[Τέλος] Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο Shin βούτηξε όσο περισσότερο μπορούσε μέσα. Το πανί με το οποίο ήταν καλυμμένο το κεφάλι του μάλλον ήταν ένα απελπισμένο μέτρο για να μην ξεχωρίσει το ξανθό μαλλί του μέσα από το κόκκινο υγρό. Ένιωσε το καπάκι ν' ανοίγει και ένα χέρι βούτηξε μέσα ακριβώς από δίπλα του.

"Κρασάκι!" γέλασε ξανά ο Aric και τους πιτσίλισε με αυτό.
"Πας καλά, γέρο;" νευρίασε ο ένας.
“E; Θα μου το τρυπήσεις; Να μου το πληρώσεις όμως μετά, αφέντη, δεν βγάζει εύκολα λεφτά ένας γέρος.”
"Αφήστε τον, μεθυσμένος θα είναι, δεν έχει νόημα," είπε ξανά ο άνδρας με τη βραχνή φωνή.

Το καπάκι έκλεισε και ο μάγειρας κατάφερε επιτέλους να πάρει ανάσα. Η μυρωδιά τον έπνιγε. Όσο καλό κι αν ήταν το κρασί για το φαγητό, δεν άντεχε ούτε τη μυρωδιά για πολλή ώρα. Ήταν στιγμή ευλογίας όταν το καπάκι άνοιξε μετά από ώρα και κατάφερε να πεταχτεί έξω λαχανιασμένος. Πήρε βαθιές ανάσες και κοίταξε τον γέρο.

"Να είσαι ευγνώμον, μικρέ," του είπε ο Aric ενώ εκείνος έβγαινε έξω.

Ήτανε. Το μαρτυρούσαν τα δάκρυά του και ο τρόπος που έπεσε στα γόνατά του. Το κρασί έσταζε από όλο του το σώμα, οι χτύποι της καρδιάς του δεν είχαν επιστρέψει στο φυσιολογικό και βαριανάσαινε. Ήθελε να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του όσο καλύτερα μπορούσε αλλά τα λόγια δεν βγαίνανε από το στόμα του, λες και ο λαιμός του είχε ξεραθεί.

"Άκουσα πως έκανες πειρατική ζωή. Το έψαξε ο αστυνόμος και το επιβεβαίωσε από κάπου. Θα μπορούσες να μου το είχες πει," είπε εκείνος σοβαρά.
"Νόμιζα, γέρο, πως δε σε ένοιαζε το παρελθόν κάποιου," είπε σιγανά.
"Έχεις δίκιο..." του είπε εκείνος μετά από μια παύση. "Το μίσος μου για τους πειρατές είναι κυρίως λόγω του γιου μου..."

Γονάτισε πλάι του και ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι του. Πρώτη φορά το ένιωθε τόσο στοργικό. Του ανακάτεψε απαλά τα μουσκεμένα του μαλλιά. Κάτω από τη παλάμη του γέρου, ο μάγειρας ηρέμησε. Το τρέμουλο που τον είχε πιάσει είχε αρχίσει να υποχωρεί.

"Όμως, όπως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, θέλω να ελπίζω πως δεν είναι και όλοι οι πειρατές. Σκότωνε και ο γιος μου, Shin, και δεν μπορώ να ξέρω ούτε θα μάθω ποτέ τι είδους ανθρώπους σκότωνε. Και όσο κι αν προσπάθησα η αλήθεια είναι πως μέσα στην καρδιά μου, δεν μπορούσα να σε μισήσω κι ας λαχταρώ να δω τον γιο μου ακόμα και σήμερα."

Άναψε την πίπα του. Είχε αρχίσει να πέφτει το βράδυ. Εκείνη η απάτητη σχεδόν μεριά του λιμανιού φαινόταν πιο ήσυχη από ποτέ. Γι' αυτό ο λυγμός που έβγαλε ακούστηκε πιο δυνατός απ' όσο θα έπρεπε. Δεν ήξερε γιατί δάκρυσε έτσι. Ίσως από ανακούφιση, ίσως από ευγνωμοσύνη, ίσως για να μην ακουστεί καλά το τρέμουλο στη φωνή του γέρου, ίσως γιατί ξυπνούσαν δικιές του κλειδωμένες αναμνήσεις. Είχαν μπερδευτεί τόσο τα συναισθήματά του που δεν μπορούσε να τα ξεχωρίσει.

"Έλα, δεν έχουμε χρόνο," του είπε και τον τράβηξε ξαφνικά.

Έσκυψε, του έδεσε πρόχειρα το πόδι και μετά τον σκούντηξε ελαφρά στην πλάτη για να προχωρήσει. Ο Shin τον κοίταξε αθώα, έκανε ένα βήμα πίσω. Δεν μπορούσε να γυρίσει στην πανσιόν, σίγουρα θα τον ψάχνανε εκεί. Και στο νησί δεν πρόκειται να ήταν ποτέ ξανά ασφαλής. Ο γερο-Aric όμως φαινόταν αποφασισμένος και έτσι τον ακολούθησε κοιτάζοντας τα μακριά ψαρά μαλλιά του γέρου που ανεμίζανε στο νυχτερινό αεράκι. Τον οδήγησε στη σχεδία του. Την είχε ξεχάσει αυτήν. Προς έκπληξη του πάνω της υπήρχαν μερικά τρόφιμα.

"Άντε, μπρος, τι περιμένεις;" τον ρώτησε και τον έσπρωξε.

Στάθηκε και τον κοίταξε δισταχτικά. Πήγε να ψελλίσει κάτι αλλά δεν του βγήκε.

"Άντε, χάσου από μπροστά μου," του ξαναείπε σπρώχνοντάς τον και πέταξε την τσάντα του πάνω στη σχεδία.

Ανέβηκε δισταχτικά χωρίς να χάνει από τα μάτια του τον γέρο. Τα μάτια του τσούζανε από τα δάκρυα που δεν έλεγαν να στερεύσουν. Ο Aric έδωσε ώθηση στη σχεδία αφού έλυσε το σχοινί κι εκείνη άρχισε να κυλλά σιγανά προς τον ωκεανό. Κι ενώ ο γέρος άρχισε σιγά-σιγά να μικραίνει στην απόσταση, ήταν λες και η δύναμή του γύρισε από το πουθενά μόνο και μόνο για του πει τις αποχαιρετιστήριες του λέξεις.

"Να μου γράφεις, παλιόγερέ, ακούς!" φώναξε και η φωνή του βγήκε δυνατή, σπαστή, βραχνή. "Να είσαι σίγουρος πως μια μέρα θα πάρεις απάντηση! Μην πεθάνεις πριν την πάρεις!"
"Πρώτα να μάθεις να γράφεις. Ακούς, παλιόπαιδό; Μην σκοτωθείς μέχρι τότε!" του φώναξε εκείνος.
"Δεν πρόκειται!" φώναξε και πάλι κάνοντας κουπί όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Δεν είχε πια τη δύναμη να κοιτάξει πίσω. Η Baterilla και ο γέρους του είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να χάνεται και να γίνεται μια μικρή κουκκίδα μέσα στη θάλασσα...

Όνομα χαρακτήρα: Yoshino Shin

P.o.M. Points: 29

Belli: 89,000

Τυχόν παρατηρήσεις: -