[Τέλος] Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Δε σταμάτησε μέχρι που έφτασε στην μεγάλη πλατεία του νησιού. Πέταξε την τσάντα του δίπλα από ένα παγκάκι και κάθισε απότομα επάνω. Έμεινε να κοιτάζει το κενό. Δεν του άρεζε που έφευγε έτσι, ήταν λες και άφησε ανοιχτό χρέος πίσω. Έβγαλε τα λιγοστά ψιλά που είχε μέσα στην τσέπη του και τα κοίταξε. Ίσως θα έπρεπε ν' αγοράσει κανένα βιβλίο.

"Τα χάλια σου έχεις," ακούστηκε μια φωνή από.... πάνω του;

Μπροστά του πετάχτηκε το κεφάλι της νεαρής κοπέλας που είχε συναντήσει σχεδόν δυο βδομάδες πριν κι εκείνος μαζεύτηκε προς τα πίσω ξαφνιασμένος. Ήταν κρεμασμένη από το κλαδί ενός δέντρου. Πήδηξε κάτω με ένα σάλτο και υποκλίθηκε χαρίζοντας του ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Μήπως θα μπορούσα-"
"Έι!" την έκοψε και πετάχτηκε όρθιος. "Με είχες αφήσει να με μπαγλαρώσουν τις προάλλες για να τις καπουλάρεις και τολμάς και εμφανίζεσαι μπροστά μου λες και δεν έγινε τίποτα;"
"Δε φαίνεσαι να είσαι και ο πιο νομοταγής πολίτης και του λόγου σου," του είπε αρπάζοντας τον από την μπλούζα, πάντα με χαμόγελο. "Όσο ισχύει το ‘φάε για να μη φαγωθείς’ τόσο ισχύει και το ‘άσε να φάνε άλλους για να μην φάνε εσένα'. Οπότε χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου. Θέλεις να μας βάλεις σε μπελάδες;"
"Με εσένα δίπλα μου δεν νομίζω να είναι και δύσκολο," της απάντησε ο Shin με πλατύ χαμόγελο ακολουθώντας το παράδειγμα της.

Χαλάρωσε τη λαβή της αναστενάζοντας και σταύρωσε τα χέρια. Ο Shin της γύρισε την πλάτη. Δεν είχε κανέναν λόγο να μιλήσει σε κάποια που τον άφησε να πέσει μέσα στο στόμα του λύκου.

"Που είναι ο γέρος που σε έβγαζε βόλτα τόσες μέρες;" ρώτησε εκείνη.

Ξεροκατάπιε. Τι εννοούσε με το 'σε έβγαζε βόλτα'; Από τη μια ήθελε να της απαντήσει αλλά από την άλλη όχι μόνο είχε αποφασίσει να μην της μιλήσει αλλά δεν ήξερε και τι να πει.

"Με λένε Teuta..." συνέχισε εκείνη και έκανε έναν κύκλο γύρω του. "Σου έχω μια πρόταση. Τι θα έλεγες να με βοηθήσεις σε κάτι κι εγώ να ξεχάσω τα beli που μου χρωστάς;"
"Ποια λεφτά; Εξαιτίας σου θα με πιάνανε και ζητάς και λεφτά;"

Δεν κατάφερε να κρατηθεί και αντέδρασε στα λόγια της με αγανάκτηση. Εξαιτίας της είχε τρέξει σε άγνωστα σοκάκια κυνηγημένος από έναν άγνωστο και είχε καταλήξει μέσα σε ένα καρότσι με κοπριά. Όχι μόνο τον είχε αποκαλέσει κορόιδο αλλά είχε το θράσος να προσπαθήσει να του ξηλώσει και πάλι την τσέπη μετά από όλα αυτά.

"Τι λες να με βοηθήσεις να ξεφύγω από τον Judal κι εγώ ως αντάλλαγμα θα σου ακυρώσω το χρέος;"
"Ποιος είναι ο Judal;"
"Δεν ξέρεις τον Judal;" ρώτησε σηκώνοντας έναν φρύδι.
"Όχι," είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Η κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια και μετά αγκάλιασε τον κορμό του δέντρο κλαίγοντας. Ο Shin τα έχασε, δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Tα βλέμματα των περαστικών συνέβαλαν στον πανικό του. Την πλησίασε για να την ηρεμήσει αλλά ήταν μια κίνηση χωρίς νόημα αφού το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να ψελλίσει μερικά φωνήεντα κουνώντας άχαρα τα χέρια του, διστάζοντας να την ακουμπήσει.

"Είναι ένα τέρας. Με καταπιέζει και με βάζει να δουλεύω για εκείνον," είπε κλαίγοντας. "Σε παρακαλώ, προκάλεσέ τον σε μάχη και διεκδίκησε την ελευθερία μου. Δεν είμαι αρκετά δυνατή για να τον νικήσω μόνη μου. Μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις."

Ο Shin σοβάρεψε. Η εικόνα ενός σκληροτράχηλου, ξεδοντιάρη άνδρα, που γελούσε ενώ αθώες κοπέλες έκλαιγαν αλυσοδεμένες γύρω του, σχηματίστηκε μέσα στο μυαλό του. Τι είδους τέρας ήταν αυτός ο Judal, τουλάχιστον μέσα στο μυαλό του; Εκμεταλλευόταν με τέτοιον τρόπο μια νεαρή κοπέλα; Αυτό ήταν ανεπίτρεπτο.

"Μην ανησυχείς," είπε σηκώνοντας αποφασιστικά τη τσάντα του. "Σύντομα θα είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος," δήλωσε και προχώρησε.
"Βασικά... το κρησφύγετό του είναι από την άλλη," τον σταμάτησε η Teuta και έδειξε προς τα δεξιά της.
"Σύντομα, θα είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος," επανέλαβε σοβαρά και γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Το κρησφύγετο του Judal βρισκόταν στις παρυφές του νησιού, δίπλα από έναν γκρεμό, μέσα σε μία μεγάλη σπηλιά που την ξεχώριζε εύκολα τα ανθρώπινο μάτι. Φαινόταν ότι αυτός ο Jabari δεν ένιωθε την ανάγκη να κρυφτεί, ποιος ξέρει γιατί. Εκεί τον οδήγησε η Teuta κάνοντάς τον να σκαρφαλώσει πάνω σε κατσάβραχα. Κρίνοντας από την άνεση που είχε ενώ σκαρφάλωνε, φαινόταν ότι ήξερε πολύ καλά τον δρόμο, αλλά ο ίδιος τα έβρισκε σκούρα. Το βάρος της τσάντας του δεν τον βοηθούσε επίσης και παραπατώντας μερικές φορές κατάφερε ν' ανεβεί αφού απέκτησε διάφορα σκισίματα σε χέρια και πόδια.

Ανέπνευσε λαχανιασμένος και ακούμπησε τα χέρια στα γόνατά του να πάρει δύναμη. Η Teuta τον περίμενε δίπλα από την είσοδο της σπηλιάς, μέσα από την οποία ακουγόταν διάφορες φωνές. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε μπαίνοντας αποφασιστικά μέσα. Ξαφνικά οι ομιλίες σταμάτησαν και τα βλέμματα όσων βρισκόταν μέσα γύρισαν προς το μέρος τους.

"Ποιος είναι ο Judal;" ρώτησε βραχνά και μετά ξεροέβηξε. "Θέλω να πω... Ποιος από εσάς εδώ λέγεται Judal;" ξαναρώτησε μια πιο χοντρή φωνή.
"Και ποιος είσαι εσύ που με ζητά;" αντερώτησε ένας νέος άνδρας.

Απογοητεύτηκε. Ο νεαρός άνδρας που του μίλησε δεν ταίριαζε καθόλου με την εικόνα που είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του και οι κοπέλες που ήταν καθισμένες γύρω στη σπηλιά φαινόταν να βρίσκουν το περιβάλλον τους άνετο κρίνοντας από την ανέμελη έκφραση που είχαν.

Ίσως τελικά αυτός ο άνδρας να εκμεταλλευόταν μόνο την Teuta. Τι σήμαινε αυτό; Μάλλον ότι ο Shin δεν ήξερε τι του γινόταν, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Στο μυαλό του σήμαινε πως έπρεπε σαν άνδρας να υπερασπιστεί μια αδύναμη κοπέλα που του ζήτησε τη βοήθειά του και να την απελευθερώσει από τα δεσμά του Judal και αυτό μετρούσε.

"Είμαι εδώ να απαιτήσω την ελευθερία της Teuta προκαλώντας σε σε μάχη. Αν σε νικήσω θα την αφήσεις ελεύθερη και θα έρθει μαζί μου."

Η σπηλιά γέμισε με ένα ξαφνιασμένο μουρμουρητό. Πολλοί γύρισαν και ψιθύρισαν κάτι στο αυτί ενός άλλου και ο Judal τον κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια. Ο Shin χαμογέλασε. Ήταν βέβαιος ότι όλοι είχαν εντυπωσιαστεί με το θάρρος του και την κίνησή του. Ο νεαρός έδεσε τα μακριά του μαύρα μαλλιά και σήκωσε το ξίφος του.

"Είσαι σίγουρος πως θέλεις να πάρεις την Teuta;" ρώτησε ήρεμα.
"Ναι," απάντησε σοβαρά ο Shin σφίγγοντας τις γροθιές του.

"Πάω στοίχημα πως τρέμεις τώρα Judal, αφού προσπαθείς να καθυστερήσεις τη μάχη μας με τέτοιες ερωτήσεις!" σκέφτηκε.

"Αφού είσαι τόσο σίγουρος, δεν μπορώ να σου αρνηθώ αυτή τη μάχη," είπε χαμογελώντας πλατιά. "Ποιο είναι το όνομά σου;"
"Ε; Shin," απάντησε γέρνοντας το κεφάλι του ελαφρά στο πλάι παραξενεμένος από την απρόσμενη αναμελιά του αντιπάλου του.
"Ωραία λοιπόν! Ετοιμάσου, Shin! Μη νομίζεις πως θα σου δώσουμε την Teuta έτσι απλά!” φώναξε ενθουσιασμένος.

Ο Judal τράβηξε το σπαθί του, το γύρισε δυο φορές στο χέρι του και πήρε στάση. Στο μεταξύ οι κοπέλες που υπήρχαν στη σπηλιά είχανε συγκεντρωθεί όλες μαζί και φωνάζανε το όνομά του. Αυτό ήταν ανεπίτρεπτο. Πώς ήταν δυνατός ο αντίπαλός του να είχε ολόκληρη ομάδα θαυμαστριών ενώ εκείνος δεν είχε κανέναν ή μάλλον καμία να τον υποστηρίζει; Γύρισε προς την Teuta, εκείνη ήταν όμως πολύ απασχολημένη με κάτι σκεύη που είχε βγάλει από την τσάντα του και τα περιεργαζόταν.

"Τι να γίνει," σκέφτηκε αρχικά αλλά μετά, συνειδητοποιώντας τι έκανε η κοπέλα, γύρισε και τις φώναξε. "Άσε τα πράγματά μου ήσυχα!"
"Εεεεε; Άμα πεθάνεις πρέπει να ξέρω τι θα κερδίσω," είπε εκείνη χωρίς να τον κοιτάξει καν.
"Τι;"
"Μπορεί να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, αλλά μη στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, Shin!"

Τελευταία στιγμή κατάφερε να αποφύγει την επίθεση του Judal. Το ξίφος έσκισε τον ώμο του αλλά ευτυχώς η πληγή δεν ήταν βαθιά. Ο νεαρός άνδρας γέλασε και γύρισε ξανά το σπαθί του δυο φορές μέσα στο χέρι του. Άσκοπη συνήθεια, δεν είχε κανένα νόημα, εκτός από το να δηλώσει την αυτοπεποίθησή του. Δεν έπρεπε να χάσει αυτή τη μάχη, σκέφτηκε ο μάγειρας, διαφορετικά θα το πλήρωνε ακριβά. Όχι μόνο η ζωή του αλλά και τα υπάρχοντά του βρισκόταν σε κίνδυνο.

Αντάλλαξαν μερικές φράσεις με τον Jabari αλλά το μυαλό του ήταν αλλού. Η Teuta είχε αραδιάσει διάφορα πράγματα γύρω από την τσάντα του αφού τα είχε περιεργαστεί καλά καλά. Κανένα δεν είχε μεγάλη αξία, όμως όλα του ήταν απαραίτητα. Είχε φτάσει σε σημείο να είναι περισσότερο απασχολημένος με την Teuta, παρά με αυτά που του έλεγε ο Judal, που είχε ως αποτέλεσμα ο διάλογος να καταλήξει πολύ περίεργος.

"Ό,τι και να πεις, μη νομίζεις πως θα καταφέρεις να με ρίξεις!" φώναξε ο Shin και μπλόκαρε το ξίφος με το sai του.

Ο Judal ξαφνιάστηκε, δεν μπορούσε να τραβήξει πίσω το όπλο του και η λαβή του sai κατάφερε να βρει σύντομα το μέτωπό του. Ζαλίστηκε. Έχασε τα βήματά του. Ήταν η τέλεια ευκαιρία να επιτεθεί και έπειτα να χρησιμοποιήσει την ταχύτητά του εναντίων του αντιπάλου του. Ο μαυριδερός παράνομος δεν ήταν και πολύ γρήγορος. Ίσως θα έπρεπε να κάνει λιγότερη ηλιοθεραπεία και να προπονείται περισσότερο. Κατάφερε να του δώσει ένα χτύπημα με το γόνατο στην κοιλιακή χώρα.

Ήταν αρκετά δυνατή για να κάνει τον Judali να βγάλει ότι είχε φάει τελευταίο λίγο πιο πέρα.
Αν και ο ίδιος δεν ήταν αλάβωτος. Ο Judal είχε καταφέρει να του δώσει μερικά πολύ καλά χτυπήματα. Το ένα του πόδι είχε ματώσει αρκετά για να μουσκέψει το παντελόνι του με αίμα. Δεν έβλεπε από το ένα του μάτι καθώς το αίμα που έρεε ασταμάτητα και έμπαινε στα μάτια του τού μείωνε την όραση. Όμως αυτό ήταν. Όσο ο Judali προσπαθούσε να ακόμα να σταθεί στα πόδια του τον χτύπησε στην κορυφή του λαιμού με την λαβή του sai και τον άφησε αναίσθητο.

Έπεσε στα τέσσερα λαχανιασμένος και κυρίως ανακουφισμένος. Κάτι ήξερε και απέφευγε τις μάχες όσο ήταν πάνω στο πλοίο. Είχε μεν αρκετή αντοχή για να μην πέσει εύκολα σε μια μάχη αλλά αυτό το άγχος για το αποτέλεσμα τον σκότωνε. Η ανακούφιση που ένιωσε στον τέλος έκανε όλους του τους μύες να χαλαρώσουν. Σύρθηκε κοντά στην τσάντα του και άρχισε να βάζει τα πράγματά του μέσα ρίχνοντας μια άγρια ματιά στην Teuta που γύρισε από την άλλη σφυρίζοντας.

Οι υπόλοιποι που ήταν μέσα στην σπηλιά έριξαν νερό πάνω στον αρχηγό τους για να τον συνεφέρουν. Ήταν αρκετά απορροφημένος με το συμμάζεμα για να μην προσέξει ότι οι άνδρες του είχαν φέρει τον Judal κοντά του στηρίζοντας τον λαβωμένο άνδρα με τη δύναμή τους. Εκείνος του άπλωσε το χέρι χαμογελώντας. Του φάνηκε παράξενο αλλά ο εκτίμησε την χειρονομία και του έδωσε κι εκείνος το δικό του.

"Είσαι άξιος άνδρας, Shin. Τα αδέρφια μου κι εγώ..." είπε δείχνοντας τους υπόλοιπους που κατοικούσαν στην σπηλιά με μια κίνηση του κεφαλιού του. "...σου δίνουμε με χαρά το χέρι της Teuta, που με τόσο πάθος διεκδίκησες, σε γάμο. Λέγαμε ότι δε θα παντρευτεί ποτέ," γέλασε.
"Δεν ήταν τίποτα," είπε ντροπαλά ο Shin ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του. "ΤΙΙΙΙΙ;"

Του πήρε λίγο χρόνο να το επεξεργαστεί ο εγκέφαλός του αλλά τελικά συνειδητοποίησε αυτό που του είχαν πει. Κοίταξε σαστισμένος την Teuta που έπαιζε την ανήξερη και μετά τους υπόλοιπους που τον κοίταζαν με απορία. Γάμο; Ποιος είχε μιλήσει για γάμο; Από πού κι ως που γάμο;

"Μα δεν σκοπεύω να την παντρευτώ! Για να μην της δώσω λεφτά..." άρχισε να εξηγεί.
“Λεφτά;”
"Ήθελες να την αγοράσεις, ρε;"

Μάλλον είχε διαλέξει λάθος λέξεις. Οι άνδρες ήδη χτυπούσαν απειλητικά τις γροθιές τους μέσα στην παλάμη του άλλου τους χεριού. Έπρεπε να φύγει από εκεί και μάλιστα γρήγορα.

"Δεν περίμενα να είσαι τέτοιος άνθρωπος, Shin," είπε αγριεμένα ο Judal. “Πώς τόλμησες και άπλωσες τα χέρια σου στην αδερφή μας;”
"Παρεξήγηση!"
"Ναι, πώς τόλμησες;" φώναξαν και οι υπόλοιποι.
"Τι την πέρασες την αδερφή μας, ε;"
"Θα σου δείξουμε εμείς!"

Η κατάσταση έφυγε εκτός ελέγχου πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι έπρεπε. Μέσα στον πανικό του πήρε την χειρότερη απόφαση που θα μπορούσε. Άρπαξε την τσάντα του, την Teuta και το έβαλε στα πόδια. Ξωπίσω του είχε ένα μάτσο άνδρες που θέλανε να τον λιντζάρουν και ακόμα δεν καταλάβαινε το γιατί.

"Τι κάνεις, ανόητε;" ρώτησε κοιτώντας πίσω της με τρόμο. "Υποτίθεται ότι θα σε περνούσαν για τον άνδρα που ήρθε να με διεκδικήσει, θα με αφήνανε ελεύθερη σύμφωνα με την παράδοση και μετά θα χωρίζανε οι δρόμοι μας. Δεν μπορείς να καταλάβεις πότε πρέπει να ακολουθήσεις τη ροή των πραγμάτων και μετά να πεις ένα ψέμα; Τώρα έχουν λάθος ιδέα!"
"Αν ήθελες να πω ένα τέτοιο ψέμα, να μου το έλεγες από την αρχή!" διαμαρτυρήθηκε εκείνος.

Και εκεί που νόμιζαν ότι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να χειροτερέψουν ο άνδρας που τους κυνηγούσε πριν από μερικές μέρες εμφανίστηκε μπροστά τους με δύο πεζοναύτες για συνοδεία. Καθώς είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει κρατούσαν στα χέρια τους δυο πυρσούς για ν' ανάψουν αργότερα και ένα χαρτί. Κοίταξαν το χαρτί, μετά προς το μέρος τους και είπαν κάτι μεταξύ τους.

"Αυτός είναι," φώναξε ο άνδρας. "Πιάστε τον!"
"Την τύχη μου μέσα, δε θα μπορούσε να γίνει κάτι χειρότερο," είπε και το έβαλε για την παραλία. Η μόνη του ελπίδα ήταν ότι οι πεζοναύτες ίσως φόβιζαν την ομάδα του Judal.

Φτάσανε στην παραλία. Τα πράγματα δε φαινόταν καλά αφού και οι δυο ομάδες δεν έλεγαν να το βάλουν κάτω. Κοίταξε γύρω του απελπισμένα και το μάτι του έπιασε ένα καραβόπανο παραπεταμένο στην παραλία. Το άρπαξε και τράβηξε την Teuta προς τη θάλασσα. Τουλάχιστον είχαν αφήσει τους άλλους αρκετά πίσω.

"Τι κάνεις;" τον ρώτησε καθώς την τραβούσε προς τη θάλασσα.
"Δεν έχουμε χρόνο για εξηγήσεις," της είπε.

Τη βούτηξε μέσα στο νερό με το ζόρι και έριξε το καραβόπανο από πάνω της. Το νερό της θάλασσας είχε λίγο κύμα και ευνοούσε την κατάσταση. Το πόδι του έτσουξε. Μέσα στην φασαρία είχε ξεχάσει τον πόνο και το αίμα αλλά το αλάτι από το θαλασσινό νερό που μούσκεψε τα μπατζάκια του φρόντισε να του το θυμίσει.

"Θα τους απασχολήσω εγώ. Μείνε εδώ κάτω και όταν είμαστε πια μακριά βρες την ευκαιρία να δραπετεύσεις," της είπε.
"Στάσου, τι νομίζεις ότι-," του φώναξε καθώς το εκείνος έβαζε στα πόδια προς την μοναδική κατεύθυνση που μπορούσε.
"Κοίτα να μη σε πιάσουν! Θεώρησε το χρέος ξεγραμμένο μ' αυτό!!"

Εκείνη τον κοίταξε αποσβολωμένη και σιγά-σιγά χάθηκε κάτω από το καραβόπανο. Της έριξε μια τελευταία ματιά και ευχόταν να μη σκεφτούν να το ελέγξουν αυτοί που ερχόταν από πίσω του. Ο πόνος σου πόδι του τον καθυστερούσε. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι πλέον είχε χάσει αρκετό αίμα, αλλά ένιωσε πιο αδύναμος. Έπεσε πάνω σε έναν τοίχο του λιμανιού λαχανιασμένος. Δε θα άντεχε για πολύ ακόμα.

Κι εκεί που ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, ένα γνώριμο χέρι τον τράβηξε από τον ώμο με χαρακτηριστικό τρόπο και τον τύλιξε με κάτι. Δεν έβλεπε μπροστά του, αλλά αφέθηκε στη καθοδήγησή του, δεν είχε άλλωστε και πολλές επιλογές. Μετά από λίγο σκόνταψε πάνω σε κάτι. Δεν ήξερε σε τι ήταν αλλά κατάλαβε πως ο άνδρας τον παρακινούσε να μπει μέσα όταν του πήρε την τσάντα και τον σκούντηξε με τρόπο βιαστικά. Το έκανε. Μπήκε μέσα και βούτηξε σε κάτι υγρό. Ήταν κρασί, το κατάλαβε από τη μυρωδιά. Το βαρέλι πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο γιατί χωρούσε άνετα εκεί μέσα. Ίσα που μπορούσε να πάρει αναπνοή όμως. Το υγρό έφτανε ως τη μύτη του.

"Γέρο, είδες έναν ξανθό άνδρα να περνάει από εδώ;" ρώτησε ένας.
"Και να τον έβλεπα..." γέλασε εκείνος. "...θα είχες εμπιστοσύνη στα μάτια μου, νεαρέ;"
"Μην κάνεις τον ανήξερο, Aric," είπε μια βραχνή φωνή. "Έμαθα ότι έμενε μαζί σου για καιρό από έμπιστες πηγές."
"Από πότε είναι έμπιστες πηγές τα κουτσομπολιά;" ξαναγέλασε. "Ξανθό νεαρό δεν είδα αλλά είδα ένα μάτσο ταραξίες να περνάνε από εδώ," τους είπε.
"Τι έχει μέσα το βαρέλι που κάθεσαι πάνω του;" ρώτησε ένας άλλος.
"Κρασί!" απάντησε φυσικά ο γέρος και κατέβηκε από πάνω του τραντάζοντας το βαρέλι.