπώ και να τον σπρώχνω πίσω.Κάποια στιγμή όμως μπλόκαρε το ξίφος μου και χάρις την μεγαλύτερη μυική του δύναμη με πέταξε προς τα πίσω.Τότε τον είδα να γελάει...Τι νόμιζε πως με κορόιδευε;Αν ήταν καλός δεν θα τον είχα σπρώξει τόσο πίσω.Έτρεξε κατά πάνω μου.Τον περίμενα και μόλις πλησίασε αρκετά έκανα μια απότομη στροφή και βρέθηκα από πίσω του.Μιας και κατά τη διάρκεια της μάχης είχα το δικαίωμα να χτυπήσω τον αντίπαλο μου χτύπησα χωρίς δυσταγμό.Και το χτύπημα το ευχαριστήθηκα πολύ.Μια πληγή από το πίσω μέρος του αριστερού του ώμου εώς κάτω δεξιά στην πλάτη του σχηματίστηκε και εκείνος έπεσε κάτω.Είχα νικήσει μιας και στην εξάσκηση ένα χτύπημα αρκούσε για να κερδίσεις την μονομαχία.Ή μάλλον έτσι νόμιζα...Όπως φαινόταν οι τύποι πολεμούσαν ως το τέλος.Ίσως καλύτερα έτσι.Θα το χερόμουν περισσότερο και ίσως έτσι τελικά κατάφερνα να βελτιωθώ κάπως.Αν ήθελαν κανονική μάχη θα την είχαν.Ήταν η μόνη φορά που δεν είχα πρόβλημα με το να εκτελέσω την διαταγή τους.Ο ψαράνθρπος πετάχτηκε από πίσω μου και μιας και δεν το περίμενα ίσα που πρόλαβα να σκύψω για να αποφύγω το ξίφος του.Από την νέα μου θέση έδωσα μια δυνατή κλοτσιά στα πόδια του κάνοντας τον να χάσει την ισσοροπία του.Πήγε να πέσει απάνω μου και έτσι κυλήστηκα στο έδαφος και απομακρύνθηκα από το σημείο πτώσης του.Σηκώθηκα γρήγορα και τον πλησίασα ξανά.Πήγε να πιάσει το ξίφος του όμως με μια γρήγορη κίνηση τον έκοψα στο χέρι και όταν εκείνος το τράβηξε πίσω κλότσησα το ξίφος του πιο πέρα.Έβαλα το ξίφος μου στο λαιμό του και πλέον η μάχη είχε και επίσημα τελειώσει.Κοίταξα γύρω μου.Όλοι οι ψαράνθρωποι κοιτούσαν σαν να μην πίστευαν ότι γινόταν να είχα κερδίσει αυτή τη μάχη.Ήταν ακόμα πιο γελοίοι από πριν με αυτό το ύφος.

-Ουαου!Πάντα ήξερα ότι ο Krey δεν ήταν καλός με το ξίφος αλλά δεν είχα καταλάβει ότι ήταν τόσο χάλια. αναφώνησε τότε ένας και κάποιοι άλλοι ψαράνθρωποι που βρίσκονταν δίπλα έβαλαν τα γέλια.
Κοίταξα τον Krey που βρισκόταν πεσμένος μπροστά μου.Ήθελα να δω το πως θα αντιδρούσε σε όλες αυτές τις κοροϊδίες.Υπέθεσα ότι θα πεταγόταν όρθιος και ήτε θα ορμούσε σε εμένα για να αποδείξη το αντίθετο από όσα έλεγαν αυτοί οι φαφλατάδες ήτε θα ορμούσε καταπάνω τους για να τους κάνει να σωπάσουν.Αντί αυτού παρέμεινε κάτω στο έδαφος να με κοιτάζει με ένα βλέμμα φόβου να καλύπτει όλο του το πρόσωπο.Τότε συνηδητοποίησα το πως ήταν το δικό μου πρόσωπο.Ήταν θυμωμένο...Φαίνεται πως κατά την ώρα της μάχης είχε βγει το συναίσθημα μου για αυτούς προς τα έξω.Μα δεν κουνιόταν καθόλου...Ήταν δυνατόν να με φοβόταν;Έβγαλα το ξίφος μου από πάνω του και το έβαλα στην θήκη του,ενώ παράλληλα χαλάρωσα το σώμα μου.Όλοι γύρω γελούσαν με το τι είχε πάθει ο αντίπαλος μου...Όλοι εκτός από τον Supai και τον Gaila,που βρίσκονταν επίσης εκεί.Εκείνοι έδειχναν σκεφτική και ούτε στο ελάχιστο δεν έδειχναν την διάθεση να γελάσουν.Ο Supai τότε φώναξε όλοι να σωπάσουν και έτσι έγινε.
-Nad πήγαινε πολέμα εσύ το αγόρι. διέταξε τότε.
Ο Nad χωρίς καμία αντίρρηση,μα με ένα βλέμμα περιέργειας,σηκώθηκε και στάθηκε απέναντί μου.
-Ξεκινήστε... φώναξε ο Supai και ο αντίπαλος μου τράβηξε το ξίφος του και όρμηξε καταπάνω μου.
Πήδηξα στο πλάι θέλοντας να αποφύγω το χτύπημα του μα εκείνος γύρισα απότομα προς το μέρος μου με πολύ άνεση.Τράβηξα το ξίφος μου να αμυνθώ,όμως παρότι μπλόκαρα το χτύπημα του η δύναμη του ήταν αρκετή για να με εκτοξεύσει πίσω και να σωριαστώ με την πλάτη μου στο πάτωμα.
-Θα πήγαινα πιο χαλαρά μικρέ,αλλά εδώ δεν χαριζόμαστε σε κανέναν. μου είπε.
-Δεν πειράζει δεν θα μου άρεσε κάτι τέτοιο έτσι και αλλιώς.
-Χα! Ακούστε τον μικρό...Έχει κότσια. είπε ο αντίπαλος μου και όλοι έβαλαν ξανά τα γέλια.Όλοι εκτός από εκείνους τους δύο.
-Τότε δεν θα λυπηθώ να σε χτυπήσω. μου είπε.
-Καλά θα κάνεις.Γιατί ούτε εγώ θα λυπηθώ.

Ο αντίπαλος μου ήρθε για άλλη μια φορά καταπάνω μου.Άρχισε να με χτυπάει και εγώ με το ζόρι μπορούσα να αποκρούσω τα μισά από αυτά τα χτυπήματα.Ο τωρινός μου αντίπαλος ήταν πολύ πιο γρήγορος και πολύ πιο δυνατός από τον πρώτο μου.Τα πράγματα ήταν άσχημα.Δεν έβλεπα πως θα κέρδιζα εκείνη την μάχη.Το σώμα μου είχε γεμίσει πληγές από τα γρήγορα κοψίματα του Nad,ενώ η υπεράνθρωπη δύναμη του ψαρανθρώπου έκανε με κάθε του χτύπημα τα πόδια μου να λυγίζουν.Με το ζόρι άντεχα το βάρος μου.Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο.Απλά καταίβασα το ξίφος μου και γονάτισα.Δεν άντεχα άλλο.Ο αντίπαλος μου χάρης τα γρήγορα αντανακλαστικά του πρόλαβε και σταμάτησε το ξίφος του λίγο πριν το κεφάλι μου.Καμία σχέση με τον πρωηγούμενο.
-Τι έγινε μικρέ;Τελείωσες κιόλας;
-Έτσι φαίνεται...
-Καλώς.Χάρηκα που σε πολέμησα. μου είπε και μου γύρισε την πλάτη να φύγει.
Τότε γέλασα.Κατάφερα και τον ξεγέλασα.Σίγουρα ήμουν λίγο πριν τα όρια μου,όμως υπήρχε λίγη ακόμα δύναμη μέσα μου.Η νίκη ήταν νίκη.Αν δεν μπορούσα να νικήσω ευθέως θα έβρισκα άλλον τρόπο.Και είχα βρει.Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα γινόταν και επιτέθηκα στον αντίπαλο μου.Κάποιος από τους υπόλοιπους ψαρανθρώπους πήγε να του φωνάξει να γυρίσει,όμως δεν πρόλαβε.Η λεπίδα μου τον έσκισε στα πλευρά και τον έκανε να λυγίσει από τον πόνο.Με μια σπρωξιά,με τις τελευταίες στάλες δύναμης που μου είχαν μείνει,τον έκανα να κάτσει κάτω.Έβαλα το ξίφος μου και στον δικό του λαιμό.
-Κέρδισα... του είπα.
-Μα έκλεψες!
-Ε και;
-Τίποτα... μου απάντησε και γέλασε ...Καλή νίκη.
Περίεργος τύπος.Δεν ήταν σαν όλους τους άλλους.Φαινόταν αυτό.Έδειχνε πολύ καλός για πειρατής.Κανονικά δεν θα έκλεβα σε μια μάχη,όμως τότε ήταν αλλιώς από όταν πολεμούσα στο dojo.Οι αντίπαλοι μου ήταν πειρατές,άθλια αποβράσματα,κλέφτες.Δεν ένιωθα καμία τήψη που νικούσα τέτοιους τύπους με κλεψιές.Έπερναν ότι έδειναν.Και σιγά και μην δεν είχαν κλέψει εκείνοι ποτέ σε μάχη τους.Δεν θα το πίστευα και να μου το λέγανε.
Ο Supai και ο Gaila παρέμεναν σκεπτικοί.
-Μικρέ νομίζω ότι έκανες αρκετά για σήμερα.Πήγαινε στην πόλη,κάνε ότι θες.Ελεύθερος.Έλα πάλι αύριο το πρωί εδώ. μου είπε ο Supai και έφυγε.
Αφού λοιπόν μου δινόταν το ελεύθερο και εγώ έφευγα.Έπρεπε να ζω την Kanae και τον Kaizen.Ήταν καιρός να ξεκαθαρήσουμε τα πράγματα.