[Τέλος] Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Αγνόησε τα λάγνα βλέμματά τους," είπε στον εαυτό του παρατηρώντας ότι πολλοί περαστικοί είχαν καρφώσει τα βλέμματά τους επάνω του.

Ξαφνικά μια γριά ξέφυγε βγήκε μπροστά από τους υπόλοιπους περαστικούς με άγριο βλέμμα και ύψωσε την μαγκούρα της. Παραξενεμένος ο Shin την κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει τον σκοπό της μέχρι που η μαγκούρα βρήκε την πλάτη του, όχι μία αλλά πολλές και συνεχόμενες φορές.

"Τι κάνεις εκεί, παλιοαλήτη;" του φώναξε επιβλητικά με μια ψιλή τσιριχτή φωνή. "Στο σιντριβάνι μας βρήκες να βγάλεις τις βρομιές σου;"
"Όχι, εγώ να..." απάντησε βγαίνοντας έξω προσπαθώντας να αποφύγει τις ξυλιές.
"Σα δεν ντρέπεσαι! Δεν αισχύνεσαι; Χωρίς μπλούζα να κάνεις μπάνιο μέσα στη μέση της πλατείας! Και υπάρχουν και δεσποινίδες τριγύρω, επιδειξία!"

Οι ξυλιές είχαν αρχίσει να τσούζουν. Προσβεβλημένος, σήκωσε την βρώμικη μπλούζα του και αφού έκανε μερικά βήματα για να αποφύγει τη γριά γύρισε και είπε με κόκκινα μάτια.

"Τα λες αυτά γιατί ξέρεις ότι δεν θα με αποκτήσεις ποτέ! Δε θα υποκύψω στις βρώμικες σκέψεις σου!" είπε και το έβαλε στα πόδια σκουπίζοντας τα δάκρυά του.

Η γριά έπιασε το μέρος της καρδιάς της από το σοκ και την ντροπή και έτσι για καλή του τύχη οι γύρω του ασχολήθηκαν περισσότερο μαζί της παρά με τον ίδιο δίνοντάς του την ευκαιρία να φύγει. Νιώθοντας κυνηγημένος σκέφτηκε πως ποτέ δεν θα μπορούσε να μείνει σε ησυχία τόσο πολυπόθητος που ήταν, άσχετα που αυτό δεν είχε σχέση με την αλήθεια, και χάθηκε μέσα στα στενά όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Ώρα αργότερα, γύριζε στην πανσιόν μουσκεμένος, με την βρώμικη μπλούζα στα χέρια του, λαχανιασμένος και ιδρωμένος. Στον δρόμο, καθώς έτρεχε, είχε καταφέρει να πέσει απρόσεχτα πάνω σε ένα δεμάτι από άχυρα με αποτέλεσμα κάποια να πετάνε ακόμα από εδώ κι από εκεί μπλεγμένα στα μαλλιά του ενώ κάποια είχαν κολλήσει και πάνω στα ρούχα του. Σκυθρωπός μπήκε μέσα στο δωμάτιο του γερο-Aric και στάθηκε στην πόρτα αδυνατώντας να τον κοιτάξει στα μάτια.

Ο Aric γούρλωσε τα μάτια του και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω. Τον έκοψε για άνθρωπο που θα μπορούσε να αποφύγει από θανάσιμους κινδύνους και στο τέλος να σκοτωθεί από απροσεξία. Κράτησε το γέλιο του με δυσκολία και του έκανε νεύμα να καθίσει. Φυσικά ο Shin ποτέ δεν θα παραδεχόταν κάτι τέτοιο, η μάχη του με την τύχη μαινόταν εδώ και χρόνια και κάτι κακό που του τύχαινε δεν παρέλειπε να το καταλογίζει σ’ εκείνη.

Ο γέρος έγραφε πάνω σε ένα μικρό τραπεζάκι στριμωγμένο στην γωνία του δωματίου, καθισμένος σε με αταίριαστη καρέκλα που κόντευε να φάει τα ψωμιά της καθώς τα πόδια της κουνιόταν πέρα δώθε με κάθε κίνηση του. Άφησε την πένα του πάνω στο μελανοδοχείο και γυρνώντας ακούμπησε τα γερασμένα χέρια του στα γόνατά του.

"Τράβα να κάνεις ένα μπάνιο," του είπε στο τέλος. "Τι χάλια είναι αυτά;"

Δε μίλησε, μοναχά σηκώθηκε, γύρισε με κατεβασμένο και το κεφάλι και πήγε στο μπάνιο χωρίς να πει κουβέντα. Εκεί ζήτησε να του ζεστάνουν το νερό. Κατέληξε όμως να ανάβει τη φωτιά για να ζεστάνει το καζάνι μόνος του μουρμουρίζοντας μερικές κατάρες αφού απέσπασε μερικά φονικά βλέμματα από την ιδιοκτήτρια. Μπήκε μέσα στο μπάνιο αναστενάζοντας και έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να χαλαρώσει. Ήταν μια δύσκολη μέρα. Τουλάχιστον τα ρούχα του θα είχαν στεγνώσει και θα μπορούσε να τα φορέσει και πάλι.

Αφού τελείωσε το μπάνιο του, διέσχισε τον διάδρομο φορώντας μόνο την πετσέτα του, πράγμα που έκανε την ιδιοκτήτρια της πανσιόν να του βάλει τις φωνές και εκείνον να τρέξει να μπει στο δωμάτιο, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του για σιγουριά, μήπως της είχαν μπει τίποτα τρελές ιδέες. Βρήκε τον γέρο να διπλώνει με προσοχή ένα χαρτί και να το τοποθετεί με ευλάβεια σε έναν φάκελο.

"Σε ποιον γράφεις, γέρο;" ρώτησε σκουπίζοντας τα μαλλιά του.
"Στον γιο μου," είπε πικρά εκείνος και κοίταξε μια παλιά φωτογραφία που κοσμούσε το γραφείο του. "Του γράφω κανά δυο κουβέντες πού και πού. Μερικές ανοησίες ενός γέρου."
“Xoo…”

Άφησε την πετσέτα στο κεφάλι του για μια στιγμή, ενώ οι άκρες των μαλλιών του στάζανε ακόμα, και τον κοίταξε. Ο χαμόγελο του γέρου εδώ ακουμπούσε το έτοιμο γράμμα πάνω στο τραπεζάκι του ήταν αρκετά μελαγχολικό για να του τραβήξει την προσοχή. Μπορεί και να ήταν αλήθεια αυτά που λέγανε τελικά. Ο Aric άναψε την πίπα του και κοίταξε έξω από το μικρό παραθυράκι του δωματίου του, όπου περνούσε πολλές ώρες τη βδομάδα όπως υπέθεσε ο νεαρός μάγειρας.

Οι μέρες κύλησαν και ο γερός δεν του έλεγε τι δουλειά ήθελε να του κάνει για αντάλλαγμα. Παρόλα αυτά τον έστελνε σε διάφορες μικροδουλειές στο νησί οι οποίες απαιτούσαν κουβάλημα, πλύσιμο, μέχρι και ράψιμο. 'Δεν είναι αυτή η δουλειά που θέλω για αντάλλαγμα,' του έλεγε κάθε φορά και στο μεταξύ τον κρατούσε στο δωμάτιό του και του πρόσφερε γεύματα κάνοντάς του να του χρωστάει κι άλλες μικροδουλειές.

"Γεροπαράξενε," του έλεγε ο Shin κάθε φορά που ο γερο-Aric άρχιζε τις φιλοσοφίες του για τη ζωή και έπαιρνε ως απάντηση καρπαζιές στο κεφάλι.
"Να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου," του φώναζε και ο Shin πείσμωνε και έφευγε να κόψει μερικές βόλτες στο λιμάνι πριν γυρίσει πάλι πίσω με κατεβασμένο το κεφάλι.

Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες του και σιγά-σιγά κόντευε να κλείσει δυο βδομάδες στο νησί. Καμιά φορά παρατηρούσε τον γέρο να γράφει τα γράμματά του αμίλητος και ξαπλωμένος στον κρεβάτι τον παρακολουθούσε χωρίς να λέει λέξη. Έτσι ένα βράδυ, όταν ο γέρος αποκοιμήθηκε βαριά, σηκώθηκε από το πάτωμα στο οποίο βολευόταν με 2-3 μαξιλάρια και μια κουβέρτα μέρες τώρα και κουκουλωμένος προχώρησε προσεχτικά προς το μικρό τραπεζάκι. Κάθισε και μετακίνησε το μισοτελειωμένο κερί πιο κοντά στο χαρτί που ήταν αφημένο σε κοινή θέα.

Τα γράμματα ήταν μικρά και στρωτά αλλά ο Shin με δυσκολία μπορούσε να τα διαβάσει και δεν έφταιγε μόνο το φως γι' αυτό.

Spoiler:

Τα δάκρυά του έτρεχαν χωρίς σταματημό από τα μάτια του και ρουφούσε δυνατά τη μύτη του. Ευτυχώς που ο γερο-Aric κοιμόταν βαθιά αλλιώς θα τον είχε καταλάβει από την αρχή.

"Ποιος είναι ξεροκέφαλος και τρέχει ο νους του, γεροπαράξενε," είπε σιγανά σκουπίζοντας τα δάκρυά του με την κουβέρτα.

Άφησε το γράμμα πάνω στο γραφείο και γύρισε στη συνηθισμένη του θέση. Κουλουριάστηκε εκεί και κοίταξε τον γέρο που κοιμόταν ήσυχα. Το γράμμα φαινόταν πολύ στοργικό. Τι σκληρός που θα έπρεπε να ήταν ο γιος του για να μην απαντάει σε κάτι τέτοιο. Δάκρυσε ξανά με τη σκέψη, παραήταν ευσυγκίνητος.

Το επόμενο πρωί είχε πάρει την απόφασή του. Αφού ο ίδιος του ο γιος δεν απαντούσε, θα απαντούσε εκείνος στη θέση του. Με ένα φύλλο χαρτί και μια πένα στα χέρια έσπαγε το κεφάλι του να βρει τι θα γράψει καθισμένος σε ένα παγκάκι στο λιμάνι. Μετά από πολύ κόπο και αφού είχε ξοδέψει μερικά φύλλα ήταν πλέον έτοιμο. Το δίπλωσε και έβαλε μέσα σε έναν φάκελο, έγραψε ο όνομα του γέρου επάνω του και το έβαλε κρυφά ανάμεσα στην πρωινή αλληλογραφία. Χαμογέλασε. Ο γέρος δε θα ήταν στεναχωρημένος πια.

Αφού άφησε το γράμμα, επέστρεψε ικανοποιημένος με τον εαυτό του στην παραλία με σταθερά βήματα και μια γαλήνια έκφραση στο πρόσωπό του. Ένιωθε πως είχε κάνει κάτι καλό για να δώσει χαρά σε κάποιον, έστω και αν δεν ήταν αληθινό. Στήριξε το σώμα του σε έναν τοίχο, σταύρωσε τα χέρια του και κοίταξε προς τον ουρανό.

"Ελπίζω τώρα να είσαι χαρούμενος, γέρο," είπε. “Ααα… Νιώθω σας άγγελος σήμερα. Ναι, έτσι πρέπει να είναι,” κούνησε θετικά το κεφάλι του, επιδοκιμάζοντας τον εαυτό του.

Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα όμως και ο γερο-Aric έκανε την εμφάνισή του ενώ κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος του φωνάζοντας το όνομά του. Ξαφνιάστηκε και προετοιμάστηκε να το παίξει ανήξερος, δεν έπρεπε να φανερωθεί ότι εκείνος είχε γράψει το γράμμα.

"Τόσο χαρούμενος είσαι γερο-Aric;" σκέφτηκε βλέποντάς τον να τρέχει. "Τόσο που ξανάνιωσες ολόκληρος;"
"Shin, άμα σε πιάσω στα χέρια μου!" γρύλισε ο Aric.

Κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όσο πλησίαζε τόσο πιο αγριεμένο φαινόταν το πρόσωπο του γέρο. Τότε παρατήρησε πως στα χέρια του κρατούσε το γράμμα. Πώς ήταν δυνατόν να είχε καταλάβει ότι το είχε γράψει εκείνος; Έκανε δυο βήματα πίσω και γύρισε για να το βάλει στα πόδια, αλλά δε πρόλαβε. Ο γερο-Aric κατάφερε, τον άρπαξε και τον πέταξε κάτω. Εκείνος άφησε μια κραυγή τρόμου. Η σκοτεινή αύρα που ένιωθε από πίσω του προμήνυε καταιγίδα.

Με μια γρήγορη κίνηση ο Aric, τράβηξε τα χέρια του πίσω και ακινητοποιώντας τα με τα γόνατά του πίεσε το κεφάλι του Shin πάνω στο χώμα ενώ φρόντισε να βολέψει τον εαυτό του πάνω στην πλάτη του μάγειρα. Λερώθηκε πάλι, αυτό το πράγμα δεν είχε σταματημό! Έβγαλε την πίπα του και την άναψε με χαλαρές κινήσεις ενώ ο Shin πάλευε κάτω από το βάρος του.

"Νομίζεις πως είναι σωστό να κοροϊδεύεις έναν αδύναμο και άρρωστο γέρο;" τον ρώτησε τραβώντας του το αυτί.
"Εμένα μια χαρά μου φαίνεσαι," απάντησε απότομα και ο Aric του έδωσε μια στο κεφάλι. "Άουτς! Πώς το κατάλαβες;" αντερώτησε ο Shin.

Ο γερο-Aric τίναξε καλά το γράμμα που κρατούσε στα χέρια του ν' ανοίξει, έριξε μια λοξή ματιά στον Shin και άφησε για λίγο το κεφάλι του νεαρού ελεύθερο. Πήρε την πίπα στα χέρια του και ξεφύσησε επιδεικτικά τον καπνό. Σούφρωσε τα φρύδια του και συγκεντρώθηκε για να βγάλει τα ορνιθοσκαλίσματα στο χαρτί.

"Αγαπημένε μου, γέρο... Αγαπημένε μου το 'π' με 'ι' το 'μ' με 'αι'... Πήρα το γράμμα σου... Αλήθεια; Μια μέρα αφού του το έστειλα; Και γράφω να σου πω πως είμαι καλά. Κάθε μέρα διασχίζω τη θάλασσα, θάλασσα με δύο 'λ' και ένα 'σ'. Λένε μάλιστα ότι θα πάρω και αυτό που σου δίνει μεγαλύτερο βαθμό... Προαγωγή λέγεται!"
"Δεν μου ερχόταν η λέξη!" διαμαρτυρήθηκε ο Shin.
"Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά και κάποια μέρα να θα τα ξαναπούμε. Όταν θα περάσω το κατώφλι σου... κατώφλι με 'ο' θα είμαι άνδρας πια. Μέχρι τότε να προσέχεις αυτόν τον έξυπνο και υπέροχο νεαρό που φαίνεται να έχεις κοντά σου. Να θυμάσαι να τρως τονωτικά... τονωτικά, δύο 'ο' και 'η'... φαγητά σαν αυτά που έφαγες τις τελευταίες μέρες, η Rose μαγειρεύει απαίσια... Πώς στο καλό σου απαντάει κάποιος σε κάτι που δεν του έχεις αναφέρει;" ρώτησε φωναχτά τσαλακώνοντας το χαρτί μέσα στο χέρι του.
"Συγνώμη!" κλαψούρισε ο Shin και μαζεύτηκε περιμένοντας την καθιερωμένη καρπαζιά στο κεφάλι.

Τελικά όμως ποτέ δεν ήρθε, αντίθετα ο Aric άφησε τα χέρια του Shin ελεύθερα και βολεύτηκε καλύτερα πάνω στην πλάτη του νεαρού σταυρώνοντας τα πόδια. Ο Shin τον κοίταξε με τις άκρες των ματιών του. Ο γεροθαλασσόλυκος κοιτούσε σιωπηλά τα καράβια φυσώντας τον καπνό της πίπας του μελαγχολικά. Όλη η ενέργεια που είχε φανερώσει λίγα λεπτά νωρίτερα είχε εξαφανιστεί.

"Θα πρέπει ν' αστειεύεσαι. Πώς σου καρφώθηκε η ιδέα ότι κάποιος θα πρέπει να σ' ευγνωμονεί επειδή προσπαθείς να του δώσεις ψεύτικες ελπίδες. Μου λες;" ρώτησε.
"Μα..."
"Δεν έχει μα! Μη με διακόπτεις!" φώναξε ο γέρος και του έδωσε μια στο κεφάλι. "Ο άνδρας μετριέται από τις πράξεις του και αυτό που έκανες εσύ δεν ήταν αντρίκειο!"

Σταμάτησε και απέκτησε και πάλι την αυτοκυριαρχία του...

"Αυτό το γράμμα δε θα μπορούσε να είναι ποτέ του γιου μου..."
"Ξέρω ότι έχει ορθογραφικά και...."
"Δεν σου είπα να μην με διακόπτεις;" και του έδωσε μια στο κεφάλι.
'Καλά, μη βαράς!" κλαψούρισε ο Shin.
"Δε θα μπορούσε να είναι ποτέ του γιου μου γιατί ο γιος μου δεν ζει πια. Σκοτώθηκε δυο χρόνια πριν σε μια μάχη με πειρατές. Αστείο δεν είναι; Πάντα έλεγε πως τους μισεί, πως θα καθαρίσει τις θάλασσες από αυτούς, πως θα γυρίσει πίσω μ' εύσημα. Δεν ξέρω τι τον τράβηξε προς τα εκεί. Δεν ξέρω καν αν πέθανε ευχαριστημένος με αυτό που είχε επιτύχει ως τότε. Αλλά σπίτι δε θα γυρίσει σίγουρα."

Ακολούθησε μια παύση. Μόνο τότε κατάλαβε το βάρος της πράξης του και πόσο άσχημο ήταν αυτό που είχε κάνει, αλλά ήθελε πολύ, πάρα πολύ να σχολιάσει κάτι.

"Τα γράμματα είναι ο τρόπος ενός γέρου να κρατιέται στη ζωή. Μπορεί να τα πετάνε, μπορεί να καταλήγουν και στον πάτο της θάλασσας, αλλά χάρις σε αυτό νιώθω πως κατά κάποιον τρόπο επικοινωνούμε ακόμα."
"Γεροπαράξενε," είπε σοβαρά ο Shin και έφαγε άλλη μια μπουνιά στο κεφάλι.

Το πρόσωπό του χώθηκε για τα καλά στο χώμα.

"Σε κρατούσα τόσο καιρό από εγωισμό εδώ, αλλά φαίνεται πως έχεις πολλά να μάθεις ακόμα. Μην ξανάρθεις στην πανσιόν," είπε ο γέρος και σηκώθηκε.
"Δε σε ξεπλήρωσα ακόμα," τον έκοψε ο Shin.
"Μάθε γράμματα, μικρέ," είπε σκύβοντας από πάνω του. "Ίσως τα γράμματά σου να διαβάζονται πιο εύκολα τότε."

Τον ακολούθησε με τα μάτια καθώς εκείνος χανότανε στον δρόμο προς την πανσιόν και δεν σηκώθηκε ως τότε. Έφτυσε το χώμα από το στόμα του και όταν τελικά πήρε την απόφαση να σηκωθεί τίναξε την άμμο από τα ρούχα του. Κάτι ζεστό έτρεχε από την μύτη του, το σκούπισε άτσαλα και λέρωσε περισσότερο το πρόσωπό του μιας και το αίμα αναμίχθηκε με τις αμμούδες που είχαν κολλήσει πάνω του.

Η πανσιόν δεν ήταν πολύ μακριά κι έτσι δεν είχε προλάβει να απομακρυνθεί πολύ όταν τον πρόλαβε η Rose, τα βήματά του ήταν συρτά και αργά άλλωστε. Του άφησε μπροστά του την τσάντα με τα υπάρχοντά του και του γύρισε την πλάτη όσο πιο επιδεικτικά μπορούσε τινάζοντας τα μαλλιά της. Ακόμα του το κρατούσε το σχόλιο που είχε κάνει για τον τρόπο που μαγείρευε.

"Γι' αυτό δε θα παντρευτείς ποτέ," μουρμούρισε λοξοκοιτώντας την.
"Τι είπες;" τσίριξε εκείνη εκνευρισμένη και ξαφνικά τα πόδια του έβγαλαν φτερά.