[Τέλος-Παρελθόν]Πίσω στην αρχή...Part 1

Με το που πήγα όμως να κάνω ένα βήμα ένιωσα ένα σούβλισμα να ξεκινάει από το πόδι μου και να ανεβαίνει μέχρι τα πλευρά μου.Αντανακλαστικά με το χέρι μου πίεσα στο σημείο εκείνο και γονάτισα για να μειώσω τον πόνο.
-Μάλλον καλύτερα να τον περιποιηθούμε πρώτα.Το πιτσιρίκι έλαβε πολλά χτυπήματα.Είναι θαύμα το ότι μπορεί να στέκεται ακόμα. είπε ο Nad.
Πράγματι ήταν ένα είδος θαύματος,όμως δεν ήθελα να με φροντίσουν εκείνοι.Αρνούμουν να λάβω οποιαδήποτε βοήθεια από αυτά τα σκουλήκια.Καλύτερα να πέθαινα από τον πόνο.Δεν ήθελα την φροντίδα τους,ούτε να νομίζουν ότι ήμουν κάποιος αδύναμος.Έτσι πίεσα τον εαυτό μου να σηκωθεί και τους είπα.
-Δεν χρειάζομαι καμία φροντίδα.
-Άσε τις βλακείες μικρέ.Δεν είσαι δυνατός έτσι...απερίσκεπτος είσαι. επέμενε ο Nad.
Ίσως είχε δίκιο,όμως αυτό δεν άλλαζε τα πράγματα.
-Δεν διαφωνώ με αυτό.Όμως δεν θέλω καμία βοήθεια από εσάς.Θα βρω κάποιον να με βοηθήσει στην πόλη. τους είπα ψυχρά και άρχισα να περπατώ προς την έξοδο του οικισμού και τον δρόμο για την πόλη.
-Από την στιγμή που είσαι δικός μας μικρέ δεν θα υπάρχει βοήθεια για εσένα εκεί έξω. μου είπε ο Nad,όμως δεν απάντησα.
Το κακό ήταν ότι εν μέρει αυτό που μου είπε ήταν σχεδόν αλήθεια.Πάντα θα υπήρχαν δύο άτομα στα οποία θα μπορούσα να στηριχτώ.Τους δύο μου φίλους.Ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζα.
 Έφτασα στην πόλη με το σώμα μου να κουνιέται εντελώς μηχανικά.Ο κόσμος άλλη μια φορά είχε στραμμένα τα μάτια του επάνω μου.Αυτή την φορά κοίταζαν με τρόμο θα έλεγα.Οι πληγές μου είχαν ανοίξει πλέον για τα καλά και τα ρούχα μου είχαν μουσκέψει με το αίμα μου.Τότε ήταν που είδα την Kanae.Μόλις με είδε και εκείνη έτρεξε αμέσως δίπλα μου.
-Argon είσαι καλά;Τι σου συναίβει; μου είπα ταραγμένη.
Εγώ δεν απάντησα.Το στόμα μου δεν άνοιγε.Μόλις συνηδητοποίησα ότι ήμουν επιτέλους στα χέρια κάποιου που εμπιστευόμουν απλά χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου.Μετά έχασα τις αισθήσεις μου.
 Ξύπνησα και βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι.Στο ίδιο κρεβάτι που είχα βρεθεί και τότε από όπου ξεκινούν οι αναμνήσεις μου.Στο σπίτι των φίλων μου.Δεύτερη φορά που μου έσωζαν την ζωή και μία από τις πολλές φορές που με βοηθούσαν.Αντίθετα εγώ συνηδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ποτέ κάτι για εκείνους.Πραγματικά ήταν οι καλύτεροι φίλοι που θα μπορούσα να έχω.Μόλις με είδε ότι σηκώθηκα η Kanae έτρεξε δίπλα μου.Ο Kaizen δεν ήταν εκεί.

-Ξύπνησες κιόλας;Ούτε μισή ώρα δεν έχεις που έπεσες αναίσθητος.Ξάπλωσε πάλι.Λίγος ύπνος θα σου κάνει καλό.
Μιλούσε ανήσυχα.Λυπήθηκα εκείνη την στιγμή.Πάντα ανησυχούσε για εμένα και δεν το ήθελα αυτό.
-Δεν χρειάζεται Kanae.Είμαι εντάξει τώρα. και φυσικά έλεγα ψέματα.
Πολύ θα ήθελα να ξαπλώσω πάλι και να κοιμηθώ,όμως δεν μπορούσα...Δεν γινόταν να κοιμηθώ.Ήθελα να μιλήσω στην Kanae για τα όσα συνέβησαν και για τα όσα επακολουθούσαν.Ήθελα να τις δώσω απαντήσεις σε ερωτήσεις που ίσως η ίδια δεν μου είχε κάνει,αλλά ήταν ερωτήσεις που αν τις απαντούσα θα ένιωθα εξιλεωμένος για τα όσα θα αναγκαζόμουν να κάνω όσο θα ήμουν με τους πειρατές.
-Φυσικά και χρειάζεται.Έλα ξάπλωσε... είπε και πήγε με το χέρι της να με σπρώξει προς τα πίσω.
Εγώ έπιασα τότε το χέρι της και την σταμάτησα.
-Όχι τώρα Kanae...Θέλω να μιλήσουμε...Να σου μιλήσω.
Αναστέναξε.Πήρε μια καρέκλα και ήρθε και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι.
-Σε ακούω...
-Σχετικά με εμένα και τους πειρατές...Σου είπε τι συναίβει ο Kaizen;
-Μου είπε ότι εμφανίστηκαν ξαφνικά στο dojo και σε έψαχναν.Δεν είπαν λόγο απλά σε πήραν μαζί τους.Μου είπε ότι μάλιστα απείλησαν ότι θα σκότωναν τους πάντες αν δεν φανερωνόσουν.Μόλις το άκουσα αυτό τρόμαξα πάρα πολύ.Φοβήθηκα ότι κάτι κακό θα σου συνέβαινε.Όμως μετά σε είδα που καταίβηκες στην πόλη μαζί τους και ηρέμησα.
-Αυτό είναι όλο...Εννοώ δεν σε ενόχλησε το γεγονός ότι δούλευα μαζί τους και τους βοήθησα να κατακλέψουν τους κακόμοιρους πολίτες;
-Τι είναι αυτά που λες;Αυτός που είδα μαζί τους δεν ήσουν εσύ αυτό είναι σίγουρο.Για να κάνεις κάτι τέτοιο θα πρέπει να σε ανάγκασαν εκείνοι.
Πραγματικά δεν το πίστευα.Δεν μου είχε θυμώσει ούτε στο ελάχιστο.Μάλλον δεν χρειαζόταν ποτέ να εξιλεωθώ σε αυτήν.Ένιωσα πολύ πιο χαλαρός και άνετος εκείνη την στιγμή.
-Ω! είμαι πολύ χαρούμενος τώρα.Υπέθεσα ότι θα είχες θυμώσει για αυτό που έκανα.
-Μην είσαι ανόητος.Σε ξέρω πολύ καλά.Και εγώ και ο αδερφός μου κατανοούμε ότι δεν έκανες ότι έκανες με την θέληση σου.Για αυτό πάψε να ανησυχείς για τέτοια θέματα... είπε και με χτύπησε φιλικά στο μπράτσο-όμως και πάλι με πόνεσε- ...Όμως πες μου τι συναίβει αφού σε πήραν από το dojo;Τι σε ήθελαν;

-Δεν έχω ιδέα...Ακόμα δεν καταλαβαίνω.Ξέραν από πριν ποιος ήμουν και ήταν ξεκάθαρο το ότι να με πάρουνε μαζί τους δεν ήταν κάτι που τους ήρθε ξαφνικά.Πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το παρελθόν μου.
-Είναι κρίμας που δεν θυμάσαι τίποτα.Και τώρα τι γίνεται;
-Τώρα φαίνεται ότι έχω ενταχθεί στο πλήρωμα τους.Θα μείνω μαζί τους και εκείνοι θα με μάθουν να είμαι πειρατής.Μακάρι να μπορούσα να μην το κάνω αλλά αυτά τα καθάρματα δεν μου αφήνουν επιλογές.Αν δεν κάνω όπως μου λένε εσύ,ο αδερφός σου και όλοι με όσους συναναστρέφομαι θα πληρώσουν το τίμημα για την ανυπακοή μου.
Για λίγο κανείς δεν μίλησε.Μέχρι ώσπου η Kanae έσπασε την σιωπή.
-Μην το κάνεις! είπε αποφασιστικά.
-Πως;! αναφώνησα.
Δεν πίστευα τι άκουγα.Της είπα μόλις τώρα τις συνέπειες αν δεν υπακούσω και εκείνη μου έλεγα να το κάνω παρά αυτά;
-Αυτό που ακούς.Μην τους ακολουθήσεις.Πήγαινε και κρύψου στο δάσος.Δεν θα σε βρούνε εκεί.
-Και να τους αφήσω να σας κάνουν κακό;Είσαι τρελή;
-Argon είσαι καλός άνθρωπος,όμως δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει για χάρη μας.Ξέρω το πόσο μισείς τους πειρατές και ξέρω ότι θα ήταν σαν μαρτύριο για εσένα το να κάνεις κακά πράγματα εναντίων των πολιτών,για αυτό και πιστεύω ότι δεν πρέπει να το κάνεις.Έχεις την δικιά σου ζωή και πρέπει να την ζήσεις όπως εσύ θέλεις.Δεν θέλω να την χαλάσεις και να μην είσαι ελεύθερος εξαιτίας μας.Η ζωή σου είναι δική σου για αυτό κάνε ότι θες.Εμείς θα βρούμε ένα τρόπο να τα βγάλουμε πέρα.Δεν θέλω να ανησυχείς.
Εξακολουθούσα να μην πιστεύω τα όσα την άκουγα να λέει.Πως μπορούσε ακόμα και σε μια τέτοια κατάσταση να σκέφτεται έτσι.Ήταν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω,ενώ εγώ ήμουν άθλιος φίλος.Ποτέ δεν έκανα κάτι για αυτούς...Όμως τώρα αυτό θα άλλαζε.Αν και πράγματι δεν θα ήθελα να γίνω πειρατής,θα το έκανα για αυτήν και όσους άλλους αγαπούσα.
Έβαλα τα κλάματα.Για αυτήν και για όσους αγαπούσα.Έβγαλα τα σκεπάσματα από πάνω μου και πήγα να σηκωθώ.
-Μην σηκ... πήγε να πει όμως ήταν αργά.
Ήμουν ήδη όρθιος και εκείνη ήταν μέσα στην αγκαλιά μου.Έκλαιγα στον ώμο της,όμως εκείνη δεν είπε τίποτα.Απλά με αγκάλιασε.
-Σε ευχαριστώ για τα όσα σε άκουσα να λες.Είσαι υπέροχη.Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα...Είναι κάτι που πρέπει να κάνω.Για όσους αγαπώ και εκτιμώ.Για εσένα.
-Τότε εγώ σε ευχαριστώ... μου είπε και για λίγη ώρα απλά βρισκόμασταν εκεί αγκαλιασμένοι.

Για το υπόλοιπο της μέρας έμεινα σπίτι της.Αργότερα ήρθε και ο Kaizen και τα όσα επακολούθησαν ήταν κάτι ευχάριστο για εμένα μετά τις δύο τελευταίες άσχημες μέρες.Καθόμασταν όλη την ώρα και μιλάγαμε.Λέγαμε κουτσομπολιά και ανέκδοτα.Κάποια στιγμή σηκώθηκα και άρχισα να κάνω άθλιες μιμήσεις του Willy και των άλλων πειρατών που είχα συναντήσει και όλοι μαζί σκάγαμε στα γέλια.Όταν ήρθαν και οι γονείς τους μαγείρεψαν και όλοι μαζί κάτσαμε στο τραπέζι να φάμε ενώ παράλληλα συνεχίζαμε να λέμε ότι ανέκδοτο μας κατέβαινε στο κεφάλι.Οι γονείς τους έδειχνα και εκείνοι να είναι εντάξει με εμένα και έτσι η βραδιά κύλησε ομαλά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.Ήταν πάντοτε τόσο καλοί και ευγενικοί μαζί μου,για αυτό και είχα αρκετές φορές ευχηθεί αυτοί να ήταν η οικογένεια μου.Όμως δεν είχα τέτοια τύχη.Όταν τελικά τελειώσαμε μου πρότειναν να μείνω να κοιμηθώ μαζί τους,ώστε να αναρρώσω καλύτερα κιόλας,όμως εγώ αρνήθηκα.Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να μείνω μαζί τους,απλά την στιγμή εκείνη ήθελα πραγματικά να κοιμηθώ στην σπηλιά μου και πέρα από αυτό η αλήθεια είναι ότι ένιωθα υπέροχα.Δεν πονούσα πουθενά.Έτσι αφού τους χαιρέτησα και τους ευχαρίστησα για την φιλοξενία του έφυγα-μαζί με ένα πακέτο με κρέας που μου έδωσαν-για το δάσος.
 Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβω και έτσι πλέον υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στο δρόμο,κυρίως όσοι πηγαίναν προς την ταβέρνα.Έτσι ο δρόμος μου ήταν ήσυχος.Όταν έφτασα τελικά στην σπηλιά μου ένιωθα πολύ κουρασμένος και ήλπιζα απλά να ξαπλώσω και να κοιμηθώ αμέσως.Όμως ότι αυτή θα μου εκπληρωνόταν.Ήταν πολύ σκοτεινά στην σπηλιά μια και ακόμα δεν είχα ανοίξει κάποιο κερί από αυτά που είχα εκεί και έτσι δεν συνηδητοποίησα με την πρώτη ότι είχα κάποιον επισκέπτη.Μόλις έπιασα το πρώτο κερί για να το ανάψω,τότε ήταν που άκουσα ένα γρύλισμα.Άναψα γρήγορα το κερί και τότε είδα ένα λύκο να είναι ξαπλωμένος πάνω στο στρώμα μου-ένα από τα λίγα δώρα που δέχθηκα από την οικογένεια του Kaizen και της Kanae μια και το να κοιμόμουν στις πέτρες θα ήταν άβολο-.
 Ο λύκος με το που με είδε καθαρά πλέον,λόγω του φως του κεριού,γρύλισε ακόμα πιο δυνατά,αυτή την φορά,όμως δεν κουνήθηκε καθόλου από το σημείο οπού βρισκόταν.Οι λύκοι ήταν συχνό πρόβλημα για εμένα και έτσι είχα μάθει να τους αντιμετωπίζω γρήγορα.Με αργές κινήσεις προχώρησα λίγο ακόμα μέσα στην σπηλιά,ενώ ο λύκος συνέχισε να μου γρυλίζει χωρίς να κουνιέται καθόλου,πράγμα περίεργο.Τελικά βρήκα αυτό που ήθελα.Άρπαξα έναν δαυλό από τους πολλούς που είχα και αφού τον άναψα τον κούνησα απειλητικά προς τον λύκο.Έτσι τον ανάγκασα τελικά να κουνηθεί,όμως οι κινήσεις του ήταν πολύ αργές και άγαρμπες.Χάρις τον δαυλό κατάφερα και τον απώθησα έξω από την σπηλιά και τότε,χάρις το φως του φεγγαριού που ήταν έντονο εκείνη την νύχτα παρατήρησα τον λόγο που ο λύκος κινούταν έτσι.Στο δεξί πίσω πόδι του είχε καρφωθεί ένα μεγάλο κλαδί,περίπου όσο το μισό μου χέρι.Πως το είχε καταφέρει αυτό θα ήθελα πολύ να το μάθω,όμως ήξερα ότι δεν γινόταν αυτό.
 Τότε ήταν που τον λυπήθηκα και θέλησα να τον βοηθήσω,όμως όταν πήγα να πλησιάσω εκείνος έκανε ένα διστακτικό βήμα προς τα πίσω.Τότε πέταξα την δάδα που κρατούσα μέσα στο χιόνι και έσβησα την φωτιά.Ύστερα πέταξα την δάδα μακριά μου και γονάτισα στο έδαφος.

-Έλα εδώ φίλε μου... του είπα όσο πιο απαλά και φιλικά μπορούσα.
Ο λύκος δεν κουνήθηκε.Στεκόταν απέναντι μου και συνέχιζε να μου γρυλίζει σιωπηλά.Ήξερα πως δεν πρόκειται να τον έκανα έτσι να έρθει κοντά μου και για αυτό μπήκα ξανά στην σπηλιά και επέστρεψα γρήγορα με το κρέας που είχα πάρει από τους φίλους μου.Ξανά γονάτισα και άφησα το κρέας μπροστά μου.Μόλις το είδε αυτό ο λύκος με αργά βήματα άρχισε να με πλησιάζει.Όταν ήρθε στάθηκε για λίγο,υποθέτω για να σιγουρευτεί ότι δεν θα του έκανα κακό.
-Όρμα! του είπα και εκείνος δεν δίστασε να το κάνει τελικά.
Όσο έτρωγε με αργές κινήσεις έβαλα τα χέρια μου γύρω από το πόδι του.Το κράτησα με το αριστερό μου και με το δεξί τράβηξα απότομα το ξύλο.Από τον πόνο ο λύκος παράτησε το κρέας και όρμηξε καταπάνω μου.Έβαλα το χέρι μου στην μέση και εκείνος το δάγκωσε.Όμως έμεινε εκεί.Πάλι δεν κουνιόταν.Παρότι είχε μπήξει τα δόντια του μέσα στο χέρι μου ξαφνικά φαινόταν πολύ ήρεμος.Κάτι μέσα μου μου έλεγε "όλα εντάξει φίλε".Ένιωθα πως δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι.Δεν ξέρω πως μου ήρθε τότε εκείνη η ιδέα αλλά σήκωσα με αργές κινήσεις το ελεύθερο μου χέρι και το έβαλα στο κεφάλι του.Τον χάιδεψα και του είπα
-Όλα εντάξει φίλε.
Τότε σιγά σιγά εκείνος άνοιξε το στόμα του και άφησε το χέρι μου.Συνέχισα με αργές κινήσεις και έβγαλα ένα μαντήλι από την τσέπη μου το οποίο το τύλιξα γύρω από την πληγή του.
-Ορίστε...είσαι έτοιμος φίλε μου. του είπα και του γέλασα.
Περιέργως εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι του και άρχισε να γλύφει την πληγή την οποία μου είχε κάνει υποθέτω ως ανταπόκριση στην δικιά μου φροντίδα.
-Δεν χρειάζεται φίλε μου.Θα είμαι εντάξει.Φάε εσύ.
 Εκείνος γύρισε ξανά στο φαΐ του όμως έτρωγε τώρα πιο αργά και κάθε λίγο γυρνούσε και με κοίταζε με ένα λυπημένο θα έλεγα βλέμμα.Σίγουρα η πληγή μου δεν ήταν εντάξει,όμως το γεγονός ότι την έγλειφε δεν θα έκανε τα πράγματα καλύτερα,οπότε δεν υπήρχε λόγος να τον αφήσω να το κάνει.Νιώθοντας ασφαλής πια σηκώθηκα και πήγα ξανά στην σπηλιά μου.Ξάπλωσα στο στρώμα που είχα εκεί,όμως προτού προλάβω να κλείσω το κερί για να κοιμηθώ ο λύκος ήρθε και κάθισε δίπλα μου.Δεν ήξερα τι να κάνω ή τι να πω.Απλά γύρισα και τον κοίταξα.Εκείνος με κοίταζε ήδη.Τα μάτια μας συναντήθηκαν.Δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να εξηγήσω αυτό που συναίβει τότε.Ένιωθα λες και είχαμε ενωθεί.Έβλεπα στα μάτια του μια άγρια ψυχή και όμως έβλεπα και γαλήνη,την γαλήνη του να είσαι ελεύθερος.Δεν ξέρω τι συναίβει.Ένιωσα σαν να τον καταλάβαινα πλήρως,σαν να ήταν ένα κομμάτι από το πάζλ της ζωής μου.Κομμάτι της ψυχής μου,του εαυτού μου.Σαν να γνώριζα αυτό το πλάσμα για πολύ καιρό,σαν να ήταν μαζί μου για πάντα.Δεν είχα ξανανιώσει έτσι ποτέ μου.Ο λύκος αυτός ήταν κάποιος που έπρεπε να ήταν εκεί.Δίπλα μου.Άπλωσα το χέρι μου να τον χαϊδέψω ξανά και εκείνος το έγλειψε.Σηκώθηκα και το πήρα στα χέρια μου.Τον έβαλα πάνω στο στρώμα δίπλα μου.
-Θέλεις να μείνεις μαζί μου; τον ρώτησα και εκείνος έβγαλε έξω την γλώσσα του όλο χαρά.
-Ωραία...Όμως πρέπει κάπως να σε φωνάζω.Υποθέτω δεν έχεις όνομα.Χμ...Τι λες για το Arashi;Πάντα μου άρεσε αυτό το όνομα; ρώτησα και σηκώθηκε και με έγλειψε στο πρόσωπο.
-Arashi λοιπόν... είπα και γέλασα.
Ξαπλώσαμε εκείνο το βράδυ-και όλα τα υπόλοιπα βράδια που ακολούθησαν-μαζί σε εκείνο το στρώμα.Έσβησα το κερί και ενώ τον χάιδευα,αποκοιμήθηκα.

Έτσι από εκείνη την μέρα ο Arashi και εγώ είμαστε οι καλύτεροι φίλοι και παραμείναμε πάντα μαζί}
-Ώστε έτσι λοιπόν γνωριστήκατε...Περίεργος τρόπος να αρχίσει μια φιλία.
-Πράγματι.Τουλάχιστον έμαθα επιτέλους την ιστορία για το πως συναντήθηκες εσύ και ο Arashi.
-Και ελπίζω τώρα να κατανοείς καλύτερα εκείνο που σου είχα πει πίσω στο Amino Island την ώρα της μάχης μας.
-Πράγματι το κατάλαβα.
-Έλα αφήστε τα αυτά τώρα και συνέχισε.Μην μας κόβεις στο καλύτερο.
-Καλά...αφού το θέλετε.
{Το επόμενο πρωί όταν πήγα στη βάση των ψαρανθρώπων όλοι έδειχναν παραξενεμένοι που έβλεπαν τον Arashi να με ακολουθεί-και με το δίκιο τους-,αλλά στην τελική δεν είπαν και τίποτα.Το καλό επίσης ήταν ότι εφόσον τους φόρους τους μάζευαν μία φορά τον μήνα δεν χρειαζόταν να ξανακαταίβω στην πόλη και να έκανα τα χθεσινά.Έτσι το μόνο που έκανα όσο ήμουν εκεί ήταν να προπονούμε στο ξίφος.Μετά από μερικές μάχες οι οποίες δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο-λες και μου δίναν τους χειρότερους μαχητές τους να πολεμήσω-τελικά κατέληξα να πολεμώ ξανά τον Nad.Όπως φαινόταν,σύμφωνα από τα λεγόμενα του Supai από εκείνη την στιγμή και έπειτα ο Nad θα ήταν ο μόνιμος δάσκαλος μου και κάτι σαν δάσκαλος μου στο ξίφος.Παρότι τον είχα νικήσει ήξερα,ότι η διαφορά στη δύναμη μας ήταν τεράστια και ότι πλέον το ίδιο κόλπο δεν θα έπιανε και δεύτερη φορά,οπότε καλύτερα που ήταν εκείνος ο δάσκαλος μου.Φαινόταν ικανός και θεωρούσα πως ήταν λιγότερο κακός συγκριτικά με τους άλλους.Πράγματι εκείνη την μέρα,έφαγα αρκετό ξύλο και η μάχη μας ήταν θέμα μόνο μερικών λεπτών.
 Έτσι είχαμε περισσότερη ώρα για προπόνηση.Ίσως τελικά να μην τον είχα εκτιμήσει σωστά...Ήταν πολύ πιο ικανός από όσο μου είχε δείξει στην μάχη μας.Μου είπε ότι εφόσον χρησιμοποιούσα την ταχύτητα και το μυαλό μου στην μάχη το καλύτερο στυλ για εμένα θα ήταν να μάθω επιθέσεις ακρίβειας με μικρά γρήγορα χτυπήματα.Όταν μου τα έδειχνε στην προπόνηση σκεφτόμουν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον φτάσω ποτέ.Έδειχνε τόσο συγκεντρωμένος και σίγουρος για το κάθε του χτύπημα...Ήταν εντυπωσιακός.Πάντως παράλληλα συνηδητοποίησα πως είχε δίκιο σε ένα πράγμα...Αυτό το στυλ μάχης μου ταίριαζε και πέρα από αυτό μου άρεσε κιόλας.

 Όταν τελείωσα και πήγα στην πόλη έδειξα τον Arashi στον Kaizen και την Kanae.Η Kanae όντας πιο θαρραλέα και λάτρης τον ζώων έπεσε με την πρώτη πάνω στον Arashi και άρχισε να τον χαϊδεύει.Ο Kaizen ήταν αρκετά διστακτικός στην αρχή,αλλά μόλις κατάλαβε το πόσο φιλικός μπορούσε να είναι ο Arashi δεν έμεινε πίσω να κοιτάζει και άρχισε και αυτός να τον χαϊδεύει.Παρότι θα ήθελα να μείνω μαζί τους δεν μπορούσα γιατί υπήρχε κάτι άλλο το οποίο θα έπρεπε να κάνω.Έφυγα λοιπόν και πήγα να βρω τον μάστορα για τον οποίο δούλευα-θεωρητικά ακόμα,αν και είχα χάσει μερικές μέρες λόγο του συμβάν με τους πειρατές-.Ήλπιζα να συνεχίσω να δουλεύω για αυτόν,όμως από ότι φαινόταν δεν ήταν όλοι σαν τον Kaizen και την Kanae.Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι με έβλεπαν ως προδότη απέναντι τους,ως τσιράκι των πειρατών.Ένας από αυτούς ήταν και ο μάστορας.
 Από εκείνη την μέρα έμεινα χωρίς δουλειά και τα μόνα λεφτά που κέρδιζα ήταν όσα μου έδιναν οι πειρατές.Θεωρητικά δεν θα έπρεπε να με νοιάζει μιας και αυτά τα λεφτά μου έφτανα,όμως υπήρχε κάτι άλλο το οποίο ήθελα να κάνω.Ήθελα να μαζέψω λεφτά ώστε να τα δώσω στην χείρα κυρία με τα δύο παιδιά από την οποία είχαμε μαζέψει τον φόρο χθες και να μου μείνουν και εμένα μερικά.Μακάρι να μπορούσα να είχα λεφτά για να δώσω στον καθένα στην πόλη αυτά που του πείραμε όμως δεν είχα.Και αν κάποιος χρειαζόταν τα χρήματα παραπάνω από τους άλλους ήταν αυτή η κυρία.Ήθελα να το κάνω αυτό,γιατί πολύ απλά μόνο αυτό θα με έκανε να μειώσω τις τύψεις και το βάρος που ένιωθα μέσα μου.Δεν είχε σημασία τότε.Ας μην έβγαζα άλλα χρήματα.Θα τα έβγαζα πέρα όπως πάντα,χωρίς καμιά βοήθεια.
 Άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη,με τον Arashi από πίσω μου,και μέσα σε λίγα λεπτά έφτασα στο σπίτι της χείρας,από εκεί που ήταν το εργοτάξιο.Σταμάτησα λίγο να πάρω μερικές ανάσες και έπειτα χτύπησα την πόρτα.Τότε η πόρτα άνοιξε και από πίσω ήταν εκείνη η κυρία.Τα μαλλιά της ήταν ακατάστατα,με κάποιες τρίχες να πετάνε στον αέρα,και τα μάτια της κόκκινα.Σαν να είχε χάσει κάποιο κομμάτι της ομορφιάς της.Πήγε να μου πει κάτι,όμως προτού προλάβει την σταμάτησα.
-Σας παρακαλώ πριν πείτε κάτι ακούστε με...Λυπάμαι για εχθές.Δεν ήθελα να συμμετάσχω σε ότι κάνανε οι πειρατές,όμως δεν είχα επιλογή.Βρίσκομαι μαζί τους παρά την θέληση μου,όμως ξέρω ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί να συγχωρεθώ για το τι έκανα.Για αυτό σας έχω αυτά... της είπα και της έδειξα τα χρήματα,-α οποία αφού χώρισαν χθες τους φόρους μοίρασαν στον καθένα το μερίδιο του εκείνη την ημέρα- ...Είναι παραπάνω από όσα σας πείραμε και ελπίζω να σας φτάνουν.Επίσης ελπίζω να με συγχωρέσετε για αυτό που έκανα...
Ήθελα να πω και άλλα όμως δεν ήξερα τι.Δεν χρειάστηκε τελικά.Η κυρία με άρπαξε και με αγκάλιασε.Έκλαιγε,όμως καταλάβαινα ότι δεν ήταν δάκρυα θλίψης.Το μόνο που κατάφερε να μου πει προτού φύγω ήταν ένα "ευχαριστώ".
 Κάπως έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα για αρκετό καιρό.Έκανα κάθε φορά ότι δουλειά μου είχε ανατεθεί-γιατί δεν ήμουν πάντα στην ομάδα συλλογής φόρου-,πάλευα και προπονούμουν με τον Nad,βρισκόμουν με την Kanae και τον Kaizen,ενώ πολλές φορές η χείρα με καλούσε στο σπίτι της για να φάω και να με φροντίσει,ως ένδειξη ευγνωμοσύνης,παρότι της έλεγα ότι δεν χρειαζόταν.Όμως μια μέρα όλα άλλαξαν ταυτόχρονα και η ζωή μου πείρε μια διαφορετική στροφή...

Η ρουτίνα συνεχιζόταν μέχρι που έφτασα στα δεκάξι μου.Μετά από αρκετό καιρό στις υπηρεσίες του Willy και του πληρώματος του είχα αρχίσει να συνηθίζω την ζωή του πειρατή.Όμως συνέχιζα να το μισώ.Να μισώ ότι έκανα και να μισώ την ίδια μου την ζωή.Κάθε μέρα την μισούσα όλο και περισσότερο.Όμως συνέχιζα να είμαι σιωπηλός για το χατήρι όσων αγαπώ.
 Πλέον ότι δουλειά και να μου ανατεθόταν να κάνω,ο Nad μου είχε γίνει μόνιμος συνεργάτης,ενώ φυσικά παρέμενε δάσκαλος μου.Δεν έχω πολλά να πω για την προπόνηση του.Σίγουρα ήταν πολύ καλύτερη από εκείνη που είχα δεχθεί στο dojo,όμως αργότερα κατάλαβα ότι μπροστά στα όσα θα μάθαινα ήταν πολύ απλά πράγματα-θα φτάσω και σε αυτό κάποια στιγμή-.Για αυτό και δεν θα επιμείνω εδώ.
 Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό,αξέχαστο για εμένα,που από την αρχή φαινόταν ότι δεν θα ήταν ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα.Στο Lyneel ακόμα και τα καλοκαίρια είναι κρύα,όμως εκείνη η ημέρα ήταν από τις λίγες που είχαμε,όπου αντί για κρύο και συννεφιά,ο ήλιος είχε υψωθεί στον ουρανό και έκανε ζέστη παραπάνω από αυτήν που είχαμε συνηθίσει.Ήταν τόση η ζέστη που τα χιόνια είχαν αρχίσει να λιώνουν και οι δρόμοι γινόντουσαν γλιστεροί-βλέπαμε τους περαστικούς να τρώνε τούμπες και γελάγαμε η Kanae,ο Kaizen και εγώ-.Πράγματι ένα περίεργο πρωινό...
 Η μέρα εκείνη στο μυαλό μου ξεκινάει λίγο πριν από το μεσημέρι.Η προπόνηση μου με τον Nad μόλις είχε τελειώσει και είχαμε καθίσει να πάρουμε μερικές ανάσες.Προπονούμασταν μόνοι μας έξω από την βάση των ψαρανθρώπων και έτσι ήμασταν μόνοι μας.Έτσι αφού είχα την ευκαιρία,πήρα την απόφαση να τον ρωτήσω κάτι το οποίο ήθελα για καιρό.
-Πες μου Nad...Ήθελες αλήθεια να γίνεις πειρατής;
 Η ερώτηση μου βγήκε στο άκυρο και παρατήρησα πως ο Nad έδειξε απότομα σκεπτικός.Από την αρχή μου φαινόταν ότι δεν ήταν σαν τους άλλους και όταν τελικά πέρασα τόσα χρόνια μαζί του οι υποψίες μου ότι δεν ήθελε την ζωή του πειρατή μεγάλωναν.Πάντα τον έβλεπα να είναι πιο ευγενικός,πιο καλόκαρδος,πιο φιλικός από όλους τους άλλους συμπεριφορά η οποία δεν μου κολλούσε.Πως μπορούσε κάποιος σαν και αυτόν να είναι με τύπους σαν και αυτούς.
-Γιατί ρωτάς;
-Γιατί ο χαρακτήρας σου και η συμπεριφορά σου δεν ταιριάζουν με τους άλλους.Δεν μου δείχνεις να είσαι κακός τύπος.Για αυτό παραξενεύομαι που σε βλέπω να έχεις πάρει αυτή την πορεία στην ζωή σου.
Γέλασε δυνατά.
-Πάντα με εξέπλυζε το γεγονός ότι δεν σου ξεφεύγει τίποτα.Πράγματι διαφέρω πολύ από τους υπόλοιπους και όπως σωστά υπέθεσες δεν ήθελα να γίνω πειρατής.
-Το ήξερα... είπα ήρεμα ...Τότε γιατί έγινες ένας;

-Γιατί δεν μου δόθηκε άλλη επιλογή...Οι άνθρωποι πάντα μου φερόντουσαν σαν τέρας,σαν κακοποιό,σαν ένα τίποτα,χωρίς να τους έχω κάνει ποτέ τίποτα κακό στην ζωή μου.Μια μέρα ένας πολίτης με κατηγόρησε για ένα φόνο τον οποίο ποτέ μου δεν έκανα.Οι Marines του νησιού,όπου βρισκόμουν,δεν θέλησαν καν να ψάξουν για στοιχεία ή οτιδήποτε άλλο που να αποδείκνυε το αντίθετο.Πήραν ως δεδομένο ότι εγώ ήμουν ο δολοφόνος μόνο και μόνο επειδή ήμουν ψαράνθρωπος.Σκόπευαν να με εκτελέσουν την επόμενη μέρα αλλά τότε ο Willy και οι πειρατές του ήρθαν στο νησί και με ελευθέρωσαν σε αντάλλαγμα την ένταξη μου στο πλήρωμα τους.Δεν είχα άλλη επιλογή...Τους ακολούθησα.Από εκείνη την ημέρα η κυβέρνηση έβαλε επικήρυξη τριών εκατομμυρίων στο κεφάλι μου και έτσι δεν γινόταν ούτε να αλλάξω γνώμη αργότερα.
-Μα αυτό είναι πολύ άδικο.Πως μπορούν να σου φέρονται έτσι μόνο και μόνο επειδή είσαι από μια διαφορετική φυλή;
-Δυστυχώς μικρέ έτσι έχουν τα πράγματα.Όχι όλοι,αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν τέτοια συμπεριφορά απέναντι στο είδος μου.Για αυτό και πολλοί από εμάς γίνονται πειρατές μόνο και μόνο για να εξοντώσουν τους ανθρώπους και την κυβέρνηση τους.Για παράδειγμα η ίδια ακριβώς κατάσταση που επικρατεί και εδώ υπάρχει και σε ένα νησί της East Blue,το Conomi Island.Και εκείνο το νησί έχει καταληφθεί από ψαρανθρώπους με αρχηγό τους τον Arlong,έναν από τους δυνατότερους ψαρανθρώπους που υπάρχουν.
-Λυπάμαι πραγματικά για ότι πέρασες...Δεν ξέρω αν αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα αλλά σου ζητώ συγνώμη για την συμπεριφορά των ομοίων μου απέναντι σου.
Γέλασα ξανά αλλά πιο φιλικά.
-Κάπως νιώθω καλύτερα.Αλλά μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με αυτούς.Δεν είσαι όμοιος τους.Είσαι ξεχωριστός,καμία σχέση.Αν οι άλλοι ήταν σαν και εσένα δεν θα είχα καταλήξει εδώ που είμαι τώρα.Έχεις μίσος για τους ψαρανθρώπους,αλλά όχι για όλους.Φαίνεται αυτό...Μισείς εμάς για τα όσα έχουμε κάνει στο νησί,και με το δίκιο σου.
-Δεν μισώ εσένα φίλε.
-Να 'σαι καλά.Να ξέρεις ότι αν υπάρχει κάποιος που σε καταλαβαίνει,αυτός είμαι εγώ.Ποτέ δεν ήθελα αυτή την ζωή και μισώ το κάθε κακό που έχω κάνει στους ανθρώπους.Όπως και εσύ δεν τους μισώ όλους.Μόνο εκείνους που με καταδίκασαν στην ζωή για αυτό που είμαι.Λυπάμαι που έπρεπε να τραβήξεις τα ίδια με εμένα.

-Ότι έγινε,έγινε...Όπως είπες ήδη δεν υπάρχει πλέον γυρισμός οπότε μην λυπάσαι.
-Δεν υπάρχει γυρισμός για εμένα...Εσύ έχεις ακόμα πολλά περιθώρια να φτιάξεις το μέλλον σου.
-Τι εννοείς;
-Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σου πω περισσότερα.Μακάρι να μπορούσα αλλά άμα το ανακαλύψει ο καπετάνιος θα έχω άσχημα ξεμπερδέματα.
-Έχει να κάνει και με τον λόγο που με πήρατε μαζί σας από την αρχή;Έχει μήπως να κάνει με το παρελθόν μου;Γιατί κάτι μου λέει ότι γνωρίζετε παραπάνω από εμένα.
-Πράγματι δεν σου ξεφεύγει τίποτα.Όπως και πολλά για το παρελθόν σου ξέρουμε επίσης ότι δεν έχεις μνήμες από πιο μικρός και δυστυχώς για εσένα δεν μπορούμε να σου αποκαλύψουμε τίποτα.Πάντως αν είναι κάτι αυτό πράγματι ο λόγος που σε διαλέξαμε και που έχεις περιθώρια για να αλλάξεις την ζωή σου έχουν να κάνουν με το παρελθόν σου.
-Και δεν μπορείς να μου πεις απολύτως τίποτα άλλο;
-Όχι δυστυχώς...
-Καλά δεν πειράζει.Κάποια στιγμή ελπίζω να τα ανακαλύψω.
-Στο εύχομαι.
Για λίγο σιωπή...
-Ξέρεις... είπε τότε ο Nad σπάζοντας την ...Παρότι είσαι άνθρωπος είσαι πολύ εντυπωσιακός.Έχεις πολλές ικανότητες ειδικά όταν πρόκειται για το ξίφος.Δεν είναι ότι οι ψαράνθρωποι είναι ανίκητοι στην μάχη,όμως θεωρητικά είμαστε πολύ πιο δυνατοί από έναν απλό άνθρωπο,όμως εσύ παρ' όλο που είσαι σε τέτοια ηλικία είσαι ικανός να νικήσεις τους περισσότερους από το πλήρωμα.Θα φτάσεις ψηλά κάποια μέρα.
-Μακάρι να έχεις δίκιο.Πάντως για την ώρα δεν μπορώ ακόμα να νικήσω τους σημαντικότερους από το πλήρωμα.
-Μα είναι οι σημαντικότεροι για έναν λόγο...Οι ικανότητες τους και η δύναμη τους είναι πολύ ανώτερες από αυτές των άλλων.Με το καιρό ποιος ξέρει...ίσως μπορέσεις να καταφέρεις και αυτούς.
 Αφού τελειώσαμε την κουβέντα μας με τα πολλά μαζέψαμε τα ξίφη μας και πείραμε τον δρόμο μας για το λιμάνι της πόλης.Εκείνο τον μήνα είμασταν στην ομάδα η οποία καθόταν στο λιμάνι και επέβλεπε τα πλοία που ερχόντουσαν κάθε μέρα.Συνήθως αυτό ήταν μια πάρα πολύ βαρετή δουλειά,καθώς σπάνια βλέπαμε πλοίο να έρχεται και για αυτό την περισσότερη παίζαμε χαρτιά ή οποιοδήποτε άλλο βαρετό παιχνίδι.Όμως εκείνη η μέρα όπως είπα από την αρχή δεν ήταν συνηθισμένη.